ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული VI

სიცივემ გამომაფხიზლა. თავი მისკდებოდა. ვერ ვგრძნობდი ხელებს. ირგვლივ სრული სიჩუმე იყო გამეფებული. თვალები გავახილე და მიმოვიხედე. ადგილი არ მეცნო. ყველა ამ სიკეთესთან ერთად კი ვერ ვიხსენებდი როგორ და რატომ აღმოვჩნდი ამ სიტუაციაში. უეცრად კარის საკეტი გაიღო, მე მაშინვე დავხუჭე თვალები.
-ჯერ კიდევ უგონოდაა?- გავიგე მამაკაცის ცივი ხმა.
-კი, მაგრამ ალბათ მალე მოვა აზრზე.- უპასუხა მეორემ ოდნავ შეშინებული ხმით. ცოტა ხანში კი დააყოლა,- გინდათ გამოვაფხიზლო?
-არა იყოს, მირჩევნია თავად გამოფხიზლდეს. მინდა პირველად რომ დამინახავს მაშინვე მიხვდეს რა ემუქრება. მიხვდეს, რომ სხის საქმეში ცხვირი არ უნდა ჩაყოს,- კბილები გაახრჭიალა პირველმა. ამის მერე კარი ისევ დაიკეტა.
ჩემს ტვინს სულ რამდენიმე წამი დასჭირდა ამ ინფორმაციის გადასახარშად და გასაანალიზებლად, მერე კი იმ დღის მოვლენების აღსადგენად... დაახლოებით ერთ წუთში კი ზუსტად ვიცოდი სად ვიყავი და ვინ იყო ჩემი ჯალათი... მე მომკლავდნენ იმის გამო, რომ მარიტას დახმარება მინდოდა... და ალბათ საფლავიც კი არ მექნება, უპატრონოთა სასაფლაოზე დამმარხავენ... ისე, კაცმა რომ იკითხოს, მაინც არავინ მყავდა ვინც ჩემს საფლავს მოინახულებდა.
ნეტავ რაზე ფიქრობ? სულ გაგიჟდი... ნუთუ თვითგადარჩენის ინსტიქტი საერთოდ არ შემოგრჩა? გრცხვენოდეს ნინა ნაკაშიძე... გრცხვენოდეს!- ჩემმა მეორე მემ ხმა აიმაღლა.
და აზრი აქვს ჩემს გადარჩენას? ვისთვის გადავრჩე?- ვკითხე მე ჩუმად.
საკუთრი თავისათვის ნინა, შენ ცოცხალი ხარ... უნდა გაცოცხლდე... უნდა დაანახო მთელს სამყაროს რომ ტყუილად არ გაჩენილხარ... რომ ტყუილად არ ამძიმებდი დედამიწას... თუ მთელს სამყაროს არა, ერთ ადამიანს მაინც...- მიყვირა მეორე მემ და თვალწინ გიორგის ფანტომი წარმომიდგა. ის იღიმოდა და ხელში პატარა გოგონა ეკავა, რომელიც გაჭრილი ვაშლივით მგავდა. ეს ზმანება იმდენად რეალური იყო, იმდენად თბილი, იმდენად სასურველი, რომ სიცოცხლის სურვილი დამიბრუნა.
მადლობა,- ვუთხარი ჩემს მეორე მეც და ვცადე ხელის აწევა ვცადე, მაგრამ ტკივილმა ტვინში დამკრა. მაშინ მივხვდი თუ რატომ ვერ ვგრძნობდი ხელებს. ვიღაცამ მთელი ძალით შემიკრა ხელები ზურგს უკან, თან აშკარად რაღაც მყარით.
ფეხების განძრევა ვცადე. ეს ადვილად გამომივიდა, ანუ მხოლოდ ხელები მაქვს შეკრული. ხტფუ, როგორ გინდა აქედან გაღწევა? მიმოვიხედე, შუქი არსაიდან არ შემოდიოდა, ანუ სარდაფში ვარ. შესანიშნავია...
წამოვდექი და მიმოვიხედე. უკუნეთ სიბნელეში ვერაფერს ვხედავდი. ორი ნაბიჯი გადავდგი და რაღაცას დავეჯახე, ძალიან მინდოდა დაჭერა, მაგრამ არ შემეძლო და წაიქცა. მაშინვე კარის მოპირდაპირე კედელს ავეკარე, რამდენიმე წუთში კი კარი გაიღო. სინათლემ თვალი მომჭრა, მაგრამ მალევე მივეჩვიე.
პირველი რაც შევამჩნიე სკამი იყო, რომელმაც გაყიდა ჩემი გამოფხიზლება. გულწრფელად შევუკურთხე ჩემთვის მის გამკეთებელს. მერე კი მზერა ავთოზე გადავიტანე, რომელიც კარში იდგა და ტუჩებს ამაზრზენად ილოკავდა.
-გაფრენა გინდა ჩიტუნია?
-არ მიყვარს გალიაში ყოფნა.
-ვწუხვარ, მაგრამ მოგიწევს. საბრალო უმწეო ჩიტი, რომელსაც დამცველიც კი არ ჰყავს,- იყო პასუხი.
-ადრე თუ გვიან ჩიტი მაინც გააღებს გალიის კარს ნისკარტით და გაფრინდება,- დიდხანს არ მიფიქრია ისე ვუპასუხე.
-თუ ფრთები არ დაამტვრიეს.
-ამით მის სულს ვერ დათრგუნავთ, ის ჭიკჭკს არ შეწყვეტს,- ნამიოკი მისთვის გასაგები აღმოჩნდა და ის ერთადერთი რამ მითხრა, რაზეც პასუხს ვერ გავცემდი.
-მაშინ მოგკლავ.
-არ მეშინია.- ვუთხარი თვალის დაუხამხამებლად.
-ვითომ?- მითხრა და ჩემსკენ წამოვიდა. ვცდილობდი არ მეჩვენებინა ის, თუ როგორ მეშინოდა. როდესაც რამდენიმე სანტიმეტრის წინ გაჩერდა და ზემოდან ქვემოთ დამხედა კანკალი ვერ შევიჩერე. ამის დანახვაზე გადაიხარხარა.- ანუ მაინც გეშინია.
-მომკალით თუ მკლავთ,- ვუთხარი გაბედულად და მეც გამაოცა იმ გარემოებამ, რომ ხმა ოდნავადაც არ მითრთოდა.
-ო არა!- მითხრა და თვალები ველური ცეცხლით აუელვარდა.- ჯერ მენანები მოსაკლავად, ჯერ უნდა გავერთო.
-რა... რას გულისხმობთ?- აქ კი უკვე ხმამ მიღალატა და ჩამიწყდა.
პასუხი არ გამცა, უბრალოდ წელზე ხელი მომხვია და უხეშად მიმიზიდა თავისკენ. მოულოდნელობისაგან გავშრი. მთელი ძალით მიმიკრა, მერე ნიკაპზე მომკიდა ხელი და თავი ამაწევინა.
-რა ლამაზი ხარ, ერთი სული მაქვს როდის დავტკბები შენით,- მითხრა და ჩემსკენ დაიხარა. მე თვალები დავხუჭე. შოკში ვიყავი და ხმას ვერ ვიღებდი.
ცალი ხელი მას ჯერ კიდევ ჩემს წელზე ედო, მეორე კი, რომლითაც ნიკაპი ამაწევინა, მომაშორა და სახეზე დამისვა. საშინელი შეგრძნება იყო, კანი პულსირებდა იმ ადგილას, სადაც შემეხო. ნელ-ელა ქვემოთ ჩამოაყოლა ხელი, ყელზე ოდნავ მომიჭირა, მერე კი მკერდამდე ჩააყოლა. უეცრად ოდნავ მომშრდა.
-ეს რას ნიშნავს?- გავიგე მისი ხმა.
-ერთგულება,- ვუპასუხე ავტომატურად. უეცრად დაიხარა და ენა ამისვა ლოყაზე. ავთოს ქმედება იმდენად გულის ამრევი იყო, რომ ამან გამომაფხიზლა და ვეცადე მისი მკლავებიდან თავის განთავისუფლება, მაგრამ მან უფრო მომიჭირა ხელი.
-ნუ ფართხალებ ჩიტო, ასე უფრო გეტკინება. შენ ჩემი ხარ და შენს თავს ვერავინ წამართმევს მანამ, სანამ არ გადავწყვეტ, რომ შენი თავიდან მოშრების დროა,- მითხრა და თავისუფალი ხელით თავის ქამარს წაეტანა.
-ცდებით ბატონო ავთანდილ,- გავიგე ნაცნობი ირონიული ხმა და ერთადერთი რაც გავიფიქრე იყო ‘’გადავრჩი’’. მამაკაცი სწრაფად შებრუნდა კარისაკენ ისე, რომ ხელი არ გაუშვია ჩემთვის. კიდევ კარგი ძლიერად მიჭერდა, თორემ მაშინვე წავიქცეოდი.
-შენ? აქ... როგორ?- გაოცებისაგან ენა დაება.
-უბრალოდ ნინამ ჩემს ზარს არ უპასუხა. ორს პლიუს ორის პასუხი კი ვიცი.- უთხრა და იარაღი დაუმიზნა.- გაუშვით, თუ არ გინდათ, რომ თქვენი აღგზნებული მეგობრის გარეშე დარჩეთ,- უთხრა ზიზღით აღსავსე ხმით. ავთომაც მაშინვე გამიშვა. მე არეული ნაბიჯებით მივედი გიორგისთან. სიარული მიჭირდა, ემოციებისაგან თავბრუ მეხვეოდა. უეცრად ფეხები მომეკვეთა, მაგრამ გიორგიმ დამიჭირა. თუმც იარაღს მაინც უმიზნებდა მამაკაცს.
-ხელები გაუხსენით და გაიყვანეთ გარეთ,- უთხრა ვიღაცას, ვინც თბილი ქურთუკი მომახვია.
-არ მესროლო, გთხოვ...- გავიგე ზურგს უკან.
-დაუცველ გოგოებთან ხარ ხომ მაგარი?
-ფულს მოგცემ... რამდენსაც მეტყვი,- კაცი ტიროდა.
-ამაზრზენი ხარ.- გადააფურთხა გიორგიმ, მერე კი გაისროლა. გასროლას კაცის გულის გამაწვრილებელი ყვირილი მოჰყვა და მე პირველად არ შემეცოდა ის, ვისაც ტკიოდა.
როგორც იქნა გარეთ გავედით. ბნელოდა... საინტერესოა რამდენ ხანს ვიყავი გათიშული?
-აქედან მე წავიყვან,- გავიგე ყურთან გიორგის ხმა. ჩემმა გამცილებელმა მაშინვე გამიშვა ხელი, მაგრამ მისი ადგილი უცებ დაიკავა ძლიერმა და ამავე დროს ნაზმა ხელებმა.- როგორ ხარ ნინა?- მკითხა შეშფოთებულმა. ავხედე და უეცრად დავმშვიდდი. მის გვერდით თავს საოცრად დაცულად ვგრძნობდი.
-წამიყვანე აქედან, გთხოვ,- ვუთხარი სუსტი ხმით. სიმართლე რომ ვთქვა, უკვე ვთამაშობდი, არც ასე სუსტად არ ვიყავი, მაგრამ მომწონდა ის ფაქტორი, რომ გიორგი ჩემზე წუხდა.
მანქანამდე მიმიყვანა, დამეხმარა ჩაჯდომაში.
-მამულაშვილი, თუ რაიმეში დაგჭირდით, დამირეკეთ,- დაუძახა ვიღაცას.
-კარგი გიორგი. გზაზე ფრთხილად და გაითვალისწინე, რომ გოგოს სამედიცინო დახმარება სჭირდება.
-ვიცი,- უპასუხა მოკლედ გიორგიმ. მერე მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად მოსწყდა ადგილს.
მე ჩუმად ვიჯექი, სავარძელს მივეყრდენი, თავი გიორგის მხარეს შევაბრუნე და თვალები დავხუჭე. შიგა და შიგ ვახელდი თვალებს და ვამოწმებდი. სიჩუმე გიორგიმ დაარღვია.
-სად მივდივართ?- მკითხა ხმადაბლა.
-სადმე, სადაც ბევრს დავლევ და შევძლებ ეგზისტენციალიზმზე დაფიქრებას,- ვუთხარი დაუფიქრებლად. მიუხედავად იმისა, რომ კომიკური შექმნილ სიტუაციაში არაფერი იყო, გიორგის გულიანად გაეცინა.
-მგონი ვიცი ეგეთი ადგილი,- მითხრა და გაზს ფეხი დაადგა. წარმოდგენა არ მქონდა სად მივყავდი ნებიერიძეს და არც ვაპირებდი კითხვას. რამდენიმე წუთში გიორგიმ მანქანა გააჩერა...
და გააჩერა ხუთსართულიანი სახლის წინ, რომელსაც მგონი უფრო მეტი დაცვა ჰყავდა, ვიდრე ეროვნულ ბანკს. როდესაც მცველებმა გიორგი დაინახეს მაშინვე გახსნეს რკინის კარი (რომელიც ძველებურ ჭიშკარს ჰგავდა) და უპრობლემოდ შეგვატარეს. გიორგიმ მანქანა სპეციალურად მოწყობილ სადგომზე გააჩერა, მერე გადმოვიდა და მეც დამეხმარა გადმოსვლაში. ირგვლივ ყველაფერი ძალიან მიმზიდველი, განათებული და სუფთა იყო.
გიორგიმ ლიფტთან მიმიყვანა. როდესაც ჩვენს უკან კარი დაიკეტა დააწვა ღილაკს 5.
-ლიფტიორი არ არის?- თავი ვერ შევიკავე და ვიკითხე ხმადაბლა. გიორგის გაეცინა. როგორც კი ლიფტის კარი გაიღო, აღმოვჩნდით უზარმაზარ ჰოლში, ჩემს პირდაპირ კი ერთადერთი კარი იყო... ერთადერთი მთელს სართულზე. წარწერამ ძველებურ ხის კარზე მამცნო, რომ ბინის პატრონი იყო ვინმე ‘’გ.ნ. ნებიერიძე’’.
-ეს...- დაბნეულმა ვანიშნე ხელით.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩემს სახლში,- მითხრა გიორგიმ და კარი გააღო.