მოდელი თიკო ნატროშვილი მამა გაბრიელის საფლავზე: "სასწაული მოხდა, მადლიანი და ემოციური დღეა!"
2 512 ნახვა
მამა გაბრიელის საფლავის გახსნასთვის მცხეთაში საქართველოს სხვადასხვა კუთხიდან უამრავი ადამიანი ჩავიდა, მაგრამ სამთავროს მონასტრის ტერიტორიაზე შესვლის უფლება ყველას როდი ჰქონდა. მოდელ თიკო ნატროშვილს ნამდვილად გაუმართლა - მას მცხეთაში შესასვლელი საშვიც ჰქონდა და მონასტრის ტერიტორიაზეც.
- დილას ადრე მე და ჩემი პატარა ვაჟი, კახი ხაბულიანი თბილისიდან მცხეთაში გავემართეთ. 8 საათისთვის უკვე იქ ვიყავით. დავესწარით უშუალოდ საფლავის გახსნას. თუმცა იმ ყველაფრისთვის თვალყური რომ გედევნებინა, ეს ადვილი არ იყო, მაგრამ იყო გარკვეული ადგილები, საიდანაც ამის ხილვა შესაძლებელი გახლდათ. მამა გაბრიელი საფლავიდან ზუსტად 12 საათზე ამოაბრძანეს, როგორც იყო დათქმული. მაგ დროისთვის მე სამრეკლოზე ავედი, რომ უკეთესად დამენახა ყველაფერი. საფლავთან მხოლოდ შავი სამღდელოება იყო, დედებსაც არ ჰქონდათ მიახლების საშუალება.
- რა დაინაზე სამრეკოდან?
- საფლავი რომ გაიხსნა, თვალი მოვკარი ფეხსაცმელს, რომელიც ფაქტობრივად, ამდენი წლის შემდეგ მიწაში ყოფნით, არ გაფუჭებულა, არც ის ჭილოფი, რაშიც გახვეული იყო ბერი (მისი ანდერძის თანახნმად), შეულახავი იყო ასევე ხის ნარი, რაზეც იყო დასვენებული მამა გაბრიელი. ბერი მიწაში ხომ სასახლის გარეშე დამარხეს. მოვუსმინე ასევე დედა პარასკევას ინტერვიუს, რომელიც ჟურნალისტებს მისცა: აღნიშნა, რომ მოძღვრის მხოლოდ ფეხები უნახავს და ის მოყავისფრო შეფერილობის იყოო.
შემდეგ უკვე სამთავროს მონასტერში გადააბრძანეს. იქ აღევლინა ლოცვა, რასაც დავესწარით, მაგრამ იქ მის ნეშტს ვერ მივეახლეთ. მერე ნაკადი სვეტიცხოვლისკენ დაიძრა, პროცესიას გავყევით და მე და ჩემი შვილი კორდონის შუაგულში აღმოვჩნდით. ისე, რომ ვერც კი გავიგე, სვეტიცხოველში როგორ აღმოვჩნდი. რომ შევედით, იქ ჯერ ხალხი არ იყო შემოშვებული, იყვნენ მხოლოდ სტიქაროსნები, ჟურნალისტები, მოძღვრები და მე და კახი. ჩვეულებრივი ადამიანებიდან მარტო მე და კახი აღმოვჩნდით იქ... სასწაული მოხდა. მადლიანი და ემოციური დღეა!
ესთან მიახელების საშუალება ბევრს არ მისცემია. შენ ეს შეძელი...
- საოცარია, ისე მოულოდნელად აღმოვჩნდი იქ, წესით ისეთი დაცვა იყო, რომ ჩვეულებრივ მორწმუნეს და მრევლის წევრს, ეს ვერ უნდა მოეხერხებინა. მოკლედ, მამა გაბრიელის ხატის უკან, რანაირად მოვხვდით, ახლაც არ ვიცი. უბრალოდ ხალხის ნაკადში ვიყავით და მახსოვს, რომ არ გვიშვებდნენ. უბრალოდ მიზანმიმართულად მივდიოდი, რომ შევხებოდი მის სასახლეს, რომელშიც ჩაბრძანებული იყო მამა გაბრიელი.
- სამთავროს ტერიტორიაზე შენნაირი რამდენი ადამიანი იყო?
- მაქსიმუმ 100 კაცი ყოფილიყო. შემხვდა მიწა, რომელიც მამა გავრიელის ნარის მიდამოდან აიღეს და იქიდან ცოტა მიწილადეს.
ლალი ფაცია
სპეციალურად "ამბები.გე"-სთვის
- დილას ადრე მე და ჩემი პატარა ვაჟი, კახი ხაბულიანი თბილისიდან მცხეთაში გავემართეთ. 8 საათისთვის უკვე იქ ვიყავით. დავესწარით უშუალოდ საფლავის გახსნას. თუმცა იმ ყველაფრისთვის თვალყური რომ გედევნებინა, ეს ადვილი არ იყო, მაგრამ იყო გარკვეული ადგილები, საიდანაც ამის ხილვა შესაძლებელი გახლდათ. მამა გაბრიელი საფლავიდან ზუსტად 12 საათზე ამოაბრძანეს, როგორც იყო დათქმული. მაგ დროისთვის მე სამრეკლოზე ავედი, რომ უკეთესად დამენახა ყველაფერი. საფლავთან მხოლოდ შავი სამღდელოება იყო, დედებსაც არ ჰქონდათ მიახლების საშუალება.
- რა დაინაზე სამრეკოდან?
- საფლავი რომ გაიხსნა, თვალი მოვკარი ფეხსაცმელს, რომელიც ფაქტობრივად, ამდენი წლის შემდეგ მიწაში ყოფნით, არ გაფუჭებულა, არც ის ჭილოფი, რაშიც გახვეული იყო ბერი (მისი ანდერძის თანახნმად), შეულახავი იყო ასევე ხის ნარი, რაზეც იყო დასვენებული მამა გაბრიელი. ბერი მიწაში ხომ სასახლის გარეშე დამარხეს. მოვუსმინე ასევე დედა პარასკევას ინტერვიუს, რომელიც ჟურნალისტებს მისცა: აღნიშნა, რომ მოძღვრის მხოლოდ ფეხები უნახავს და ის მოყავისფრო შეფერილობის იყოო.
შემდეგ უკვე სამთავროს მონასტერში გადააბრძანეს. იქ აღევლინა ლოცვა, რასაც დავესწარით, მაგრამ იქ მის ნეშტს ვერ მივეახლეთ. მერე ნაკადი სვეტიცხოვლისკენ დაიძრა, პროცესიას გავყევით და მე და ჩემი შვილი კორდონის შუაგულში აღმოვჩნდით. ისე, რომ ვერც კი გავიგე, სვეტიცხოველში როგორ აღმოვჩნდი. რომ შევედით, იქ ჯერ ხალხი არ იყო შემოშვებული, იყვნენ მხოლოდ სტიქაროსნები, ჟურნალისტები, მოძღვრები და მე და კახი. ჩვეულებრივი ადამიანებიდან მარტო მე და კახი აღმოვჩნდით იქ... სასწაული მოხდა. მადლიანი და ემოციური დღეა!
ესთან მიახელების საშუალება ბევრს არ მისცემია. შენ ეს შეძელი...
- საოცარია, ისე მოულოდნელად აღმოვჩნდი იქ, წესით ისეთი დაცვა იყო, რომ ჩვეულებრივ მორწმუნეს და მრევლის წევრს, ეს ვერ უნდა მოეხერხებინა. მოკლედ, მამა გაბრიელის ხატის უკან, რანაირად მოვხვდით, ახლაც არ ვიცი. უბრალოდ ხალხის ნაკადში ვიყავით და მახსოვს, რომ არ გვიშვებდნენ. უბრალოდ მიზანმიმართულად მივდიოდი, რომ შევხებოდი მის სასახლეს, რომელშიც ჩაბრძანებული იყო მამა გაბრიელი.
- სამთავროს ტერიტორიაზე შენნაირი რამდენი ადამიანი იყო?
- მაქსიმუმ 100 კაცი ყოფილიყო. შემხვდა მიწა, რომელიც მამა გავრიელის ნარის მიდამოდან აიღეს და იქიდან ცოტა მიწილადეს.
ლალი ფაცია
სპეციალურად "ამბები.გე"-სთვის
