ქურდი ქალის მონანიება

"გამარჯობა. მარი, ალბათ, შვილად მერგები და მიჭირს ასაკით ჩემზე პატარასთან (მით უმეტეს -ჟურნალისტთან) გულის გახსნა, მაგრამ ვეცდები, სიმართლე აუღელვებლად მოგიყვე.

ახლა 60 წელს ვარ მიტანებული და დროის უკან დაბრუნება რომ შემეძლოს, აუცილებლად გავაჩერებდი იმ მომენტზე, როცა 16 წლისამ პირველად მოვიპარე ოქროს საათი. ვერ გეტყვით, რომ გაჭირვებული ოჯახი მქონდა. იმ დროისთვის საკმაოდ შეძლებული მამა მყავდა. არაფერი მაკლდა. ზოგადად, ცხოვრება ჭირდა, მე კი ყველაფერი მქონდა და მშობლები ზომაზე მეტადაც მანებივრებდნენ.

სკოლა 16 წლის ასაკში დავამთავრე და იმავე წელს ჩავირიცხე უნივერსიტეტში, იურიდიულ ფაკულტეტზე. მამამ თბილისში ბინაც კი მიყიდა. სანამ სწავლა დაიწყებოდა, მანამდე სოფელში დავბრუნდი. მეზობელი, მოხუცი ქალი გარდაიცვალა და გასვენებაში წავედი. ოჯახს ქელეხის სამზადისში ვეხმარებოდი, სხვა მეზობლებთან ერთად. გამზადებულ კერძებს ერთ ოთახში ვაწყობდით. სანამ იქამდე მიხვიდოდი, საძინებელი უნდა გაგევლო. თვალი მოვკარი კომოდზე დადებულ, დიასახლისის ოქროს საათს, რომელიც მანამდეც მქონდა მის მაჯაზე ნანახი და ძალიან მომწონდა. როგორც ყველაზე პატარას, სასიარულო საქმეს მე მავალებდნენ. რამდენჯერაც საათს ავუარ-ჩავუარე, იმდენჯერ ძლივს შევიკავე თავი, რომ არ ამეღო, მაგრამ ბოლოს ვისარგებლე იმით, რომ უამრავი ადამიანი შედი-გადიოდა და მივხვდი, რომ ძნელი იქნებოდა ჩემზე ეჭვის აღება. მორიგი გავლისას ვტაცე ხელი და ჯიბეში ჩავიჭყუნე. ლამის გული ამომივარდა...

დანაშაულის შეგრძნება სინდისის ქენჯნას მიღვიძებდა; ისიც კი ვიფიქრე, უკან დავაბრუნებ მოპარულს-მეთქი, მაგრამ ნივთის დაუფლების სურვილი იმდენად ძლიერი იყო, რომ ეს აზრი მაშინვე უარვყავი. სახლში გავიპარე ცოტა ხნით და საათი საგულდაგულოდ გადავმალე ჩემს ტანისამოსში. ცოტა გული მოვიბრუნე და უკან დავბრუნდი. ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა. დანაკარგი აღმოაჩინეს თუ არა, ეგეც არ გამიგია, რადგან მე მალევე წამოვედი თბილისში და მოპარული საათიც თამამად გავიკეთე მაჯაზე, მაგრამ მაინც სულ მეშინოდა, ვინმე ნაცნობი არ გადამყროდა და საათი არ ეცნო. ამიტომ გავყიდე და აღებული ფულით სხვა საათი ვიყიდე.

რადგან პირველი ქურდობა შემრჩა, მადა გამეხსნა და სადაც კი "უადგილოდ" დადებულ ნივთს წავაწყდებოდი, ვიპარავდი. ფულიც ბევრჯერ მომიპარავს. უკვე ჩვევად მექცა და კლეპტომანი გავხდი -სადაც უნდა მივსულიყავი, რაღაც ნივთს აუცილებლად მოვიპარავდი. შესაძლოა, მერე გადამეგდო, მაგრამ სიამოვნებას მოპარვის პროცესი მანიჭებდა. ჩემი მდგომარეობა მაწუხებდა, მაგრამ თავს ვერ ვუმკლავდებოდი.

24 წლის ასაკში გავთხოვდი. დიდი ქორწილი გადაგვიხადეს მშობლებმა. დედამთილ-მამამთილის სახლში ღამის გასათევად უამრავი ადამიანი დარჩა. ზამთარი იყო, პალტოები ერთ ოთახში დააწყვეს. ღამით შევიპარე იმ ოთახში და ყველას ჯიბეები ამოვუსუფთავე. რამდენიმე ჩანთაც ვნახე და ისინიც ამოვაცარიელე. იმის იმედით, რომ პატარძალს ქურდობას არ დააბრალებდნენ, მშვიდად დავწექი დასაძინებლად. ესეც შემრჩა. თუმცა რამდენიმე კვირის შედეგ, როდესაც ქმრის ერთ-ერთმა ნათესავმა სტუმრად მიგვიწვია და იქაც რაღაცები მოვიპარე, უკვე ეჭვი ჩემზე აიღეს. ხელები გავასავსავე, დავანამუსე "ბრალმდებლები", ამას როგორ მკადრებთ-მეთქი, მაგრამ სახელი მაინც გამიტყდა... 1 თვის მერე კი დედამთილმა ჩემი ქმარი აიძულა, გამყროდა.

ოჯახი დამენგრა. გადავედი ჩემს სახლში საცხოვრებლად. რა თქმა უნდა, ჩემი მშობლები და ნათესავები არ იჯერებდნენ, რომ მე დამნაშავე ვიყავი და ამით გულმოცემული, ყოფილ ქმარსა და მის ნათესავებს ლაფში ვსვრიდი. კაცმა ჭირი მალა და ჭირმა თავი არ დამალაო, ხომ გაგიგონიათ? ჰოდა, ერთხელ ქურდობის ფაქტზე წამასწრეს და ქვეყანას მოსდეს ჩემი ბაცაცობის ამბავი. თავი მომეჭრა საქვეყნოდ. ტირილ-ტირილით მოვუყევი მშობლებს ჩემი ავადმყოფობის შესახებ. სახლში გამომკეტეს, არსად მიშვებდნენ და თუ სადმე ერთად წავიდოდით, უყურადღებოდ არ მტოვებდნენ, მაგრამ მაინც ვახერხებდი სუფრიდან ჩანგლის, დანის ან სამარილის მოპარვას და კმაყოფილი ვიყავი ამით.

ჩემი ასეთი მდგომარეობის გამო გათხოვება ვეღარ გავბედე. რამდენიმე საყვარელი მყავდა, მაგრამ იმათაც რომ მოვპარე რაღაცები, მიმატოვეს. მეგობრები გვერდით არ მიჩერდებოდნენ. მხოლოდ ერთი მეგობარი მყავდა - მანანა, რომელმაც ჩემ შესახებ ყველაფერი იცოდა. სტურად რომ მოვიდოდა, ჩანთიდან ფულს ამოიღებდა, უბეში ჩაიდებდა და მერე ჩანთას უყურადღებოდ მიაგდებდა ხოლმე. თან იცინოდა, ახლა თუ რამე გინდა, შეგიძლია, მომპაროო.

6 წლის წინ მაღაზიაში, კარაქის მოპარვის დროს დამიჭირეს და პოლიცია გამოიძახეს. 2 წელი მომისაჯეს და ბოლომდე მოვიხადე. ციხეში პატიმარს არაფერი უნდა მოპარო - შეიძლება, მოგკლან. ამ შიშის გამო იქ ვერ ვიპარავდი და გადავეჩვიე კიდეც ქურდობას. ახლა სრულიად გამოსწორებული ვარ, აღარაფერს ვიპარავ, მაგრამ რად გინდა? ცხოვრება უკვე გავიდა, ახლა თავიდან დაწყება გვიანია. ნეტავ, ადრე დავეჭირე, თუ ასე მიშველიდა. ძალიან ვნანობ, მაგრამ ალბათ ჩემი ბრალი მაინც არ იყო. ახლა მარტო ვარ და თქვენთან მოვედი თხოვნით: მიმიღეთ კლუბში. იმედია, უარს არ მეტყვით - შორიდან ხომ ვერაფერს მოგპარავთ? პატივისცემით, ქურდი ქალი".

ჟურნალი ”გზა”