კოტე ფურცელაძე: "ფრანგი გოგონების თვალებში ხვალინდელზე ფიქრს ვერ ამოიკითხავთ, ჩვენი გოგოები კი ძალიან დარდიანები არიან"
ქორეოგრაფ კოტე ფურცელაძისთვის მოგზაურობის დროს მთავარია, ვინ ჰყავს გვერდით. თუ კოლექტივი არ მოეწონა, შეიძლება გასტროლი გადადოს კიდეც. ყველაზე მეტად მეგობრებთან ერთად უყვარს უცხო ქვეყნების დათვალიერება. "ბედნიერება" – ასე ეწოდება მეგობრების ჯგუფს. შეიყრებიან, ერთ დღეში გადაწყვეტენ გამგზავრებას, გააკეთებენ ვიზებს, ჩასხდებიან თვითმფრინავში და დაუვიწყარი მოგზაურობაც იწყება.
კოტე ფურცელაძე:
– მოგზაურობა იმდენად მიყვარს, რომ ამაზე დიდი სიამოვნება არაფერი მგონია. ჩემთვის მთავარია, ვისთან ერთად ვმოგზაურობ, თორემ ქვეყანას მნიშვნელობა არ აქვს. თუ კოლექტივი არ მომეწონება, შემიძლია გასტროლიც კი გადავდო. ვყოფილვარ ქვეყანაში, რომელიც ყველას უყვარს, მაგრამ მე დიდად არ აღვფრთოვანებულვარ და მხოლოდ იმიტომ, რომ სასურველ ხალხთან ერთად არ ვიყავი. როცა სამეგობროდან ბევრნი ვმოგზაურობთ ერთად, ეს ყველაზე კარგია.
– ვინ არიან თქვენი ბედნიერი თანამგზავრები?
– ძირითადად დათო დოიაშვილთან, დათუნა გერსამიასთან, მათ მეუღლეებთან, ეკა კახიანთან, ნატო მეტონიძესთან ერთად ვმოგზაურობ. ჩვენს ჯგუფს "ბედნიერება" დავარქვით. უცებ გადავწყვეტთ ხოლმე სადღაც გაფრენას და მივდივართ. მაგალითად, ერთხელ ისრაელში რომ მოვინდომეთ წასვლა, ვიზებიც არ გვქონდა. ეკა კახიანს ხომ პასპორტიც არ გააჩნდა. ერთ დღეში გავაკეთეთ ვიზებიც, პასპორტიც და ჯგუფი "ბედნიერება" იმავე დღეს გავფრინდით.
– რა ხდება, როცა "ბედნიერება" მოგზაურობს?
– დოი (რეჟისორი დათო დოიაშვილი. ავტ.) არაჩვეულებრივი თანამგზავრია. ყოველთვის კარგ ხასიათზეა, ბედნიერია და სულ ცდილობს, სხვას ასიამოვნოს. დათუნა გერსამია ხომ მოგზაურობისას თავისი ხუმრობებითა და კურიოზებით გენიალურია! ნიკა მემანიშვილი ძირითადად დისკების მაღაზიებში დადის და სიდებს აგროვებს. აღარ ვეძებთ ხოლმე, ისედაც ვიცით, სად იქნება. დოის შოპინგი ძალიან უყვარს. წამომყევიო, მეტყვის ხოლმე, მოივლის მთელ ქალაქს და არ დაიღლება. მე კი ამ დროს მისგან თავის დასაღწევად ვითომ ვიკარგები. დოი ისე ერთობა მაღაზიებში სიარულით, ვეღარც კი ამჩნევს, მის გვერდით რომ აღარ ვარ. საღამოს ერთმანეთს რომ შევხვდებით, მერე მეკითხება, სად იყავიო.
– თქვენ არ გიყვართ საყიდლებზე სიარული?
– როგორ არა, მაგრამ ვიცი, კონკრეტულად რა მჭირდება და მივდივარ იქ, სადაც იმ ნივთის შეძენა შეიძლება. სხვა შემთხვევაში არც კი შევდივარ მაღაზიებში. ძირითადად მეგობრებისთვის საჩუქრების ყიდვა მიყვარს. ქვეყნიდან, რომელიც ჩემზე რაღაც შთაბეჭდილებას დატოვებს, აუცილებლად მომაქვს სუვენირი. საზღვარგარეთ უფრო სხვა რაღაცეები მაინტერესებს.
– რა არის ეს "სხვა რაღაცეები"?
– ღირსშესანიშნაობები. "ბედნიერება" პარიზში ვიყავით. დოიმ გვითხრა, არ მინდა თქვენი ლუვრიო და წავედით მე და ნატო მეტონიძე. როცა ნიკეს ქანდაკება ვნახე, გაოცება ვერ დავმალე. რომ მივუახლოვდი, მეგონა, ჩემკენ მოფრინავდა. ნამდვილი შოკი მივიღე! მოვიარეთ ლუვრი და ქუჩას ისე გავუყევით, არ ვიცოდით, სად მივდიოდით. მოულოდნელად ნოტრდამის ტაძართან აღმოვჩნდით.
– ზოგადად უცხო ქალაქში გზებს როგორ იგნებთ ხოლმე?
– ამდენ ბოდიალში ყველა კუთხე–კუნჭულს ვითვისებ. ჩვენი თეატრის თანამშრომლები, ანანო მოსიძე და ნინო გალიგაშვილიც თან დაგვყავს ხოლმე. ორივეს ძალიან კარგი ორიენტაციის უნარი აქვს. ხშირად ვიპარებით და ვბოდიალობთ. სადაც ჩავდივარ, მაშინვე ტერიტორიის ათვისებას ვიწყებ. 5 წუთში უკვე ვიცი, სად რა ქუჩა, მუზეუმი და ტაძარია. ძველ ქუჩებში სიარული, კაფეებში ჯდომა და ყავის სმა ძალიან მიყვარს. ჩემთვის მარტო მოგზაურობაც დიდი ბედნიერებაა. მაგალითად, პარიზსა და ლონდონში მარტო ბოდიალი ძალიან მიყვარს.
როცა ძალიან გადავიღლები, ჩემი დასვენება მარტო მოგზაურობაა. სამი დღითაც შემიძლია სადმე გავფრინდე მხოლოდ იმიტომ, რომ სიტუაცია შევიცვალო, განვიტვირთო.
– ყველაზე მძაფრი, მკვეთრი შთაბეჭდილებები რომელი ქვეყნიდან ჩამოგყვათ?
– გია ნაცვლიშვილი (ოლიმპიური კომიტეტის ყოფილი პრეზიდენტი. რედ.) და მისი ცოლი ჩემი მეგობრები არიან. ატყდა გია, ეგვიპტეში ძიუდოს ტურნირია, ქართველები ჭიდაობენ და საგულშემატკივროდ წავიდეთო. შევიკრიბეთ "ბედნიერება" და წავედით. ვერ გეტყვით, რომ კაირომ დიდი შთაბეჭდილება დამიტოვა. პირამიდებით მაინცდამაინც ვერ აღვფრთოვანდი, ძალიან დიდი მეგონა და პატარა დამხვდა. ის სასწაული, რასაც მოველოდი, ვერ ვნახე, მაგრამ სამეგობრომ არნახული დრო ვატარეთ. დოი ყოველ დილით ტურნირზე გარბოდა და ქართველებს ქომაგობდა.
გვითხრეს, საჰარაში შეიძლება ბედუინებმა მოგიტაცონ და გაგყიდონო. შევშინდით, მაგრამ მაინც წავედით. ეს შთამბეჭდავი გასართობი იყო.
განსაკუთრებული განცდები კი იერუსალიმმა დამიტოვა. ისრაელში რამდენჯერმე ვარ ნამყოფი, მაგრამ ერთი ვიზიტი განსაკუთრებულად მახსენდება. ჩვენი უახლოესი მეგობარი, ნინო გილიგაშვილი იყო ისრაელში და სამეგობრომ ვთქვით, ჩავაკითხოთ–თქო. ის მხოლოდ ერთს ელოდა და მოულოდნელად ათნი დავადექით. მაგარი დრო ვატარეთ. ყველაფერი დავათვალიერეთ. იერუსალიმი და თელ ავივი მოვიარეთ. იერუსალიმი არის ქალაქი, სადაც ყოველ ნაბიჯზე სასწაული ხდება. ის აღფრთოვანება არასოდეს დამავიწყდება, როცა ღვთისმშობლის ტაძრიდან ვია დე ლა როსაზე პირველად გავიარეთ და იმ სასწაულ ტაძართან მივედით, სადაც იესო ქრისტეს საფლავია. იერუსალიმი სულ მენატრება. როცა იქ მეორედ ჩავედით და ტაძარში შევედით, ჩვენ გარდა არავინ იყო. ვია დე ლა როსას გზის ძებნა დავიწყეთ და დავიკარგეთ. რაღაც ქუჩაზე ჩავედით და უცებ მიწისქვეშა გვირაბში მოვხვდით, სადაც ცხვრებს კლავდნენ და მერე იქაურობას სისხლით რეცხდნენ. ნამდვილ ჯოჯოხეთში აღმოვჩნდით, საშინელი გარემო იყო! ბავშვები ველოსიპედებით დარბოდნენ და ჩხაოდნენ. თავი საშინელებათა ფილმში გვეგონა, კიდევ კარგი, ბევრნი ვიყავით. ვფიქრობ, ღმერთმა გვანიშნა, თუ სწორად იცხოვრებთ და ილოცებთ, მაღლა იქნებით, თუ არა, საპირისპიროც ხომ გაჩვენეთო.
– როცა გასტროლებზე ხართ, გართობისთვის, თვალიერებისთვის დრო გრჩებათ?
– ასე თუ ისე, მაინც ვახერხებთ. ყველაზე დიდი ხნით დოისთან ერთად ხორვატიაში ვიყავი, სპექტაკლს ვდგამდით. მერე "ბედნიერებაც" ჩამოვიდა. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. აქვეა ვენეცია და რატომ არ უნდა ვნახოთო. მეზარება–მეთქი, ვთქვი და ლამის მომკლეს, მაინც წამიყვანეს.
ედინბურგშიც დიდი ხნით გახლდით, მაგრამ ძირითადად სამუშაოზე ვიყავით გადართული და გართობას ვერ ვახერხებდით. გასტროლების დროს რაღაცის დათვალიერება შეიძლება მოვასწრო, მაგრამ მაინც სპექტაკლზე ვარ კონცენტრირებული.
– თქვენი პროფესიის ადამიანისათვის შემოქმედებითად ყველაზე საინტერესო ქვეყანა რომელია?
– საფრანგეთი და ინგლისი. პარიზის ოპერის თეატრში სასწაულები ხდება. ბოლოს ლონდონში "კარმენის" პრემიერა გვქონდა. იმ სიტუაციაში ძალიან ჩავეფალი. მიუზიკლები, ჯორჯ მაიკლის კონცერტები, ახალი ფილმის პრეზენტაციები... ქალაქი გამუდმებით ქუხს.
– უცხო ერის წარმომადგენლებს ადვილად უგებთ?
– ძალიან ბევრი სისხლი მირევია. კონკრეტულად არც ქართველი ვარ და არც უკრაინელი. სადაც ჩავდივარ, იქაურს ვგავარ. ევროპაში ყველას იქაური ვგონივარ და მისამართებს მეკითხებიან. ისრაელში ხალხს ებრაელი ვგონივარ, თურქეთში კი – თურქი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ბლანჟე მაქვს. მცირე ხნით ყველა ქვეყანაში ვიცხოვრებდი, მაგრამ სამუდამოდ ალბათ ვერსად დავრჩები. მეგაპოლისებიც არ მიყვარს. აუცილებლად დედაქალაქში და თან მშვიდ უბანში უნდა ვცხოვრობდე.
– უსიამოვნო განცდები თუ გამოგყოლიათ რომელიმე ქვეყნიდან?
– დიახ. კოლუმბიაში ფესტივალზე ვიყავით. იმხელა გზა გვქონდა გასავლელი, ვიხვეწებოდი, სიიდან ამომაგდეთ–მეთქი, მაგრამ ვინ მომისმინა. ჩავედით და საშინელება დამხვდა! ჟანგბადი საერთოდ არ იყო, ძლივს ვსუნთქავდი. თან ერთი კვირით ვიყავით და, ხომ წარმოგიდგენიათ, რა დაგვემართებოდა. წნევამ ამიწია.
– თვითმფრინავს როგორ ეგუებით?
– თვითმფრინავთან გადასარევი დამოკიდებულება მაქვს. ჯიბეში პატარა წიგნი ყოველთვის მიდევს. წიგნებით ჩემი მეგობარი მამარაგებს, ისიც ჩემსავით დეტექტივებითაა გატაცებული. როცა "ბედნიერება" ერთად მივემგზავრებით, მაშინ რამდენიმე წიგნი მიმაქვს. ვიცი, რომელიმეს მაინც მოუნდება განცალკევება და წაკითხვა.
– დიდი ბარგით მგზავრობთ?
– იმდენ ტანსაცმელს ვალაგებ, ჩემოდანი იძეძგება. მერე ვიწყებ ფიქრს, რა მჭირდება და ვიწყებ ამოლაგებას. ზოგჯერ უზომოდ ბევრი მიმაქვს. რასაც არასდროს დავტოვებ, სუნამო და შამპუნია.
– ყველაზე ლამაზი ქალები სად ნახეთ?
– საფრანგეთში. პარიზში რაღაცნაირი ქალები არიან, ტრადიციულად ლამაზები და ეშხიანები არ არიან, მაგრამ რაღაც განსაკუთრებული შარმი აქვთ, რაც მათი საქციელითა და ჩაცმულობით გამოიხატება. არა მგონია, ქართველ გოგოებს სჯობდნენ, მაგრამ ისეთი ხიბლი აქვთ, რაც ძალიან მინდა, რომ ჩვენს გოგონებსაც ჰქონდეთ. შეიძლება მეჩვენება, მაგრამ ფრანგი გოგონების თვალებში ხვალინდელზე ფიქრს ვერ ამოიკითხავთ, ჩვენი გოგოები კი ძალიან დარდიანები არიან. წლებია, თეატრალურ უნივერსიტეტში ვასწავლი. გამოცდაზე 16–17 წლის გოგოს ნერვიულობისგან ისე აკანკალებს... ასეთი რამ სხვაგან არსად მინახავს.
– "ბედნიერება" ალბათ არც ეგზოტიკური კერძების გასინჯვის ბედნიერებაზე ამბობს უარს.
– მწარე და მჟავე არ მიყვარს, ღორის ხორცს ნაკლებად ვეტანები, ფრინველი და თევზეული მიყვარს. რაც არ მიყვარს, იმის ჭამას ისევ შემწვარი კარტოფილი მირჩევნია. ჩემი მეგობრები ხშირად ხუმრობენ, თუ საკვები ეკოლოგიურად სუფთა არაა, ახლოს არ ეკარებიო. კერძს თუ შევხედე და ვერ მივხვდი, რა არის, არ შევჭამ. კოლუმბიაში თევზისგან ძალიან გემრიელ კერძებს ამზადებენ. საფრანგეთის სამზარეულოც მომწონს. ჩემმა მეგობარმა ფრანგული რეცეპტით გაკეთებულ ბაყაყზე დამპატიჟა და უგემრიელესი იყო.
– დაბოლოს, ყველაზე კარგად რა გარემოში, სად ისვენებთ?
– ყველაზე კარგად ჩემს სახლში ვისვენებ. ბინაც ისე მოვიწყვე, რომ სიმშვიდე მქონდეს. შემიძლია მთელი დღე წიგნი ვიკითხო ან ისე დავიძინო, ღამეც გადავაბა. ჩემს სახლში ბევრი ხალხი არ მიყვარს, თუ სამეგობროს არ ჩავთვლით.
სოფიო ბოჭორიძე
კოტე ფურცელაძე:
– მოგზაურობა იმდენად მიყვარს, რომ ამაზე დიდი სიამოვნება არაფერი მგონია. ჩემთვის მთავარია, ვისთან ერთად ვმოგზაურობ, თორემ ქვეყანას მნიშვნელობა არ აქვს. თუ კოლექტივი არ მომეწონება, შემიძლია გასტროლიც კი გადავდო. ვყოფილვარ ქვეყანაში, რომელიც ყველას უყვარს, მაგრამ მე დიდად არ აღვფრთოვანებულვარ და მხოლოდ იმიტომ, რომ სასურველ ხალხთან ერთად არ ვიყავი. როცა სამეგობროდან ბევრნი ვმოგზაურობთ ერთად, ეს ყველაზე კარგია.
– ვინ არიან თქვენი ბედნიერი თანამგზავრები?
– ძირითადად დათო დოიაშვილთან, დათუნა გერსამიასთან, მათ მეუღლეებთან, ეკა კახიანთან, ნატო მეტონიძესთან ერთად ვმოგზაურობ. ჩვენს ჯგუფს "ბედნიერება" დავარქვით. უცებ გადავწყვეტთ ხოლმე სადღაც გაფრენას და მივდივართ. მაგალითად, ერთხელ ისრაელში რომ მოვინდომეთ წასვლა, ვიზებიც არ გვქონდა. ეკა კახიანს ხომ პასპორტიც არ გააჩნდა. ერთ დღეში გავაკეთეთ ვიზებიც, პასპორტიც და ჯგუფი "ბედნიერება" იმავე დღეს გავფრინდით.
– რა ხდება, როცა "ბედნიერება" მოგზაურობს?
– დოი (რეჟისორი დათო დოიაშვილი. ავტ.) არაჩვეულებრივი თანამგზავრია. ყოველთვის კარგ ხასიათზეა, ბედნიერია და სულ ცდილობს, სხვას ასიამოვნოს. დათუნა გერსამია ხომ მოგზაურობისას თავისი ხუმრობებითა და კურიოზებით გენიალურია! ნიკა მემანიშვილი ძირითადად დისკების მაღაზიებში დადის და სიდებს აგროვებს. აღარ ვეძებთ ხოლმე, ისედაც ვიცით, სად იქნება. დოის შოპინგი ძალიან უყვარს. წამომყევიო, მეტყვის ხოლმე, მოივლის მთელ ქალაქს და არ დაიღლება. მე კი ამ დროს მისგან თავის დასაღწევად ვითომ ვიკარგები. დოი ისე ერთობა მაღაზიებში სიარულით, ვეღარც კი ამჩნევს, მის გვერდით რომ აღარ ვარ. საღამოს ერთმანეთს რომ შევხვდებით, მერე მეკითხება, სად იყავიო.
– თქვენ არ გიყვართ საყიდლებზე სიარული?
– როგორ არა, მაგრამ ვიცი, კონკრეტულად რა მჭირდება და მივდივარ იქ, სადაც იმ ნივთის შეძენა შეიძლება. სხვა შემთხვევაში არც კი შევდივარ მაღაზიებში. ძირითადად მეგობრებისთვის საჩუქრების ყიდვა მიყვარს. ქვეყნიდან, რომელიც ჩემზე რაღაც შთაბეჭდილებას დატოვებს, აუცილებლად მომაქვს სუვენირი. საზღვარგარეთ უფრო სხვა რაღაცეები მაინტერესებს.
– რა არის ეს "სხვა რაღაცეები"?
– ღირსშესანიშნაობები. "ბედნიერება" პარიზში ვიყავით. დოიმ გვითხრა, არ მინდა თქვენი ლუვრიო და წავედით მე და ნატო მეტონიძე. როცა ნიკეს ქანდაკება ვნახე, გაოცება ვერ დავმალე. რომ მივუახლოვდი, მეგონა, ჩემკენ მოფრინავდა. ნამდვილი შოკი მივიღე! მოვიარეთ ლუვრი და ქუჩას ისე გავუყევით, არ ვიცოდით, სად მივდიოდით. მოულოდნელად ნოტრდამის ტაძართან აღმოვჩნდით.
– ზოგადად უცხო ქალაქში გზებს როგორ იგნებთ ხოლმე?
– ამდენ ბოდიალში ყველა კუთხე–კუნჭულს ვითვისებ. ჩვენი თეატრის თანამშრომლები, ანანო მოსიძე და ნინო გალიგაშვილიც თან დაგვყავს ხოლმე. ორივეს ძალიან კარგი ორიენტაციის უნარი აქვს. ხშირად ვიპარებით და ვბოდიალობთ. სადაც ჩავდივარ, მაშინვე ტერიტორიის ათვისებას ვიწყებ. 5 წუთში უკვე ვიცი, სად რა ქუჩა, მუზეუმი და ტაძარია. ძველ ქუჩებში სიარული, კაფეებში ჯდომა და ყავის სმა ძალიან მიყვარს. ჩემთვის მარტო მოგზაურობაც დიდი ბედნიერებაა. მაგალითად, პარიზსა და ლონდონში მარტო ბოდიალი ძალიან მიყვარს.
როცა ძალიან გადავიღლები, ჩემი დასვენება მარტო მოგზაურობაა. სამი დღითაც შემიძლია სადმე გავფრინდე მხოლოდ იმიტომ, რომ სიტუაცია შევიცვალო, განვიტვირთო.
– ყველაზე მძაფრი, მკვეთრი შთაბეჭდილებები რომელი ქვეყნიდან ჩამოგყვათ?
– გია ნაცვლიშვილი (ოლიმპიური კომიტეტის ყოფილი პრეზიდენტი. რედ.) და მისი ცოლი ჩემი მეგობრები არიან. ატყდა გია, ეგვიპტეში ძიუდოს ტურნირია, ქართველები ჭიდაობენ და საგულშემატკივროდ წავიდეთო. შევიკრიბეთ "ბედნიერება" და წავედით. ვერ გეტყვით, რომ კაირომ დიდი შთაბეჭდილება დამიტოვა. პირამიდებით მაინცდამაინც ვერ აღვფრთოვანდი, ძალიან დიდი მეგონა და პატარა დამხვდა. ის სასწაული, რასაც მოველოდი, ვერ ვნახე, მაგრამ სამეგობრომ არნახული დრო ვატარეთ. დოი ყოველ დილით ტურნირზე გარბოდა და ქართველებს ქომაგობდა.
გვითხრეს, საჰარაში შეიძლება ბედუინებმა მოგიტაცონ და გაგყიდონო. შევშინდით, მაგრამ მაინც წავედით. ეს შთამბეჭდავი გასართობი იყო.
განსაკუთრებული განცდები კი იერუსალიმმა დამიტოვა. ისრაელში რამდენჯერმე ვარ ნამყოფი, მაგრამ ერთი ვიზიტი განსაკუთრებულად მახსენდება. ჩვენი უახლოესი მეგობარი, ნინო გილიგაშვილი იყო ისრაელში და სამეგობრომ ვთქვით, ჩავაკითხოთ–თქო. ის მხოლოდ ერთს ელოდა და მოულოდნელად ათნი დავადექით. მაგარი დრო ვატარეთ. ყველაფერი დავათვალიერეთ. იერუსალიმი და თელ ავივი მოვიარეთ. იერუსალიმი არის ქალაქი, სადაც ყოველ ნაბიჯზე სასწაული ხდება. ის აღფრთოვანება არასოდეს დამავიწყდება, როცა ღვთისმშობლის ტაძრიდან ვია დე ლა როსაზე პირველად გავიარეთ და იმ სასწაულ ტაძართან მივედით, სადაც იესო ქრისტეს საფლავია. იერუსალიმი სულ მენატრება. როცა იქ მეორედ ჩავედით და ტაძარში შევედით, ჩვენ გარდა არავინ იყო. ვია დე ლა როსას გზის ძებნა დავიწყეთ და დავიკარგეთ. რაღაც ქუჩაზე ჩავედით და უცებ მიწისქვეშა გვირაბში მოვხვდით, სადაც ცხვრებს კლავდნენ და მერე იქაურობას სისხლით რეცხდნენ. ნამდვილ ჯოჯოხეთში აღმოვჩნდით, საშინელი გარემო იყო! ბავშვები ველოსიპედებით დარბოდნენ და ჩხაოდნენ. თავი საშინელებათა ფილმში გვეგონა, კიდევ კარგი, ბევრნი ვიყავით. ვფიქრობ, ღმერთმა გვანიშნა, თუ სწორად იცხოვრებთ და ილოცებთ, მაღლა იქნებით, თუ არა, საპირისპიროც ხომ გაჩვენეთო.
– როცა გასტროლებზე ხართ, გართობისთვის, თვალიერებისთვის დრო გრჩებათ?
– ასე თუ ისე, მაინც ვახერხებთ. ყველაზე დიდი ხნით დოისთან ერთად ხორვატიაში ვიყავი, სპექტაკლს ვდგამდით. მერე "ბედნიერებაც" ჩამოვიდა. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. აქვეა ვენეცია და რატომ არ უნდა ვნახოთო. მეზარება–მეთქი, ვთქვი და ლამის მომკლეს, მაინც წამიყვანეს.
ედინბურგშიც დიდი ხნით გახლდით, მაგრამ ძირითადად სამუშაოზე ვიყავით გადართული და გართობას ვერ ვახერხებდით. გასტროლების დროს რაღაცის დათვალიერება შეიძლება მოვასწრო, მაგრამ მაინც სპექტაკლზე ვარ კონცენტრირებული.
– თქვენი პროფესიის ადამიანისათვის შემოქმედებითად ყველაზე საინტერესო ქვეყანა რომელია?
– საფრანგეთი და ინგლისი. პარიზის ოპერის თეატრში სასწაულები ხდება. ბოლოს ლონდონში "კარმენის" პრემიერა გვქონდა. იმ სიტუაციაში ძალიან ჩავეფალი. მიუზიკლები, ჯორჯ მაიკლის კონცერტები, ახალი ფილმის პრეზენტაციები... ქალაქი გამუდმებით ქუხს.
– უცხო ერის წარმომადგენლებს ადვილად უგებთ?
– ძალიან ბევრი სისხლი მირევია. კონკრეტულად არც ქართველი ვარ და არც უკრაინელი. სადაც ჩავდივარ, იქაურს ვგავარ. ევროპაში ყველას იქაური ვგონივარ და მისამართებს მეკითხებიან. ისრაელში ხალხს ებრაელი ვგონივარ, თურქეთში კი – თურქი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ბლანჟე მაქვს. მცირე ხნით ყველა ქვეყანაში ვიცხოვრებდი, მაგრამ სამუდამოდ ალბათ ვერსად დავრჩები. მეგაპოლისებიც არ მიყვარს. აუცილებლად დედაქალაქში და თან მშვიდ უბანში უნდა ვცხოვრობდე.
– უსიამოვნო განცდები თუ გამოგყოლიათ რომელიმე ქვეყნიდან?
– დიახ. კოლუმბიაში ფესტივალზე ვიყავით. იმხელა გზა გვქონდა გასავლელი, ვიხვეწებოდი, სიიდან ამომაგდეთ–მეთქი, მაგრამ ვინ მომისმინა. ჩავედით და საშინელება დამხვდა! ჟანგბადი საერთოდ არ იყო, ძლივს ვსუნთქავდი. თან ერთი კვირით ვიყავით და, ხომ წარმოგიდგენიათ, რა დაგვემართებოდა. წნევამ ამიწია.
– თვითმფრინავს როგორ ეგუებით?
– თვითმფრინავთან გადასარევი დამოკიდებულება მაქვს. ჯიბეში პატარა წიგნი ყოველთვის მიდევს. წიგნებით ჩემი მეგობარი მამარაგებს, ისიც ჩემსავით დეტექტივებითაა გატაცებული. როცა "ბედნიერება" ერთად მივემგზავრებით, მაშინ რამდენიმე წიგნი მიმაქვს. ვიცი, რომელიმეს მაინც მოუნდება განცალკევება და წაკითხვა.
– დიდი ბარგით მგზავრობთ?
– იმდენ ტანსაცმელს ვალაგებ, ჩემოდანი იძეძგება. მერე ვიწყებ ფიქრს, რა მჭირდება და ვიწყებ ამოლაგებას. ზოგჯერ უზომოდ ბევრი მიმაქვს. რასაც არასდროს დავტოვებ, სუნამო და შამპუნია.
– ყველაზე ლამაზი ქალები სად ნახეთ?
– საფრანგეთში. პარიზში რაღაცნაირი ქალები არიან, ტრადიციულად ლამაზები და ეშხიანები არ არიან, მაგრამ რაღაც განსაკუთრებული შარმი აქვთ, რაც მათი საქციელითა და ჩაცმულობით გამოიხატება. არა მგონია, ქართველ გოგოებს სჯობდნენ, მაგრამ ისეთი ხიბლი აქვთ, რაც ძალიან მინდა, რომ ჩვენს გოგონებსაც ჰქონდეთ. შეიძლება მეჩვენება, მაგრამ ფრანგი გოგონების თვალებში ხვალინდელზე ფიქრს ვერ ამოიკითხავთ, ჩვენი გოგოები კი ძალიან დარდიანები არიან. წლებია, თეატრალურ უნივერსიტეტში ვასწავლი. გამოცდაზე 16–17 წლის გოგოს ნერვიულობისგან ისე აკანკალებს... ასეთი რამ სხვაგან არსად მინახავს.
– "ბედნიერება" ალბათ არც ეგზოტიკური კერძების გასინჯვის ბედნიერებაზე ამბობს უარს.
– მწარე და მჟავე არ მიყვარს, ღორის ხორცს ნაკლებად ვეტანები, ფრინველი და თევზეული მიყვარს. რაც არ მიყვარს, იმის ჭამას ისევ შემწვარი კარტოფილი მირჩევნია. ჩემი მეგობრები ხშირად ხუმრობენ, თუ საკვები ეკოლოგიურად სუფთა არაა, ახლოს არ ეკარებიო. კერძს თუ შევხედე და ვერ მივხვდი, რა არის, არ შევჭამ. კოლუმბიაში თევზისგან ძალიან გემრიელ კერძებს ამზადებენ. საფრანგეთის სამზარეულოც მომწონს. ჩემმა მეგობარმა ფრანგული რეცეპტით გაკეთებულ ბაყაყზე დამპატიჟა და უგემრიელესი იყო.
– დაბოლოს, ყველაზე კარგად რა გარემოში, სად ისვენებთ?
– ყველაზე კარგად ჩემს სახლში ვისვენებ. ბინაც ისე მოვიწყვე, რომ სიმშვიდე მქონდეს. შემიძლია მთელი დღე წიგნი ვიკითხო ან ისე დავიძინო, ღამეც გადავაბა. ჩემს სახლში ბევრი ხალხი არ მიყვარს, თუ სამეგობროს არ ჩავთვლით.
სოფიო ბოჭორიძე
2 649 ნახვა
23-01-2013, 23:27
