ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XV

ის რაც მისაღებში ვნახე არ ჰგავდა არაფერს იმას, რაც იქამდე მქონდა ნანახი და სურათმა, რომელიც თვალწინ გადამეშალა მეტყველების და მოძრაობის უნარი დამაკარგვინა. ერთმანეთში ამერია შიში და ზიზღი. თავდაცვის ინსტინქტი კი იმდენად ძლიერი აღმოჩნდა, რომ რამდენიმე ნაბიჯით უკანაც კი დავიხიე.
კედელთან ეგდო გულწასული თინიკო, რომლიც გვერდითაც ეგდო დიდი რკინის მილი. ხოლო იატაკზე ჩამჯდარ შაკოს, რომელიც უხმო აგონიაში იკლაკნებოდა, გვერდით ეჯდა ახალგაზრდა გოგო, დაახლოებით 15-17 წლისა და კბილებით იყო ჩაფრენილი მის კისერს, თან თავდავიწყებით სწოვდა სისხლს.
რამდენიმე ძვირფასი წუთი დავკარგე იმისათვის, რომ შოკურ მდგომარეობას გავმკლავებოდი. ამის მერეც ერთადერთი რაც მოვახერხე ის იყო, რომ იარაღი ამოვიღე პატარა ხელჩანთიდან, აკანკალებული ხელით გადავტენე და გოგონას დავუმიზნე:
-გაუშვი,- ვუთხარი ჩახლეჩილი ხმით.
გოგონამ ამომხედა და მისმა თვალებმა კიდევ უფრო შემაშინა. ბუნებრივად შავ თვალებს წითელი ტონი დაჰკრავდა. გოგონამ ხელი გაუშვა შაკოს დასუსტებულ სხეულს და პირი მოიწმინდა ხელით. ამის მერე გამიღიმა და დამანახა თავისი ქათქათა კბილები და ორი ეშვი. ამ ბავშვზე ვერავინ იტყოდა ლამაზიაო, მაგრამ გარდატეხის ასაკში, როდესაც როგორც წესი ყველა თინეიჯერს არეული სახე და ჩამოუყალიბებელი ნაკვთები აქვს, მაგრამ მას საოცრად სუფთა სახის კანი და შინაგანი ეშხი ჰქონდა. უცნაური მიმზიდველობა ჰქონდა, თან გაშინებდა და თან არ გაძლევდა იმის საშუალებას, რომ თვალი აგერიდებინა. იყო მასში რაღაც მისტიური და არაამქვეყნიური. ამიტომაც თვალს ვერ ვწყვეტდი და არა მარტო სისხლის გამო, რომელიც წვეთავდა მისი ბაგეებიდან.
-გამარჯობა,- მითხრა არაბუნებრივად წვრილი ხმით.
-ვინ ხარ?
-კატო,- მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
-აქ რა გინდა?
-ამასთან მოვედი,- მანიშნა შაკოზე და უცნაურად გადახედა. იყო მის მზერაში რაღაც... თითქოს მონუსხული იყო მისით. ''ალბათ გემრიელი სისხლი აქვს შაკოს'' გავიფიქრე და შევხედე მის გაფითრებულ ბაგეებს, ''ან ვერ დანაყრდა და სისხლის კვალს აკვირდება მის კისერზე''.
-ვინ გამოგგზავნა?
-აქვს ამას მნიშვნელობა?- სახეზე ისევ ღიმილი ეფინა, მაგრამ ხმა დაუსერიოზულდა.
მე კი გული სიხარულით ამევსო. ეს საქმე გავხსენი... ყველაფერს სწორად მივხვდი. ანუ კარგი ვქენი, რომ დეტექტივობა ავირჩიე, ამით თუნდაც ერთ ადამიანს მაინც დავეხმარე. შაკო რომ ვერ მოკლეს, ეს ჩემი დამსახურება იყო... რა თქმა უნდა გიორგისა და თინიკოს გარეშე ბევრს ვერაფერს გავაკეთებდი, მაგრამ მაინც... უცებ მომემატა სითამამეცა და თავდაჯერებულობაც...
-აქვს. ადამიანებს ხოცავ ვიღაცის ბრძანებით, ეს შენ ნორმალური გგონია? მითხარი ვინ არის...
-მან მე სიცოცხლე მაჩუქა,- იყვირა უცებ. მის თვალებში კი ელვა გაკრთა.
-შენ ამას სიცოცხლეს ეძახი?- ხმას ავუწიე მეც.
-სხვამ ყველამ მიმატოვა.
-მეც ყველამ მიმატოვა, მაგრამ ამან კი არ გამაბოროტა... პირიქით...
-შენ ვერ მიხვდები.- ამოიოხრა,- ვერავინ ვერ ხვდება. მან კი გამიგო. იცი რას ნიშნავს როდესაც დღისით ქუჩაში გასვლა არ შეგიძლია იმის გამო, რომ მზე გწვავს? იცი რას ნიშნავს მუდამ სიბნელეში ყოფნა რადგან ნათელი შუქი თვალებს გჭრის? იცი რას ნიშნავს ის, რომ არავის სჭირდები და არავინ იცის შენი არსებობის შესახებ?
გოგონა ყვიროდა, მე კი... შემეცოდა. მისი ბრალი არ იყო რაც ხდებოდა. ის მარტო დატოვეს და წყალწაღებული ხავსს რომ ეჭიდება, ისე ჩაეჭიდა პირველივე ადამიანს, ვინც მიიღო. უბრალოდ მას ცუდი პიროვნება შეხვდა, რომელმაც უბრალოდ გამოიყენა...
ის უბრალოდ ცუდ დროს მოხვდა ცუდ ადგილას და ამით ისარგებლეს...
-ძალიან გთხოვ, ამაზე ჩვენ კიდევ დავილაპარაკებთ, უბრალოდ ნება მომეცი მას დავეხმარო,- ვანიშნე შაკოზე. მან ჯერ მე შემომხედა, მერე მზერა შაკოსკენ გადაიტანა, ამის მერე კი გააკეთა ის, რასაც მისგან არ მოველოდი, გვერდით გაიწია. გაქცევა არც უფიქრია.
მე მაშინვე შაკოსთან მივირბინე, მაჯა გავუსინჯე. სუსტი პულსი ჰქონდა. მობილურს დავწვდი დასარეკად, მაგრამ ამ დროს კარი გაიღო და გიორგი შემოვიდა იარაღ მომარჯვებული. როდესაც სიტუაცია დაინახა გაშტერდა.
-გიორგი,- ვუყვირე რათა გამომეფხიზლებინა,- სასწრაფოში დარეკე, ჩქარა.
ჩემი კოლეგა მაშინვე გამოფხიზლდა და შესრულა რაც ვთხოვე. მერე კატოს ხელბორკილები დაადო, ხოლო თინიკო დასვა და წყალი შეასხა. როგორც იქნა გონს მოვიდა კიკნაძე, უბრალოდ ალბათ თავის ტკივილი შეაწუხებდა კიდევ დიდხანს.
-გიორგი, მამუკა...- დავიწყე, მაგრამ ხელის ჟესტით გამაჩერა.
-უკვე განყოფილებაში დაკითხვაზეა.- მე დაღლილმა გავუღიმე.
ამის მერე არც ერთს არაფერი არ გვითქვამს, მე შაკოზე ზრუნვას ვცდილობდი, ხელით მეჭირა ნაკბილარი და ვგრძნობდი როგორ დედდებოდა მისი სისხლი. გიორგი კი თინიკოს ეხმარებოდა, რადგან ამ უკანასკნელს მარტო მოძრაობა არ შეეძლო. კატო კი ჩუმად იჯდა კუთხეში.
როგორც იქნა სასწრაფო მოვიდა. თინიკო და შაკო წაიყვანეს. თინიკოს ფეხით წასვლა უნდოდა, მაგრამ ერთი ნაბიჯიც ვერ გადადგა, როგორც კი გასწორდა მაშინვე თავბრუ დაეხვა და იძულებული გახდა მორჩილად დაწოლილიყო საკაცეზე. შაკოს ნაიარევის დანახვაზე ექიმმა უნდობლად გადმოგვხედა, ხოლო როდესაც გაიგო, რომ სისხლის დაკარგვის მიზეზით იყო ცუდად, სასწრაფოდ დატოვა სახლი. პაციენტებთან და დამხმარეებთან ერთად.
მე და გიორგიმ სახლის კარი ჩავკეტეთ და კატოსთან ერთად განყოფილებისაკენ ავიღეთ გეზი. როგორც კი შაკოს სახლიდან გამოვედით, მაშინვე შვებით ამოვისუნთქე და სამყაროს ისევ დაუბრუნდა ფერები.
-მზად ხარ?- ვკითხე კატოს მანქანიდან გადმოყვანის შემდეგ.
-მაპატიმრებთ?- მკითხა აუღელვებლად.
-შენ ხუთი კაცი მოკალი და კიდევ ორის მკვლელობის მცდელობა გქონდა.- ვუპასუხე ცოტა გაღიზიანებულმა.- შენი მფარველი უკვე დაკავებულია.
-იცი, სისხლი ძალიან გემრიელია, არ მეგონა ასეთი გემრიელი თუ იქნებოდა. დემონებს უყვართ სისხლი... ლუციფერსაც უყვარს სისხლი და დემონები ...- მითხრა და უცნაურად გამიღიმა. მისმა არეულმა ლაპარაკმა კიდევ უფრო გამაღიზიანა, მაგრამ სანამ რაიმეს ვეტყოდი, გიორგიმ გამაჩერა.
კატო ავიყვანეთ ბატონი შალვას კაბინეტში, სადაც ვახტანგიც იყო. მე გარეთ დავრჩი, კაბინეტში ვერ შევედი. ძალიან დამღალა ყველაფერმა. ერთადერთი რაც მინდოდა ის იყო, რომ მალე აღმოვჩენილიყავი სახლში და გიორგის მკლავებში დამეძინა მშვიდად. მაგრამ ჩემს ოცნებას ახდენა არ ეწერა, მთელი ღამე და დღის პირველი ნახევარი გიორგიმ რეპორტის წერას მოანდომა (მე დახმარების თავი არ მქონდა, გამოფიტული ვიყავი შინაგანად), მერე კი გაგვანთავისუფლეს...
უკვე ოთხ საათზე თბილისიდან ბათუმისაკენ მიმავალ გზას ვედექით. მგზავრობა საკმაოდ სასიამოვნო იყო: თბილი ამინდი, თავისუფალი გზა. თვალს ვერ ვწყვეტდი ჩემს საყვარელს, რომელიც საოცრად მიმზიდველად გამოიყურებოდა საჭესთან და რომელსაც სახეზე ღიმილთან ერთად მოუთმენლობა ეტყობოდა.
ბათუმის პორტს სწორედ იმ დროს მივადექით, როდესაც მზე ჩადიოდა და გარშემო ყველაფერს სტაფილოსფერ-ცეცხლისფერი ჰქონდა მოდებული. ჩანთა ამოიღო გიორგიმ და ერთად შევედით უშუალოდ პორტში. პირსთან რამდენიმე იახტა ლივლივებდა. უშეცდომოდ გამოვიცანი თუ რომელი ეკუთვნოდა ზაზას, რადგან მხოლოდ მას შეეძლო იახტისათვის მიეცა სახელწოდება ‘’სიამოვნების სავანე’’.
უსიამოვნოდ შევიშმუშნე, როდესაც კაიუტის კარი გაიღო და იქიდან ზაზა გამოვიდა.
-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება!- მოგვესალმა. გიოს ხელი ჩამოართვა, მე კი გადამკოცნა. მერე უცნაურად შეგვათვალიერა და თვალები გაუბრწყინდა... ‘’შესანიშნავია, რაღაც ჩაიფიქრა’’.
-როგორ ხარ ზაზა?- ჰკითხა გიორგიმ.
-კარგად. მოუთმენლად ველი როდის დაიწყება ჩემი უიქენდი.
-მეგონა უკვე ჩემს სახლში იქნებოდი შეყუჟული.
-მართლა? უბრალოდ მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ თქვენ ორს ყველაფერი გექნებოდათ აქ რაც საჭიროა. შემოდით,- გვანიშნა კაიუტისაკენ.
შიგნით დიდი ფართობი იყო და ყველაფერი მუქ ლურჯ ტონალობაში იყო გადაწყვეტილი. იქ იყო დიდი მაცივარი, ბარის მაგიდა (სასმელებითურთ), ტელევიზორი და დივანი.
ხოლო საძინებელი კაიუტა მთლიანად ყავისფერებში იყო მორთული. თუმც ოთახის მთელს სივრცეს იკავებდა უზარმაზარი საწოლი და პატარა კომოდი ტანსაცმლებისათვის. იქვე იყო დუშიც. ჩანთა კომოდზე დავტოვეთ და მთავარ კაიუტაში დავბრუნდით.
-რაიმეს დალევ ნინა?- მკითხა ზაზამ.
-რასაც გიორგი დალევს,- ვუთხარი და მამაკაცმა მზერა თავისი ძმიშვილის მიაპყრო.
-არ იცი რას დავლევ?- გულწრფელად გაუკვირდა ჩემს საყვარელს.
-ანუ სამი ჭიქა ბრენდი,- გამოაცხადა მხიარულად ზაზამ და ჩამოასხა.
-გაგვიმარჯოს,- ვთქვი პირველმა როგორც კი ჭიქა გადმომცეს და მაშინვე დავლიე. ბიჭებმაც მომბაძეს. პირველი საუბარი ისევ ზაზამ წამოიწყო:
-რაიმე განსაკუთრებული გაქვთ დაგეგმილი ამ უიქენდზე თუ ურალოდ იახტაზე იქნებით?
-ჯერ არ ვიცით,- მხრები აიჩეჩა გიორგიმ და ისე გადმომხედა, რომ ზუსტად მივხვდი რაც გაიფიქრა, ისე ნათლად წარმოვიდგინე მისი ფიქრები, რომ ლამის ხმაც კი გავიგე.
-ეს შენი საუკეთესო უიქენდი იქნება ნინა,- ჩამიკრა თვალი ზაზამ.- დარწმუნებული ვარ.- ამ სიტყვებმა დამაეჭვეს, ‘’ნეტავ რა ჩაიფიქრა?’’
-იმედი მაქვს,- არ გავაწბილე და გავუღიმე.
-თუკი რაიმე დაგჭირდეთ მხოლოდ დამირეკეთ.- ამის მერე ზაზა წამოდგა,- ახლა კი გვრიტებო, ჩემი წასვლის დროა. აღარ შეგაყოვნებთ, გაერთეთ.
-მე გაგაცილებ ზაზა,- უთხრა გიორგიმ და ერთად გავიდნენ პირსზე.
მათ ხმას ზღვის ხმაური ახშობდა, მაგრამ ცალკეული ხმები მაინც მოდიოდა.
-შემდეგ შაბათს მოვაწყობთ ოჯახურ ვახშამს,- გავიგე ზაზას ხმა.
-ვეტყვი ნინას, რომ ნათიას უთხრას.
მობილური მოვიმარჯვე და საძინებელში გავედი. ტელეფონმა ხარვეზებით დაიწყო მუშაობა. ჯერ თვალები გამიფართოვდა, მერე კი... აი თურმე რა ჩაიფიქრა... კარგად დავათვალიერე მთელი კაიუტა და დაახლოებით ოცამდე კამერა აღმოვაჩინე. ‘’გარყვნილი იდიოტი’’, გულში ვამკობდი ყველა ჩემთვის ცნობილი უხამსი სიტყვით ზაზას. რა თქმა უნდა ყველა კამერა გავთიშე, სწორედ ამ დროს შემოვიდა გიორგი.
-რა გირჩევნია, ჯერ დუში თუ ვახშამი?- ვკითხე ღიმილით.
გიორგიმ არ მიპასუხა, ჩემთან მოვიდა, ხელები წელზე შემომხვია და ვნებიანად მაკოცა. მეც სიხარულით შევუერთდი.
-ერთადერთი რაც მინდა ის არის, რომ ამ საწოლზე დაგაწვინო და ბოლომდე დავტკბეთ შენით იქამდე, სანამ გონებას არ დავკარგავთ ორივენი, მაგრამ იქამდე, კარგად უნდა ვივახშმო.- გამომიცხადა ჩემმა საყვარელმა. უნებურად გამაჟრჟოლა.
-სამზარეულოს შევუტიოთ?- ვკითხე სიცილით.
-რა თქმა უნდა პატარა დიასახლისო.
-არც იოცნებო, შენ ხარ მასპინძელი, ამიტომაც შენ ამზადებ,- ენა გამოვუყავი და თვალი ჩავუკარი.