• ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XXI

    ‘’ოდესღაც იქნება გიორგის მოვკლავ ამის გამო’’, ამოვიოხრე და ვცადე თავის განთავისუფლება პლედიდან, რომელშიც ახალდაბადებული ჩვილივით ვიყავი გამოკრული, თავად ამის გამკეთებელი არსად სჩანდა. მის გარეშე გაღვიძება კი ცუდ ხასიათზე მაყენებდა. გაღიზიანებული ავდექი საწოლიდან და კაიუტაში გავედი საიდანაც გიორგი დავინახე. მაშინვე დავმშვიდდი და გავიღიმე.
    ჩვენ უკან, პორტში ვბრუნდებოდით. გიორგი ეფექტურად მოქმედებდა, მას მართლაც იდეალურად გამოსდიოდა ყველაფერი. ‘’ცოტა ხანში კომპლექსები განმივითარდება მის გვერდით... როგორ შეიძლება ადამიანი ამ დონემდე იდეალური იყოს? ეს უკვე დანაშაულია’’.
    წინა ღამე გამახსენდა და სხეულში სასიამოვნო სითბო ჩამეღვარა. ჩახუტებულები ვიწექით და ნაზად ვეფერებოდით ერთმანეთს. მხოლოდ შიგა და შიგ ვეჩურჩულებოდით მოსაფერებელ სიტყვებს ერთი მეორეს...
    აღარ გავედი გარეთ, გიორგი აღარ შევაწუხე. ის თავის ფიქრებში იყო ჩაძირული და ხელი აღარ შევუშალე. უკან კაიუტაში დავბრუნდი და საწოლზე დავჯექი. უკვე კარგად ვგრძნობდი თუ როგორ მიაპობდა ტალღებს იახტა. ეს ყველაფერი ავტომობილით სიარულს ჰგავდა. შეგრძნებები დიდად არ განსხვავდებოდა.
    ილუმინატორისაკენ გამეპარა თვალი. პორტი სწრაფად ახლოვდებოდა, მე კი ცოტა გული ჩამწყდა, რადგან ჩვენი ჯადოსნური უიქენდი ლოგიკურ დასასრულს უახლოვდებოდა. ყველაფერი კარგი ადრე თუ გვიან მთავრდება... უკვე დრო იყო დავბრუნებოდით რეალობას. ეს სამი დღე (ხო, კარგი, ორ დღე ნახევარი) თითქოს პარალელურ სამყაროში, ან სულაც სხვა პლანეტაზე ვცვხოვრობდით, სადაც ჩემი და გიორგის გარდა არავისათვის არ იყო ადგილი. ჩემთვის ჯერ კიდევ წარმოუდგენელი იყო როგორ შეიძლებოდა ადამიანი ყოფილიყო ერთდროულად ასეთი ძლიერი და ასეთი სათუთი. სურვილი გამიჩნდა შევწინააღმდეგებოდი ბუნების ყოველგვარ კანონს, შემჯდარიყავი თეთრ ცხენზე, მეშიშვლა ხმალი, შემომესვა უკან გიორგი და მასთან ერთად გადავკარგულიყავი ცხრა მთას იქით. იქ, სადაც გიორგის გულს ვერავინ ატკენდა. ჩემსავე აზრებზე გამეცინა.
    -რაზე იცინი ნაკაშიძე?- გავიგე გიორგის ხმა. ოდნავ შევკრთი, მაგრამ მის ხმაში იმდენი სითბო ისმოდა, რომ უნებურად ზემოთ ავიხედე. იქნებ ვინმემ მზე კაიუტაში შემოაბრძანა.
    -შენზე,- ლამაზად მოყვანილი წარბი ასწია,- ჩემზე, ჩვენზე... იმაზე, რომ ეს იახტა ორივეზე ჯადოსნურად მოქმედებს.
    -ძნელია არ დაგეთანხმო.- გაიღიმა და ჰორიზონტს გახედა კაიუტის ილუმინატორიდან.
    -გიო,- დავუძახე ხმადაბლა.
    -ხო ნინა,- შემომხედა მაშინვე.
    -მიყვარხარ.
    გიორგის სუნთქვა გაუხშირდა. მაშინვე ჩემთან გაჩნდა და ჩამეხუტა, თან ისე ძლიერად, რომ თავი ვერ შევიკავე და ლოგინზე წავიქეცი. გიო ჩემს ზემოთ მოექცა.
    -აჰ, რომ იცოდე რა სექსუალური ხარ ასე.- მითხრა ჩემმა საყვარელმა. ახლა ჩემი ჯერი დადგა წარბის აწევის.
    პასუხი არ გამცა, უბრალოდ დაიხარა და მაკოცა. მუცელმა მაშინვე სალტო გააკეთა და ჩემი წელი ისე აიზნიქა, რომ გიორგის სხეულს მიეკრო. მას გაეცინა. მე კი დამაინტერესა, ოდესმე თუ შეიცვლებოდა ჩემი გრძნობები გიორგის შეხებაზე. ‘’არასოდეს!’’ მითხრა გულმა და ისევ გამეღიმა, მაგრამ გიორგის ეს აღარ უნახავს, სადისტური სიამოვნებით მკბენდა მუცელზე. მე კი უბრალოდ ყველაფერი დამავიწყდა გიორგის გარდა.

    ...

    -ნინა?- გავიგე ძილბურანში ჩემი საყვარლის ხმა,- ნინა ადგომის დროა.
    მე ნელა გავახილე თვალები. ხმის პატრონის სახეზე ფოკუსირებას ვერ ვახდენდი, მაგრამ მისი სუნთქვა კისერს მწვავდა.
    -ნინა, კარგად ხარ?- მკითხა შეშფოთებულმა.
    მე არაფერი ვუპასუხე. ვიყავი კი კარგად? სხვა თუ არაფერი ცოცხალი ვიყავი, რაც მართლაც რომ მიღწევა იყო, თუკი გავითვალისწინებდით ბოლო სამი (ჯანდაბა, ორ დღე ნახევრის) მოვლენებსა და გიორგის დაუკმაყოფილებელ სურვილს. არა, რა თქმა უნდა ჩემი ბრალიც იყო, მეც ვითხოვდი გიორგისაგან ამას. არ შეიძლება სთხოვო ისეთ ადამიანს როგორიცაა გიორგი ნებიერიძე გაჩვენოს ბოლომდე რა შეუძლია და ელოდე, რომ ის სრულყოფილად არ შეასრულებს შენს თხოვნას და დაგანებებს თავს იქამდე, სანამ გონებას არ დაგაკაგვინებს შენივე ორგაზმისაგან.
    თავიდან ფეხის თითების განძრევა ვცადე. გამომივიდა!
    -ჰმ,- ვცადე იმის თქმა, რომ ნორმალურად ვიყავი, მაგრამ ხმა ვერ ამოვიღე. ‘’როგორც სჩანს ბევრი ვიყვირე’’.
    -განძრევა შეგიძლია? გინდა ხელში აგიყვანო?
    ‘’ჯანდაბა, ეს მე არ მომეშვება სანამ არ დარწმუნდება, რომ არაფერი დაუშავებია’’. ფრთხილად ავწიე თავი და ფოკუსირება გავაკეთე მის საკმაოზე მეტად შეშფოთებულ სახეზე.
    -პარალიზებული არ ვარ, თუ ეს გაინტერესებს,- ამოვთქვი როგორც იქნა. ყელი გამშრალი მქონდა და ლაპარაკი მიჭირდა. ამჯერად!
    ხელებს დავეყრდენი და ტანის წამოწევა ვცადე, მაგრამ ტკივილის ტალღამ მოძრაობის უნარი წამართვა. ‘’რა ჯანდაბას ვაკეთებდით მთელი დილა?’’ გიორგის შევხედე და შევუბღვირე. ამის მერე ფეხების განძრევა ვცადე, მაგრამ ამ მოძრაობამ კიდევ უფრო მეტი დისკომფორტი მომიტანა.
    -ნებიერიძე თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს სატვირთომ გადამიარა!
    -უკაცრავად,- მითხრა თვითკმაყოფილი ღიმილით გიორგიმ.
    თავს ძალა დავატანე, ვეცადე ყურადღება არ გამემახვილებინა დისკომფორტზე. როგორც იქნა წამოვჯექი, გიორგი ხელს ვერ მკიდებდა, ეშინოდა, რომ გაბრაზებულ გულზე ტკივილს დავივიწყებდი და მასაც ძალიან მწარედ ვატკენდი.
    როგორც კი დავჯექი, მაშინვე გიოს ავხედე. თვალები უცნაური ცეცხლით უელავდა. მერე მზერა ტანზე გადავიტანე და ამოვიოხრე. ის უკვე ჩაცმული იყო.
    -საიდან გაქვს ამდენი ენერგია? მგონი მთელი ‘’საქმე’’ შენ გააკეთე.
    გიორგის გაეცინა. მის სახეზე გამოიკვეთა გამომეტყველება ‘’მე ნამდვილი მამაკაცი ვარ!’’
    -ძილისგუდა ადგომის დროა. მე საწოლი უნდა გავასწორო და ზეწრები გასარეცხად წამოვიღო, შენ კი დუში უნდა მიიღო.
    -რომელი საათია?
    -სამი დაიწყო. მალე უნდა გავიდეთ თუ გვინდა, რომ ხვალისათვის მომზადება მოვასწროთ.
    ბლინ... ხუთი საათი ვიყავი გათიშული და ჯერ კიდევ არ მქონდა აღდგენილი ძალები. გიორგი ავათვალიერ-ჩავათვალიერე და დამაინტერესა შეძლებდა თუ არა აუტოფსია იმის გამოვლენას, რომ მისი სხეულის ზოგიერთი ნაწილი მექანიკური იყო.
    ერთიანად შიშველი წამოვდექი ლოგინიდან და აბაზანისაკენ წავლასლასდი დაუხმარებლად. დიდად არ შევწუხებულვარ მოსაფარებლის ძებნით. ჯერ ერთი იახტაზე მარტო გიორგი იყო, მეორეს მხრივ კი... მას თუ კიდევ გაუჩნდებოდა სურვილი, დავრწმუნდებოდი იმაში, რომ ის მართლაც მექანიკური იყო.
    იახტა მართლა მოჯადოებული იყო. ვიდექი იქ, ცხელი წყლის ქვეშ და ერთადერთი რასაც ველოდი იყო ის, რომ გიორგი შემოვიდოდა და შემომიერთდებოდა. გონებით ვხვდებოდი, რომ ეს არ მოხდებოდა (და არა ჩემი შავთვალება საყვარლის სურვილის უქონლობის გამო), ჩვენ თბილისში უნდა დავბრუნებულიყავით...
    როდესაც აბაზანიდან გამოვედი, გიორგის უკვე მილაგებული ჰქონდა კაიუტა. რატომღაც მომინდა, რომ გიორგი მეც ასევე მომმსახურებოდა, არა მხოლოდ ამ ჯადოსნურ კაიუტას, ამიტომაც გამოვუცხადე:
    -დახმარება მჭირდება.
    სიტყვის უთქმელად მოვიდა ჩემთან, ლოგინზე დაკეცილი პირსახოცი აიღო და თმები გამიმშრალა, მერე კი კისერს ჩამოყვა.
    -ცოტა ფრთხილად, სისხლჩაქცევები მტკივა,- ვუთხარი სარკაზმით.
    -არ მახსოვს შენი წუწუნი ამასთან დაკავშირებით.
    -ნუ, მაშინ არ მქონდა იმის თავი, რომ გადაბმული წინადადება წარმომეთქვა.
    გიორგის გაეცინა. როგორც იქნა ჩემს გამშრალებას მორჩა და გამომიწოდა დაკეცილი ტანსაცმელი.
    -შენით შეძლებ თუ დაგეხმარო?- მკითხა მზრუნველო ტონით.
    -უბრალოდ დამპირდი, რომ წაქცევის საშუალებას არ მომცემ.
    -არასოდეს,- მითხრა და ლოყაზე ხელი დამისვა. მუცელი სასიამოვნოდ შემეკუმშა. ‘’ჯანდაბა!’’
    ამის მერე ფრთხილად ჩავიცვი, საბედნიეროდ ჩემი თვითკმაყოფილი საყვარლის დახმარება არ დამჭირვებია. საბოლოოდ ჩავიხედე სარკეში და შუბლშეკრულმა შევხედე ჩემს ანარეკლს. ჩემი მოკლე შორტები და მოკლე მკლავიანი მაისური საერთოდ არ მალავდნენ გიორგის დატოვებულ კვალს ჩემს სხეულზე.
    -ნინა, ულამაზესი ხარ,- გავიგე გიორგის სიტყვები. მე პასუხის ნაცვლად უკმაყოფილო მზერა ვესროლე. მას გაეღიმა, მოვიდა ჩემთან ახლოს და თმაზე ხელი დამისვა. ზუსტად ისე, როგორც ამას დედა აკეთებდა ხოლმე. გამაჟრჟოლა.
    უეცრად წარმოვიდგინე, რას იფიქრებდა დედა, რომ დავენახე ასეთ მდგომარეობაში - ჩემი საყვარლის ბიძის იახტის საძინებელ კაიუტაში, სადაც თმებს თავისი გრძელი თითებით მივარცხნის არანორმალურად სექსუალური და მდიდარი ბიჭი-დეტექტივი, რომელიც ყურებამდეა ჩემზე შეყვარებული, მაგრამ ამას ვერ ამბობს ბავშვობაში გადატანილი ტრავმების გამო.
    მდამ... ვერ მიცნობდა!
    მე უკვე აღარ ვიყავი ის პატარა გოგო, რომელსაც ჩემი მშობლები იცნობდნენ. მე უკვე სულ სხვა პიროვნება ვიყავი მკაფიოდ ჩამოყალიბებული ცხოვრებისეული პოზიციით, პრინციპებითა და მიზნებით. ჩემი 18 წლის ასაკში, მე უკვე სრულფასოვანი ადამიანი ვიყავი... გიორგის წყალობით.
    -მგონი დროა წავიდეთ,- ჩამჩურჩულა გიომ. ღიმილით შევხედე ჩემს საყვარელს.
    -მადლობა,- ვუთხარი მთელი გულით. მანაც გამიღიმა.
    უკვე ვუბრუნდებოდით ჩვეული ცხოვრების რეჟიმს, სადაც უკვე აღარაფერი იქნებოდა ძველებურად... მაგრამ, სანამ წავიდოდით იყო რაღაც, რაც გიორგის უნდა სცოდნოდა. ამიტომაც გავაჩერე და მოვუყევი იმ 20 ფარული კამერისა და მოსასმენი მოწყობილობების შესახებ, რომელიც ბიძამისს ჰქონდა დამონტაჟებული იახტაზე. გაცოფებულ გიორგის ძლივს წავართვი მობილური ხელიდან და მხოლოდ კოცნით შევძელი მისი დამშვიდება. ამის შემდეგ დამშვიდებულებმა და ცოტა გულდაწყვეტილებმა დავტოვეთ ჩვენი საყვარელი იახტა.

    ...

    გიორგიმ გააღო თავისი ბინის კარი და მომცა საშუალება, რომ პირველი შევსულიყავი. თავად ჩანთა გაიტანა საძინებელში, მე კი მისაღებში გავედი, სადაც შუქი ენთო და სავარაუდოდ ზაზა უნდა ყოფილიყო. რა თქმა უნდა არ შევმცდარვარ, ზაზა დივანზე იჯდა და წიგნს კითხულობდა. როდესაც შევედი თავი აწია და გამიღიმა.
    -კეთილი იყოს თქვენი დაბრუნება. როგორ ჩაიარა უიქენდმა?
    -ძალიან კარგად,- უპასუხა გიორგიმ, რომელიც ის-ის იყო ოთახში შემოვიდა. ზაზამ თავი დაუკრა, მერე კი ისევ მე შემომხედა:
    -ანგელოზო, დაღლილი მეჩვენები, ჩამოჯექი, დაისვენე.
    მე გავუღიმე და სავარძელში ჩავჯექი.
    -შენი უიქენდი როგორი იყო ზაზა?- ვკითხე მე.
    -პროდუქტიული.
    -ეს კარგია თუ ცუდი?
    -როდესაც ადვოკატი ხარ, მაშინ პროდუქტიული ყოველთვის კარგია.- გიორგი სავარძლის კიდეზე ჩამოჯდა. ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით და ორივეს ერთი სურვილი გვქონდა, მალე წასულიყო ზაზა, რათა ერთმანეთს ჩავხუტებოდით და ერთად დაგვეძინა.
    -ბავშვებო, ისეთ ბედნიერებას ასხივებთ, რომ თქვენზე თვალის მოწყვეტა ძნელია,- გვითხრა ზაზამ. მე რატომღაც გავწითლდი.- როდესაც მოისურვებთ, ჩემი იახტა თქვენს განკარგულებაშია.
    -ვაფასებ ბიძია,- უთხრა გიორგიმ.
    -დიდი მადლობა ზაზა,- განვაგრძე მე,- და იმედია ისევ ასეთივე გულუხვი დარჩებით, როდესაც გაიგებთ, რომ თქვენს აუდიო-ვიდეო სისტემას იახტაზე პრობლემები აქვს. იძულებული გავხდი გამეთიშა ოცივე კამერა და სასმენი მოწყობილობები.
    -რო... როგორ ნახე? ან როდის?
    -სანამ მე და შენ პირსზე ვსაუბრობდით,- უთხრა გიორგიმ და ვიგრძენი როგორ დაიძაბა მისი სხეული. მე ხელზე ხელი მოვუჭირე რათა დამემშვიდებინა.
    -არადა გული დამწყდა, მართლაც რომ კარგი სისტემა იყო.- ზაზას თვალები გაუფართოვდა.
    -შენ შეძელი და იპოვე ყველა კამერა სულ რამდენიმე წუთში და გათიშე ისინი? ვაუ, შთაბეჭდილება მოახდინე ჩემზე ანგელოზო... ახლა ვხვდები რატომ იძახდა გიორგი, რომ განსაკუთრებული იყავი.
    პირი გავაღე საპასუხოდ, მაგრამ სწორედ იმ დროს ტელეფონის ზარის ხმამ შეგვაკრთო ყველა. მე განსაკუთრებით. იმ დროის განმავლობაში, რაც მე გიოსთან ვიყავი, სახლის ტელეფონს არც ერთხელ არ დაურეკავს... ახლა კი...
    გიორგი მივიდა და ყურმილი აიღო. მისალმების შემდეგ რაღაც უთხრეს და მას მაშინვე სახე შეეცვალა:
    -გასაგებია ბატონო ვახტანგ, გამოვდივართ.
    -რა მოხდა ნებიერიძე?- ვკითხე როგორც კი ტელეფონი გათიშა.
    -მამუკა ჭყონიამ თავის მოკვლა სცადა კამერაში. მთელი ამ დროის განმავლობაში იმას იძახდა, რომ არაფერში იყო დამნაშავე. რამდენიმე წუთის წინ კი ვენებგადახსნილი იპოვეს კამერაში.
    -რით სცადა თავის მოკვლა?- არ მჯეროდა, რომ მას რაიმე ბასრი საგანი დაუტოვეს თან.
    -კბილებით,- მითხრა გიორგიმ და დავინახე როგორ გააჟრჟოლა.

    2 427 ნახვა
    23-12-2012, 11:54
    GOGATV

    abezara