ოთო ფოლადაშვილის მანქანაში მჯდარ რეზო რობაქიძეს თავზე ხე დაეცა

მოცეკვავეები ოთო ფოლადაშვილი და რეზო რობაქიძე ბავშვობის მეგობრები არიან. "თელამ" კი ისინი ლამის ოჯახის წევრებად აქცია. მთელ დროს ერთად ატარებდნენ, შატალოებზეც ერთად დადიოდნენ და ერთიმეორის შეყვარებულებისთვისაც თავს წირავდნენ. განსაკუთრებული სიცელქით ოთო გამოირჩეოდა და ახლაც ასეა. თავისი ონავრობით ხშირად რეზოს უხერხულ სიტუაციებშიც კი აგდებს, მაგრამ მეგობრები ყველაფერს იუმორით უყურებენ. როცა კონკურსებზე მეტოქეებად გამოდიან, მაშინაც კი ერთმანეთს ქომაგობენ. ოთომ და რეზომ "სარკესთან" საერთო თავგადასავლები გაიხსენეს.
რეზო: ძალიან პატარები ვიყავით, როცა მე და ოთომ ერთმანეთი "თელაში" გავიცანით. ოთო ისეთი ხულიგანი ბავშვი იყო, გასახდელში შიშით ვერ შევდიოდი, სულ რაღაცეებს "აჩალიჩებდა".

– ახლა როგორ იქცევა?
რეზო: მის ასაკში როგორიც უნდა იყოს, ისეთია.
ოთო: ახლა უკვე დავღვინდი.
– ბევრი სახალისო მოგონება გექნებათ დაგროვილი.
ოთო: მათ მოსაყოლად "სარკის" ფურცლები არ გვეყოფა. მე და რეზო გონიოში მივდიოდით ჩემი "სმარტით" და ჭკუაზე არ ვიყავით. საბარგულში დიდი დინამიკები მქონდა, ძალიან გამარიაჟებული "სმარტი" მყავდა. სახურავი გადახდილი გვქონდა, მოკლედ, ერთ ამბავში ვიყავით. ქობულეთში რომ შევედით, ყველა ჩვენ გვიყურებდა. შუქნიშანზე გავჩერდი, უცებ საშინელი ხმა გავიგონე და ხის დიდი ტოტი დაეცა რეზოს.
რეზო: პატარა ტოტი რომ ყოფილიყო, მეც გამეცინებოდა, მთელი ხე იყო და გავშეშდი. სამაგიეროდ ოთო დამცინოდა.
ოთო: რეზო ჯერ კიდევ შოკში იყო, რომ ბათუმში შესვლისას ტალღამ გლიჯა მანქანაში რეზოს. ზღვა მოშორებით იყო და საიდან შემოვარდა ავტომობილში ამხელა ტალღა, არ ვიცი. რეზო სულ გალუმპული იყო.
რეზო: და ამ დროს ოთო მთლად მშრალი იჯდა მანქანაში, ერთი წვეთიც არ დაეცა.
ოთო: ვერ მივხვდი, რა მოხდა, რატომ იყო ასეთი სველი. რეზომ მითხრა, მანქანა გამიჩერე, აღარ მოვდივარო. წარმოიდგინეთ, ამ დროს მე რა დღეში ვიქნებოდი, სიცილისგან ვბღაოდი!
ამ ზაფხულს მთელი საქართველო ერთად მოვიარეთ. სადმე თუ რამე ჩანჩქერი, მდინარე, უდაბნო, ზღვა იყო, ყველაფერი ვნახეთ.
რეზო: ჩვენი მეგობარი, რატი გაჩეჩილაძე, 4 წელი არ იყო საქართველოში ნამყოფი და გადავწყვიტეთ, მისთვის ყველა კუთხე გვეჩვენებინა. კარვებით ვიყავით.
ოთო: ერთგან ორი კარავი გავშალეთ, ერთში მე და რატი ვიყავით, მეორეში – რეზო და რატის ძმა, გიგი გაჩეჩილაძე. ცოტა ხანში რეზო შემოვიდა, ჩემს კარავში წვიმს და თქვენთან ვიქნებიო, მაგრამ გავაგდე. დილით მათ კარავში რომ შევიხედე, საწყალი რეზო წყალში ცურავდა, გვეხვეწებოდა, რამე მიშველეთო. გიგი კი მშრალ ადგილას იწვა.
– რეზოს არ ეწყინა, კარავში რომ არ შეიფარეთ?
ოთო: რა მოხდა, მეორე ძმაკაცთან გავუშვით!
– საზღვარგარეთაც ხშირად დადიხართ ერთად?
რეზო: როცა მინსკში ვცხოვრობდი, ესენი მოგზაურობდნენ აქეთ–იქით და რაც ჩამოვედი, ამათთან ერთად მიწევს სიარული. ახლაც კიევში ვაპირებთ წასვლას, მაგრამ იქ შექმნილი ვითარების გამო ჯერ გადაწყვეტილი არ არის, კონკურსი ჩატარდება თუ არა. მე ამ პირობებშიც კი დიდი სიამოვნებით წავიდოდი. დარწმუნებული ვარ, იქაც მაგარი ამბები გვექნება.
– კონკურსებში როცა ერთმანეთის მეტოქეებად გამოდიხართ, თქვენი ძმაკაცობა არ ზარალდება?
ოთო: ჩვენ ისეთი მაგარი ძმაკაცები ვართ, როგორი კონკურენტებიც უნდა ვიყოთ, ჩვენთვის მნიშვნელობა არ ექნება, ვინ პირველი იქნება და ვინ – მეორე. ერთმანეთის გამარჯვებას აღვნიშნავთ, ერთად მივდივართ დასალევად.
კონკურსებზე მაქსიმუმს ვაკეთებთ და გვიხარია, როცა ვინმე ჩვენიანი ხდება პირველი ადგილის მფლობელი. არ აქვს მნიშვნელობა, გამარჯვებული მე ვიქნები თუ რეზო. ჩვენი კონკურენტობა ძმაკაცობას ნამდვილად არ უშლის ხელს.
რეზო: ერთი სანახაობაა, როცა კონკურსებზე ერთმანეთს ვამხნევებთ, ვეუბნებით, აბა, შენ იცი, მეტი გააკეთე, ბოლომდე იბრძოლეო. ერთიმეორეს ყოველთვის გვერდში ვუდგავართ, მით უმეტეს, მძიმე მომენტებში. მე, ოთო, გიგი და რატი ძალიან ახლო მეგობრები ვართ. მუდმივად ერთად ვართ.
ოთო: იმდენი რამ გვაქვს ერთად გადატანილი, უკვე ისე მაგრად ვიცნობთ ერთმანეთს, რომ ერთი მიმიკაც კი საკმარისია, მივხვდე, რეზოსთან რაღაც ისე თუ ვერ არის.

– როდის იყო თქვენს ცხოვრებაში მძიმე მომენტი, როცა შეყვარებულებს დაშორდით, მაშინ ხომ არა?
რეზო: არა, ეს ტრაგედიად არ აღგვიქვამს.
ოთო: ოთო რომელ შეყვარებულს დაშორდა?!
რეზო: ბავშვობაში არ დაშორდი შეყვარებულს?!
ოთო: ეგ – კი და, აი, მაგაზე იყო სასწაული კურიოზები. ბავშვობაში ერთმანეთის შეყვარებულებს გულებს ვუნთებდით, "გულებში" ისრებს ვარჭობდით, სანთლით ხელში სერენადებს ვუმღეროდით... ძალიან მაგარი რაღაცეები გვაქვს "გაჩალიჩებული".
რეზო: ერთხელ შეყვარებულთან ვიჩხუბე. ძმაკაცს ვუთხარი, წამოდი, "რაფაელოები" ვიყიდოთ და ფანჯარასთან დავალაგოთ, მერე პატარა კენჭი ესროლე, რომ გამოიხედოს–მეთქი. მან კი იმხელა ლოდი ესროლა, შუშები ჩამოლეწა. შეყვარებულის მთელი ოჯახი, ბებია, ბაბუა გარეთ გამოცვივდნენ.
ერთხელ შუა მოედანზე გული დავანთეთ, ამწეკრანიდან გოგოს ფანჯარას მივუკაკუნეთ. ამ დროს 8 წლის ბიჭები ვიყავით.
მაშინ მეტროში ჩვენი შესვლაც კი სასწაული იყო, ჩვენთან ერთად ვაგონში არავინ ჩერდებოდა, იმდენს ვიცინოდით, ოღონდ უზრდელი ბავშვები არასოდეს ვყოფილივართ.
ყოველთვის ყველაფრის წამომწყები რატი იყო. მათ ოჯახში მე და ოთო ხშირად ვრჩებოდით. გიგის ოთახში ყოველთვის ჰქონდა ტეკილა. რატი სკოლაში წასვლამდე ორ ჭიქას სვამდა, 15 წუთში მესიჯი მოგვდიოდა, მე და ოთო შატალოზე მივდივართ და გამოდითო. ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, გავდიოდით და აქეთ–იქით დავხეტიალობდით.
ოთო: ისე, რა საზიზღარი ბავშვები ვიყავით, მაგრამ ყველას ძალიან ვუყვარდით. ჩვენს საქმეში ოთხივე ლიდერი ვიყავით. ცეკვასაც თავისი დრო ჰქონდა, გართობასაც და შეყვარებულებსაც.
რეზო: მე და ოთოს ფოტოები გვაქვს, სადაც ერთსა და იმავე ცეკვას ვასრულებთ და მეწყვილეებად შეყვარებულები გვყავს.
– ახლა როგორ არის თქვენს ცხოვრებაში ცეკვისა და სიყვარულის ამბები?
რეზო: ყოველდღიურად იზრდება ჩვენი ძმაკაცობა და სიყვარული. ორივე ვაგრძელებთ ცეკვაში ვარჯიშს, გვყავს ჯგუფები და ბავშვებს ვასწავლით.
ოთო: ვცდილობთ, მსოფლიოს ვაჩვენოთ, რა დონეა აქ და როგორი ყოჩაღები ვართ.
– შეყვარებულები არ გყავთ?
ოთო: არა, თავისუფლები ვართ.
რეზო: თუ გვეყოლება, ორივეს გვესიამოვნება, მაგრამ ამ ეტაპზე მხოლოდ საქმით ვართ დაკავებული.
ოთო: და ველოდებით იმ გოგოებს ვინც ჩვენს გულებს წაიღებენ და თავიანთი გულების ნაცვლად ჩაიდებენ მკერდში.
– როგორები ხართ, როცა გიყვართ?
რეზო: ოთო ძალიან რომანტიკული იყო, ცდილობდა, შეყვარებულისთვის ყველაფერი გაეკეთებინა.
ოთო: ძალიან მიყვარს, როცა მანდილოსანს რაღაცით ვასიამოვნებ, მისთვის მაქსიმუმს ვაკეთებ. როცა მიყვარს რომანტიკულიც ვარ, მეგობრულიც...
რეზო: მე და ჩემი შეყვარებული ბევრს ვჩხუბობდით. მიუხედავად იმისა, რომ ოთო პატარა იყო, ხვლიკივით მაინც ძვრებოდა და ჩვენს შერიგებას ცდილობდა. პრინციპში, ამიტომაც ვართ ძმაკაცები. რატი სულ თავისუფალია, არასოდესაა შეყვარებული, მაგრამ იყო პერიოდი, როცა სამ მეგობარს – მე, ოთოს და გიგის, ერთდროულად გვიყვარდა.
– ერთმანეთს რჩევებსაც აძლევთ პირად საკითხებში?
ოთო: როცა ჩვენი ძმაკაცი შეყვარებულია, ვცდილობთ, ყველაფერი გავაკეთოთ იმისთვის, რომ ისინი ბედნიერები იყვნენ. ერთმანეთისთვის არასოდეს გვითქვამს, შენ ეს გოგო არ შეგეფერება–თქო. საკუთარ თავს ამის თქმის უფლებას არც მივცემთ.
რეზო: ერთმანეთის გემოვნებასაც ვენდობით. ორივე ვფიქრობთ, რომ პირველი ეფექტი არის ვიზუალი და შემდეგ უკვე – შინაგანი სამყარო.
ოთო: ჩვენ ვართ ერთი დიდი ოჯახი და თუ ვინმეს შეყვარებული გვყოლია, ის ოჯახის წევრად მიგვიღია.
– როგორია თქვენი გეგმები?
ოთო: ჩემს პროფესიას "ვაწვები" ბოლომდე. მინდა, კიდევ და კიდევ გავიზარდო, ამისთვის კი ვარჯიშით თავს ვიკლავ. ვემზადები საერთაშორისო კონკურსებისთვის, რომ საქართველო წინ წავწიოთ. რაც შეეხება ქართულ პროექტებს, ჯერ არაა ცნობილი, როდის რომელი პროექტი იგეგმება, როცა შეგვეხმიანებიან, მერე გადავწყვეტ ყველაფერს. პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მეოთხე სეზონი თუ იქნება და მონაწილეობას შემომთავაზებენ, ჩემი რეჟიმის მიხედვით მივიღებ გადაწყვეტილებას. თუ მექნება დრო, დავთანხმდები.
– ოთო, როგორ შეეგუეთ იმ ფაქტს, რომ პროექტის ერთ–ერთი საუკეთესო წყვილი – თქვენ და იულია ქავთარაძე ასე მალე დარჩით კონკურსის მიღმა?

ოთო: წელს ჩემი და იულია ქავთარაძის წყვილის ასე მალე გავარდნას არავინ ელოდა და ვერც ჩვენ წარმოგვედგინა. ხალხმა დაინახა ის, რაც დასანახი იყო, ყველა ძალიან ამოგვიდგა მხარში და დიდ მადლობას ვუხდით ასეთი მხარდაჭერისთვის. მთელი საქართველო შეშფოთებული იყო ჩვენი გავარდნით. ძალიან დიდი სიყვარული ვიგრძენით, ეს კი იულიასთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო. გაგიჟებული იყო, ქართველებმა ასეთი სიყვარული და გვერდში დგომა რომ აჩვენეს, თუმცა მაინც ძალიან დასწყდა გული, ასე მალე რომ გამოვეთიშეთ პროექტს.
რეზო: ჩემს გეგმებშიც ბევრი ვარჯიში შედის. მინდა, უფრო გავიზარდო. ორივეს მიზანი წინსვლაა. ვარჯიშს დღითიდღე ვუმატებთ.
ოთო: და ვეძებთ სპონსორებს, რადგან ამჟამად ყველა კონკურსისთვის თითოეულ თეთრს ჩვენი ჯიბიდან ვიღებთ. ძალიან წარმატებულები ვართ მსოფლიო ასპარეზზე და კარგი იქნება, ვინმე თუ დაგვიდგება გვერდით, დაგვაფინანსებს.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე