რატომ კინკლაობენ საზღვარგარეთ სალომე ჭაჭუა და გიგი გაჩეჩილაძე
მოცეკვავე სალომე ჭაჭუა საზღვარგარეთ ძირითადად ცეკვის ტურნირებზე დადის, მისი სასიამოვნო, მხიარული და უსიამოვნო მოგონებებიც ძირითადად ცეკვას უკავშირდება. ყველგან, სადაც გინდა იყოს, მისთვის საუკეთესო თანამგზავრი შეყვარებული, მოცეკვავე გიგი გაჩეჩილაძეა, რომელიც მოგზაურობის დროს საკმაოდ კომფორტული ადამიანი ყოფილა. სალომეს საზღვარგარეთ შოპინგი ძალიან უყვარს, განსაკუთრებით – საცეკვაო სამოსისა და აქსესუარების შეძენა. მისი ოცნების ქვეყანა კი, რა თქმა უნდა, ცეცხლოვანი სამბას სამშობლო ბრაზილიაა.
– სალომე, ხშირად მოგზაურობთ?
– ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, მოგზაურობა ხშირად მიწევს, სულ ტურნირებზე დავდივარ. ახლა ჯერჯერობით გაჩერებული ვარ, რადგან ახალი მეწყვილე მყავს, მაგრამ მალე ისევ მომიწევს ტურნირებზე წასვლა. რუსეთში, უკრაინაში, გერმანიაში, ისრაელში, თურქეთში, ბალტიისპირეთში და კიდევ რამდენიმე ქვეყანაში ვარ ნამყოფი.
– საზღვარგარეთ ალბათ დატვირთული რეჟიმი გექნებათ, ქვეყნის დასათვალიერებლად დრო გრჩებათ?
– ტურნირებზე მხოლოდ 3–4 დღით ჩავდივარ და დათვალიერებას ვერც კი ვასწრებ. ერთხელ მომიწია ერთი კვირით ისრაელში წასვლა და მაშინ მოვახერხე გავლა–გამოვლა. ტურნირზე მე და გიგი ვიყავით. იერუსალიმიც მოვინახულეთ და ძალიან მოგვეწონა. აშდოთში, ბათიამის დასახლებაში, ზღვის სანაპიროზე ვცხოვრობდით. იქაურობა ისეთი ლამაზია, სიტყვით ვერ გადმოგცემთ. ჩვენს იქ ყოფნას შაბათი ღამე დაემთხვა. იქ კი ამ დღეს მუშაობა წყდება, ყველაფერი იკეტება და ღირსშესანიშნაობებს გარედან ვათვალიერებდით. ისრაელში ძირითადად კარგი ამინდებია, მაგრამ სულ ვამბობ, რომ ბედი არ მაქვს. რომ ჩავედით, გადასარევი ამინდი იყო, როგორც კი გასეირნება გადავწყვიტეთ, ზუსტად მაშინ ამოვარდა ქარიშხალი, საშინლად გაწვიმდა და ასეთ ამინდში რა უნდა გაგვეკეთებინა?! მაცხოვრის საფლავზე მისვლა ძალიან მინდოდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერც ეს შევძელი.
– გამოდის, რომ თქვენი საზღვარგარეთული ვიზიტები მხოლოდ ტურნირებში მონაწილეობით შემოიფარგლება.
– ასე გამოდის, მაგრამ ტურნირის მერე საღამოობით ქალაქში სეირნობას მაინც ვახერხებთ. ტურნირამდე ყოველთვის ვცდილობთ, არ დავიღალოთ და სასტუმროში ვისვენებთ ხოლმე. ყველაფერი რომ ჩაივლის, საღამოობით გავდივართ, მაგრამ ეს ისეთი დროა, უკვე ყველაფერი დაკეტილია და ძნელია რაიმე ღირსშესანიშნაობის ნახვა. მხოლოდ ბოდიალს ვახერხებთ.
– უცხო ადგილებში ორიენტაციის უნარი ხომ არ გღალატობთ?
– კი, ხშირად. მოგეხსენებათ, მოსკოვის მეტრო რამხელაა. მაშინ გიგისთან ერთად არ ვცეკვავდი. ჩემი მეწყვილე რუსს ძალიან ჰგავდა, ქერა ბიჭი იყო. მეტროში სულ ხელმკლავით დავყვებოდი, დაკარგვის მეშინოდა. მოხდა ისე, რომ ხელი გამეშვა და სხვა ბიჭს ჩავეჭიდე. მივყვებოდი და ქართულად ველაპარაკებოდი. უცებ ეს ბიჭი შემობრუნდა და მკითხა: "იზვინიტე, ვი ჩტო ხოტიტე?" (უკაცრავად, რა გნებავთო). შევხედე და გავშრი. დაკარგვის შემთხვევაში მე და ჩემმა მეწყვილემ ვიცოდით, ერთმანეთი სად უნდა გვეპოვა. კიდევ კარგი, დათქმულ ადგილზე შევხვდი, თორემ იმხელა ქალაქში ადამიანის პოვნა ადვილი არ არის.
მოსკოვში ერთი კვირით გახლდით და დროში საკმაოდ შეზღუდულები ვიყავით. მხოლოდ წითელი მოედნისა და კრემლის დათვალიერება მოვასწარით.
– გიგისთან ერთად კურიოზულ სიტუაციაში არ აღმოჩენილხართ?
– კი და ამის გახსენებაზე სულ მეცინება. ისრაელში საშინელი ამინდის გამო გვეგონა, ფრენა გადაიდებოდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. პატარა ბოინგით გამოვფრინდით. აიჭრა თუ არა თვითმფრინავი ჰაერში, ისეთი რყევა დაიწყო, ყველას შეგვეშინდა. ერთ მგზავრს ისე ღრმად ეძინა, ცხრაჯერ გადმოვარდა სკამიდან და მაინც ვერ გაიღვიძა. გიგიმ შემომხედა და დამამშვიდა, არაფერია საშიშიო. ამ დროს სკამის სახელურს ისე იყო ჩაფრენილი, ხელი რომ აიღო, სახელურს ხუთივე თითი ემჩნეოდა. საქართველოში მშვიდობით რომ ჩამოვფრინდით, ყველა ტაშს ვუკრავდით და მიწას ვკოცნიდით.
– ამ შემთხვევის გამო ფრენის შიში ხომ არ დაგჩემდათ?
– არანაირად. ბოლოს "ევროვიზიაზე" რომ ვიყავით, ბაქოდან გამოფრენისას სალონის უკანა ნაწილში მომიწია ჯდომა. დაიწყო თვითმფრინავმა რყევა და ისე შემეშინდა, გავგიჟდი. მეგონა, თვითმფრინავი ვარდებოდა, მაგრამ, ღვთის წყალობით, მიწაზე მშვიდობით დავეშვით. თქვენ წარმოიდგინეთ, არც ამის შემდეგ დამჩემდა თვითმფრინავის შიში. გოჩა ჩერტკოევთან ერთად არასოდეს მიფრენია, მაგრამ ვიცი, რომ ერთი პერიოდი ფრენის ისე ეშინოდა, ქალაქიდან ქალაქამდე სამი დღის საფრენი რომ ყოფილიყო, მაინც მანქანით მიდიოდა. მე ფრენის დროს ფილმებს ვუყურებ, მუსიკას ვუსმენ ან გიგის ველაპარაკები.
– გიგისთან ერთად მოგზაურობა ალბათ ძალიან გიყვართ.
– დიახ, ძალიან. გართობა, სიარული და პატარა თავგადასავლები გიგის უფრო უყვარს. დილიდან საღამომდე სტუდიაში მიწევს ყოფნა და სულ მეჩხუბება, ერთი დღე გამოყავი და სადმე წავიდეთო. ბუნებაში გასვლა ძალიან მოსწონს, მე კი ამის დიდი მოყვარული არ გახლავართ. დასვენებას სახლში ჯდომას ვეძახი, რაც ჩემთვის იშვიათი სიამოვნებაა. საზღვარგარეთ მხოლოდ ტურნირის დღეს ვკინკლაობთ, რადგან გიგიმ ნერვიულობა იცის. მე ჩემთვის დავდივარ, ვმღერი, ის კი საშინლად ნერვიულობს. ტურნირის დღეს ვცდილობ, მეც და გიგისაც კარგი განწყობა გვქონდეს. შეჯიბრის დაწყებამდე ერთი საათი გათიშვის მომენტი მაქვს, ფსიქოლოგიურად ვემზადები.
– თქვენი ვოიაჟებიდან არასასიამოვნო მოგზაურობა თუ გახსენდებათ?
– დიახ. რიგაში დიდ ტურნირზე საკმაოდ მომზადებული ჩავედი. მომდევნო ტურში გადავედი, მაგრამ ფეხი დავიზიანე და ვეღარ ვიცეკვე. ამდენს რომ იწვალებ, უცხოეთში ჩახვალ, გინდა, მაგრად იცეკვო, ტურიდან ტურში გადახვალ და მერე რაღაც ხელს შეგიშლის, ძალიან რთულია. საშინლად მახსენდება. იქიდან ნერვებმოშლილი დავბრუნდი.
– ყველაზე სასიამოვნო ემოციები რომელ ქვეყნებთან გაკავშირებთ?
– ყველაზე კარგად უკრაინა და რუსეთი მახსენდება. მე და ზურა კიკაბიძე წყვილში ახალი დამდგარი ვიყავით. ცეკვა 2 წლის დაწყებული მქონდა და ასეთ მაგარ მოცეკვავესთან რომ დამაყენეს, ძალიან მიხაროდა. უკრაინაში ტურნირზე ერთად ვიცეკვეთ და ფინალშიც აღმოვჩნდით. ამ ცეკვებში რუსული სკოლა ერთ–ერთი ძლიერია და ამდენ რუსებში ფინალში რომ მოხვდები, უკვე რაღაცას ნიშნავს. სამწუხაროდ, ვერ გავიმარჯვეთ, მაგრამ მეშვიდე ადგილზე გავედით, რაც ჩვენთვის მაშინ კარგი შედეგი იყო. როგორც ახალბედა მოცეკვავე, ამდენ ძლიერ წყვილს გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი.
– გერმანიამ რა შთაბეჭდილება დაგიტოვათ?
– 14 წლის ვიყავი, როცა კავკასიის თასზე პირველი ადგილი ავიღე და ამის სანაცვლოდ მამამ გერმანიაში დასასვენებლად გამიშვა. იქ საქართველოდან გერმანელების ჯგუფს გავყევი. პატარა ქალაქში, საარბრიუკენში ვიყავით, სადაც ძალიან ბევრი ქართველი ცხოვრობს. ასაკი ხელს არ მიწყობდა, პატარა ვიყავი და იმდენად ვერ გავერთე. ეს ქალაქი დიდი სანახაობებით არ გამოირჩეოდა. ერთადერთი ადგილია, რომელსაც "თბილისის მოედანს" უწოდებენ, სადაც კონცერტები იმართებოდა. სხვათა შორის, მოედანს გერმანულადაც აწერია დასახელება და ქართულადაც. ყველაზე კარგად დისნეილენდისმაგვარი "ევროპა პარკი" მახსენდება, სადაც შესანიშნავად გავერთე.
– საყიდლებზე სიარულის დრო თუ გრჩებათ უცხოეთში ყოფნისას?
– საყიდლებზე სიარული ძალიან მიყვარს. სადაც უნდა ჩავიდე, საცეკვაო ტანსაცმელს ყველგან ვყიდულობ. საქართველოში ამის ფუფუნება არ გვაქვს. საზღვარგარეთ კი საცეკვაო კოსტიუმების დიდი არჩევანია. ჩვენთან საუკეთესო ქსოვილის შეძენაც რთულია, თუ არის, საკმაოდ ძვირია. რა სამოსში ვარჯიშობ, ამასაც დიდი მნიშვნელობა აქვს, ამიტომ სავარჯიშო ტანსაცმელსაც საზღვარგარეთ ვყიდულობ. სვაროვსკის თვლები, ბაჰრამა, ქსოვილები... საცეკვაო სამოსისა და აქსესუარებისთვის ფული არასოდეს მენანება.
– თქვენი შოპინგი მხოლოდ საცეკვაო ტანსაცმლით შემოიფარგლება?
– ძირითადად ამის ყიდვა მიყვარს, მაგრამ არც ყოველდღიურ სამოსზე ვამბობ უარს. მთელი დღე შემიძლია ტანსაცმელი ვათვალიერო და რაღაცეები ვიყიდო. გიგიმ ჩემი ამბავი რომ იცის, საყიდლებზე სიარული დიდად არ უყვარს, ეს მისთვის საკმაოდ დამღლელი პროცესია, მაგრამ ბოლო დროს შემოვიჩვიე და დამყავს ხოლმე. ბევრისგან განსხვავებით, რატომღაც სუვენირების ყიდვა არ მჩვევია. უფრო მეტად მეგობრების და ოჯახის წევრებისთვის მიყვარს საჩუქრების ჩამოტანა. ერთხელ ჩვენი სტუდიის ცუგას, ბოთესაც კი ჩამოვუტანე საჩუქარი.
– დასვენების თვალსაზრისით მთა გირჩევნიათ თუ ზღვა?
– მთაც ძალიან მიყვარს, მაგრამ რასაც დასვენება ჰქვია, ზღვაზე გამომდის კარგად. შემიძლია მთელი ზაფხული ზღვაზე გავატარო. აჭარას ხშირად ვსტუმრობ. თუ მოვახერხე, თურქეთშიც დავდივარ. თურქეთს ჯერ ვერ გავცდი. არ ვიცი, ამას დასვენება ჰქვია თუ არა, მაგრამ ისე ვერთობით, ღამეც არ გვძინავს, მით უმეტეს, თუ კარგ სასტუმროში ვართ. ხმელთაშუა ზღვა ძალიან მაგარია! სტუდია "თელას" ბავშვები დასასვენებლად წავიყვანეთ.
– ბავშვებთან ერთად დასვენება რთული არ იყო?
– პატარებთან ერთად რთულია. მოზრდილი თაობა წავიყვანეთ და, ასე თუ ისე, დიდი კონტროლის ქვეშ არ გვყავდა. თან ზოგს მშობელიც გამოჰყვა. ჭკვიანი, დამჯერი ბავშვები გვყავს. ვერ დავიჩივლებ, ცელქები არიან–მეთქი, არც ღამით გაპარვები სჩვევიათ.
თურქეთი ყოველთვის კარგად მახსენდება. ჩემი პირველი მოგზაურობაც მას უკავშირდება. 6–7 წლის ვიყავი, როცა "ვარდების ფესტივალზე" მოვხვდი. მე და ერთი ჩემი ასაკის ბიჭი დიდების ანსამბლს გავყევით და ჩვენს ცეკვაზე ყველა გიჟდებოდა. მთელი ჟურნალ–გაზეთები ჩვენი ფოტოებით იყო აჭრელებული. დედას დღესაც შენახული აქვს.
– უცხო ქვეყანაში კვების პრობლემა ხომ არ გაქვთ, მათ სამზარეულოს ადვილად ეგუებით?
– არც ერთი ქვეყნის სამზარეულოს მიმართ არ ვარ პრეტენზიული, იტალიურს კი გამოვარჩევდი. რუსული და უკრაინული კერძები ერთმანეთს ჰგავს, ორივე გემრიელია. იაპონიაში ნამყოფი არ ვარ, მაგრამ მათ სამზარეულოზე ვგიჟდები. ჩინურსაც მშვენივრად გეახლებით. სამზარეულოში ტრიალიც ძალიან მიყვარს და კულინარიულ გადაცემებსაც ხშირად ვუყურებ. საზღვარგარეთიდან ჩამომაქვს ხოლმე უცხო საკმაზები, რომლებიც აქ არ იშოვება და გემრიელ კერძებს ვამზადებ. მინდა გითხრათ, რომ სანელებლები ძალიან ასუქებს. რომელ კერძშიც გაურევთ, ისეთ არომატს აძლევს, რომ ბევრის ჭამა გინდება.
– თქვენი საოცნებო ქვეყანა რომელია?
– ბრაზილიაში წასვლა ძალიან მინდა. მგონია, რომ იქაურობა მარტო ჩემია. ახლახან მეგობარი იყო ჩასული ბრაზილიაში და მითხრა, შენ რომ იქ ჩახვიდე, უკან აღარ დაბრუნდებიო. იქ ყოველ კუთხე–კუნჭულში ცეკვავენ. მაღაზიაში სალაროს რიგშიც კი შეიძლება სამბას ცეკვა დაიწყონ. ამის მომსწრე რომ გავხდე, შეიძლება გავგიჟდე. ბრაზილიაში როგორ არ უნდა წავიდე?! კარნავალს რომ წარმოვიდგენ, ხომ საერთოდ! იქ წასვლას ვაპირებ. იტალიაშიც არ ვყოფილვარ და იქაურობაზეც ვგიჟდები. იტალიური ენაც უზომოდ მიყვარს და აუცილებლად ვისწავლი. ეკო ფანგანს შევპირდი, მე ცეკვას გასწავლი, შენ იტალიური მასწავლე–მეთქი. მიყვარს იტალია, მაგრამ ისე არ მოვკვდები, რომ ბრაზილიაში არ წავიდე!
– ყველაზე ლამაზი ერი სად შეგხვდათ?
– უკრაინელი ქალები აღიარებულები არიან, მაგრამ რიგაში რომ გოგოები დადიან, მსგავს სილამაზეს ვერსად წააწყდებით, ოდნავ შეუხედავსაც კი ვერ ნახავთ. ფეხები მხრებიდან ეწყებათ. ისეთი ლამაზები არიან, გოგო ვარ და თვალი მე გამირბოდა, კაცებს რა დაემართებათ?! რუსეთში სიმპათიური ბიჭები არიან, მაგრამ მე ქერა და ნაზი ბიჭები არ მომწონს. მგონია, რომ იტალიელი მამაკაცები ძალიან კარგები იქნებიან. მე უფრო ვაჟკაცური ბიჭები მომწონს.
– სალომე, ხშირად მოგზაურობთ?
– ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, მოგზაურობა ხშირად მიწევს, სულ ტურნირებზე დავდივარ. ახლა ჯერჯერობით გაჩერებული ვარ, რადგან ახალი მეწყვილე მყავს, მაგრამ მალე ისევ მომიწევს ტურნირებზე წასვლა. რუსეთში, უკრაინაში, გერმანიაში, ისრაელში, თურქეთში, ბალტიისპირეთში და კიდევ რამდენიმე ქვეყანაში ვარ ნამყოფი.
– საზღვარგარეთ ალბათ დატვირთული რეჟიმი გექნებათ, ქვეყნის დასათვალიერებლად დრო გრჩებათ?
– ტურნირებზე მხოლოდ 3–4 დღით ჩავდივარ და დათვალიერებას ვერც კი ვასწრებ. ერთხელ მომიწია ერთი კვირით ისრაელში წასვლა და მაშინ მოვახერხე გავლა–გამოვლა. ტურნირზე მე და გიგი ვიყავით. იერუსალიმიც მოვინახულეთ და ძალიან მოგვეწონა. აშდოთში, ბათიამის დასახლებაში, ზღვის სანაპიროზე ვცხოვრობდით. იქაურობა ისეთი ლამაზია, სიტყვით ვერ გადმოგცემთ. ჩვენს იქ ყოფნას შაბათი ღამე დაემთხვა. იქ კი ამ დღეს მუშაობა წყდება, ყველაფერი იკეტება და ღირსშესანიშნაობებს გარედან ვათვალიერებდით. ისრაელში ძირითადად კარგი ამინდებია, მაგრამ სულ ვამბობ, რომ ბედი არ მაქვს. რომ ჩავედით, გადასარევი ამინდი იყო, როგორც კი გასეირნება გადავწყვიტეთ, ზუსტად მაშინ ამოვარდა ქარიშხალი, საშინლად გაწვიმდა და ასეთ ამინდში რა უნდა გაგვეკეთებინა?! მაცხოვრის საფლავზე მისვლა ძალიან მინდოდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერც ეს შევძელი.
– გამოდის, რომ თქვენი საზღვარგარეთული ვიზიტები მხოლოდ ტურნირებში მონაწილეობით შემოიფარგლება.
– ასე გამოდის, მაგრამ ტურნირის მერე საღამოობით ქალაქში სეირნობას მაინც ვახერხებთ. ტურნირამდე ყოველთვის ვცდილობთ, არ დავიღალოთ და სასტუმროში ვისვენებთ ხოლმე. ყველაფერი რომ ჩაივლის, საღამოობით გავდივართ, მაგრამ ეს ისეთი დროა, უკვე ყველაფერი დაკეტილია და ძნელია რაიმე ღირსშესანიშნაობის ნახვა. მხოლოდ ბოდიალს ვახერხებთ.
– უცხო ადგილებში ორიენტაციის უნარი ხომ არ გღალატობთ?
– კი, ხშირად. მოგეხსენებათ, მოსკოვის მეტრო რამხელაა. მაშინ გიგისთან ერთად არ ვცეკვავდი. ჩემი მეწყვილე რუსს ძალიან ჰგავდა, ქერა ბიჭი იყო. მეტროში სულ ხელმკლავით დავყვებოდი, დაკარგვის მეშინოდა. მოხდა ისე, რომ ხელი გამეშვა და სხვა ბიჭს ჩავეჭიდე. მივყვებოდი და ქართულად ველაპარაკებოდი. უცებ ეს ბიჭი შემობრუნდა და მკითხა: "იზვინიტე, ვი ჩტო ხოტიტე?" (უკაცრავად, რა გნებავთო). შევხედე და გავშრი. დაკარგვის შემთხვევაში მე და ჩემმა მეწყვილემ ვიცოდით, ერთმანეთი სად უნდა გვეპოვა. კიდევ კარგი, დათქმულ ადგილზე შევხვდი, თორემ იმხელა ქალაქში ადამიანის პოვნა ადვილი არ არის.
მოსკოვში ერთი კვირით გახლდით და დროში საკმაოდ შეზღუდულები ვიყავით. მხოლოდ წითელი მოედნისა და კრემლის დათვალიერება მოვასწარით.
– გიგისთან ერთად კურიოზულ სიტუაციაში არ აღმოჩენილხართ?
– კი და ამის გახსენებაზე სულ მეცინება. ისრაელში საშინელი ამინდის გამო გვეგონა, ფრენა გადაიდებოდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. პატარა ბოინგით გამოვფრინდით. აიჭრა თუ არა თვითმფრინავი ჰაერში, ისეთი რყევა დაიწყო, ყველას შეგვეშინდა. ერთ მგზავრს ისე ღრმად ეძინა, ცხრაჯერ გადმოვარდა სკამიდან და მაინც ვერ გაიღვიძა. გიგიმ შემომხედა და დამამშვიდა, არაფერია საშიშიო. ამ დროს სკამის სახელურს ისე იყო ჩაფრენილი, ხელი რომ აიღო, სახელურს ხუთივე თითი ემჩნეოდა. საქართველოში მშვიდობით რომ ჩამოვფრინდით, ყველა ტაშს ვუკრავდით და მიწას ვკოცნიდით.
– ამ შემთხვევის გამო ფრენის შიში ხომ არ დაგჩემდათ?
– არანაირად. ბოლოს "ევროვიზიაზე" რომ ვიყავით, ბაქოდან გამოფრენისას სალონის უკანა ნაწილში მომიწია ჯდომა. დაიწყო თვითმფრინავმა რყევა და ისე შემეშინდა, გავგიჟდი. მეგონა, თვითმფრინავი ვარდებოდა, მაგრამ, ღვთის წყალობით, მიწაზე მშვიდობით დავეშვით. თქვენ წარმოიდგინეთ, არც ამის შემდეგ დამჩემდა თვითმფრინავის შიში. გოჩა ჩერტკოევთან ერთად არასოდეს მიფრენია, მაგრამ ვიცი, რომ ერთი პერიოდი ფრენის ისე ეშინოდა, ქალაქიდან ქალაქამდე სამი დღის საფრენი რომ ყოფილიყო, მაინც მანქანით მიდიოდა. მე ფრენის დროს ფილმებს ვუყურებ, მუსიკას ვუსმენ ან გიგის ველაპარაკები.
– გიგისთან ერთად მოგზაურობა ალბათ ძალიან გიყვართ.
– დიახ, ძალიან. გართობა, სიარული და პატარა თავგადასავლები გიგის უფრო უყვარს. დილიდან საღამომდე სტუდიაში მიწევს ყოფნა და სულ მეჩხუბება, ერთი დღე გამოყავი და სადმე წავიდეთო. ბუნებაში გასვლა ძალიან მოსწონს, მე კი ამის დიდი მოყვარული არ გახლავართ. დასვენებას სახლში ჯდომას ვეძახი, რაც ჩემთვის იშვიათი სიამოვნებაა. საზღვარგარეთ მხოლოდ ტურნირის დღეს ვკინკლაობთ, რადგან გიგიმ ნერვიულობა იცის. მე ჩემთვის დავდივარ, ვმღერი, ის კი საშინლად ნერვიულობს. ტურნირის დღეს ვცდილობ, მეც და გიგისაც კარგი განწყობა გვქონდეს. შეჯიბრის დაწყებამდე ერთი საათი გათიშვის მომენტი მაქვს, ფსიქოლოგიურად ვემზადები.
– თქვენი ვოიაჟებიდან არასასიამოვნო მოგზაურობა თუ გახსენდებათ?
– დიახ. რიგაში დიდ ტურნირზე საკმაოდ მომზადებული ჩავედი. მომდევნო ტურში გადავედი, მაგრამ ფეხი დავიზიანე და ვეღარ ვიცეკვე. ამდენს რომ იწვალებ, უცხოეთში ჩახვალ, გინდა, მაგრად იცეკვო, ტურიდან ტურში გადახვალ და მერე რაღაც ხელს შეგიშლის, ძალიან რთულია. საშინლად მახსენდება. იქიდან ნერვებმოშლილი დავბრუნდი.
– ყველაზე სასიამოვნო ემოციები რომელ ქვეყნებთან გაკავშირებთ?
– ყველაზე კარგად უკრაინა და რუსეთი მახსენდება. მე და ზურა კიკაბიძე წყვილში ახალი დამდგარი ვიყავით. ცეკვა 2 წლის დაწყებული მქონდა და ასეთ მაგარ მოცეკვავესთან რომ დამაყენეს, ძალიან მიხაროდა. უკრაინაში ტურნირზე ერთად ვიცეკვეთ და ფინალშიც აღმოვჩნდით. ამ ცეკვებში რუსული სკოლა ერთ–ერთი ძლიერია და ამდენ რუსებში ფინალში რომ მოხვდები, უკვე რაღაცას ნიშნავს. სამწუხაროდ, ვერ გავიმარჯვეთ, მაგრამ მეშვიდე ადგილზე გავედით, რაც ჩვენთვის მაშინ კარგი შედეგი იყო. როგორც ახალბედა მოცეკვავე, ამდენ ძლიერ წყვილს გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი.
– გერმანიამ რა შთაბეჭდილება დაგიტოვათ?
– 14 წლის ვიყავი, როცა კავკასიის თასზე პირველი ადგილი ავიღე და ამის სანაცვლოდ მამამ გერმანიაში დასასვენებლად გამიშვა. იქ საქართველოდან გერმანელების ჯგუფს გავყევი. პატარა ქალაქში, საარბრიუკენში ვიყავით, სადაც ძალიან ბევრი ქართველი ცხოვრობს. ასაკი ხელს არ მიწყობდა, პატარა ვიყავი და იმდენად ვერ გავერთე. ეს ქალაქი დიდი სანახაობებით არ გამოირჩეოდა. ერთადერთი ადგილია, რომელსაც "თბილისის მოედანს" უწოდებენ, სადაც კონცერტები იმართებოდა. სხვათა შორის, მოედანს გერმანულადაც აწერია დასახელება და ქართულადაც. ყველაზე კარგად დისნეილენდისმაგვარი "ევროპა პარკი" მახსენდება, სადაც შესანიშნავად გავერთე.
– საყიდლებზე სიარულის დრო თუ გრჩებათ უცხოეთში ყოფნისას?
– საყიდლებზე სიარული ძალიან მიყვარს. სადაც უნდა ჩავიდე, საცეკვაო ტანსაცმელს ყველგან ვყიდულობ. საქართველოში ამის ფუფუნება არ გვაქვს. საზღვარგარეთ კი საცეკვაო კოსტიუმების დიდი არჩევანია. ჩვენთან საუკეთესო ქსოვილის შეძენაც რთულია, თუ არის, საკმაოდ ძვირია. რა სამოსში ვარჯიშობ, ამასაც დიდი მნიშვნელობა აქვს, ამიტომ სავარჯიშო ტანსაცმელსაც საზღვარგარეთ ვყიდულობ. სვაროვსკის თვლები, ბაჰრამა, ქსოვილები... საცეკვაო სამოსისა და აქსესუარებისთვის ფული არასოდეს მენანება.
– თქვენი შოპინგი მხოლოდ საცეკვაო ტანსაცმლით შემოიფარგლება?
– ძირითადად ამის ყიდვა მიყვარს, მაგრამ არც ყოველდღიურ სამოსზე ვამბობ უარს. მთელი დღე შემიძლია ტანსაცმელი ვათვალიერო და რაღაცეები ვიყიდო. გიგიმ ჩემი ამბავი რომ იცის, საყიდლებზე სიარული დიდად არ უყვარს, ეს მისთვის საკმაოდ დამღლელი პროცესია, მაგრამ ბოლო დროს შემოვიჩვიე და დამყავს ხოლმე. ბევრისგან განსხვავებით, რატომღაც სუვენირების ყიდვა არ მჩვევია. უფრო მეტად მეგობრების და ოჯახის წევრებისთვის მიყვარს საჩუქრების ჩამოტანა. ერთხელ ჩვენი სტუდიის ცუგას, ბოთესაც კი ჩამოვუტანე საჩუქარი.
– დასვენების თვალსაზრისით მთა გირჩევნიათ თუ ზღვა?
– მთაც ძალიან მიყვარს, მაგრამ რასაც დასვენება ჰქვია, ზღვაზე გამომდის კარგად. შემიძლია მთელი ზაფხული ზღვაზე გავატარო. აჭარას ხშირად ვსტუმრობ. თუ მოვახერხე, თურქეთშიც დავდივარ. თურქეთს ჯერ ვერ გავცდი. არ ვიცი, ამას დასვენება ჰქვია თუ არა, მაგრამ ისე ვერთობით, ღამეც არ გვძინავს, მით უმეტეს, თუ კარგ სასტუმროში ვართ. ხმელთაშუა ზღვა ძალიან მაგარია! სტუდია "თელას" ბავშვები დასასვენებლად წავიყვანეთ.
– ბავშვებთან ერთად დასვენება რთული არ იყო?
– პატარებთან ერთად რთულია. მოზრდილი თაობა წავიყვანეთ და, ასე თუ ისე, დიდი კონტროლის ქვეშ არ გვყავდა. თან ზოგს მშობელიც გამოჰყვა. ჭკვიანი, დამჯერი ბავშვები გვყავს. ვერ დავიჩივლებ, ცელქები არიან–მეთქი, არც ღამით გაპარვები სჩვევიათ.
თურქეთი ყოველთვის კარგად მახსენდება. ჩემი პირველი მოგზაურობაც მას უკავშირდება. 6–7 წლის ვიყავი, როცა "ვარდების ფესტივალზე" მოვხვდი. მე და ერთი ჩემი ასაკის ბიჭი დიდების ანსამბლს გავყევით და ჩვენს ცეკვაზე ყველა გიჟდებოდა. მთელი ჟურნალ–გაზეთები ჩვენი ფოტოებით იყო აჭრელებული. დედას დღესაც შენახული აქვს.
– უცხო ქვეყანაში კვების პრობლემა ხომ არ გაქვთ, მათ სამზარეულოს ადვილად ეგუებით?
– არც ერთი ქვეყნის სამზარეულოს მიმართ არ ვარ პრეტენზიული, იტალიურს კი გამოვარჩევდი. რუსული და უკრაინული კერძები ერთმანეთს ჰგავს, ორივე გემრიელია. იაპონიაში ნამყოფი არ ვარ, მაგრამ მათ სამზარეულოზე ვგიჟდები. ჩინურსაც მშვენივრად გეახლებით. სამზარეულოში ტრიალიც ძალიან მიყვარს და კულინარიულ გადაცემებსაც ხშირად ვუყურებ. საზღვარგარეთიდან ჩამომაქვს ხოლმე უცხო საკმაზები, რომლებიც აქ არ იშოვება და გემრიელ კერძებს ვამზადებ. მინდა გითხრათ, რომ სანელებლები ძალიან ასუქებს. რომელ კერძშიც გაურევთ, ისეთ არომატს აძლევს, რომ ბევრის ჭამა გინდება.
– თქვენი საოცნებო ქვეყანა რომელია?
– ბრაზილიაში წასვლა ძალიან მინდა. მგონია, რომ იქაურობა მარტო ჩემია. ახლახან მეგობარი იყო ჩასული ბრაზილიაში და მითხრა, შენ რომ იქ ჩახვიდე, უკან აღარ დაბრუნდებიო. იქ ყოველ კუთხე–კუნჭულში ცეკვავენ. მაღაზიაში სალაროს რიგშიც კი შეიძლება სამბას ცეკვა დაიწყონ. ამის მომსწრე რომ გავხდე, შეიძლება გავგიჟდე. ბრაზილიაში როგორ არ უნდა წავიდე?! კარნავალს რომ წარმოვიდგენ, ხომ საერთოდ! იქ წასვლას ვაპირებ. იტალიაშიც არ ვყოფილვარ და იქაურობაზეც ვგიჟდები. იტალიური ენაც უზომოდ მიყვარს და აუცილებლად ვისწავლი. ეკო ფანგანს შევპირდი, მე ცეკვას გასწავლი, შენ იტალიური მასწავლე–მეთქი. მიყვარს იტალია, მაგრამ ისე არ მოვკვდები, რომ ბრაზილიაში არ წავიდე!
– ყველაზე ლამაზი ერი სად შეგხვდათ?
– უკრაინელი ქალები აღიარებულები არიან, მაგრამ რიგაში რომ გოგოები დადიან, მსგავს სილამაზეს ვერსად წააწყდებით, ოდნავ შეუხედავსაც კი ვერ ნახავთ. ფეხები მხრებიდან ეწყებათ. ისეთი ლამაზები არიან, გოგო ვარ და თვალი მე გამირბოდა, კაცებს რა დაემართებათ?! რუსეთში სიმპათიური ბიჭები არიან, მაგრამ მე ქერა და ნაზი ბიჭები არ მომწონს. მგონია, რომ იტალიელი მამაკაცები ძალიან კარგები იქნებიან. მე უფრო ვაჟკაცური ბიჭები მომწონს.
3 756 ნახვა
21-02-2013, 06:33
