• ჯერ მაკოცე და მერე ვილაპარაკოთ... 4

    ფიქრებში დამათენდა კიდეც და დრო დადგა ფეხზე წამოვმდგარიყავი... ფიქრებით გატენილი თავი ლამის მისკდებოდა ისე მტკიოდა, მიმძიმდებოდა თავი და ხან იქით გადამივარდებოდა ხან აქეთ. ბარბაცით შევედი აბაზანაში და გადავივლე... მალევე გავემზადე და უნივერსიტეტისკენ წავედი, იქიდან გამომდინარე რომ ცოტა გვიან მივედი, შესასვლელში არავინ დამხვედრია და მეც პირდაპირ აუდიტორიაში შევედი სადაც უკვე ჩემ ადგილას ნიას მოეკალათებინა თავი და რვეულში რაღაცებს იწერდა, მინდოდა შორიდანვე დამეყვირა რომ ამდგარიყო ჩემი ადგილიდან, მაგრამ თავი შევიკავე და როცა მის გვერდით დავჯექი მაშინ ვუთხარი
    -ხომ გითხარი რომ ჩემი ადგილია...
    -მოგვიწევს ამ ადგილის გაყოფა -მითხრა თვალი შემავლო და ისევ განაგრძო წერა...
    ბოღმა ყელში მასკდებოდა ისე მინდოდა ამ გოგოსთვის თავი წამეცალა, ჩემი ადგილის წართმევისთვის, მთელი ლექცია კრინტი არ დამიძრავს და არც ნიას შეუწუხებია თავი.
    შესვენება დაიწყო თუ არა დერეფანში გიჟივით გავვარდი პირველი და ნინის დავუწყე თვალებით ძებნა, უკნიდან მარცხენა მხარზე ხელის ნაზი მოძრაობა ვიგრძენი. შევტრიალდი და ჩემ წინ ასვეტებულ ნინის მოვკარი თვალი, გადავკოცნე და მოვიკითხე.
    -გემრიელი იყო ფორთოხალი?
    -უ-უ გემრიელესი.
    სიამოვნებისგან კმაყოფილი დავუყევით დერეფანს და ბიჭებსაც მოვკარით თვალი. ბუზებივით ირეოდნენ სტუდენტები ერთმანეთში მაგრამ მიუხედავად ამისა მაინც ვამჩნევდით მათ დაჟინებულ მზერას, ნინის წელზე მოხვეული ჩემი ხელი არც ისე მოეწონათ ჩვენ სტუდენტებს, შურით და ბოღმით სავსე თვალები გვაწყდებოდნენ ყველა კუთხეში...
    -რა ლამაზები ხართ, გენაცვალოთ ხოჯა ძია -თქვა ხოჯამ და ვითომ ცრემლი მოიწმინდა.
    -ხოჯიკ, ჯვარი დაგვწერე, თუ როგორ არის შენ სარწმუნოებაში ეგ...
    -ჰა ჰა ჰა დანიელ. დავიხოცეთ ღიმილით-არადა ხოჯას გარდა ყველას ეცინებოდა.-მალე ვინათლები-თქვა ხოჯამ თუ არა ეს, ყველა გავირინდეთ და გაოცებისგან ყბები ძირს დაგვივარდა.
    -რაო შე*ემა, მომესმა ?! -თქვა გაოგნებულმა გიომ
    -აუჰ რა მოიფიქრებს ახლა ზედმეტსახელს -ვთქვი დანანებით.-გილოცავ ძმაო, გილოცავ, დაგადგა საშველი.
    -მადლობა მადლობა -გვითხრა ხოჯამ, ჩვენც ყველა ერთად მივცვივდით და გადავეხვიეთ.
    -ნათლია ვინ არის ?
    -არ ვიცი ჯერ, არ გადამიწყვეტია.
    მოკლედ ხოჯას მონათვლის ამბავმა ისე გაგვიტაცა ყველა რომ არც ნია და არც სხვა დანარჩენი არავის გახსნებია, მაგრამ მურმანის ეკალი რის ეკალია რომ ამ დროს მაკას არ წამოეყო თავი... მეც ნინის თანხლებით მაკასთან მივედი და ვუთხარი რომ ვწყვეტდი მასთან ურთიერთობას... უფრო კი ასე ამაყად იმიტომ ვუთხარი, რომ ნინის ეგრძნო თავი მნიშვნელოვნად და ასეც იყო... მაკას იმედგაცრუებულ მზერას კი ძლივს დავუსხლტი ხელიდან... მართლაც რაც არ უნდა იყოს მაინც ძნელია ამ ყველაფრის ასე უცებ დამთავრება.
    შესვენება დამთავრდა და დაბრუნებულს ოთახში ჩემი ადგილი ცარიელი დამხვდა, ოთახს თვალი მოვავლე რომ ნია დამენახა მაგრამ ვერსად მოვკარი თვალი.... იცით რას გავდა ჩემი რეაქცია ? ბურთი რომ გამალებით დახტის და უცებ რომ გაჩერდება. დამწყდა კიდეც მისი იქ არ ნახვა. ჩემ ადგილას დავჯექი და რადიატორს ჩვეულად ჩავეხუტე, სასიამოვნო სუნამოს სუნმა გამაბრუა რომელიც ნიას თან სდევდა და კვალად აქაც დაეტოვებინა... უცებ წარმომიდგა თვალწინ მისი ქმედება, სახე, სხეული... სასიამოვნო ჟრუანტელმა კვლავ დამიარა ტანში და ეკლებმა დამაყარა კიდეც.
    ეს ლექცია დამთავრდა თუ არა სახლში წავედი ისე რომ არც ნინის და არც ბიჭებს არ გამოვმშიდობებივარ. სახლში მისულს, საშინელი ორომტრიალი დამხვდა... ჩემი დები აქეთ იქით დარბოდნენ და ბარგს ალაგებდნენ, დედაჩემი საგულდაგულოდ ყველაფერს წმენდდა და ალაგებდა, მამაჩემიც ფუსფუსებდა, მთელ ოთახში ტანსაცმელი მიეყარათ... მოკლედ სახლი თავდაყირა იდგა... დღეს ხომ პარასკევია, ხვალ კი მიდიან, აუჰ... არ ვიცი ოჯახის გარეშე როგორ შემეძლება ცხოვრება... მაგრამ ვინ მოგასვენებს, ნია ხომ ჩემთან ერთად იცხოვრებს, ესეც ზედმეტ თავის ტკივილად ამესვეტა წინ... მაგრამ ვინ იცის რა მოხდება....
    ოთახში უგონოდ გავითხლარშე რომ მამამ მთხოვა საქმეებზე გავყოლოდი... რაღაცები უნდა მოგვეგვარებინა ამიტომ დრო არ იცდიდა...
    * * *
    შაბათი საღამო

    * * *
    დედაჩემი ისე ღვრიდა ცრემლებს გეგონებოდათ საფლავში ჩამდო და უკანასკნელად მეთხოვებაო, ჩემი დებიც იღვრებოდნენ ცრემლებად, მამაჩემი კი მიყურებდა და თვალები უნათდებოდა.
    -დედი, დანი, მომენატრები შვილო.
    -მეც მომენატრები დედა. -ვუთხარი და დედას და დებს ერთად გადავეხვიე, მერე მამასთანაც მივედი და მასაც დავემშვიდობე... ბარგის ჩალაგება დავიწყეთ, მხოლოდ ჩემი მანქანა არ ეყოფოდა ამიტომ მამაჩემის მანქანაც მივახმარეთ... როგორც იქნა აეროპორტშიც მივედით და ბარგი შესამოწმებლად წაიღეს, ჩვენ კიდევ გავუბით ერთმანეთს დაუსრულებელი და უაზრო ლაპარაკი... ბოლოს როგორც იქნა რეგისტრაციაც დაიწყო და ჩემებიც იძულებულები გახდნენ აქ დავეტოვებინე... სანამ მიბრუნდებოდა დედა იქამდე ღვრიდა გამოსამშვიდობებელ ცრემლებს და თან იძახოდა "ხომ არ დავბრუნდეთო"....
    თვითმფრინავიც აფრინდა.
    სახლში გამოცარიელებული მივედი, უკვე ვგრძნობდი იმ სიცარიელეს და სიმარტოვეს რაც ოჯახის წასვლამ გამოიწვია, მენატრებოდა უკვე ჩემი ტიტინა და დეა.
    რასაც თუ ხელს მოვკიდებდი ყველაფერი ძირში მივარდებოდა... მოუხერხებლობის გამო იმ საღამოს მშიერიც კი დავრჩი. ვინ მიშველიდა მე უბედურს თუ არა ჩემი სუპერმენი ლუკა.
    -ლუკიტ ბიჭო სად ხარ ?
    -კაცებში ვარ ვერთობი.
    -აა სახლში ხარ ესე იგი. ბიჭო ჩემები წავიდნენ რაა, ხოდა გამო ჩემთან
    -უკვეე? მეზარება ხვალ გამოვალ რაა
    -შენ ხო არ გინდა რო გიღალატო ეხლა ?! გამოდი და საჭმელი მიყიდე თან რამე
    -ხო კაი მოვდივარ.
    სანამ ლუკა მოვიდა ტელევიზორს ვუყურე, მაგრამ შემოაბიჯა თუ არა სახლში სახლიც გაამხიარულა, უფრო კი მე რადგან საჭმელებით სავსე ცელოფანი დადო მაგიდაზე. დავაფრინდი ქორივით ამ ცელოფანს და ლუკასთან ერთად სამზარეულოში შევედი.
    -ბიჭო აიშვი თუ რა არის რა ცხოველივით ჭამ.
    -მოგხვდება ახლა შენ. ვერაფერი ვერ გავაკეთე, კვერცხი რა არის ეგეც ვერ შევწვი.
    -მოვა ხვალ ნიაკო და გაგიკეთებს ყველაფერს.
    -აუ ბიჭო ნინის რა ვუთხრა.
    -რა უნდა უთხრა აუხსენი წესიერად და მორჩა ბაზარი.
    ისე ვჭამდი ლუკასაც მოშივდა და ცელოფანს რომელიც საჭმელით სავსე იყო მუსრი გავავლეთ.
    -აუ რა გავილაშქრეთ ხაჭაპურებზე ბიჭო -თქვა ჭამისგან დაღლილმა ლუკამ.
    -აუ ძალიან ბევრი ვჭამეთ მგონი...
    -წავედი ახლა მე, ანი უნდა ვნახო.
    -ასე იცით კაცებმა, მიხმართ და მერე სანაგვეზე მიმაგდებთ... -და წავიფლუკუნე.
    -ოღონდ არ ახლა არ დაიწყო დანი და ხვალ რომ მოვალ ტყავის საცვლებს გიყიდი.
    ამის თქმა და სიცილის ატეხა ერთი იყო.
    -დავაი ბიჭო რა. ტყავის საცვლებს ჩამოგაცმევ თავზე. -და ლუკაც სახლიდან გავედი... 2 იწყებოდა საათი თან დღეს ძალიან დაღლილი ვიყავი და ლოგინზე უგონოდ დავებერტყე, არც არაფერზე მიფიქრია, უბრალოდ გავითიშე.
    * * *
    დილით კარის ზარმა გამაღვიძა, გინებით წამოვდექი და ძლივს მივაღწიე კარამდე... კარი გავაღე და თვალებიც უცებვე ვჭყიტე
    -უი ნია ?!


    დილით კარის ზარმა გამაღვიძა, გინებით წამოვდექი და ძლივს მივაღწიე კარამდე... კარი გავაღე და თვალებიც უცებვე ვჭყიტე
    -უი ნია ?!
    -დღეს კვირაა. -მითხრა და თავისი ბარგი შემოსასვლელში შემოიტანა, მე კიდევ ტრუსიკის ამარა კარს ამოვეფარე და გაუნძრევლად ვიდექი.
    -ნია ნახევრად შიშველი ვარ და გაიხედავ თუ გამოვიდე -ვუთხარი თუ არა შეტრიალდა და მეც ჩემ ოთახში შევტანტალდი და შარვალი და მაისური ჩავიცვი... ნიას ბარგის შემოტანა დაესრულებინა უკვე... ამიტომ მისაღებში გასულს მაშინვე შემომაგება
    -დანიელ ! ტყუილად გგონია რომ შენთვის ზედმეტი თავის ტკივილი ვიქნები, ხელს არ შეგიშლი და მაქსიმალურად ვეცდები რომ არც კი შემამჩნიო სახლში... -არ ველოდი ასე პირდაპირ აღიარებას. -უბრალოდ ოთახი მიჩვენე საით არის. -მეც უსიტყვოდ შევიყვანე ჩემი მშობლების ძველ ოთახში და ბარგის შეტანაშიც დავეხმარე.
    -საჭმელს ხომ გააკეთებ ხოლმე ?
    -"ხოლმე" კი.
    მერე მე გამოვედი და ისევ ჩემ ოთახში დავბრუნდი... წამოვწექი და რაღაც უცნაურად სასიამოვნო გრძნობა დამეუფლა... ცოტა ხანი კიდევ წავუძინე და მერე ისევ ნიასთან შევედი.
    -აი ნია მეორე გასაღები, მე რო არ ვიყო სახლში ან რაიმე შენ შენი გქონდეს რა.
    -მადლობა.
    -კაი გავედი მე.
    არაფერი აღარ უთქვამს და მეც წამოვედი... ლუკასთან ავირბინე პირველად და ეს ჩემი ამბები მოვუყევი. ძალიან მოეწონა-მეთქი (ნინის გამო), ვერ გეტყვით, მაგრამ არც არაფერი უთქვამს ცუდად. მერე ფეხბურთი ვითამაშეთ კომპიუტერში და გამარჯვებული ნინისთან შესახვედრად წავედი ჩემ საყვარელ კაფეში...
    -ნინი როგორ ხარ ? -ვუთხარი და თან ლოყაზე ვაკოცე.
    -არამიშავს შენ ? -მითხრა და თან დავსხედით.
    -მეც... უნდა გელაპარაკო.
    -რაზე?
    -უნივერსიტეტში რომ იტალიიდან გოგო ჩამოვიდა ნია ხო იცი ? -ნამცხვარი რომელსაც მონდომებით ჭამდა, გაშეშდა. ყბა გაუქვავდა მერე ძლივსძლიობით გადაყლაპა და მითხრა
    -შენ აუდიტორიაში როა ?
    -ხო აი ეგ.
    -მერე ?
    -ჩემთან იცხოვრებს.
    -რააა ?! -მითხრა და ლუკმა გადაცდა, ისე ახველებდა მე მეგონა ცოტაც და დაიხრჩობოდა მაგრამ მალევე მოითქვა სული და მეც გული საგულეში ჩამიდგა.
    -ეგ დედაჩემის ძველი ნაცნობის შვილი ყოფილა და თან ჩემ დას შესთავაზეს სანაცვლოდ იქ სწავლა და კიდევ მამაჩემსაც ბიზნესის პონტში აწყობდა და იქ გაემგზავრა.
    -ანუ შენ და ნია იცხოვრებთ ეხლა მარტო ?
    -ხო რა.
    ვიცოდი კიდეც რომ ამბავს ჩვეულბრივად და ცივილიზებული ადამიანივით მიუდგებოდა და ასეც აღმოჩნდა, რქები არ დაუდგამს და არც ცეცხლები უყრია თვალებიდან, რადგაცაც უკვე აღვნიშნე კიდეც რომ ჩვენი ურთიერთობა ჯერ საწყის ეტაპზე იყო, ამიტომაც არ იყო საჭირო აქ ზემდეტი თავის ტკივილები, მაგრამ იქნებ ნიას გადმოსვლას ყველაფერი თავდაყირა დაეყენებინა...
    მოკლედ საღამო ნინისთან ერთად მშვენივრად გავატარე და სახლში აღმატებულად კარგ ხასიათზე მივედი. სალხში შესულს სიმშვიდე დამხვდა... სახლი თბილი იყო, როგორ მიყვარს სითბო... მეც ვეცადე არ მეხმაურა და ოთახში შევედი, გამოვიცვალე და მისაღებში ტელევიზორის ჩასართავად და დივანზე დასაბერტყებლად მოვემზადე რომ დივანზე ღუნღულა ნაცრისფერ ხალათში კაპიშონ წამოხურულ ნიას ტკბილად ეძინა....ხელები ლოყის ქვეშ ამოედო და ვინ იცის რა სიზმარს ხედავდა, გულში რაღაც ამითამაშდა მისი დანახვისას, ბუნებრივად ლამაზი იყო, გოგო რომელსაც მაკიაჟი ამახინჯებდა ბუნებრივი სილამაზე კი უფრო და უფრო ალამაზებდა. ცხვირზე და ლოყებზე ოდნავ მკრთალად დაყრილი ჭორფლები და ხელების ამოდების გამო მოწკუპული ტუჩები სურვილს მიჩენდა რომ ჩავხუტებოდი და გამეჭყიტა ამიტომ იქვე ჩემ საყვარელ სავარძელში ჩავჯექი და იქიდან დავუწყე ყურება.
    ასე გავიდა კიდევ 15 წუთი. ნია ადგილიდან არ გაქანებულა... რამოდენიმეჯერ ღიმილიც კი გაუკრთებოდა სახეზე, ალბათ ბედნიერ სიზმარს ხედავდა, მაგრამ ვინ დააცადა, კარი ისე აბრახუნდა ვერც კი მოავასწარი ფეხზე წამოდგომა, მივვარდი მაშინვე კარს და გავაღე, ლუკა იყო.
    -ბიჭო ცოტა ჩუმად არ შეგიძლია ? ძინავს ნიას.
    -რა იყო იავნანა უმღერე და ძლივს დააძინე თუ რა არის ვერ გავიგე ვეღარ დაიძინებს ?
    -მეც აქ ვარ და იქნებ შემიმჩნიო -თქვა ნიამ რომელსაც ახლახან წამოეყო თავი დივნიდან და ჯერ კიდევ თვალებს იფშვნეტდა და ამთქნარებდა, ლუკა სირცხვილით დაიწვა...
    -უი ბოდიში. -აქამდე ოფიციალურად ერთმანეთს არ იცნობდნენ.. -მე ლუკა.
    -მე ნია. -თქვა და ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს... ნია ბარბაცით წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა.
    -მართლა რა მაგარი გოგოა ე-ე. -მითხრა ჩურჩულით ლუკამ და თან ნიას გააყოლა თვალი.
    -სუ კაები, ჩემთან. -და გამეცინა..
    -ბიჭებო ყავას დალევთ ?-გამოგვძახა ნიამ სამზარეულოდან.
    -კი რძიანს, დაუძახა აქედან ლუკამ.
    -ბიჭო, შენი რძალი კი არ არის რო უკვეთავ, არ გერიდება მაინც ?
    -დაიცა ბიჭო მიეჩვევი შენაც. მე რო მყავდა ვიღაც სარინა გახსოვს? 3 თვით ?
    -კი, ეგ მაჯმაჯუნა.
    -თავიდან ეგეც მასე იყო მაგრამ მერე გაუშინაურდები რა.
    -იმედია შენსავით არ გავუშინაურდები ნიას და ვაზებს არ ვესვრი ხოლმე თავში.
    -ხო ეხლა გამონაკლისებიც არის.
    ცოტა ხანი კიდევ ვიჭუკჭუკეთ და ნიამაც ყავა მოიტანა... თან რაღაც იტალიური შოკოლადები მოიტანა, რომელიც უგემრიელესი იყო... ნია თავის ოთახში გავიდა და მე და ლუკა მარტო დაგვტოვა, ჩვენც რა საქმე გვქონდა, ჯოისტიკები მოვიმარჯვეთ და ფეხბურთი ვითამაშეთ...
    * * *
    ასე გავიდა 2 კვირა, ნია და ნინი მე დამყავდა უნივერსიტეტში, თითქოს და ყველაფერი თავის ადგილას დადგა, "ნიას ჩვეულებრივად შევეწყვე, ნინისთან ურთიერთობას ვაგრძელებდი" ასე გრძელდებოდა დღეები, კვირები და 1 თვეც კი... ზამთარი უკვე ახლოვდებოდა და უფრო და უფრო აცივდა...
    დღეს უნივერსიტეტში ნია არ იყო რადგან გაცივდა და სურდო ჰქონდა... უნივერსიტეტიდან დაბრუნებულს დივანზე დაწოლილი ნია საბანში გახვეული დამხვდა, როგორც უკვე ჩვეულება მეც დავაშტერდი და მის თითოეულ ამოსუნთქვას ვაკვირდებოდი... არ ვიცი ეს ინტერესი და მიზიდულობა რისი ბრალი იყო... მაგრამ ჩემ თავს უბრალოდ ვარწმუნებდი რომ ნიას როგორც "დას" ისე მივეჩვიე...
    ასე ჩაილია ის კვირაც. ნინი ვიცოდი რომ 2 კვირით მიდიოდა გერმანიაში და ვერც კი ვხვდებოდი როგორ უნდა გამეძლო აქ მის გარეშე, მაგრამ მშობლებიც ენატრებოდა და იძულებული იყო იქ წასულიყო, დიდი ხვეწნა მუდარით კი 1 თვიანი არდადეგები 2 კვირამდე დავაყვანინე...
    [ნინი გერმანიაში წავიდა, მხოლოდ 2 კვირით. როგორმე გადავიტან.]
    სახლში აეროპორტიდან დაბრუნებულს არავინ დამხვდა... ამ ბოლო დროს ხშირ შემთხვევაში ასე ხდებოდა... ნიაც ხომ ამოწყვეტილი არ იქნებოდა, ვიცოდი რომ უნივერსიტეტშიც და საერთოდ ქალაქშიც კარგი სანაცნობო წრის პატრონი გახდა, ან რატომ უნდა გაჭირვებოდა დამეგობრება ვინმესთან. ცოტა კი მომეწყინა მარტოს სახლში მაგრამ ახლა არც დებილობის და არც ცანცარის თავი არ მქონდა ამიტომ არცერთი ძმაკაცისთვის არ დამირეკავს... 10 იქნებოდა დაწყებული რომ ნია სახლში დაბრუნდა, თან ტელეფონზე ლაპარაკობდა და თან იცინოდა.
    -აი მივედი, ხომ გაიგონე კარის ხმა. -თქვა და კიდევ ერთხელ გაიცინა. -კაი კარგად. -და ყურმილი დაკიდა
    -პრივეტ დანიელ.
    -პრივეტ.
    ოთახში შევიდა ჩანთა მძიმედ მოისროლა და ლოგინზე რამდენიმე წამით უგონოთ დაეშვა, მისი ყოველი მიხვრა-მოხვრა მაბნევდა... გამოიცვალა და დივანზე ჩემ მოპირდაპირედ დაჯდა, მეც ჩემი ლეპტოპი დაბალ მაგიდაზე დავდე და რაღაც სისულელეებზე გავუბი ლაპარაკი ნიას რომ მოულოდნელად მკითხა.
    -დანიელ, ხომ შემიძლია გენდო ?
    -კი რა თქმა უნდა -ვუთხარი დამაჯერებელი გამომეტყველებით.
    -მოკლედ, ერთი ბიჭი მომწონს.
    რა ვიგრძენი მაშინ ? ჰ-ჰ. ცეცხლები ლამის თვალებიდან დამცვივდა ისე საშინლად გამაჟრჟოლა ამ სიტყვებმა "ბიჭი მომწონს" "ბიჭი მომწონს" "ბიჭი მომწონს" "ბიჭი მომწონს" , მხოლოდ ეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში, ვხვდებოდი რომ მეტს არაფერს ამბობდა ნია და ჩემ პასუხს ელოდა მაგრამ მე ენაც კი ვერ გავაქანე ისე წამერთვა ლაპარაკის უნარი. ეკლებმა დამაყარა, ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა, ცივმა ოფლმა დამასხა, ლოყები წამომენთო, გული დამიტრიალდა... არ ვიცი ამდენი ხანი ველოდებოდი თუ არა ამას, ან ვფიქრობდი თუ არა იმაზე რომ რა შეიძლება მეგრძნო ამ სიტყვებზე, მაგრამ ის რასაც ამ წუთას ვგრძნობდი, ყველაფერს აღემატებოდა, იყო რაღაც ძაფის ჩაწყვეტა იყო რაღაც ტკივილი რისი გადმოცემაც გაუცნობიერებლად და გაუაზრებლად შეუძლებელია და მეც ვერ ვაცნობიარებ და ვერ ვიაზრებ.


    -ვიცნობ ? -მოვახერხე რომ მხოლოდ ეს მეთქვა.
    -არა შენ საიდან, მეც არ ვიცნობ წესიერად.
    ხმა არ ამომიღია, ნიამ კი ენთუზიაზმით გააგრძელა საუბარი იმ ბიჭზე, არ გეგონოთ ამას სპეციალურად აკეთებდა ან რაიმე მსგავსი, არაფერი ასეთი, სრულიად ბუნებრივად აკეთებდა ამას, მაგრამ მალევე მიწყდა იმ ბიჭზე თემაც და სხვა რამეზე დავიწყეთ საუბარი... აღარ მინდა იმ პრიმიტიული თემის გახსენება რაზეც ვეჩხუბე, მაგრამ კარგი, რადგან მიხვდეთ რომ ამ ჩხუბში დამნაშავე მე ვიყავი გეტყვით რომ ჩხუბის მიზეზი გათბობის ჩემ საყვარელ ტემპერატურაზე არ დაყენება იყო, ნია ჩემ ყვირილს და ჭირვეულობას გაოცებული ისმენდა და ბოლოს ყელში რომ ამოუვიდა ისიც აყვირდა, გატყდა სიბრაზისგან ერთი ლარნაკი, ჩემი საყვარელი სუვენირი, სამი ფაიფურის მაიმუნი (ყრუ, ბრმა და მუნჯი) და ბოლოს კარის ზარმა გაგვაჩერა ორივე. მშვიდობის მოყვარე ლუკაც შემოვიდა, დაინახა თუ არა ჩვენი ნაომარი მისაღები შემოგვხედა
    -რა გჭირს შე*ემა "უბორკა" გქონდა თუ რა არის რა დღეშია აქაურობა? -თან ფეხი ისე დადგა რომ დამტვრელი ნივთებისთვის ფეხი არ დაებიჯებინა.
    -იდიოტი ძმაკაცი გყავს-თქვა თვალცრემლიანმა ნიამ და უკანასკნელი ლარნაკი რომელიც ხელში ეჭირა ძირში უგულოდ დააგდო, თვალზე ცრემლის ვითომ შეუმჩნევლად მოიწმინდა და ოთახში შევარდა... მე პასუხი არც ნიასთვის და არც ლუკასთვის არ გამიცია და დივანზე ჩამოვჯექი, ნერვებისგან საფეთქლები ჯერ კიდევ მებერებოდა, სისხლი მიდუღდებოდა ძარღვებში და ლამის ორთქლი ამომდიოდა. ჩასისხლიანებული თვალებით ერთ ადგილს მივშტერებოდი და სულაც არ ვუგდებდი ყურს ლუკას რომელიც გაშტერებული ცდილობდა იმის გარკვევას თუ რა მოხდა...
    -დანიელ ! რა მოხდა ამოღერღე
    -შემეშვი...
    მაინც არ შემეშვა მაგრამ პასუხი აღარცეთ კითხვაზე არ გამიცია და ისევ თვალებგაშტერებული ერთ წერტილს ჩავშტერებოდი...
    როცა ლაპარაკი ჩემ ყურთან ახლოს მიწყდა მაშინ გამოვერკვიე რომ ლუკა ჩემ გვერდით აღარ იჯდა, ყურადღება დავძაბე და მომესმა კიდეც ნიას ოთახიდან საუბრის ხმა...
    -იდიოტია, რატომ არაა ისეთი სითბო ოთახში მე რომ მიყვარსო -ამბობდა ნია სლუკუნით და ეტყობოდა ტირილისგან სულს ძლივს ითქვამდა.
    -ბიჭო არადა არ იყო ასეთი სი*ი, რა დაემართა არ ვიცი... -ლუკა აგრძელებდა ჩემ ლანძღვა გინებას და თან მომტირალ ნიას ამშვიდებდა...
    იდიოტი ვარ ? ალბათ უფრო ეჭვიანი. ეჭვი მახრჩობს, ბოღმა მკლავს, მაგრამ რატომ უნდა იყოს ასე, მე ხომ ნინი მყავს, ვინ არის ნია ჩემთვის ? არავინ ? როგორ მშველის ხოლმე ჩემ თავთან საუბარი მაგრამ ეს ყველაფერი ახლა ამ წუთას არაფრის მთქმელია. რა მჭირს ? რატომ ვეჩხუბე, არ მინდა იმის აღიარება რომ ვიეჭვიანე, აკი ვთქვი "დასავით" შევეჩვიე-მეთქი. ჰ-ჰ მე ხომ მოვიტყუე. მე ხომ " "-ვიხმარე. მე ხომ უგრძნობი არ ვარ. მეც მაქვს გული და მეც ვგრძნობ... ამ დროს ნიას კარის მოჯახუნება და ლუკას მოვარდნა ერთი იყო
    -შენ შე*ემა სულ გაუბერე ხო ?
    -შემეშვი-მეთქი.
    -რა დაგემართა შე *ლეო, გოგოს ასეთ რაღაცებზე როდის იყო ეჩხუბებოდი.
    -გოგოს არც არასდროს ვეჩხუბებოდი. -ვუთხარი და ჩემი ჩასისხლიანებული თვალები ლუკას თვალებს შევაგებე.
    -აბა რა დაგემართა ?
    -არაა შენი საქმე.
    -არაა ჩემი საქმე იქნება რო ჩამოგხსნი მაგ სახეს. -ამ სიტყვებზე რეაქცია არ მქონია რადგან რაც არ უნდა ყოფილიყო ლუკასთვის ყველაფრის თქმა მომიწევდა, პირველი დღე იყო რაც ნინი წავიდა და მე უკვე ერთ ამბავში ვარ
    -წამო ჩემ ოთახში -ვუთხარი და წამოვდექი დივნიდან, ჩემი ოთახის კარიც მივხურე და ლუკას ვუთხარი -ბიჭი მომწონსო.
    -და შენ რაა შე*ემა ?! -მითხრა ეს და ჩემგან პასუხი რომ ვერ მიიღო თქვა-არაა, დანიელ არა ! არა-მეთქი. მითხარი რომ არა !
    -მგონი კი.
    -ბიჭო ნინი ?
    -მგონი ეგეც კი.
    -შენ ძმაო შაჰი ხო არ გგონია შენი თავი ?
    -არ მაქვს რა შენი ხუმრობების თავი ლუკა ! -ვთქვი და ლოგინზე თვალებზე ხელაფარებული მოწყვეტით დავეშვი...
    -არაფერი მიქარო, წავედი მე. -მითხრა ლუკამ და კარი გამოაღო.
    -დარჩი ჩემ ძმობას გაფიცებ...
    -შედი და ბოდიში მოუხადე.
    -რაა?!
    -შედი და ბოდიში მოუხადე-მეთქი. ახლა არ დაიწყო არაფერი, ადექი და შედი.
    -საღამოს შევალ.
    -ხოდა მე წავედი მაშინ.
    ლუკაც წავიდა და დავრჩით მხოლოდ მე და ნია, ოღონდ ის თავის ოთახში მე ჩემსაში... რამდენიმე კედლის იქით ის სუნთქავდა, მოზღვავებული ფიქრები ერთდროულად დამაცხრნენ და მეც მათ შებრძოლებას შევუდექი... ისეთი საშინელებაა არარსებულ გრძნობაზე ფიქრი რომ ლამის კანი შემომეხია... დღე ასე დაბურდულ ქსელში გახვეული მწერსავით გავიდა, რომელიც ცდილობს იქიდან გამოსვლას მაგრამ ვერ ახერხებს. საღამოს გავედი მისაღებში და ყველაფერი მილაგებული დამხვდა, ალბათ მაშინ მოასწრო როცა მე ჯერ კიდევ მეძინა... ოდნავი გაფაჩუნებაც კი არ ისმოდა სახლში, ნერვების დასამშვიდებლად ისევ ჭამა გადავწყვიტე და სამზარეულოში შევედი, სადაც გაზქურასთან მდგარ ნიას შევეფეთე. მივხვდი რომ დრო იყო ბოდიში მომეხადა და მეც ხმა ამოვიღე
    -ნია -ხმა არ გაუღია ისე გამოტრიალდა და დამინახა თუ არა ისევ შეტრიალდა ალბათ ყავის ადუღებას ელოდა... -ბოდიში.
    რა ადვილია არა მოსასმენად "ბოდიში", მაგრამ თუ მართლა ნანობ მისი თქმა ბევრად უფრო ძნელია ვიდრე წარმოგიდგენიათ. ნიამ ყავა ფინჯანში ჩაისხა და ისე რომ ყურადღება არც კი მოუქცევია კარისკენ წავიდა მაგრამ მსუბუქად მოვკიდე მკლავში ხელი და ვკითხე
    -მაპატიებ ? -ისევ დუმილი, თანაც საშინელი.. ფინჯანი წამით მაგიდაზე დადო გათავისუფლებული ხელით ჩემი ხელი მძიმედ მოიშორა, ისევ აიღო ფინჯანით ყავა და გავიდა... მე კიდევ დავრჩი გაქვავებული...



    ბოღმისგან გული არ მეგონა თუ არ გამისკდებოდა, როცა დავფიქრდი თუ რა შეიძლება ეფიქრა ნიას ჩემზე, სისხლი ტვინში ჩამექცა და თავი ისე ამტკივდა მეგონა გამისკდებოდა, არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, ასე ვთქვათ გამოუვალ სიტუაციაშვი ვიყავი. იქნებ და ნია გიჟადაც კი მთვლიდა, ან კი არ ვიყავი გიჟი ? უფრო სწორად გ-ა-გ-ი-ჟ-ე-ბ-უ-ლ-ი ?! არ მჯერა ჩემი გულის, ცდილობს მომატყუოს.!!! პირი არაფრისთვის დამიკარებია ისე გავედი მისაღებში ნია იქ არ იყო, მის ოთახში დაუკაკუნებლად შევედი რადგან კარი ღია იყო. ნია ფანჯრის წინ სავარძელში გათბობასთან ახლოს იჯდა.
    -ნია
    -რა ?! -მითხრა ისე რომ არც გამოტრიალებულა და თან ყავა მოყლუპა.
    -მაპატიე რა.
    -რატომ ?
    -არ ვიცი რა დამემართა.
    -......
    -მაპატიებ ?
    -არ ვიცი.
    ლოგინზე უკითხავად ჩამოვჯექი და ნიას პროფილში დანახვა მოვახერხე, წამოდგა ფინჯნიანი ყავა კომოდზე დადო.
    -ადექი !
    -რატომ ?
    -ხომ გინდა რომ გაპატიო ხოდა ადექი.
    უსიტყვოდ დავემორჩილე და მის წინ ძეგლივით გავშეშდი.
    -ახლა მე თვალებს დავხუჭავ და შენ მაკოცებ.
    -რაა ?! -გამიკვირდა მისი პასუხი.
    -თვალებს დავხუჭავ და მაკოცებ მეთქი.
    -სად ? -ვკითხე და ჩამეცინა.
    -ზედმეტი კითხვების გარეშე... -წელში გასწორდა, ლურჯი ზედის კაპიშონი თავიდან გადაიძრო და თვალები დახუჭა.
    რამდენიმე წამი იმისთის დამჭირდა რომ გამეანალიზებინა რას ვაკეთებდი... მინდოდა თავი შემეკავებინა და შუბლზე მეკოცნა ეს იმისთვის რომ დანაშაული გამომესყიდა. არ მეგონა რომ მის ცხელ ტუჩებზე უარს ვიტყოდი მაგრამ მეუხერხულა... შეუფერებელი სიტყვაა მაგრამ ასე იყო... ნაზად დავიხარე და ხელშეუხებლად თვალზე ვაკოცე, რომლი შიგნით თვალის გუგა აქეთ იქით დარბოდა.
    არ ვიცი საერთოდ ეს რატომ მთხოვა მაგრამ შევეხე თუ არა წამშივე მომიშორა თვალებში შემომხედა და თქვა
    -ასეც ვიცოდი... -კაპიშონი ისევ თავზე წამოიხურა, მობილური და გასაღები ჯიბეში ჩაიდო, ქურთუკი მოიცვა და წავიდა...
    სანამ მე ყველაფერს გავაცნობიერებდი ფანჯრიდან ტაქსისკენ მიმავალ ნიას მოვკარი თვალი...



    არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, ვიდექი ისევ ნიას ოთახში და ფანჯარას თვალს ვერ ვწყვეტდი...
    სად წავიდა ? -ალბათ რომელიმე დაქალთან... მოდუნებული სხეული ნიას ლოგინზევე მივასვენე და თვალებზე მოწოლილ სიმძიმეს საშუალება მივეცი თავიანთი საქმე გაეკეთებინათ...
    როცა გამეღვიძა ღამის 12 საათი იყო, როგორც ჩანს ნია ჯერ კიდევ არ დაბრუნებულა სახლში... მისაღებში გავედი, რომ ტელეფონი ამეღო და დამერეკა. იმედი გამიცრუვდა, ყურმილი არავის აუღია... რამდენიმეჯერ ისევ უშედეგოდ ვცადე დარეკვა... ნელ-ნელა თითოელუი ნერვი მაწყდებოდა და ჩემი მოთმინებაც პიკს აღწევდა, ჩემ თავზე ნერვებმოშლილმა რამდენიმეჯერ ძლიერად ვკარი ფეხი რკინის კარს, მაგრამ გონს მოსული ისევ ჩემ თავზე ვბრაზობდი... გადავწყვიტე უბრალოდ დავმჯდარიყავი და დავლოდებოდი, მანამ კი ნინის დავურეკე. მისმა ხმამ მაშინვე შეძლო ჩემი დამშვიდება, მომნატრებია დროის სიმცირის მიუხედავად მასთან საუბარი... თბილმა დიალოგმა მშვიდად ჩაიარა და მისი ხმაც მიწყდა...
    ასე ლოდინში დამათენდა ის ღამე, გონს რომ მოვედი დივანზე მაგიდაზე ფეხებ გადაწყობილს მეძინა... სწრაფადვე წამოვდექი და ნიას ოთახში შევვარდი მაგრამ სულ ტყუილად, ოთახი ისეთივე ცარიელი დამხვდა როგორიც დავტოვე... ნერვიულობამ გუშინათვე იფეთქა ჩემში ამიტომ დღევანდელი ბევრად აჭარბებდა გუშინდელს, ვფიქრობდი სად შეიძლებოდა ყოფილიყო, თანაც დღეს კვირაა...
    საშინელი წვიმა.
    სახლში მხოლოდ მე.
    ნიას მოლოდინში.
    ისეთი კოკისპირული წვიმა წამოვიდა ლამის სახლშიც შემოაწვიმა, გათბობა არც კი ჩავრთე ისე ვიჯექი მობუზული დივანზე. წუთი წუთზე ველოდებოდი ნიას და თან ტექსტს ვალაგებდი თუ როგორ უნდა გამომელანძღა კულტურულად... როგორ მინდოდა ახლა კარი შემოეღო და ჩვეულად თავისი ოთახისკენ წასულიყო, მაგრამ არა... არც ნია შემოსულა და არც კარი შერხეულა..
    ასე გავიდა მომდევნო 2 საათი და ღამის 11 საათისკენ როგორც იქნა კარიც ახმაურდა...
    გამიმართლა.
    ჩემ მოჟამულ და გაბრაზებულ სახეს როგორც იქნა ღიმილი გადაეკრა მისი დანახვისას, სულ მთლად გალუმპული დივანზე ჩემ წინ უხმოდ დაეშვა და უკან თავგადაგდებულმა იკითხა
    -დანიელ რა გინდა ?
    -არაფერი...
    -თვალზე კოცნა ვიგულისხმე... -ამ პასუხმა წამიერად გამაკვირვა, არც კი ველოდი...
    -რა შუაშია ?!
    -არადა იმ ლექციაზე ყურადღებით ჩანდი. -მითხრა და მისი დიდრონი თვალებით შემომხედა.
    -რომელ ლექციაზე ?
    -ქალის ფსიქოლოგიაზე რომ ვსაუბრობდით.
    მხოლოდ ახლა ამომიტივტივდა ლალის სიტყვები, სიტყვები რომლებმაც მაშინაც დიდი გაკვირვება გამოიწვიეს ჩემში... მხოლოდ ახლა გავიხსენე ის განმარტებები რომლითაც ნია ჩემ გამოტეხვას ცდილობდა... ლალის თქმით:ნებისმიერი მამაკაცი უძლურია ქალის ტუჩების მიმართ... თვალები მისი სექსუალური ინტერესების გამომხატველია, შუბლი ინტერესის, ტუჩები კი უბრალოდ ვნების და არ ჩასახული გრძნობის... გამიელვა თუ არა ამ სიტყვებმა თავში სირცხვილით თავი მძიმედ დავხარე და დასჯილი ბავშვივით მოვიბუზე.
    -ეგ არც მიფიქრია ნია.
    -მეტი არც არაფერზე ფიქრობ დანიელ.
    -სისულელეა ფსიქოლოგია, ტუჩებში რომ მეკოცნა უეჭველი გამარტყამდი, შუბლზე რომ მეკოცნა დებილი ხო არ გგონივარო მეტყოდი ! "ვაფშე" რა საჭირო იყო ეგ კოცნა და სახლიდან გაქცევა ? -ვუთხარი რაღაც ზემდეტი სითამამით და აგრესიულობით.
    -ბატონო ?! სახლიდან გაქცევა ?
    -ჰო
    -სახლიდან არ გავქცეულვარ დანიელ !
    -ყურმილი რატომ არ აიღე ? იქნებ და ნერვიულობს შენ გამო ვინმე, ასე უნდა დაიკიდო ყველა ?
    -როდის იყო ერთმანეთს ანგარიშს ვაბარებდით ?!
    -წესით სულ უნდა მაბარებდე -გამომივიდა ზედმეტი სიმკაცრით.
    -უკაცრავად ?! ისევ ზედმეტი ხომ არ მოგდის დანიელ ?
    -ისევ ვიჩხუბოთ?
    -აღარ მაქვს შენთან ჩხუბის თავი. -მითხრა დივნიდან წამოდგა და გალუმპული წავიდა თავისი ოთახისაკენ... მეც უკან მივყევი და ოთახში შესულს სანამ კარს მიხურავდა წინ ავესვეტე...
    [ იმ წამს როცა ნია შემოტრიალდა კარის მოსახურად გონება დამებინდა, ასეც იქნებოდა... ნებისმიერი თქვენგანი ჩემ მსგავსად მოიქცეოდა იმ მომენტში]
    -და-ნი-ელ !! -მითხრა დამარცვლით და კარს ძლიერად მოაწვა რომ მიეხურა მაგრამ ის კი გაუთვალისწინებელი დარჩა რომ სუსტი სქესია და მე უფრო ძლიერი ვარ, მეც მეორე მხრიდან მივაწექი კარს და მარტივადვე გავაღე...
    -ნია ნუ ჯინიანობ.
    -იძულებულს ნუ გამხდი სხვაგან გადავიდე.
    -სხვაგან გადახვიდე ? გაგიჟდი არა ?!
    -ალბათ კი.
    -არსადაც არ გადახვალ... მის სხეულს მივეკარი და კედლისკენ მივწიე
    -დანიელ არა ! -მითხრა და ხელის კვრით უკან დაიხია.
    -რაო შემახსენე ლალიმ რა თქვა ტუჩებზე კოცნაზე ? რაღაც კარგად არ მახსოვს...
    -დანიელ არა-მეთქი. გადი !
    პასუხი აღარ გამიცია, ცალი ხელით კედელს დავეყრდენი, ცალი ხელი წელზე შემოვხვიე და მის ვნებიან ტუჩებს ქორივით დავაცხრი... ესეც ქალის ფსიქოლოგია, ესეც მისი მოლოდინი, უნდოდა უცნობის გრძნობის გაღვიძება, ხოდა მან ეს შეძლო... სად არის ახლა ნინი? -უბრალოდ გერმანიაში... და ჩემ გულში ? ეს უკვე აღარ ვიცი...
    -დანიელ... -მითხრა და ტლანქად მოშორდა ჩემ ტუჩებს.
    -დაგრჩა რაიმე სათქმელი ?
    -ჯანდაბა შენ თავს, ჯერ მაკოცე და მერე ვილაპაკოთ.
    2 642 ნახვა
    GOGATV

    abezara