ეკა ნიჟარაძე: "ძალიან ბევრმა რამემ მომცა ძალა, რომ ჯანმრთელობისთვის მებრძოლა"

მსახიობმა ეკა ნიჟარაძემ ახლო წარსულში ურთულესი პერიოდი გამოიარა. ექიმებმა მძიმე დიაგნოზი დაუსვეს, მაგრამ ძალა მოიკრიბა, იბრძოლა და შედეგიც მიიღო – გამოჯანმრთელდა. დღეს უკვე ჩვეულებრივად განაგრძობს ცხოვრებას სამ შვილთან, სიძესთან, დედასთან და პატარა შვილიშვილთან ერთად. თინა მათ ოჯახში მზის სხივივით შეიჭრა, გაანათა და ყველას ცხოვრება შეცვალა. ეკას თავის საყვარელ ადამიანებთან ერთად ყოველი დღის გათენება უხარია, ყოფითი საზრუნავი – ჭერიდან ჩამოსული წყალი თუ ყინვიანი ამინდი – არ აშინებს.
– ქალბატონო ეკა, როგორია თქვენი ცხოვრების დღევანდელი ტემპი?
– თქვენც კარგად ხედავთ, სახლში რა საგიჟეთია. დილას ვარჯიშზე ვიყავი, ფეხით ვიარე. დღეს 31 იანვარია და ჩამოთოვა, ლამის ორჯერ წავიქეცი. მერე დედას მოსაყვანად წავედი. ამასობაში ჩვენმა ძაღლმა ტუჩი გაიკაწრა და სახლში ერთი ამბავი გვაქვს. თქვენ რომ გაგისტუმრებთ, სადილი უნდა გავაკეთო, მერე კი სპექტაკლის სათამაშოდ წავიდე... ასეთია ჩემი ყოველი დღე, მუდამ გადარბენაზე ვარ. კიდევ კარგი, საქმე არასოდეს მაკლია.
– საიდან იღებთ ენერგიას ამ საქმეებთან გასამკლავებლად?
– ფაქტობრივად არასოდეს ვისვენებ და ეს ჩემი ენერგიულობის წყალობით ხდება. მიყვარს ჩემი ოჯახი, ყველა ის საქმე, რასაც ვაკეთებ და ამიტომ გამოდის, რომ ყველაფერს ხალისიანად ვაკეთებ.
– შვილიშვილისთვის რა დრო გაქვთ გამოყოფილი?
– დღის განმავლობაში ნაკლები დრო მაქვს, საღამოობით უფრო ვიცლი. როცა მისი მშობლები სადმე მიდიან, მე მიტოვებენ და, შეიძლება ითქვას, რომ ამ დროს აბსოლუტურად დაპყრობილი ვყავარ. არსად მიშვებს, რომ დავაძინებ, მაშინაც კი უნდა, მის გვერდით ვიყო. ეტყობა, ქვეცნობიერად იაზრებს, რომ დედ–მამა სახლში არ არიან და ეშინია, ბებოც სადმე არ გაიპაროს. უკან დამდევს და ხან დედას მეძახის, ხან – დიდედას.
– გაიხსენეთ, როგორ უნდა პატარა ბავშვის მოვლა?
– კი, ყველაფერი აღვიდგინე. დღეს ბავშვის მოვლა გამარტივებულია. გამზადებული ფაფები იყიდება, ჩემს შვილებს კი ნაირ–ნაირ ფაფებს და სუპებს ვუკეთებდი, რომ ერთი და იგივე საჭმელი არ მობეზრებოდათ. ტასო შვილს საკმაოდ დიდხანს აჭმევდა ძუძუს, სულ ორი კვირაა, რაც თავი დაანებებინა, რადგან უკვე გაუსაძლისი იყო. ორივე ძალიან წვალობდა, ღამე ფაქტობრივად არც ერთს ეძინა.

– რას ატყობთ, თქვენმა ქალიშვილმა როგორ გაითავისა დედობა?
– ძალიან კარგი დედაა. ცოტა მშიშარაა, მაგრამ პირველ ბავშვზე ეს ჩვეულებრივი ამბავია. როცა ტასო გავაჩინე, ანალოგიურად ყველაფერზე პანიკაში ვვარდებოდი. ყოველი ჭამის წინ ვწონიდი და მაინტერესებდა, ჭამის შემდეგ რამდენი ექნებოდა მომატებული. ბოლოს უკვე ვხდებოდი, რომ ვაფრენდი და ბავშვსაც ვაგიჟებდი. წარმოიდგინეთ, კარგად მოზრდილს ყოველდღე სასწორზე ვსვამდი და ვწონიდი. მეორე და მესამე შვილებზე მსგავსი არაფერი გამიკეთებია. ჯეჯიკოსთვის და ნოდაროსთვის საათობრივად ნამდვილად არ მიჭმევია, ტასოსთან კი სულ საათებისა და გრამების თვლაში ვიყავი, დიდი ტანჯვა გამოვიარე.
– ვის ჰგავს პატარა თინა?
– ვამბობ ხოლმე, დილით ტასოს ჰგავს, საღამოს – მამამისს, კოტეს–მეთქი. ხასიათით გურული ქალია, თავისებურია. მომენტებში კაპარჩხანაა, რაზეც იცის, რომ ხელის მოკიდება არ შეიძლება, მაინც ჰკიდებს და თან სანამ შენ გაუბრაზდები, თავად გეჩხუბება, წინასწარ თავს იზღვევს, რომ არ ვეჩხუბოთ. გიჟდება ტელეფონებზე, პულტებზე, სათამაშოები არ უნდა.
– შვილიშვილის დაბადებამ თქვენს ოჯახში დიდი ცვლილებები შემოიტანა?
– რა თქმა უნდა. ზოგჯერ დე–საც კი ვეძახი, იმდენად ვერ აღვიქვამ, რომ შვილიშვილია. დედაჩემი მთლად გაგიჟებულია. მე და ჩემი ძმა დედამ მარტომ გაგვზარდა, ჩემი მშობლები გაცილებულები იყვნენ. ჩემი შვილები უბედურ 90–იან წლებში დაიბადნენ, ამიტომ ბავშვით სიამოვნება არ მიგვიღია. მუდმივად იმაზე ვფიქრობდით, მათთვის რა გვეჭმია, როგორ გაგვეთბო, ფაქტობრივად, გადარჩენისთვის ვიბრძოდით. პირველი თინაა, ვისგანაც ძალიან დიდ სიამოვნებას ვიღებთ. დედაჩემი გიჟდება თინაზე, ყოველდღე მოდის, მისთვის შვილთაშვილი ყველაფერია. ტასოს ეუბნება, ხომ ძალიან მიყვარდი, მაგრამ, რაც თინა მაჩუქე, კიდევ უფრო შემიყვარდიო.
– თქვენი შვილები რა გზას ადგანან, რა პროფესიებს ეუფლებიან?
– ტასო წელს ამთავრებს სამხატვრო აკადემიას, კერამიკის ფაკულტეტზე სწავლობს. სადიპლომო აქვს გასაკეთებელი და თიხა ვერ მოვიძიეთ. ჯეჯიკო სამსახიობოზე სწავლობს, ნოდარი კი ჯერ სკოლის მოსწავლეა, მეცხრეკლასელია. უკვე ჩემზე მაღალია, რომ შეხედავთ, ვერ იტყვით, 14 წლის არისო, სერიოზული კაცია. სახე კი აქვს ბავშვური, მაგრამ ფიზიკურადაა დიდი. მე ისე ვეფერები, როგორც პატარას.
– ჯეჯიკომ დამოუკიდებლად მიიღო გადაწყვეტილება, სამსახიობოზე ჩაებარებინა?
– კი. სიმართლე გითხრათ, მე წინააღმდეგი ვიყავი, მაგრამ თავისი გაიტანა.
– ჯეჯიკოს – მომავალ კოლეგას რა რჩევებს აძლევთ?
– ჯერ ერთი, ძალიან ბევრი უნდა იკითხოს. უინტელექტო მსახიობი ცუდია. მინიმუმი, პიესები მაინც უნდა წაიკითხოს, რომ სამომავლოდ იცოდეს, სად ითამაშოს და სად – არა. მსახიობობა მძიმე შრომასთანაა დაკავშირებული, მაგრამ გამართლებაზეც ბევრია დამოკიდებული. ბევრი არაპროფესიონალი მსახიობი უფრო პოპულარულია, უფრო მეტ ანაზღაურებას იღებს და მეტი სამუშაო აქვს, ვიდრე პროფესიონალებს. თან რაღაც ტენდენციაა, რომ თეატრის მსახიობი კინოში არ უნდათ.
– ჯეჯიკოს თეატრი აინტერესებს თუ კინო?
– კინოსა და დრამის ფაკულტეტზეა. თავის დროზე მეც ამ ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, მაგრამ მერე რა? იქ კინოს მიმართულებით მაინც არავინ არაფერს გასწავლის. ყოველ შემთხვევაში, ჩემს დროს არ ასწავლიდნენ და ახლა რა ხდება, არ ვიცი.
– შვილები დადიან თქვენს სპექტაკლებზე?
– მხოლოდ პრემიერებზე და მათი შეფასებები ყოველთვის მაინტერესებს. რაღაცეები მოსწონთ, რაღაცეები – ისე რა და ამას ყოველთვის მეუბნებიან. ბოლო პრემიერაზე მხოლოდ ჩემი შვილები კი არა, მათი მეგობრებიც იყვნენ.
– მარჯანიშვილის თეატრში, სადაც თქვენ მუშაობთ, რა სიახლეებია?
– 25 იანვარს ვითამაშეთ პრემიერა "საშობაო სიზმარი", ზედიზედ 19 სპექტაკლი გვქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან პატარა როლი მაქვს, საკმაოდ დავიღალე. ჯერჯერობით მეტი არაფერი ხდება. ამ ეტაპზე ძველ სპექტაკლებს ვთამაშობთ. მსახიობ ეკა ნიჟარაძის ცხოვრებაში აბსოლუტურად ჩვეულებრივი ეტაპია, მნიშვნელოვანი არაფერი ხდება.
– შარშანწინ პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" საკმაოდ წარმატებულად გამოხვედით. ბოლო სეზონს თუ ადევნებდით თვალყურს?
– კი, აბა რა! იმ წუთებში, როცა აუტსაიდერები უნდა გამოეცხადებინათ, ისე მაჟრიალებდა, გეგონებოდა, მეც იქ ვიდექი. გახსნაზე დამპატიჟეს. პარტერში რომ ვიჯექი, ბედნიერად ვგრძნობდი თავს, რომ კონკურსანტების ადგილას ისევ მე არ ვიყავი. ამ პროექტში მონაწილეობა ჩემი ცხოვრების ძალიან კარგი და საინტერესო პერიოდი იყო. ბევრი რამ ვისწავლე, მეგობრები შევიძინე. საკუთარი თავი გამოვცადე და ვნახე, რა შემეძლო. ახლა, როცა რაღაცეები მეზარება და ფიქრი შემომაწვება, რომ ვბერდები, ჩავრთავ ჩემს შესრულებულ სამბას თუ რუმბას, იმ ცეკვებს, რომლებიც კარგად გამომივიდა და ძალიან ვხალისობ.
– როცა სერიოზული პრობლემა გაქვთ, რა გეხმარებათ მის დაძლევაში, რა არის თქვენი სტიმული?
– ყველაფერი, პირველ რიგში კი, ჩემი შვილები, შვილიშვილი. დილით თინას მომღიმარ სახეს რომ დავინახავ, როგორ შეიძლება რამეზე ვინერვიულო, ვიდარდო?!

– ჯანმრთელობის პრობლემის დაძლევაშიც ოპტიმიზმი დაგეხმარათ?
– ძალიან ბევრმა რამემ მომცა ძალა, რომ მებრძოლა. ამ თემაზე აღარ მინდა ლაპარაკი. მინდა, ერთხელ და სამუდამოდ მორჩეს ეს საკითხი. ახლა არც არაფერი მაქვს სათქმელი და მერე ვნახოთ. ახლა კარგად ვარ.
ბევრ რამეზე მეშლება ნერვები, იმაზე, რომ სახლში წყალი ჩამომდის და ამის გამო გაგიჟებული ვარ. სულ მგონია, რომ ეს პრობლემა მოვაგვარე, მაგრამ იგივე მეორდება, პასუხი კი არავის აქვს. ასეთი რაღაცეები, ბუნებრივია, მაღიზიანებს, მაგრამ ადრე თუ გვიან ყველა პრობლემა გვარდება, მთავარია, ყველა ჯანმრთელად და კარგად ვიყოთ.
ჩემი აივნიდან ისეთი ლამაზი ხედია, რომ სიმშვიდე მეუფლება. იმ დღეს ნისლიან ამინდში სავარჯიშოდ ფეხით ჩავედი და ისე მესიამოვნა სიწყნარე, სიჩუმე, ვამბობდი, რა ამინდია–მეთქი და ვიღაცამ მითხრა, ჰო, საზიზღარიო. სინამდვილეში ჩემთვის ფანტასტიკური ამინდი იყო. მე ყველაფერში პოზიტივს ვეძებ. პესიმისტური პროგნოზები, პოლიტიკაში იქნება ეს თუ ამინდში, მეზიზღება. ჩემი დამოკიდებულებები მაქვს ყველაფრის მიმართ და არ ვთვლი საჭიროდ, რომ ხმამაღლა გამოვხატო. არც სხვისი ნეგატივის მოსმენა მინდა, მერე ეს ყველაფერი ჩემზე გადმოდის. არც არასოდეს ვკამათობ. ხომ ამბობენ, კამათში იბადება ჭეშმარიტებაო, მაგრამ ამ აზრს არ ვეთანხმები, მით უმეტეს, დღევანდელ საქართველოში არანაირი ჭეშმარიტება არ იბადება. ვის რა ვუმტკიცო და რის გამო ვიშალო ნერვები?
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე