''გლამურს არ ვწყალობ, ხელოვნურია''...
1 438 ნახვა
ის, ალბათ, ერთ-ერთია იმ ფოტოხელოვანებს შორის, რომელსაც ყველაზე ნაკლებად უყვარს ცნობილი ხალხის, გადაპრანჭული საზოგადოების გადაღება. ფიქრია გოგინაშვილი გადასაღებად ყოველთვის მძიმე კადრებს ან თემებს ირჩევს. მის ფოტოარქივში ასეთ უამრავ სურათს ნახავთ.
- ფიქრია, პირველ რიგში, თქვენზე მოგვიყევით....
- პროფესიით ბიოლოგი ვარ, თუმცა ასპირანტურის დამთავრების მერე დიდხანს საკომუნიკაციო სექტორში ვმუშაობდი. ფოტოგრაფი ვარ. ბოლო დროს კიდევ ერთი პროფესია ავითვისე, სოციალური მედია. ეს სფერო სტიქიურად ვითარდება და ძალიან საინტერესოა. ვფიქრობ, სოციალური მედიის წილი სულ უფრო გაიზრდება და შეავიწროებს ისეთ გიგანტებს, როგორიცაა ბეჭდური და ტელე-რადიომაუწყებლობა.
- ფოტოგრაფია როგორ შემოვიდა თქვენს ცხოვრებაში, გახსოვთ, სად გადაიღეთ პირველი ფოტო?
- ის ფირი არასდროს დაბეჭდილა. თუმცა მახსოვს, რომ აპარატის ხელში ჭერა, ობიექტივში გახედვა და გადაღების პროცესი ძალიან მომეწონა.
- ძალიან ლამაზი, ამავე დროს მძიმე შავ-თეთრი ფოტოების სერია ვნახე თქვენს არქივში...
- ეს ადამიანები არიან ჩემი ნათესავები, ახლობლები, ნაცნობები, უცნობები.… სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა ადგილას გადაღებული ფოტოებია, მათ მხოლოდ შავ-თეთრი გამა აერთიანებს.
- ავარიული სახლები, კედელზე წარწერები, ხანდახან ვანდალიზმის კადრებიც კი გაქვთ აღბეჭდილი სურათებზე. ეს შემთხვევით გადაღებული ფოტოებია თუ ადგილებს წინასწარ არჩევთ?
- როგორც წესი, ჯერ ადგილს ვპოულობ, ან შემთხვევით ვაწყდები. მერე კი მივდივარ და ვიღებ. თბილისი სავსეა ნანგრევებით, განსაკუთრებით გარეუბანი. ზოგადად, მძიმე თემატიკა მიყვარს, სასტიკად ვერ ვიტან გაპრიალებულ და შელამაზებულ ფოტოებს. გლამურს არ ვწყალობ, ხელოვნურია.
- ევროტურის შესახებ მოგვიყევით. ამ მოგზაურობიდან განსაკუთრებული კადრი და მისი გადაღების ისტორია გაიხსენეთ.
- ხშირად ვმოგზაურობ. ადრე ტურისტივით ვიღებდი, ახლა უკვე აღარ. ყველაზე მეტად ბერლინის ანძის სურათი მიყვარს. დეკემბერი იყო, ციოდა. სადგურიდან რომ გამოვედი, პირველი, რაც დავინახე, ეს ანძა იყო, უზარმაზარი, ნისლში გახვეული ქალაქის სიმბოლო. ამბობენ, რომ პირველი შთაბეჭდილება ყველაზე მნიშვნელოვანია. ფოტოც კარგი გამოვიდა, სადა, თითქმის შავ-თეთრი, სადაც მკაცრ გეომეტრიას ჩიტები აცოცხლებენ.
- პორტრეტები, პეიზაჟები, ბავშვები, მოულოდნელი სიტუაციები... ყველაზე მეტად რისი ან ვისი გადაღების დროს გრძნობთ თავს კარგად?
- ძალიან მიყვარს, როდესაც რაღაც ხდება, ადამიანები მოძრაობენ, სიტუაცია იცვლება და სწრაფად უნდა მოახდინო რეაგირება. ერთგვარი აზარტია, არ გამოგრჩეს რაიმე მნიშვნელოვანი.
- ყველაზე მძიმედ რომელი გადაღება გახსენდებათ?
- ციხის სკანდალთან დაკავშირებულ სტუდენტურ პროტესტს ვიღებდი. ფილარმონიასთან, პოლიციის კორდონის ფონზე ბუშტების გამყიდველი ქალბატონი სიტუაციურ კონტრასტს ქმნიდა. კარგი კადრი იყო, შემამჩნია რომ ვუღებდი და მეჩხუბა. არასასიამოვნოა, მაგრამ რას ვიზამ. არ გავბრაზებულვარ.
- განსაკუთრებულად საყვარელი ფოტოც გექნებათ თქვენს არქივში, მისი გადაღების ამბავიც გაგვანდეთ.
- კოცნის ფოტო თბილისობაზე გადავიღე, უამრავ ხალხში ვერც კი შემამჩნიეს. კოცნის მთელი სერია მაქვს და ყველა მიყვარს. გამორჩეულად კი მასობრივი კოცნის სცენა ალექსანდროვის ბაღში, რომელიც შემდეგ ფოტო-ვირუსად იქცა და ინტერნეტს მოედო.
- რამდენად ხშირად გიწევთ ცნობილი ქართველი ადამიანების გადაღება? პოლიტიკოსები თუ მოხვედრილან თქვენს ფოტოობიექტივში?
- ნაკლებად, უფრო ჩვეულებრივი ადამიანები მაინტერესებს, თუმცა ხანდა ხან პოლიტიკოსებიც ხვდებიან ხოლმე კადრში. მცირე ხნის წინ გია ბარამიძე გადავიღე უკრაინისადმი სოლიდარობის აქციის მსვლელობისას. სპეციალურად არ "ვნადირობ", თუ ცნობილი სახე სიუჟეტის ლოგიკაში ჯდება და საჭიროდ ჩავთვლი, მაშინ ვუღებ. ბომონდი, ესტრადა, ქართველი ვარსკვლავები, ხშირად მათი სახელებიც კი არ ვიცი. დაბალია ალბათობა, რომ ფოტო გადავუღო. მე მხოლოდ ბუნებრიობას ვცნობ, არა მგონია, ამაზე დამთანხმდნენ.
- თქვენი საოცნებო პროექტი რომელია?
- ჭიათურელ მაღაროელებს გადავუღებდი... არცთუ სახარბიელო სოციალური პირობები აქვთ, მძიმე, დაბალანაზღაურებადი და საშიში სამუშაო. სიკვდილიანობის მაჩვენებელიც მაღალია. საზოგადოების ყურადღებას საჭიროებენ. კიდევ, სურვილი მაქვს, ქართული მინანქრის ოსტატების შესახებ გავაკეთო სერია. ძალიან საინტერესო პროცესია, როგორ იქმნება სილამაზე.
ნინო გიგიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- ფიქრია, პირველ რიგში, თქვენზე მოგვიყევით....
- პროფესიით ბიოლოგი ვარ, თუმცა ასპირანტურის დამთავრების მერე დიდხანს საკომუნიკაციო სექტორში ვმუშაობდი. ფოტოგრაფი ვარ. ბოლო დროს კიდევ ერთი პროფესია ავითვისე, სოციალური მედია. ეს სფერო სტიქიურად ვითარდება და ძალიან საინტერესოა. ვფიქრობ, სოციალური მედიის წილი სულ უფრო გაიზრდება და შეავიწროებს ისეთ გიგანტებს, როგორიცაა ბეჭდური და ტელე-რადიომაუწყებლობა.
- ფოტოგრაფია როგორ შემოვიდა თქვენს ცხოვრებაში, გახსოვთ, სად გადაიღეთ პირველი ფოტო?
- ის ფირი არასდროს დაბეჭდილა. თუმცა მახსოვს, რომ აპარატის ხელში ჭერა, ობიექტივში გახედვა და გადაღების პროცესი ძალიან მომეწონა.
- ძალიან ლამაზი, ამავე დროს მძიმე შავ-თეთრი ფოტოების სერია ვნახე თქვენს არქივში...
- ეს ადამიანები არიან ჩემი ნათესავები, ახლობლები, ნაცნობები, უცნობები.… სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა ადგილას გადაღებული ფოტოებია, მათ მხოლოდ შავ-თეთრი გამა აერთიანებს.
- ავარიული სახლები, კედელზე წარწერები, ხანდახან ვანდალიზმის კადრებიც კი გაქვთ აღბეჭდილი სურათებზე. ეს შემთხვევით გადაღებული ფოტოებია თუ ადგილებს წინასწარ არჩევთ?
- როგორც წესი, ჯერ ადგილს ვპოულობ, ან შემთხვევით ვაწყდები. მერე კი მივდივარ და ვიღებ. თბილისი სავსეა ნანგრევებით, განსაკუთრებით გარეუბანი. ზოგადად, მძიმე თემატიკა მიყვარს, სასტიკად ვერ ვიტან გაპრიალებულ და შელამაზებულ ფოტოებს. გლამურს არ ვწყალობ, ხელოვნურია.
- ევროტურის შესახებ მოგვიყევით. ამ მოგზაურობიდან განსაკუთრებული კადრი და მისი გადაღების ისტორია გაიხსენეთ.
- ხშირად ვმოგზაურობ. ადრე ტურისტივით ვიღებდი, ახლა უკვე აღარ. ყველაზე მეტად ბერლინის ანძის სურათი მიყვარს. დეკემბერი იყო, ციოდა. სადგურიდან რომ გამოვედი, პირველი, რაც დავინახე, ეს ანძა იყო, უზარმაზარი, ნისლში გახვეული ქალაქის სიმბოლო. ამბობენ, რომ პირველი შთაბეჭდილება ყველაზე მნიშვნელოვანია. ფოტოც კარგი გამოვიდა, სადა, თითქმის შავ-თეთრი, სადაც მკაცრ გეომეტრიას ჩიტები აცოცხლებენ.
- პორტრეტები, პეიზაჟები, ბავშვები, მოულოდნელი სიტუაციები... ყველაზე მეტად რისი ან ვისი გადაღების დროს გრძნობთ თავს კარგად?
- ძალიან მიყვარს, როდესაც რაღაც ხდება, ადამიანები მოძრაობენ, სიტუაცია იცვლება და სწრაფად უნდა მოახდინო რეაგირება. ერთგვარი აზარტია, არ გამოგრჩეს რაიმე მნიშვნელოვანი.
- ყველაზე მძიმედ რომელი გადაღება გახსენდებათ?
- ციხის სკანდალთან დაკავშირებულ სტუდენტურ პროტესტს ვიღებდი. ფილარმონიასთან, პოლიციის კორდონის ფონზე ბუშტების გამყიდველი ქალბატონი სიტუაციურ კონტრასტს ქმნიდა. კარგი კადრი იყო, შემამჩნია რომ ვუღებდი და მეჩხუბა. არასასიამოვნოა, მაგრამ რას ვიზამ. არ გავბრაზებულვარ.
- განსაკუთრებულად საყვარელი ფოტოც გექნებათ თქვენს არქივში, მისი გადაღების ამბავიც გაგვანდეთ.
- კოცნის ფოტო თბილისობაზე გადავიღე, უამრავ ხალხში ვერც კი შემამჩნიეს. კოცნის მთელი სერია მაქვს და ყველა მიყვარს. გამორჩეულად კი მასობრივი კოცნის სცენა ალექსანდროვის ბაღში, რომელიც შემდეგ ფოტო-ვირუსად იქცა და ინტერნეტს მოედო.
- რამდენად ხშირად გიწევთ ცნობილი ქართველი ადამიანების გადაღება? პოლიტიკოსები თუ მოხვედრილან თქვენს ფოტოობიექტივში?
- ნაკლებად, უფრო ჩვეულებრივი ადამიანები მაინტერესებს, თუმცა ხანდა ხან პოლიტიკოსებიც ხვდებიან ხოლმე კადრში. მცირე ხნის წინ გია ბარამიძე გადავიღე უკრაინისადმი სოლიდარობის აქციის მსვლელობისას. სპეციალურად არ "ვნადირობ", თუ ცნობილი სახე სიუჟეტის ლოგიკაში ჯდება და საჭიროდ ჩავთვლი, მაშინ ვუღებ. ბომონდი, ესტრადა, ქართველი ვარსკვლავები, ხშირად მათი სახელებიც კი არ ვიცი. დაბალია ალბათობა, რომ ფოტო გადავუღო. მე მხოლოდ ბუნებრიობას ვცნობ, არა მგონია, ამაზე დამთანხმდნენ.
- თქვენი საოცნებო პროექტი რომელია?
- ჭიათურელ მაღაროელებს გადავუღებდი... არცთუ სახარბიელო სოციალური პირობები აქვთ, მძიმე, დაბალანაზღაურებადი და საშიში სამუშაო. სიკვდილიანობის მაჩვენებელიც მაღალია. საზოგადოების ყურადღებას საჭიროებენ. კიდევ, სურვილი მაქვს, ქართული მინანქრის ოსტატების შესახებ გავაკეთო სერია. ძალიან საინტერესო პროცესია, როგორ იქმნება სილამაზე.
ნინო გიგიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
