ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XX

-ნინა ჩემი ოჯახი არ ჰგავს არაფერს იმას რაც კი ოდესმე გინახავს. ჩვენ ჩვენი წესები გვაქვს, ჩვენი ტრადიციები... მამაჩემი სულხან ნებიერიძეა,- ამ სიტყვების შემდეგ შემომხედა და ჩემი გაფართოებული თვალების დანახვაზე გაეცინა,- მამაჩემია,- დამიქნია თავი.
მამამისი მილიარდერი იყო. ის ჯერ კიდევ მაშინ დაიღუპა, როდესაც მე პატარა ვიყავი, მაგრამ აკადემიაში ჩაბარების შემდეგ მის საქმეს შემთხვევით გადავაწყდი. გამოძიებას ეჭვი ჰქონდა რომ მკვლელობა მთავრობის შეკვეთილი იყო, მაგრამ ამის მერე შიდა გარჩევებზე არაფერი იყო ნათქვამი. სამაგიეროდ ჩემთვის ნათელი გახდა გიორგის სიმდიდრის წარმომავლობა.
-გიო რას გულისხმობ როდესაც ამბობ, რომ შენი ოჯახი სხვას არ ჰგავს?
-იმას... რომ ჩემს ოჯახში და საერთოდ ჩვენს წრეში, ბავშვები ისე არ იზრდებიან, როგორც სხვაგან. ბევრს შურდა და დღემდე შურს ჩვენი, მაგრამ არავინ იცის რისი გადატანა გვიწევს ჩვენ,- მე ცალი წარბი ავწიე, ვერ ვხვდებოდი საით მიჰყავდა საუბარი გიორგის.- 15 წლამდე პროტოკოლით ვიზრდებოდი. ჩემი დღის თითოეული წუთ გაწერილი იყო და მეც ვალდებული ვიყავი შემესრულებინა ყველაფერი, რაც ჩემს განრიგში ეწერა. და ასე გრძელდებოდა მანამ, სანამ 15 წელი შემისრულდებოდა...- გიორგი გაჩუმდა.
შოკირებული ვიყავი. გიორი მართალი იყო, ასეთი რამ არასოდეს არავისაგან არ მქონდა მოსმენილი. რატომ უკეთებდა ეს ოჯახი ასეთ რაღაცას საკუთარ ბავშვებს? ნუთუ არაფერი წმინდა არ ჰქონდათ?
-ამიტომ არ გინდოდა შენ შენს ბავშვბაზე საუბარი,- გამოვცარე კბილებში.
-ნებიერიძეების ოჯახში დაბადებულ ბავშვებს არ აქვთ ფუფუნება გაიგონ, თუ რას ნიშნავს ბავშვობა.
სახე გამიქვავდა. გული კი მტკივნეულად მეკუმშებოდა, როდესაც წარმოვიდგენდი იმას, თუ რა დღეში იყო ჩემი საყვარელი. უეცრად ყველაფერი ნათელი გახდა ჩემთვის: ზაზას ქცევები, გიორგის ემოციური არასტაბილურობა... ყველაფერი თავის ადგილას დალაგდა.
დილას ინტუიციამ მიკარნახა, რომ გიორგის მძიმე ბავშვობა ჰქონდა და როგორც წესი, მან ისევ არ მიღალატა. უბრალოდ ის არ ვიცოდი, რომ გიორგი დაიბადა ოჯახში, სადაც სისხლით ნათესაობა მონობის ტოლფასი იყო.
-ისე ჟღერს, თითქოს ჯოჯოხეთში ცხოვრობდი.
-ასეც იყო,- უკვე თამამად გამომიტყდა ჩემი საყვარელი.
-როგორ მოახერხე რომ არ გაგიჟდი?
-ბიძაჩემი მიცავდა როგორც შეეძლო.
ამ სიტყვების შემდეგ ზაზა დავაფასე. მივხვდი, რომ ისიც იმსახურებდა ჩემს ერთგულებას და ოდესმე აუცილებლად გადავუხდიდი ყველაფერისათვის, რაც მან გიორგისათვის გააკეთა. საოცარ მადლიერებას ვგრძნობდი მის მიმართ.
-გამახსენე, რომ მადლობა ვუთხრა როდესაც ვნახავ.
-არ არის საჭირო,- მითხრა გიორგიმ ღიმილით.
-ზუსტადაც რომ არის. ვინ იცის როგორ პიროვნებად ჩამოყალიბდებოდი, რომ არა ის? რომ არა ის, რა მოუვიდოდა ადამიანს, რომელიც ახლა მე მეკუთვნის?- გამოვაცხადე ჩემი საკუთრების უფლება გიორგიზე.
გიომ გამიღიმა. ჩემმა სიტყვებმა უცნაურად იმოქმედეს მასზე, თვალებში სითბო ჩაეღვარა და დაებინდა.
-მე შენი ვარ ხომ?- მკითხა ხმადაბლა.
-მხოლოდ ჩემი და იცოდე, შენს თავს არავის დავუთმობ იქამდე, სანამ ეს შენ გენდომება.
-მომწონს ამ სიტყვების ჟღერადობა შენი ბაგეებიდან.
-მშვენიერია, რადგან მე შენთან ყოფნა მომწონს.
გიომ ლოყაზე დამისვა ხელი... მას ჯერ მოყოლა არ ჰქონდა დამთავრებული. მან მითხრა, რომ შეიძლებოდა შემჯავრებოდა (ფაქტიურად ეს შეუძლებელი იყო), მას ეს შინაგანად ღრღნიდა, ამიტომაც მინდოდა, რომ ამოეთქვა.
-გიო შენ მოყოლა არ დაგიმთავრებია, ხომ ასეა?- ვკითხე ჩუმად. მისი ხელი გაშეშდა, მერე კი მე საერთოდ მომშორდა. მის სახეს ღიმილი მოშორდა.ისევ ამარიდა მზერა და განაგრძო:
-იმ დღეს, როდესაც მე 15 წელი შემისრულდა, ბებიაჩემმა საქველმოქმედო აქცია მოაწყო. რა თქმა უნდა გაიმართა აუქციონი. ხოლო მე... ვიყავი აუქციონის პრიზი, რომელიც მამიდაჩემის დაქალმა მოიგო. ის ჩემთვის პირველი იყო...
-რა თქვი?- თვალები გაოცებისაგან შუბლზე ამივიდა,- ეს ქველმოქმედება კი არა, არასრულწლონების გახრწნაა! რატომ დათანხმდი?
-არ დავთანხმებულვარ, სხვა გზა არ მქონდა. გარდა ამისა, მე და ზაზამ დავდეთ ზეპირი ხელშეკრულება, რომ ‘’ჭკვიანად მოვიქცეოდით’’ მანამ, სანამ სრულწლოვანი გავხდებოდი. ბებიაჩემი ხვდებოდა, რომ სხვებს არ ვგავდი და აუცილებლად ჩამოვშორდებოდი ოჯახს, ამიტომაც ცდილობდა ჩემით იმდენ ხანს ესარგებლა, სანამ ეს შეეძლო.
უფრო და უფრო მეტ სიძულვილს ვგრძნობდი ნაკაშიძეების ოჯახის მიმართ და არ ვიცოდი ამ ჩემს უეცრად მოვარდნილ სიძულვილს როგორ გავმკლავებოდი.
-და რატომ ჩათვალეთ შენ და ზაზამ, რომ სჯობდა ‘’ჭკვიანად მოქცევა’’?
-ნინა... არ ღირს ამ ყველაფრის მოსმენა. ეს...
გიორგი გაჩუმდა. მე ერთიანად მაკანკალებდა სიბრაზისაგან, მაგრამ მე ყველაფერი უნდა მცოდნოდა.
-ბოდიში რომ ეს საშინელი მოგონებები აგიშალე.
-ნინა შენ ჩემს წარსულს ვერ შეცვლი. ამას ვერავინ შეძლებს.
-გიო... მე შენ არაფერში გადანაშაულებ,- ვუთხარი ჩემს საყვარელს,- უბრალოდ მინდა, რომ შენთან ვყოფილიყავი, რათა დამეცავი ასეთი რაღაცეებისაგან.
-ნინა,- გაეცინა გიორგის,- შენ რომ იქ ყოფილიყავი, გაცილებით ადრე გამოვიქცეოდი სახლიდან.
-რატომ გგონია ასე?
-ასეთი, როგორიც ვარ, მე დრომ გამხადა. ადრე კი... უბრალოდ ემოციური ბავშვი ვიყავი, ხოლო გვერდით რომ ისეთი ძლიერი სულის ადამიანი მყოლოდა როგორიც შენ ხარ... მაშინ მე უბრალოდ ვაკეთებდი იმას, რასაც მიბრძანებდნენ და როდესაც მიბრძანებდნენ...
გიორგიმ ტუჩი მოიკვნიტა და მივხვდი, რომ ის აპირებდა ჩემთვის გულის გადაშლას და იმის თქმას, რაც აქამდე არავისთვის ჰქონდა ნათქვამი. რასაც სირცხვილით მალავდა და რაც თანდათან შიგნიდან ანადგურებდა. არ ვინძრეოდი, არ მინდოდა გიორგის დაფრთხობა.
-17 წლის ვიყავი, როდესაც ახალ წელს შვეიცარიაში წავედი ბებიასთან და ბაბუასთან ერთად. იქ ბებიაჩემის საუკეთესო მეგობარი ცხოვრობა ოჯახთან ერთად, მაგრამ იმჟამად სახლში მხოლოდ ბებიას მეგობარი, მისი მეუღლე და 19 წლის შვილიშვილი იყვნენ. აეროპორტში ბატონი სოსო დაგვხვდა და სახლში წაგვიყვანა. უფროსები საუბრობდნენ, მე კი თოვლიანი მთების ყურებით ვტკბებოდი. როდესაც მივედით, ჩემოდნები მე ავიღე და უკან მივყევი მოხუცებს. სახლში შესულებს სასიამოვნო სითბოსთან ერთად ქალბატონი მაია და ნუკრი დაგვხვდნენ. როდესაც პირველად ნუკრის ნაზი სახე და თხელი აღნაგობა ვნახე, გოგო მეგონა, მაგრამ შევცდი.
ვახშმის შემდეგ ბაბუა და ბატონი სოსო კაბინეტში გავიდნენ, ბებიაჩემი და ქალბატონი მაია ბანქოს მიუსხდნენ, მე და ნუკრი კი ბუხრის წინ დავრჩით. მე დიდად ლაპარაკის გუნებაზე არ ვიყავი, ამიტომაც მის მიერ დასმულ კითხვებს მოკლედ ვპასუხობდი.
ცოტა ხანში ნუკრიმ დამტოვა და თან ბებიამისიც გაიხმო. უკან დაბრუნებულს კი უკვე სულ სხვა სახის გამომეტყველება ჰქონდა, რომელიც საერთოდ არ მომეწონა. ბებიამისმა კი რაღაც ჩასჩურჩულა ბებიაჩემს, მერე გაიცინეს და ჩვენ გადმოგვხედეს. მე უსიამოდ გამაჟრჟოლა.
-ჯანდაბა, წავაგე!- გავიგე ბებიაჩემის ხმა. მერე ის ადგა და კაბინეტში გავიდა. ცოტა ხანში ბატონი სოსო გამოვიდა და მითხრა, რომ ბებია და ბაბუა მეძახდნენ. მე ცუდი წინათგრძნობით გულდამძიმებული ავდექი და შევედი მითითებულ ოთახში. ბაბუა სავარძელში იჯდა და ვისკის სვამდა, ბებია კი გვერდით ედგა.
-მეძახდით?- ვკითხე ცოტა დამფრთხალი ხმით. ბაბუაჩემმა მის წინ მდგარ სავარძელზე მიმითითა. მეც დავჯექი და შვლის თვალებით შევხედე უფროსებს.
-კი,- მითხრა ბაბუამ მჭექარე ხმით.- ბებიაშენმა პრეფერანსის პარტია წააგო.
-მერე?- ძლივს მოვაბრუნე ენა გამომშრალ პირში.
-სანაძლეო შენზე იყო,- მითხრა მშვიდად ბებიაჩემმა.
-კერძოდ რაზე?- ვერ ვხვდებოდი. ‘’განა მაიას ქმარი არ ჰყავს? ნუთუ ის თანახმაა? თუ ყურებას აპირებს?’’ ათასმა ბინძურმა აზრმა გამიელვა თავში.
-ნუკრის ძალიან მოეწონე.- მითხრა ბებიაჩემმა.
-რა თქვი?- ვიყვირე და წამოვხტი სავარძლიდან.
-ხმას ნუ უწევ ლაწირაკო,- დასჭექა ბაბუაჩემმა და ისიც წამოდგა. ის ჩემზე სულ ცოტა ორი თავით მაღალი იყო, ამიტომაც შევიშმუშნე და ქვემოდან ზემოთ ავხედე.
-ბაბუა ჩემგან რას ითხოვთ?
-იმას, რომ ბებიაშენს სახელი არ გაუტეხო. შენ რა გინდა რომ ის პირის გამტეხელად იქცეს?
-და ამისათვის მზად ხართ რომ ბიჭთან...- ვერ დავაბოლოვე. ეს ჩემთვის იმდენად ამაზრზენი იყო, რომ გულის რევის შეგრძნება გამჩნდა.
-ეს ბევრს არაფერს შეცვლის შენს მსოფლმხედველობაში. მაინც ზემოდან იქნები.
-ბაბუა,- ვიყვირე, მაგრამ მისი გაშლილი ხელი მომხვდა ისეთი ძალით, რომ მაშინვე წავბარბაცდი და წავიქეცი. გახეთქილი ტუჩიდან სისხლი მომდიოდა.
-გიორგი არ გრცხვენია? ბაბუაშენს ნერვებს უშლი?- მიყვირა ბებიაჩემმა. ამან საერთოდ გამანადგურა. ისინი მაინც გააკეთებდნენ იმას, რაც უნდოდათ, თუნდაც ამისათვის ჩემი დაბმა დასჭირვებოდათ, ამიტომაც სიტყვის უთქმელად ავდექი და საძინებლისაკენ წავედი, გზად კი ნუკრის შევხედე და მკვახედ ვუთხარი:- ზემოთ გელოდები.
დაახლოებით ნახევარ საათში მოვიდა. დააკაკუნა და როდესაც პასუხი არ გავეცი, თავად შემოვიდა. არ მეგონა თუ ამას გააკეთებდა, მაგრამ ისეთ ადამიანებს, როგორიც ნუკრია, არაფერი აჩერებთ. ყოველი შემთხვევისათვის მაშინ ასე მეგონა... მე ლოგინზე ვიწექი. ოთახში შემოვიდა და მომიახლოვდა. დაიხარა ჩემსკენ, კოცნა უნდოდა, მაგრამ მაშინვე ხელი ვკარი, ამის მერე წამოვხტი და...
იმ ღამეს ძალიან უხეში ვიყავი. არ ვამაყობ ჩემი საქციელით... პირიქით, ძალიან მრცხვენია... მას მე მართლა მოვეწონე, მე კი... იმ ღამესვე სიცხემ ამიწია. დაახლოებით 2 კვირა სიკვდილს ვებრძოდი, ჩემი ორგანიზმი საჭმელს ვერ იღებდა და სიცხეც არ მიწევდა. ორი კვირის მერე გამოვიხედე, ექიმმა რომ დაინახა ჩემი გახელილი თვალები ისე გაუკვირდა, თითქოს მართლა საიქიოდან მოვბრუნდი. მალევე გახდა შესაძლებელი ჩემი ტრანსპორტირება და თბილისში დავბრუნდით. ორ თვეში კი სრულწლოვანი გავხდი და მშობლების სახლი სამუდამოდ დავტოვე.
ეს თქვა გიორგიმ და ამოიოხრა. მე სულით ხორცამდე შეძრული ვიყავი. ყველაფერ მოველოდი ამის გარდა. დაბნეული ვიყავი და არ ვიცოდი რა უნდა მექნა. ჩემში ერთმანეთს ებრძოდა ორი ‘’მე’’. ერთი, რომელიც გიორგის თანაუგრძნობდა და მეორე, რომელსაც სურვილი ჰქონდა ახლავე საპირფარეშოში შესულიყო და დამშვიდობებოდა გემრიელ ვახშამს. მე გიორგი სიგიჟემდე მიყვარდა, ამაში ორი აზრი არ არსებობდა, მაგრამ მაინც რთული აღსაქმელი იყო ჩემთვის ის, რაც გიორგიმ მითხრა.
უეცრად გიორგის შევხედე და დავინახე მისი შავი თვალები. ხოლო ამ თვალების სარკეში, ჩემი თავი და ამოვისუნთქე. პასუხი უცებ მოვიდა ჩემთან და გამიკვირდა აქამდე რატომ ვერ მივხვდი... მე გიორგის გარეშე სუნთქვაც კი არ შემეძლო და მზად ვიყავი ნებისმიერი საკუთარი ხელით მომეკლა, ვინც მას ტკივილს მიაყენებდა... თუნდაც ეს ვიღაც მე ვყოფილიყავი.
ავდექი და მასთან მივედი. მის შეზლონგზე ჩამოვჯექი და გაშლილ თმებზე ხელი დავუსვი:
-გიო... ძალიან ვწუხვარ ყველაფრის გამო, რაც დაკარგე,- ვუთხარი მშვიდი ხმით,- ეს უსამართლობა იყო და რომ შემეძლოს, დროს უკან დავაბრუნებდი და ყველაფერს შევცვლიდი. მაგრამ, რადგან მე უკან ვერ დავაბრუნებ დროს და ვერაფერს შევცვლი შენს წარსულში, პირობას გაძლევ, რომ გავაკეთებ ყველაფერს, რაც ჩემზე იქნება დამოკიდებული, რათა აგინაზღაურო შენი თითოეული დანაკლისი. მე შენ ისე მეყვარები, რომ წარსულის ტკივილი უბრალოდ გაუფერულდება ჩემი სიყვარულის ფონზე.
გიორგის თვალები გაუფართოვდა.
მე თავად ვიკისრე ეს ტვირთი. გიორგის ბევრი ტკივილი შეხვდა. ადრე დაღუპული მშობლები, ბავშვობა, რომელიც ტკივილად აქცია მისმა ოჯახმა, თინეიჯერობა, რომელმაც ისეთი სტრესი მოუტანა მას, რომ დღემდე ვერ შეგუებია იმას, რისი გაკეთებას მოუხდა. მაგრამ მან ეს ყველაფერი გადაიტანა, გახდა დამოუკიდებელი და ამაყი. ის ჩემთვის იყო ყველაზე ძლიერი ადამიანი, ვიც კი ოდესმე შემხვედროდა. მაგრამ ვერავინ ხვდებოდა, რომ ეს მისი ინტელექტი და ძალა იყო მისი კედელი... კედელი ამოშენებული მისი სათუთი და ნაიარევი გულის გარშემო (სწორედ ეს იყო ის პირველი საიდუმლო, რომელიც მე მასში ამოვიცანი ჩვენი პირველი შეხვედრისას). ამ კედლის დანგრევა კი ვერავინ შეძლო, ამ წუთამდე.
გიორგი ისეთი სახით მიყურებდა, თითქოს ცრემლების შეკავებას ცდილობდა. მისი აჩქარებული გულის სმენა ტალღების ნელ ხმაურშიც კი მესმოდა. მისთვის რთული წარმოსადგენი იყო ის, რომ ვიღაცას ისე უყვარდა, რომ მზად იყო დაევიწყებინა (თუმც ეს ოხ რა რთული იყო) მისი წარსული და დახმარებოდა მას ნაწილებად ქცეული სულის გამთელებაში.
‘’რა ჯანდაბას გვიკეთეს ეს იახტა? მგონი აქაურობა მოჯადოებულია’’ გამიელვა თავში.
-გიო,- ჩავჩურჩულე ჩუმად ჩემთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს ცხოვრებაში. ცრემლები არ იყო... სამაგიეროდ იყო სიყვარული, რომელიც ასე ნათლად სჩანდა ჩვენს მზერაში. უეცრად მეც მომინდა ტირილი... მაგრამ არ ვიტირე.
-ჩამეხუტე,- ვთხოვე გიოს. გიორგიმ ეს თხოვნა უსიტყვიდ შემისრულა. უსასრულოდ დიდხანს ვიჯექით ასე ჩახუტებულები ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ და ვუსმენდით ერთმანეთის გულის ცემას.