ეკა მამალაძე: "ნატალიასთვის მამის ნახვა არასოდეს ამიკრძალავს"

ნანი ბრეგვაძის შვილი – ეს სტატუსი მომღერალ ეკა მამალაძისთვის საკმაოდ რთული სატარებელი იყო ყოველთვის, რამდენადაც საამაყო, იმდენად ხელისშემშლელიც. თავის დასამკვიდრებლად, პიროვნული რეალიზებისთვის ბევრი გააკეთა, თუმცა მაინც თვლის, რომ შესაძლებლობების მაქსიმალურად გამოყენება ვერ შეძლო. ცნობილი, აღიარებული, მომხიბვლელი... და მარტოხელა ქალი, რომელიც, მიუხედავად ცხოვრებაში გამოვლილი ტკივილებისა, ბედნიერია. კითხვაზე, არის თუ არა წარმატებული, პასუხობს: "წარმატებული – არა, უფრო შემდგარი მეთქმის".
ეკა მამალაძე:

– ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპით შემიძლია საკუთარი თავი ასე შევაფასო: ბედნიერი ქალი ვარ, თუნდაც მხოლოდ იმიტომ, რომ სამი შვილი მყავს, რომ ასეთი დედის შვილი ვარ. ყველაფერი ღვთის საჩუქარია. რაღაცნაირად ისე მოხდა, რომ მეც კარგი ხმა მაქვს და შევძელი თავის დამკვიდრება. ბებიაჩემი გვასწავლიდა, პირველ პლანზე ადამიანურობა უნდა იყოს და არა – შემოქმედებაო. გვეუბნებოდა, რომ ჯერ ადამიანობაა მთავარი, შემდეგ – ოჯახი და მერე საქმე... რა ვიცი, მგონია, რომ საკუთარ თავზე ბევრი ლაპარაკი არ ღირს. არ მიყვარს რაღაცეებზე აქცენტების გაკეთება, ამაზე ცუდად ვხდები, მიუღებულია ჩემთვის. არაფერზე ვარ გამხეცებული, არ ვამბობ, აი, ამას მივაღწიე–მეთქი. ყველას პატივს ვცემ, ვინც მიზანს ისახავს და, დაბრკოლებების მიუხედავად, მას აღწევს.
– მიზნის მიღწევა ბევრად ადვილია, როცა ოჯახის სახით ძლიერი ზურგი გაქვს.
– ალბათ ზოგს ჰგონია, რომ, რადგან ნანის შვილი ვარ, ბევრი რამ გამიადვილდა ცხოვრებაში. ეს არ დაიჯეროთ! არც ისე ადვილია ვიღაცის ჩრდილქვეშ ყოფნა. ამას ბევრი სირთულე ახლავს. ნანის შვილობა ალბათ ბევრ რაღაცაში გამომდგომია, მაგრამ ხშირად ყოფილა ისეთი შემთხვევა, როდესაც მე უფრო დავჩაგრულვარ, ვიდრე სხვა და მხოლოდ იმიტომ, რომ ნანის შვილი ვარ.
– თქვენთვის მაინც რა იყო ყველაზე დიდი დაბრკოლება?
– ჩემი გზა ია–ვარდით მოფენილი არასოდეს ყოფილა. სირთულეები როგორ ჩამოგითვალო, მაგრამ ჩემს ცხოვრებაში იყო ტრაგედიებიც, მაგალითად, ქმრის დაკარგვა ჩემი პირველი ყველაზე დიდი ტრაგედია იყო. ჩემი ცხოვრებიდან ახლობელი ადამიანების წასვლა ყველაზე რთული, მძიმე და მტკივნეულია. ზოგი იმაზე დარდობს, რომელიღაც კონცერტზე რომ ვერ გავიდა ან პატარა ჩავარდნა აქვს, რაც სისულელეა, ამის გამო ნერვები მეშლება ხოლმე.
– ქალისთვის რა არის ყველაზე მთავარი?
– ვფიქრობ, რომ ქალის საქმე მაინც ოჯახია – ბავშვები, ურთიერთობა, მათი აღზრდა. ვიღაცას ჰგონია, რომ ოჯახისქალობა არაფერია, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან რთული, დამტანჯველია და ამას ხანდახან არც შვილები აფასებენ და არც – მეუღლე. ნამდვილ ქალად იმას ვთვლი, ვისაც ძალიან კარგი შვილები ჰყავს და მათ სწირავს ცხოვრებას. ბებიაჩემმა ნანის ნამდვილად მიუძღვნა თავისი ცხოვრება. აღზრდის ასეთ მეთოდს ყოველთვის კარგი შედეგი მოაქვს.
– ერთადერთ ქალიშვილ ნატალიასთან ურთიერთობის როგორი მეთოდი გაქვთ?
– ადრე დედა რაღაცას რომ მისწორებდა, ნერვები მეშლებოდა, ახლა კი ნატალიასთან სწორედ ასეთი დამოკიდებულება მაქვს. ნატალია ფეხზე დგება და მის გვერდით ვარ.
– თავს წარმატებულ ქალად მიიჩნევთ?
– წარმატებული კი არა, უფრო შემდგარი ქალი მეთქმის. ეს კი ყველაზე მთავარია.
– შემდგარი ანუ მაქსიმალურად რეალიზებული?
– არა, ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმი ნამდვილად არ გამომიყენებია.
– რატომ, უბრალოდ არ მოინდომეთ თუ რამემ შეგიშალათ ხელი?
– არ მოვინდომე. ამას მხოლოდ ჩემს ინერტულობას ვაბრალებ და არა – გარე ფაქტორებს. ჩვენ, ადამიანებს, მუდამ იმის თქმა გვინდა, რომ რაღაც ხელს გვიშლის, მაგრამ სინამდვილეში, საკუთარი თავის გარდა, არავინ და არაფერი გვაბრკოლებს. თუ რამეს ვერ ვაკეთებთ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენშია პრობლემა. ისიც უნდა ითქვას, რომ ხანდახან ძნელია, როცა ყველაფერს გაძლევენ და გეუბნებიან, მიდი, გააკეთეო.
– როდესაც ყველაზე მეტად გტკივათ, ამ დროს რა გშველით – ოჯახი, საქმე თუ ძლიერი ხასიათი?
– საქმე კარგი მეგობარია, მაგრამ ჩემთვის ამ დროს ყველაზე კარგი დამხმარე სპორტია. ცურვა ყველაზე მეტად მშველის, ამასთანავე, ახლობლების სითბო და მათთან ურთიერთობა. ღმერთს მადლობა, რომ არასოდეს ვყოფილვარ ისე, მარტო დარჩენა და გარესამყაროსგან გამოთიშვა მდომებოდა. არ მინდა, მომავალზე ვიფიქრო და გეგმები დავაწყო, ამის მეშინია. ბოლო დროს ყოველი დღით ვხარობ, ბედნიერი ვარ, ბავშვივით მიხარია. ელემენტარული რაღაცაც კი მახარებს. მაგალითად, მიხარია და მაბედნიერებს ის, რომ ეს ყვავილი ძალიან ლამაზია. დიდი დარდი არ მქონია, მაგრამ მთლად უდარდელად არ მიცხოვრია. თუ არ განვიცადეთ, არ გვეტკინა, ცხოველებს დავემსგავსებით. ყველა თავის ჯვარს ატარებს, ზოგის ძალიან მძიმეა, ზოგის – ნაკლებად. საბედნიეროდ, ძალიან მძიმე ჯვარი არასოდეს მიტარებია...
– სად უფრო მარტივია წარმატების მიღწევა, პირად ცხოვრებაში თუ კარიერაში?
– ამბობენ, რომ ორივეგან წარმატებული ვერ იქნები. როდესაც შემოქმედებას უძღვნი თავს, პირადი ცხოვრება გვერდით იწევს. საკუთარი თავი ან საქმისთვის უნდა გადადო, ან პირადი ცხოვრებისთვის. როდესაც ნამდვილი ხელოვანი ხარ, მთლიანად საქმეში ეფლობი. ვიღაცეებმა შვილიც არ გააჩინეს, რომ კარიერაში ხელი არ შეშლოდათ. ისიც უნდა ითქვას, რომ ყოველთვის ასე არ არის და გამონაკლისებიც არსებობენ, ასეთი კი ნინო ანანიაშვილია ჩემთვის.
ნინოს ცხოვრებაში ყველაფერი ჰარმონიულად შეერწყა. ისეთი ქმარი ჰყავს, რომელიც ყოველთვის უგებს. ისინი ერთი ცხოვრებით ცხოვრობენ. გია (გრიგოლ ვაშაძე, საქართველოს ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრი. ავტ.) არაჩვეულებრივი ადამიანია, ის ნინოსთვის იყო და არის ყოველთვის. ნინომ თავის ცხოვრებაში ყველაფერი სწორად გათვალა. როდესაც ფეხზე ტრავმა ჰქონდა და ზუსტად იცოდნენ, რომ 8–9 თვე ვერ იცეკვებდა, დრო იხელთა და შვილი მაშინ გააჩინა. ეს ერთეულთა ხვედრია. ნინო ჩემი ახლობელია და ძალიან მიყვარს. თავისი საქმის ნამდვილი პროფესიონალია. თქვენ რომ ნახოთ, სხეულზე რა ტრავმები აქვს, გაგიჟდებით. ეს ხომ გარედან არ ჩანს, შეხედავთ და იტყვით, ვაიმე, ბალერინობა რა კარგიაო, მაგრამ ის ყოველდღე წვალებაში, შრომაშია. ნინო ანანიაშვილი ნამდვილი მოვლენაა.
– თქვენ ვერ შეძელით საქმისთვის პირადი ცხოვრების, ოჯახის შეთავსება, ყველაფრის გათვლა?
– მე ნინო ანანიაშვილს არ შევედრები. არ ვარ მისი დონე და ამის თქმა სულაც არ მრცხვენია. ჩემთან ოჯახსა და საქმეს შორის არჩევანის გაკეთების საკითხი არ დამდგარა. არ მიფიქრია, ბავშვები დავტოვო და სადმე წავიდე, კარიერას მივხედო თუ მათი აღზრდა დავაყენო პირველ ადგილზე–მეთქი. რაც გავაკეთე, იმასაც დრო უნდოდა, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი ოჯახი ამან შეიწირა. უბრალოდ ჩემი პირადი ცხოვრება არ აეწყო, რასაც ტრაგედიად არ აღვიქვამ. ვერ შევთანხმდით და დავიშალეთ. მთავარი იყო, რომ ჩვენი განშორებით ბავშვები არ დაკომპლექსებულიყვნენ. ყოფილ მულთან ურთიერთობა დღემდე მაქვს. საყვარელი დედამთილი მყავდა, რომელიც ახლახან გარდაიცვალა. ჩვენ შორის დაძაბული ურთიერთობა არასოდეს ყოფილა.
– თქვენმა შვილმა, ნატალიამ, ჩვენთან ინტერვიუში თქვა, ჩემი მშობლების დაშორება იმდენად უმტკივნეულოდ მოხდა, რომ ბედნიერიც კი ვიყავიო.
– ჰო, იმიტომ, რომ რა სირთულეებიც იყო, ის გავარკვიეთ და ნატალიამაც მითხრა, თუ ასეა, მაშინ დაშორდითო. ჩვენ ძალიან ცივილურად დავშორდით ერთმანეთს. ერთად გადავწყვიტეთ, რომ ყველასთვის ასე ჯობდა. მე არ ვყოფილვარ ისეთი დედა, რომ ნატალიასთვის მამის ნახვა ამეკრძალა. ჩვენი დაშორება ჩვენს გახლეჩას არ ნიშნავდა, როგორც ეს ხშირად ხდება ხოლმე. ერთმანეთის მტრები არ გავმხდარვართ და ეს იყო მთავარი. იმას არ ვამბობ, გადასარევი ვარ–მეთქი, უბრალოდ ისე მოხდა, რომ ყველაფერი კარგად გამოვიდა.
– ეთანხმებით, რომ, როცა ოჯახი ინგრევა, აუცილებლად ორივე მხარეა დამნაშავე?
– არა, ხანდახან მხოლოდ ერთის ბრალია. ცოლ–ქმრის ინსტიტუტი ურთულესი რამ არის. ერთმა აუცილებლად უნდა დათმოს რაღაც. როცა დათმობა არ არის, იქ არაფერი გამოდის. პირველ რიგში, შენი ოჯახისთვის უნდა იბრძოლო. უამრავი მაგალითი მაქვს, ოჯახის გადარჩენისთვის ბოლომდე რომ უბრძოლიათ. თავიდან ყველაფერი რომანტიკულია, მაგრამ მერე ყველაფერი ირევა. როცა პატივისცემა არ არის, იქ მთავრდება ცოლქმრობა.
– დათმობა მას შეუძლია, ვინც უფრო ძლიერია. თქვენ ხშირად თმობდით?
– დღემდე არ ვთმობ?! რაღაცაზე გავფიცხდები, დავიმუქრები, ამას ვიზამ–მეთქი, მაგრამ მერე სიბრაზე გადამივლის და ვთმობ. ზოგს დათმობა წაგება ჰგონია. მე კი ვფიქრობ, რომ ეს სიკეთეა. სიბრაზე ძალიან ცუდი რამ არის, შეიძლება საშინელებები გაკეთებინოს. ბევრჯერ გავბრაზებულვარ, მწყენია, მაგრამ მერე მიფიქრია, ხომ შეიძლებოდა, მეც იგივე დამმართნოდა და რა მაბრაზებს–მეთქი.
– ახლობელი წყენის გამო დაგიკარგავთ?
– როგორ არა, მაგრამ სამკვდრო–სასიცოცხლოდ არ დავშორებივართ. ვიღაცეებს მაინც აქვთ ჩემთან მოსასვლელი პირი და საჭიროების შემთხვევაში მეც მივალ მათთან, მაგრამ ის სიახლოვე აღარ გვექნება, რაც გვქონდა.
– გამოდის, წყენა ადვილად არ გავიწყდებათ.
– მავიწყდება, მაგრამ ხანდახან ისე ვეღარ ეწყობა ურთიერთობები, როგორც გვინდა. ადამიანები საყვარელ ხალხს ვკარგავთ და ის ტკივილი გვინელდება.
– ბოდიშის მოხდა შეგიძლიათ?
– მართალია, ძალიან მიჭირს, მაგრამ შემიძლია. ჩემს ასაკშიც კი მომდის შეცდომები, მაგრამ კარგა ხანია საბოდიშოდ არ გამიხდია საქმე.
– სამი შვილი გაზარდეთ – ორი ბიჭი და ერთი გოგო. მათთან ოდესმე დასჯის რაიმე მეთოდი გამოგიყენებიათ?
– ერთი საკმაოდ ცუდი თვისება მაქვს, პრინციპულობა არ გამომდის. ჩემი შვილები დიდები არიან და სასაცილო იქნება მათი დასჯა. მათთან მკაცრი არც არასოდეს ვყოფილვარ. აი, ბებიაჩემი ძალიან მკაცრი იყო, ამიტომ დედა ცდილობდა, ეს გაებათილებინა. ბებია დედას მიმართაც მკაცრი იყო და ჩემ მიმართაც. ნანის მაგალითით მეც ლმობიერი დედა გამოვედი.
– ახლა როგორია თქვენი ცხოვრება, რა სიახლე გაქვთ?
– ველოდები, ჩვენი ქვეყანა პოლიტიკურად როდის დალაგდება. იმედი მაქვს, ჩემს შემოქმედებაში რაღაც ახალს გავაკეთებ. ყველა მომღერალს აქვს სიახლის კეთების სურვილი. ქალაქური სიმღერების ალბომი მაქვს დასამთავრებელი. მეორე წელია, ვმუშაობ და თავი ვერ მოვაბი.
ქეთი დინოშვილი