ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XVII

ჰაერი აღარ მყოფნიდა. საოცარ სიცარიელეს ვგრძნობდი შიგნიდან და მინდოდა რაც შეიძლება მალე შეევსო ეს სიცარიელე გიორგის, მაგრამ ის არ ჩქარობდა. მაწვალებდა და სადისტურად სიამოვნებას იღებდა ამისაგან. კიდევ ერთხელ მიკბინა და მეც მთელი ძალით ჩავაფრინდი თმებში და მოვქაჩე.
-როგორი ნაზი კანი გაქვს ნინა,- მითხრა აღგზნებისაგან ჩახლეჩილი ხმით.
-გიორგი მორჩი ჩემს გაღიზიანებას,- ვუთხარი და ისევ მოვქაჩე თმები. ჩემმა საყვარელმა მარტო ჩაიცინა, მაგრამ გაჩერება არც უფიქრია. მისი თითები ნაზად ეთამაშებოდნენ ჩემს კანს, სათითაოდ ითვლიდნენ ნეკნებს. მე კი უკვე თავდავიწყებით ვკვნესოდი. ბოლო-ბოლო გიორგის მოთმინების ძაფიც გაწყდა:
-როდესაც გაათავებ გონებას დაკარგავ,- გამაფრთხილა. წამოიწია და ვნებიანად მაკოცა ტუჩებში. არ მინდობდა, ხან მკბენდა, ხანაც ნაზად მეალერსებოდა ენით.
-აჰ... ეს უკვე მეტისმეტია,- აღმომხდა ჩემდა უნებურად.
არასოდეს არავინ მომფერებია ასე... ტვინი სიამოვნების სიგნალებს უგზავნიდა მთელს სხეულს, რომელიც უკვე ცალკე ცხოვრებით ცხოვრობდა. ეს ყველაფერი იმდენად სასიამოვნო იყო, რომ ჩემდა უნებურად დავფიქრდი მის ლეგალურობაზე.
რაღაც მომენტში საერთოდ დავკარგე კონტროლი საკუთარ სხეულზე, ავიზნიქე და რამდენიმე წამში ენერგია გამოცლილი დავეხეთქე ლოგინზე. ვერ ვსუნთქავდი, ჰაერი არ მყოფნიდა და მეშინოდა, რომ მოვკვდებოდი...
-რა ცუდია ასეთ დროს საკუთარ თავს რომ ვერ ხედავ,- მითხრა გიორგიმ, მაგრამ მისი ხმა მოგუდულად მესმოდა.- ეს მართლაც რომ მშვენიერი სანახაობაა.
-ჩემი მოკვლა გინდა,- გამოვუცხადე თვითკმაყოფილად მომღიმარ საყვარელს.
-ნინა, როდესაც იყვირე, რომ მეტისმეტი იყო შენთვის, ეს უნდა მიმეღო როგორც შენი უკმაყოფილება?- ეშმაკია ჩემზე შემოჩენილი. ხომ იცის რომ მისი ალერსის გარეშე არ შემიძლია. სხვა გზა არ მქონდა, უნდა მეღიარებინა ხმამაღლა, მაგრამ მაინც უბრალოდ თავი გავაქნიე.
-უბრალოდ შევამოწმე.- შემომცინა,- ხო, რაზე გავჩერდი?
ეს თქვა და ტუჩები გაილოკა. ამის მერე ჩემი ფეხები წელზე შემოიწყო, მერე კი ისევ დაიხარა ჩემსკენ და მაკოცა.
-გიორგი,- ამოვიკვნესე მისი სახელი.
-რაიმე მოხდა ნინა? გინდა რომ გავჩერდე?- მკითხა გიორგიმ და ოდნავ მომშორდა.
-მინდა რომ დაამთავრო ჩემი წვალება და ბოლო-ბოლო გააკეთო ის, რაც შენც ძალიან გინდა. და თან ახლავე!
-და თუ არა?- მკითხა დამცინავი ღიმილით. მის ხმაში აშკარად გაისმა... მუქარა? თვალები გამიფართოვდა. ამან თან გამაბრაზა და თან... მომეწონა.
-მაშინ სხვა გზას მოვძებნი,- ვუთარი და ნელა დავისვი ტანზე გახევებული ხელი. მიჭირდა აზრის მოკრება და ყველაფრის ისე გაკეთება, როგორც საჭირო იყო, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ სხვა გზა არ მქონდა. მეტისმეტად სიამოვნებდა ჩემს სადისტ საყვარელს ჩემი წვალება.
-მორჩა!- აღმოხდა გიორგის. როგორც იქნა მისი გულგრილობის ნიღაბი გავარღვიე. ამის მერე ხელი განძრევაც კი ვერ გავბედე, სახე ველურ ცხოველს უგავდა, თვალები კი უცნაურად უელავდა.
-აჰ,- ამ გრძნობას ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე. ‘’ჯანდაბა, მტკივნეულია’’, ვთქვი ჩემთვის და ვეცადე ყურადღება მხოლოდ სასიამოვნო შეგრძნებებისაკენ მიმემართა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მთელი კვირა ველოდი ამ მომენტს.
-გრძნობ ამას ნინა? გრძნობ როგორ ვეუფლები შენს სექსუალურ სხეულს? ჯანდაბა, ამდენ ხანს როგორ მოვითმინე!
-ჯანდაბა ნებიერიძე!- უკვე ლაპარაკი აღარ შემეძლო. სიტყვები ერთმანეთს ვერ გადავაბი, აზრები გამექცა. ვატყობდი, რომ მალე მოხდებოდა ის, რასაც გიო დამპირდა. როდესაც გავათავებდი, გული წამივიდოდა.
თავიდან ყველაფერს ნელა აკეთებდა, ფრთხილად. იცოდა რომ ჯერ კიდევ შეჩვევა მჭირდებოდა. თან ჩემს კოცნასაც არ წყვეტდა.
-როგორი გემრიელი ხარ ნინა. მიყვარს შენი გემო.
-გიორგი! ჩქარა,- ამომივიდა ყელში მისი სინაზე. ბოლო-ბოლო როდემდე შეიძლება? ჯერ გაოცებულმა შემომხედა, მერე კი გაიცინა, მისმა სახემ ველური გამომეტყველება მიიღო.
-გონებას დაკარგავ!,- გამაფრთხილა უკანასკნელად და... ზურგზე დამაწვინა, ფეხები ლოგინზე დამაწყობინა და განნახლა თავისი მოძრაობები. სულ რამდენიმე წუთი დამჭირდა იმისათვის, რომ ზღვარს გადავსულიყავი. ჩემს მერე სულ რამდენიმე წამი დასჭირდა გიორგის რომ შემომერთებოდა და ორივე ერთად გავითიშეთ და წყვდიადში ჩავიძრეთ.

...

როდესაც გამოვფხიზლდი უბრალოდ დილა კი არ იყო, მზე ნათლად კაშკაშებდა. დილის სიგრილეს თუ გათვალისწინებით 9საათზე მეტი არ უნდა ყოფილიყო. მიმოვიხედე გიორგის სანახავად, მაგრამ ის აშკარად არ იყო კაიუტაში. წამოდგომა ვცადე, მაგრამ ხელები ვერ გავანძრიე და მხოლოდ მას მერე მივაქციე ყურადღება ჩემს მდგომარეობას. ‘’ჯანდაბა, გიორგი რა ცდილობდა ჩვილი ბავშვივით შევეხვიე?’’
როგორც იქნა დავაღწიე თავი ზეწარს და იქვე დადებული საკმაოზე მოკლე კაბა ამოვიცვი. ‘’გიორგის აშკარად დიდი გეგმები აქვს ჩემთან დაკავშირებით ამ უიქენდზე, მაგრამ საინტერესოა მე თუ გავუძლებ მის ენერგიას?’’- გამიჩნდა კითხვა.
ყველაფერი დამავიწყდა როდესაც გიორგი დავინახე. ის იახტის კიჩოზე იდგა და იოგის ილეთებს აკეთებდა. ის მირაჟს ჰგავდა... გარეთ გასვლაზე არც მიფიქრია, უბრალოდ ვიდექი ილუმინატორთან და იქიდან ვადევნებდი თვალყურს მის მოძრაობებს, იდეალურ სხეულსა და ვტკბებოდი იმის წარმოდგენით, რომ ის მხოლოდ მე მეკუთვნოდა. არასოდეს არ მინახავს ცხოვრებაში ვინმე უფრო გრაციოზული და ამავე დროს ძლიერი. ეს ყველაფერი იყო დიდებული, ლამაზი და გასაოცარი და ყველაფერ ამას თავი ერთ ადამიანში ჰქონდა მოყრილი. ადამიანში, რომელმაც ასე უცერემონიოდ გამომიცხადა რომ მისი საკუთრება ვიყავი... ადამიანში, რომელსაც უსიტყვოდ გადავეცი ჩემს თავზე საკუთრების უფლება. და წორედ მაშინ ამეხილა თვალი ერთ მარტივ აქსიომაზე - მე გიორგიზე ყურებამდე ვიყავი შეყვარებული.
ამ აღმოჩენისაგან გაოცებული ვიდექი და თვალემოუშორებლად ვუყურებდი ჩემს საყვარელს, რომელიც მთლიანობაში საკმაოდ ეროტიულ სურათს წარმოადგენდა. ტრანსში ვიყავი და ისე ვუყურებდი როგორ გადადიოდა ერთი პოზიციიდან მეორეში და ვაკვირდებოდა მის თითოეულ ნაკვთს.
გრძელი და ძლიერი ფეხებით სალტოებს აკეთებდა უკან. თეთრი სავარჯიშო შორტები ეცვა, რომელიც თეძოებამდე ჰქონდა ჩაწეული. პრესი იდეალური ჰქონდა. უეცრად შევამჩნიე, რომ ნერწყვი მომადგა. ამაზე გავწითლდი და რამდენიმე წამით მზერაც კი ავარიდე ჩემს ღმერთკაცივით ლამაზ საყვარელს. ყელში გაჩხერილი ბურთი გადავყლაპე. ისევ ავხედე გიოს. ახლა უკვე მის თმებს ვუყურებდი, რომელიც გაეშალა და ფარდასავით ეფარებოდა სახეზე ყოველი მომდევნო სალტოს შესრულების შემდეგ.
‘’მორჩა! მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია.’’ მიუხედავად იმისა, რომ კუნთები ჯერ კიდევ მტკიოდა, მაინც არ ვაპირებდი ამ შანსის ხელიდან გაშვებას. მაშინვე გავედი და გირგისაგან რამდენიმე ნაბიჯში გავჩერდი. მას სულ რამდენიმე წამი დასჭირდა იმისათვის, რომ გვერდიდან მზერა შეემჩნია. მაშინვე გაჩერდა, შემომხედა და გამიღიმა. მერე ორ ნაბიჯში ჩემთან გაჩნდა, წელზე ხელი შემომხვია და ჩემს ტუჩებს დააკვდა.
-დილა მშვიდობისა,- მითხრა როდესაც მომშორდა.
-ვაუ,- გამეცინა მე,- გრძნობების სახალხოდ დემონსტრაცია? არ მეგონა ამაზე თუ წახვიდოდი.
-ეს ჩვენი აუდიტორიისათვის.- მითხრა სიცილით და თვალი მოავლო ხალხს, რომლებიც დაუფარავი ინტერესით ათვალიერებდნენ და ფლუიდებს უგზავნიდნენ. მე გავბრაზდი, გიორგი კი იქვე შეზლონგზე წამოწვა და მეც მიმიზიდა თავისკენ. მეც მის გვერდით მოვკალათდი.
-გიო ეს ყველაფერი არ გაბრაზებს?
-მაინც რა?
-აი ეს...- ხელით ვანიშნე ხალხზე, რომლებიც ჯერ კიდევ ინტერესით გვათვალიერებდნენ.- ხომ ხედავ როგორ გიყურებენ, ისე თითქოს... შენი შეჭმა უნდათ და ეს საუკეთესო შემთხვევაში.
-შენ რა გაბრაზებს?- მე მზერა ცაზე გადავიტანე.
-კი, მაბრაზებს.- გიოს გაეცინა.
-ეცადე ყურადღება არ მიაქციო. მე აღარ ვაქცევ... უკვე აღარ ვაქცევ.
-როგორ მოახერხე ეს?
-ჰმ... კარგი კითხვაა. საკუთარი თავის ვირწმუნე. ჯერ აკადემია დავამთავრე წარმატებით, მერე შავი ქამარი ავიღე აღმოსავლურ ორთაბრძოლებში. შენდეგ კი დეტექტივი გავხდი.- გიო გაჩუმდა. რამდენიმე წუთს ჩუმად ფიქრობდა, მერე კი განაგრძო,- ხალხი მიყურებს და ყველას ჰგონია, რომ კარგად მიცნობს და ის, რომ სინამდვილეში არაფერი იციან ჩემს შესახებ მაძლევს უპირატესობას მათზე. გინდა გითხრა რატომ არ ვიცნობ ადამიანის ბუნებას ისევე კარგად როგორ შენ?
-მე?- გამიკვირდა მე.
-კი შენ... იმიტომ, რომ ყველას რეაქცია ჩემზე ერთი და იგივე იყო. და ეს გაგრძელდა მანამ, სანამ შენ არ შეგხვდი. შენ სრულიად სხვა რეაქცია გქონდა ჩემზე და ამან დამაინტერესა და დამაინტრიგა.- მისმა სიტყვებმა დამაფიქრეს.
-გიორგი, როგორი ბავშვობა გქონდა?- ვკითხე და თითქმის მაშინვე ვინანე. თავი იაფფასიანი ფსიქოლოგი მეგონა.
-რატომ მეკითხები?- კითხვაზე კითხვით მიპასუხა გიორგიმ.
-ჩემს ინტუიციას მივენდე,- ვუთხარი სიმართლე,- მაგრამ თუ გინდა, არ მიპასუხო.
გიორგიმ არაფერი მიპასუხა. თვალები დახუჭა და ღრმად ამოისუნთქა. ანუ მართალი ვიყავი, მისი ასეთი ხასიათი ბავშვობაში გადატანილი ტრავმის ბრალი იყო. უეცრად გიომ თვალები გაახილა, შემომხედა, ჩემსკენ გადმოიწია, ჩემი ყელსაბამი ხელში აიღო და მკითხა:
-ეს რას ნიშნავს?
-ერთგულება,- ვუთხარი მე.
-რატომ არის ერთგულება შენთვის ასეთი მნიშვნელოვანი და რატომ ატარებ კისერზე ამ სიტყვას?