ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XVIII

-ვატარებ იმიტომ, რომ მკითხონ და მე შევძლო პასუხის გაცემა. რათა მოვუყვე ყველას ის, რასაც შენ მოგიყვები,- გიოს შევხედე, რომელიც ინტერესით მიყურებდა, მერე კი თვალები დავხუჭე და ისე განვაგრძე:- ერთგულება, ეს არის საუკეთესო რამ, რაც შემიძლია ჩემთვის საყვარელ ადამიანს მივცე და ერთადერთი რის მოპოვებასაც ყოველთვის ვეცდები, ესეც ერთგულებაა. ჩემი აზრით ეს ერთადერთი გზაა რათა დავუმტკიცოთ ერთმანეთს ჩვენი გულწრფელი სიყვარული.
ადამიანს შეუძლია გამოაცხადოს რომ ვიღაც უყვარს, მაგრამ ამასთან ერთად არ იყოს მისი ერთგული. მაგრამ თუ აცხადებს, რომ მისი ერთგულია... აქ უკვე სხვა კითხვა არ იბადება.
საერთოდ როდესაც ადამიანი იყენებს სიტყვა ‘’სიყვარულს’’, როგორც წესი მის სრულ მნიშვნელობას არც კი იცნობს. ხოლო როდესაც ადამიანი ხმარობს სიტყვას ‘’ერთგულება’’, ეს როგორც წესი მიანიშნებს იმას, რომ ის აღიქვამს სერიოზულად იმ ადამიანს, ვისაც ერთგულებას ჰპირდება. სწორედ ასეთი ხალხის ნახვა მსურს ჩემს გვერდით ჩემი ცხოვრების მანძილზე.
ეს გაკვეთილი მე საკუთარ თავზე გამოვცადე და სწორედ ამიტომ ვატარებდი ამ ყელსაბამს. მე მართლა გულით ვცდილობდი მეპოვნა ერთგულება ჩემი ცხოვრების მანძილზე. და ამიტომაც დროთა განმავლობაში ეს ყელსაბამი ჩემთვის შუქურა გახდა, რომელმაც გიორგი ნებიერიძესთან მიმიყვანა.
-და შენ, გიორგი ნებიერიძე...- ვუთხარი გიორგის მტკიცე ხმით და შევხედე, ის კი ამ დროს ჰორიზონტს გაჰყურებდა,- დაიმსახურე ჩემი სამუდამო და უცოდველი ერთგულება.
გიორგიმ შემომხედა და თვალებში საოცარი სითბო ჩაეღვარა.
-ნუთუ იმის თქმას ცდილობ რაც მე მგონია?
მე გავუღიმე.
-ალბათ.
-შენ მართლა ამას გულისხმობ?- მკითხა მოგუდული ხმით გიომ.
მე ნელა დავახამხამე თვალები.
-მე არ ვიტყვი შენს წინ არაფერს ისეთს, რასაც არ ვფიქრობ, გიორგი.
-ნუ... პრაქტიკულად შენ ეს მაინც არ გითქვამს.
-გამოვასწორებ ამას თუკი მოინდომებ.
-სიმართლე გითხრა,- გიომ ტუჩი მოიკვნიტა,- მინდა.
გიორგის მზერა ავარიდე. მზეს ავხედე, მაგრამ თვალი მომჭრა და მზერა ისევ გიორგიზე დავაბრუნე, მაგრამ ჯერ მხოლოდ ჩემი საყვარლის შავ სილუეტს ვხედავდი. ღრმად ჩავისუნთქე და თვალები სწრაფად დავახამხამე, როგორც იქნა ბოლომდე აღმიდგა მხედველობა. გიორგი სუნთქვაშეკრული იჯდა და ისე მიყურებდა იმ შავი, უძირო თვალებით, რომელიც მაბნევდა და თავს მაკარგვინებდა.
-მე შენ მიყვარხარ გიორგი. მთელი ჩემი გულითა და არსებით. მხოლოდ შენ და არავინ სხვა.- გიორგის სახეზე ბევრი ემოცია ეხატა. ეს იყო სიხარული, ბედნიერება და დაბნეულობა. მან უბრალოდ არ იცოდა როგორ მოქცეულიყო ამ სიტუაციაში. მასაც ვუყვარდი. ამაში ეჭვი არ მეპარებოდა, გიორგიმ ეს არაერთხელ დაადასტურა თავისი ქცევებით და ჩვენი ფიზიკური ურთიერთობა არ იყო აქ მთავარი (თუმც ერთად ყოფნის დროს ყოველთვის მაგრძნობინებდა ზრუნვას)...
ამის მერე გიორგიმ თვალები დახუჭა და შეზლონგზე დაწვა. მეც მას მივბაძე.
არ იყო არც სიბრაზე, არც შიში, არც ეიფორია. იყო მხოლოდ სიყვარულის ახსნა, რომლის ჩვენს შორის ისევე ფარფატებდა, როგორც ლავანდის სურნელი, თან დამამშვიდებელი, თან დამათრობელი და ამავე დროს აღმაფრთოვანებელი.
რამოდენიმე წუთს ვითმინე ეს სიჩუმე, რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი და მერე სიჩუმე დავარღვიე.
-გიო.
ჩემმა საყვარელმა თვალები გაახილა და შემომხედა. ეს უბრალოდ კანით ვიგრძენი, მერე კი მეც გავახილე თვალები და შევხედე:
-წამოდი კაიუტაში ჩემთან ერთად.
გიომ ტუჩი მოიკვნიტა როდესაც მიყურებდა როგორ წამოვდექი შეზლონგიდან და უკან, კაიუტაში შევბრუნდი.
სიტყვის უთქმელად გამომყვა.

...

გიორგი:
ნინა... ეჰ ნინა!!! უკვე 27 წლის ვარ და ამ წლების განმავლობაში მხოლოდ ორჯერ გამომიტყდნენ სიყვარულში.
პირველად ეს დაახლოებით 12 წლის წინ იყო... გაგიკვირდება ეს ყველაფერი რომ იცოდე... იქნებ ბარბაროსადაც ჩამთვალო.
შენ არ იცი, რომ მე თავადურ გვარს ვატარებ. შენ არასოდეს გსმენია ნანა და სულხან ნებიერიძეების შესახებ და იქნებ ეს უკეთესიცაა. შენ არ იცი ჩემი ოჯახის ისტორია, რომელსაც თავისი კანონები აქვს... შიდა წესები, რომელიც სხვამ არავინ იცის...
12 წლის წინ... მაშინ როდესაც ჯერ კიდევ 15 წლის წინ ვიყავი, დიდი ბაბუის მოთხოვნით დამნიშნეს. მას მარია ერქვა, რომანოვა იყო გვარად. რუსი დიდგვაროვნის (სამეფო გვარის) შთამომავალი. ის მართლაც რომ უმშვენიერესი იყო თავისი წელამდე ოქროსფერი თმითა და ნაზი სახის ნაკვთებით, მოხდენილი ფიგურითა და პასიური ხასიათით. მას კარგად არ ვიცნობდი, მაგრამ ერთ დღესაც გამომიცხადეს, რომ 18 წლის შესრულებისთანავე, ის ჩემი მეუღლე გახდებოდა.
მაგრამ ეს არ მოხდა...
მარიაც ჩემს სიტუაციაში იყო. თავადის გვარის და ეს გვარი მასაც იმდენივე მოვალეობას აკისრებდა, რამდენსაც მე. ჩვენი ოჯახებისათვის ჩვენ მხოლოდ საქონელი ვიყავით, რომლის გაცვლა სარფიანად შეიძლებოდა. ჩვენგან მოითხოვდნენ იმად ყოფნას, რასაც სიტუაცია ითხოვდა.
სულ სამჯერ მყავდა ნანახი. სამივეჯერ შეზღუდული დროითა და შეზღუდულ დისტანციაზე. მისთვის არ კი მიკოცნია, ჯანდაბა... არც კი შევხებივარ. უბრალოდ ერთმანეთს ვუღიმოდით და არისტოკრატული წესების დაცვით მუსიკასა და მწერლობაზე ვსაუბრობდით. ის საოცრად განათლებული იყო და შესაბამისად საინტერესო მოსაუბრეც.
ჩვენი მესამე შეხვედრის დასასრულს მარია ჩემსკენ მოიწია, სახეზე ოდნავ შემეხო და ღიმილით გამომიტყდა სიყვარულში. მე არ დავუჯერე... რა შეიძლებოდა მას სცოდნოდა სიყვარულის შესახებ? ვთხოვე, რომ ასეთი რამ აღარ ეთქვა. ვუთხარი, რომ ცოლად ვირთავდი, რადგან ეს იყო ოჯახის გადაწყვეტილება. ვუთხარი, რომ... ღირსეულად შევასრულებდი ჩემთვის დაკისრებულ როლს.
არ მოველოდი, რომ ჩემი სიტყვებით მას გულს ვატკენდი. როდესაც შევამჩნიე ცრემლის ნაკვალევი მის ლოყაზე, უკვე გვიან იყო, ის ადგა და დაუმშვიდობებლად წავიდა.
მარიამ იმ ღამეს თავი ჩამოიხრჩო.
ამის შემდეგ მრავალი წელი გავიდა, სანამ ნორმალურ ცხოვრებას დავუბრუნდებოდი. ჩემი ოჯახი ცდილობდა ჩემს დამორჩილებას, მაგრამ მათ უკვე არაფერი გამოსდიოდათ. როდესაც 18 წლის გავხდი სახლი დავტოვე, მაგრამ ჩემმა ოჯახმა სცადა ჩემი მემკვიდრეობის წართმევა, რომელიც მშობლებმა დამიტოვეს. ამით სურდათ ჩემი დასჯა... მაგრამ არაფერი გამოუვიდათ.
ჩემმა ოჯახმა სასამართლო პროცესი წააგო. მე კი ბიძაჩემის წყალობით მოვიგე. ამის შემდეგ მე ჩემთვის ვარ, ოჯახიდან კი მხოლოდ ზაზას ვნახულობ.
სანამ შენ გაგიცნობდი, ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ფარსი იყო... შენმა გამოჩენამ კი ბევრი რამ შეცვალა. შენმა გამოჩენამ მე შემცვალა. მასწავლა ცხოვრების დაფასება. გამიჩინა დილას გაღვიძების სურვილი, რათა კიდევ ერთხელ გნახო და კიდევ ერთხელ მოგეფერო...
შენ მე სიყვარულში გამომიტყდი... მეორე ადამიანი ხარ ვინც ეს გააკეთა და პირველისაგან განსხვავებით, მეც იმავეს ვგრძნობ, უბრალოდ ჯერ ამას ხმამაღლა ვერ ვიტყვი. ჯერ ვერ ვიტყვი... სამაგიეროდ ისე გავატარებ თითოეულ დღეს, თითოეულ წუთს, რომ ამას ჩემი ქმედებებით დაგიმტკიცებ.
ნინას მე ვუყვარვარ... ამის წარმოდგენითაც კი შემიძლია ავტორდე, მაგრამ ამას არ ვიზამ.
უბრალოდ დაგიმტკიცებ როგორ მიყვარხარ...

...

ნინა:
წყალი საკმაოდ თბილი და სასიამოვნო იყო. ვიდექი დუშში და ამ სითბოთი ვტკბებოდი. თმები სახეზე მეკვროდა და წყლის წვეთები ნიკაპზე ეკვროდნენ ერთმანეთს. თვალები დავხუჭე და დილის მოვლენები ისევ გავიმეორე გუნებაში.
ახლა, როდესაც სიყვარულში გამოვუტყდი გიორგის, ჩვენს შორის ბოლო კედელი დაინგრა. ჩემი კედელი და მე უბრალოდ არ დამრჩა არაფერი თავის დასაცავად...
და სწორედ მაშინ გადავწყვიტე, რომ ამას ჩემს ძალად ვაქცევდი. ჯერ არ ვიცოდი როგორ ან რა გზით, მაგრამ მე ეს უნდა გამეკეთებინა.
მხოლოდ ამის იმედიღა შემომრჩა...