როლანდ ოქროპირიძე: "სამი–ოთხი ადამიანი ისტერიკულად თვლის, რომ სიმთვრალეში ძალიან საშიში ვარ"
2 246 ნახვა
მსახიობ როლანდ ოქროპირიძის ცხოვრებაში რთული პერიოდია. ერთი, არცთუ სასიამოვნო ცვლილება უკვე მოხდა, მეორე ცვლილებას კი, რომლისგანაც გარკვეულ სასიკეთო შედეგებს ელის, ახლო მომავალში გეგმავს. როლანდი ცოტა ხნის წინ ცოლს, სოფო გორელაშვილს გაშორდა და ამჟამად მასთან არანაირი ურთიერთობა არ აქვს. მსახიობი სცენასაც დროებით თავს ანებებს და ბიზნესის წამოწყებას გეგმავს. ძალიან მოწადინებულია, რომ საქმე ააწყოს და იქნებ ოჯახიც გაამთლიანოს.
– როლანდ, როგორ აფასებთ საკუთარ თავს, როგორც მსახიობს, რა გასწავლათ ამ წლების განმავლობაში სცენამ, ეკრანმა?
– მგონია, რომ ძალიან ბევრი რამ ვისწავლე და თან დარწმუნებული ვარ, ჩემს პროფესიაში კიდევ ბევრი მაქვს სასწავლი. წესით, ჭკვიანი ადამიანები სულ სწავლობენ, არ ჩერდებიან. ვისწავლე, რომ არ უნდა ვითაკილო და რაც შეიძლება ბევრი ვიმუშაო. ბევრგან უნდა გამოსცადო თავი, რომ საკუთარი შესაძლებლობები ამოწურო და ცხოვრებაში შენი ადგილი იპოვო.
ამჟამად თეატრში ძირითადად შარშან დადგმული სპექტაკლების ჩვენებებია. კი მიდის ახალ სპექტაკლებზე მუშაობა, მაგრამ მათში მე არ ვარ დაკავებული. ბიზნესის კუთხით მივდივარ. აქტიურად დავიწყე მუშაობა და წინ დიდი გეგმები მაქვს. ტურისტულ კომპანიას ვხსნი. ვნახოთ, რა იქნება.
– ეს იმის წინაპირობა ხომ არაა, რომ მთლიანად ბიზნესზე გადაერთვებით?
– არანაირად. მაგრამ ორი წელი მაინც, ვიდრე ბიზნესში ისე არ ავაწყობ საქმეებს, როგორც მინდა, შეიძლება ახალ სპექტაკლებში ვერ მიხილოთ.
– თქვენს პიროვნებად ჩამოყალიბებაში პროფესიამ რა როლი ითამაშა?
– პროფესია ნებისმიერზე ახდენს გარკვეულ გავლენას, მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ ადამიანები ძირეულად არ იცვლებიან. რადგან მსახიობი ვარ, შეიძლება თუნდაც საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში რაღაც ისეთი ჩავიდინო, რასაც სხვა არ გააკეთებს და ეს მე იმიტომ მეპატიოს, რომ მსახიობი ვარ. რაც სხვისთვის უხერხულია, ჩემთვის შეიძლება ჩვეულებრივი ამბავი იყოს. სამწუხაროდ, მსახიობებს ცოტა შიშით გვიყურებენ, ჰგონიათ, რომ რეალურადაც ვიყენებთ ჩვენს პროფესიას და შეგვიძლია ოსტატურად მოვიტყუოთ. ასე არ არის. პირიქით, მე ცხოვრებაში თამაში არ შემიძლია, ეს ჩემთვის უცხოა.
– ამ თვისების გამო ალბათ ბევრს გაანაწყენებდით.
– მირჩევნია, ყველაფერი პირდაპირ ვთქვა. ასეთ შემთხვევაში ცხოვრება უფრო იოლია. ურთიერთობებშიც თავიდანვე ვამბობ, რა მინდა, რას ველი, არავის ვატყუებ და არავის არაფერს ვუმალავ.
– მართალია, რომ ცოლს გაშორდით?
– კი.
– შვილთან ურთიერთობა გაქვთ?
– ბავშვს ვნახულობ. საბა უკვე ორწლინახევრისაა.
– საბას დადგენილი წესით ნახულობთ თუ როცა მოგინდებათ?
– როცა მომინდება, მაქვს უფლება, მივიდე და ვნახო.
– რამდენი ხანია, რაც ცოლს ხართ გაშორებული?
– თავადაც არ ვიცი, როდის დამთავრდა ეს ყველაფერი. ამ ეტაპზე ჩვენი ცოლქმრული ურთიერთობა შეწყვეტილია.
– არც მეგობრობთ?
– არა, მასთან არანაირი ურთიერთობა არ მაქვს.
– ამ ამბავში თქვენ გადანაშაულებენ?
– არ ვიცი.
– სოფოსთვის არ გიკითხავთ?
– როგორ არა, მაგრამ პასუხი არ მაქვს. ალბათ ჩემი ბრალიც ბევრია და მისი ბრალიც ბევრია. მცდელობების მიუხედავად, ამ ეტაპზე მაინც ასეთია ჩვენი ურთიერთობა.
– შერიგების შანსი არსებობს?
– ამას ნამდვილად ვისურვებდი.
– ოჯახის დანგრევა მძიმე ფაქტია. საქმე გიმსუბუქებთ მდგომარეობას?
– ძალიან მიყვარს ნადირობა და მეგობრებთან ერთად ხშირად დავდივარ სანადიროდ. ძალიან საინტერესოა მსახიობობა და თავის დროზე სწორედ ამიტომ ავირჩიე. მე ვიტყოდი, რომ ლაღი პროფესიაა.
– თუმცა ძალიან ბევრ შრომასაც ითხოვს.
– კი, ასეა, მაგრამ როცა საინტერესო რეჟისორთან ხვდები, საინტერესო მასალაზე მუშაობ, ეს შრომა სასიამოვნო და სახალისო ხდება. არ შეიძლება ადამიანმა სულ გართობაზე ან სულ სამსახურზე იფიქრო. რაღაცნაირად უნდა მოახერხო და ყველაფერი ერთმანეთთან შეათავსო. ერთი კარგი ნათქვამია, რომელიც ძალიან მიყვარს: "იპოვე შენი საყვარელი საქმე და ცხოვრებაში არასოდეს მოგიწევს მუშაობა". ჩემი საყვარელი საქმე კი მსახიობობაა.
– როგორ ფიქრობთ, რთული ადამიანი ხართ?
– ამ საკითხზე ჩემი მეგობრების აზრი იყოფა. ზოგს მიაჩნია, რომ ცოტა რთული, ცოტა მძიმე ვარ, ნაწილი პირიქით ფიქრობს.
– რას გეუბნებიან, რითი გამოიხატება თქვენი მძიმე ხასიათი?
– არ ვიცი, კონკრეტულად რას გულისხმობენ, მაგრამ მეც ვთვლი, რომ ცოტა მძიმე ვარ. წმინდა წყლის კავკასიელი ვარ და კარგად მოგეხსენებათ, კავკასიელი კაცები რა დროს შეიძლება ვიყოთ მძიმეები.
– გითამაშიათ გმირი, რომელიც თქვენს პიროვნებასთან ძალიან ახლოსაა?
– ყოფილა ასეთი შემთხვევები, მაგრამ ნაკლებად მხიბლავს იმ გმირების თამაში, რომლებიც ჩემთან ახლოს არიან. ისეთი პერსონაჟები უფრო მიყვარს, რომლებიც ჩემგან ძალიან განსხვავდებიან.
– სერიალში "ჩვენი ამბავი" თქვენი გმირი მოქეიფეა, რაც ცოლთან პრობლემებს უქმნის. რას ფიქრობთ თქვენს პერსონაჟზე?
– როცა სერიალის გადაღებები დაიწყო, სცენარისტები ძიების პროცესში იყვნენ. ქართველი კაცის სტერეოტიპი ჰქონდათ შექმნილი, რომელსაც ღვინო უყვარს. ვფიქრობ, რომ ამ თვეებმა მაინც ძიების პროცესში გაიარა. ღვინის სიყვარულში ჩემი გმირი გიორგი ძალიან მგავს. მას ძალიან უყვარს თავისი ცოლი. თამუნაც ტიპური ქართველი ცოლია. აქვს საშინელი თვისება და ეს ეჭვიანობაა. ის რომ წივილს დაიწყებს, საშინელებაა. სხვა მხრივ, საყვარელი პერსონაჟია. ჩემს გმირში ყველაზე მეტად ის არ მომწონს, რომ ძალიან სტაბილურია.
– რა არ მოგწონთ სტაბილურობაში?
– ყოველთვის ყველაფერი ერთნაირად რომ არის, ეს არ მიყვარს. ზოგჯერ კაცი უნდა გაგიჟდე.
– ანუ?
– ცოტა სხვანაირად უნდა მოგიაროს სიცოცხლემ. ჩემი გმირი მხოლოდ "დაჯექი, დალიე"–თი ცხოვრობს.
– ეჭვიანობა ცუდი თვისებააო, ამბობთ. თქვენ არ ხართ ეჭვიანი?
– ძალიან ცოტა დოზით, თან საბაბის გარეშე არასოდეს მიეჭვიანია. თუ რაღაც ისე ვერ არის, ინტუიციით ვგრძნობ და ეს მართლდება. ასე რომ, ჩემი ეჭვიანობა უსაფუძვლო არასოდეს ყოფილა, მოლანდებები ნამდვილად არ მაქვს.
– ქალები მამაკაცებზე ამბობენ, რომ ეგოისტები არიან. ეს თქვენზეც ითქმის?
– რა თქმა უნდა, მაგრამ არა მგონია, ეგოისტობა დიდი დოზით მქონდეს. დედისერთა ვარ და არ არის გასაკვირი ჩემი ეს თვისება.
– ოჯახის წევრები როგორ აფასებენ თქვენს გმირს?
– დედას დიდად არ მოსწონს. მეუბნება, ხანდახან თითქოს მომწონსო, მაგრამ დიდ აღფრთოვანებას არ გამოხატავს. ოჯახში კიდევ ბებია მყავს და არც მას მოსწონს ჩემი გმირი. ბებია მხოლოდ თურქულ სერიალებს უყურებს და ამის გამო ნერვები მეშლება. მეუბნება, თურქულ სერიალებში ერთმანეთს არ კოცნიანო. მეც ვაბრაზებ და ვეუბნები, რა მოხდა მერე, აკოცონ, კარგია–მეთქი. სირცხვილია, როგორ შეიძლებაო. ვეუბნები, ნეტა, მე მაკოცონ, კარგი იქნება–მეთქი. ეგ – ცალკე, ეკრანზე კი არაო, მპასუხობს. ამის გამო მუდამ დიდი პოლემიკა გვაქვს. ბებია კარგ რაღაცეებს მეუბნება და მიყვარს მასთან საუბარი.
– თუნდაც თქვენი ეგოისტობის გამო მეგობარი დაგიკარგავთ?
– მადლობა ღმერთს, ჩემი მიზეზით მეგობარი არასოდეს დამიკარგავს. ჩემი მეგობრების ერთადერთი პრეტენზია ისაა, უყურადღებო ხარ, დარეკვა და მოკითხვა არ იციო. ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს და ყოველდღე ყველას რომ მოსაკითხად დავურეკო, შეიძლება გავგიჟდე.
– ოჯახის წევრებიც გსაყვედურობენ უყურადღებობს გამო?
– კი და მართლაც ვარ რაღაცნაირი უყურადღებო. როცა ოჯახის წევრთან თუ მეგობართან რამე მნიშვნელოვანი ხდება, ამ დროს ნამდვილად არ ვარ უყურადღებო, მაგრამ წვრილმან რაღაცაზე ტელეფონზე დარეკვა არ შემიძლია. ყველაფერში ზომიერება მიყვარს, ზედმეტი არაფერია კარგი.
– არის რამე, რასაც ძალიან ნანობთ?
– ძალიან რომ რაღაცას ვნანობდე, ასეთი არაფერია. ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც უნდა მომხდარიყო. ალბათ ასე იყო საჭირო.
– არ გიფიქრიათ, რომ შეგეძლოთ, რაღაც შეგეცვალათ?
– ადამიანებს ეს ყოველთვის შეგვიძლია, მაგრამ არ მახსენდება შემთხვევა, რომ რაღაც არ შევცვალე და ახლა ძალიან ვნანობ. ბევრი ფიქრი მიყვარს. დეპრესიული არ ვარ, მაგრამ ხანდახან მელანქოლიური გახლავართ, სევდა მიპყრობს.
– სევდას რითი იქარწყდებთ?
– ამ დროს ყველაზე მაგარი ღვინოა. მთვრალი კაცი დარდზეც უფრო სხვანაირად ფიქრობ და სხვა რამეზეც. ამ დროს ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ჰაერში დავდივარ.
– როგორი სიმთვრალე გაქვთ?
– მგონია, რომ კარგი. სამი–ოთხი ადამიანი რატომღაც ისტერიკულად თვლის, რომ სიმთვრალეში ძალიან საშიში ვარ. დანარჩენი ყველა აღიარებს, საოცრად კარგი სიმთვრალე გაქვსო.
სულ ვეკითხები, რატომ მაქვს ცუდი სიმთვრალე–მეთქი, მაგრამ ვერ მისაბუთებენ. ვაღიარებ, საშიში მაშინ ვარ, თუ ჩემს საყვარელ ადამიანებს ვიღაც ეუზრდელება ან უწესოდ მიმართავს. ჩემთვის ძვირფას ადამიანებთან თავხედურად მოქცევას ვერავის ვაპატიებ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
– როლანდ, როგორ აფასებთ საკუთარ თავს, როგორც მსახიობს, რა გასწავლათ ამ წლების განმავლობაში სცენამ, ეკრანმა?
– მგონია, რომ ძალიან ბევრი რამ ვისწავლე და თან დარწმუნებული ვარ, ჩემს პროფესიაში კიდევ ბევრი მაქვს სასწავლი. წესით, ჭკვიანი ადამიანები სულ სწავლობენ, არ ჩერდებიან. ვისწავლე, რომ არ უნდა ვითაკილო და რაც შეიძლება ბევრი ვიმუშაო. ბევრგან უნდა გამოსცადო თავი, რომ საკუთარი შესაძლებლობები ამოწურო და ცხოვრებაში შენი ადგილი იპოვო.
ამჟამად თეატრში ძირითადად შარშან დადგმული სპექტაკლების ჩვენებებია. კი მიდის ახალ სპექტაკლებზე მუშაობა, მაგრამ მათში მე არ ვარ დაკავებული. ბიზნესის კუთხით მივდივარ. აქტიურად დავიწყე მუშაობა და წინ დიდი გეგმები მაქვს. ტურისტულ კომპანიას ვხსნი. ვნახოთ, რა იქნება.
– ეს იმის წინაპირობა ხომ არაა, რომ მთლიანად ბიზნესზე გადაერთვებით?
– არანაირად. მაგრამ ორი წელი მაინც, ვიდრე ბიზნესში ისე არ ავაწყობ საქმეებს, როგორც მინდა, შეიძლება ახალ სპექტაკლებში ვერ მიხილოთ.
– თქვენს პიროვნებად ჩამოყალიბებაში პროფესიამ რა როლი ითამაშა?
– პროფესია ნებისმიერზე ახდენს გარკვეულ გავლენას, მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ ადამიანები ძირეულად არ იცვლებიან. რადგან მსახიობი ვარ, შეიძლება თუნდაც საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში რაღაც ისეთი ჩავიდინო, რასაც სხვა არ გააკეთებს და ეს მე იმიტომ მეპატიოს, რომ მსახიობი ვარ. რაც სხვისთვის უხერხულია, ჩემთვის შეიძლება ჩვეულებრივი ამბავი იყოს. სამწუხაროდ, მსახიობებს ცოტა შიშით გვიყურებენ, ჰგონიათ, რომ რეალურადაც ვიყენებთ ჩვენს პროფესიას და შეგვიძლია ოსტატურად მოვიტყუოთ. ასე არ არის. პირიქით, მე ცხოვრებაში თამაში არ შემიძლია, ეს ჩემთვის უცხოა.
– ამ თვისების გამო ალბათ ბევრს გაანაწყენებდით.
– მირჩევნია, ყველაფერი პირდაპირ ვთქვა. ასეთ შემთხვევაში ცხოვრება უფრო იოლია. ურთიერთობებშიც თავიდანვე ვამბობ, რა მინდა, რას ველი, არავის ვატყუებ და არავის არაფერს ვუმალავ.
– მართალია, რომ ცოლს გაშორდით?
– კი.
– შვილთან ურთიერთობა გაქვთ?
– ბავშვს ვნახულობ. საბა უკვე ორწლინახევრისაა.
– საბას დადგენილი წესით ნახულობთ თუ როცა მოგინდებათ?
– როცა მომინდება, მაქვს უფლება, მივიდე და ვნახო.
– რამდენი ხანია, რაც ცოლს ხართ გაშორებული?
– თავადაც არ ვიცი, როდის დამთავრდა ეს ყველაფერი. ამ ეტაპზე ჩვენი ცოლქმრული ურთიერთობა შეწყვეტილია.
– არც მეგობრობთ?
– არა, მასთან არანაირი ურთიერთობა არ მაქვს.
– ამ ამბავში თქვენ გადანაშაულებენ?
– არ ვიცი.
– სოფოსთვის არ გიკითხავთ?
– როგორ არა, მაგრამ პასუხი არ მაქვს. ალბათ ჩემი ბრალიც ბევრია და მისი ბრალიც ბევრია. მცდელობების მიუხედავად, ამ ეტაპზე მაინც ასეთია ჩვენი ურთიერთობა.
– შერიგების შანსი არსებობს?
– ამას ნამდვილად ვისურვებდი.
– ოჯახის დანგრევა მძიმე ფაქტია. საქმე გიმსუბუქებთ მდგომარეობას?
– ძალიან მიყვარს ნადირობა და მეგობრებთან ერთად ხშირად დავდივარ სანადიროდ. ძალიან საინტერესოა მსახიობობა და თავის დროზე სწორედ ამიტომ ავირჩიე. მე ვიტყოდი, რომ ლაღი პროფესიაა.
– თუმცა ძალიან ბევრ შრომასაც ითხოვს.
– კი, ასეა, მაგრამ როცა საინტერესო რეჟისორთან ხვდები, საინტერესო მასალაზე მუშაობ, ეს შრომა სასიამოვნო და სახალისო ხდება. არ შეიძლება ადამიანმა სულ გართობაზე ან სულ სამსახურზე იფიქრო. რაღაცნაირად უნდა მოახერხო და ყველაფერი ერთმანეთთან შეათავსო. ერთი კარგი ნათქვამია, რომელიც ძალიან მიყვარს: "იპოვე შენი საყვარელი საქმე და ცხოვრებაში არასოდეს მოგიწევს მუშაობა". ჩემი საყვარელი საქმე კი მსახიობობაა.
– როგორ ფიქრობთ, რთული ადამიანი ხართ?
– ამ საკითხზე ჩემი მეგობრების აზრი იყოფა. ზოგს მიაჩნია, რომ ცოტა რთული, ცოტა მძიმე ვარ, ნაწილი პირიქით ფიქრობს.
– რას გეუბნებიან, რითი გამოიხატება თქვენი მძიმე ხასიათი?
– არ ვიცი, კონკრეტულად რას გულისხმობენ, მაგრამ მეც ვთვლი, რომ ცოტა მძიმე ვარ. წმინდა წყლის კავკასიელი ვარ და კარგად მოგეხსენებათ, კავკასიელი კაცები რა დროს შეიძლება ვიყოთ მძიმეები.
– გითამაშიათ გმირი, რომელიც თქვენს პიროვნებასთან ძალიან ახლოსაა?
– ყოფილა ასეთი შემთხვევები, მაგრამ ნაკლებად მხიბლავს იმ გმირების თამაში, რომლებიც ჩემთან ახლოს არიან. ისეთი პერსონაჟები უფრო მიყვარს, რომლებიც ჩემგან ძალიან განსხვავდებიან.
– სერიალში "ჩვენი ამბავი" თქვენი გმირი მოქეიფეა, რაც ცოლთან პრობლემებს უქმნის. რას ფიქრობთ თქვენს პერსონაჟზე?
– როცა სერიალის გადაღებები დაიწყო, სცენარისტები ძიების პროცესში იყვნენ. ქართველი კაცის სტერეოტიპი ჰქონდათ შექმნილი, რომელსაც ღვინო უყვარს. ვფიქრობ, რომ ამ თვეებმა მაინც ძიების პროცესში გაიარა. ღვინის სიყვარულში ჩემი გმირი გიორგი ძალიან მგავს. მას ძალიან უყვარს თავისი ცოლი. თამუნაც ტიპური ქართველი ცოლია. აქვს საშინელი თვისება და ეს ეჭვიანობაა. ის რომ წივილს დაიწყებს, საშინელებაა. სხვა მხრივ, საყვარელი პერსონაჟია. ჩემს გმირში ყველაზე მეტად ის არ მომწონს, რომ ძალიან სტაბილურია.
– რა არ მოგწონთ სტაბილურობაში?
– ყოველთვის ყველაფერი ერთნაირად რომ არის, ეს არ მიყვარს. ზოგჯერ კაცი უნდა გაგიჟდე.
– ანუ?
– ცოტა სხვანაირად უნდა მოგიაროს სიცოცხლემ. ჩემი გმირი მხოლოდ "დაჯექი, დალიე"–თი ცხოვრობს.
– ეჭვიანობა ცუდი თვისებააო, ამბობთ. თქვენ არ ხართ ეჭვიანი?
– ძალიან ცოტა დოზით, თან საბაბის გარეშე არასოდეს მიეჭვიანია. თუ რაღაც ისე ვერ არის, ინტუიციით ვგრძნობ და ეს მართლდება. ასე რომ, ჩემი ეჭვიანობა უსაფუძვლო არასოდეს ყოფილა, მოლანდებები ნამდვილად არ მაქვს.
– ქალები მამაკაცებზე ამბობენ, რომ ეგოისტები არიან. ეს თქვენზეც ითქმის?
– რა თქმა უნდა, მაგრამ არა მგონია, ეგოისტობა დიდი დოზით მქონდეს. დედისერთა ვარ და არ არის გასაკვირი ჩემი ეს თვისება.
– ოჯახის წევრები როგორ აფასებენ თქვენს გმირს?
– დედას დიდად არ მოსწონს. მეუბნება, ხანდახან თითქოს მომწონსო, მაგრამ დიდ აღფრთოვანებას არ გამოხატავს. ოჯახში კიდევ ბებია მყავს და არც მას მოსწონს ჩემი გმირი. ბებია მხოლოდ თურქულ სერიალებს უყურებს და ამის გამო ნერვები მეშლება. მეუბნება, თურქულ სერიალებში ერთმანეთს არ კოცნიანო. მეც ვაბრაზებ და ვეუბნები, რა მოხდა მერე, აკოცონ, კარგია–მეთქი. სირცხვილია, როგორ შეიძლებაო. ვეუბნები, ნეტა, მე მაკოცონ, კარგი იქნება–მეთქი. ეგ – ცალკე, ეკრანზე კი არაო, მპასუხობს. ამის გამო მუდამ დიდი პოლემიკა გვაქვს. ბებია კარგ რაღაცეებს მეუბნება და მიყვარს მასთან საუბარი.
– თუნდაც თქვენი ეგოისტობის გამო მეგობარი დაგიკარგავთ?
– მადლობა ღმერთს, ჩემი მიზეზით მეგობარი არასოდეს დამიკარგავს. ჩემი მეგობრების ერთადერთი პრეტენზია ისაა, უყურადღებო ხარ, დარეკვა და მოკითხვა არ იციო. ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს და ყოველდღე ყველას რომ მოსაკითხად დავურეკო, შეიძლება გავგიჟდე.
– ოჯახის წევრებიც გსაყვედურობენ უყურადღებობს გამო?
– კი და მართლაც ვარ რაღაცნაირი უყურადღებო. როცა ოჯახის წევრთან თუ მეგობართან რამე მნიშვნელოვანი ხდება, ამ დროს ნამდვილად არ ვარ უყურადღებო, მაგრამ წვრილმან რაღაცაზე ტელეფონზე დარეკვა არ შემიძლია. ყველაფერში ზომიერება მიყვარს, ზედმეტი არაფერია კარგი.
– არის რამე, რასაც ძალიან ნანობთ?
– ძალიან რომ რაღაცას ვნანობდე, ასეთი არაფერია. ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც უნდა მომხდარიყო. ალბათ ასე იყო საჭირო.
– არ გიფიქრიათ, რომ შეგეძლოთ, რაღაც შეგეცვალათ?
– ადამიანებს ეს ყოველთვის შეგვიძლია, მაგრამ არ მახსენდება შემთხვევა, რომ რაღაც არ შევცვალე და ახლა ძალიან ვნანობ. ბევრი ფიქრი მიყვარს. დეპრესიული არ ვარ, მაგრამ ხანდახან მელანქოლიური გახლავართ, სევდა მიპყრობს.
– სევდას რითი იქარწყდებთ?
– ამ დროს ყველაზე მაგარი ღვინოა. მთვრალი კაცი დარდზეც უფრო სხვანაირად ფიქრობ და სხვა რამეზეც. ამ დროს ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ჰაერში დავდივარ.
– როგორი სიმთვრალე გაქვთ?
– მგონია, რომ კარგი. სამი–ოთხი ადამიანი რატომღაც ისტერიკულად თვლის, რომ სიმთვრალეში ძალიან საშიში ვარ. დანარჩენი ყველა აღიარებს, საოცრად კარგი სიმთვრალე გაქვსო.
სულ ვეკითხები, რატომ მაქვს ცუდი სიმთვრალე–მეთქი, მაგრამ ვერ მისაბუთებენ. ვაღიარებ, საშიში მაშინ ვარ, თუ ჩემს საყვარელ ადამიანებს ვიღაც ეუზრდელება ან უწესოდ მიმართავს. ჩემთვის ძვირფას ადამიანებთან თავხედურად მოქცევას ვერავის ვაპატიებ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე
