შვი­ლად აყ­ვა­ნი­ლი გო­გო­ნას უმა­დუ­რე­ბა

ამონარიდი ჟურნალ "გზის" პოპულარული რუბრიკიდან "გზავნილები"

***

"ბავ­შ­ვის შვი­ლად აყ­ვა­ნა, მი­სი აღ­ზ­რ­და დი­დი მად­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო საქ­მეა, მაგ­რამ ზოგს ამა­გი უფას­დე­ბა, ზოგს - არა. მარ­ტო გა­ჩე­ნა ხომ არ არის დე­დო­ბა? ჩვი­ლო­ბი­დან რომ გაზ­რ­დი, იზ­რუ­ნებ მას­ზე, გა­ნა და­სა­ფა­სე­ბე­ლი არ არის? სიყ­მაწ­ვი­ლე­ში ლა­მა­ზი ვი­ყა­ვი და ახ­ლაც, 65 წლის, სან­დო­მი­ა­ნად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი. ჩვიდ­მე­ტის ვი­ყა­ვი, რომ გავ­თხოვ­დი. სა­მი თვის შემ­დეგ ჩე­მი ქმა­რი სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში გა­მო­ი­ძა­ხეს. ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი. მი­ჭირ­და ქმრის გა­რე­შე ყოფ­ნა, მაგ­რამ რა მექ­ნა? ჯა­რი­დან წე­რილს წე­რილ­ზე მიგ­ზავ­ნი­და, - ჩე­მი სახ­ლი­დან ფე­ხი არ მო­იც­ვა­ლოო. მძი­მე ორ­სუ­ლო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ შინ მა­ინც ვფუს­ფუ­სებ­დი, არ მინ­დო­და, ჭირ­ვე­უ­ლი დე­დამ­თი­ლი უფ­რო გა­მე­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ნა. დღე­ნი­ა­დაგ ბუზღუ­ნებ­და, - ჩემ­მა შვილ­მა ცო­ლი მე და­მი­ტო­ვა მო­სავ­ლე­ლად...

ბავ­შ­ვი რომ გაჩ­ნ­დე­ბა, საქ­მეც ხომ მო­ი­მა­ტებ­სო... ექიმ­მა წო­ლი­თი რე­ჟი­მი და­მი­ნიშ­ნა. გა­და­ი­რია დე­დამ­თი­ლი, - თუ ლო­გინ­ში ნე­ბივ­რო­ბა გინ­და, წა­დი და დე­და­შენ­მა მოგ­ხე­დო­სო. მშობ­ლებ­თან გა­და­ვე­დი საცხოვ­რებ­ლად. მუ­ცე­ლი მო­მე­შა­ლა. ჯა­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულ შვილს დე­და­მის­მა ჩა­აწ­ვე­თა: მგო­ნი, თა­ვი­სი სურ­ვი­ლით გა­ი­კე­თა აბორ­ტი, ეტყო­ბა, აღარ უნ­დო­დიო. თა­ვი­დან არ სურ­და ჩე­მი ნახ­ვა, მე­რე ვე­ღარ მო­ით­მი­ნა და მო­ვი­და. თავ­და­პირ­ვე­ლად უსი­ა­მოვ­ნოდ და­იწყო ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი. მივ­ხ­ვ­დი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი გუ­ლახ­დი­ლად უნ­და მო­მე­ყო­ლა. დრო­ე­ბით ჩემს მშობ­ლებ­თან დარ­ჩა საცხოვ­რებ­ლად, შემ­დეგ კი რუს­თავ­ში ვი­ყი­დეთ ბი­ნა. თე­მოს შე­ე­ცო­და მარ­ტო დარ­ჩე­ნი­ლი დე­და და ცო­ტა ხან­ში ჩვენ­თან წა­მო­იყ­ვა­ნა. მარ­თა­ლია, დე­დამ­თილ­მა ქოთ­ქო­თი არ მო­ი­შა­ლა, მაგ­რამ ყუ­რადღე­ბა რომ არ მი­ვაქ­ცი­ეთ, გა­ჩუმ­და. გა­ვი­და წლე­ბი. შვი­ლი ისევ არ გვყავ­და. დე­დამ­თილ­მა ისევ გა­მო­ა­ჩი­ნა კლან­ჭე­ბი. მკურ­ნა­ლო­ბა და­ვიწყე, თუმ­ცა ექი­მე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ სა­გან­გა­შო არა­ფე­რი მჭირ­და. 12 წლის შემ­დეგ შე­დეგს რომ ვერ მი­ვაღ­წი­ეთ, გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, ბავ­შ­ვი გვეშ­ვი­ლა.

ერთ დღეს კი კარ­თან ვი­ღა­ცამ პა­წია, ვარ­დის­ფე­რი

არ­სე­ბა დაგ­ვი­ტო­ვა. სი­ხა­რუ­ლის­გან გა­და­ვი­რიე. ბავშვს წე­რი­ლი ახ­ლ­და: "20 დღის წინ გავ­ჩ­ნ­დი. ჩე­მი დე­დი­კო სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან მი­დის, მა­მა უკ­ვე წა­სუ­ლია. ვინც მიშ­ვი­ლებს, იმი­სი ვიქ­ნე­ბი. გპირ­დე­ბით, რომ არ გა­გაბ­რა­ზებთ და ძა­ლი­ან მეყ­ვა­რე­ბით". აშ­კა­რა იყო, ვი­ღა­ცამ იცო­და ჩვე­ნი ოჯა­ხის ამ­ბა­ვი... ასე გავ­ხ­დით პა­ტა­რა მა­რი­ა­მის მშობ­ლე­ბი. გა­ვი­და 15 წე­ლი. ჩე­მი მე­უღ­ლე ვერ მო­ეს­წ­რო ქა­ლიშ­ვი­ლის სტუ­დენ­ტო­ბას, - მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა. მა­რი­ა­მი ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა. აგ­რე­სი­უ­ლი გახ­და. მარ­თა­ლია, კარ­გად სწავ­ლობ­და, მაგ­რამ სულ მსაყ­ვე­დუ­რობ­და, - სო­ფელ­ში დაბ­რუნ­დი, რად მინ­და, აქ და­რა­ჯად რომ მიდ­გა­ხარ, მინ­და, და­მო­უ­კი­დე­ბელ ცხოვ­რე­ბას შე­ვეჩ­ვიოო.

ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს კი კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მომ­თხო­ვა - გა­მა­გე­ბი­ნე, სად არის ჩე­მი ნამ­დ­ვი­ლი დე­დაო. მე­ხი და­მე­ცა, - ვის უნ­და ჩა­ეწ­ვე­თე­ბი­ნა მა­რი­ა­მის­თ­ვის, რომ აყ­ვა­ნი­ლი იყო? ჩვენ შო­რის თან­და­თან და­ი­ძა­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა. მა­რი­ა­მი სულ მე­ურ­ჩე­ბა. მთხოვს, რომ ნამ­დ­ვი­ლი მშობ­ლე­ბის ვი­ნა­ო­ბა გა­ვუმ­ხი­ლო, თუ მინ­და, რომ ურ­თი­ერ­თო­ბა და­ლაგ­დეს. მითხა­რით, რა გზას და­ვად­გე? ჩე­მი მა­რი­ა­მი მიყ­ვარს და არ მინ­და, ზურ­გი შე­ვაქ­ციო. სა­ნამ ცოცხა­ლი ვარ, მის სა­კე­თილ­დღე­ოდ ვიქ­ნე­ბი. სულ პა­ტა­რა იმე­დი მა­ინც მიბ­ჟუ­ტავს გუ­ლის სიღ­რ­მე­ში - იქ­ნებ გო­ნე­ბა გა­უ­ნათ­დეს და მიხ­ვ­დეს, რა უმოწყა­ლოდ მექ­ცე­ვა. იქ­ნებ დად­გეს ის დღე, რო­დე­საც გა­აც­ნო­ბი­ე­რებს, რო­გორ უსაზღ­ვ­როდ და უან­გა­როდ მიყ­ვარს. იქ­ნებ ამა­ში "გზავ­ნი­ლებ­ში" გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი წე­რი­ლი და­მეხ­მა­როს".

ჟურნალი ”გზა”