ანიასა და გიორგის სევდიანი სიყვარულის ამბავი - ისტორია პირადი დღიურიდან

ბიჭები დღიურს იშვიათად აწარმოებენ, მაგრამ გიორგის, თურმე, ეს პროცესი ბავშვობიდანვე სიამოვნებას ანიჭებდა. მისივე თქმით, ის მინი-ნაწარმოებებსაც წერს, რომლებსაც ინტერნეტსივრცეში დადებითად აფასებენ.

ალბათ, გაინტერესებთ, 29 წლის კაცს საკუთარი დღიურის გამოქვეყნება რამ გადააწყვეტინა? როგორც აღმოჩნდა, მას წლების წინ შეყვარებული წაართვეს, საყვარელი ქალის მშობლებმა გული ძალიან ატკინეს და ახლა სურს, მათ სამაგიერო გადაუხადოს. გიორგის უნდა, რომ მისმა ყოფილმა სასიდედრომ და სასიმამრომ გაიგონ, თუ რას გრძნობდა სინამდვილეში მათი შვილის მიმართ.

გიორგიმ პირად საუბარში მითხრა: ”ის გოგონა დღეს ძალიან უბედურია, რადგან ჰყავს 15 წლით უფროსი მეუღლე, რომელსაც მართალია, ბევრი ფული აქვს, მაგრამ კაცობა არ გააჩნია და ცოლს ხშირად ფიზიკურ შეურაცხყოფასაც კი აყენებს. მინდა ანიამ იცოდეს, რომ თუ გარისკავს და ოჯახს დაანგრევს, მე მზად ვარ, შევირთო.

წლები გავიდა, მაგრამ მის მიმართ სიყვარული არ გამნელებია. თუმცა აუცილებლად წავუყენებ ასეთ პირობას: ან მე, ან შენი ოჯახის წევრები-მეთქი... ანია გონიერი გოგონაა და მჯერა, ყველაფრის ”გადახარშვას” შეძლებს. პირადად მას, მხოლოდ ბედნიერებას ვუსურვებ!”

ყველაფერი კი, თურმე, ასე დაიწყო (სტილი დაცულია):

”გამარჯობა. მე გიორგი ვარ... ოდესმე ვინმე ამ დღიურს თუ წაიკითხავს, შეიძლება იფიქროს, - ბიჭს საკუთარი ფიქრებისა და განცდების წერის სურვილი რატომ გაუჩნდაო? მე კი ამაში სამარცხვინოს ვერაფერს ვხედავ (მიუხედავად ამისა, ჩანაწერებს მაინც ჩუმ-ჩუმად ვაკეთებ, მეგობრები ჩემი დღიურის შესახებ ვერაფერს შეიტყობენ); პირიქით, კარგია, როცა წიგნებთან, რვეულებთან, კალამთან მეგობრობ.

ჩემთვის ვირტუალური სამყარო მეორეხარისხოვანია. ეტყობა, მშობლებმა თავიდანვე შემაყვარეს კალამი, ფურცელი, წიგნის სუნი... ჰოდა, ამიტომაცაა, რომ ზოგჯერ ”წერად ვიქცევი” ხოლმე. ცუდი ისაა, რომ ხანდახან ჩემს მეგობრებსაც არ ესმით და მეუბნებიან: მოიცა რა, რა დროს წერა და კითხვაა, გავერთოთო! გართობა კარგია, მაგრამ თუ ადამიანს წერის სურვილი გკლავს, სხვა საქმეს გულს ვერ დაუდებ. როცა ბოლომდე ვიხარჯები, როცა პასტა ფურცელს ეხება, სასიამოვნო განცდა მეუფლება.

ნაწარმოებებს დიდი ხანია, ვწერ. ისინი მხოლოდ მამას აქვს წაკითხული და მეუბნება, - არა უშავსო. სიმართლე რომ ვთქვა, ამ საქმეში დიდი ექსპერტი არ მყავს, მაგრამ მაინც ვაკითხებ. დედა უფრო კარგი შემფასებელია, მაგრამ მისი მერიდება. მთხოვს ხოლმე, - რამე მეც წამაკითხეო, მაგრამ ვერა და ვერ მოვახერხე... ეს დღიური დედამ დაბადების დღეზე მიყიდა და მთხოვა, აქ მხოლოდ ჩემთვის ჩაწერე რაღაცებიო. შევპირდი, - კი-მეთქი, მაგრამ შესაძლოა, მან ეს დღიური ვერასდროს წაიკითხოს. დედა, მაპატიე”.
1998 წლის 9 ივლისი.

***

”გუშინ ჩემს დაბადების დღეზე პირველად გავსინჯე ღვინო. აბა, 15 წლის გავხდი და ლიმონათით ხომ არ ვიქეიფებდი?! ჩემი ძმაკაცებიც კარგად შეზარხოშებულები წავიდნენ შინ. ჰოდა, ამიტომაც იყო, რომ ლალი დეიდამ დედაჩემს დაურეკა და უთხრა: ვახუნა გუშინ ინდაურის ჭუკივით დადიოდა. ისე ჭიკჭიკებდა, რომ ყველანი გაკვირვებულები ვიყავით. ჩვენთვის გული არასდროს გადაუშლია, ახლა კი ყველაფერი დაფქვა.

თუ რამის გაგება დამჭირდება, თქვენთან გამოვუშვებ, საქეიფოდო. მერე რაღაცებზე დიდხანს იცინოდნენ, მაგრამ მათი საუბრისთვის ყური აღარ დამიგდია... ისე, მეც კარგად ავჭუკჭუკდი და ცხოვრებაში პირველად, დედას ჩემი ნაწარმოები - ”მელაკუდა გოგონები” წავაკითხე. სხვათა შორის, შემაქო და რაღაც კარგი სიტყვებიც მითხრა, მაგრამ მერე მგონი, გონება დავკარგე და მას შემდეგ აღარაფერი მახსოვს...

დილით, როცა ლოგინიდან წამოვდექი, მივხვდი, რომ დედამიწა ძალიან ჩქარა ბრუნავს და შემეშინდა. მერე დედამ ამიხსნა, - ასე იცის ”პახმელიამო”. თუ მართლა ასე ცუდი რამაა ეს ”პახმელია”, მაშინ არ მესმის, მამა, ბიძიები, ბაბუა და სხვა კაცები რატომღა იკლავენ თავს? თუმცა, მაშინ, როცა სვამ, ამაზე არ ფიქრობ...”

***

”მე ის ფრინველი ვარ, რომელიც მონადირემ შიგ გულში დაჭრა... მე დამჭრა გოგონამ, რომლის სახელიც ამ გულში სამუდამოდ ჩაიბეჭდა... როცა მას ვხედავ, ასე მგონია, გული გასკდება... როცა მას ვესალმები, ის კი ზედაც არ მიყურებს, გული უცნაურად მიწყებს ფართხალს და ერთი სული მაქვს, ჩავიხუტო, რათა მიხვდეს, თუ რას ვგრძნობ მის მიმართ; მერე კი იმედია, თუ ქვის გული არა აქვს, გალღვება და არათუ მხოლოდ მომესალმება ხოლმე, არამედ ულამაზეს კბილებსაც ხშირად დამანახვებს... მაგრამ საამისოდ გამბედაობა რომ არ მყოფნის? მისი დანახვისას თავს ვაჟკაცადაც ვერ ვგრძნობ - რაღაც მემართება და სიზმარას მომავალი ცოლის არ იყოს, მეც მუხლები მეკვეთება...”

2000 წლის 5 მარტი

***

”ახალი ”შედევრი” შევქმენი და ინტერნეტშიც განვათავსე... სამწუხაროდ, არცერთი გამოხმაურება არ მოჰყოლია. იმედია, ეს იმაზე არ მეტყველებს, რომ წერას უნდა შევეშვა...”

***

”დღეს ჩემი უფროსი მეგობრის, ზუკას დაბადების დღეა. მითხრა, - ანიაც დავპატიჟეო. დიდი იმედი მაქვს, რომ მისთვის თავის მოწონების შანსი ახლა მაინც მომეცემა...”

***

”ორშაბათი არასდროს მიყვარდა, მაგრამ მიუხედავად იმისა, რომ დღეს სწორედ კვირის დასაწყისი - ანუ ორშაბათია, მე მაინც ბედნიერი ვარ! არ ვფიქრობ დღეების სახელწოდებაზე, რადგანაც ანიასთან არათუ მისალმებისა და მისთვის ხელის შეხების, არამედ მასთან ცეკვის საშუალებაც მომეცა. მართალია, ის ჩემ მიმართ გულგრილობას იჩენდა, მაგრამ მაინც... მთავარი ისაა, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, ჩემთან მაინც იცეკვა”.

***

”დედა ხვდება, რომ ვიღაც თავდავიწყებით შემიყვარდა და ცდილობს, ეს ამოცანა ამოხსნას. ალბათ, ანიას ვინაობის დადგენა არ გაუჭირდება :))”.

***

”გუშინ ჩემი პირველი სიგარეტი მოვწიე. ნაფაზი დავარტყი თუ არა, ტანში დამბურძგლა; უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მეორედაც დავარტყი. არ ვიცი, საერთოდ მოწევის სურვილი რატომ გამიჩნდა. ალბათ, სხვების მსგავსად, მეც იმის დამტკიცებას ვცდილობ, რომ უკვე ვაჟკაცი ვარ.

ვიცი, სიგარეტი არაფერს ნიშნავს, მაგრამ არ მინდა, ჩემს მეგობრებს რაიმეში ჩამოვრჩე. სასაცილო ისაა, რომ ამ ”ვაჟკაცებმა”, სიგარეტის მოწევის შემდეგ, ათასგვარი რამ გამოვივლეთ პირში, მერე კევიც ავაღლაჭუნეთ, რათა ვინმე ”არამკითხეს” სიგარეტის სუნი არ ეგრძნო...”

***

”ანია, მინდა ლექსი მოგიძღვნა, მაგრამ პოეტობა არ გამომდის. სამაგიეროდ, შენზე აუცილებლად დავწერ მოთხრობას და იმედია, ამით სიამოვნებას მოგანიჭებ... P.S. დღეს პირველად, საყვარელმა ქალმა ისე გამიღიმა, რომ მივხვდი, მას მე ვუყვარვარ... ნუ, ყოველ შემთხვევაში, მოვწონვარ მაინც. მისი პაემანზე დაპატიჟება, მართალია, ვერ გავბედე, მაგრამ ოპტიმისტი ვარ და ვფიქრობ, რომ ეს დღეც აუცილებლად დადგება!..”

***

”ჩემს მოთხრობას, რომელიც ინტერნეტში ახლახან გავრცელდა, ძალიან ბევრი და სასიამოვნო გამოხმაურება მოჰყვა. ბევრს უნდა ჩემი გაცნობა, მაგრამ მირჩევნია, ინკოგნიტო ავტორად დავრჩე... ძალიან ბედნიერი ვარ და მინდა, ისე ვიყვირო, რომ ქვეყანა აზანზარდეს”.

***

”ბიჭებმა სოფელში დამპატიჟეს: ახალი წელი ერთად აღვნიშნოთო, ქალაქგარეთ. წასვლას ვაპირებ. მშობლები მთხოვენ, მათთან დავრჩე, საახალწლო ტრადიცია არ დავარღვიო, მაგრამ ისიც ესმით, რომ უარის თქმა ცუდი პონტია... ამ დღესასწაულზე ანიას მიტოვებაც არ მინდა, მაგრამ ბიჭებსაც ვერ ”გავუტეხავ”. ალბათ, წავალ”.

***

”დღეს სიყვარულში გამოვუტყდი. მითხრა, რომ დრო სჭირდება. რომ იცოდეს, მისთვის სიმართლის თქმა რად დამიჯდა, რამდენი უძილო ღამე და ნერვიულობა უძღოდა ამ ყველაფერს წინ, პასუხს მაშინვე გამცემდა, მაგრამ აბა, ამ ყველაფერზე წუწუნს თავად ხომ არ დავიწყებდი, მას კი ცხადია, ეს არ დაესიზმრებოდა... არა უშავს, მთავარია, დადებითი პასუხი გამცეს, სიყვარულზე სიყვარულითვე მიპასუხოს და ეს რამდენ ხანში მოხდება, ამას არსებითი მნიშვნელობა არა აქვს. ბოლოს და ბოლოს, ამქვეყნად ყველანი სატანჯველად ვართ მოსულნი, რათა მერე ტკბილი ნაყოფიც მივიღოთ... მიყვარხარ, ჩემო ანასტასია!”

***
”სოფელში ვართ. ბიჭებმა ჩამოსვლისთანავე ქეიფი გადაწყვიტეს. მათთან ერთად სუფრას ცხადია, მეც მივუჯექი, მაგრამ სასმელი არ ”წავიდა”. არ მასვენებს ანიაზე ფიქრი. ნეტავ, რა პასუხს გამცემს? ნეტავ, რა მოხდება, როცა გაიგებს, რომ თბილისში აღარ ვარ? შეიძლება, ეწყინოს კიდეც, მაგრამ... არა უშავს, ცოტა თავადაც ხომ უნდა ინერვიულოს?!.”

***

”ჰმ, დამირეკა და... შემხვდიო. აბა, როგორ უნდა შევხვდე? რომ ვუთხარი, - სოფელში ვარ და ძველით ახალ წლამდე ვერ გნახავ-მეთქი, არ შეიმჩნია, რომ მისთვის სულერთი არ ვარ. - კარგი, მხოლოდ პირობის შესრულება და შენთვის იმის თქმა მინდოდა, რასაც ვფიქრობო, - მერე კი ტელეფონი გათიშა. არ ვიცი, უნდა დავურეკო თუ არა... მინდა, ”ესემესი” მივწერო, მაგრამ თითები არ მემორჩილება, თითქოს რაღაცის მეშინია. მინდა ვუთხრა: ”ჩემო ანია, სულზე უტკბესო, ჩემო ოცნებავ, ზმანებავ და ანგელოზო, მიყვარხარ, შენ გარეშე სიცოცხლეც აღარ მინდა.

შენი გადასაწყვეტია, ვიცოცხლებ თუ ნაადრევად გავემგზავრები იმქვეყნად. გთხოვ, ნუ დაღუპავ ჩემს ოჯახს, ნუ დააობლებ ჩემს მომავალ შვილებს; პოტენციურ ქმარს ნუ წაართმევ ულამაზეს გოგონას და სიცოცხლის უფლებას. გამოიჩინე ლმობიერება და... შემიყვარე. შემიყვარე ისე, როგორც მე მიყვარხარ. შემიყვარე ისე, როგორც ჯულიეტას უყვარდა რომეო, როგორც ტრისტანს უყვარდა თავისი იზოლდა, როგორც...”

***

”ახალმა წელმა ჩაიარა ფეიერვერკებისა და გემრიელი კერძების თანხლებით. შეისვა უამრავი სადღეგრძელო, მაგრამ მე და ანია ერთად არავის დავულოცივართ. ალბათ, ახლობლებმა ორივეს ცალ-ცალკე გვისურვეს ბედნიერი მომავალი, ჯანმრთელობა, ცხოვრების გზაზე დიდ სიყვარულთან შეხვედრა... მასაც მივულოცე ახალი წელი. მგონი, ნაწყენია ჩემზე. აბა, რას ელოდი ჩემო თავო? ქალს სიყვარული აუხსენი და მერე დაჰკარი ფეხი, მისგან შორს გადაიკარგე; თანაც, ისე, რომ არც გააფრთხილე და აბა, არ გაბრაზდებოდა?

იქნებ ის დადებით პასუხს სცემდა შენს სიყვარულს, მაგრამ ვინაიდან უგვანოდ მოიქეცი, ვაიდა, აზრი შეიცვალა? ასეთ შემთხვევაში სად მიდიხარ? ალბათ, თავიდან მოგიწევს გოგოს ნდობის მოპოვება. ჰოდა, ვიდრე მის სიყვარულს ხელახლა მოიპოვებ, კიდევ რამდენიმე წელი გავა.... მგონი, რაღაც მჭირს. ჩემს ნაწერებს პესიმიზმი შეეპარა... არა, არ დავუშვებ, რომ ოპტიმისტური განწყობილება გაქრეს ჩემგან!”

***

”მან მითხრა, რომ არ იცის, როგორ ან როდის, მაგრამ თურმე, შევუყვარდი. ჩემზე ბედნიერი კაცი არსად მეგულება”.

***

”...მე და ანიამ გადავწყვიტეთ, ჩვენი ურთიერთობის შესახებ ყველას სიმართლე ვუთხრათ. აბა, დასამალი რაღა გვაქვს? ისევ ბავშვები ხომ არ ვართ? ამას წინათ მითხრა: იმედია, ცოლად რომ გამოგყვები, სწავლაში ხელს არ შემიშლიო. გავუბრაზდი: ასეთი სიგოიმის რა შემატყვე-მეთქი?!. მაგრამ ისე გემრიელად ჩამეხუტა, რომ ეს სიბრაზე წამებში გადამავიწყდა”.

***

”მგონი დროა, ანია მშობლებს გავაცნო. თურმე, დედამისს ჩემ შესახებ გაუგია, მაგრამ ანია არ მეუბნება, ოჯახში რა უთხრეს, სასიდედრომ დამიწუნა თუ არა. ისე, რა მჭირს დასაწუნი, ჰა? :))”.

***

”ანიას დედამ გადაწყვიტა, რომ მისი შვილის ღირსი არა ვარ. ცხადია, მას ქმარმაც აუბა მხარი. მოკლედ, ანიას ყველა ნათესავი ჩემ წინააღმდეგ ამხედრდა... არ ვიცი, ამ ყველაფერს როგორ გადავიტან”.

***

”მამამ მითხრა, - თუ გიყვარს, მოიყვანე. ნუ დაელოდები იმ დღეს, როცა შენს გოგოს სხვას გაატანენო. ვუთხარი: ანიას მე ვუყვარვარ და სხვას არავითარ შემთხვევაში არ გაჰყვება-მეთქი. - მით უმეტეს, თუ შენს გოგოსაც უყვარხარ, არ მესმის, ოჯახი რატომ არ უნდა შექმნათ? მოიყვანე და ყველაფერში ჩემი იმედი გქონდეს, დედაშენიც მხარში ამოგიდგებათ, მერე კი ანიას მშობლებიც შეეგუებიან ყველაფერს; როცა ნახავენ, მათ ქალიშვილს კარგად ვექცევით და გოგონა ჩვენთან ბედნიერია, შენზე აზრს შეიცვლიანო...

ეგ ყველაფერი კარგია, მაგრამ მეც და ანიაც ვფიქრობთ, რომ ჩვენთვის ოჯახის შექმნა ნაადრევია. ეს მომავალი წლისთვის გვაქვს დაგეგმილი, მანამდე კი წინ გამოცდები მელის... ჩემი ანია ჭკვიანი გოგოა და არა მგონია, მშობლების ნათქვამი ყურად იღოს, ჩემზე უარი თქვას”.

***

”ირაკლიმ მითხრა, გუშინ შენს სასიდედროს შინ სტუმრად მაჭანკალი ჰყავდა და მგონი, ერთად აწყობდნენ ანიას ბედს. თუ არ ვცდები, ვიღაც ფულიანზე უნდათ, რომ გაათხოვონო. გულმა ცუდი მიგრძნო, მაგრამ ხმამაღლა მხოლოდ ეს ვთქვი: ანიას იმედი მაქვს-მეთქი! ირაკლის რომ დავშორდი, მერე საყვარელ გოგონას დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე. მითხრა: ვერ გნახავ, დღეს მშობლებს ვიღაცის დაბადების დღეზე მივყავარ. წასვლა არ მინდა, მაგრამ მეუბნებიან, აუცილებლად უნდა წამოხვიდეო... გული ცუდს მიგრძნობს”.

***

”ანიას გააცნეს ფულიანი პრინცი, რომელიც თურმე, მასზე მთელი 15 წლით უფროსია... ანიამ მითხრა, - ისეთი საზიზღარი სიფათი აქვს, მისი დანახვისას ჩემი მშობლების ნაცვლად შემრცხვა. როგორ შეიძლება, ფულის გამო საკუთარი შვილი ასეთი კაცისთვის გაიმეტო? ხომ არ ჰგონიათ, რომ ის კაცი ააშენებთ? აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ძალიან გაბრაზებული ვარო.

შევეცადე, დამემშვიდებინა. იმედია, მისი მშობლები გონს მოვლენ... P.S.. ისე, მამაჩემს კარგი წინათგრძნობა ჰქონია. ჯერ კიდევ როდის მითხრა: ის გოგო შინ დროზე მოიყვანე, არ წაგართვანო...”

***

”მოტაცებული ქალი წამართვეს... ვინაიდან ანიას მშობლები ვირზე შეჯდნენ: ჩვენი შვილი გინდა თუ არა, ფულიან ლევანს უნდა გავაყოლოთო, ვინაიდან სხვა გზა არ დაგვიტოვეს, მე და ჩემმა შეყვარებულმა ერთად გადავწყვიტეთ, მოტაცების პონტი მოგვეწყო. გაპარვა არ გამოვიდოდა, რადგან ანიას მშობლების ძალიან ეშინია... სამი დღე ვიმალებოდით, მერე კი ჯერ მშობლებმა მოგვაკითხეს იმ სახლში, სადაც ვიმყოფებოდით, შემდეგ ანიას მშობლებსაც გავუმხილეთ ჩვენი ადგილსამყოფელი.

ისინი იმ კაცთან ერთად მოგვადგნენ. იარაღის მუქარით ანია მანქანაში ჩააგდეს და წაიყვანეს... უნდა გენახათ, როგორ წინააღმდეგობას უწევდა მშობლებს; დასაკლავი ხარივით ბღაოდა და შველას ჩემებს სთხოვდა, მათ კი ჩვენს დასახმარებლად თითიც ვერ გაანძრიეს - შეეშინდათ, ტყვია არ გავარდნილიყო და არც მე გამიშვეს შეყვარებულის დასახსნელად.

მოკლედ, საშინელება გადავიტანეთ... არ მესმის, სხვის ლოგინში ნამყოფი ქალი იმან მაინც რატომ მოიყვანა? მსგავსი რამ მე რომ გამეკეთებინა, კიდევ არაფერი. ბოლოს და ბოლოს, მე ხომ ძალიან მიყვარს უკვე სხვისი ანია, მაგრამ დავიჯერო, მასზე ის კაციც ჩემსავით გიჟდება? ეს შეუძლებელია! ისინი ხომ ერთმანეთს, ფაქტობრივად, არც იცნობენ?!.

ეტყობა, ბავშვთან ურთიერთობა მოსწონს, ამაში რაღაც ხიბლს ხედავს ან სურს, საკუთარი ასაკი დაივიწყოს... ყველაფერში ანიას მშობლები არიან დამნაშავენი. იმედია, მათ ჩემი გამწარებისთვის სამაგიერო მიეზღვებათ”.

***

”ანიაზე ფიქრი მოსვენებას არ მაძლევს. მითხრეს, რომ ის ძალიან, ძალიან უბედურია. ბოლოს და ბოლოს, ის ხომ საკუთარმა მშობლებმა თხასავით გაყიდეს... გადავწყვიტე, მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც მენახა და გამეტაცა, მაგრამ ვერ მოხერხდა... ანიას ჩემთან შეხვედრის სურვილი ან არ აქვს, ან რაღაცის ძალიან ეშინია...”

***

”თურმე, ქმარი სცემს. ფეხმძიმედაა, მაგრამ ის კაცი შეუბრალებელი ყოფილა. ამბობენ, - ანიას მშობლები ახლა ყველაფერს ნანობენ და თავში ირტყამენ ხელებს: ეს რა დაგვემართაო, მაგრამ სიძის წინააღმდეგ წასვლას ვერც ისინი ბედავენ. ასე მოუხდებათ!.. მაგრამ რა დააშავა ჩემმა საბრალო ანიამ?”

***

”ეს ბოლო წერილია, რომელსაც ამ დღიურში ვწერ და საერთოდ, ყველაფრის წერის სურვილი დამეკარგა. გულს ვეღარაფერს ვუდებ. ამდენი წელი გავიდა ანიას გარეშე, მაგრამ ის ამბავი მაინც ვერ მოვინელე; არც სხვა ქალებისკენ მიმიწევს გული. მოკლედ, ცოცხალ ლეშად ვიქეცი...”

ჟურნალი ”გზა”