ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული IX
შევხედე გიორგის, ადამიანს რომელსაც ვიცნობდი ორი დღე, რომელიც უკვე ჩემი საყვარელი იყო და გაღიმება ვცადე, მაგრამ აშკარად არაფერი გამომივიდა, უბრალოდ სახე დავმანჭე ტკივილისაგან.
-კარგად ხარ?- მკითხა შეშფოთებულმა. მისი თვალების ფოკუსი ჩემს სახეზე გაჩერდა. მათში კი ბედნიერება იკითხებოდა შეშფოთებასთან შერეული. ‘’ანუ ის ბედნიერია’’. ამ აზრმა ცოტათი დამამშვიდა. ამის შემდეგ ისევ გამახსენდა ყველაფერი რაც რამდენიმე საათის წინ მოხდა და გავწითლდი. გიორგიმ ეს შეამჩნია და ჩაეცინა.
-ჩავთვალოთ, რომ ''კი'' მითხარი.
მე კიდევ უფრო მეტად გავწითლდი. ძალიან მინდოდა ავმდგარიყავი და ცივი შხაპი მიმეღო, საუბარი მოიცდიდა. წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ტკივილმა ტალღასავით დამიარა სხეულში და იძულებული გავხდი ისევ დავწოლილიყავი.
-ჯანდაბა,- ეს ვთქვი და თვალები დავხუჭე. ამით ვცადე მომდგარი ცრემლის შეკავება. -გიორგი!- ავხედე და ცრემლი წამსკდა.
-მაპატიე ნინა,- ტუჩი მოიკვნიტა გიორგიმ.- სჯობს თბილი აბაზანა მიიღო, მოგეშვება.
-შენი აზრით როგორ უნდა მივიდე აბაზანამდე? საკუთარ ფეხებსაც კი ვერ ვგრ...
გიორგი ჩემსკენ დაიხარა და ნაზად მაკოცა. ამით შემაწყვეტინა ბუზღუნი. მიუხედავად უკმაყოფილებისა და ტკივილისა მაინც სიხარულით ვუპასუხე. ძალიან სასიამოვნო იყო მისი კოცნა და ვიცოდი, რომ ამისათვის ნამდვილად ღირდა ტკივილის ატანა.
-დილა მშვიდობისა ჩემო ლამაზუკა.- ამ სიტყვების მერე გულწრფელად გავუღიმე.
-ლამაზუკა შეიძლება მას მერე გავხდე რაც ცივ შხაპს მივიღებ, სადაც იმედი მაქვს რომ მიმიყვან.
-სწორადაც გაქვს იმედი, მაინც ვაპირებდი.
-ნამდვილი ჯენტლმენი ხარ ნებიერიძე.
მაღიზიანებდა იმის წარმოდგენა, რომ გიორგის ხელით უნდა ვეტარებინე, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. მთელი სხეული საშინლად მტკიოდა. გიორგიმ ხალათი მოიცვა და ფრთხილად ამიყვანა ხელში. უკვე მეორეჯერ რამდენიმე საათის განმავლობაში ხელით მატარებდა მაღალი, ძლიერი და სიმპატიური მამაკაცი. ‘’მგონი ამას მარტივად მივეჩვევი’’ გავიფიქრე და რამდენადაც შემეძლო, მოვდუნდი.
გიორგიმ აბაზანაში შემიყვანა და ცოტა ხნით მარტო დამტოვა. მერე დაბრუნდა და უკვე გამზადებულ აბაზანაში ჩამაწვინა. ამას ყველაფერს ძალიან ფრთხილად აკეთებდა და ცდილობდა ჩემთვის მინიმალური დისკომფორტი მოეყენებინა.
როგორც კი ცხელი წყალი შეეხო ჩემს სხეულს ვიგრძენი როგორ მოვდუნდი. გიორგიმ მასაჟორი ჩართო. ამან საერთოდ გამომთიშა რეალობას. ერთადერთი რაც არ მაძლევდა ბოლომდე გათიშვის საშუალებას, იყო გიორგის მზერა. იჯდა ჩემს პირდაპირ და მიყურებდა როგორც ბავშვს, რომელსაც შეიძლება ნებისმიერ წუთს დახმარება დასჭირდეს.
-გიო,- შედარებით ხმამაღლა ვუთხარი რათა გადამეფარა წყლის ხმა,- მე შემიძლია ცოტა ხანს მარტოც ვიყო თუკი შენ საქმეები გაქვს.
-ეს რა ნამიოკია იმაზე, რომ მარტო ყოფნა გინდა?- ‘’არასოდეს’’, ეს მხოლოდ გავიფიქრე, ხმამაღლა კი სულ სხვა რაღაც ვუთხარი:
-არა, უბრალოდ არ მინდა თავს ისე გრძნობდე, თითქოს ჩემი ძიძა ხარ და ეს გავალდებულებს, რომ მომიარო.
-და მე თუ მომწონს შენთან ყოფნა და შენი მოვლა?
-ფრთხილად ნებიერიძე, თორემ ასე შეიძლება მივეჩვიო.
-ზუსტად ამის იმედი მაქვს მეც.
ამის მერე გიორგი ადგა, ქამარი შეიხსნა და ხალათი გაიხადა. ჩემს წინ იდგა გიორგი მთელი თავისი ბრწყინვალე სიშიშვლით. ‘’როგორ შეიძლება ადამიანი იყოს ასე აბსოლუტურად, ჭკუის გადაკეტვამდე სრულყოფილი?’’ მზერა ჩემი ტკივილების მიზეზზე შევაჩერე, მერე კი გავწითლდი და თავი დავხარე. ჩემმა კოლეგამ გულიანად გაიცინა და მშვიდად მკითხა:
-კიდევ ერთისათვის ადგილი მოიძებნება?- რამდენიმე წამს ვფიქრობდი ამ სიტყვების ორაზროვნებაზე. ჩვენ ერთად ვმუშაობდით და ამას არაფერი შეცვლიდა. საინტერესო სხვა რამ იყო, მეკითხებოდა კი გიორგი ჩემს ცხოვრებაზე? უნდოდა მას კი გამხდარიყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი? ალბათ კი... ამ აზრს გავუღიმე და თავი უბედნიერეს ადამიანად ვიგრძენი.
-შენთვის - მოიძებნება,- ეს იყო ჩემი პასუხი.
გიორგიმ გამიღიმა და ფეხი აბაზანაში ჩადგა. მერე ზურგზე მომკიდა ხელი და ოდნავ წინ მიმწია, მეც დავემორჩილე. ჩემს უკან დაიკავა ადგილი, ამის მერე კი ისევ თავისკენ მიმიზიდა. მე თავი მკერდზე მივაყრდენი. გიორგიმ თავისი ძლიერი ხელებით მიმიხუტა.
-მოგწონს რომ მიხუტებ, ხომ?- ვკითხე ხმამაღლა.
-ძალიან,- მითხრა რამდენიმე წამის შემდეგ.- შენ ეს გაწუხებს?
-არა! მაგრამ შეჩვევაა საჭირო.- ვგრძნობდი როგორ აუჩქარდა გული ამ სიტყვებზე. ვიცოდი, რომ ხასიათს გავუფუჭებდი, მაგრამ იყო თემა, რომელიც აუცილებლად უნდა განგვეხილა და არ ვაპირებდი ლოდინს.- გიო, რაღაც მინდა გითხრა.
-გისმენ,- მითხრა და სუნთქვა შეეკრა.
-გიო, ძალიან ვნერვიულობ ჩემს კარიერაზე. მართლა. ეს ერთადერთია რაშიც მართლა ძლიერი ვარ, ის მაგრძნობინებს, რომ რაღაცისთვის გამოვდგები ამ ცხოვრებაში, რომ საჭირო ვარ. ასეთი რამ კი დიდი ხანია არ მიგრძვნია.- მიჭირდა გულის გადაშლა. მაგრამ ახლა ჩემთან ერთად იყო ადამიანი, რომელსაც სიცოცხლესაც კი ვანდობდი... და მასთან ერთად ჩემს საიდუმლოს.- მე რამდენიმე წლის წინ მშობლები დავკარგე. ამის შემდეგ თითქოს მიწა გამომეცალა ფეხებქვეშ...- როდესაც არაფერი მითხრა განვაგრძე,- ჩემი ცხოვრება საერთოდ არ ჰგავს შენსას გიო. სამსახური და კარიერა ერთადერთი რეალური რამ არის რაც კი გამაჩნია.
-ახლა უკვე ყველაფერი სხვანაირადაა.- თქვა უცებ გიომ,- ამას ხომ ხვდები ნინა?
-მგონი ვხვდები,- ვუთხარი სიმართლე.
-ნაკაშიძე მე ‘’მგონი’’ არ მჭირდება. მინდა ვიცოდე ზუსტად რას ვერ ხვდები იმაში, რაც ახლა ჩვენს შორის ხდება.
-რისი მოსმენა გინდა ნებიერიძე? ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ ოდესმე მოვხვდებოდი ისეთ სიტუაციაში, როგორშიც აქ ვარ,- ხელი მოვავლე აბაზანას. კიდევ კარგი კუნთების ტკივილმა საგრძნობლად იკლო.- და ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ვერ ვხვდები ასე ძალიან რატომ გამიმართლა...
-სჯობს მიხვდე ნინა... მე ჩემი არჩევანი გავაკეთე და მინდა იცოდე, რომ შენს გაშვებას არ ვაპირებ.
-მართლა ამას ფიქრობ?- ვკითხე ხმადაბლა, თითქმის ჩურჩულით.
-მე ყოველთვის იმას ვლაპარაკობ, რასაც ვფიქრობ.- იყო პასუხი. ამის შემდეგ ოდნავ უფრო მეტად მომიჭირა ხელები და ჩამიხუტა. მერე ვიგრძენი თმებზე ტუჩების ნაზი შეხება. საოცრად სასიამოვნო იყო ეს ყველაფერი.
-გიორგი შენ მე მართლა მოგწონვარ! ხომ ასეა?
-შეიძლება შეყვარებულიც კი ვარ შენზე,- მშვიდად მიპასუხა გიორგიმ. მე კი დამავიწყდა, რომ უნდა ამომესუნთქა. თვალები გამიფართოვდა და ხმაურით ჩავყლაპე ნერწყვი.
-მართლა?- გიომ ამოიოხრა.
-არ ვიცი... უბრალოდ სიყვარულში გამოცდილება არ მაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ უკვე ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია უშენოდ.- ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ თავი მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანი მეგონა. ალბათ ფრთები რომ მქონოდა გავფრინდებოდი კიდეც.
-მეც იგივეს ვგრძნობ,- ვუთხარი ბედნიერებით დამთვრალმა.
-იმედი მაქვს,- გაიცინა ჩემს თმებში გიორგიმ. ბედნიერების ბუშტი მალე გასკდა, რადგან სამსახურის დაკარგვა-არ დაკარგვის საკითხი ჯერ კიდევ არ იყო მოხსნილი დღის წესრიგიდან.
-ანუ ვცდით, რომ ერთდროულად ვიყოთ პარტნიორებიც და საყვარლებიც?- ვკითხე რაც შემეძლო მშვიდად. მის პასუხზე ბევრი რამ იყო დამოკიდებული.
-არა! არაფერსაც არ ვცდით! - ამ პასუხის მერე თითქოს რაღაც ჩამწყდა.- ჩვენ ამას უბრალოდ გავაკეთებთ.- ისევ გავიბერე ბედნიერებისაგან.
-და რატომ ხარ დარწმუნებული რომ გამოგვივა?
-ნაკაშიძე ჩვენ ერთი სისხლი გვაქვს... ერთი სული... და ერთი გული ორისათვის. ერთად ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ. შეუძლებელსაც...- მე უბრალოდ გავიღიმე და მთელი ტანით მივეკარი გიორგის.- და ერთი რამ დაიმახსოვრე ნინა - მე შენ არასოდეს მიგატოვებ.
ასე ვიჯექით ცოტა ხანს ჩუმად. მე მის ფეხებზე თითებს ვათამაშებდი, გიორგი კი ჩემს თმებს ვარცხნიდა (ცდილობდა ყოველ შემთხვევაში) თავისი გრძელი თითებით. იმ წუთს არაფერში ვიყავი დარწმუნებული - არ ვიცოდი რა მოხდებოდა სამსახურში, როგორ აეწყობოდა ჩვენი კარიერა, ვიქნებოდით კი მე და გიორგი სამუდამოდ ერთად - მაგრამ 100%-ით ვიცოდი ერთი რამ, ქვეყნად არ იყო გიორგის მკლავებში ყოფნაზე უკეთესი ადგილი.
-იცი, მგონი უკვე ჩემი სახლში წასვლის დროა,- მეც არ ვიცი რატომ ვთქვი.
-მმ,- ეს იყო მხოლოდ გიორგის პასუხი.
-მაგრამ ჯერ კიდევ არ ვარ დარწმუნებული, რომ შენი დახმარება არ დამჭირდება.
ამ სიტყვების შემდეგ გიორგისაკენ მივბრუნდი. პირველად იმ დროის განმავლობაში, რაც აბაზანაში ვისხედით.
-რას იტყვი?- გიორგიმ გამიღიმა.
-სამსახურში წასვლის დროა და შემიძლია წაგიყვანო.- და ნაზად მაკოცა.
...
უკვე საათ ნახევარში დაბანილები, გასუფთავებულები და მკაცრად სამსახურისათვის გამოწყობილები შევედით მე და გიო სათათბიროში, სადაც ჩვენდა გასაოცრად მხოლოდ სამნი დაგვხვდნენ: განყოფილების უფროსი, დეპარტამენტის უფროსი და შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილე. ამ სამეულის დანახვამ კარგად დამაბნია.
-ამათზე გეუბნებოდით ბატონო ვახტანგ, გიორგი ნებიერიძე და ნინა ნაკაშიძე.- ანიშნა ხელით ჩვენზე. ჩვენ თავი დავუკარით მხოლოდ ასე თუ ისე უცხო ადამიანს.
-თქვენზე ბევრი კარგი მსმენია ახალგაზრდებო,- დაიწყო ბატონმა ვახომ, რომელსაც მიუხედავად თავისი სოლიდური ასაკისა (64 წლის), თვალები მაინც პატარა ბიჭივით უელავდა.- მინდა ახალი საქმე ჩაგაბაროთ, რომელიც ყველა იმ საქმისაგან განსხვავდება რაც კი აქამდე შეგხვედრიათ.- მე და გიორგიმ ინტერესით გადავხედეთ ერთმანეთს, მერე კი მზერა ისევ ბატონ ვახოზე გადავიტანეთ.- საქმე სერიულ მკვლელს ეხება.
გვითხრა და ორივეს გადმოგვცა საქაღალდე. მე ჩემი გადავშალე და მაშინვე პათ. ანატომის დასკვნას დავხედე. რაც მეტს ვკითხულობდი, მით მეტად მიფართოვდებოდა თვალები და მიხშირდებოდა სუნთქვა.
-ეს რა... ხუმრობაა?- ვთქვი ბოლოს,- იპოვეს ხუთი მოკლული, რომელთაც სისხლი ბოლო წვეთამდე აქვთ ამოწოვილი?
-კარგად ხარ?- მკითხა შეშფოთებულმა. მისი თვალების ფოკუსი ჩემს სახეზე გაჩერდა. მათში კი ბედნიერება იკითხებოდა შეშფოთებასთან შერეული. ‘’ანუ ის ბედნიერია’’. ამ აზრმა ცოტათი დამამშვიდა. ამის შემდეგ ისევ გამახსენდა ყველაფერი რაც რამდენიმე საათის წინ მოხდა და გავწითლდი. გიორგიმ ეს შეამჩნია და ჩაეცინა.
-ჩავთვალოთ, რომ ''კი'' მითხარი.
მე კიდევ უფრო მეტად გავწითლდი. ძალიან მინდოდა ავმდგარიყავი და ცივი შხაპი მიმეღო, საუბარი მოიცდიდა. წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ტკივილმა ტალღასავით დამიარა სხეულში და იძულებული გავხდი ისევ დავწოლილიყავი.
-ჯანდაბა,- ეს ვთქვი და თვალები დავხუჭე. ამით ვცადე მომდგარი ცრემლის შეკავება. -გიორგი!- ავხედე და ცრემლი წამსკდა.
-მაპატიე ნინა,- ტუჩი მოიკვნიტა გიორგიმ.- სჯობს თბილი აბაზანა მიიღო, მოგეშვება.
-შენი აზრით როგორ უნდა მივიდე აბაზანამდე? საკუთარ ფეხებსაც კი ვერ ვგრ...
გიორგი ჩემსკენ დაიხარა და ნაზად მაკოცა. ამით შემაწყვეტინა ბუზღუნი. მიუხედავად უკმაყოფილებისა და ტკივილისა მაინც სიხარულით ვუპასუხე. ძალიან სასიამოვნო იყო მისი კოცნა და ვიცოდი, რომ ამისათვის ნამდვილად ღირდა ტკივილის ატანა.
-დილა მშვიდობისა ჩემო ლამაზუკა.- ამ სიტყვების მერე გულწრფელად გავუღიმე.
-ლამაზუკა შეიძლება მას მერე გავხდე რაც ცივ შხაპს მივიღებ, სადაც იმედი მაქვს რომ მიმიყვან.
-სწორადაც გაქვს იმედი, მაინც ვაპირებდი.
-ნამდვილი ჯენტლმენი ხარ ნებიერიძე.
მაღიზიანებდა იმის წარმოდგენა, რომ გიორგის ხელით უნდა ვეტარებინე, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. მთელი სხეული საშინლად მტკიოდა. გიორგიმ ხალათი მოიცვა და ფრთხილად ამიყვანა ხელში. უკვე მეორეჯერ რამდენიმე საათის განმავლობაში ხელით მატარებდა მაღალი, ძლიერი და სიმპატიური მამაკაცი. ‘’მგონი ამას მარტივად მივეჩვევი’’ გავიფიქრე და რამდენადაც შემეძლო, მოვდუნდი.
გიორგიმ აბაზანაში შემიყვანა და ცოტა ხნით მარტო დამტოვა. მერე დაბრუნდა და უკვე გამზადებულ აბაზანაში ჩამაწვინა. ამას ყველაფერს ძალიან ფრთხილად აკეთებდა და ცდილობდა ჩემთვის მინიმალური დისკომფორტი მოეყენებინა.
როგორც კი ცხელი წყალი შეეხო ჩემს სხეულს ვიგრძენი როგორ მოვდუნდი. გიორგიმ მასაჟორი ჩართო. ამან საერთოდ გამომთიშა რეალობას. ერთადერთი რაც არ მაძლევდა ბოლომდე გათიშვის საშუალებას, იყო გიორგის მზერა. იჯდა ჩემს პირდაპირ და მიყურებდა როგორც ბავშვს, რომელსაც შეიძლება ნებისმიერ წუთს დახმარება დასჭირდეს.
-გიო,- შედარებით ხმამაღლა ვუთხარი რათა გადამეფარა წყლის ხმა,- მე შემიძლია ცოტა ხანს მარტოც ვიყო თუკი შენ საქმეები გაქვს.
-ეს რა ნამიოკია იმაზე, რომ მარტო ყოფნა გინდა?- ‘’არასოდეს’’, ეს მხოლოდ გავიფიქრე, ხმამაღლა კი სულ სხვა რაღაც ვუთხარი:
-არა, უბრალოდ არ მინდა თავს ისე გრძნობდე, თითქოს ჩემი ძიძა ხარ და ეს გავალდებულებს, რომ მომიარო.
-და მე თუ მომწონს შენთან ყოფნა და შენი მოვლა?
-ფრთხილად ნებიერიძე, თორემ ასე შეიძლება მივეჩვიო.
-ზუსტად ამის იმედი მაქვს მეც.
ამის მერე გიორგი ადგა, ქამარი შეიხსნა და ხალათი გაიხადა. ჩემს წინ იდგა გიორგი მთელი თავისი ბრწყინვალე სიშიშვლით. ‘’როგორ შეიძლება ადამიანი იყოს ასე აბსოლუტურად, ჭკუის გადაკეტვამდე სრულყოფილი?’’ მზერა ჩემი ტკივილების მიზეზზე შევაჩერე, მერე კი გავწითლდი და თავი დავხარე. ჩემმა კოლეგამ გულიანად გაიცინა და მშვიდად მკითხა:
-კიდევ ერთისათვის ადგილი მოიძებნება?- რამდენიმე წამს ვფიქრობდი ამ სიტყვების ორაზროვნებაზე. ჩვენ ერთად ვმუშაობდით და ამას არაფერი შეცვლიდა. საინტერესო სხვა რამ იყო, მეკითხებოდა კი გიორგი ჩემს ცხოვრებაზე? უნდოდა მას კი გამხდარიყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი? ალბათ კი... ამ აზრს გავუღიმე და თავი უბედნიერეს ადამიანად ვიგრძენი.
-შენთვის - მოიძებნება,- ეს იყო ჩემი პასუხი.
გიორგიმ გამიღიმა და ფეხი აბაზანაში ჩადგა. მერე ზურგზე მომკიდა ხელი და ოდნავ წინ მიმწია, მეც დავემორჩილე. ჩემს უკან დაიკავა ადგილი, ამის მერე კი ისევ თავისკენ მიმიზიდა. მე თავი მკერდზე მივაყრდენი. გიორგიმ თავისი ძლიერი ხელებით მიმიხუტა.
-მოგწონს რომ მიხუტებ, ხომ?- ვკითხე ხმამაღლა.
-ძალიან,- მითხრა რამდენიმე წამის შემდეგ.- შენ ეს გაწუხებს?
-არა! მაგრამ შეჩვევაა საჭირო.- ვგრძნობდი როგორ აუჩქარდა გული ამ სიტყვებზე. ვიცოდი, რომ ხასიათს გავუფუჭებდი, მაგრამ იყო თემა, რომელიც აუცილებლად უნდა განგვეხილა და არ ვაპირებდი ლოდინს.- გიო, რაღაც მინდა გითხრა.
-გისმენ,- მითხრა და სუნთქვა შეეკრა.
-გიო, ძალიან ვნერვიულობ ჩემს კარიერაზე. მართლა. ეს ერთადერთია რაშიც მართლა ძლიერი ვარ, ის მაგრძნობინებს, რომ რაღაცისთვის გამოვდგები ამ ცხოვრებაში, რომ საჭირო ვარ. ასეთი რამ კი დიდი ხანია არ მიგრძვნია.- მიჭირდა გულის გადაშლა. მაგრამ ახლა ჩემთან ერთად იყო ადამიანი, რომელსაც სიცოცხლესაც კი ვანდობდი... და მასთან ერთად ჩემს საიდუმლოს.- მე რამდენიმე წლის წინ მშობლები დავკარგე. ამის შემდეგ თითქოს მიწა გამომეცალა ფეხებქვეშ...- როდესაც არაფერი მითხრა განვაგრძე,- ჩემი ცხოვრება საერთოდ არ ჰგავს შენსას გიო. სამსახური და კარიერა ერთადერთი რეალური რამ არის რაც კი გამაჩნია.
-ახლა უკვე ყველაფერი სხვანაირადაა.- თქვა უცებ გიომ,- ამას ხომ ხვდები ნინა?
-მგონი ვხვდები,- ვუთხარი სიმართლე.
-ნაკაშიძე მე ‘’მგონი’’ არ მჭირდება. მინდა ვიცოდე ზუსტად რას ვერ ხვდები იმაში, რაც ახლა ჩვენს შორის ხდება.
-რისი მოსმენა გინდა ნებიერიძე? ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ ოდესმე მოვხვდებოდი ისეთ სიტუაციაში, როგორშიც აქ ვარ,- ხელი მოვავლე აბაზანას. კიდევ კარგი კუნთების ტკივილმა საგრძნობლად იკლო.- და ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ვერ ვხვდები ასე ძალიან რატომ გამიმართლა...
-სჯობს მიხვდე ნინა... მე ჩემი არჩევანი გავაკეთე და მინდა იცოდე, რომ შენს გაშვებას არ ვაპირებ.
-მართლა ამას ფიქრობ?- ვკითხე ხმადაბლა, თითქმის ჩურჩულით.
-მე ყოველთვის იმას ვლაპარაკობ, რასაც ვფიქრობ.- იყო პასუხი. ამის შემდეგ ოდნავ უფრო მეტად მომიჭირა ხელები და ჩამიხუტა. მერე ვიგრძენი თმებზე ტუჩების ნაზი შეხება. საოცრად სასიამოვნო იყო ეს ყველაფერი.
-გიორგი შენ მე მართლა მოგწონვარ! ხომ ასეა?
-შეიძლება შეყვარებულიც კი ვარ შენზე,- მშვიდად მიპასუხა გიორგიმ. მე კი დამავიწყდა, რომ უნდა ამომესუნთქა. თვალები გამიფართოვდა და ხმაურით ჩავყლაპე ნერწყვი.
-მართლა?- გიომ ამოიოხრა.
-არ ვიცი... უბრალოდ სიყვარულში გამოცდილება არ მაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ უკვე ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია უშენოდ.- ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ თავი მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ადამიანი მეგონა. ალბათ ფრთები რომ მქონოდა გავფრინდებოდი კიდეც.
-მეც იგივეს ვგრძნობ,- ვუთხარი ბედნიერებით დამთვრალმა.
-იმედი მაქვს,- გაიცინა ჩემს თმებში გიორგიმ. ბედნიერების ბუშტი მალე გასკდა, რადგან სამსახურის დაკარგვა-არ დაკარგვის საკითხი ჯერ კიდევ არ იყო მოხსნილი დღის წესრიგიდან.
-ანუ ვცდით, რომ ერთდროულად ვიყოთ პარტნიორებიც და საყვარლებიც?- ვკითხე რაც შემეძლო მშვიდად. მის პასუხზე ბევრი რამ იყო დამოკიდებული.
-არა! არაფერსაც არ ვცდით! - ამ პასუხის მერე თითქოს რაღაც ჩამწყდა.- ჩვენ ამას უბრალოდ გავაკეთებთ.- ისევ გავიბერე ბედნიერებისაგან.
-და რატომ ხარ დარწმუნებული რომ გამოგვივა?
-ნაკაშიძე ჩვენ ერთი სისხლი გვაქვს... ერთი სული... და ერთი გული ორისათვის. ერთად ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ. შეუძლებელსაც...- მე უბრალოდ გავიღიმე და მთელი ტანით მივეკარი გიორგის.- და ერთი რამ დაიმახსოვრე ნინა - მე შენ არასოდეს მიგატოვებ.
ასე ვიჯექით ცოტა ხანს ჩუმად. მე მის ფეხებზე თითებს ვათამაშებდი, გიორგი კი ჩემს თმებს ვარცხნიდა (ცდილობდა ყოველ შემთხვევაში) თავისი გრძელი თითებით. იმ წუთს არაფერში ვიყავი დარწმუნებული - არ ვიცოდი რა მოხდებოდა სამსახურში, როგორ აეწყობოდა ჩვენი კარიერა, ვიქნებოდით კი მე და გიორგი სამუდამოდ ერთად - მაგრამ 100%-ით ვიცოდი ერთი რამ, ქვეყნად არ იყო გიორგის მკლავებში ყოფნაზე უკეთესი ადგილი.
-იცი, მგონი უკვე ჩემი სახლში წასვლის დროა,- მეც არ ვიცი რატომ ვთქვი.
-მმ,- ეს იყო მხოლოდ გიორგის პასუხი.
-მაგრამ ჯერ კიდევ არ ვარ დარწმუნებული, რომ შენი დახმარება არ დამჭირდება.
ამ სიტყვების შემდეგ გიორგისაკენ მივბრუნდი. პირველად იმ დროის განმავლობაში, რაც აბაზანაში ვისხედით.
-რას იტყვი?- გიორგიმ გამიღიმა.
-სამსახურში წასვლის დროა და შემიძლია წაგიყვანო.- და ნაზად მაკოცა.
...
უკვე საათ ნახევარში დაბანილები, გასუფთავებულები და მკაცრად სამსახურისათვის გამოწყობილები შევედით მე და გიო სათათბიროში, სადაც ჩვენდა გასაოცრად მხოლოდ სამნი დაგვხვდნენ: განყოფილების უფროსი, დეპარტამენტის უფროსი და შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილე. ამ სამეულის დანახვამ კარგად დამაბნია.
-ამათზე გეუბნებოდით ბატონო ვახტანგ, გიორგი ნებიერიძე და ნინა ნაკაშიძე.- ანიშნა ხელით ჩვენზე. ჩვენ თავი დავუკარით მხოლოდ ასე თუ ისე უცხო ადამიანს.
-თქვენზე ბევრი კარგი მსმენია ახალგაზრდებო,- დაიწყო ბატონმა ვახომ, რომელსაც მიუხედავად თავისი სოლიდური ასაკისა (64 წლის), თვალები მაინც პატარა ბიჭივით უელავდა.- მინდა ახალი საქმე ჩაგაბაროთ, რომელიც ყველა იმ საქმისაგან განსხვავდება რაც კი აქამდე შეგხვედრიათ.- მე და გიორგიმ ინტერესით გადავხედეთ ერთმანეთს, მერე კი მზერა ისევ ბატონ ვახოზე გადავიტანეთ.- საქმე სერიულ მკვლელს ეხება.
გვითხრა და ორივეს გადმოგვცა საქაღალდე. მე ჩემი გადავშალე და მაშინვე პათ. ანატომის დასკვნას დავხედე. რაც მეტს ვკითხულობდი, მით მეტად მიფართოვდებოდა თვალები და მიხშირდებოდა სუნთქვა.
-ეს რა... ხუმრობაა?- ვთქვი ბოლოს,- იპოვეს ხუთი მოკლული, რომელთაც სისხლი ბოლო წვეთამდე აქვთ ამოწოვილი?
2 820 ნახვა
19-12-2012, 04:45
