რომანტიკა თუ დანაშაული?! (17)

ჩვენი შეხვედრები გაგრძელდა… შედარებით უმტკივნეულოდ… დასამახსოვრებლად ვნებიანად, თუმცა… შესამჩნევად იშვიათად. ხან კვირაში ერთხელ, ხანაც ორ კვირაში ერთხელ თუ შემომივლიდა. მერე კვლავ გარბოდა. მისი ასეთი ვიზიტები სულაც არ მანიჭებდა სიამოვნებას. გამუდმებით სადღაც მიეჩქარებოდა, ყოველთვის გადაუდებელი საქმე და გადაუჭრელი პრობლემები ელოდა. ის თავისი საქმით უფრო იყო დაინტერესებული, ვიდრე ჩემით. ეს მაგიჟებდა. მაინც ვითმენდი… რატომ? იქნებ იმიტომ, რომ, როგორც დედაჩემი იტყოდა, “ტანგოს საცეკვაოდ პარტნიორია საჭირო?”… თუ მხოლოდ იმიტომ, რომ გონის დაკარგვამდე მიყვარდა?.. ალბათ ამიტომ ვითმენდი, ვითმენდი და… ველოდებოდი… ველოდებოდი, როდის გადაბრუნდებოდა ურემი და გამოჩნდებოდა გზა… გზა, რომელიც ახალ გზას დამანახვებდა.
ურემიც მალე გადაბრუნდა… სწორედ იმ დღეს, როცა ჩემმა გარე ბიძაშვილმა, ჩემმა საყვარელმა ნიკუშამ დედამისის დაბადების დღეზე დამპატიჟა…


ოქტომბერი მიიწურა. რა ჩქარა გარბის დრო. თითქოს გუშინწინ დავიწყე მუშაობა და თითქოს წუხელ მოხდა ჩემსა და ნიკას შორის ყველაფერი…. უკან მოხედვაც ვერ მოვასწარი, ისე სწრაფად აიბურდა ჩემი ცხოვრება. არადა, ჩემს ადგილას ზოგიერთი კმაყოფილიც იქნებოდა. სამსახურში დამაწინაურეს, მამაც გამომჯობინდა, ბებია ყოველთვე სოლიდურ თანხას მიგზავნიდა, არც საჭმელ-სასმელი მაკლდა და არც ჩაცმა-დახურვა. საყვარელი ადამიანიც მყავდა, რომლის დანახვა, ავად თუ კარგად, ყოველთვის გულს მიხარებდა. მერე რა, რომ ერთად არ ვცხოვრობდით? როცა შეეძლო, ხომ ახერხებდა ჩემ გვერდით ყოფნას? აი, ამ ადგილს რომ მიუახლოვდებოდა ჩემი ფიქრები, ვგრძნობდი, როგორ უსიამოვნოდ შემეკუმშებოდა გულის კუნთები, სუნთქვა მეკვროდა და სული მეხუთებოდა. ნიკა ყველაზე მტკივნეული ადგილი იყო ჩემს ცხოვრებაში. ერთდროულად ახლობელიც იყო და შორეულიც, საყვარელიც და საზიზღარიც, მეგობარიც და მტერიც… იმისდა მიხედვით, როდის როგორ ხასიათზე იმყოფებოდა. მასაც გაორება სჭირდა _ გულთბილიც იყო და გულცივიც, მკაცრიც და ლმობიერიც, ალერსიანიც და ფიცხიც, მშვიდიც და ნერვიულიც… როდის როგორ. ხანდახან მთელი კვირა დაიკარგებოდა ხოლმე და სულ რომ მოვმკვდარიყავი, ერთხელ არ მომიკითხავდა, რას ვაკეთებდი, თავს როგორ ვგრძნობდი… ხანდახან კი, დღე არ გავიდოდა, არ მოსულიყო და არ ვენახე. თუ მოსვლას ვერ ახერხებდა, აუცილებლად დამიმესიჯებდა ან დამირეკავდა. ჩვენი სატელეფონო საუბარი დიდხანს გრძელდებოდა, საათობით და როცა დასასრულისკენ “გავუხვევდით”, გვიჭირდა ერთმანეთთან განშორება, ამიტომ ვაჭრობას ვიწყებდით, პირველად რომელს დაეკიდა ყურმილი.
_ ჯერ შენ გათიშე.
_ არა, ჯერ შენ, _ ჯენტლმენურად დამითმობდა.
_ მაშინ სამამდე დავითვლი და ერთად გავთიშოთ, _ ვთავაზობდი.
_ კარგი.
_ ერთი, ორი, სამი.
_ სამს რომ იტყვი მაშინ, თუ იქამდე? _ კვლავ წელავდა დროს, ვერ მელეოდა.
და ასე გრძელდებოდა უსასრულოდ. ხანდახან ისე დაგვათენდებოდა თავზე, ვერც ვიგებდით. მაგრამ მერე კვლავ დაიკარგებოდა. ძალიან ხშირად არ მესმოდა მისი. რაღაც მომენტში თითქოს აბჯარს აისხამდა და მის გულს ვერა ქალი ვერ ეკარებოდა. მერე მოულოდნელად კვლავ შეეცვლებოდა ხასიათი და ძველი ნიკა ხდებოდა, თბილი და მოსიყვარულე…
ერთი სიტყვით, ხან ასე იყო და ხან ისე. ალბათ სასაყვედურო არაფერი უნდა მქონოდა, მაგრამ საკუთარი გულის ამბოხს ვერაფერს ვუხერხებდი. ყველაზე ხარბი ხომ გულია, განსაკუთრებით მაშინ, როცა შეყვარებულია. ვიცი, ახლა რასაც მეტყვით, თვალიც ხომ ხარბიაო… გეთანხმებით, თვალიც ხარბია, მაგრამ ჩემი თვალები ისე იყო დაბრმავებული ნიკას სიყვარულით, მის იქით ვერავის და ვერაფერს ხედავდა. ჰოდა, სწორედ გულის სიხარბის ბრალი იყო, რომ არ მაკმაყოფილებდა ის ურთიერთობა, რაც მასთან მქონდა. რაც დრო გადიოდა, მეტი და მეტი მინდოდა. რა იყო ეს მეტი, მეც არ ვიცოდი… არა, კი ვიცოდი, მაგრამ იმდენად “ბეეევრი” და იმდენად თავხედური იყო ეს “მეტი”, რომ ფიქრებშიც კი ვერ ვუტყდებოდი ჩემს თავს, საკუთარ ორეულთანაც კი მრცხვენოდა ამის აღიარება.
ბევრჯერ მიფიქრია, მე რომ მამაკაცი ვყოფილიყავი, ქალთან არასდროს არაფერი შემეშლებოდა-მეთქი. ალბათ იმიტომ, რომ ქალზე უკეთ არავინ იცის, რა სურს ქალს. ამასთან, ქალზე უკეთ არც ის იცის არავინ, რა სურს მამაკაცს. ამიტომაც ქალი ადვილად უგებს ძლიერ სქესს, უპრობლემოდ უღებს ალღოს მის ბუნებას, მამაკაცი კი შინაგანად ინერტულია, ზარმაცი და ასეთ წვრილმანებზე ფიქრით თავს არ იწუხებს. მგონი, ძალიან გამიგრძელდა და მოდით, ნუღარ ჩავუღრმავდებით ქალისა და მამაკაცის თემას, თორემ ძალიან შორს წაგვიყვანს და იმდენ “პათოლოგიას” აღმოვაჩენთ, რომ თავი შეგვზიზღდება… ქალსაც და მამაკაცსაც…
როგორც იქნა, წვიმების სეზონი დამთავრდა და გამოიდარა. ზამთრის მოახლოებით “დასუსტებული” მზე ძველებური სიმხურვალით ვეღარ ათბობდა დედამიწას, თუმცა მაინც მედგარ წინააღმდეგობას უწევდა შემოდგომის ქარებით გათამამებულ სუსხს.
სწორედ ის პერიოდი იყო, ჟაკეტიდან ქურთუკზე ან ლაბადაზე რომ გადადიხარ, თუმცა ვერც ჟაკეტს ელევი. ამიტომაც ყველა სტილში ჩაცმულს ადამიანს შეხვდებოდით ქუჩაში, პალტომოსხმულსაც კი.
ბოლო ხანებში ძალიან გამიტაცა შოპინგმა, მანიად მექცა. თანაც, აკვიატება მჭირს. მაგალითად, თუ რომელიმე შარფი მომეწონა, მერე კარგა ხანს მხოლოდ შარფებს ვყიდულობ ხოლმე, თუ მაისური _ მხოლოდ მაისურებს და ა.შ. ნივთებზე დროებითი “გართულება” მემართება. ნუთუ ყველა ქალი ასეა, თუ მხოლოდ მე ვარ გამონაკლისი?
იმ დღესაც, მოკლეყელიანი ჩექმა მომეწონა ერთ ბუტიკში და დავეტაკე, სხვამ არ დამასწროს-მეთქი. მთლად ძვირიც არ ღირდა, ორასი ლარი გადავიხადე, მაგრამ აბა, ერთი სამი თვით ადრე მენახა?! მაშინ ხომ ვერ მიმიწვდებოდა ხელი? აი, თვალის სიხარბე სად “დამემართა”. შენაძენით აღფრთოვანებული დავუყევი მერე გამზირს და ფეხსაცმლის ყველა მაღაზიაში შევიარე, იქნებ კიდევ რამეს წავაწყდე-მეთქი. ამ დროს ნიკუშამ დამირეკა. გამიხარდა მისი ხმის გაგონება, კარგა ხნის უნახავი მყავდა.
_ რატომ მემალება ჩემი გარე ბიძაშვილი? _ მხიარულად მომიკითხა.
_ ნიკუშ, როგორ გამახარე! მე კი არა, შენ სად მემალები? ერთხელ არ გამოჩნდი. მომანატრე თავი.
_ ჰოდა, ვიგრძენი, რომ მოგენატრე და დაგირეკე. ხვალ რას აკეთებ?
_ რას უნდა ვაკეთებდე, ვმუშაობ.
_ რომ მუშაობ, ვიცი, მაგრამ საღამოს?
_ საღამოს… _ წამით ორჭოფობა დავიწყე, რადგან ნიკა ამომიტივტივდა გონებაში, მაგრამ ხელი ჩავიქნიე, სულ მის მოლოდინში ხომ არ ვიქნები, ერთხელ მეც ხომ უნდა გავიარო ჩემს გემოზე? _ საღამოს თავისუფალი ვარ.
_ ჰოდა, მოემზადე, ლამაზო ქალბატონო, სხვა არაფერი დაგეგმო. ხვალ ჩემთან გეპატიჟები, თან მაგრად გამოიპრანჭე, სულ ტალიკ-ტალიკა ბიჭები იტრიალებენ შენ გვერდით, რა იცი, რა ხდება.
_ მართლა რა ხდება? შენი დაბადების დღე ხომ არ არის?
_ ჩემი არა, დედაჩემის დაბადების დღეა. ქრისტინე მყავს იუბილარი.
_ რას მეუბნები! ეგ არ ვიცოდი… მაგრამ მე რა შუაში ვარ? დედაშენს თავისი მეგობრები ეყოლება, მე სრულიად ზედმეტი ვიქნები, ნიკა.
_ აპა, აპა! ეგეთები არ გამაგონო! დედაჩემმა მითხრა, პერსონალურად ვეპატიჟები ლოლასო. ასე რომ, უნდა მოხვიდე, თუ არ გინდა, საშვილიშვილოდ გადაგეკიდოს, _ გულიანად გაიცინა.
_ თუ ასეა, მოუსვლელობას როგორ გავბედავ, ჩემო ნიკა, უსიკვდილოდ მოვალ. აბა, მითხარი, რომელ საათზე?
_ თუ შეძლებ, ცოტა ადრე მონარნარდე და დედას რაღაც-რაღაცებში წაეხმარო, ხომ კარგი, თუ არადა, რვისთვის მაინც გელოდები.
_ ცოტა ადრე?.. _ კვლავ შევყოყმანდი, მოსამსახურის რანგში ყოფნა დიდად არ მხიბლავდა, _ ვეცდები, ნიკუშ, დავეთხოვები, თუ გამომიშვეს.
_ თუ არ გამოგიშვებენ, არ არის პრობლემა, დამხმარე ქალების მეტი რა გვყავს. ან, თუ გინდა, დავურეკავ ნიკას და ვეტყვი, ხვალ გაგათავისუფლოს.
_ არა, არა, შენი ჭირიმე, ოღონდ ეგ არა! _ დავფეთდი, _ ის კი არა, საერთოდ ისიც არ მინდა გაიგოს, ჩვენ რომ ნათესავები ვართ.
_ რატომ ვითომ? _ ითაკილა.
_ იმიტომ, რომ ამის გამო შეიძლება რაღაც შეღავათები გამიკეთოს, თავი ვალდებულად იგრძნოს. მე კი არ მინდა ეს. ყველაფერს ჩემით უნდა მივაღწიო, ჩემი შრომით და ჩემი ოფლით, ხომ გესმის… _ პათეტიკური ტყუილი დავახეთქე, სინამდვილეში მეშინოდა, ნიკუშას ჩვენი ურთიერთობის შესახებ რამე არ გაეგო.
_ ყველაფერი გასაგებია. მაშინ, როცა საქმეს მორჩები, მერე მოდი. უბრალოდ, კრისტის უნდოდა, სანდო ადამიანი ჰყოლოდა გვერდით, ისეთი, ყველაფერს რომ გააკონტროლებდა. არ უნდა, სტუმრებთან სირცხვილი ჭამოს.
_ მესმის, ნიკა, მესმის და ყველანაირად ვეცდები.
_ როგორც მოგიხერხდება, ჩემო კარგო, მაგაზე არ იდარდო. მთავარია, მოხვიდე. ხომ გჯერა, რომ გულით გეპატიჟები. შენ უნდა გაალამაზო იქაურობა, გასაგებია?
სიცილი ვერ შევიკავე.
_ გასაგებია, ბატონო, ძალისხმევას არ დავიშურებ.
აჰა. აი, ახლა ახალი სადარდებელი გამიჩნდა. რა უნდა ჩავიცვა? მართალია, ჩექმა ვიყიდე, მაგრამ ეგ საღამოს კაბაზე არ გამომადგება, მით უმეტეს, თუკი ჩემს ახალ, უმწიფარი ზეთისხილისფერ კაბას ჩავიცვამ. მას სხვა სტილის და სხვა ფერის ფეხსაცმელი მოუხდება. სასწრაფოდ უნდა ვეძებო! ბებია-ბაბუამ ისე გამანებივრა, ფული ჩეჩქივით მაქვს, არც კი ვიცი, რაში დავხარჯო, ამიტომაც მთელ ჩემს ხელფასს მამას ვუგზავნი ყოველთვიურად. ხომ ვარ კარგი გოგო? რა თქმა უნდა, ვარ! თან ქრისტინეს საჩუქარსაც შევიძენ ბარემ!
ვაკეში გავედი, აბაშიძის ქუჩაზე ერთი ბუტიკი მეგულებოდა, ძვირიანი, მაგრამ ხარისხიანი საქონლით და იქ შევიარე. არ შევმცდარვარ. ვალენტინოს ფირმის ისეთი ლამაზი “პლატფორმები” ვნახე, თითქოს საგანგებოდ ჩემი კაბისთვის შეუკერავთ იტალიელებსო. თანაც, მხოლოდ ერთი წყვილი ჰქონდათ და, რაც მთავარია, ზუსტად ჩემი ზომა. ჩავიცვი თუ არა, თვალთ დამიბნელდა, ისე ლამაზად აჩენდა ფეხს. ძალიან მდიდრული იყო და საოცრად მსუბუქი, საერთოდ ვერ ვიგრძენი, მაღალ ქუსლზე რომ ვიყავი შემდგარი. ფასი ვიკითხე და… ჩემი სიხარულიც იქვე ჩაქრა _ ათას ორასი ლარი დამიფასეს. არ შევიმჩნიე, ვითომ სულაც არ იყო გასაკვირი მათი “ცეცხლის ფასი” და ფეხსაცმელი დახლზე შემოვდე.
_ ცოტას დაგიკლებთ, _ მაინც მიმიხვდა გამყიდველი.
_ ცოტას რამდენს? _ მეც ჩემი “ცეცხლის ფასი” ღიმილი შევაფრქვიე, თხა თხაზე ნაკლები მგელმა შეჭამოსო.
_ ოც ლარს.
რას ერჩი, ოცი ლარი სწორედ რომ “ცოტაა”. აბა, ორმოცდაათს ხომ არ მეტყოდა? ორმოცდაათი ძალიან ბევრია!
_ მოვიფიქრებ, _ თავდაჯერებულად მივუგე, _ კიდევ ერთ ადგილას უნდა შევიარო და იქ თუ არაფერი მომეწონა, მაშინ კვლავ თქვენთან მოვალ… რომელ საათ…
_ რას არჩევ, ლოლა? _ წინადადების დამთავრება ვერ მოვასწარი, რომ ტანში გამცრა, ისეთი სულში ჩამწვდომი ხმა ჩამესმა.
მოვტრიალდი და თავზე წამომდგარ ნიკას თვალებგაფართოებული მივაჩერდი, თითქოს მოჩვენება დამენახოს.
_ აქ რას აკეთებ? _ ფერწასულმა ჩავილუღლუღე, რას ვიფიქრებდი, აქ თუ გადავაწყდებოდი.
_ საჩუქარს ვეძებ ერთი ახლობლისთვის.
_ ა! _ მოკლე რეპლიკით დავკმაყოფილდი, მაგრამ აალებულმა ღაწვებმა წამში გამცა… შემეტყო, რომ ვიეჭვიანე.
_ ნუ ნერვიულობ, გეხუმრე, _ გულიანად გაეცინა, _ გარედან შეგამჩნიე და იმიტომ შემოვედი. რას ათვალიერებ?
_ არაფერს…
_ არაფრის გულისთვის დასჩერებიხარ ამ “ფრანცუზკებს”? _ არ შეუმოუხედავს, ისე მკითხა, ფეხსაცმელს ხელი დაავლო, მაღლა ასწია და შორიდან პროფესიონალივით გულდასმით გახედა, თითქოს ზედმიწევნით ერკვეოდა ხარისხში.
_ უბრალოდ, ფასი ვიკითხე.
_ და მერე?
_ ყიდვას არ ვაპირებ, ისე ვიკითხე.
_ რა ღირსო, რა გითხრეს?
_ ძალიან ძვირი.
_ ჰოდა, რამდენია ეს “ძალიან ძვირი”?
_ ათას ორასი ლარი.
_ ოჰოოო! _ დაუსტვინა ნიკამ, _ მაგ ფასად ექვს წყვილ ბოტასს იყიდდა კაცი, _ ცივად დაუშვა ხელი და კავალის “შემოქმედება” დახლზე დააბრუნა.
_ მართალი ხარ, _ ხმამაღლა დავეთანხმე, გულში კი გამეცინა, ნუთუ ასეთი მეწვრილმანეა? _ მაგრამ მე ბოტასი არ მინდოდა… წავედით.
_ საით შენი მგზავრობა?
_ სახლში.
_ გინდა, გაგიყვანო?
_ არა, მანქანით ვარ.
გარეთ გამოვედით. ნიკამ ხელკავი გამიყარა და შემაჩერა.
_ რატომ არ მეუბნები, რომ მოგენატრე?
“თავხედი! მაგას მე უნდა ვეუბნებოდე?!”
_ რატომ გგონია, რომ მომენატრე?
_ კი არ მგონია, ვიცი! _ გამომცდელად ამიწია წარბი.
_ შენ არ მოგენატრე?
_ მომენატრე. შენსავით კი არ ვმალავ ამას.
_ და რა მერე, რომ მოგენატრე? რაში გამოიხატება?
_ რაში არ გამოიხატება?
_ იმაში, რომ მთელი კვირაა, დაიკარგე. არც დაგირეკავს, არც რამე მინიშნება მომსვლია შენგან, სამსახურშიც კი თავს მარიდებ, თითქოს რიგითი ბუღალტერი ვიყო.
_ რას ერჩი რიგით ბუღალტერს?
_ არც არაფერს. ჩემს ადგილას ყოფნას რიგითი ბუღალტრობა ჯობია ალბათ.
_ რითი?
_ იმითი, რომ შენი ქალი მაინც არ ვიქნებოდი.
_ რატომ გგონია? დამლაგებელიც რომ ყოფილიყავი, ჩემი ქალი მაინც გახდებოდი. კმაყოფილი ხარ? _ მკლავზე ძლიერად მომიჭირა თითები.
_ მეტი არ შეიძლება!
_ გინდა, მოვიდე? გინახულო? _ უფრო და უფრო მამწარებდა.
_ დიდი ხანია, ჩემს სურვილებზე დადიხარ? _ დავისისინე.
_ მე სულ შენს სურვილებზე დავდივარ. რა, ასე არ არის?
დავიბოღმე. ვგრძნობდი, რომ ჩემი მოთმინების ფიალის სიმძიმეს ამოწმებდა და მაქსიმალურად ვცდილობდი თავის შეკავებას, რომ წონასწორობიდან არ გამოვსულიყავი. მტრისას, ახლა თუ ვიფეთქე, სამუდამოდ გავაფუჭებ ურთიერთობას! ფრთხილად, ლო, პროვოკაციაზე არ წამოეგო! _ შევუძახე ჩემს თავს და მის შემოტევას ისეთი სათნო ღიმილი დავახვედრე, მოულოდნელობისგან დაიბნა.
_ კარგი, წავედი, ნიკა, მეჩქარება.
_ გამოგივლი… ოღონდ დღეს ვერა… ვერც ხვალ…
_ და ვერც ზეგ… _ “წავეშველე”.
_ ვნახოთ… დაგირეკავ იქამდე.
_ როგორც გინდა, _ “სულერთიას” ნიღაბი ავიკარი სახეზე და გაწბილებული გავემართე მანქანისკენ, უკან ერთხელაც არ მოვიხედე.
თითქმის ერთდროულად დავიძარით ადგილიდან. მე წინ მივდიოდი, ის უკან მომყვებოდა, თითქოს ჩემი დაცვა ყოფილიყო. შიგადაშიგ სარკეში ვიცქირებოდი და მის მანქანას ვუთვალთვალებდი. ლამის სახლამდე მომყვა… მაგრამ როგორც კი სვლა შევანელე, რათა მარჯვნით გადამეხვია, გვერდით ჩამიარა, დამისიგნალა და გზა გააგრძელა. როგორ მეზიზღებოდა იმწუთას!
8 8 8
შესაფერისი ფეხსაცმელი ვერ ვიყიდე და იძულებული გავხდი, რაც მქონდა, იქიდან ამერჩია რომელიმე. კრემისფერი მაღალქუსლიანი ბოტილიონი, რომელიც შარშან ვიყიდე იტალიაში, ყველაზე მეტად მოუხდა ჩემს ახალ კაბას, გული უკვე აღარ მეთანაღრებოდა. “თმას ხვალ დავივარცხნი, უკვე დავრეკე ჩემს სტილისტთან და ჩამწერა. ახლა მთავარია, ხვალ ცოტა ადრე გავეთავისუფლო ნიკას. მგონი, პრობლემა არ შემექმნება”, _ კმაყოფილმა მოვახსენე ჩემს თავს სარკეში. მოულოდნელად ტელეფონმა დარეკა. გულგახეთქილი ვეცი ყურმილს, ნიკა მეგონა.
_ ლოლა, მიშველე! _ მარიკა გულამოსკვნილი ტიროდა.
_ რა მოხდა, მარი? _ შევშფოთდი.
_ ყველაფერი დამთავრდაააა!
_ დაწყნარდი და ისე მითხარი, რა გჭირს, რა დამთავრდა?
_ მგონი, ცოლს ურიგდება! ააა! _ ძლივს ვარჩევში სიტყვებს, ისე ღრიალებდა მარიკა.
_ შეგიძლია, ჩემთან გამოხვიდე?
_ არა, მაგის თავი არ მაქვს, უბრალოდ, მინდოდა ვიღაცისთვის მეთქვა და შენ დაგირეკე.
_ სად ხარ?
_ სადღაც ქუჩაში, არც ვიცი, სად ვარ. ვერც სახლში მივდივარ, დედაჩემმა რომ მნახოს, გული გაუსკდება, _ სლუკუნზე გადავიდა.
_ მითხარი, სად ხარ და მოვალ.
_ არა, არ მინდა. ისე მოგიყვები… დილით დამირეკა, შევხვდეთო… შევხვდი. ქალაქგარეთ გამიყვანა, ბულაჩაურში ხინკალი ვჭამეთ. მერე იქვე, არაგვისპირზე ჩამიყვანა. მანქანაში ვისხედით… ჯერ მეფერა, ძალიან მიყვარხარო, შენ სხვანაირად დამანახვე ცხოვრება და გამიჭირდება უშონოდო… ოოო! _ კვლავ ამოიტირა მარიმ.
_ დაწყნარდი, გთხოვ… მერე?
_ მერე მითხრა, აჯობებს, დავშორდეთო… რატომ-მეთქი და… ცოლი შერიგებას მთხოვსო… ჩემი ბიზნესის ნაწილი მის სახელზეა და უარი რომ ვუთხრა, ბევრ რამეს დავკარგავო.
_ კი მაგრამ, მაშინ არ ჰყავდა ცოლი, სხვებთან რომ ჰქონდა რომანი? შენ ხომ არ ხარ პირველი შემთხვევა? _ ძალიან გავბრაზდი და თავი ვერ შევიკავე.
_ მეც ეგ ვუთხარი. სწორედ ამაშია საქმეო. ახლა რომ შევურიგდე და ჩვენი ამბავი გაიგოს, უარეს სკანდალს მომიწყობს და არ მინდა, გული გეტკინოსო. მე ვკითხე, ასე არ მეტკინება გული-მეთქი? ჯობია, ასე გეტკინოს, ვიდრე ისეო. მთელი ქვეყანა გაიგებს და შენზე ჭორაობას დაიწყებენოოოო! _ გულამომჯდარი ქვითინებდა.
_ ჯანდაბამდის გზა ჰქონია, გოგო, მაგისთვის თავს როგორ იკლავ? _ მისი დამოძღვრა ვცადე.
_ სხვა უბედურებაც მჭირს, ლოლა! აააა!
_ კიდევ არის რამე? ნუ გადამრიე!
_ ორსულად ვააარ!
ახლა კი დავმუნჯდი. აღარ ვიცოდი, რა მერჩია. პირველი, რამაც თავში გამიელვა, ჩემი ნიკასთან ურთიერთობა იყო. მეც რომ იგივე დამემართოს, როგორ მოვიქცეოდი?
_ გამაგიჟებ მე შენ! როდისღა მოასწარი? თავს არ იცავდი?
_ რა ვიცი, მეგონა, ვიცავდი და თურმე ვეღარ დავიცავი.
_ მერედა, რას აპირებ? უნდა გააჩინო? იქნებ…
_ არც ეგ ვიციიიიიი! არც თედოსთვის მითქვამს და რა ვქნაააა!
_ მარი, სასწრაფოდ უნდა გნახო!
_ არა, არა, ლოლა! _ უეცრად დაუწყნარდა ხმა, _ ერთი-ორი დღე უნდა ვიფიქრო, შევხედავ, რა მოხდება და გადაწყვეტილებას მერე მივიღებ. რომ ვუთხრა, ორსულად ვარ-მეთქი, არ დამიჯერებს, პროვოკაციას მიწყობო, მეტყვის, ამიტომაც ვარ შავ დღეში.
_ ხვალ ხომ მოხვალ სამსახურში?
_ არა, სამსახურში მოსვლას არ ვაპირებ. დედას ვეტყვი, ავად ვარ-მეთქი და შინ დავრჩები. კარგად უნდა მოვიფიქრო.
_ იცოდე, რაღაც სისულეებზე არ იფიქრო, გასაგებია?
_ არც ვაპირებ. დედაჩემს ისედაც ბევრი ტკივილი გადაუტანია. არ მინდა, ჩემი თავიც დავატირებინო. უბრალოდ, განმარტოება მჭირდება, ყველაფრის აწონ-დაწონვა. მერე შენ დაგელაპარაკები და ერთად მოვიფიქროთ, როგორ ჯობია, კარგი?
_ კარგი, მარი, როგორც შენ იტყვი. თუ გინდა, მე ახლაც შემიძლია გნახო. თუ არადა, როცა მოისურვებ, ჩათვალე, რომ შენს განკარგულებაში ვარ.
_ ზეგ საღამოს გამოგივლი აუცილებლად. ახლა კი წავედი, ცოტას გავივლი, რომ გადამიაროს.
_ აღარ იტირო, გესმის?
_ აღარ ვიტირებ. გკოცნი, _ არ დამელოდა, ისე გამითიშა.
ესღა მინდოდა ისედაც დამძიმებულს? ძალიან შემეცოდა. რა უნდა ქნას? იქნებ ჯობია, გააჩინოს შვილი და ამით კუთხეში მიამწყვდიოს თედო? მას ხომ შვილი არ ჰყავს… იქნებ გაჭრას? რა თავში იხლის ბიზნესს, ან რაში სჭირდება სიმდიდრე, თუკი მემკვიდრე არ ეყოლება? ეს, ალბათ ყველაზე კარგი ვარიანტია. ბავშვის მოშორებას მაინც ასე სჯობს. პატარამ რა დააშავა? მე როგორ მოვიქცეოდი მარიკას ადგილას? ალბათ ანალოგიურად. ბავშვს ყველა ვარიანტში გავაჩენდი, შემირთავდა თუ არ შემირთავდა ნიკა ცოლად.
ამის გაფიქრებაზე სარკის ლოლას უაზროდ გავუღიმე და ყავის მოსადუღებლად სამზარეულოს მივაშურე.