ვერიკო ტურაშვილს შვილი გათხოვების ნებას არ აძლევს

მომღერალ ვერიკო ტურაშვილის გოგონა, 10 წლის ლიზა დედის გარდერობთან არის ჩასაფრებული. ვერიკოს გარეთ დაიგულებს თუ არა, მაშინვე მის ტანსაცმელსა და ფეხსაცმელებში იპრანჭება. დედასავით მასაც აქვს სიმღერის ნიჭი, მაგრამ მომღერლობაზე არ ოცნებობს, უნდა, მოგზაური გახდეს და მთელი მსოფლიო ნახოს. მანამდე კი დედას ერთი სურვილის ასრულებას სთხოვს, რომ ბარსელონაში ბიონსეს კონცერტის საყურებლად წაიყვანოს.
ვერიკო მარტოხელა დედაა. ლიზა 3 წლის იყო, როცა მისი მეუღლე გოშა ბერუჩაშვილი გარდაიცვალა. პატარა ლიზას მამის ხსოვნა კადრებად შემორჩა, მას იმ მოგონებებით იცნობს, რასაც დედა და ახლობლები უყვებიან. ლიზა ბავშვური სიხალისით გვესაუბრა თავის ოცნებებზე, გატაცებებზე. ჩვენთან საუბრისას ერთი საიდუმლოც დასცდა და ვერიკომ ინტერვიუს დროს გაიგო, რომ ლიზა ახალ წელს დედიკოს ბორდოსფერი კაბით შეხვდა.
– ვერიკო, როგორ გახსენდებათ ის ემოცია, როცა ლიზა პირველად ნახეთ?
ვერიკო: 20 წლის ასაკში გავხდი დედა. როცა გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი, შინაგანად ვგრძნობდი, გოგოს დედა გავხდებოდი. ასეც მოხდა. ლიზას დაბადება წარუშლელი ემოციაა, რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე გამყვება. როცა პირველად ავიყვანე ხელში, ხმამაღლა ვიტირე. სასაცილო გოგო დაიბადა – დიდი ლოყებით და ღაბაბით. ჩვეულებრივად კი არ ტიროდა, ულა, ულაო, ასეთ ბგერებს გამოსცემდა. მთელი სამშობიარო ამბობდა, როგორ ეტყობა, რომ მომღერლის შვილიაო. თითქმის 3 წელი სახლიდან გარეთ არ გავსულვარ, ჩემი სურვილი იყო, რომ ლიზა თავად გამეზარდა. დამტოვებელიც ბევრი მყავდა და დამხმარეც, მაგრამ მაინც მერჩივნა, შვილთან ვყოფილიყავი, ძიძა არასდროს მყოლია. საკმაოდ რთულად გასაზრდელი ბავშვი იყო, 2 წელი ბუნებრივ კვებაზე მყავდა და ჩემზე ძალიან იყო მოჯაჭვული. თუ 2 საათით სადმე გავიდოდი, მისი ტირილი მთელ თბილისს ესმოდა.
– ლიზა, დედა შენ მიმართ სიმკაცრეს ხომ არ იჩენს?
ლიზა: ვერიკო ძალიან კარგი დედაა, ყველგან დავყავარ – კინოში, თეატრში, დაბადების დღეებზე. ვერ ვიტყვი, რომ მკაცრია, მაგრამ სახლს რომ თავდაყირა დავაყენებ, მაშინ ძალიან ბრაზობს. ვერ იტანს, როცა სახლი არეული ხვდება.
– როდის გააცნობიერე, რომ პოპულარული დედა გყავდა?
ლიზა: ალბათ 5 წლის ვიყავი, როცა მივხვდი, რომ ვერიკო სცენაზე მღეროდა.
ვერიკო: საიდან დაასკვენი, რომ 5 წლისამ გააცნობიერე ეს? ლიზამ თავიდანვე იცოდა, რომ მისი დედიკო მომღერალი იყო, მისი სურათები ჟურნალ–გაზეთებში იბეჭდებოდა, ტელევიზიით ჩემთან ერთად ჩნდებოდა.
– ვერიკოს კონცერტებზე, კლიპების გადაღებებზე ხშირად დადიხარ?
ლიზა: კლიპების გადაღებას იმდენი დრო სჭირდება, რომ მე ვერ ვძლებ და წუწუნს ვიწყებ. როცა კონცერტებზე მივდივარ, მსიამოვნებს ვერიკოს ყურება, მოსმენა. მისი სიმღერებიდან და კლიპებიდან ყველაზე მეტად "რა კარგი ხარ" მომწონს.
ვერიკო: ყოველ კვირას სხვადასხვა კლუბში ვმუშაობ. ერთხელაც გადავწყვიტე, რომ წამეყვანა. კონცერტის დაწყებიდან 10 წუთში მივიხედე და უკვე სკამზე ეძინა. მიკვირს, იმ ხმაურში როგორ დაეძინა. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე დიდი გოგოა, ხმაურიან გარემოში ყოფნა არ შეუძლია. 10 საათზე იძინებს, არადა მისი ასაკის ბავშვები მშობლებს სთხოვენ, რომ ხალხმრავალ ადგილებში ატარონ. ლიზა პირიქითაა.
ლიზა: როცა ვერიკო სკოლაში მაკითხავს, ჩემი სკოლელები ჩურჩულს იწყებენ. ეს ძალიან მსიამოვნებს და სიამაყით ვივსები. ჩემს კლასელებს ვერიკო ძალიან უყვართ, მეუბნებიან, რომ კარგი მომღერალია.
ვერიკო: რამდენიმე დღის წინ მითხრა, უფროსკლასელები მისალმებისას გადამკოცნიან ხოლმე და, მე მგონი, ეს შენ გამო ხდებაო.
– ლიზა, როგორ სწავლობ, განსაკუთრებით რომელი საგნები გიყვარს?
ლიზა: საკუთარ თავზე როგორ ვილაპარაკო? აჯობებს, ვერიკომ შემაფასოს. კარგად ვსწავლობ, მხოლოდ მათემატიკა მიჭირს. თუ რომელიმე გაკვეთილი მზად არ მაქვს, ვერიკოს არ ვაგებინებ, თორემ ვიცი, ამის გამო ძალიან გამიბრაზდება.
ვერიკო: პასუხისმგებლობის გრძნობა აქვს, ცდილობს, ცუდი ნიშნები არ მიიღოს. იმდენად ეზარება მეცადინეობა, შინ რომ ბრუნდება, არ სადილობს, ჯერ გაკვეთილებს ამზადებს, რომ ეს საქმე მალე მოიშოროს.
– ლიზა, ვერიკო კონცერტებიდან, კლუბებიდან გვიან ბრუნდება. მის რთულ გრაფიკს როგორ ეგუები?
ლიზა: როცა ვერიკო სახლში არ არის, ხშირად ვურეკავ და ვეუბნები, მალე დაბრუნდი–მეთქი. ყველაზე მეტად დედიკოს გაკეთებული საჭმელი მიყვარს, თუნდაც შემწვარი კარტოფილი. ბებიებზე უკეთეს სადილებს აკეთებს. წვნიანები არ მიყვარს, მაგრამ ვერიკოს ხათრით მაინც ვაღებ პირს და ვჭამ.
– რითი ერთობი, ყველაზე მეტად რა მოგწონს?
ლიზა: ყველაზე მეტად ეზოში თამაში მიყვარს. ბავშვები თავზე ვახტებით ერთმანეთს, დავრბივართ.
ვერიკო: შინ რომ ვბრუნდები და შენიშვნების კორიანტელს დავაყრი ხოლმე, დედაჩემი მეუბნება, ნუ გიკვირს, შენ უარესი ცელქი იყავიო.
ლიზა: დედაც ზარმაცი იყო. ბავშვებსაც სცემდა, მე კი არავის ვცემ.
ვერიკო: ძალიან აქტიური ბავშვია, მაგრამ მამალი გოგო ჯერ ვერ არის, ვისურვებდი, რომ იყოს. ეს იმას ნიშნავს, რომ თავი არავის დააჩაგვრინოს. მის გვერდით ყოველთვის არ იქნება ისეთი ადამიანი, ვინც დაიცავს. დიდი სურვილი მაქვს, რომ ძლიერ გოგოდ ჩამოყალიბდეს. მის ასაკში მე უკვე ვაკონტროლებდი უბნის და სამეგობროს სიტუაციებს.
– ლიზა, შენი ტოლი გოგონები დედიკოს გარდერობს აქტიურად იყენებენ. ვერიკოს ტანსაცმელს შენც ხომ არ იცვამ?
ლიზა: ძალიან ხშირად, ოღონდ მაშინ, როცა სახლში არ არის. ახალ წელსაც მისი კაბა მეცვა.
ვერიკო: რომელი კაბა გეცვა?!
ლიზა: ბორდოსფერი.
ვერიკო: ჩემი ქუსლიანი ფეხსაცმელები ლიზამ მომისპო. რომ მგონია, დღეს იმ ფეხსაცმელს ჩავიცვამ, რომელიც იმ კონკრეტულ შარვალს თუ კაბას უხდება, ვხედავ, ქუსლი აქვს მოღრეცილი.
ლიზა: კ ოსმეტიკა დამალული აქვს. ერთხელ მაკიაჟი გავიკეთე და ძალიან გაბრაზდა. ფულს ხშირად არ მაძლევს, რადგან დებილობებს ვყიდულობ. ცუდი საქციელის გამო სულ მსჯის. როცა სკოლაში ცხრიანს ვიღებ ან ეზოში ვიჩხუბებ, მებუტება. როცა ცუდ ხასიათზეა, მეუბნება, რომ არ ვეკონტაქტო.

ვერიკო: ლიზას გარდატეხის ასაკი აქვს, ჩემს თაობას ეს პერიოდი 14–15 წლისას ეწყებოდა, ახლა კი... რაც უნდა ვუთხრა, მაინც საპირისპიროს აკეთებს. სულ ვცდილობ, რომ ავუხსნა და ისე გავაგებინო, მაგრამ, როცა არ გამომდის, თითსაც ხშირად ვუქნევ.
– ვერიკო, თქვენი გზა რომ აირჩიოს, ხელს შეუწყობთ თუ პირიქით, ეტყვით, რომ სხვა პროფესიაზე იფიქროს.
ლიზა: არა, არ მინდა, მომღერალი ვიყო! მოგზაური უნდა გავხდე. მინდა, ეგვიპტეში, ბარსელონაში წავიდე, სადაც მარტში ბიონსეს კონცერტი ტარდება და ვერიკო შემპირდა, წაგიყვანო.
ვერიკო: ვნახოთ, როგორ მოიქცევი. მუსიკაზე დადის. ბოლო დროს აღმოვაჩინეთ, რომ სმენა და სასიმღერო მონაცემები აქვს. როგორც ყველა ბავშვს, არც მას უყვარს ფორტეპიანოზე სიარული. ლიზა ძალიან ბავშვურია, თოჯინებით თამაშობს, ძერწავს, ხატავს, მგონია, რომ შინაგანად ხელოვანია.
– ვერიკო, გატყობთ, რომ შვილს ზედმეტად არ ათამამებთ.
ვერიკო: გათავხედებულ ბავშვებს ვერ ვიტან. სკოლაც იმ პრინციპით შევარჩიეთ, სადაც პრიორიტეტი სწავლაა და არა – ძვირადღირებული ბრენდის მობილური და ძვირადღირებული სამოსი. რისი საშუალებაც მაქვს, ყველაფერს ვუკეთებ, მაგრამ არ ვათამამებ.
– თქვენთვის მტკივნეულ საკითხს უნდა შევეხო. ლიზას მამა ახსოვს?

ვერიკო: 3 წლის იყო, როცა გოშა გარდაიცვალა. მამასთან ურთიერთობის კონკრეტული სიტუაციები კადრებად ახსოვს. იყო პერიოდი, როცა მასაც უნდოდა, მამას ეტარებინა სკოლაში. ლიზა მამას მაშინ ახსენებს, როცა მაღალი ტემპერატურა აქვს.
ლიზა: თითქმის არაფერი მახსოვს, მაგრამ დედა ხშირად მეუბნება, რომ მამა ძალიან კეთილი იყო.
ვერიკო: როცა გოშა გარდაიცვალა, მიუხედავად იმისა, ლიზა ძალიან პატარა იყო, დავსვი და ავუხსენი, რომ ის აღარასდროს დაბრუნდებოდა. არ მომიტყუებია, საზღვარგარეთაა და მალე ჩამოვა–მეთქი. ვიზუალურადაც და ხასიათითაც გოშას ძალიან ჰგავს, მასავით მესაკუთრე ეგოისტია.
– როგორ ფიქრობთ, თქვენს გათხოვებას შეეგუება?
ლიზა: არ მინდა, რომ გათხოვდეს. არც და–ძმა მინდა, ვიცი, ნერვებს მომიშლიან!
ვერიკო: ეს საკითხი უახლოეს გეგმებში არ შედის, ასე რომ, ლიზას სანერვიულო არ აქვს. მთავარია, ჩემს მეორე ნახევარს ჩემთან ერთად ლიზაც უყვარდეს. გათხოვების შემთხვევაში ლიზას არასოდეს დავტოვებ ბებიებთან, უნდა მქონდეს დიდი ოჯახი და კაცმა, რომელსაც ჩემთან ყოფნა ენდომება, ჩემი შვილით უნდა მიმიღოს. ლიზას ახლა ეგოისტური გამოვლინებები აქვს, მაგრამ გონიერი ბავშვია და ჩემ გვერდით მდგომ ადამიანს უმიზეზოდ არ დაიწუნებს. ოჯახის შექმნის დროს აზრს აუცილებლად ვკითხავ. ჩვენ შორის დაფარული არაფერია. ლიზამ ყოველთვის იცის, სად მივდივარ, ჩემი პირადი ცხოვრების შესახებაც ვუყვები. ასე რომ, ვცდილობ, მასთან ვიმეგობრო.
– ლიზა, დედიკოს რითი ჰგავხარ?
ლიზა: ხუჭუჭა თმით.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე