ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XIV

მე და თინიკო საკმაოდ გამომწვევად ჩაცმულები გადმოვედით მანქანიდან. საკუთარ ტყავზე ვცდიდი თუ რა რთული ცხოვრება აქვთ ესკორტის გოგონებს. თინიკოს გარეგონობა და ხასიათი ხელს უწყობდა იმაში, რომ მსუბუქი ყოფაქცევის ქალი ეთამაშა, აი ჩემთვის ეს სიახლე იყო და წინა ღამეს, როდესაც გიორგიმ თავისი გეგმა გაგვიმხილა, კარგადაც ვიჩხუბე.

...

-მოკლედ, ჩემი გეგმა ასეთია,- დაიწყო გიორგიმ როგორც კი სავარძელში მოკალათდა სამ საათიანი რანდევუდან დაბრუნების შემდეგ,- შაკოს მარტო დატოვება არ შეიძლება. თან გამომიტყდა, რომ ხშირად იძახებს ესკორტის გოგონებს.
-და შენ გინდა, რომ მე და ნინა ვიყოთ მისი ესკორტი ხვალ?- მიხვდა მაშინვე თინიკო. ჩემს ტვინამდე ჯერ კიდევ ვერ დადიოდა ის, რის გაკეთებასაც მთხოვდნენ.
-ზუსტადაც, კაბები შეკვეთილია, წუთი-წუთზე მოიტანენ,- საათს დახედა გიორგიმ.
სწორედ ამ დროს დააკაკუნეს კაბინეტის კარზე. გიო წამოხტა და გააღო. ახალგაზრდა გოგონამ ორი ყუთი გადასცა და ღიმილით დაემშვიდობა მიღებული თანხის გადათვლის შემდეგ. თინიკომ მაშინვე ჩამოართვა, გახსნა ერთ-ერთი ყუთი და ამოიღო ის, რასაც ცოტა ხნის წინ გიორგიმ ‘’კაბა’’ უწოდა.
-ლამაზია,- დაატრიალა თინიკომ და სწორედ მაშინ ვიფეთქე.
-არა! არა, არა და არა. თქვენ რა გაგიჟდით? მე ამას არ ჩავიცმევ.
-მაშინ ეს ჩემია,- იყვირა თინიკომ.
-შენ რა სულელი ხარ თუ თავს ისულელებ?
-ნინა რა საჭიროა დარამატიზირება?
-არა რა, საგიჟეთში მოვხვდი. ეს კარგი,- ხელით ვანიშნე აღტკინებული კიკნაძისაკენ,- მაგრამ შენ?- ვუყვირე გიორგის.- რამ გაფიქრებინა, რომ მე ამას გავაკეთებდი?
-იმან, რომ სამსახურზე ჭიპი გაქვს მოჭრილი.
-ჯანდაბაშიც წასულხარ,- ვუყვირე და კაბინეტიდან გავვარდი. განყოფილების კიბეებზე ჩამოვჯექი და თავი მუხლებში ჩავმალე.
მეც არ ვიცი რამ გამაცოფა ასე ძალიან. საღამოს გრილმა ჰაერმა ცოტა აზრზე მომიყვანა. გონება დამიწმინდა და სიბრაზის მიზეზებზე დამაფიქრა. ერთადერთი რაც თავში მომივიდა იყო ის, რომ არ მინდოდა თინიკოსთან ერთად ასეთ ფორმაში სადმე წასვლა. მით უმეტეს თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ გოგოს აშკარად იდეალური ფორმები აქვს, მე კი საკუთარი სხეული, მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც არ მომწონდა იმდენად, რომ სხვისათვის მეჩვენებინა... მით უმეტეს ჩემზე ფაქტიურად შეყვარებული გოგოსათვის და მასთან ერთად ჩემი ოფიციალური საყვარლისათვის.
ამ ფიქრებში გავიხლართე.
‘’ნინა ხვდები მაინც რა იდიოტობებს იძახი?’’ ვკითხე საკუთარ თავს და მწარედ გამეცინა. ამის მერე წამოვდექი და უკან ავბრუნდი. გიორგი და თინიკო მშვიდად ისხდნენ დივანზე და მელოდნენ.
-დამშვიდდი?- მკითხა გიომ.
-კი. მომეცით რა გაქვთ ჩემთვის,- თინიკომ უხმოდ გადმომცა ყუთი.
მაშინვე საპირფარეშოში შევედი და ყუთი იქ გავხსენი. თინიკოს ოქროსფერი კაბა შეხმდა, ჩემი კი წითელი იყო. წინ დახურული, სამაგიეროდ მთელი ზურგი გახსნილი ჰქონდა. სიგრძეშიც არ აწყენდა 10-15 სანტიმეტრის მომატება (და ეს უარეს შემთხვევაში).
-ჯანდაბა,- შევიგინე ჩემთვის. ისე საწუწუნო არაფერი მქონდა, კაბა მართლაც ლამაზი იყო.
როდესაც ჩავიცვი, კიდევ უფრო მომეწონა. არაფერი მქონდა დასაწუნი, პირიქითაც. თმები გავიშალე, მაღლებზე ჩავიცვი და ასე გამოვცხადდი მოლოდინე საზოგადოების წინაშე.
მათმა რეაქციამ ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. გიორგის ჭიქა გაუვარდა ხელიდან, ხოლო თინიკოს ყავა გადასცდა. თავიდან უხმოდ მიყურებდნენ, მერე გიორგიმ ხმამაღლა გადაყლაპა ყელში გაჩხერილი ბურთი და ორივე შედარებით ‘’გამოფხიზლდა’’... ცოტა შემაშინა მათა ველურმა გამოხედვამ, ორივეს თვალებში უცნაური, ცხოველური ვნება იდგა. იმდენად დამაბნია მათმა გამოხედვამ, რომ უნებურად რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი უკან, მაგრამ ორივემ ანალოგიურად გადმოდგა ჩემსკენ იმდენივე ნაბიჯი, თითქოს არ უნდოდათ ჩემი მოშორება.
-მორჩით,- ვიყვირე განწირული ხმით.
-რას გულისხმობ?- მკითხა თინიკომ და თვალები აახამხამა.
-ნუ მიყურებთ ასე, თორემ მგონია რომ რაღაცას დამიშავებთ.
-კარგი იდეაა,- თქვა გიორგიმ და ჩემსკენ კიდევ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა.
-ნებიერიძე ზედმეტები არ მოგივიდეს,- ვუთხარი და იქვე კომოდზე დადებული ჩემი იარაღი ავიღე და გადავტენე. ჩემმა საქციელმა კარგად გაართო ორივე. გულიანად იცინოდნენ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, უხერხულობის დაფარვა უნდოდათ... თუმც ამას არსებითი მნიშვნელობა აღარ აქვს, მთავარია გადავრჩი...
-დამშვიდდი ნაკაშიძე, ჩვენი ბრალი არ არის ახალდაბადებული აფროდიტესავით რომ გამოგვეცხადე.- მე გადმომაბრალა ყველაფერი ჩემმა საყვარელმა.
-მაშინ ვინმე სხვა მოძებნეთ ამის ჩასაცმელად და ჩემი როლის შესასრულებლად.- შევუბღვირე მე.
-შენ ვერავინ შეგცვლის ნინა,- მითხრა თინიკომ. მიუხედავად იმისა, რომ უნდა გავბრაზებულიყავი მაინც მესიამოვნა ეს სიტყვები. ჩემი ეგოიზმი მძიმე შემთხვევაა.

...

ახლა ვხვდები, რომ ტყუილად მესიამოვნა თინიკოს სიტყვები, იქნებ გადავრჩენილიყავი კიდეც სირცხვილს (კაბის ჩაცმისა და ფრიად მყვირალა მაკიაჟის სახით).
მეთორმეტე სართულზე ლიფტით ავედით. კარი პირველივე ზარის შემდეგ გაგვიღეს. ჩვენს დანახვაზე შაკოს ყბა ჩამოუვარდა და მოსალმების ნაცვლად წამოაყრანტალა:
-პოლიციაში ასეთი ქალები თუ მუშაობენ ხვალვე აკადემიაში ჩავაბარებ.
-ჯერ ხვალამდე იცოცხლე,- ვუთხარი ცივად,- ასე ყურებას თუ გააგრძელებ მე და ჩემი კოლეგა უბრალოდ წავალთ და დაგტოვებთ უგულო მკვლელის წინაშე მარტო.
შაკო გაფითრდა, მერე კი გაიწია და ბინაში შეგვატარა. რა თქმა უნდა სახლი კოლოსალური სიდიდის იყო, თან მთლიანად მარმარილოში ჩასმული (ამ ხალხმა სულ დაკარგა ტვინი და მასთან ერთად გემოვნებაც). მისაღები ოთახი მოხატული იყო სურათებით ბიბლიიდან. ჭერზე კი ლუციფერის დაცემის სცენა იყო გამოხატული. ცოტა არ იყოს და შემეშინდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ მარმარილოს ქანდაკებები მიყურებდნენ და თითოეულ ჩემს ნაბიჯს აკვირდებოდნენ.
ღრმად ჩავისუნთქე და ფანჯარასთან მივედი, რომელიც მთელს კედელზე იყო გაჭიმული და მუქი შინდისფერი ფარდებით დახურული. ფარდა ოდნავ გადავწიე და გარეთ გავიხედე. უკვე ბნელდებოდა. ‘’ნინა დამშვიდდი. მალე დასრულდება ყველაფერი და გიორგისთან ერთად ბათუმში წახვალ. ბიძამისის იახტაზე იქნებით მთელი ორი დღე და შეგეძლებათ ის გააკეთოთ რაც მოგეპრიანებათ, თუნდაც დილიდან საღამომდე დატკბეთ ერთმანეთით’’,- ვიმშვიდებდი თავს. ამის წარმოდგენაზე გამაჟრჟოლა.
-ნინა კარგად ხარ?- მკითხა თინიკომ. ძალიან მომინდა მისთვის მეთქვა, რომ სულაც არ ვიყავი კარგად, რომ ძალიან მეშინოდა იმ სახლში ყოფნის, მაგრამ ამის ნაცვლად უბრალოდ გავუღიმე და თავი დავუქნიე.
-მე შაკო ვარ,- გვიან წარგვიდგინა თავი მასპინძელმა.
-მე თინიკო ვარ, ეს კი ნინაა.
-რაიმეს დალევთ გოგონებო?- გვკითხა შაკომ, ცდილობდა უხერხული სიჩუმე რაიმეთი შეევსო. დაბნეული იყო, აღელვებული. ხმა უკანკალებდა, თუმც ამის დამალვას ცდილობდა.
-რაიმე სპირტიანს,- ვუთხარი ხმით, რომელიც მეც კი ვერ ვიცანი. მერე თინიკოს შევხედე, რომელიც გაფართოებული თვალებით მიყურებდა და ალბათ ფიქრობდა რომ იმის მეშინოდა, რაც წინ გველოდა. მე კი სახლის აურა მთრგუნავდა. თავი ვერსალის სასახლეში მეგონა, პარიზის რევოლუციის დროს... როდესაც სასახლის ცივ კორიდორებში მსახურებიც კი კანტი-კუნტად დადიოდნენ და ეს სიცარიელე ყველას თავზარს სცემდა.
შაკომ ბრენდი დამისხა. მეც პირველი ჭიქა ერთი მოყუდებით დავლიე. განცვიფრებულმა შაკომ მეორედ შემივსო ჭიქა, ის უკვე ხელში შევათამაშე და ისევ გარეთ გავიხედე. სიმშვიდე იყო, ზედმეტადაც კი... არ მომწონდა და არ მსიამოვნებდა ეს გულისგამაწვრილებელი სიჩუმე.
და სწორედ ასეთ სიჩუმეში მეხის გავარდნასავით გაისმა კარზე ზარი. მე კი ხელიდან ჭიქა გამივარდა რომელიც ათასობით პატარა ნაწილაკად დაიმსხვრა და ოთახში მიმოიფანტა. მიმქრალი შუქზე ბროლის ჭიქის ნამსხვრევები ცისარტყელის ფერებად აკიაფდა. ამან კიდევ უფრო მისტიური გახადა გარემო. არავინ იძვროდა ადგლიდან. ამ დროს ზარის ხმა განმეორდა.
-შაკო ვინმეს ელოდები?- ვკითხე ხმადაბლა. მასპინძელმა თავი გააქნია.- მე აქაურობას მივალაგებ, შენ კარი გააღე, თინიკო გამოგყვება.
კოლეგას შევხედე, რომელმაც თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. მე იქვე ბუხრის ცოცხი ავიღე და მოვუსევი იატაკს, თან სმენა გამახვილებული მქონდა.
-ვინ არის?- იკითხა შაკომ. არ ვიცი რა პასუხი მიიღო კარის მეორე მხრიდან, მაგრამ ფაქტიურად მაშინვე გაისმა კარის გაღების ხმა.
-გამარჯობა,- გავიგე გოგონას ხმა, ამას ყრუ ვარდნის ხმა მოჰყვა.
მე კი მაშინვე დავაგდე ცოცხი და შემოსასვლელი კარისაკენ გავიქეცი.