ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XVI

ალბათ არ უნდა გამკვირვებოდა ის, რომ გიორგი არაჩვეულებრივი კულინარი აღმოჩნდა (მას მგონი ყველაფერი იდეალურად გამოსდიოდა), მაგრამ მე მაინც გამიკვირდა. მისი მომზადებული თევზი საწებელში ნამდვილი კულინარიული შედევრი იყო.
-ნებიერიძე არ ვიცოდი ასეთი მოხერხებული კულინარი თუ იყავი,- ვუთხარი სიცილით როდესაც ჭამა დავამთავრე და ზეთიან თითებს გემრიელად ვილოკავდი.
-მე ბევრ რამეში ვარ მოხერხებული,- გამიღიმა და წითელი ღვინო მოსვა. მე ჩამეცინა. მართალს ამბობდა და არ შემეძლო არ დავთანხმებოდი.
ძალიან სასიამოვნო იყო ასე ჯდომა მასთან ერთად ბიძამისის იახტაზე. საკმაოდ დატვირთული კვირა იყო და განტვირთვა მართლა მჭირდებოდა, ეს კი იდეალური რელქსაციის საშუალება იყო. ვიჯექი, ვუყურებდი ღმერთკაცივით სიმპათიურ გიორგის და საკუთარ თავს ვეკითხებოდი ‘’ნეტავ სად ვიქნებოდი ახალა, რომ არა გიორგი... რას გავაკეთებდი? სად ვიქნებოდი?’’
-ნინა, მომავალ შაბათს ბიძაჩემს ოჯახური ვახშმის მოწყობა უნდა,- გამომაფხიზლა გიორგიმ.
-ოჯახური?
-კი... მინდა რომ ნათია გამაცნო,- ამას არ მოველოდი და ცოტა დავიბენი. ეს არც თუ ისე მარტივი საქმე იყო... ის ნათიას არ იცნობდა და ეს ძალიან მაღელვებდა.
-მდა... რა თქმა უნდა, დავურეკავ ორშაბათს,- ‘’სჯობს ჯერ არ ვილაპარაკოთ ამაზე. არ მინდა უიქენდის ჩაშლა’’.
-ძალიან კარგი.- მითხრა გიომ და თეფში ამაცალა. წყალი გაავლო და ჭურჭლის სარეცხ მანქანაში ჩადო. მერე კი შემობრუნდა და დამიძახა:
-ნინა.
-ხო გიო.
-არასოდეს არ ვყოფილვარ ისეთი ბედნიერი, როგორც ახლა ვარ,- მითხრა და ისევ ზურგი მაქცია.
-გიო...- გამეღიმა,- სასიამოვნოა ამის მოსმენა.
მართლა უცნაური იყო ამ კომპლიმენტების მოსმენა. ეს ყველაფერი ჩემთვის მართლაც რომ ახალი იყო. ოჯახის წევრების გარდა არავის უგრძნობინებია ჩემთვის ამდენი სითბო და სინაზე. მისთვის კი ეს აშკარად აბსოლუტურად ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. და ამას უკვე ისე შევეჩვიე რომ...
‘’ნეტავ მართლა როგორ ვცხოვრობდი იქამდე, სანამ საყვარლები გავხდებოდით?’’
-რაზე ფიქრობ?- მკითხა გიომ. კეფა მოვიფხანე და გავწითლდი.
-ვცდილობ გავიხსენო როგორი იყო ჩემი ცხოვრება მანამ, სანამ შენ შეხვდებოდი და მიუხედავად იმისა, რომ ეს არც თუ ისე დიდი ხნის წინ იყო... მაინც ვერ ვიხსენებ.
-ეს გაწუხებს?- მკითხა სერიოზულად.
-ცოტა.. იმის თქმა მინდა, რომ არ მახსოვს რას ვაკეთებდი, როგორ ვმუშაობდი უშენოდ. ასე მგონია ტრანსში ვიყავი და შენ გამომიყვანე დიდი ხნის ფხიზელი ძილიდან.
-ნინა, მთავარია ახლა და აქ ერთად ვართ და მგონი ეს ყველაფრის კომპენსაციაა.- გიორგიმ ხელზე დამადო ხელი,- განა ასე არ არის? ჩემთვის მხოლოდ რეალობაა მნიშვნელოვანი.
ძლიერად მომიჭირა ხელი. მისი ხელი ისეთი თბილი იყო, ისეთი ძლიერი და ნაზი ერთდროულად. ხოლო მისი შავი თვალები, რომლების ასე დაჟინებით მიყურებდნენ, ყველაზე ლამაზი იყო, რაც კი ოდესმე მენახა.
-მაინც ვერ ვხვდები რატომ გამიმართლა ასე ძალიან.
-თუ გამართლებაზე ვსაუბრობთ, მაშინ ორივეს გაგვიმართლა ნაკაშიძე,- გიორგიმ აიღო ჩემი ზეთიანი ხელი, სახესთან მიიტანა და ნელა შეეხო ტუჩებით.- და მე მადლობელი ვარ თითოეული წამისა, რომელიც ჩვენთვის გაიმეტა ბედისწერამ.
მისმა ქმედებამ და სიტყვებმა ისე შემძრა, რომ ლამის ავტირდი. ‘’ჯანდაბა, როდის გავხდი ასეთი მტირალა?’’ გავიფიქრე და თვალები სწრაფად ავახამხამე რათა სისველე შემეშრო.
-გიო, იცი მგონი ჩემი ცხოვრება მართლა ხელახლა დაიწყო იმ ღამეს.
-მე კი ზუსტად (აქცენტი გააკეთა ამ სიტყვაზე) ვიცი, რომ ხელახლა დაიწყო.- მიპასუხა მშვიდად გიომ,- ამიტომაც არაა გასაკვირი, რომ არ გახსოვს შენი ცხოვრება იმ ღამემდე. ახლა უკვე ჩვენით ვქმნით ჩვენს მოგონებებს.
ეს ფრაზა მომეწონა.
-რაც შეეხება ჩვენს პირველ ღამეს... იქნებ დროა შხაპი მივიღოთ და დეტალებში გავიხსენოთ რაღაც-რაღაცეები?- მაცდურად გავუღიმე ჩემს საყვარელს. გიორგის გაეცინა:
-შევთანხმდით. შენ შედი და გაემზადე, მე კი კვანძს შევამოწმებ.
გიორგი პირსზე გავიდა, მე კი საძინებელ კაიუტაში შევედი, ტანსაცმელი გავიხადე, იატაკზე ‘’დავკიდე’’ და დუშში შევედი. რამდენიმე წუთში გიორგიც შემომიერთდა. დიდხანს ვიდექით ცხელი წყლის ქვეშ, უბრალოდ ჩახუტებულები, მხოლოდ ერთმანეთის თმებს ვეთამაშებოდით.
-მომწონს აქაურობა,- ვუთხარი გიოს.
-მართლა? გინდა ჩვენთვისაც ვიყიდო ასეთი?- გაფართოებული თვალებით ავხედე.
-მართლა გააკეთებდი ამას?
-შენ თუ გინდა, მაშინ კი,- გამიღიმა. მე ამოვიოხრე.
-მათამამებ,- ვუთხარი და მკერდზე მივადევი თავი.
-ეს კრიტიკაა?
-უბრალოდ დაკვირვება.
-ანუ დავიწყო იახტის ძებნა?
-არა, იახტა არ მჭირდება. ჩემთვის შენ ხარ მთავარი.- გიომ ტუჩი მოიკვნიტა.
-ეს ისე თქვი, თითქოს ბუნებრივი რამ იყოს.
-ჩემთვის ეს უკვე აბსოლუტურად ბუნებრივია.
-მაშინ ვჩუმდები. ოღონდ არ გაბედო და არ დამაბრალო, რომ არ გთავაზობდი იახტას ნაკაშიძე.
-გავითვალისწინებ ნებიერიძე.- გავუღიმე გიოს. უეცრად მომავალი შაბათი გამახსენდა და გამაჟრჟოლა. გიორგიმ შემომხედა და ცალი წარბი ასწია. ამოვიოხრე და გადავწყვიტე ყველაფერი მეთქვა,- მზად ხარ მომავალი საოჯახო ვახშმისათვის?
-კი... რატომ მეკითხები?
-შენ ნათიას არ იცნობ,- ვთქვი და მზერა ავარიდე ჩემს საყვარელს.
-ბიძაჩემი არ ნახე? შენი აზრით მის მერე რაიმე გამაკვირვებს? თან შენ მას ჯერ კიდევ არ იცნობ... ის, არც კი ვიცი როგორ ვთქვა, უბრალოდ არაპროგნოზირებადია.
-მგონი ‘’გამოუსწორებელი’’ უფრო ზუსტი სიტყვაა. და ამ სიტყვასვე გამოვიყენებდი ნათიას აღსაღწერადაც.
-მართლა?- გაუკვირდა გიორგის. ალბათ ისიც იმასვე ფიქრობდა რასაც მე. კიდევ ერთი ისეთი როგორიც ზაზა... ორივე ვხვდებოდით რომ წინ რთული ღამე გველოდა.
-კი. და პროტოკოლისათვის გეტყვი, რომ ნათიას სექსუალური ცხოვრების შესახებ იმაზე მეტი ვიცი, ვიდრე საუკეთესო მეგობრის შვილმა უნდა იცოდეს.
-ანუ მომავალ კვირას არბიტრები ვიქნებით?- ჩაეცინა გიორგის. მე ნერვიულად გამეცინა.
-როგორც სჩანს. და კიდევ... დარწმუნდი, რომ იარაღი დატენილი გექნება. შეიძლება ჩემი მოკვლაც მოგიწიოს რათა ტანჯვისაგან მიხსნა.
-ასე რთულად არის საქმე?- სცადა სიცილის შეკავება ჩემმა საყვარელმა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.
-ნებიერიძე, შენ რომ ნათიას იცნობდე, ამ კითხვას არ დამისვამდი.
-თამამი განცხადებაა.- მითხრა გიომ და მაკოცა. ეს ნიშანი იყო და მეც უხმოდ დავეთანხმე. პირველი მე გავედი. არც მიფიქრია გამშრალება. პირდაპირვე სველი ტანით გავედი საძინებელ კაიუტაში და ფართე ლოგინზე წამოვწექი. რამდენიმე წუთში გიორგიც შემომიერთდა.
საძინებელში შემოსულს მეტად ეროტიული სურათი გადაეშალა თვალწინ. დედიშობილა ვიწექი ბიძამისის იახტის ლოგინზე წამოწოლილი და ვნებით ანთებული თვალებით ვუყურებდი.
მიუხედავად იმისა, რომ არც ისე დიდი ხანი გავიდა ჩვენი ურთიერთობის დაწყებიდან, მაინც მივხვდი, რომ არაფერი ისე არ აღაგზნებდა ჩემს საყვარელს, როგორც იმის თხოვნა, რომ მალე მოსულიყო და მომფერებოდა.
-ნებიერიძე,- დავუძახე და ამით მივიქციე მისი ყურადღება, რადგან ჩემს ტანს თვალებს ვერ აშორებდა,- მოხვალ ჩემთან? თუ დაიღალე?- ვკითხე დამცინავად. რეაქცია ჩემს სიტყვებზე მაშინვე შესამჩნევი გახდა. მე კი გულიანად გადავიხარხარე.- თავი გაიყიდე ასე მარტივად. რაიმე საინტერესო ნახე?
-აქ სიტყვა ‘’საინტერესო’’-ს არ ვიხმარდი,- მითხრა გიორგიმ თავისი სექსუალური ხმით, თან საწოლთან მოვიდა,- ალბათ უფრო სამართლიანი იქნება ვთქვათ ‘’საკუთრების’’ მოთხოვნას ვაპირებ.
-საკუთრების?- ცალი წარბი ავწიე და თვალებში ჩავაშტერდი. არ ვიცოდი ეს კომპლიმენტი იყო, თუ შეურაცხყოფა. ერთის მხრივ, ის თავისად მთვლიდა და ისეთი მამაკაცები, როგორიც გიორგია, როგორც წესი კბილებით იცავენ მას, რას მათ ეკუთვნით. მეორე მხრივ კი ფორმულირება სულ არ მომწონდა.
-რა თქმა უნდა,- გიორგი საწოლზე ამოვიდა.- ფეხები გაშალე და ახლავე დაგიმტკიცებ,- მითხრა და ანთებული თვალებით დამაშტერდა.
ქვემოდან ზემოთ ვუყურებდი ჩემს ზომაზე მეტად აღგზნებულ, სექსუალურ საყვარელს, რომელიც მტაცებლის თვალებით მიყურებდა და ნებისმიერ ფასად აპირებდა მიეღო ის, რაც ასე ძალიან უნდოდა. მეც მინდოდა... ამიტომაც გავაკეთე ის, რაც მითხრა. გიორგიმ გამიღიმა.
-შენ ჩემი ხარ და ამას ახლავე დაგიმტკიცებ პატარა.
თავიდან ნაზად მაკოცა. ნაზად და ნელა... არ ჩქარობდა, ტკბებოდა ჩემით, მე კი - მისით. ის ძალიან ახლოს იყო და ამას ჭკუიდან გადავყავდი. თავიდან ძალიან გამიჭირდა საყვარლის როლში ყოფნა, მაგრამ ახლა... იმის პრივილეგიისათვის, რომ ვისმინო ჩემი საყვარელი მამაკაცის სიტყვები მაშინ, როდესაც ვნებისაგან გონება ერევა და ვნახო პიკს მიღწეული როგორ კარგავს გონებას, მზად ვიყავი გიორგის დავნებებოდი ნებისმიერ დროსა და ადილას.
მოკლედ რომ ვთქვათ გიორგი გახდა ჩემი პათოლოგიურად განუკურნებელი სენი.
გიორგი ოდნავ მომშრდა და მითხრა:
-მზად ხარ? დღეს ღამე თავის შეკავებას არ ვაპირებ.- მე არაფერი მითქვამს. უფრო სწორედ ვერაფერი ვუთხარი. მეშინოდა, რომ სუნთქვას ვეღარ შევძლებდი.
გიომ ყურზე მიკბინა, მერე კი კისერზე ჩამოვიდა. ხან მკოცნიდა, ხან მკბენდა. ალბათ ხვალ დილას ვნახავ მისი კოცნის რამდენი კვალი დამრჩება წითლად კანზე. ბოლოს მუცელზე მიკბინა. მე ვერ შევიკავე თავი და მთელს ხმაზე ვიყვირე. ჩემი სხეული თავისი ცხოვრებით ცხოვრობდა, ისე იკლაკნებოდა გიორგის ფერებისას, რომ რაღაც მომენტში ვიფიქრე, რომ ხერხემალი გადამიტყდებოდა.
-თავი გაიყიდე ასე მარტივად,- გამიმეორა ჩემივე სიტყვები გიორგიმ.- ყოველი შენს მიერ ამოთქმული კვნესითა თუ ყვირილით შენ მიმტკიცებ რომ ჩემი ხარ, თუნდაც არ აღიარებდე ამას ხმამაღლა. როდესაც იმას ვაკეთებ რასაც შენ მთხოვ, ამით ვამტკიცებ საკუთრების უფლებას, შენი ფლობის ლეგიტიმურობას.- ამის მერე ოდნავ წამოიწია და მკერდზე მაკოცა, მერე კი მწარედ მიკბინა. მე კი ტკივილის ნაცვლად მხოლოდ სიამოვნება მომიტანა მისმა ამ მოქმედებამ.- და იცოდე ნინა... აღარასოდეს შეიტანო ეჭვი ამ გამოთქმის სისწორეში.
-გიორგი...- ესღა ვთქვი. მის ხმას ჭკუიდან გადავყავდი, ხოლო მისი ხელები, რომლებიც ტანზე მეფერებოდნენ, საერთოდ უკანასკნელ საღ აზრს მაცლიდნენ.