საქართველოზე შეყვარებული ინგლისელი რძალი

ბევრი ქართველი ცდილობს, უცხოეთში დაიმკვიდროს თავი, მაგრამ დიმიტრი დოლაბერიძისთვის ყველაფერი პირიქით მოხდა - მართალია, ბედს უცხოეთში ეწია, მაგრამ მისმა ინგლისელმა მეუღლემ, ქეითი დეივის რუთმა ინგლისში ცხოვრებას საქართველოში ჩამოსვლა და ოჯახთან ერთად აქ ყოფნა არჩია.

საქართველოში ჩამოსული დო­ლაბერიძე-დეივისის ოჯახი თბილისის ხმაურსაც გაერიდა და წავკისში დასახლდა. მათი სახლი პატარა ზღაპრულ კოშკს ჰგავს, სადაც ჰარმონია, ოჯახური იდილია და დიდი სიყვარული სუფ­ევს. ეზოში ძაღლი, კატა, ორი ქათამი და ორი კურდღელი ჰყავთ, სახლში კი სამი შვილი ჟრიამულობს. დიმიტრი 36 წლის გახლავთ. ის საერთაშორისო ურთიერთობების დოქტორია და თსუ-ში მუშაობს. ასევე, საქართველოს კომპლექსური განვითარების სტრატეგიული კვლევის ცენტრის დირექტორის მოადგილეა.

32 წლის ქეითი ინგლისური ენის სპეციალისტია და საქართველოს კულტურის სამინისტროში ინგლისურ ენაზე ნათარგმნ ტექსტებს ასწორებს. ქართველების ინგლისელი რძალი მწერალიც გახლავთ და მალე ქართულ ენაზე ნათარგმნი მისი სამტომეული - "სისხლიანი წინასწარმეტყველება" გამოიცემა. ქეითი ქართულად უკვე საუბრობს, ბავშვები კი ქართულ-ინგლისურად ლაპარაკობენ, საბავშვო ბაღშიც დადიან და წავკისელ თანატოლებს თამაშ-თამაშში ინგლისური ასწავლეს.

- ბავშვებს ორ-ორი სახელი და ასევე ორ-ორი გვარი აქვთ საბუთებში მითითებული.

ქეითი:
- ლილი მარიამ დოლაბერიძე-დეივისი 4 წლის არის, დალი ელისაბედი - 2 წლის და 6 თვის, თორნიკე ალექსანდრე კი 2 თვის გახლავთ.

- ორ-ორი სახელი რატომ აქვთ ბავშვებს?

დიმიტრი:
- ქართულ-ბრიტანული სახელები დავარქვით. რაც შეეხება ახალდაბადებულ შვილს, მას ჩემი ძმაკაცის სახელი, თორნიკე დავარქვი. მამაჩემისა და ბიძაჩემის სახელებს ვერ დავარქმევდი - ცოტა უხერხულია, რომ XXI საუკუნეში შვილისთვის შამილი ან ბეგლარი დამერქმია.

- ერთმანეთი როგორ გაიცანით?
- 12 წელი საზღვარგარეთ ვცხოვრობდი და ვმუშაობდი; ჯერ დიდ ბრიტანეთში ვიყავი, მერე ახალ ზელანდიაში გადავედი. შემდეგ გადავწყვიტე, სამშობლოში დავბრუნებულიყავი და აქ მომეხდინა ჩემი ცოდნისა თუ გამოცდილების რეალიზაცია, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ აქ არავის ვჭირდებოდი და ისევ საზღვარგარეთ წასვლა გადავწყვიტე. ამისთვის მარტივი გზა ავირჩიე: შევედი "სკაიპში" და ოცდახუთ უცხოელ გოგონას მივწერე სტანდარტული გაცნობის წერილები. მათ შორის არც ერთს არ ვიცნობდი, უბრალოდ, საძიებო სისტემამ ვინც "ამოაგდო", იმათ მივწერე. ამ ოცდახუთი გოგოდან პასუხი ორმა გამცა, მათ შორის ერთ-ერთი ქეითი იყო. ეს 6 წლის წინ მოხდა.

- რატომ დაინტერესდი დიმიტრის "სკაიპ"-შეტყობინებით?

ქეითი:
- როცა დიმიტრიმ მომწერა, საერთოდ არ ვიცოდი, თუ არსებობდა ქვეყანა საქართველო. რუსი მეგონა. აღმოჩნდა, რომ საერთო ინტერესები გვქო­ნდა, ერთნაირი მუსიკა მოგვწონდა, საერთო მისწრაფებები გვაკავშირებდა. დავახლოვდით და მალე ავაწყვეთ ურთიერთობა. მაშინ გეგმაში ნამდვილად არ მქონდა, რომ ახალი სიყვარული და ურთიერთობები მეძებნა... სხვათა შორის, მაშინ ახალ ზელანდიაში მეგობრებთან ვიყავი ჩასული. დიმიტრი ძალიან მომეწონა.

- დედისერთა ხარ და ალბათ, შენს მშობლებს ქართველი რძალი უნდოდათ...

დიმიტრი:
- მეც მინდოდა, ქართველი შემერთო ცოლად, მაგრამ იმედი გამიცრუეს: ვინც მომეწონა, დაუყოვნებლივ დაქორწინებას მთხოვდა, მე კი მინდოდა, უკეთ გაგვეცნო ერთმანეთი. მოკლედ, სამი შეყვარებული მყავდა და სამივე გათხოვებას ჩქარობდა. ჰოდა, გათხოვდნენ კიდეც. მე კი უცხოეთში წავედი, ვისწავლე, ახალ ზელანდიაში ოკლენდის უნივერსიტეტის პროფესორის ასისტენტი გავხდი და ლექციებს ვკითხულობდი. ბედი მაინც ბედია

- ადრე თუ გვიან, ქეითს მაინც გავიცნობდი. დღეს უბედნიერესი ადამიანი ვარ, რადგან მყავს ულამაზესი, ჭკვიანი ცოლი და არაჩვეულებრივი შვილები. დოლაბერიძეები სულ 150 კაცი ვართ და მინდა, ეს გვარი გამრავლდეს.

- ქეით, როგორ შეეგუე ქართულ გარემოსა და ტრადიციებს?
- თბილისში ჩამოსულები თავდაპირველად, დიმიტრის მშობლებთან ერთად ვცხოვ­რობდით. მაშინ ჩემი მამამთილი ცუდად იყო, მაგრამ პასუხისმგებლობას არსად გავქცევივარ. მე ჩამოვედი უცხო ქვეყანაში, უცხო ტრადიციების მქონე ად­ამიანების გარემოცვაში მიწევდა ცხოვრება, მაგრამ ჩემი მოვალეობა იყო, ქმრის გვერდით ვყოფილიყავი. თუ წყვილს შორის სიყვარულია, პრობლემებიც ად­ვილად გვარდება. სამწუხაროდ, მამამთილი გარდაიცვალა... არაჩვეულებრივი დედამთილი მყავს. დიმას გაუთხოვარი მამიდაც ჰყავს და ისიც ძალიან მიყვარს. თუმცა, გაცნობიერებული გვაქვს, რომ ახალშექმნილმა ოჯახმა ცალკე უნდა იცხოვროს და ჩვენც ქალაქგარეთ წამოვედით... რაც შეეხება საქართველოს - ეს ძალიან ლამაზი, თბილი და მზიანი ქვეყანაა. თან, აქ ცხოვრება უფრო იაფია. ბრიტანეთის კანონმდებლობით, ბავშვები იქაური მოქალაქეებიც არიან. ყოველთვის შეგვიძლია ბრიტანეთში წასვლა, მაგრამ 2 წელია, ამაზე არც გვიფიქრია. ჩემი აზრით, მეც იქ უნდა ვიყო, სადაც ჩემი ქმრისა და შვილების სამშობლოა.

- ქართული კერძების მომზადება თუ ისწავლე?
- რა თქმა უნდა! მაგალითად, ხაჭაპურს ვაცხობ, მწვადს ვწვავ. სხვა ქართულ კერძებსაც ვამზადებ, მაგრამ თქვენგან განსხვავებით, ცოტა მწვანილს ვიყენებ. საერთოდ, მწვანილი დიდად არ მიყვარს... დიმას ბევრი მეგობარი ჰყავს. ისინი ხან ჩვენთან მოდიან, ხანაც - ჩვენ მივდივართ სტუმრად. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი ტრადიციაა. ასევე, ქმრის ნათესავებთან ურთიერთობაც მომწონს. მეც დედისერთა ვარ და ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ ბევრი შვილი უნდა გვყავდეს. სამივე ბავშვი საპატრიარქოს წმინდა იოაკიმესა და ანას სახელობის სამედიცინო ცენტრში გავაჩინე. რამდენიმე სამშობიარო ვნახე, მაგრამ საპატრიარქოს კლინიკა მომეწონა. იქ ოჯახური სითბო და გარემოა.

- რძალ-დედამთილს მართლა იდ­ე­ალური ურთიერთობა აქვთ?

დიმიტრი:
- არაჩვეულებრივი რძალდედამთილობა აქვთ. სადავო რა უნდა ჰქონდეთ? მეც, მაგალითად, ძალიან მიყვარს ჩე­მი სიდედრი ჯუდი. ის წელიწადში ორჯერ ჩამოდის ჩვენთან, საჩუქრები ჩამოაქვს და საპრეტენზიო რა უნდა მქონდეს (იღიმის)?! აი, ახლაც აქ არის: საახალწლოდ გვეწვია, თან - ახალდაბადებული შვილიშვილი მოინახულა.

- ქალბატონო ჯუდი, ერთადერთი შვილი უცხო მხარეში რომ გაგითხოვდათ, ამას როგორ შეეგუეთ?

ჯუდი:
- ეს ქეითის არჩევანი იყო და მე როგორ ჩავერეოდი?! საბედნიეროდ, კარგი სიძე მყავს. საქართველო არაჩვეულებრივი ქვეყანა ყოფილა - მზი­ანი და ნათელი. ძალიან მომწონს ძველი თბილისი, მცხეთა, სიღნაღი და ისტორიული ქალაქები. ხალხიც არაჩვეულებრივად თბილი და ყურადღებიანია. მინდა, საქართველო განვითარდეს და ევროპული დონის ქვეყანა გახდეს. ბედნიერი ვარ, რომ ჩემი შვილიშვილები ჯანსაღ გარემოში იზრდებიან.
მალე დალი, ლილი, თორნიკე მოინათლებიან და დოლაბერიძეების ოჯახში დიდი სუფრაც გაიშლება.

გიორგი ბერიძე
ჟურნალი ”გზა”