კა­ცი, რო­მე­ლიც გა­და­არ­ჩენს ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნესს

გო­გი­ტა გო­გი­ძე ორ­მო­ცამ­დე სიმ­ღე­რის ავ­ტორ-შემ­ს­რუ­ლე­ბე­ლია. მი­სი სიმ­ღე­რე­ბი ყვე­ლა მუ­სი­კა­ლურ ტე­ლე-რა­დიოარ­ხ­ზე ტრი­ა­ლებს, თუმ­ცა ყვე­ლა­ზე დი­დი მო­წო­ნე­ბით ბო­შურ მო­ტი­ვებ­ზე შექ­მ­ნი­ლი "ღა­მე, მე და შენ" სარ­გებ­ლობს.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მას კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა აქვს, არ თა­კი­ლობს და ერთ-ერთ პრეს­ტი­ჟულ რეს­ტო­რან­ში მღე­რის. ხში­რად კლი­ენ­ტუ­რა აღ­ნიშ­ნულ რეს­ტო­რანს სწო­რედ მის მო­სას­მე­ნად სტუმ­რობს.

- ალ­ბათ ბავ­შ­ვო­ბი­დან მღე­რით...
- სუ­რამ­ში და­ვი­ბა­დე. ექვს წლამ­დე ბე­ბია მზრდი­და. ლა­პა­რა­კი 2 წლის ასაკ­ში და­მიწყია, მაგ­რამ ლექ­სებს კი არ ვამ­ბობ­დი, ხმა­მაღ­ლა ვან­გა­რი­შობ­დი. ოჯახ­ში ეგო­ნათ, - ვუნ­დერ­კინ­დი გვეზ­რ­დე­ბაო... თან ძა­ლი­ან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ვი­ყა­ვი. მოკ­ლედ, ჩემ­ში მო­მა­ვალ მა­თე­მა­ტი­კოსს ხე­დავ­დ­ნენ. შემ­დეგ და­ვიწყე სიმ­ღე­რა და აღარ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ. და­ვამ­თავ­რე მუ­სი­კა­ლუ­რი შვიდ­წ­ლე­დი, ათ­წ­ლე­დი და თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რია, ვო­კა­ლის გან­ხ­რით. სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხუ­რი ვლა­დი­ვოს­ტოკ­ში გა­ვი­ა­რე და იქაც ორ­კეს­ტ­რ­ში ვი­რიცხე­ბო­დი.

- ჯა­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ არა­ერ­თი მუ­სი­კა­ლუ­რი ან­სამ­ბ­ლი შექ­მე­ნით და წარ­მა­ტე­ბით გა­მო­დი­ო­დით სა­ქარ­თ­ვე­ლოს სხვა­დას­ხ­ვა რე­გი­ო­ნის სცე­ნებ­ზე.
- ჩე­მი შექ­მ­ნი­ლია ბავ­შ­ვ­თა ვო­კა­ლურ-ინ­ს­ტ­რუ­მენ­ტუ­ლი ან­სამ­ბ­ლი "ი­მე­დი", გო­გო­ნა­თა სექ­ს­ტე­ტი და გო­რის ებ­რა­ელ მო­ზარ­დ­თა ან­სამ­ბ­ლი - "ბე­ნიმ აი". თა­ვად როკჯგუფ "კა­მერ­ტონ­ში" ვმღე­რო­დი. ვარ არა­ერ­თი მუ­სი­კა­ლუ­რი ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯ­ვე­ბუ­ლი და ლა­უ­რე­ა­ტი. ზე­დი­ზედ რამ­დენ­ჯერ­მე მო­ვი­პო­ვე წარ­მა­ტე­ბა მუ­სი­კა­ლურ ფეს­ტი­ვალ "პატ­რი­ნოტ­ში". ეს ჩე­მი გავ­ლი­ლი გზაა რეს­ტორ­ნის მომ­ღერ­ლო­ბამ­დე.

- რეს­ტო­რან­ში ალ­ბათ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ინ­ტე­რე­სის გა­მო მიხ­ვე­დით.
- მარ­თა­ლია. მყავს პე­და­გო­გი მე­უღ­ლე, - ხა­თუ­ნა ზვი­ა­და­ძე და 3 შვი­ლი. მი­ხე­ი­ლი სტუ­დენ­ტია და პა­რა­ლე­ლუ­რად, ფო­ტოგ­რა­ფი­ი­თაა და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი. ფო­ტო­ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში უკ­ვე დი­დი მიღ­წე­ვე­ბი აქვს. გი­ორ­გი მე­ა­თე კლას­შია, ხო­ლო ელე­ნე 1 წლის და 6 თვი­საა. მის­მა და­ბა­დე­ბამ დი­დი სი­ხა­რუ­ლი მოგ­ვი­ტა­ნა. და­ვუბ­რუნ­დე­ბი რეს­ტორ­ნის თე­მას და ვიტყ­ვი, რომ ოჯა­ხის რჩე­ნის­თ­ვის პა­ტი­ო­სან შრო­მას რა­ტომ ვი­თა­კი­ლებ? რე­პერ­ტუ­არ­ში უამ­რა­ვი სიმ­ღე­რა მაქვს და სურ­ვი­ლის შემ­თხ­ვე­ვა­ში სხვა­დას­ხ­ვა ენა­ზე ვმღე­რი. თუმ­ცა, მა­ინც ვერ ვის­ვე­ნებ და მინ­და, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად გან­ვ­ვი­თარ­დე და მხო­ლოდ რეს­ტორ­ნის მომ­ღერ­ლად არ დავ­რ­ჩე.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი თუ მღე­რი­ან?
- ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში ყო­ველ­თ­ვის მი­ნიკონ­ცერ­ტე­ბი გვაქვს, მაგ­რამ არა - სა­რეს­ტორ­ნო რე­პერ­ტუ­ა­რით...

- თქვე­ნი სიმ­ღე­რე­ბი რიტ­მუ­ლი და მე­ლო­დი­უ­რია. რო­გორც ვი­ცი, კონ­კ­რე­ტუ­ლი ამ­ბა­ვი აქვს ამ მე­ლო­დი­ე­ბის შექ­მ­ნას.
- თბი­ლი­სი­დან სუ­რამ­ში ხში­რად მი­წევ­და მა­ტა­რებ­ლით მგზავ­რო­ბა. მა­ტა­რებ­ლის ბორ­ბ­ლე­ბის რიტ­მულ ხმა­ურ­ზე გარ­კ­ვე­უ­ლი მე­ლო­დია ჩა­მეს­მო­და. სახ­ლ­ში მი­სუ­ლი, ინ­ს­ტ­რუ­მენტს მი­ვუჯ­დე­ბო­დი და კომ­პო­ზი­ცია გა­დამ­ქონ­და ნო­ტე­ბის ფურ­ცელ­ზე. აი, ასე დავ­წე­რე რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც მსმე­ნელ­მა შე­იყ­ვა­რა.

- ახალ სიმ­ღე­რებს წერთ?
- დი­ახ. ნა­წი­ლი სიმ­ღე­რე­ბი­სა ჩე­მი და­წე­რი­ლია, ნა­წი­ლი კი უნი­ჭი­ე­რე­სი მუ­სი­კო­სის - ცი­რა ბზიშ­ვი­ლის, რო­მელ­საც მუ­სი­კა­ლურ წრე­ებ­ში კარ­გად იც­ნო­ბენ. ქარ­თ­ვე­ლი მე­ლო­მა­ნე­ბი მის კომ­პო­ზი­ცი­ებს მა­ლე მო­ის­მე­ნენ. ჩე­მი და ცი­რას სიმ­ღე­რე­ბის პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი მა­ლე იქ­ნე­ბა. გარ­და ამი­სა, შემ­თხ­ვე­ვი­თი ნაც­ნო­ბო­ბის წყა­ლო­ბით უცხო­ეთ­შიც გა­ვი­ტან ქარ­თულ ხე­ლოვ­ნე­ბას.

- ვინ გა­ი­ცა­ნით ასე­თი, ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რით რომ და­ინ­ტე­რეს­და?
- ცო­ტა უც­ნა­უ­რი ამ­ბა­ვია, მაგ­რამ მა­ინც ბე­დის­წე­რაა. მოკ­ლედ, გა­სულ წელს, ოჯახ­თან ერ­თად და­სას­ვე­ნებ­ლად ეს­პა­ნეთ­ში წა­ვე­დი. სას­ტუმ­რო­ში გა­სარ­თო­ბი კონ­კურ­სე­ბი იმარ­თე­ბო­და. ერთ-ერ­თი ტუ­რი სიმ­ღე­რას და­ეთ­მო. მეც ავ­დე­ქი და იტა­ლი­უ­რი სიმ­ღე­რა O SOLE MIO შე­ვას­რუ­ლე, ოღონდ არა სა­ო­პე­რო, არა­მედ

- სა­ეს­ტ­რა­დო ინ­ტერ­პ­რე­ტა­ცი­ით... გა­ვი­მარ­ჯ­ვე ამ სა­სა­ცი­ლო კონ­კურ­ს­ზე, მაგ­რამ ცო­ტა ხან­ში სა­შუ­ა­ლო ასა­კის მა­მა­კა­ცი მო­მი­ახ­ლოვ­და და ამ სა­ხა­ლი­სო კონ­კურ­ს­ში გა­მარ­ჯ­ვე­ბა ქარ­თუ­ლად მო­მი­ლო­ცა. სი­ხა­რუ­ლის­გან გა­და­ვი­რიე, - ეს­პა­ნეთ­ში რომ ქარ­თ­ვე­ლი ვნა­ხე. ის ქარ­თუ­ლი წარ­მო­შო­ბის ებ­რა­ე­ლი აღ­მოჩ­ნ­და, რო­მე­ლიც წლე­ბის წინ წა­ვი­და ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში საცხოვ­რებ­ლად. მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა თბი­ლის­ში სურ­და აეწყო, მაგ­რამ ემიგ­რან­ტო­ბამ შე­უ­შა­ლა ხე­ლი. ეს­პა­ნეთ­ში ისიც და­სას­ვე­ნებ­ლად იყო ჩა­მო­სუ­ლი.

- ვინ არის?
- ჯერ მის ვი­ნა­ო­ბას ვერ ვიტყ­ვი, რად­გან სურს, ინ­კოგ­ნი­ტოდ დარ­ჩეს. აღ­მოჩ­ნ­და, რომ ჩე­მი სიმ­ღე­რა - "ღა­მე, მე და შენ" მოს­მე­ნი­ლი ჰქო­ნია. შე­მომ­თა­ვა­ზა, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში მო­ვი­ძიო ნი­ჭი­ე­რი ავ­ტორ-შემ­ს­რუ­ლებ­ლე­ბი, ის კი ყვე­ლა­ნა­ი­რად და­ეხ­მა­რე­ბა მათ, რომ ფო­ნოგ­რა­მე­ბი ჩავ­წე­როთ და ვი­დე­ოკ­ლი­პე­ბი გა­და­ვი­ღოთ.

- ამის­თ­ვის რა არის სა­ჭი­რო?
- სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ზე უზო­მოდ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. მის­თ­ვის მთა­ვა­რია, სა­ინ­ტე­რე­სო და ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ანს მი­აგ­ნოს და მის მუ­სი­კა­ლურ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს გან­ვი­თა­რე­ბის პერ­ს­პექ­ტი­ვა ჰქონ­დეს. მოკ­ლედ რომ ვთქვა, სიმ­ღე­რა გა­და­იგ­ზავ­ნე­ბა ამე­რი­კა­ში. იქ მუ­სი­კო­სე­ბი შე­ა­ფა­სე­ბენ, მე­რე კი კლი­პის გა­და­ღე­ბა მოხ­დე­ბა.

- კლი­პე­ბი სად უნ­და გა­და­ი­ღონ?
- რა თქმა უნ­და, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში. მოთხოვ­ნა აქვთ, რომ არ უნ­და იყოს უაზ­რო ში­ნა­არ­სის კლი­პი. რო­გორც მწე­რენ და მიხ­ს­ნი­ან, მი­ნიფილ­მი­ვით უნ­და იყოს. გა­ზაფხულ­ზე ორ სიმ­ღე­რა­ზე უკ­ვე და­იწყე­ბა მუ­შა­ო­ბა.

- სა­ჭი­რო ხარ­ჯებს ვინ გა­ი­ღებს?
- ამ შე­თან­ხ­მე­ბამ­დე თა­ვად მე მო­მიწყ­ვეს გა­მოც­და, თუ რო­გორ გა­ვარ­თ­მევ­დი თავს. გა­და­ვი­ღე სა­შო­ბაო სიმ­ღე­რა­ზე მუ­სი­კა­ლუ­რი კლი­პი და გა­და­ვგ­ზავ­ნე ამე­რი­კა­ში. შე­ფა­სე­ბა და­დე­ბი­თი მო­ვი­და. ამ კა­ცის გან­ც­ვიფ­რე­ბა იმა­ნაც გა­მო­იწ­ვია, რომ ამ სიმ­ღე­რის პრე­მი­ე­რა წი­ნა­სა­ა­ხალ­წ­ლოდ, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ტე­ლე­ვი­ზი­ის "პირ­ველ არ­ხ­ზე" შედ­გა, შემ­დეგ კი სა­პატ­რი­არ­ქოს არ­ხ­ზეც არა­ერ­თხელ იქ­ნა გაშ­ვე­ბუ­ლი. სხვა­თა შო­რის, სულ არ იცო­და, რომ სა­ქარ­თ­ვე­ლოს სა­პატ­რი­არ­ქოს ტე­ლე­ვი­ზია არ­სე­ბობ­და და ჩემ­გან გა­ი­გო მი­სი არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ. მოკ­ლედ, ამ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო პრე­ზენ­ტა­ცი­ებ­მაც კარ­გი საქ­მე გა­ა­კე­თა და არ­სე­ბობს ნდო­ბა, რომ საქ­მეს თავს გა­ვარ­თ­მევ. რაც შე­ე­ხე­ბა ხარ­ჯებ­სა და ბი­უ­ჯეტს, ამ ეტაპ­ზე ენ­თუ­ზი­ას­ტ­თა ჯგუ­ფი იმუ­შა­ვებს. 1 წე­ლი ეს ყვე­ლა­ფე­რი იქ­ნე­ბა უფა­სო. 1 წლის შემ­დეგ კი უკ­ვე მოხ­დე­ბა პრო­ექ­ტის კო­მერ­ცი­ა­ლი­ზა­ცია.

- ანუ უფა­სოდ უნ­და იმუ­შა­ოს ყვე­ლამ?
- ყვე­ლა ვერ იმუ­შა­ვებს უფა­სოდ, მსურ­ველ­თა შო­რის სა­უ­კე­თე­სო­ებს ამე­რი­კა­ში აარ­ჩე­ვენ. ერ­თი წე­ლი იმუ­შა­ვე­ბენ სა­ხე­ლის მოხ­ვე­ჭა­ზე. მომ­ზად­დე­ბა ხა­რის­ხი­ა­ნი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დუქ­ცია. ბა­ზარ­ზე ინ­ტე­რე­სი რომ გაჩ­ნ­დე­ბა, მე­რე ეს ყვე­ლა­ფე­რი ფა­სი­ა­ნი გახ­დე­ბა. ჯერ სა­ხელ­სა და ხა­რის­ხ­ზე იქ­ნე­ბა სა­მუ­შაო. და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი მა­სა­ლა გა­და­იგ­ზავ­ნე­ბა ამე­რი­კა­ში, სა­დაც კი­დევ ერ­თხელ და­მუ­შავ­დე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი და უკან ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი ხა­რის­ხით დაგ­ვიბ­რუნ­დე­ბა. მოკ­ლედ, ამ კაც­მა გა­დაწყ­ვი­ტა, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად გა­მო­ა­ცოცხ­ლოს და წა­ა­ხა­ლი­სოს შოუბიზ­ნე­სი და მომ­ღერ­ლე­ბი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში.

გი­ორ­გი ბე­რი­ძე
ჟურნალი ”გზა”