ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული - დასასრული

თავის შეკავება ძალიან მიჭირდა. გიორგი მაგიდის ქვემოთ თავდავიწყებით მიფათურებდა ხელებს, მე კი სუნთქვა მეკვროდა სურვილისაგან. ვნებამ და სურვილმა ორივე დაგვათრო და ეს ოთახში არავისათვის საიდუმლოს არ წარმოადგენდა.
-გიორგი,- დაუძახა უეცრად ხატიამ,- მაინტერესებს როგორ გამოგდის პროფესიული ბალანსის შენარჩუნება სამსახურში ნინასთან როგორც უფროსსა და როგორც საყვარელს?
გიორგი ცოტა ხანს დაფიქრდა, მერე კი უპასუხა:
-მშვენივრად. ყველაფერი კარგად გამოგვდის.
-მართლა?- მოჩვენებით გაიოცა ხატიამ,- იმის თქმა მინდა, რომ ალბათ ძნელია ‘’ცუდი ბიჭების’’ დევნა მაშინ, როდესაც თავს ძლივს იკავებ იმისაგან, რომ ნინას ტანსაცმელი არ შემოახიო.
-ხატია ყველაფერი არც ასე ცუდად არ არის,- ჩახლეჩილი ხმით ვცადე საყვარლის დაცვა.- გიორგისაც და მეც ძალიან გვიყვარს ჩვენი სამსახური და ორივენი კარგად ვხვდებით როგორ გავმიჯნოთ ერთმანეთისაგან პროფესიული და პირადი ცხოვრება.
არ იყო აუცილებელი იმის ხსენება, რომ იყო ხანდახან საკმაოდ რთული დღეებიც, რომლებიც საბოლოოდ შემოსასვლელი კარის წინ, იატაკზე მთავრდებოდნენ.
-თქვენი აზრით თქვენმა უფროსობამ და კოლეგებმა არაფერი იციან თქვენს შესახებ?
-ხატია, ჩვენთან სამსახურში არავინაა ასეთი გულუბრყვილო.
-ამ შემთხვევაში უნდა გქონდეთ გეგმა ‘’ბ’’. გამორიცხული არაა, რომ ნინამ სამსახური დაკარგოს. ეჭვი მეპარება უფროსობამ ასე მარტივად აიტანოს დეტექტივისა და მისი თანაშემწის სექსუალური ურთიერთობა.
-ალბათ მართალი ხარ ხატია. არა მგონია დეპარტამენტი ტოლერანტული იყოს კოლეგების მიმართ, რომლებიც ერთმანეთს ხვდებიან და ვფიქრობ ამის შესახებ მალე შევიტყობთ. ხოლო რაც შეეხება ჩვენს გეგმა ‘’ბ’’-ს... თუკი ნინა სამსახურს დაკარგავს, მას გაშლილი ხელებით მიიღებენ ამ სახლში. ხოლო მე, ალბათ შეამჩნიე, რომ მაქვს მისი შენახვის შესაძლებლობა.
-ანუ მას შეინახავ ისე, როგორც კაცი, თავის კახპას?
-ნინა კახპა არ არის ხატია! მე ის არასოდეს განმიხილავს ამ კონტექსტში.
-ახლახანს თქვი ეს გიორგი,- თავისას არ იშლიდა ხატია.
-ხატია, გეყოს!- ვიფეთქე გაბრაზებულმა. ფეხზე წამოვხტი და შოკოლადი ზედ შევისხი. ‘’ჯანდაბა’’.
-ნინა დამშვიდდი,- წამოდგა გიორგი. მერე ხატიას და ბიძამისს მიუბრუნდა,- უკაცრავად, მაგრამ უნდა დაგტოვოთ, ნინამ თავი უნდა მოიწესრიგოს.
სანამ ოთახიდან გავიდოდით ნათლად გავიგე ხატიას სიტყვები:- ნებიერიძე იმ სურათების კოპიო არ გაქვს? ვნახო მინდა.
მე კაბის გამოცვლას სულ რამდენიმე წუთი მოანდომე, გიორგი მეხმარებოდა (ზედმეტობების გარეშე სხვათა შორის). როდესაც მისაღებში გავედით ხატია და ზაზა არსად ჩანდნენ, სამაგიეროდ კარგად ისმოდა უცნაური და სპეციფიკური ხმები სამზარეულოდან.
-ოხ შენი...- შეიგინა ხმადაბლა გიორგიმ.
-სად... არის... ჩემი... იარაღი...- ჩავისისინე და იარაღის ასაღებად ოთახში გავედი.
-ნინა... ნინა დამშვიდდი,- ჩამეხუტა გიორგი.- იმათ მე მივხედავ, შენ უბრალოდ აქ იყავი და სისულელეებზე არ იფიქრო, კარგი?
-კარგი,- დავეთანხმე მე. გულში კი ყველა ჩემთვის ნაცნობი ეპითეტით ვამკობდი ხატიას და ზაზას.
გიორგი თითქმის ნახევარი საათი იყო გასული. უკვე მოთმინების ძაფი მიწყდებოდა, როდესაც ოთახის კარი გაიღო და გიორგის გაბურძგნული თავი გამოჩნდა.
-წავიდნენ!- თქვა დაღლილმა.
-მადლობა ღმერთს,- ამოვისუნთქე. მერე კი სახე დავმანჭე,- სამზარეულოში ფეხს ვეღარ შევდგამ ალბათ.- გიორგის გაეცინა.- მაპატიე ასეთი ზიზღიანი რომ ვარ.
-ბოდიში მიღებულია,- ოდნავ მაკოცა გიორგიმ.- დაგენიძლავები ეს გიშველის,- მითხრა და ენით გამიხსნა ბაგეები და ვნებიანად მაკოცა. ძალიან სასიამოვნო იყო ასე მშვიდად დგომა და მისი კოცნითა და მოფერებით დატკბობა იმ გიჟური ვახშმის შემდეგ.
-რას აკეთებდი აქ რომ იჯექი? რაზე ფიქრობდი?
-ქაოსის თეორიაზე.- გიორგის ჩაეცინა. მე კი თვალებში ვუყურებდი ჩემს პირად საოცრებას და ჩემთვის ვფიქრობდი: ‘’დღეს შენს გამო ხატიას ვეჩხუბე! მგონი შენს გამო ადამიანსაც კი მოვკლავდი!’’
დიდხანს არ მიფიქრია, ხელის ერთი მოძრაობით გავიხსენი ელვა კაბაზე, რომელიც მაშინვე ჩემს ფეხებთან დაეცა. ამის მერე საცვლებიც კაბის გზას გავუყენე და საწოლზე ავძვერი. გიორგი მოჭუტული თვალებით მიყურებდა.
-შენი ჯერია,- ვუთხარი და ტანსაცმელზე ვანიშნე. გიომ ჩაიცინა და რამდენიმე წამში გაინთავისუფლა თავი ხელისშემშლელი მატერიებისაგან. ამის შემდეგ ისიც ამოძვრა საწოლზე და წინ დამიჯდა. ასე ვისხედით და ერმანეთის თმებს ვეთამაშებოდით. ვხედავდი და ვგრძნობდი მის აღგზნებას, მაგრამ ის თავს იკავებდა, დროს მაძლევდა, ხვდებოდა, რომ მზად არ ვიყავი, მაგრამ არ ვაპირებდი მეწვალებინა... ამიტომაც მისკენ მივიწიე და მის ბაგეებს დავეწაფე.
-მზად ხარ?- მკითხა სკეპტიკურად. მე გამომწვევად გავუღიმე და ტუჩები ავილოკე. გიორგის სახე ღიმილმა გაანათა.- ახლა შენსას მიიღებ.
-მპირდები?- ვკითხე მე და ისევ გავუღიმე. გიორგის თვალები გაუფართოვდა. არ სჯეროდა რომ ეს მართლა მე ვკითხე. ‘’ხახ, ახლავე დაგიმტკიცებ’’, ჩავიცინე ჩემთვის, გიორგის ხელი ვკარი, მე კი საწოლზე გადავწექი და გიორგის ენა გამოვუყავი.
-ვიღაც ვერ ითმენს როგორც ვატყობ,- გაეცინა ჩემს ბავშვურ საქციელზე გიორგის.
-რამ გაფიქრებინა ეს ნებიერიძე?- ვკითხე დაცინვით,- ამას გთხოვდი მთელი დღის განმავლობაში. ნუთუ გეგონა რომ მხოლოდ გაღიზიანებდი?
გიორგი წამში მოექცა ჩემს ზემოთ და ხელი დამისვა ტანზე. მე მთელი სხეულით ავიზნიქე. მისი ხელების სიმხურვალეს ჭკუიდან გადავყავდი. ვუყურებდი გიორგის ლამაზ სახეს და ვიგრძენი როგორ გამომეყოფოდა ნერწყვის დიდი რაოდენობა და ტუჩები გავილოკე. ‘’ჯანდაბამდე გზა გქონია ნებიერიძე, მგონი ნელ-ნელა ვგიჟდები’’.
-ნინა ნუ მაღიზიანებ, ვცდილობ ნაზი ვიყო,- გამაფრთხილა ჩემმა საყვარელმა, რომელსაც უკვე ხმა აღარ ემორჩილებოდა.
-გიორგი თავს ვერაფერს ვუხერხებ... ისე სექსუალურად გამოიყურები... შენ კი, ნუ მალოდინებ,- ამოვიხრიალე მე. ვიხრჩობოდი, ჰაერი კატასტროფულად არ მყოფნიდა.
გიორგიმ მაკოცა და...
-აჰ,- ჯანდაბა, მე ამას მართლა ვერასოდეს შევეჩვევი.
ის მოძრაობდა, მავსებდა და ეს იყო ყველაზე ამაღევებელი შეგრძნება, რომელიც უბრალოდ რეალობის შეგრძნებას მაკარგვინებდა. უეცრად სიამოვნების ტალღამ პარალელურ სამყაროში გამისროლა. რამდენიმე წამით ყველაფერი გაქრა სამყაროში, მარტო ეს სიამოვნების შეგრძნება დარჩა. ‘’ასე სიკვდილიც კი შეიძლება’’, გავიფიქრე, სანამ ჩემს თვალწინ ვარსკვლავები ცეკვავდნენ.
-გიორგი,- დავუძახე ჩახლეჩილი ხმით. ლაპარაკი ფაქტიურად ტკივილს მაყენებდა, მაგრამ უნდა მეკითხა... პასუხი უნდა გამეგო, თორემ გავგიჟდებოდი. ის გაჩერდა და თვალებში ჩამხედა. ჩემს მზერაში დანახულმა მუდარამ აიძულა თავის ხელში აყვანა.
-რა მოხდა ნინა?
-გიო... გიო არ ნანობ იმას, რომ სიყვარულში გამომიტყდი?
-რამ გაფიქრებინა რომ ვნანობ?- გულწრფელად გაუკვირდა გიორგის,- არასოდეს არავინ არ მდომებია ისე, როგორც შენ ნინა. ჩემთვის შენს გარდა არავინ არსებობს. არასოდეს არავინ მყვარებია შენს გარდა, ნინა!
მე ხელი ავწიე, სახეზე მივეფერე ადამიანს, რომელმაც თავი შემაყვარა, ადამიანს, რომელმაც ჩემს ყინულად ქცეულ გულს სიცოცხლე შთაბერა.
-მეც არავინ მყვარებია შენს გარდა ნებიერიძე!
-გაიმეორე,- მითხრა გიორგიმ და მოძრაობა განაახლა.
-შენს გარდა არავინ მყვარებია!
-კიდევ!
-ჯანდაბა ნებიერიძე! არავინ მყვარებია შენს გარდა! მე შენ ჯერ კიდევ იქამდე შემიყვარდი, სანამ გავიგებდი თუ რას ნიშნავდა სიყვარული. იქამდე, სანამ მივხვდებოდი, რომ სიყვარული შემეძლო. მიყვარს შენი თვალები, შენი თმები, შენი სექსუალური სხეული. მიყვარს ის, თუ როგორ ფიქრობ, როგორ გრძნობ... მიყვარს შენი გემო და ის, რომ ჩემს ცხოვრებაში შემოხვედი... საკუთარ თავში იმდენი ახალი აღმოვაჩინე შენი წყალობით... მიყვარხარ ნებიერიძე! მე შენ მჭირდები გიორგი. ჩემი სხეული გითხოვს შენ! ჩემი სული გითხოვს!
-ნინა, მე ყოველთვის შენი ერთგული ვიქნები,- მითხრა გიორგიმ და ნაზად მაკოცა,- ყოველთვის!
-ვიცი,- ვუთხარი და გავუღიმე. გიორგი წამით გაჩერდა და გაოცებულმა შემომხედა.
-შენ რა, ტირი?- მკითხა გაოცებულმა. გამეცინა. შეიძლება. ‘’ჯერ პატარა ვარ გიორგი. ამდენ ემოციას ჩემი გული ვერ უძლებს. მე სითბოს გადაჩვეული ვარ გიო. შენ კი... აჰ’’. ის მიხვდა, არაფერი უთქვამს, უბრალოდ ცრემლები კოცნით ამომიშრო. ეს ყველაფერი ლოგიკური იყო, გიორგი ნებიერიძე იყო ჩემი კოლეგა, საყვარელი და საუკეთესო მეგობარი და ამის გააზრებამ მიმახვედრა, თუ რა არის ნამდვილი ბედნიერება და ამის გამო ავტირდი...
გიორგი ისევ გაჩერდა. მე ვტიროდი, უკვე ხმამაღლა და თან ვიცინოდი და ამ ისტერიკას ვერაფერს ვუხერხებდი, ის კი მამშვიდებდა და თან ნაზად მკოცნიდა. როგორც იქნა გადამიარა. შევხედე გიოს და შემრცხვა. იმ დღეს ძალიან ეგოისტურად მოვიქეცი, მანაც დაიმსახურა სიამოვნება.
-გიორგი, განაგრძე,- ვუთხარი და მხარზე ვუკბინე. ორჯერ თხოვნა არ დამჭირვებია.
არ მახსოვს რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს ყველაფერი, მაგრამ როდესაც გიორგის სიამოვნებისაგან შეცვლილი სახე დავინახე, მეც პიკს მივაღწიე და გავითიშე.

...

დილას ჩვეულ დროს გამეღვიძა. საერთოდ ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს მეღვიძებოდა, არანაირი გარემოება არ მოქმედებდა ჩემს ბიოლოგიურ საათზე. ზუსტად 05:45!
წამოწევა ვცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. კბილები გავაღრჭიალე და ჩემს გვერდით მშვიდად მძინარე გიორგის შევხედე. წინა ღამის მოვლენები გამიცოცხლდა თავში და გავწითლდი. ‘’ეს არაჩვეულებრივი იყო’’.
-გაიღვიძე?- მკითხა გიომ.
-კი,- ვუთხარი ხმადაბლა. როგორც აღმოჩნდა ხმა ჯერ კიდევ არ მემორჩილებოდა.
-კარგად ხარ?
-ყელი მტკივა, სხეულს ვერ ვგრძნობ, ხელ-ფეხს ვერ ვამოძრავებ. სხვა მხრივ კი, კარგად ვარ,- ვუთხარი სარკაზმით სავსე ხმით.
-ნინა, ცოლად გამომყვები?- მკითხა გიორგიმ.
-რა თქვი?- ტვინმა ვერ აღიქვა მისი ნათქვამი.
-ნინა, მინდა რომ ჩემი ცოლი გახდე.
-რატომ?- დავსვი აბსოლუტურად უადგილო და იდიოტური შეკითხვა.
-მინდა რომ კანონიერად გახდე ჩემი.
-ეგოისტო!- დავადანაშაულე მაშინვე, თუმც უკვე ვიცოდი რასაც ვუპასუხებდი.
-ზაზა ახალ ბინას დაგვპირდა.
-როდის? რატომ?- თვალები დავახამხამე. ჯანდაბა, ესეც კი მტკივნეული იყო.
-იმიტომ, რომ როდესაც სამზარეულოში შეხვალ ის და ხატია არ გაგახსენდეს.- მე სახე დავჭყანე.- ეს თანხმობაა?
-კი,- ვუთხარი მშვიდად.
-უცნაური ხერხია თანხმობის გამოხატვისა არ გგონია?
-და შენ ნორმალურად მიგაჩნია ასეთ სიტუაციაში ხელის თხოვნა?
-მართალი ხარ,- შერცხვა გიორგის.- მაგრამ ვიფიქრე რომ...- შერცხვენილმა თვალები დახარა.
-გიო... ამაზე უკეთეს დროს ვერც შეარჩევდი,- ვუთხარი ხმადაბლა,- მე კი უბრალოდ სულელი ვარ. და მოძრაობა რომ შემეძლოს გაკოცებდი კიდეც.
გიორგის გაეცინა, წამოიწია და თავად მაკოცა.
-საოცარი პიროვნება ხარ,- მითხრა ჩურჩულით.
ასე ვიწექით მე და გიო და ერთმანეთს ვუღიმოდით. ორივენი კარგად ვხვდებოდით, რომ ჩვენ ბედისწერამ დაგვაკავშირა. ორი განადგურებული ადმიანი, რომლებმაც შევძელით და ერთმანეთის ნაწილებად ქცეული სული გავამთელეთ. არც ერთმა არ ვიცოდით მომავალში რას გვიმზადებდა ეს ბედისწერა, უბრალოდ ვიცოდით, რომ რაც არ უნდა ყოფილიყო ამას შევხვდებოდით როგორც პარტნიორები, როგორც საყვარლები და როგორც ოჯახი...