ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XXII

დიდხანს არ გვიფიქრია მე და გიორგის. მაშინვე გავისტუმრეთ ზაზა, სასწრაფოდ ჩავიცვით სამსახურებრივი ფორმა და გეზი საავადმყოფოსაკენ ავიღეთ, სადაც მამუკა ჭყონიას ოპერაციას უკეთებდნენ. გიორგი გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას, ის ჯერ კიდევ შოკში იყო მამუკას თვითმკვლელობის ხერხისაგან... სხვათა შორის მეც.
მანქანა გააჩერა და სასწრაფოდ გავიქეცით შენობისაკენ. ბატონი ვახო რამდენიმე პოლიციელთან ერთად მისაღებში იჯდა. ჩვენი უფროსი კი ნერვიულად სცემდა ბოლთას კორიდორში.
-ნინა... გიორგი,- ამოისუნთქა ბატონმა შალვამ როდესაც დაგვინახა.
-რა ხდება პეტროვიჩ?- დაივიწყა ოფიციალურობა გიორგიმ.
-ეს იდიოტი მთელი ეს დრო იძახდა რომ უდანაშაულო იყო, რომ ასე ცხოველურად არავის მოკლავდა ან მოაკვლევინებდა...- ამოიოხრა ჩვენმა უფროსმა,- საბოლოოდ კი ვეღარ გაუძლო და... არ ვიცი, ან მართლა უდანაშაულოა და შევცდით, ან ლუციფერი არის კაცის სხეულში ჩასახლებული. სისხლს მოწყურებული დემონი.
ლუციფერი... დემონი... ‘’ ლუციფერსაც უყვარს სისხლი და დემონები...’’
-ოხ შენი...- შევიგინე ხმადაბლა.
-რა მოხდა?- ერთდროულად მკითხეს გიორგიმ და ბატონმა შალვამ. მათთვის მულოდნელობა იყო ის, რომ მე ასე უცენზურო სიტყვების ხმარებაც შემეძლო, მით უმეტეს მამაკაცების წინ. სიმართლე რომ ვთქვა, ეს ჩემთვისაც სიურპრიზი იყო.
-სხვა ავიყვანეთ,- ვთქვი და შუბლზე ხელი შემოვირტყი.
-რას გულისხმობ ნინა, ვერ მივხვდი.- თავი გააქნია გიორგიმ. ის მართლაც ვერაფერს ხვდებოდა. მას ხომ არ უნახავს ის, თუ როგორ მონუსხული თვალებით უყურებდა კატო შაკოს. მას არ უნახავს როგორ უცებ მომცა კატომ იმის საშუალება, რომ შაკოს დავხმარებოდი და თან გაქცევაც არ უცდია...
-იმას... რომ კატოს ამ მკვლელობებს შაკო უკვეთავდა და არა მამუკა. უბრალოდ ეჭვი მასზე რომ არ მიეტანათ ეს სცენარი დადგა,- კბილები გავაღრჭიალე და მუშტი მთელი ძალით შევკარი.- მე კი პირველ კლასელივით წამოვეგე ამ ანკესს. ნაბიჭ...- დროზე მივხვდი, რომ ჩემი უფროსი ისმენდა ჩემს ტირადას და ამიტომაც ენას კბილი დავაჭირე.
-რატომ გგონია ნინა?- დაიძაბა გიორგიც.
-გახსოვს ბოლოს რა მითხრა კატომ?
-‘’ ლუციფერსაც უყვარს სისხლი და დემონები...’’,- მიპასუხა დაბნეულმა. რა თქმა უნდა ახსოვდა. როგორც სჩანს მასაც ეუცნაურა ეს სიტყვები.
-შაკოსთან სახლში იყავი?
-შენთან ერთად არ ვიყავი იმ დღეს კატო რომ დავაკავეთ?- კითხვაზე კითხვით მიპასუხა საბოლოოდ დაბნეულმა გიორგიმ.
-მისაღებს ვგულისხმობ.
-კი.
-ჭერზე რა იყო გამოსახული გახსოვს?
-ლუციფერის... ოხ მე შენი...- შეიგინა გიორგი. დაბნეული ბატონი შალვა ხან ერთს გვიყურებდა, ხან მეორეს, იმის მიხედვით თუ რომელი ვსაუბრობდით.
-ახალგაზრდებო რა ხდება?- ვერ მოითმინა ბოლო-ბოლო, რადგან მიხვდა, რომ ახსნას არავინ უპირებდა.
-ბატონო შალვა, დიდი შეცდომა დავუშვი და ნება უნდა მომცეთ რომ გამოვასწორო,- საკუთარ თავზე აიღო მთელი დანაშაული გიორგიმ. მე პირი გავაღე, რათა საკუთარი დანაშაულიც მეღიარებინა, მაგრამ გიორგიმ ხელი მომიჭირა და ამით გამაჩერა, ახლა ამის დრო არ იყო. ამას ჩვენი უფროსიც მიხვდა.
-რას აპირებთ?- გვკითხა და თავი დაგვიქნია.
-შაკო და კატო უნდა შევახვედროთ,- ვთქვი მტკიცედ,- მაგრამ ამას მოულოდნელობის ეფექტი უნდა ჰქონდეს.- გიორგის შევხედე. ისიც იმას ფიქრობდა რასაც მე. გუნებაში გამეღიმა, ალბათ ეს არის ნამდვილი ბედნიერება, როდესაც მხოლოდ მზერით შეგიძლიათ ერთმანეთის აზრების გამოცნობა.

...

-აქ რატომ ვარ?- იკითხა შაკომ როგორც კი განყოფილებაში შემოდგა ფეხი.
-რაღაც გვაქვს გასარკვევი,- ვუთხარი და ისე გავუღიმე, რომ შეკრთა. ასე ყველას არ უღიმიან და მან ეს იცოდა. ჩემი ღიმილი იყო ტკბილი, იმდენად ტკბილი, რომ საშიში ხდებოდა. მე ეს ვიცოდი... ვიცოდი, რომ ამ ღიმილის მერე ადამიანი თავს უხერხულად გრძნობდა და ამიტომაც გამოვიყენე ის.
-სხვაგან შეხვედრა არ შეიძლებოდა?
-არა!- მოვუჭერი მაშინვე, თუმც ღიმილი ჩემს სახეს არ მოშორებია. გავიწიე და წინ გავატარე ადამიანი, რომლის სადისტურმა ქმედებებმა არა ერთი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა. უკმაყოფილო სახით შევიდა ლიფტში. მეც შევყევი. ისე ავედით ჩვენს ოფისამდე, რომ ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია.
როგორც კი ლიფტის კარი გაიღო მაშინვე შევამჩნიე გიორგის ფიგურა, რომელიც ზურგით იდგა და ვიღაცას (სავარაუდოდ კატოს) ესაუბრებოდა. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგით და გიორგიმ კატო გამოიყვანა. სწორედ მაშინ დავრწმუნდი იმაში, რომ სწორად შევაფასე სიტუაცია (მერე რა, თუ ეს მეორე ცდით მოხდა, მთავარია, რომ მაინც მივხვდი და საკუთარი შეცდომა გამოვასწორე)...
კატო ჯერ გაშეშდა, მერე თვალები გაუფართოვდა, ბოლოს კი მისმა სახემ ისეთი გამომეტყველება მიიღო, როგორიც პატარა ბავშვს აქვს ტორტის დანახვისას. ტუჩები გაილოკა და აღფრთოვანებულმა შეხედა შაკოს. ამ უკანასკნელს ეს რა თქმა უნდა არ გამოპარვია და თავის დაძვრენა სცადა:
-თქვენ რა სულ გაგიჟდით? ამასთან ერთად მე ერთ შენობაში არ გავჩერდები.- კატომ შუბლი შეკრა.
-რაზე ამბობ ანგელოზო?- ეს სიტყვა ყურში ცუდად მომხვდა. ვისზე, ვისზე და შაკოზე ანგელოზი არ ითქმოდა... თუმც ის თავს მაინც ზნედაცემულ ანგელოზად აღიქვამდა.
-ანგელოზო? ვიღაცაში გერევი გოგონა.
-შაკო ნუ ამბობ ამას, გულს მტკენ...- უპასუხა გოგონამ, რომელსაც ხმაში ცრემლი შეეპარა.- მე ხომ შენთვის ვაკეთებდი ყველაფერს.
-სახელით ნუ მომმართავ,- ნერვიულად გადაყლაპა ნერწყვი.
-შაკო... განა შენ არ მეძახდი შენი ბნელი სამყაროს დედოფალს? რა შეიცვალა ახლა?- კატო უკვე დაუფარავად ტიროდა.
-ვერ ვხვდები რას გულისხმობ!- ჩაისისინა შაკომ და ეს მას ლამის სიცოცხლის ფასად დაუჯდა. ჩვენ ვერ გავთვალეთ ის, რომ კატოს უკვე დასაკარგი აღარაფერი ჰქონდა, მაგრამ ის ჩუმად იყო საყვარელი მამაკაცის გამო. ახლა კი...
კატოს სულ ერთი ცრუ მოძრაობა დასჭირდა იმისათვის, რომ გიორგის მკლავებიდან თავი დაეძვრინა. ამის მერე რამდენიმე ნაბიჯში ჩვენს გვერდით გაჩნდა და სანამ ვინმე რაიმეს მოისაზრებდა შაკოს კისერში ჩააფრინდა.
შოკური მდგომარეობიდან შაკოს განწირულმა ყვირილმა გამომიყვანა. ყველაზე ახლოს მე ვიდექი მათთან და მე მომიწია კატოსათვის ხელის კვრა შაკოს გადასარჩენად. როდესაც თავის მსხვერპლს მოშორდა, კატომ ხელის უკანა ნაწილით მოიწმინდა სისხლიანი პირი:
-მან ეს დაიმსახურა! მან უბრალოდ გამომიყენა!- პირში მომახალა ეს სიტყვები. თვალები ბოროტად უელავდა და ცრემლი კიდევ უფრო შემზარავს ხდიდა მის მზერას.
-ვიცი!- ხმადაბლა.
-ის ნამდვილი არამზადაა! მან მიბრძანა ყველას მოკვლა!
-ვიცი!- კიდევ უფრო ხმადაბლა.
-და საბოლოოდ მარტო ის გამოვიდა სუფთა ამ სიტუაციიდან! თავი მსხვერპლად გაასაღა!
-ვიცი!- ჩურჩულით.
-მან... მან...- მეტი ვეღაც გააგრძელა.
კატო იქვე ჩაიკეცა, სახე ხელებში მოიქცია და ატირდა. უკანა ფონზე მესმოდა როგორ გამოიძახეს სასწრაფო, როგორ ცდილობდნენ შაკოსათვის სისხლის შეჩერებას, მაგრამ არაფრის თქმა და გაკეთება არ შემეძლო, მთელი ჩემი ყურადღება გადავიტანე პატარა, შეშინებულ და ამავე დროს გაბოროტებულ გოგონაზე, რომელიც თავისი 16 წლის ასაკში მკველი გახდა მხოლოდ იმიტომ, რომ ის ყველამ მიატოვა და მისით ისეთმა ბოროტმა არსებამ ისარგებლა, როგორიც შაკო იყო.
უეცრად საოცარი მადლიერება ვიგრძენი გიორგის მიმართ. მან მე სიცოცხლე ხელახლა შემაყვარა.
-კატო,- დავიხარე მისკენ. მზერა მომენტალურად შეეცვალა. ალბათ ჩემმა ხმამ იქონია ასეთი ეფექტი.
-დიახ,- მითხრა დაბალი, ტირილისაგან ხრინწიანი ხმით.
-კატო, არ იფიქრო რომ ცხოვრება უწყვეტი შავი ხაზია, გთხოვ კატო!- ვთხოვე მთელი სულითა და გულით.
-აბა როგორ ვიფიქრო?- მკითხა შეშინებული ხმით.
-კატო... მე გაჩვენებ შენ ცხოვრების მრავალფეროვნებას. მე ვიბრძოლებ შენს გამო სასამართლოში, ბოლომდე დაგიცავ და როდესაც ციხიდან გამოგიშვებენ, ერთად ვიმკურნალებთ, მერე კი ზღვაზე წავალთ და შუადღეს ბევრს ვიჭყუმპალავებთ წყალში.
გაფართოებული თვალებით მიყურებდა კატო. უეცრად წამოხტა, ჩემთან მოირბინა და მთელი ძალით ჩამეხუტა. ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, რომ გულში შემოღწევას ცდილობდა. საოცარ სითბოს ასხივებდა მისი პატარა, მთრთოლვარე სხეული. მერე კი ვიგრძენი როგორ დამისველდა მხარზე პიჯაკი. თმაზე ხელი დავუსევი კატოს და მეც ჩავეხუტე. უნდა ვაღიარო, ძალიან მეშინოდა მისი. იმ წუთს ჩემთვის ეს ნერვების გამოცდა იყო.
-გენდობი! ვიცი რომ შენ სხვებს არ ჰგავხარ.- მითხრა უეცრად ნაზად.
-შენ ეს საიდან იცი?- ვკითხე ღიმილით, ოდნავ მოვიშორე და თვალებში ჩავხედე. ვცდილობდი მზერა არ შემეჩერებინა მის ნიკაპზე შერჩენილ უკვე გამხმარ სისხლზე.
-შენი თვალები სულ იღიმიან, მიუხედავად იმისა, ბრაზობ თუ არა.
-ნინა,- გავიგე გიორგის ხმა. ამ ხმამ შემაკრთო, რადგან საერთოდ დამავიწყდა, რომ მე და კატოს მოწმეები გვყავდა.
-რა მოხდა ნებიერიძე?- მაშინვე მივბრუნდი მისკენ.
-ნაკაშიძე ამას ბრალი უნდა წავუყენოთ და წამოხვალთ?- მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ შაკოს სისხლის დენას გაუმკლავდნენ და ის უკვე ბორკილებ დადებული იჯდა სკამზე. მე კატოს შევხედე. მან თავი დამიქნია. მე გიორგის შევხედე და მის თვალებშიც ის წავიკითხე, რაც ვიცი, რომ ჩემს თვალებშიც სჩანდა.
ჩვენ გავიმარჯვეთ!!! დემონი დაკავებულია, კატოს გადასარჩენად ბრძოლაში კი გიორგიც დამეხმარება, რადგან ჩვენს ერთნაირად ვფიქრობთ ყველაფერზე. ჩვენ ერთი სისხლი გვაქვს... ერთი სული... და ერთი გული ორისათვის. ერთად ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ. შეუძლებელსაც... ზუსტად ეს სიტყვები მითხრა გიორგიმ ჩვენი პირველი ღამის მერე და მე მხოლოდ ახლა ჩავწვდი მათ არსს.
-მიყვარხარ,- ვუთხარი მხოლოდ ტუჩების მოძრაობით და ამას იგივე ეფექტი გამოიღო, რაც იახტაზე. გიორგის გააჟრჟოლა და სუნთქვა გაუხშირდა.
-კატო წავედით,- ვუთხარი გოგონას და პირველ რიგში საპირფარეშოში შევიყვანე, რათა პირი ჩამოებანა, არ იქნებოდა ლამაზი, თუკი ბრალის წასაყენებლად შაკოს სისხით მოთხვრილი პირით მივიდოდა.
პროკურორის კაბინეტში დაახლოებით 2 საათი გავატარეთ, კატომ მოუყვა ყველაფერი, თავისი დაავადების გამოვლენიდან დაწყებული, იმ ღამის ისტორიით დამთავრებული, როდესაც შაკომ უბრძანა მასთან სახლში მისვლა და მასზე თავდასხმა, მერე კი პოლიციაზე ჩაბარება.
შალვა მირიანის ძე გაბროშვილს იმ ღამესვე წაუყენეს ბრალდება და ციხეში გაგზავნეს სასამართლომდე. კატო კი წინასწარი დაკავების საკანში დატოვეს, რათა მეორე დღეს კვალიფიციურ ექიმსა და ფსიქიატრს გაესინჯა.
მხოლოდ ამის მერე გაგვიშვა ბატონმა შალვამ სახლში. მე მანქანაში ჩამეძინა. როდესაც მანქანა გაჩერდა გამეღვიძა, მაგრამ ძილბურანიდან ვერ გამოვედი. ამიტომაც გიორგიმ ხელით ამიყვანა და თავადვე ჩამაწვინა ლოგინში. მერე კი გვერდით მომიწვა თავადაც გაუხდელად და ამის მერე აღარაფერი მახსოვს. ძილმა წამართვა თავი.