რას ითხოვენ ოთარ ტატიშვილისგან მისი ბიჭები ზუკა და შოთი
2 395 ნახვა
პროფესიით ექიმი მელომანისა და შოუმენის, ოთარ ტატიშვილის, ორივე ვაჟს (პირველი ქორწინებიდან) კოჭებში ეტყობათ, რომ მამის გზას გაჰყვებიან. 21 წლის ზუკა სამედიცინო უნივერსიტეტში სწავლობს, მაგრამ თვალი (და ყურიც) მუსიკისკენ უჭირავს. ერთ დროს კონსერვატორიაში ჩაბარების დიდი სურვილიც ჰქონდა, მაგრამ ოჯახის წევრებმა დაუშალეს. ზუკა ფორტეპიანოზე უკრავს, კომპოზიციებს წერს და უკვე ჩამოყალილებული მუსიკოსივით ლაპარაკობს. მისი პირველი და ყველაზე კრიტიკოსი მსმენელი ბიძა, ჯაზმენი ლადო ტატიშვილია. 17 წლის შოთი კი, მართალია, ჯერ აბიტურიენტია, მაგრამ უკვე ტელევიზიას დაუკავშირა ცხოვრება – მუსიკალურ ტელეპროექტ "ახალი ხმის" პროდიუსერის ასისტენტია და ამავე დროს დიდ სამომღერლო კარიერაზე ფიქრობს.
ზუკა: დედას ბავშვობაში ფორტეპიანოზე დავყავდი, მაშინ კი შემძულდა ეს ინსტრუმენტი, მაგრამ 16–17 წლის ასაკში თვითონ მივუჯექი პიანინოს, რაღაცეებს ვწერდი და ვუკრავდი. მინდოდა, კონსერვატორიაში ჯაზის ფაკულტეტზე მესწავლა. სახლში რომ გაიგეს, გადაირივნენ. ჩემს გადაწყვეტილებას მხოლოდ მამა ემხრობოდა. საბოლოოდ სამედიცინო უნივერსიტეტში ჩავაბარე, მუსიკა კი ჩემი ჰობია. 2 წლიანი მოსამზადებელი კურსი დათო მაზანაშვილთან გავიარე.
ჩემი პირველი მსმენელი ბიძაჩემი ლადო ტატიშვილია. ჩემი აზრით, ეს ადამიანი საქართველოში ჯაზის სფეროში პირველია. ჯერჯერობით მისგან კრიტიკის მეტი არაფერი მესმის. მამასაც ვასმენინებ, მაგრამ ამ ეტაპზე ბიძაჩემი უფრო სერიოზულად ეკიდება ჩემს საქმიანობას.
– მღერი კიდეც?
ზუკა: ეს არ უნდა გეკითხათ! გულზე მომხვდა!
შოთი: ოფიციალური ყრუა! ერთი ნოტის დაჭერას რამდენიმე წუთი უნდება. სმენა აქვს, მაგრამ ხმას ვერ იმორჩილებს.
– შოთი, უფროს ძმას რომ აკრიტიკებ, საკუთარ თავზე გვიამბე, რას აპირებ, რა გეგმები გაქვს.
შოთი: აბიტურიენტი ვარ, კავკასიის ბიზნესსკოლაში მინდა ჩაბარება. პირველი წელი აქ ვისწავლი და შემდეგ ბრიუსელში წავალ. დრამზე ვუკრავ და ვმღერი. პროექტ "ახალ ხმაში" პროდიუსერისა და პროდაქშენის ასისტენტი ვარ. ამის გარდა, ახალგაზრდულ "იუესეიდში" საქველმოქმედო პროექტების უფროსი ვარ. რადიოშიც ვმუშაობდი. მე და ჩემს მეგობარს "ივენთჯგუფი" გვაქვს. ვაკეთებთ კორპორატიულ ივენთებს, ვიღებთ შეკვეთებს, მიგვყავს საღამოები.
– სწავლა და ამდენი საქმის ერთმანეთთან შეთავსება არ გიჭირს?
შოთი: რთულია, მაგრამ, იცით, რა არის? თუ სწორ ხაზს გაუყვები, ყველაფრის დროს გამონახავ. არ მჯერა, რომ ამბობენ, დრო არ მყოფნისო. მე იმისთვისაც მრჩება დრო, რომ საღამოს კარაოკე ბარში წავიდე და ვიმღერო, თუნდაც კლუბში გავერთო ან ჩემს ძმასთან ვიჩხუბო. 5 წლიდან ვმღერი, შეიძლება უფრო პატარაობიდანაც. დედა მიყვება, 2–3 წლის რომ ვყოფილვარ, მაგნიტოფონში მოცარტის რომელიმე სიმფონიას ჩავრთავდი და ვდირიჟორობდი. "ანა–ბანას" პირველის სეზონის გამარჯვებულიც ვარ, მაშინ 10 წლის ვიყავი.
– "სარკემ" შენთან სწორედ იმ პერიოდში ჩაწერა ინტერვიუ და მახსოვს, დრამზე ოცნებობდი. როდის აიხდინე ეს სურვილი?
შოთი: გლანდების ოპერაცია რომ გავიკეთე, ბაბუმ დრამი მაშინ მაჩუქა. იმ დღეს ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ არსებობდა! მეზობლები გადავრიე, იმდენს ვუკრავდი!
ამ ეტაპზე ჩემი მიზანი უნივერსიტეტში ღირსეულად ჩაბარებაა. მუსიკალურ ასპარეზზე კი მომავალი წლიდან გამოვჩნდები. მინდა, ჩემი სახელი მუსიკით ან თუნდაც სხვა პროფესითთ მსოფლიოს ისტორიას დავუტოვო. ამას რომ ვამბობ, რატომღაც ყველა ამბიციურობაში მითვლის.
– ოთარ ტატიშვილის შვილმა ფართო საზოგადოების წინაშე გამოჩენა რომელიმე პროექტით აქამდე რატომ ვერ შეძელი?
შოთი: არ მინდა, ვინმემ ისე გამიცნოს, როგორც ოთარ ტატიშვილის შვილი. მინდა გამოვჩნდე, როგორც შოთი ტატიშვილი. დღეს შეიძლება ამბობენ, რომ ოთარ ტატიშვილის ბიჭი ვარ, მაგრამ ისეთი დროც მახსოვს, როცა მამაჩემზე ამბობდნენ, შოთი ტატიშვილის მამააო და ეს "ანა–ბანას" პერიოდი იყო.
ზუკა: შოთი ძალიან ნიჭიერია, კარგად მღერის, მაგრამ მის ადგილას რომ ვყოფილიყავი, ცოტა სხვა მიმართულებით წავიდოდი. კლასიკურ ჯაზს არ მღერის, ფანკს უფრო ასრულებს. მე კი მას კლასიკურ ჯაზში უფრო ვხედავ, ამის მონაცემები ნამდვილად აქვს. იმპროვიზაციაც შეუძლია. მოკლედ რომ გითხრათ, კარგი მასალაა. უბრალოდ კარგი პედაგოგი სჭირდება, ვინც გამოძერწავს. მის ადგილას კავკასიის ბიზნესსკოლაზე კი არ ვიფიქრებდი, კონსერვატორიაში ჩავაბარებდი.
– შოთი, მამას მოსწონს შენი სიმღერა?
შოთი: მამა ჩემს სიმღერაზე ყურადღებას არ ამახვილებს. ჩემი ძმისგან განსხვავებით, ოჯახში დაუმორჩილებელი ადამიანი ვარ. საკუთარი თავის კაცი ვარ, რაც მინდა, იმას ვაკეთებ და, როგორც მე მიმაჩნია სწორად, ისე ვიქცევი. ერთადერთი ადამიანი, ვის აზრსაც ყოველთვის ვითვალისწინებ, ბაბუაჩემია, დედაჩემის მამა. რატომღაც სულ ვგრძნობ, რომ ის სწორად მეუბნება. ასე რომ, მამა ჩემს საქმეში არ ერევა, იცის, რომ მაინც ისე მოვიქცევი, როგორც მინდა.
– მამის სახელი გამოგდგომიათ?
ზუკა: შოთი გოგოს რომ გაიცნობს, ეგრევე აჯახებს ხოლმე, მე ოთარ ტატიშვილის ბიჭი ვარო.
შოთი: არა, ასე არ არის! ოთარის სახელით ერთადერთხელ ვისარგებლე, ჩემი ძმა კი სულ ამ დღეშია. ერთხელ ქუჩაში რაღაც ხდებოდა, პატრული მოვიდა და რომ იკითხა, რა ამბავი იყო, ზუკამ ეგრევე წარუდგინა თავი: "ზურაბ ტატიშვილი, ოთარ ტატიშვილის ძე". ვითომ რეპუტაცია აიმაღლა! მე კი მამაჩემის სახელით ერთხელ ვისარგებლე და სულ იმას იხსენებს! გოგო მომწონდა. საიდან აღარ მივუდექი და არაფერი გამომივიდა. ბოლოს შევაპარე, "ღამის შოუს" თუ უყურებ–მეთქი. სხვათა შორის, გაამართლა და სწორედ ამიტომ ამიცრუვდა გული მასზე.
– როგორი გოგონები მოგწონთ?
შოთი: იდეალი არ მყავს, შეიძლება თეთრი გოგოც მომეწონოს, შავიც, მულატიც და შავკანიანიც. შეიძლება ძალიან დიდი ცხვირი ჰქონდეს, მაგრამ ისე უხდებოდეს, მომეწონოს. შარმი უნდა ჰქონდეს და ცოტა ხორციანიც იყოს. ვერ ვიტან, გოგო რომ სიგარეტს ეწევა, თან 12–13 წლიდან რომ იწყებენ მოწევას. ასეთი გოგოები მძულს! შეიძლება უკეთილშობილესი ადამიანი იყოს, მაგრამ ხელში სიგარეტს რომ დავუნახავ, ჩემს თვალში ეგრევე ეცემა. მატერიალისტ გოგოებს ვერ ვიტან, რომლებიც ჩემს ცხოვრებაში ხშირად ჩნდებიან, თუმცა რა სიხშირითაც ჩნდებიან, იმ სიხშირითვე ქრებიან.
ზუკა: მეხუთე წელია ერთი გოგო მიყვარს და მისნაირი მხოლოდ ერთია. ერთმანეთს ბავშვობიდან ვიცნობთ. არ მინდა ამ თემაზე საჯაროდ საუბარი.
– მამისგან რჩევები როდის გჭირდებათ?
შოთი: მამასთვის რჩევა არასოდეს მიკითხავს, რადგან, როგორც გითხარით, ჩემნათქვამა ვარ, არც გოგოებზე ვეკითხები. ამ თემაზე დედასთან უფრო ვსაუბრობ და სწორ რჩევებსაც მაძლევს.
ზუკა: მე რჩევებს მამასაც ვეკითხები და მეგობრებსაც. ბოლოს კი, როგორც ვთვლი საჭიროდ, ისე ვიქცევი, თუმცა სხვის აზრს ყოველთვის ვისმენ.
– ხშირი ურთიერთობა გაქვთ მამასთან?
შოთი: მიუხედავად იმისა, რომ მე და მამა ერთ პავილიონში ვმუშაობთ, შეიძლება მთელი თვე ისე გავიდეს, ერთმანეთი ვერ ვნახოთ. ამაზე ძალიან მწყდება გული, მაგრამ ალბათ მიზეზებიც არსებობს.
ზუკა: შოთისთან შედარებით მე მამას ხშირად ვნახულობ, მასთან ვძმაკაცობ, დასალევადაც ერთად მივდივართ და გასართობადაც, ყველაფერს თავზე ვიმხობთ. მამასთან უფრო ხშირი ურთიერთობა შეიძლება იმიტომაც მაქვს, რომ მე უფრო ხშირად ვეკონტაქტები. დიდი ხანია ჩვენთან სახლში არ ყოფილა, მაგრამ ეს ხელს არ გვიშლის, ერთმანეთი ვნახოთ.
შოთი: ცოტა ხნის წინ მამამ ასე მითხრა, რაც ხელფასი დაგენიშნა, აღარ მირეკავ, აღარ გინდივარ და აღარ გჭირდებიო. ეს სრული აბსურდია! მისგან ეს სიტყვები მეწყინა.
ზუკა: მე კი სხვა რაღაც მითხრა, შოთიკო რატომ აღარ მირეკავს, დამირეკოს და სიმბოლურად 5 ლარს მაინც მივცემო.
– მამას რომელს უფრო გამსგავსებენ?
შოთი: იუმორით ორივე ვგავართ. ფიზიკურადაც მამსგავსებენ, მაგრამ ზუკა უფრო ჰგავს. ხასიათით მე ბაბუას, ოთარის მამას ვგავარ. ისიც ჩემსავით მოქეიფე იყო.
ზუკა: მამას ფიზიკურადაც ძალიან ვგავარ და რა გზაზეც მან გაიარა, მეც იმ გზაზე ვდგავარ. მამაც "კავეენ"–ში თამაშობდა – მეც ვთამაშობდი, უკრავდა – ვუკრავ. ხასიათით კი იმდენად ვგავარ, ხანდახან დედაჩემს ნერვებიც ეშლება, შემომიბრუნდება და მეტყვის, რა მამაშენივით იქცევი, ზუსტად მისნაირი ხასიათი გაქვსო. იერიც და ხელის მოძრაობაც კი ოთარისი მაქვს.
– როგორი მამაა ოთარი?
შოთი: მეგობრული. ჭკუა მეკეტება მაგ ადამიანზე! ერთხელაც არ წამჩხუბებია. ამას წინათ რაღაც ძალიან უმნიშვნელოზე წამეკამათა. ჩემთან არასოდეს გიჩხუბია და ამაზე რამ გაგაგიჟა–მეთქი, ვუთხარი და გაეცინა. გაბრაზდება, მაგრამ უცებ ლბება.
მინდა აღვნიშნო, რომ მე და ზუკას მეორე მამაც გვყავს – ჩვენი ბაბუა, დედაჩემის მამას ვგულისხმობ. ჩემი აზრით, მისი დამსახურებაა, რომ დღესდღეობით მე და ჩემი ძმა ასეთი კარგი ბიჭები ვართ. ამბიციურობაში ნუ ჩამომართმევთ, მაგრამ ასეა. ბაბუა დღემდე შრომობს, ჩვენთვის თავგადაკლული ადამიანია. ბებიაზეც იგივე შემიძლია გითხრათ. ჩვენთან ახლოს ცხოვრობს და სულ ზემოთ–ქვემოთ დარბის.
ზუკა: უნივერსიტეტიდან რომ მოვდივარ, ბებოს ვურეკავ, ძალიან მშია და საჭმელი დამახვედრე–მეთქი. მე კი არ ავდივარ ბებოსთან, ის ჩამოდის ჩვენთან.
– გახსოვთ ის პერიოდი, როცა თქვენი მშობლები გაშორდნენ?
ზუკა: მამა რომ ჩვენგან წავიდა, მე 4–5 წლის ვიყავი, შოთი კი – 8 თვის. ეს პერიოდი მკვეთრად – არა, ბუნდოვნად მახსოვს. ვიცი, რომ მოსკოვში სწავლის გასაგრძელებლად გაფრინდა და თვითმფრინავს მამას ვეძახდი.
შოთი: მე ერთადერთი პერიოდი ჩამებეჭდა გონებაში. 3 წლის ვიყავი, როცა ზუკა "კავეენ"–ს ჩამირთავდა ხოლმე და მაჩვენებდა, ეს მამაჩვენიაო. სანამ 8 თვის გავხდებოდი, ჩვენთან ცხოვრობდა, მერე წლინახევრის ვიყავი, როცა მნახა. მამა კარგად უკვე 4–5 წლის ასაკიდან მახსოვს. მე ვერ ვაცნობიერებდი, რომ ჩვენ გვერდით კიდევ ვიღაც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ზუკა ალბათ განიცდიდა.
ზუკა: კი, ეს მომენტი მქონდა და ახლაც მაქვს, ხანდახან სახლში მამა მაკლია.
შოთი: მეც მაქვს ხოლმე ასეთი პერიოდები. 12–13 წლის ასაკში მამის ნაკლებობას განსაკუთრებულად განვიცდიდი. ერთხელ დიდი საყვედურიც ვუთხარი, მეც მინდა, მამა ჩვენ გვერდით იყოს–მეთქი. ასეც ხდება ცხოვრებაშიო, მიპასუხა. იმასაც აუჩუყდა ალბათ გული და იმ საღამოს რესტორანში წავედით. მე მაინც ვთვლი, რომ მამამ არასწორი ნაბიჯი გადადგა, ჩვენგან წასვლას ვგულისხმობ.
– მამისთვის გითქვამს ეს სიტყვები?
შოთი: არა, მისთვის ეს არასოდეს მითქვამს.
ზუკა: მამაჩემის პირად ცხოვრებაში არ ვერევი, მაგრამ ის კი ვიცი, რომ მის შეცდომას არ გავიმეორებ. რაც მე მისგან დამაკლდა, ჩემს შვილებს არ დავაკლებ, ძალიან მაგარი მამა ვიქნები.
შოთი: ვეთანხმები ჩემს ძმას. რას ვიზამთ, ყველაფერი ხდება ცხოვრებაში.
– ყველაზე ხშირად რა თხოვნით მიმართავთ მამას?
შოთი: თავის ძმაკაცებთან ერთად საქეიფოდ წამიყვანოს. ვგიჟდები მის ძმაკაცებზე! მიყვარს მათთან ერთად ქეიფი და გიტარაზე სიმღერა. ოთარიც მღერის და ერთადაც ბევრჯერ გვიმღერია.
ზუკა: მე ნაბახუსევზე შველას ვთხოვ ხოლმე.
შოთი: ნაბახუსევზე დედა მშველის. ბავშვობაში დალევა მიყვარდა, ახლა იშვიათად თუ დავლევ, კლუბებსა და ბარებში მარტო გასართობად დავდივარ და მთვრალ ხალხზე "ვღადაობ". თუ სახლში ნასვამი მივედი, დილით დედა პელმენს მიხარშავს და თავზე მევლება. დედა ქართულ–ამერიკულ კლინიკაში მეან–გინეკოლოგად მუშაობს.
– საკმაოდ ახალგაზრდა და ლამაზი დედა გყავთ. რომ გათხოვდეს, ამაზე რა აზრის იქნებოდით?
შოთი: ზუსტად ვიცი, რომ დედა არ გათხოვდება. მან ჩვენთვის თავი გადადო. როცა პატარები ვიყავით, მაშინ რომ გათხოვილიყო, ამას ვერ გავაცნობიერებდით. დღეს კი თვითონაც იცის, რომ ჩვენ უფრო გვჭირდება დედა, ვიდრე ვიღაც სხვა ადამიანს.
ზუკა: ეს საკითხი სხვას რომ ეხებოდეს, ვიტყოდი, რომ უნდა გათხოვდეს, რადგან შვილები ცოლს მოიყვანენ და მარტო დარჩება–მეთქი, მაგრამ დედაჩემის გვერდით სხვა მამაკაცი ვერ წარმომიდგენია.
შოთი: ამ თემაზე დედასთან საუბარი ბევრჯერ გვქონია. დედას მეგობრები ხშირად ხუმრობენ, გავათხოვოთ დედათქვენიო და ეს ხუმრობა უკვე აღარ მომწონს.
– ძმები რაზე კამათობთ?
შოთი: ამის ჩიზბურგერს თუ ვუკბეჩ, შეუძლია ისტერიკები მომიწყოს. თუმცა მხოლოდ ჩხუბით არ შემოვიფარგლებით, ერთად ვუკრავთ კიდეც.
– ფორტეპიანო და დრამი სხვადასხვა ოთახებში დგას და ძმები ერთად არ უკრავთ ხოლმე რაიმე კომპოზიციას?
ზუკა: თუ შოთი დრამზე უკრავს, მე მეორე ოთახიდან ფორტეპიანოს ვუწყობ. თუ მე ვიწყებ ფორტეპიანოზე დაკვრას, შოთი იმ ოთახში შერბის, სადაც დასარტყამი ინსტრუმენტი დგას. ამ დროს დედა ყვირილს იწყებს, გაჩუმდითო.
შოთი: მეზობლებს დიდი მადლობა, გმირულად გვიძლებენ!
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
ზუკა: დედას ბავშვობაში ფორტეპიანოზე დავყავდი, მაშინ კი შემძულდა ეს ინსტრუმენტი, მაგრამ 16–17 წლის ასაკში თვითონ მივუჯექი პიანინოს, რაღაცეებს ვწერდი და ვუკრავდი. მინდოდა, კონსერვატორიაში ჯაზის ფაკულტეტზე მესწავლა. სახლში რომ გაიგეს, გადაირივნენ. ჩემს გადაწყვეტილებას მხოლოდ მამა ემხრობოდა. საბოლოოდ სამედიცინო უნივერსიტეტში ჩავაბარე, მუსიკა კი ჩემი ჰობია. 2 წლიანი მოსამზადებელი კურსი დათო მაზანაშვილთან გავიარე.
ჩემი პირველი მსმენელი ბიძაჩემი ლადო ტატიშვილია. ჩემი აზრით, ეს ადამიანი საქართველოში ჯაზის სფეროში პირველია. ჯერჯერობით მისგან კრიტიკის მეტი არაფერი მესმის. მამასაც ვასმენინებ, მაგრამ ამ ეტაპზე ბიძაჩემი უფრო სერიოზულად ეკიდება ჩემს საქმიანობას.
– მღერი კიდეც?
ზუკა: ეს არ უნდა გეკითხათ! გულზე მომხვდა!
შოთი: ოფიციალური ყრუა! ერთი ნოტის დაჭერას რამდენიმე წუთი უნდება. სმენა აქვს, მაგრამ ხმას ვერ იმორჩილებს.
– შოთი, უფროს ძმას რომ აკრიტიკებ, საკუთარ თავზე გვიამბე, რას აპირებ, რა გეგმები გაქვს.
შოთი: აბიტურიენტი ვარ, კავკასიის ბიზნესსკოლაში მინდა ჩაბარება. პირველი წელი აქ ვისწავლი და შემდეგ ბრიუსელში წავალ. დრამზე ვუკრავ და ვმღერი. პროექტ "ახალ ხმაში" პროდიუსერისა და პროდაქშენის ასისტენტი ვარ. ამის გარდა, ახალგაზრდულ "იუესეიდში" საქველმოქმედო პროექტების უფროსი ვარ. რადიოშიც ვმუშაობდი. მე და ჩემს მეგობარს "ივენთჯგუფი" გვაქვს. ვაკეთებთ კორპორატიულ ივენთებს, ვიღებთ შეკვეთებს, მიგვყავს საღამოები.
– სწავლა და ამდენი საქმის ერთმანეთთან შეთავსება არ გიჭირს?
შოთი: რთულია, მაგრამ, იცით, რა არის? თუ სწორ ხაზს გაუყვები, ყველაფრის დროს გამონახავ. არ მჯერა, რომ ამბობენ, დრო არ მყოფნისო. მე იმისთვისაც მრჩება დრო, რომ საღამოს კარაოკე ბარში წავიდე და ვიმღერო, თუნდაც კლუბში გავერთო ან ჩემს ძმასთან ვიჩხუბო. 5 წლიდან ვმღერი, შეიძლება უფრო პატარაობიდანაც. დედა მიყვება, 2–3 წლის რომ ვყოფილვარ, მაგნიტოფონში მოცარტის რომელიმე სიმფონიას ჩავრთავდი და ვდირიჟორობდი. "ანა–ბანას" პირველის სეზონის გამარჯვებულიც ვარ, მაშინ 10 წლის ვიყავი.
– "სარკემ" შენთან სწორედ იმ პერიოდში ჩაწერა ინტერვიუ და მახსოვს, დრამზე ოცნებობდი. როდის აიხდინე ეს სურვილი?
შოთი: გლანდების ოპერაცია რომ გავიკეთე, ბაბუმ დრამი მაშინ მაჩუქა. იმ დღეს ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ არსებობდა! მეზობლები გადავრიე, იმდენს ვუკრავდი!
ამ ეტაპზე ჩემი მიზანი უნივერსიტეტში ღირსეულად ჩაბარებაა. მუსიკალურ ასპარეზზე კი მომავალი წლიდან გამოვჩნდები. მინდა, ჩემი სახელი მუსიკით ან თუნდაც სხვა პროფესითთ მსოფლიოს ისტორიას დავუტოვო. ამას რომ ვამბობ, რატომღაც ყველა ამბიციურობაში მითვლის.
– ოთარ ტატიშვილის შვილმა ფართო საზოგადოების წინაშე გამოჩენა რომელიმე პროექტით აქამდე რატომ ვერ შეძელი?
შოთი: არ მინდა, ვინმემ ისე გამიცნოს, როგორც ოთარ ტატიშვილის შვილი. მინდა გამოვჩნდე, როგორც შოთი ტატიშვილი. დღეს შეიძლება ამბობენ, რომ ოთარ ტატიშვილის ბიჭი ვარ, მაგრამ ისეთი დროც მახსოვს, როცა მამაჩემზე ამბობდნენ, შოთი ტატიშვილის მამააო და ეს "ანა–ბანას" პერიოდი იყო.
ზუკა: შოთი ძალიან ნიჭიერია, კარგად მღერის, მაგრამ მის ადგილას რომ ვყოფილიყავი, ცოტა სხვა მიმართულებით წავიდოდი. კლასიკურ ჯაზს არ მღერის, ფანკს უფრო ასრულებს. მე კი მას კლასიკურ ჯაზში უფრო ვხედავ, ამის მონაცემები ნამდვილად აქვს. იმპროვიზაციაც შეუძლია. მოკლედ რომ გითხრათ, კარგი მასალაა. უბრალოდ კარგი პედაგოგი სჭირდება, ვინც გამოძერწავს. მის ადგილას კავკასიის ბიზნესსკოლაზე კი არ ვიფიქრებდი, კონსერვატორიაში ჩავაბარებდი.
– შოთი, მამას მოსწონს შენი სიმღერა?
შოთი: მამა ჩემს სიმღერაზე ყურადღებას არ ამახვილებს. ჩემი ძმისგან განსხვავებით, ოჯახში დაუმორჩილებელი ადამიანი ვარ. საკუთარი თავის კაცი ვარ, რაც მინდა, იმას ვაკეთებ და, როგორც მე მიმაჩნია სწორად, ისე ვიქცევი. ერთადერთი ადამიანი, ვის აზრსაც ყოველთვის ვითვალისწინებ, ბაბუაჩემია, დედაჩემის მამა. რატომღაც სულ ვგრძნობ, რომ ის სწორად მეუბნება. ასე რომ, მამა ჩემს საქმეში არ ერევა, იცის, რომ მაინც ისე მოვიქცევი, როგორც მინდა.
– მამის სახელი გამოგდგომიათ?
ზუკა: შოთი გოგოს რომ გაიცნობს, ეგრევე აჯახებს ხოლმე, მე ოთარ ტატიშვილის ბიჭი ვარო.
შოთი: არა, ასე არ არის! ოთარის სახელით ერთადერთხელ ვისარგებლე, ჩემი ძმა კი სულ ამ დღეშია. ერთხელ ქუჩაში რაღაც ხდებოდა, პატრული მოვიდა და რომ იკითხა, რა ამბავი იყო, ზუკამ ეგრევე წარუდგინა თავი: "ზურაბ ტატიშვილი, ოთარ ტატიშვილის ძე". ვითომ რეპუტაცია აიმაღლა! მე კი მამაჩემის სახელით ერთხელ ვისარგებლე და სულ იმას იხსენებს! გოგო მომწონდა. საიდან აღარ მივუდექი და არაფერი გამომივიდა. ბოლოს შევაპარე, "ღამის შოუს" თუ უყურებ–მეთქი. სხვათა შორის, გაამართლა და სწორედ ამიტომ ამიცრუვდა გული მასზე.
– როგორი გოგონები მოგწონთ?
შოთი: იდეალი არ მყავს, შეიძლება თეთრი გოგოც მომეწონოს, შავიც, მულატიც და შავკანიანიც. შეიძლება ძალიან დიდი ცხვირი ჰქონდეს, მაგრამ ისე უხდებოდეს, მომეწონოს. შარმი უნდა ჰქონდეს და ცოტა ხორციანიც იყოს. ვერ ვიტან, გოგო რომ სიგარეტს ეწევა, თან 12–13 წლიდან რომ იწყებენ მოწევას. ასეთი გოგოები მძულს! შეიძლება უკეთილშობილესი ადამიანი იყოს, მაგრამ ხელში სიგარეტს რომ დავუნახავ, ჩემს თვალში ეგრევე ეცემა. მატერიალისტ გოგოებს ვერ ვიტან, რომლებიც ჩემს ცხოვრებაში ხშირად ჩნდებიან, თუმცა რა სიხშირითაც ჩნდებიან, იმ სიხშირითვე ქრებიან.
ზუკა: მეხუთე წელია ერთი გოგო მიყვარს და მისნაირი მხოლოდ ერთია. ერთმანეთს ბავშვობიდან ვიცნობთ. არ მინდა ამ თემაზე საჯაროდ საუბარი.
– მამისგან რჩევები როდის გჭირდებათ?
შოთი: მამასთვის რჩევა არასოდეს მიკითხავს, რადგან, როგორც გითხარით, ჩემნათქვამა ვარ, არც გოგოებზე ვეკითხები. ამ თემაზე დედასთან უფრო ვსაუბრობ და სწორ რჩევებსაც მაძლევს.
ზუკა: მე რჩევებს მამასაც ვეკითხები და მეგობრებსაც. ბოლოს კი, როგორც ვთვლი საჭიროდ, ისე ვიქცევი, თუმცა სხვის აზრს ყოველთვის ვისმენ.
– ხშირი ურთიერთობა გაქვთ მამასთან?
შოთი: მიუხედავად იმისა, რომ მე და მამა ერთ პავილიონში ვმუშაობთ, შეიძლება მთელი თვე ისე გავიდეს, ერთმანეთი ვერ ვნახოთ. ამაზე ძალიან მწყდება გული, მაგრამ ალბათ მიზეზებიც არსებობს.
ზუკა: შოთისთან შედარებით მე მამას ხშირად ვნახულობ, მასთან ვძმაკაცობ, დასალევადაც ერთად მივდივართ და გასართობადაც, ყველაფერს თავზე ვიმხობთ. მამასთან უფრო ხშირი ურთიერთობა შეიძლება იმიტომაც მაქვს, რომ მე უფრო ხშირად ვეკონტაქტები. დიდი ხანია ჩვენთან სახლში არ ყოფილა, მაგრამ ეს ხელს არ გვიშლის, ერთმანეთი ვნახოთ.
შოთი: ცოტა ხნის წინ მამამ ასე მითხრა, რაც ხელფასი დაგენიშნა, აღარ მირეკავ, აღარ გინდივარ და აღარ გჭირდებიო. ეს სრული აბსურდია! მისგან ეს სიტყვები მეწყინა.
ზუკა: მე კი სხვა რაღაც მითხრა, შოთიკო რატომ აღარ მირეკავს, დამირეკოს და სიმბოლურად 5 ლარს მაინც მივცემო.
– მამას რომელს უფრო გამსგავსებენ?
შოთი: იუმორით ორივე ვგავართ. ფიზიკურადაც მამსგავსებენ, მაგრამ ზუკა უფრო ჰგავს. ხასიათით მე ბაბუას, ოთარის მამას ვგავარ. ისიც ჩემსავით მოქეიფე იყო.
ზუკა: მამას ფიზიკურადაც ძალიან ვგავარ და რა გზაზეც მან გაიარა, მეც იმ გზაზე ვდგავარ. მამაც "კავეენ"–ში თამაშობდა – მეც ვთამაშობდი, უკრავდა – ვუკრავ. ხასიათით კი იმდენად ვგავარ, ხანდახან დედაჩემს ნერვებიც ეშლება, შემომიბრუნდება და მეტყვის, რა მამაშენივით იქცევი, ზუსტად მისნაირი ხასიათი გაქვსო. იერიც და ხელის მოძრაობაც კი ოთარისი მაქვს.
– როგორი მამაა ოთარი?
შოთი: მეგობრული. ჭკუა მეკეტება მაგ ადამიანზე! ერთხელაც არ წამჩხუბებია. ამას წინათ რაღაც ძალიან უმნიშვნელოზე წამეკამათა. ჩემთან არასოდეს გიჩხუბია და ამაზე რამ გაგაგიჟა–მეთქი, ვუთხარი და გაეცინა. გაბრაზდება, მაგრამ უცებ ლბება.
მინდა აღვნიშნო, რომ მე და ზუკას მეორე მამაც გვყავს – ჩვენი ბაბუა, დედაჩემის მამას ვგულისხმობ. ჩემი აზრით, მისი დამსახურებაა, რომ დღესდღეობით მე და ჩემი ძმა ასეთი კარგი ბიჭები ვართ. ამბიციურობაში ნუ ჩამომართმევთ, მაგრამ ასეა. ბაბუა დღემდე შრომობს, ჩვენთვის თავგადაკლული ადამიანია. ბებიაზეც იგივე შემიძლია გითხრათ. ჩვენთან ახლოს ცხოვრობს და სულ ზემოთ–ქვემოთ დარბის.
ზუკა: უნივერსიტეტიდან რომ მოვდივარ, ბებოს ვურეკავ, ძალიან მშია და საჭმელი დამახვედრე–მეთქი. მე კი არ ავდივარ ბებოსთან, ის ჩამოდის ჩვენთან.
– გახსოვთ ის პერიოდი, როცა თქვენი მშობლები გაშორდნენ?
ზუკა: მამა რომ ჩვენგან წავიდა, მე 4–5 წლის ვიყავი, შოთი კი – 8 თვის. ეს პერიოდი მკვეთრად – არა, ბუნდოვნად მახსოვს. ვიცი, რომ მოსკოვში სწავლის გასაგრძელებლად გაფრინდა და თვითმფრინავს მამას ვეძახდი.
შოთი: მე ერთადერთი პერიოდი ჩამებეჭდა გონებაში. 3 წლის ვიყავი, როცა ზუკა "კავეენ"–ს ჩამირთავდა ხოლმე და მაჩვენებდა, ეს მამაჩვენიაო. სანამ 8 თვის გავხდებოდი, ჩვენთან ცხოვრობდა, მერე წლინახევრის ვიყავი, როცა მნახა. მამა კარგად უკვე 4–5 წლის ასაკიდან მახსოვს. მე ვერ ვაცნობიერებდი, რომ ჩვენ გვერდით კიდევ ვიღაც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ზუკა ალბათ განიცდიდა.
ზუკა: კი, ეს მომენტი მქონდა და ახლაც მაქვს, ხანდახან სახლში მამა მაკლია.
შოთი: მეც მაქვს ხოლმე ასეთი პერიოდები. 12–13 წლის ასაკში მამის ნაკლებობას განსაკუთრებულად განვიცდიდი. ერთხელ დიდი საყვედურიც ვუთხარი, მეც მინდა, მამა ჩვენ გვერდით იყოს–მეთქი. ასეც ხდება ცხოვრებაშიო, მიპასუხა. იმასაც აუჩუყდა ალბათ გული და იმ საღამოს რესტორანში წავედით. მე მაინც ვთვლი, რომ მამამ არასწორი ნაბიჯი გადადგა, ჩვენგან წასვლას ვგულისხმობ.
– მამისთვის გითქვამს ეს სიტყვები?
შოთი: არა, მისთვის ეს არასოდეს მითქვამს.
ზუკა: მამაჩემის პირად ცხოვრებაში არ ვერევი, მაგრამ ის კი ვიცი, რომ მის შეცდომას არ გავიმეორებ. რაც მე მისგან დამაკლდა, ჩემს შვილებს არ დავაკლებ, ძალიან მაგარი მამა ვიქნები.
შოთი: ვეთანხმები ჩემს ძმას. რას ვიზამთ, ყველაფერი ხდება ცხოვრებაში.
– ყველაზე ხშირად რა თხოვნით მიმართავთ მამას?
შოთი: თავის ძმაკაცებთან ერთად საქეიფოდ წამიყვანოს. ვგიჟდები მის ძმაკაცებზე! მიყვარს მათთან ერთად ქეიფი და გიტარაზე სიმღერა. ოთარიც მღერის და ერთადაც ბევრჯერ გვიმღერია.
ზუკა: მე ნაბახუსევზე შველას ვთხოვ ხოლმე.
შოთი: ნაბახუსევზე დედა მშველის. ბავშვობაში დალევა მიყვარდა, ახლა იშვიათად თუ დავლევ, კლუბებსა და ბარებში მარტო გასართობად დავდივარ და მთვრალ ხალხზე "ვღადაობ". თუ სახლში ნასვამი მივედი, დილით დედა პელმენს მიხარშავს და თავზე მევლება. დედა ქართულ–ამერიკულ კლინიკაში მეან–გინეკოლოგად მუშაობს.
– საკმაოდ ახალგაზრდა და ლამაზი დედა გყავთ. რომ გათხოვდეს, ამაზე რა აზრის იქნებოდით?
შოთი: ზუსტად ვიცი, რომ დედა არ გათხოვდება. მან ჩვენთვის თავი გადადო. როცა პატარები ვიყავით, მაშინ რომ გათხოვილიყო, ამას ვერ გავაცნობიერებდით. დღეს კი თვითონაც იცის, რომ ჩვენ უფრო გვჭირდება დედა, ვიდრე ვიღაც სხვა ადამიანს.
ზუკა: ეს საკითხი სხვას რომ ეხებოდეს, ვიტყოდი, რომ უნდა გათხოვდეს, რადგან შვილები ცოლს მოიყვანენ და მარტო დარჩება–მეთქი, მაგრამ დედაჩემის გვერდით სხვა მამაკაცი ვერ წარმომიდგენია.
შოთი: ამ თემაზე დედასთან საუბარი ბევრჯერ გვქონია. დედას მეგობრები ხშირად ხუმრობენ, გავათხოვოთ დედათქვენიო და ეს ხუმრობა უკვე აღარ მომწონს.
– ძმები რაზე კამათობთ?
შოთი: ამის ჩიზბურგერს თუ ვუკბეჩ, შეუძლია ისტერიკები მომიწყოს. თუმცა მხოლოდ ჩხუბით არ შემოვიფარგლებით, ერთად ვუკრავთ კიდეც.
– ფორტეპიანო და დრამი სხვადასხვა ოთახებში დგას და ძმები ერთად არ უკრავთ ხოლმე რაიმე კომპოზიციას?
ზუკა: თუ შოთი დრამზე უკრავს, მე მეორე ოთახიდან ფორტეპიანოს ვუწყობ. თუ მე ვიწყებ ფორტეპიანოზე დაკვრას, შოთი იმ ოთახში შერბის, სადაც დასარტყამი ინსტრუმენტი დგას. ამ დროს დედა ყვირილს იწყებს, გაჩუმდითო.
შოთი: მეზობლებს დიდი მადლობა, გმირულად გვიძლებენ!
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე
