რა აკლია ნიუ იორკში ლიკა ევგენიძეს
1 567 ნახვა
ყოფილი ტელესახე, ცნობილი ოჯახის შვილი და ასევე ცნობილი ოჯახის რძალი, ლიკა ევგენიძე, წელიწადზე მეტია ტელეეკრანიდან გაქრა და ქმართან, ნიკა ალასანიასთან ერთად საქართველოდან შორს, ოკეანის გაღმა, ნიუ იორკში გაემგზავრა. იქ კი მისი ამერიკული ცხოვრება ჩვეულებრივი ქართველი ქალის ცხოვრებას დაემსგავსა – ორ შვილს, ანა–სოფიას და ალექსანდრეს, მარტო ზრდის, ოჯახის საქმეებსაც მარტო უმკლავდება, გამუდმებით ქმარ–შვილის გარშემო ტრიალებს...
ლიკამ თავის ამერიკულ ყოფაზე "სარკეს" უამბო. მას ამერიკაში დავუკავშირდით.
– ლიკა, ამერიკაში შობის დღესასწაულს განსაკუთრებულად ზეიმობენ. როგორ შეხვდით ამ დღეს, რა ტრადიცია გაითვალისწინეთ?
– ამერიკაში, ისევე როგორც საქართველოში, შობა ძალიან ოჯახური დღესასწაულია. ჩვენც სახლში შევხვდით, ოჯახური ვახშამი მოვაწყვეთ. შობაზე ოჯახის წევრები ერთმანეთს საჩუქრებს ჩუქნიან, ულოცავენ. შობის წინა დღეებში მთელი ქალაქი გადაჭედილია, მაღაზიებში, ქუჩებში ხალხმრავლობაა. მერე კი ყველაფერი მშვიდდება.
– ამერიკაში რაიმე სამსახურის დაწყებაზე არ ფიქრობთ? ამერიკული ცხოვრება როგორია?
– ორი პატარა შვილი მყავს. ანა–სოფია სამწლინახევრისაა, უმცროსი, ალექსანდრე კი – 4 თვის. ჩემი ამჟამინდელი ცხოვრება მხოლოდ ქმარ–შვილით შემოიფარგლება. ბავშვებს დიდი ყურადღება სჭირდებათ, ამიტომ თავიდან ბოლომდე მათზე ვარ გადართული. ჯერჯერობით ყოველგვარ სამსახურზე ზედმეტია ლაპარაკი. ანა–სოფია საბავშვო ბაღში დადის, პატარას იმდენი ყურადღება სჭირდება, რომ მთელი დღე მასზე ვარ გადაგებული. ცოტა რომ წამოიზრდება, მერე სამსახურზე აუცილებლად ვიფიქრებ.
– აქ პოპულარული იყავით, ხალხის ყურადღების ცენტრში ექცეოდით. ეს ყველაფერი არ გენატრებათ?
– მანდ რაცაა და რაც ხდებოდა, ის ყველაფერი ძალიან მენატრება. ჩემი სამსახური, ყოფილი თანამშრომლები მენატრებიან, მაგრამ საჭიროა, რომ ეს პერიოდი აქ ვიყო. შვილების გაზრდაზე კარგი სამსახური არც არაფერია. ამ ეტაპზე ისეთი დაკავებული ვარ, დღეები ისე გადის, ვერაფერს ვიგებ. ეს მეხმარება, რომ ნოსტალგია ნაკლებად ვიგრძნო.
– ანა–სოფიას მშობლიური ქართული ნელ–ნელა ხომ არ ავიწყდება?
– თავიდან ძალიან გაუჭირდა, რადგან ინგლისური არ იცოდა, მაგრამ უცებ აითვისა და ახლა კარგად ლაპარაკობს. ბაღში ინგლისურად საუბრობს, სახლში ქართულად ველაპარაკებით. ნიკაც აქ გაიზარდა, მაგრამ ოჯახს არ მიუცია მისთვის საშუალება, რომ ქართული ენა დაევიწყებინა. რა თქმა უნდა, ანა–სოფიაც არ დაივიწყებს ქართულს.
– ორმა შვილმა ცოლ–ქმარს საზრუნავი და პასუხისმგებლობა ალბათ გაგიორმაგათ.
– ორი შვილი დიდი პასუხისმგებლობაა. მეც შევიცვალე და ნიკაც, უკვე სხვა მიზნები, სხვა სურვილები გაგვიჩნდა. ჩვენს ცხოვრებაში საკმაოდ რთული და ამავე დროს სასიამოვნო ეტაპი დადგა. შვილებს არამხოლოდ გაზრდა სჭირდებათ, აღზრდაც უნდათ და მე და ნიკა ხშირად ვსაუბრობთ ამაზე. ბევრი ფაქტორი, დეტალია გასათვალისწინებელი. საბედნიეროდ, მე და ნიკა ადვილად შევთანხმდით იმაზე, თუ რა მეთოდებით, როგორ უნდა აღვზარდოთ შვილები. სხვათა შორის, ძალიან მშიშარა დედა ვარ, სულ მგონია, რომ შეიძლება რომელიმეს რამე დაემართოს. რაღაცნაირად შინაგანი ფორიაქი მაქვს. ჩემთვის პირველ ადგილას ოჯახი, ქმარი, ჩვენი შვილებია.
– შვილებს მარტო ზრდით, დამხმარე არ გჭირდებათ?
– ორივეს მარტო ვუვლი. სანამ ალექსანდრე მეყოლებოდა, მეგონა, ძალიან გამიჭირდებოდა ორი ბავშვის მოვლა, მართლაც საკმაოდ რთულია, მაგრამ ვახერხებ. ბავშვებსაც მე ვუვლი და საჭმელსაც მე ვაკეთებ, თან ძალიან მიყვარს მზარეულობა.
– ქართულ კერძებს ამზადებთ?
– შერეულად, ხან ქართულს და ხან აქაურს. ამით კარგად ვერთობი. საახალწლოდაც ქართული კერძები გავაკეთე, გოზინაყიც კი გვქონდა. რა თქმა უნდა, აქ ისეთი არ გამოდის აჭარული ხაჭაპური, როგორიც ბათუმში, მაგრამ მაინც ვცდილობ. ქართულ რესტორნებშიც დავდივართ.
– ქმარი გეხმარებათ ბავშვების მოვლაში?
– კი, როგორ არა, ნიკა ძალიან მეხმარება. ის რომ არ იყოს, არ ვიცი, რა მეშველებოდა. შეუძლია ბავშვებს აჭამოს, გამოუცვალოს, გაასეირნოს. თუ სადმე მივდივარ, ორივე ბავშვს იტოვებს და არ მეშინია, რომ მათ რამეს დააკლებს. როცა სადმე ვარ, მირეკავს, ერთი დავაძინე, ახლა მეორეს ვაძინებო და ა.შ.
– ორი ბავშვი, ოჯახის საქმეები, ყოფითი წვრილმანები... ახერხებთ, რომ თქვენს ურთიერთობაში რომანტიკა არ გაქრეს?
– რა თქმა უნდა. ვცდილობთ, ჩვენი ცხოვრება ყოფითში არ გადაიზარდოს. შეიძლება ნიკამ დიდი სიურპრიზები არ გამიკეთოს, მაგრამ ზოგჯერ ბავშვებს მის მშობლებთან ვტოვებთ და ორნი სადმე მივდივართ. მარტო რომ ვრჩებით, ბევრს ვსაუბრობთ. შენ უნდა გქონდეს სურვილი, რომ ცხოვრება ყოველდღიურ მოსაბეზრებელ ურთიერთობად არ იქცეს.
– მამათქვენმა, დათო ევგენიძემ პატარა ალექსანდრე მოინახულა?
– არა. დედაჩემი ჩამოვიდა და მშობიარობას დაესწრო. მამა ჯერჯერობით ვერ ახერხებს ჩამოსვლას, მაგრამ იმედი მაქვს, მალე გვესტუმრება. ასე ადვილი ხომ არაა აქ ჩამოსვლა, ამხელა გზაა და მამას კი მანდ ბევრი საქმე მაქვს. აქ რომ წამოვიდეს, ყველაფრის გადადება მოუწევს.
– ამერიკაში მეგობრები გყავთ?
– კი, ძალიან ბევრი. აქ საკმაოდ ბევრი ქართველია, ზოგი თბილისიდანაა. ისინი რომ არ იყვნენ, ალბათ ძალიან გამიჭირდებოდა. ზოგი უკან ბრუნდება, ზოგი აქეთ ჩამოდის. ნიკა აქ გაიზარდა და უამრავ ადამიანს იცნობს. მათთან ურთიერთობით მიმსუბუქდება ის გრძნობა, რომ ამხელა ქვეყანაში მარტოები ვართ.
– უახლოეს მომავალში არ აპირებთ საქართველოში დაბრუნებას?
– ამერიკის მოქალაქეობის მიღებას ველოდები და მერე აუცილებლად ჩამოვალთ, დაახლოებით გაზაფხულზე. თან პატარაც ცოტა წამოიზრდება. ვერ გეტყვით, ჩვენი ჩამოსვლა სამუდამო იქნება თუ არა, რადგან დაგეგმილად არასოდეს ვცხოვრობ. ხვალ რას გავაკეთებ, ეს არ ვიცი და მანდ დავრჩებით თუ ისევ ამერიკაში ჩამოვალთ, ეს, მით უმეტეს, არ ვიცი. ისე სწრაფად იცვლება რაღაცეები, რომ გეგმების დალაგებას აზრი არ აქვს. ცხოვრება მიედინება და მეც მივყვები ყოველგვარი გეგმების გარეშე. ის კი ზუსტად ვიცი, რომ ჩვენს პატარას აუცილებლად მანდ მოვნათლავთ.
– ამერიკაში ყველაზე მეტად რა გენატრებათ?
– პირველ რიგში, ჩემი საყვარელი ხალხი, ჩემი ოჯახი, აბსოლუტურად ყველაფერი. მანდ დავიბადე, გავიზარდე, ჩემი ხალხია, ჩემი ქვეყანაა და როგორ შეიძლება, რამე არ მენატრებოდეს? აქ რაც უნდა კარგად ვცხოვრობდე, სულ მაქვს შეგრძნება, რომ რაღაც დიდი მაკლია.
ჩემი და ნიკას ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი ეტაპია. ამხელა ქალაქში, ნიუ იორკში, მარტო, მხოლოდ ჩვენს შვილებთან ერთად ვართ. ბავშვებში ყოველდღიურად უამრავ ახალ–ახალ დეტალს ვიჭერ. ანა–სოფია რომ დაიბადა, მაშინ ვმუშაობდი და დღეს ძალიან მწყდება გული, რომ მისი პირველი მიმიკები, პირველი ქცევები გამოვტოვე. ახლა მაქვს საშუალება, ბოლომდე მივადევნო თვალი, როდის რას სწავლობენ. ვცდილობ, ის ავანაზღაურო, რაც ანა–სოფიას ჩემგან დააკლდა. სანამ არ გაიზრდებიან, მუშაობაზე არ ვიფიქრებ. ამ ეტაპზე ჩემთვის წარმოუდგენელია, შვილები ძიძას გადავაბარო.
– დაბოლოს, აქ, საზოგადოებაში, ფიქრობენ, რომ საქართველოდან თქვენი წასვლა იმ პოლიტიკურ ცვლილებებს მოჰყვა, რაც თქვენს ოჯახსაც შეეხო – თქვენი ქმარი, ნიკა ალასანია, ყოფილი პრეზიდენტის მიხეილ სააკაშვილის ბიძაშვილია.
– მე რა შუაში ვარ, ერთი ეგ მითხარით! ვერავის დავუშლი ჭორაობას, ვისაც რა უნდა, იმას ამბობს, მაგრამ ამერიკაში ჩვენს წამოსვლას პოლიტიკურ ცვლილებებთან საერთო არაფერი აქვს.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
ლიკამ თავის ამერიკულ ყოფაზე "სარკეს" უამბო. მას ამერიკაში დავუკავშირდით.
– ლიკა, ამერიკაში შობის დღესასწაულს განსაკუთრებულად ზეიმობენ. როგორ შეხვდით ამ დღეს, რა ტრადიცია გაითვალისწინეთ?
– ამერიკაში, ისევე როგორც საქართველოში, შობა ძალიან ოჯახური დღესასწაულია. ჩვენც სახლში შევხვდით, ოჯახური ვახშამი მოვაწყვეთ. შობაზე ოჯახის წევრები ერთმანეთს საჩუქრებს ჩუქნიან, ულოცავენ. შობის წინა დღეებში მთელი ქალაქი გადაჭედილია, მაღაზიებში, ქუჩებში ხალხმრავლობაა. მერე კი ყველაფერი მშვიდდება.
– ამერიკაში რაიმე სამსახურის დაწყებაზე არ ფიქრობთ? ამერიკული ცხოვრება როგორია?
– ორი პატარა შვილი მყავს. ანა–სოფია სამწლინახევრისაა, უმცროსი, ალექსანდრე კი – 4 თვის. ჩემი ამჟამინდელი ცხოვრება მხოლოდ ქმარ–შვილით შემოიფარგლება. ბავშვებს დიდი ყურადღება სჭირდებათ, ამიტომ თავიდან ბოლომდე მათზე ვარ გადართული. ჯერჯერობით ყოველგვარ სამსახურზე ზედმეტია ლაპარაკი. ანა–სოფია საბავშვო ბაღში დადის, პატარას იმდენი ყურადღება სჭირდება, რომ მთელი დღე მასზე ვარ გადაგებული. ცოტა რომ წამოიზრდება, მერე სამსახურზე აუცილებლად ვიფიქრებ.
– აქ პოპულარული იყავით, ხალხის ყურადღების ცენტრში ექცეოდით. ეს ყველაფერი არ გენატრებათ?
– მანდ რაცაა და რაც ხდებოდა, ის ყველაფერი ძალიან მენატრება. ჩემი სამსახური, ყოფილი თანამშრომლები მენატრებიან, მაგრამ საჭიროა, რომ ეს პერიოდი აქ ვიყო. შვილების გაზრდაზე კარგი სამსახური არც არაფერია. ამ ეტაპზე ისეთი დაკავებული ვარ, დღეები ისე გადის, ვერაფერს ვიგებ. ეს მეხმარება, რომ ნოსტალგია ნაკლებად ვიგრძნო.
– ანა–სოფიას მშობლიური ქართული ნელ–ნელა ხომ არ ავიწყდება?
– თავიდან ძალიან გაუჭირდა, რადგან ინგლისური არ იცოდა, მაგრამ უცებ აითვისა და ახლა კარგად ლაპარაკობს. ბაღში ინგლისურად საუბრობს, სახლში ქართულად ველაპარაკებით. ნიკაც აქ გაიზარდა, მაგრამ ოჯახს არ მიუცია მისთვის საშუალება, რომ ქართული ენა დაევიწყებინა. რა თქმა უნდა, ანა–სოფიაც არ დაივიწყებს ქართულს.
– ორმა შვილმა ცოლ–ქმარს საზრუნავი და პასუხისმგებლობა ალბათ გაგიორმაგათ.
– ორი შვილი დიდი პასუხისმგებლობაა. მეც შევიცვალე და ნიკაც, უკვე სხვა მიზნები, სხვა სურვილები გაგვიჩნდა. ჩვენს ცხოვრებაში საკმაოდ რთული და ამავე დროს სასიამოვნო ეტაპი დადგა. შვილებს არამხოლოდ გაზრდა სჭირდებათ, აღზრდაც უნდათ და მე და ნიკა ხშირად ვსაუბრობთ ამაზე. ბევრი ფაქტორი, დეტალია გასათვალისწინებელი. საბედნიეროდ, მე და ნიკა ადვილად შევთანხმდით იმაზე, თუ რა მეთოდებით, როგორ უნდა აღვზარდოთ შვილები. სხვათა შორის, ძალიან მშიშარა დედა ვარ, სულ მგონია, რომ შეიძლება რომელიმეს რამე დაემართოს. რაღაცნაირად შინაგანი ფორიაქი მაქვს. ჩემთვის პირველ ადგილას ოჯახი, ქმარი, ჩვენი შვილებია.
– შვილებს მარტო ზრდით, დამხმარე არ გჭირდებათ?
– ორივეს მარტო ვუვლი. სანამ ალექსანდრე მეყოლებოდა, მეგონა, ძალიან გამიჭირდებოდა ორი ბავშვის მოვლა, მართლაც საკმაოდ რთულია, მაგრამ ვახერხებ. ბავშვებსაც მე ვუვლი და საჭმელსაც მე ვაკეთებ, თან ძალიან მიყვარს მზარეულობა.
– ქართულ კერძებს ამზადებთ?
– შერეულად, ხან ქართულს და ხან აქაურს. ამით კარგად ვერთობი. საახალწლოდაც ქართული კერძები გავაკეთე, გოზინაყიც კი გვქონდა. რა თქმა უნდა, აქ ისეთი არ გამოდის აჭარული ხაჭაპური, როგორიც ბათუმში, მაგრამ მაინც ვცდილობ. ქართულ რესტორნებშიც დავდივართ.
– ქმარი გეხმარებათ ბავშვების მოვლაში?
– კი, როგორ არა, ნიკა ძალიან მეხმარება. ის რომ არ იყოს, არ ვიცი, რა მეშველებოდა. შეუძლია ბავშვებს აჭამოს, გამოუცვალოს, გაასეირნოს. თუ სადმე მივდივარ, ორივე ბავშვს იტოვებს და არ მეშინია, რომ მათ რამეს დააკლებს. როცა სადმე ვარ, მირეკავს, ერთი დავაძინე, ახლა მეორეს ვაძინებო და ა.შ.
– ორი ბავშვი, ოჯახის საქმეები, ყოფითი წვრილმანები... ახერხებთ, რომ თქვენს ურთიერთობაში რომანტიკა არ გაქრეს?
– რა თქმა უნდა. ვცდილობთ, ჩვენი ცხოვრება ყოფითში არ გადაიზარდოს. შეიძლება ნიკამ დიდი სიურპრიზები არ გამიკეთოს, მაგრამ ზოგჯერ ბავშვებს მის მშობლებთან ვტოვებთ და ორნი სადმე მივდივართ. მარტო რომ ვრჩებით, ბევრს ვსაუბრობთ. შენ უნდა გქონდეს სურვილი, რომ ცხოვრება ყოველდღიურ მოსაბეზრებელ ურთიერთობად არ იქცეს.
– მამათქვენმა, დათო ევგენიძემ პატარა ალექსანდრე მოინახულა?
– არა. დედაჩემი ჩამოვიდა და მშობიარობას დაესწრო. მამა ჯერჯერობით ვერ ახერხებს ჩამოსვლას, მაგრამ იმედი მაქვს, მალე გვესტუმრება. ასე ადვილი ხომ არაა აქ ჩამოსვლა, ამხელა გზაა და მამას კი მანდ ბევრი საქმე მაქვს. აქ რომ წამოვიდეს, ყველაფრის გადადება მოუწევს.
– ამერიკაში მეგობრები გყავთ?
– კი, ძალიან ბევრი. აქ საკმაოდ ბევრი ქართველია, ზოგი თბილისიდანაა. ისინი რომ არ იყვნენ, ალბათ ძალიან გამიჭირდებოდა. ზოგი უკან ბრუნდება, ზოგი აქეთ ჩამოდის. ნიკა აქ გაიზარდა და უამრავ ადამიანს იცნობს. მათთან ურთიერთობით მიმსუბუქდება ის გრძნობა, რომ ამხელა ქვეყანაში მარტოები ვართ.
– უახლოეს მომავალში არ აპირებთ საქართველოში დაბრუნებას?
– ამერიკის მოქალაქეობის მიღებას ველოდები და მერე აუცილებლად ჩამოვალთ, დაახლოებით გაზაფხულზე. თან პატარაც ცოტა წამოიზრდება. ვერ გეტყვით, ჩვენი ჩამოსვლა სამუდამო იქნება თუ არა, რადგან დაგეგმილად არასოდეს ვცხოვრობ. ხვალ რას გავაკეთებ, ეს არ ვიცი და მანდ დავრჩებით თუ ისევ ამერიკაში ჩამოვალთ, ეს, მით უმეტეს, არ ვიცი. ისე სწრაფად იცვლება რაღაცეები, რომ გეგმების დალაგებას აზრი არ აქვს. ცხოვრება მიედინება და მეც მივყვები ყოველგვარი გეგმების გარეშე. ის კი ზუსტად ვიცი, რომ ჩვენს პატარას აუცილებლად მანდ მოვნათლავთ.
– ამერიკაში ყველაზე მეტად რა გენატრებათ?
– პირველ რიგში, ჩემი საყვარელი ხალხი, ჩემი ოჯახი, აბსოლუტურად ყველაფერი. მანდ დავიბადე, გავიზარდე, ჩემი ხალხია, ჩემი ქვეყანაა და როგორ შეიძლება, რამე არ მენატრებოდეს? აქ რაც უნდა კარგად ვცხოვრობდე, სულ მაქვს შეგრძნება, რომ რაღაც დიდი მაკლია.
ჩემი და ნიკას ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი ეტაპია. ამხელა ქალაქში, ნიუ იორკში, მარტო, მხოლოდ ჩვენს შვილებთან ერთად ვართ. ბავშვებში ყოველდღიურად უამრავ ახალ–ახალ დეტალს ვიჭერ. ანა–სოფია რომ დაიბადა, მაშინ ვმუშაობდი და დღეს ძალიან მწყდება გული, რომ მისი პირველი მიმიკები, პირველი ქცევები გამოვტოვე. ახლა მაქვს საშუალება, ბოლომდე მივადევნო თვალი, როდის რას სწავლობენ. ვცდილობ, ის ავანაზღაურო, რაც ანა–სოფიას ჩემგან დააკლდა. სანამ არ გაიზრდებიან, მუშაობაზე არ ვიფიქრებ. ამ ეტაპზე ჩემთვის წარმოუდგენელია, შვილები ძიძას გადავაბარო.
– დაბოლოს, აქ, საზოგადოებაში, ფიქრობენ, რომ საქართველოდან თქვენი წასვლა იმ პოლიტიკურ ცვლილებებს მოჰყვა, რაც თქვენს ოჯახსაც შეეხო – თქვენი ქმარი, ნიკა ალასანია, ყოფილი პრეზიდენტის მიხეილ სააკაშვილის ბიძაშვილია.
– მე რა შუაში ვარ, ერთი ეგ მითხარით! ვერავის დავუშლი ჭორაობას, ვისაც რა უნდა, იმას ამბობს, მაგრამ ამერიკაში ჩვენს წამოსვლას პოლიტიკურ ცვლილებებთან საერთო არაფერი აქვს.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
