გიგი გაჩეჩილაძე: "ავტობუსში დამმალეს და რუსეთიდან ისე ჩამომიყვანეს"

მოცეკვავე გიგი გაჩეჩილაძე საკმაოდ ბევრს მოგზაურობს. ყველაზე ხანგრძლივი ვოიაჟი 13 წლის ასაკში ჰქონდა, როცა ამერიკაში სასწავლებლად წავიდა. იქ გატარებულმა წლებმა ბევრი რამ მისცა. დალასი მისთვის დღემდე ტკბილ მოგონებად რჩება. ხმაურიანი ნიუ იორკი კი იმის მიხედვით ენატრება, ცხოვრებაში რა პერიოდი უდგას. მაგალითად, როგორც თავად გვითხრა, ამჟამად პირად ცხოვრებაში ისეთი ეტაპი აქვს, ნიუ იორკში რამდენიმე დღის გატარება ნამდვილად არ აწყენდა.
უცხოეთში შოპინგი არ აინტერესებს, გართობისთვის კი დროს ყოველთვის პოულობს. თბილისური კლუბებისგან განსხვავებით, დასავლური გასართობი დაწესებულებები მოსწონს. ყველაზე უცნაური კლუბი იტალიაში, ქალაქ რიმინიში ნახა, შუაგულ ზღვაში.
გიგისთვის საქართველოში მოგზაურობაც დიდი სიამოვნებაა. გასულ ზაფხულს მეგობრებთან ერთად საქართველოში გატარებულმა შვიდდღიანმა ტურმა ბევრი თავგადასავალი დაუტოვა მოსაგონრად.

– გიგი, თქვენი პროფესიის წყალობით, ალბათ ბევრს მოგზაურობთ.
– კი, ნამდვილად ასეა, თან, სიმართლე გითხრათ, მოგზაურობა ძალიან მიყვარს, ოღონდ მარტოს – არა. მიუხედავად ამისა, ერთადერთხელ ვიმოგზაურე მარტომ და ძალიან ვისიამოვნე. რამდენიმე თვის წინ ვერონა, მილანი, ვენეცია და რომი სრულიად მარტომ შემოვიარე.

– ეს თქვენი პირველი ვოიაჟი იყო იტალიაში?
– დიახ. მილანში მეგობრის, რამაზ ლაზარიაშვილის ოჯახში დავბინავდი. ყველაზე მეტად რიმინის მახლობლად მდებარე ერთი სოფელი მომეწონა, რომელიც სიძველით გამოირჩევა. იქაურობით ისე მოვიხიბლე, სუვენირებიც კი ვიყიდე, მათ შორის – მეორე მსოფლიო ომისდროინდელი სანთებელა. იტალიაში გატარებულმა დღეებმა საოცრად დამამშვიდა.
– რა მხრივ?
– იტალიაში წასვლა ჩემი ცხოვრების ისეთ პერიოდს დაემთხვა, როცა მარტოობა მჭირდებოდა და იქ გატარებული დღეები ძალიან მესიამოვნა. რომი არ მომეწონა და, იცით, რატომ? ხალხმა დამიტოვა უარყოფითი შთაბეჭდილება.

– რატომ, როგორი ხალხი ცხოვრობს რომში?
– ზედმეტად ნეგატიური. ყოველ შემთხვევაში, მე სადაც მოვხვდი, იქ ნამდვილად ნეგატიური ადამიანები შემხვდნენ. ბანალურ მაგალითს მოგიყვანთ: რომში ჩავედი თუ არა, აეროპორტში ხალხს ვკითხე, ინგლისურად თუ საუბრობთ–მეთქი. აგრესიულად მიპასუხეს, ალბათ ამერიკელი ვეგონე. რომ ვიკითხე, მოწევა სად შეიძლებოდა, მთლად გადაირივნენ. ბოლოს ერთი უკრაინელი გოგო დამეხმარა და მოსაწევი ადგილისკენ მიმითითა.
– იტალიაში როგორ ატარებდით დროს, რას აკეთებდით?
– კლუბებში დავდიოდი. იტალიური კლუბები სხვა ქვეყნის კლუბებს არაფრით ჰგავს, უფრო ბარებს წააგავს, მაგრამ საკმაოდ კარგად ვერთობოდი. მართალია, მარტო ვიყავი, მაგრამ ხანდახან აქედან ჩასულ მეგობრებსაც ვხვდებოდი. რიმინიში ერთ საღამოს მე, რამაზ ლაზარიაშვილი და კიდევ ერთი მეგობარი კლუბის მოსაძებნად გავედით, რომელიც ზღვაშია და საფეხმავლო ბილიკით მისასვლელი გზაა. კონკურსიდან ახალი გამოსული ვიყავი, ვიზუალურად მაინცდამაინც კარგ ფორმაში არ გახლდით და რამაზს ვუთხარი, მოდი, შევიაროთ და თუ არ მოგვეწონება, გამოვბრუნდეთ–მეთქი. საფეხმავლო ბილიკს რომ გავცდით, ისეთი სიბნელე ჩამოვარდა, მობილურით გავანათე და რა ვნახე! გარშემო ფეხის დასადგამი ადგილი არ იყო! ბიჭი ბიჭთან, გოგო გოგოსთან, ბიჭი გოგოსთან... ვინ სად ეყარა, ვერ გაიგებდით! თავი ფილმში გვეგონა, შემოვტრიალდით და გამოვბრუნდით.
– საქართველოში ღამის კლუბები მოგწონთ?
– თბილისის კლუბებში საერთოდ არ დავდივარ, თუ დახურული საღამო არ იმართება. ჩვენი კლუბებისგან განსხვავებით, უცხოურ კლუბებში უფრო მეტი ხალხი ერთობა. არ მინდა, ცუდად გამომივიდეს, მაგრამ სათქმელი უნდა ვთქვა: უცხო ქვეყნის კლუბებში არავინ "ტიპშობს", იქ ყველა გასართობად დადის. ჩვენთან კი ძალიან "სვეცკობენ" და ვერ გაუგიათ, რატომ. უცხოეთის კლუბებში დამშეული მგელივით არც ბიჭი დადის და არც გოგო. თბილისურ კლუბებში კი გოგონები ბევრად უფრო დამშეულები დადიან, ვიდრე ბიჭები.
– რამდენიმე წელი ამერიკაში იცხოვრეთ. რა კვალი დატოვა თქვენზე იქ გატარებულმა პერიოდმა?
– 13 წლის ვიყავი, ამერიკაში რომ წავედი და საქართველოში 18 წლის ასაკში დავბრუნდი. იქ ყოფნამ უდიდესი ცხოვრებისეული გამოცდილება მომცა. სკოლის მოსწავლეც ვიყავი, ვცეკვავდი კიდეც და ცეკვასაც ვასწავლიდი. ისეთი რაღაცეები ვნახე ამერიკაში, რასაც ალბათ ცხოვრებაში ვეღარ ვნახავ.
საკმაოდ შეძლებულ ოჯახში ვცხოვრობდი, 3 თვითმფრინავი გვყავდა. სადაც გვინდოდა, იქ მივფრინავდით და, რაც მოგვესურვებოდა, იმას ვაკეთებდით. ყოველ შაბათ–კვირას სხვადასხვა კონკურსზე დავდიოდით. ეს იმას ნიშნავს, რომ რაც კი ამერიკაში ქალაქები არსებობს, რომლებიც რამეს წარმოადგენს, ყველგან ვართ ნამყოფი. დალასში ვცხოვრობდი, მაგრამ წინ და უკან დავდიოდი. თან იმ პერიოდში მეგობარი გოგო მყავდა და თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი.
– ამერიკელ გოგოსთან გქონდათ რომანი?
– დიახ. ერთი პერიოდი მის ოჯახშიც ვცხოვრობდი. მე 13 წლის გახლდით, ის – 15–ის, ბავშვები ვიყავით. 4 წლიანი ურთიერთობა გვქონდა და ამ დროს, ხომ იცით, შეგრძნება გაქვს, რომ სერიოზული სიყვარული გაკავშირებს. ჩვენი დაშორება საქართველოში ჩემი დაბრუნების ბრალიც იყო და თან კიდევ ჩემსა და მის ოჯახს შორის პატარა განხეთქილებაც მოხდა. იმ დროს ჩემი ოჯახი გოჩა ჩერტკოევისა და შორენა გაჩეჩილაძის ოჯახი იყო. დალასში გატარებული წლები განსაკუთრებულად მახსენდება ალბათ იმიტომ, რომ იქ გავიზარდე. იქ ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს, ყველაფერი საათივითაა აწყობილი. მშვიდ გარემოსა და კარგ ხალხში ვცხოვრობდი. დაუნ თაუნში გახვიდოდი და სასწაულად გაერთობოდი.
– სხვა რომელ მოგზაურობას გაიხსენებთ ასე სასიამოვნოდ?
– გასულ ზაფხულს გერმანიაში, შტუტგარტში გახლდით. ჩემი გასვლები ძირითადად პროფესიას უკავშირდება და ძალიან ბევრ რამეს ვსწავლობ. იტალიასთან შედარებით, შტუტგარტი დიდი ვერაფერია, მაგრამ მაინც ლამაზია. იქაურობა დალასს ძალიან ჰგავს. მშვიდი ქალაქია, საგიჟეთი ნამდვილად არ არის, რასაც მილანზე ვერ გეტყვით.
– მუზეუმებისა და სხვა ღირსშესანიშნაობების დათვალიერება თუ შედის თქვენს ინტერესებში?
– მუზეუმებში სიარული არ მიყვარს. თუ რომელიმე მუზეუმში რაღაც განსაკუთრებული ხდება, აუცილებლად შევალ, აი, ეიფელის კოშკის ნახვა კი არასდროს მომინდება. საფრანგეთში ნამყოფი ვარ, მაგრამ პარიზში – არა. უცხო ქალაქში წასვლა ჩემთვის უფრო მეტად განტვირთვაა, ვიდრე მუზეუმების დათვალიერება.
– არც ქალაქის ქუჩებში ხეტიალი გიყვართ?
– ეს კი ნამდვილად მიყვარს. 7–8 წლის ასაკში ბაქოში ხშირად დავდიოდი. მახსოვს, დედაჩემის ერთ–ერთ დაბადების დღეზე იქ მოგვიწია ყოფნა. მეგობრებმა გამანაწყენეს და გარეთ გავედი. მარტომ ვიხეტიალე, დედაჩემს საჩუქარი ვუყიდე და სახლში დავბრუნდი. ამ დროს ყველას ეგონა, რომ დავიკარგე და ტირილით დამხვდნენ. ბავშვობიდან მოყოლებული, იმდენად კარგი ორიენტაციის უნარი მაქვს, დაკარგვის პრობლემა არასოდეს შემქმნია.

– საზღვარგარეთ პოლიციასთან შეხება გქონიათ?
– ვცდილობ, სადაც მივდივარ, იმ ქვეყანასა თუ კონკრეტულად ქალაქზე ბევრი რამ წავიკითხო, ასე რომ, რაც გავიზარდე, პოლიციასთან შეხება არ მქონია. ბავშვობაში ისეთი ხიფათიანი ვიყავი, რა არ დამმართნია. ერთხელ პასპორტი დავკარგე და რუსეთიდან ჩემებმა უპასპორტოდ გადმომიყვანეს, ოღონდ როგორ, იცით? ავტობუსში სადღაც დამმალეს და ისე ჩამოვაღწიე საქართველომდე. ბავშვობაში კონკურსზე ვლადიკავკაზში მოვხვდი. მეცხრე სართულზე დაგვაბინავეს, ბიჭები – ერთ ნომერში, გოგონები – ჩვენ გვერდით ოთახში. მათთან ფანჯრიდან მაინც ვძვრებოდი ხოლმე. აი, ასეთი გიჟი ბავშვი ვიყავი, ახლა კი უკვე დავღვინდი და ასეთი ისტორიები ნაკლებად ხდება ჩემს თავს.
– ყველაზე ლამაზი გოგოები რომელ ქვეყანაში ნახეთ?
– იტალიელებს და ამერიკელებს ყველაზე კარგი გოგოები ჰყავთ. უკრაინასა და რუსეთში არც ერთი გოგო მომწონებია. ქართველ კაცებს უკრაინელი გოგოები ჩახვეული რომ აქვთ, ჩავედი და გაკვირვებული დავრჩი. ერთი ლამაზი გოგო მაჩვენეთ–მეთქი, მეგობრებს ვეუბნებოდი. ძალიან განსხვავებული გემოვნება მაქვს და ალბათ იტალიური და ესპანური წარმომავლობის გოგოები ამიტომაც მომწონს.

– უცხოურ სამზარეულოზე რას გვეტყვით?
– სხვა ქვეყნის სამზარეულო ყოველთვის მაინტერესებს. ყველაზე განსხვავებული კერძი ნიუ ორლეანში გავსინჯე. ერთ ისტორიას გავიხსენებ ბავშვობიდან: სკოლის მეგობრებს დილით ისე მოგვშივდა, ნიუ ორლეანში ნიანგის წვნიანის საჭმელად წავედით. დალასიდან ნიუ ორლეანამდე ჩასვლას ერთი დღე სჭირდება. ნიანგის წვნიანიც გეახელით და პირველად გველ–ბაყაყიც იქ გავსინჯე. გველის ისე მეშინია, სურათზე შეხედვაც მიჭირს, ნიუ ორლეანში კი ვჭამე.
– გართობას ისე ყოფილხართ გადაყოლილი, საყიდლებზე სიარულისთვის ალბათ ვერ იცლით.
– სიმართლე გითხრათ, შოპინგი არც ერთ ქვეყანაში მაინტერესებს. იმ შემთხვევაში მივდივარ საყიდლებზე, თუ გარშემომყოფები წავლენ. ამ დროს მეც ვყიდულობ რაღაცას. ყველაზე მეტად ისეთი ტექნიკა მიზიდავს, რაც შეიძლება საქართველოში არ იყიდებოდეს. ტანსაცმელი დიდად არ მაინტერესებს, ინტერნეტშოპინგიც მაკმაყოფილებს. მეგობრებისთვის საჩუქრები მომაქვს ხოლმე, მაგრამ გოგოებისთვის რამის შერჩევა ძალიან მიჭირს. მე და ჩემი ყოფილი შეყვარებული, სალომე ჭაჭუა, თითქმის ყველგან ერთად დავდიოდით, საზღვარგარეთ ყველაფერს ერთად ვყიდულობდით. სადაც უნდა წავსულიყავით, ყველგან სუშის ვჭამდით.
– სალომე როგორი თანამგზავრი იყო?
– სალომე ძალიან კარგი თანამგზავრია, მე ვარ ცუდი, რადგან ზედმეტი პრეტენზიულობით გამოვირჩევი. სულ ვებუზღუნებოდი, მით უმეტეს, შეყვარებულები გახლდით, თან მაშინ ბავშვი ვიყავი, ეჭვიანობა მახასიათებდა და არსად სიარული არ მიყვარდა.
– როგორც მივხვდი, აქტიური ადამიანი ხართ და ერთ ადგილზე გაჩერება გიჭირთ. თვითმფრინავში, ხანგრძლივი გადაფრენების დროს თავს როგორ გრძნობთ?
– გააჩნია, რომელი ავიაკომპანიით ვმგზავრობ. ჩემი გრძელი ფეხების გამო თვითმფრინავით მგზავრობა ცოტა მიჭირს ხოლმე. სულ ვცდილობ, კომფორტულად დავჯდე და არ გამომდის. პირველკლასელივით ვზივარ, ვერსად ვტრიალდები. დროის გაყვანაზე ვარ ხოლმე გადართული – თვითმფრინავში არსებული ჟურნალ–გაზეთები ზეპირად ვიცი. ვჭამ კიდეც და ალკოჰოლსაც ვსვამ, მაგრამ იმდენს – არა, რომ დავთვრე.
– როგორც ვიცი, საქართველოშიც ბევრს მოგზაურობთ.
– საქართველოში, სვანეთის გარდა, თითქმის ყველგან ვარ ნამყოფი. იქაც რომ წავიდე, რაღა დამრჩება სანახავი? ჩვენი ქვეყანა ცოტა დიდი რომ იყოს, კარგი იქნება. ბოლოს მეგობრებმა საზაფხულო შვიდდღიანი ტური მოვიწყვეთ. სექტემბრამდე კიდევ ერთი თავისუფალი კვირა რომ მქონდა დარჩენილი, ამას ერთ–ერთმა თქვენმა ჟურნალისტმა მიმახვედრა, რომელიც ზაფხულის მიწურულს ჩემთან ინტერვიუზე იყო მოსული და შემეკითხა, თქვენთვის ზაფხული დასრულდა თუ არაო. დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ერთი კვირა თავისუფალი მქონდა. ჯიბეში მხოლოდ 400 ლარი მედო. იმ დროს სტუდიაში ჩემი ძმა, ოთო ფოლადაშვილი და რეზო რობაქიძე იყვნენ. ყველა უფულოდ იყო და ამ 400 ლარით მთელი საქართველო შემოვიარეთ. ბოლოს სარფში, ბათუმსა და ქობულეთში ვიყავით. ბათუმიდან წამოსვლა აღარ გვინდოდა, მაგრამ არ ვიცოდით, სად დავრჩენილიყავით. ვინც იქ გვეგულებოდა ჩვენიანი, ყველა თბილისში წამოსული დაგვხვდა. ბოლოს ოთომ "ფეისბუქის" გვერდზე სტატუსი გამოაქვეყნა, ვინ ხართ ბათუმში, შემეხმიანეთო და 500–მდე კომენტარი დაიწერა. ჩამოვურეკეთ ყველას და ბოლოს ძალიან კარგ ოჯახში აღმოვჩნდით. დიდი პატივი გვცეს. სულ ნასვამები დავდიოდით. ბათუმის პლაჟზე ისეთი მთვრალი შევედი, რატომ მიყურებდნენ, ვერ ვხვდებოდი. კაფეში დავსხედით, ხალხმა მიცნო და ჩემი მეგობრებისთვის უკითხავთ, ეს ხომ გიგი გაჩეჩილაძეაო. კი, ეს არისო. მერე რატომ დაათრევთ ასე, რა სჭირსო. ოთოს უთქვამს, დიდი ოპერაცია გადაიტანა და სიარული არ შეიძლებაო.
– უახლოეს მომავალში მიემგზავრებით სადმე?
– უკრაინაში მივდივარ, მაგრამ იქაურობა მაინცდამაინც არ მხიბლავს, დიდი არაფერია.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე