ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული XXV

-გიორგი,- დავიძახე ხმამაღლა. რამდენიმე წამში გიორგი ჩემს გვერდით გაჩნდა და დაუპატიჟებელ სტუმარს შეხედა.
-რით შემიძლია დაგეხმაროთ?- ჰკითხა დაძაბულმა. მისმა ტონმა უსიამოვნოდ გამკრა გულში.
-ბინის მეპატრონეს ვეძებ,- იყო პასუხი. ამან ცოტა დამამშვიდა.
-ბინის მეპატრონე მე გახლავართ,- აუხსნა გიორგიმ.
-არ გირჩევთ ჩემს გაცურებას ახალგაზრდავ.- ბოროტად თქვა გოგონამ.
-ვინ ხართ და როგორ ბედავთ ჩემი გიორგის შეურაწყოფას მისსავე სახლში? დაუპატიჟებლად გამოგვეცხადეთ, ტყუილში გვადანაშაულებთ... არ გგონია რომ ზედმეტები მოგდით?- ვკითხე საკმაოდ ცივად. გოგონამ უკან დაიხია და ტაქტიკა შეცვალა:
-ზაზა ნებიერიძეს ვეძებ.
-ის ბიძაჩემია, ეს კი ჩემი ბინაა და არა ზაზასი.
-უკაცრავად,- მოიბოდიშა უცნობმა.- მისი ნახვა მსურს. ვიცი რომ აქ არის, აზრი არ აქვს დამალვას.
-თქვენ ვინ ხართ?- ვკითხე უხეშად.
-მარიამ გვენეტაძე,- მის ნაცვლად მიპასუხა გიორგიმ. მე ნერწყვი გადავყლაპე. მის შესახებ ბევრი რამ ვიცოდი, მაგრამ პირადად პირველად ვხედავდი.
-როგორც ვხედავ თავის წარდგენაც კი არ მჭირდება.- გაეცინა გოგონას.- ახლა კი ზაზას დაუძახეთ.
სანამ რაიმეს ვიტყოდით, ზაზა თავად გამოვიდა.
-ფისო, როგორ ხარ?- ჰკითხა დაუფარავი სიხარულით.
-ასე ნუ მეძახი ზაზა.- კბილებს შორის გამოსცარა მარიამმა.- შენთან სალაპარაკო მაქვს.
-რა თქმა უნდა, ფისო.- უთხრა ზაზამ და ხელით ანიშნა შემოსულიყო სახლში. მე და გიორგი გაშტერებულები ვუყურებდით.- დღეს არაჩვეულებრივად გამოიყურები ფისუნია,- გავიგეთ ზაზას ხმა უკვე მისაღებიდან, რასაც მარიამის უკმაყოფილო სიტყვები მოჰყვა.
ზაზამ მარიამი და ხატია ერთმანეთს წარუდგინა. მერე კი გოგონა სუფრასთანაც კი მიიწვია. მე და გიორგიმ ერთმანეთს გადავხედეთ და ვიცოდი, რომ ისიც იმავეს ფიქრობდა რასაც მე, ზაზას ნამდვილად რაღაც ჰქონდა ჩაფიქრებული.
-ზაზა, მე არც მშია და არც სასმელი მინდა,- გავიგეთ მარიამის უკმაყოფილო ხმა. მე და გიორგი სასწრაფოდ შევედით მისაღებში,- უბრალოდ მინდა ვიცოდე, სად ჯანდაბაში იყავი ამდენი ხანი. არ გეგონოს რომ მე შენთვის კიდევ ერთი გასართობი ვიქნები, შენ...
-მორჩა!- იყვირა გიორგიმ. ის აშკარად არ აპირებდა ბიძამისის მისამართით შეურაწყოფის ატანას.- თავს სასაცილო მდგომარეობაში ნუ იგდებ!- გააფრთხილა სტუმარი.
-ეს მე ვიგდებ თავს სასაცილო მდგომარეობაში? შენ ვისზე რას ამბობ, საკუთარ თანაშემწესთან წევხარ და კიდევ მე მასწავლი ჭკუას?
-გოგონა, გირჩევნია ახლავე წახვიდე, სანამ წყობიდან გამოვსულვარ იმის გამო, რომ ჩემთვის საყვარელ ადამიანს შეურაწყოფას აყენებ, თორემ სანანებელს გაგიხდი თითოეულ შენს სიტყვას,- წამოვენთე უცებ და მივხვდი, რომ მართლა მზად ვიყავი რაღაც ცუდი გამეკეთებინა მარიამ გვენეტაძისათვის, თუკი არ მოკეტავდა.
-მარიამ, ნუ ცხარობ და ნურც ჩემს საყვარელ ძმიშვილსა და მის საცოლეს (საცოლეს? საიდან მოიტანა ზაზამ რომ მე გიორგის საცოლე ვარ?) უშლი ნერვებს. ჯერ ჩემგან პატარა საჩუქარი მიიღე,- უთხრა და კონვერტი გადასცა.
გოგონამ კონვერტი ჩამოართვა და გახსნა. იქიდან სურათების საკმაოდ მოზრდილი დასტა ამოიღო. დახედა და გაფითრდა.
-სა... საიდან გაქვს ეს?
-მეგობარმა მომცა,- უთხრა ზაზამ სიცილით. ის უკვე აშკარად და ღიად ერთობოდა.- ერთი რამ მაინტერესებს, ძნელია ამ პოზაში ბალანსის შენარჩუნება?
‘’პოზაში? ბალანსის? რა ფოტოები აქვს ზაზას?’’ ცნობისმოყვარეობამ სუნთქვა შემიკრა.
-სურათების კოპიო არ გაქვს ნებიერიძე?- გავიგე ხატიას ხმა. ისიც ხალისობდა შექმნილ სიტუაციაზე.
-ხატია!- თვალები დავუბრიალე, სინამდვილეში კი მეც ვკვდებოდი ინტერესით.
-გული მერევა თქვენზე!- თქვა ჩურჩულით მარიამმა.
-მოკეტე გვენეტაძე, სანამ მე არ მოგაკეტინე.- ჩავისისინე ხმადაბლა.
-ნინა, ამისათვის საკმაოდ მოზრდილი რაღაც დაგჭირდება. ამ ფისოს საკმაოდ დიდი პირი აქვს.- თქვა სიცილით ზაზამ. მარიამი გიორგის მიუბრუნდა.
-ბიძაშენი ნამდვილი ნაგავია!- გამოუცხადა ცრემლნარევი ხმით. ეს გოგო ან მართლა სულელია, ან თავს ისულელებს.
-მე გაგაცილებ!- ვუთხარი ხმამაღალი ტონით და ჩვენი სტუმარი მიხვდა, რომ არ ღირდა ჩემთან კამათი.
-თავადაც გავიგნებ გზას,- მითხრა და გასასვლელისაკენ გაემართა.
-მარიამ!- ზაზას ხმამ ორივე გაგვაჩერა, რადგამ მეც უკან მივყევი.- გაფრთხილებ, თუკი ეცდები რაიმე დაგვიშავო ან მე, ან ჩემს ძმიშვილს და ნინას, პირობას გაძლევ, რომ შენი და კაპიტნის სურათები მეორე დღესვე აღმოჩნდება ტაბლოიდებზე. და ეს მხოლოდ დასაწყისი იქნება შენი პირადი ჯოჯოხეთისა. გასაგებია?- მარიამს არაფერი უთქვამს, მან მხოლოდ კარი ხმამაღლა გაიჯახუნა.
მე ოთახში დავბრუნდი. დანარჩენები უკვე მაგიდასთან ისხდნენ. მე გიორგის მივუჯექი გვერდით.
-ბოდიშს გიხდით ამ უსიამოვნო სცენისათვის.- თქვა გულწრფელად ზაზამ.
-უსიამოვნო? მე კარგად ვიხალისე,- თქვა ხატიამ და გადაიკისკისა. ამის მერე გიორგის სინებს თავი ახადა და ყველანი ჭამას ისე შევუდექით, თითქოს ეს ყველაფერი არც მომხდარიყოს.
-გიორგი შენი სახლი ძალიან მომწონს,- თქვა ხატიამ, როდესაც ვახშამს მოვრჩით.
-დიდი მადლობა,- უპასუხა ჩემმა საყვარელმა. ყველა მივხვდით, რომ ეს საუბრის მხოლოდ შესავალი იყო.
-ანუ ნინა აქ შენთან ერთად ცხოვრობს?
-არა,- გულწრფელად უპასუხა გიორგიმ. ხატია მე მომიბრუნდა:
-ნინა, შენ გაკმაყოფილებს ეს სიტუაცია?
-ხატია შენ გიორგის უყურებ და მართლა მისვამ ამ შეკითხვას?- მეგონა დამცინოდა. ჩემთვის ცხადზე-ცხადი იყო ის, რომ გიორგისთან ყოფნაზე არც ერთი ჭკუათმყოფელი გოგო უარს არ იტყოდა.
-შენ რა, შეყვარებული ხარ?- მკითხა სარკაზმით ხატიამ.
-კი, შეყვარებული ვარ,- ვიგრძენი გიორგის როგორ გააჟრჟოლა. ბლონდი რამდენიმე წუთი გაოცებული მიყურებდა, მერე კი გიორგის მიუბრუნდა.
-და შენ? შენ გიყვარს ჩემი ნინა? თუ უბრალოდ გასართობს ეძებდი და ხელის ახლოს ის გყავდა?
მე თავი გავაქნიე:- ბლონდი!
-ნინა აცადე, მიპასუხოს!
-ის ვალდებული არაა...
-მაგრამ ეს ხომ მარტივი კითხვაა?
-ზაზა,- მიმართა ბიძამისს გიორგიმ,- არ გინდა დესერტი გამოიტანო?
-რა თქმა უნდა,- დაეთანხმა ზაზა.
-მეც წამოგყვები,- ვუთხარი ზაზას, რადგან ვიგრძენი, რომ გიორგი და ხატია ერთმანეთს უნდა დალაპარაკებოდნენ.

...

მე და ზაზა კარგა ხანს ვისხედით სამზარეულოში და უბრალოდ ერთმანეთს ვუყურებდით. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა. მეშინოდა, რომ შეცდომა არ ყოფილიყო გიორგისა და ხატიას მარტო დატოვება. მაგრამ ორივეს კარგად ვიცნობდი და ვიცოდი, რომ ზღვარს არც ერთი არ გადავიდოდა. იქამდე კი...
-ზაზა,- დავუძახე ფიქრებში ჩაძირულ მამაკაცს.
-მმ,- გამოფხიზლდა უცებ.
-ზაზა საიდან იცნობ ხატიას?- ვკითხე პირდაპირ. სჯობდა ეს დრო გამომეყენებინა და სიმართლე გამეგო.
-გრძელი ისტორიაა.
-მოკლედ მომიყევი,- ვუთხარი მკვახედ, მაგრამ მაშინვე ვინანე,- უკაცრავად,- თავი დავხარე.
-არა უშავს,- დამამშვიდა ჩემი საყვარლის ბიძამ.- მოკლედ, ხატიას მამას ბიზნესში პატარა პრობლემები შეექმნა და მე მისი ადვოკატი ვიყავი. ხატია მაშინ 25 წლამდე იქნებოდა. ძალიან მომეწონა და მისი შებმა ვცადე. რამდენიმე თვის წვალების შემდეგ გამომივიდა კიდეც, საწოლშიც მოვახერხე მისი შეტყუება, მაგრამ მამამისი დაგვადგა თავზე, მე გამანთავისუფლეს, ხატია კი კანადაში გაუშვეს. The End!
-და ახლა გინდათ აინაზღაუროთ?- ვკითხე მშვიდად.
-ნინა, ჩვენ ორივენი ზრდასრული ხალხი ვართ...
-ამაში ეჭვი მეპარება,- ვუთხარი ირონიით. სანამ ზაზა რაიმეს მეტყოდა, კარი გაიღო და გიორგი შემოვიდა. მისი სახე არანაირ ემოციას არ გამოხატავდა. ‘’ეს ცუდის ნიშანია’’.
-მზად ხართ?- იკითხა ხმადაბლა.
-რა თქმა უნდა. მე გავიტან,- თქვა ზაზამ და სინით ხელში მისაღებში გავიდა.
-გიო... კარგად ხარ?- ვკითხე, როგორც კი კარის დახურვის ხმამ მამცნო, რომ სამზარეულოში მარტონი დავრჩით.
გიორგი ჩემთან მოვიდა და თვალებში ჩამხედა. ის არაფერს ამბობდა, თითქოს ფიქრებით იქ არც იყო. მერე კი...
-მიყვარხარ ნინა,- თქვა ჩუმად, თან ისე, თითქოს ვერც იაზრებდა ამას ხმამაღლა რომ ამბობდა.
-კიდევ გაიმეორე,- ვთხოვე გაოცებულმა.
-რა გავიმეორო?- მკითხა დაბნეულმა. ანუ მართლა ვერ გაიაზრა რომ ხმამაღლა თქვა.
-გიო, მართლა იმას ფიქრობ რაც თქვი?- გიორგი ჯერ დაბნეული მიყურებდა, მერე კი ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მითხრა:
-ნინა, მე შენ მიყვარხარ.
-კიდევ თქვი,- ბრძანებასავით გაისმა ჩემი სიტყვები, მაინც ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს რეალობა იყო და არა სიზმარი. გიორგიმ კიდევ ერთხელ მაკოცა:
-მე შენ მიყვარხარ ნინა ნაკაშიძე. მე შენ იმ ღამეს შემიყვარდი, როდესაც გაიძულე ჩემი გამხდარიყავი, შემიყვარდი იმ გამბედაობისათვის რაც მაშინ გამოიჩინე, რადგან დამნებდი იმიტომ, რომ ჩემთვის გესიამოვნებინა, საკუთარი ინტერესები კი გვერდით გადადევი. კიდევ უფრო მეტად შემიყვარდი, როდესაც იახტაზე სიყვარულში გამომიტყდი. და კიდევ უფრო მეტად შემიყვარდი, როდესაც ერთგულება შემომფიცე. როდესაც დამპირდი, რომ შენი სიყვარულის ფონზე ყველა ჩემი ტკივილი გაუფერულდებოდა. მაპატიე... მაპატიე ნინა ამდენ ხანს რომ გალოდინე, სანამ მეც გამოგიტყდებოდი სიყვარულში.
მე თვალები დავხუჭე და ნება მივეცი გიორგის სიტყვებს ჩავეთრიე სიყვარულისა და სურვილის მორევში.
-მე შენ მიყვარხარ ნინა ნაკაშიძე,- გამიმეორა გიორგიმ. მგონი ეს ყველაფერი ხატიას დამსახურებაა. გიორგის ჩემთვის ახალი არაფერი არ უთქვამს. ვიცოდი რომ ვუყვარდი, მაგრამ ამის ხმამაღლა წარმოთქმამ, მაინც სხვა ხიბლი შესძინა ჩვენს ურთიერთობებს.
-მეც მიყვარხარ გიორგი ნებიერიძე.
ამის მერე ხელები კისერზე შემოვაჭდე, ჩემსკენ მოვიზიდე და მთელი ძალით ვაკოცე. ჩვენი სურვილი ნელ-ნელა ძალას იკრებდა, ხოლო ჩვენი თვითდისციპლინა თვალსა და ხელს შუა ორთქლდებოდა.
-ჯანდაბა,- ვცადე გიორგისაგან თავის განთავისუფლება, ახლა ამის დრო არ იყო,- გიო, გველოდებიან.
-ვიტყვი, რომ თავი აგტკივდა და უნდა დაიძინო.
-ჩვენ ამით ვერავის ვერ მოვატყულებთ.
-მაშინ არც გვინდა მოტყულება. სჯობს უბრალოდ სახლიდან გავყაროთ ორივე.
-აჰ გიო... იმდენი რამ მინდა რომ გამიკეთო,- ვთქვი სურვილისაგან ჩახლეჩილი ხმით. გიორგიმ წარბი ასწია.
-მაინც რა?
-დესერტის ჭამა თუ გინდათ, ჯერ ხელები დაიბანეთ,- მოგვიკაკუნა კარზე ხატიამ.
-მოგვიანებით გეტყვი,- ვუთხარი და კიდევ ერთხელ ვაკოცე.
-ვეღარ ვითმენ,- მითხრა გიომ და მანაც მაკოცა. ამის მერე ხატიას რჩევა გამოვიყენეთ, ხელები დავიბანეთ და მისაღებში გავედით.