ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XIII

სამსახურამდე სრულ სიჩუმეში მივედით. გიორგი საშინლად ეჭვიანობდა ბიძამისზე, მე კი უკვე ნერვები მღალატობდა. სწორედ მაშინ როდესაც მანქანა გააჩერა და ჩუმად აპირებდა გადასლას ვიფეთქე:
-გიორგი აბსურდად არ გეჩვენება ეს ყველაფერი?
-მაინც რა არის აბსურდი?- აახამხამა თვალები, მე გაბრაზებულმა ხელი მოვუქნიე, მაგრამ ის ჩემზე სწრაფი იყო, ამიტომაც ხელი დამიჭირა და თავისკენ მიმიზიდა.
-ის, რომ ბიძაშენზე ეჭვიანობ,- გამოვცარე კბილებში.
-ნაკაშიძე შენს თავს ვერავის გავუყოფ. ხვდები ამ სიტყვებს არსს? შენ ჯერ კიდევ არ იცი რა მემართება შენ რომ გიყურებ ან გეხები.- მითხრა და ისე ახლოს მოიწია, რომ მისი ცხელი სუნთქვა სახეს მწვავდა.
-ნებიერიძე შენს გარდა არავინ მჭირდება, შენ ხვდები ამ სიტყვების არსს? გაანებე თავი უაზრო ეჭვიანობას და საქმეს მიხედე,- ვუთხარი და ხელი ავკარი. არ დაველოდე ისე გადავედი მანქანიდან და გეზი შენობისაკენ ავიღე.
უკვე ლიფტში ვაპირებდი შესვლას როდესაც ჩემს ზურგს უკან ვიღაცამ კარი დაიჭირა და ნაცნობი ხმით თქვა:
-უკაცრავად, ნაკაშიძესთან საქმე მაქვს,- მერე კი უკან გამომიყვანა. გაბრაზებულმა შევხედე.
-მომწონს ასეთი როდესაც ხარ,- მითხრა ხმადაბლა, ფაქტიურად ეს სიტყვები სუნთქვას ამოაყოლა.- პატარა კნუტს ჰგავხარ.
-ეს კნუტი იქნება თქვალებს დაგთხრის,- ვუთხარი და ხელახლა გამოძახებულ ლიფტში შევედი. როდესაც გიორგიმაც სცადა შემოსვლა, მკერდზე ხელი მივაჭირე და გარეთ გავაგდე. როდესაც კარი იკეტებოდა ენა გამოვუყავი 5 წლის გოგოსავით.
როდესაც მე12 სართულზე კარი გაიღო ჩემს წინ ორად მოკეცილი გიორგი იდგა, რომელიც სულს ძლივს იბრუნებდა კიბეებზე სირბილისაგან. ამ ფაქტმა ძალიან გამახალისა, მაგრამ თავს სიცილის უფლება არ მივეცი, მთელი განყოფილება ჩვენ გვიყურებდა.
-წყალი მოგიტანო ნებიერიძე?- ვკითხე საკმაოდ ხმამაღლა, რათა სხვებსაც გაეგოთ ჩემი ხმა, მაგრამ აზარტის ნოტები მაინც ვერ დავმალე ხმაში.
-არ მინდა,- მითხრა და გაიმართა. მიუხედავად დიდი მცდელობისა, მაინც არეული ნაბიჯებით შევიდა სამზარეულოში. მეც შევყევი. ვუყურებდი როგორ დაისხა ცივი წყალი და პირთან მიიტანა.
-არ დალიო,- ვუთხარი ჩუმად. ალბათ სერიოზულობამ ჩემს ხმაში გააჩერა.
-რატომ?- მკითხა, მაგრამ ალბათ პასუხი იცოდა. ბავშვობაში ყველასათვის უთქვამთ ეს თუნდაც ერთხელ.
-გაცივდები,- ვუთხარი და მივუახლოვდი. ჭიქა გამოვართვი და გვერდით გადავდგი. მერე გიორგის სახე ხელებში მოვიქციე და სული შევუბერე ოდნავ. სახე მომიშვირა და თვალები დახუჭა.- კაბინეტში შევიდეთ, თორემ უკვე თვალები დაითხარეს ჩვენმა კოლეგებმა.
-წავედით,- მითხრა და კარისკენ წავიდა. მე წყლიანი ჭიქა ავიღე და უკან მივყევი.
მართლა ყველა ჩვენ გვიყურებდა. რა თქმა უნდა ყველა რაღაცას ეფარებოდა, ზოდი კომპიუტერს, ზოგი წიგნს, მაგრამ კარგად ვგრძნობდი მათ მწველ მზერას. ‘’ჯანდაბასაც წაუღიხართ ყველანი, ჭორიკნებო’’, შევუკურთხე გულში ყველას და კარი ზურგს უკან მივხურე, მაგრამ იმავე წამს უცერემონიოდ ყელში წამიჭირეს ხელი და მოპირდაპირე კედელზე მიმაკრეს.
-გიორგი,- ამოვიხრიალე, მაგრამ ჩემს ტუჩებს უცებ მოუძებნეს ალტერნატიული გამოყენება, გიორგიმ ისე მაკოცა, რომ სუნთქვა შემეკრა და ვიგრძენი, რომ გამაჟრჟოლა. ხელები მის თმებში ჩავმალე და ცოტა მოვქაჩე. გიოს გაეღიმა, მაგრამ კოცნა არ შეუწყვიტავს. ცალი ფეხი წელზე შემოვაჭდე და მანაც ხელი დამისვა, ნელა აჰყვა ზემოთ, მე ამოვიკვნესე.
ამ დროს კარი გაიღო და გიორგი უცებ მომშორდა. კარში ბატონი შალვა იდგა და გაფართოებული თვალებით გვიყურებდა მე და ჩემს შერცხვენილ საყვარელს.
-გიორგი პირველივე დღეს ერთმანეთი რომ გაგაცანით გახსოვს რა გითხარი?- ჰკითხა გაბრაზებული ხმით. ჩემმა კოლეგამ თავი დაუქნია, ხმა ვერ ამოიღო. ამის მერე ბატონი შალვა მე მომიბრუნდა, თვალებით ელვას ჰყრიდა,- ეს კარგი, შარვალში აქვს ტვინი და იმით, ფიქრობს, მაგრამ შენ?
-ბატონო შალვა...- დავიწყე თავის გამართლება, მაგრამ არ დამაცალა საუბარი უფროსმა.
-არ გამაგონო თავის გამართლება,- თქვა მკაცრად, მერე კი ხმა მოულბა,- არადა თქვენსავით ლამაზი წყვილი ჯერ არ მინახავს. წარმომიდგენია რა ლამაზი ბავშვი გეყოლებათ, ეჰ...
მე და გიორგიმ ერთმანეთს გადავხედეთ და ამოვისუნთქეთ. ბატონ შალვას ისე უცბად უვლიდა გაბრაზება, როგორც მარტში იდარებდა.
-სანამ საქმეზე გადავალ, ნებიერიძე,- მიუბრუნდა გიორგის,- შენს გამო ამ გოგომ განყოფილება რომ დატოვოს, შენს მიერ დაკავებულ პატიმრებთან ერთად ამოგხდი სულს ციხეში.- გიორგის გაეცინა.- ტყუილად გეცინება ნებიერიძე.
-ბატონო შალვა ეს გოგო ოდესმე ჩემს გამო თუკი იტირებს იმ წამსვე გამოვეთხოვები სიცოცხლეს.- ფერდში ვუთავაზე. იმ სამყაროს წარმოდგენაც არ მინდოდა, სადაც გიორგი არ იქნებოდა.
-ძალიან კარგი, ცოდვას ამაცილებ თავიდან,- სასხვათაშორისოდ უთხრა ბატონმა შალვამ, მერე კი საქმეზე გადავიდა.- რა გაარკვიეთ ‘’თბილისელი ვამპირი’’ შესახებ?
-ხტფუ, უკვე სახელიც დაარქვეს? ვერ ვიტან ზედმეტობებს,- გავბრაზდი.
-სიახლე არის?
-ბატონო შალვა, თქვენდამი დიდი პატივისცემის მიუხედავად, ჯერ ვერ გეტყვით ვინ არის ეჭვმიტანილი.
-თქვენ რა გაგიჟდით? ხალხი იხოცება, თქვენ ეჭვმიტანილი გყავთ და არ მეუბნებით ვინ არის? აბა ახლავე მითხარით.
-არა!- მოვუჭერი.- ბატონო შალვა თქვენ თქვით რომ გვენდობით, ასე რომ ნუღარ ჩაერევით. მეტი არავინ მოკვდება. ეჭვმიტანილიც არ გვყავს, ზუსტად ვიცით ვინც უკვეთავს ამ ხალხის დახოცვას, მაგრამ არ ვიცით ვინ არის შემსრულებელი, ამისათვის კი ორი დღე კიდევ გვჭირდება.
-გასაგებია,- დანებდა ჩვენი უფროსი. ხელი ჩაიქნია და გავიდა, კართან გაჩერდა და შემობრუნდა,- გიორგი, ამ გოგოს უფრთხილდი. საოცარი ენერგია აქვს, გიმორჩილებს და გაიძულებს ის აკეთო რაც მას უნდა.- პასუხს აღარ დაელოდა, მაშინვე გავიდა.
გიორგიმ წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა.
-მაინც რა ენერგია გაქვს ასეთი ყველა მამაკაცს რომ აჩოქებ?
-ეგ შენ უნდა მითხრა ნებიერიძე.- პასუხად ღრმად და ვნებიანად მაკოცა. მეც ვუპასუხე.
-მგონი რაღაც შეგვაწყვეტინეს,- მითხრა და მომეხუტა. მე უკან დავიხიე და მაგიდას დავეჯახე. თვალები მოვწკურე, მერე კი მაგიდაზე ავსკუპდი. ფეხები წელზე შემოვალაგე და ქვედა ტუჩზე ვუკბინე. გიომ ტკივილისგან დაიკვნესა, მე გამეცინა. ამ დროს ისევ კარი გაიღო...
-უუ... უკაცრავად,- გავიგე ნაცნობი ჭყიპინა ხმა. ისე მივბრუნდი მისკენ, რომ გიორგის არ მოვშორებივარ.
-რა გინდა კიკნაძე?
-თქვენს საქმესთან დაკავშირებით უნდა მეთქვა რაღაც...- დაიბნა,- მაგრამ როგორც სჩანს უდროო დროს შემოვედი. გავალ და მერე... მერე იყოს მოკლედ...- შებრუნდა და კარის გახურვა უნდოდა.
-კიკნაძე მოიცადე!- დავუძახე და გიორგის მოვშორდი. მან უხალისოდ გამიშვა ხელი. თინიკო შემობრუნდა.- რა გინდოდა?- ვკითხე უფრო რბილად.
-თქვენი საქმე შემთხვევით ჩამივარდა ხელში,- მე სახე ამელეწა,- არა, მართლა შემთხვევით.- გადავიდა თავდაცვაზე გოგონა,- ქსეროქსი დარჩათ ჩემს მაგიდაზე.
-მერე?
-მგონი რაღაც კანონზომიერება დავიჭირე.- მე ცალი წარბი ავწიე.- ეს ვამპირი რა თქმა უნდა არ არის და ის უბრალოდ შეკვეთებს ასრულებს, ხოლო შეკვეთას ჩემი აზრით ვინმე მამუკა ჭყონია, ფარმაცევტული კომპანიის დირექტორი.- თვალები გამიფართოვდა. გაგებული მქონდა, რომ თინიკო ძლიერი დეტექტივი იყო, მაგრამ ვერ წარმომედგინა ამდენად კარგი თუ იქნებოდა. შეშინებული მიყურებდა, თითქოს ეშინოდა, რომ გავლანძღავდი, ან რაიმე ცუდს ვეტყოდი.
-ვინმეს უთხარი ამის შესახებ რაიმე?
-არა,- გააქნია თავი.
-მაშინ საქმეში ხარ,- ვუთხარი და დივანზე დავეხეთქე, ხოლო ჩემს უკვე ორ კოლეგას ხელით ვანიშნე, რომ ჩემს გვერდით ადგილების დაკავება შეეძლოთ. მათაც უხმოდ მიიღეს მიწვევა.
უცნაურია, ვიჯექი ორ ადამიანს შორის, რომელიც ალბათ ბვრ რაიმეს დათმობდა იმისათვის, რომ აქვე მაგიდაზე ვეხმარე. ორივე თვალებით მაშიშვლებდა და წარმოდგენითაც კი ვწითლდებოდი, თუ რას მიკეთებდა. ორივე ტუჩებს ისველებდა და მძიმედ სუნთქავდა. ამ სიტუაციას კიდევ უფრო უცნაურს ხდიდა ის გარემოებაც, რომ ამ ორიდან ერთი იყო ჩემი ცხოვრების მამაკაცი, ხოლო მეორე ყველაზე ლამაზი გოგო ვინც კი ოდესმე შემხვედროდა.
‘’ნინა შარში ხარ’’- ვუთხარი ჩემს თავს და ამოვისუნთქე.
-მოკლედ თინიკო,- გადავერთე დავალებაზე,- ხვალ შალვას სახლთან ჩავსაფრდებით, ხოლო როდესაც ჩვენი სტუმარი გამოჩნდება, მაშინვე დავიჭერთ.
-მე სხვა იდეა მაქვს,- თქვა გიორგიმ. მობილური მოიმარჯვა და ნომერი აკრიფა:- უკაცრავად, შალვა გაბროშვილს სთხოვეთ.
-რას აკეთებ გიორგი?- ხმადაბლა ვკითხე. თვალები ამივიდა შუბლზე.
-დამშვიდდი,- მითხრა მარტო ბაგეების მოძრაობით,- დიახ, ბატონო შალვა გიორგი ნებიერიძე გაწუხებთ, დეტექტივი მეცხრე განყოფილებიდან.
-რით შემიძლია გემსახუროთ?- გიორგიმ ხმამაღალი საუბარი ჩართო და მე და თინიკოს გვაჩვენა, რომ გავჩუმებულიყავით.
-ბატონო შალვა...
-შაკო სჯობს, ჯერ ბატონობისათვის პატარა ვარ.
-კარგი შაკო, საფუძველი გვაქვს ვიფიქროთ, რომ ვიღაცას თქვენი მოკვლა სურს.
-ბატონო?
-ძალიან გთხოვთ, ეს საკმაოდ საჩოთირო საკითხია, სჯობს შევხვდეთ და ისე ვისაუბროთ.
-კარგი,- დაეთანხმა დაბნეული შაკო. რა თქმა უნდა დაიბნა, ჯერ კიდევ 10 წუთის წინ საკმაოდ ბედნიერი და უღრუბლო დღე ჰქონდა, ახლა კი გაიგო, რომ შეიძლება სულ მალე მოკლან კიდეც.- სად და როდის გნახოთ?- არადა რა გულუბრყვილოა, გიორგი რომ იყოს მკვლელი? ეჰ, ზოგიერთს არაფერი უშველის.
-ერთ საათში შევხვდეთ. სჯობს ხალხმრავალ ადგილას შედგეს ჩვენი შეხვედრა. სასურველია რომ ამას მოულოდნელობის ეფექტი მიეცეს. სად დადიხართ როგორც წესი ასეთ დროს?
-სკოტის ბარი იცი?
-კი.
-და იქ შევხვდეთ.
-გასაგებია.- გიორგიმ მობილური გათიშა.
-ნებიერიძე რას აპირებ?- ვუჯიკე.
-ამას რომ დავბრუნდები მერე გეტყვით,- გვითხრა ეშმაკური ღიმილით. მერე მე ცხვირზე მაკოცა, თინიკოს თვალი ჩაუკრა და კაბინეტიდან ისე გავიდა, რომ მეტი არაფერი უთქვამს.
მე და თინიკოს კი ისღა დაგვრჩენოდა, რომ ვმსხდარიყავით და დავლოდებოდით. ვერ ვიტან არადა ასე ლოდინს. მეც მინდა გიოსთან ერთად ყოფნა, მაგრამ სჯობს ვენდო... დაველოდო... ხტფუ, გიორგისთან ყოფნა მცვლის... მას მამსგავსებს. ისე ვიქცევი როგორც მას უნდა... ნორმალურია ეს ყველაფერი?
‘’როდესაც გიყვარს - კი’’, მითხრა გულმა და მეც ელდანაცემი დავეთანხმე...