"იძულებული ვარ, ექვსი თვის ორსულმა ქმარი მივატოვო"

ჩემი შვილი რომ დაიბადება, მამა მის გვერდით არ იქნება. ეს გადაწყვეტილება უკვე მივიღე. ახლა მთავარია ძალ–ღონე მოვიკრიბო და აქედან წასვლა შევძლო. ამ წერილს რომ გამოაქვეყნებთ, ალბათ ქმრის ოჯახიდან უკვე წამოსული ვიქნები.
ჩემი ოცნება, რომ კარგი ოჯახი მქონოდა, დაიმსხვრა. გეფიცებით მას, ვინც ახლა ჩემი მკერდის ქვეშ ფეთქავს, რომ ამაში მე არ მიმიძღვის წვლილი. მე ის მიყვარდა, მაგრამ იმან, რაც მათ ოჯახში ამ ერთი წლის განმავლობაში გადამხდა, ყველაფერი გადაფარა. სანამ გათხოვებას არ გადავწყვიტე, ჩემი მომავალი ქმარი და დედამთილი ყოველდღე ჩვენთან მოდიოდნენ, მიმტკიცებდნენ, რომ ბედნიერ ქალად მაქცევდნენ. მარტო მე კი არა, ჩემმა მშობლებმაც დაიჯირეს, რომ სიმართლეს ამბობდნენ. დედა მეუბნებოდა, შეიძლება ასე ძალიან აღარავინ შეგიყვაროსო. ჩემი ქმარი რომ მიყურებდა, ცრემლი სდიოდა. ახლაც არ ვიცი, ასეთ დონეზე შეეძლო თამაში თუ მაშინ მართლა გულწრფელი იყო. შემიყვარდა, მისი ყველა სიტყვა დავიჯერე და ცოლადაც გავყევი. ჩემი ქორწილის დღე რომ მახსენდება, ცრემლები თავისით მომდის. უბედნიერესი ვიყავი და მეგონა, ეს სამუდამოდ გაგრძელდებოდა.
ქორწინებიდან ერთი კვირის შემდეგ ქმარმა სახეში გამარტყა. ეს კი იმის გამო დავიმსახურე, რომ საჭმლიდან ხახვის ამოკრეფა დავიწყე. ხახვს ბავშვობიდან ვერ ვიტან. ამის გამო დედა ჩემთვის ცალკე აკეთებდა სადილს. პირში მომხვდება თუ არა, საშინელი რეფლექსი მეწყება. ეს ჩემდაუნებურად ხდება, ძალით არ ვაკეთებ. სხვათა შორის, ეს ჩემს ქმარს და დედამისს იმ დღეს არ გაუგიათ. ჩემი სადედამთილო დედაჩემს ხუმრობით ეტყოდა ხოლმე, შენს შვილს გემრიელ ჭამას მე შევაჩვევო. მაშინ რას წარმოვიდგენდი, მათი მეთოდები ასეთი სასტიკი თუ იქნებოდა. მოკლედ, ქმარმა თავისი საქციელი ასე ამიხსნა, რომ დედამისს ამით შეურაცხყოფას ვაყენებდი. თურმე კერძიდან რაღაცეებს რომ იღებ, ეს დიასახლისს ამცირებს. ამაში მხარი დედამისმაც აუბა, მითხრა, რასაც მოგიტანენ, უნდა ჭამოო. მაშინ მივხვდი, რომ კარგ ადამიანებთან არ მოვხვდი და ძალიან ვნანობ, რომ იქიდან მაშინვე არ გამოვიქეცი.
პირველ ცემას მეორეც მოჰყვა, მეორეს – მესამე და ასე გაგრძელდა. ჩემს ქმარს მიზეზი არ ელეოდა, რის გამოც თურმე ჭკუის სწავლება მჭირდებოდა. დედამთილისთვის ყოველთვის მე ვიყავი მტყუანი. ქმრისგან შეურაცხყოფილს დედამთილის ლექციების მოსმენა მიწევდა. მათგან წამოსვლას ვაპირებდი, რომ ორსულად დავრჩი. ამ ამბავმა მთელი ოჯახი ისე გაახარა, დედამთილმა ცეკვა დაიწყო. ქმარმა კი მითხრა, რომ ყველაზე მაგარი მამა იქნებოდა. მათი რეაქცია რომ ვნახე, გამიხარდა, ვიფიქრე, იმ დღიდან ყველაფერი შეიცვლებოდა. ცოტა ხანს მართლა მივლიდნენ, თან მყვებოდნენ, მაგრამ მერე ჩემს ორსულობასაც შეეჩვივნენ, ჯერ ლანძღვა–გინება შემომაპარეს, მერე კი "მსუბუქი" სილაც გამაწნეს.
ცოტა ხნის წინ ქმარმა საშინელება ჩაიდინა – ექვსი თვის ორსული მცემა. მის მიმართ ისეთი სიძულვილი ვიგრძენი, მზად ვიყავი, მომეკლა და ოდნავადაც არ შემეცოდებოდა. ახლაც რომ ვხედავ, ზიზღით მევსება გული. მასთან ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია. ამიტომაც გადავწყვიტე, რომ მათი ოჯახიდან წავიდე. ჩემი მშობლები ხვდებიან, რომ ბედნიერი არ ვარ. ერთხელ მამამ მითხრა, იცოდე, ჩვენი კარი შენთვის ყოველთვის ღიაა, თუ ბედნიერი არ იქნები, შეგიძლია, შენი ბავშვობის სახლში დაბრუნდეო. ვიცი, რომ ჩემები კარგად მიმიღებენ და გამიგებენ. ალბათ მათ ვერასოდეს ვეტყვი, ქმარმა ორსული რომ მცემა, რადგან შეიძლება მამაჩემმა მოკლას, ამას არ აპატიებს. ამიტომ სიმართლეს ვერ გავამხელ, უბრალოდ ვიტყვი, რომ უბედური ვარ.
გული მიკვდება, როცა ვფიქრობ, რომ ჩემი შვილი ჯერ არ დაბადებულა და უკვე იწვნია მოძალადე მამის სისასტიკე. გადავწყვიტე, საკუთარ თავსაც ვუშველო და ჩემს შვილსაც, აქედან უნდა გავიქცე!
თქვენი ერთგული მკითხველი