"ვერ ავიტან, მძივივით აწყობილი ცხოვრება მამაკაცმა ამომიყირავოს"

საზოგადოებაში არსებობს სტერეოტიპი – ყველა ქალს გათხოვება უნდა, მაგრამ ყველა მამაკაცს არ სურს დაქორწინება. მეუღლის გარეშე დარჩენილ კაცს მარტოხელას უწოდებენ, ქალს კი – შინაბერას და ამ სახელში იგულისხმება, რომ ის თავისი ნებით კი არ დარჩა გაუთხოვარი, არამედ უიღბლობით. არადა არსებობენ ქალები, რომლებმაც თავად აირჩიეს ასეთი ცხოვრება, წინ პირადი თავისუფლება დააყენეს. ჩვენი რესპონდენტი, ეთო, 46 წლის არის, არასოდეს ყოფილა ქორწინებაში და მარტოხელობა მისთვის ტვირთი კი არ არის, პირიქით, თავისუფლებისგან მაქსიმალურ სიამოვნებას იღებს. ახლა კი გამოჩნდა მამაკაცი, რომელიც მოსწონს კიდეც და არც მოსწონს, ვერ გადაუწყვეტია, შეუშვას თუ არა ის თავის ცხოვრებაში, დაემშვიდობოს თუ არა კომფორტულ "შინაბერობას".
ეთო:
– არც ასაკის დამალვის სურვილი მაქვს და არც იმის აღიარების მრცხვენია, რომ 46 წლის განმავლობაში სერიოზული გრძნობა არ მწვევია და არც მამაკაცთან ურთიერთობა მქონია. იყო მცირე მოწონებები, ხან ცალმხრივად, ხან ორმხრივად, მაგრამ ამისთვის მნიშვნელობა არ მიმიცია. ჩემი გაუთხოვარი მეგობრები თავიანთ მარტოხელობაზე წუხან, ზოგჯერ ცრემლსაც აფრქვევენ, მე კი ეს საერთოდ არ მადარდებს. მაქვს საყვარელი საქმე დამაკმაყოფილებელი ანაზღაურებით, მყავს საუკეთესო მეგობრები, ვესწრებით საინტერესო საღამოებს, ზოგჯერ უცხოეთშიც ვმოგზაურობთ და, მართალი გითხრათ, ასეთი ცხოვრების წესი სავსებით მაკმაყოფილებს.
ჩემი უმცროსი და–ძმა დაოჯახებულები არიან და თავიანთ უღელს ეწევიან. მშობლები მათთან არიან, მე ცალკე ვცხოვრობ ოროთახიან ბინაში. ყველაფერი ჩემი ხელით და გემოვნებითაა მოწყობილი და ძალიან მიყვარს. ვერც კი წარმოვიდგენ, რომ შეიძლება ჩემს ცხოვრებაში შემოიჭრას ვინმე და ეს ყველაფერი ამოაყირავოს, თავისი სურვილისამებრ შეცვალოს, გადააწყოს. ამას ნამდვილად ვერ ავიტან! ცხოვრება მძივივით მაქვს აწყობილი და საჭიროდ არ ვთვლი, ვინმემ რამე კორექტივი შეიტანოს. რომ ვუყურებ, ჩემი და და რძალი რა ჭაპანწყვეტაში არიან, მათ ბედს ნამდვილად ვერ გავიზიარებ, თუმცა, თავის მხრივ, ბედნიერები არიან, რომ ჰყავთ ოჯახი, შვილები, ჩემი "გოდორები" და "მაიმუნები". კარგი იქნებოდა, შვილი მყოლოდა, მაგრამ იმ ასაკიდანაც გამოვედი, როცა დედობის სურვილი მკლავდა.
ჩემი ბედით კმაყოფილი ვარ, თავისუფლებით ვტკბები და ამ იდეალურ პირობებში უცებ გამოჩნდა მამაკაცი, რომელმაც ჩემს ნერვებზე დაიწყო თამაში. მეგონა, ამას ვერავინ შეძლებდა, ამიტომ ცოტა დავიბენი. ვერ ვხვდები, ეს როგორ დამემართა.
– სად და რა ვითარებაში გაიცანით?
– უცნაურ ვითარებაში. ჩემს სახლს არაჩვეულებრივი ხედი ჰქონდა – მთის და სივრცის. დაქალები რომ მესტუმრებოდნენ, მოვკალათდებოდით ვერანდაზე, ყავას და ტკბილეულს შევექცეოდით, მსუბუქად ვჭორაობდით და სიტუაციით ვტკბებოდით. ზაფხულობით მზესაც ვეფიცხებოდით გასარუჯად და კაციშვილი ვერ გვხედავდა. გოგოებს წასვლა აღარ უნდოდათ, ისე ისვენებდნენ.
ერთ მშვენიერ დღეს მოიტანეს ბანერი მრავალბინიანი კორპუსის მაკეტით, ჩემი ბინის წინ დაარჭვეს და მიწის თხრას შეუდგნენ. თავზარი დამეცა, არც დაველოდე მეზობლების არზას (იჩივლე, რამდენიც გინდა და სადაც გინდა!), უმალ მოვიძიე სამშენებლო ობიექტის ოფისი და რისხვით მივადექი. ზღურბლთან ვიღაც კაცს შევეფეთე, ბოდიში მოვუხადე, დირექტორს ვეძებ–მეთქი. მეც დილიდან ვეძებ და ვერ მივაკვლიეო, თავი გააქნია. თუ საიდუმლო არაა, რა საკითხზე ბრძანდებითო. მეტი რა დამრჩენოდა, ვიღაცისთვის ხომ უნდა შემეფრქვია ემოცია და ჩემი გაჭირვება ვუამბე. მეც მაგ საკითხზე მოვედი, არ მჭირდება ვიღაცის ნიფხვის ყურება ფანჯრიდანო, ამოიხვნეშა.
ამ უცერემონიო გამოთქმაზე გამეცინა და უცებ გავუშინაურდი, ჩემიანად მივიჩნიე, გული გადავუშალე, ჩემთვის და ჩემი დაქალებისათვის ერთი სიამოვნება იყო ვერანდაზე დასვენება და ახლა ამასაც გვისპობენ, ირგვლივ უამრავი ადგილია და რაღა მაინცდამაინც ჩემს ხედს ჩრდილავენ–მეთქი და ა.შ. კაცი დამეთანხმა და ამყვა, ეგ უნამუსოები სოკოებივით დგამენ სახლებს და სხვის ინტერესებს არ ითვალისწინებენო.
ერთი სიტყვით, შევყევით, შევყევით და ისე გაგვიტკბა მშენებლების ძაგება, რომ დამავიწყდა, რა საკითხზე ვიყავი მისული. ბოლოს ყავაზეც დამპატიჟა და, როგორც თანამოაზრეს, სიამოვნებით წავყევი. იმდენი მაყრანტალა, ლამის მთელი ბიოგრაფია ფურცელ–ფურცელ გადავუშალე. მოსმენის კულტურაც აღმოაჩნდა. საჭირო ადგილას კითხვებსაც მისვამდა გამოცდილი ჟურნალისტივით. რაღაც–რაღაცეებით თითქოს მოიხიბლა კიდეც. ღმერთო ჩემო, დეტალები როგორ ემთხვევაო და თავისი ცხოვრებიდანაც მოჰყავდა მაგალითები...
"ვა, ეს ვინ არის?! რა მაგარი ვინმეა!" – ვფიქრობდი შინდაბრუნებული. ღამით ტელეფონზე დაქალებსაც წავეჭორავე. მეორე დღეს ხელი მოვაწერე მეზობლების საჩივარს სამშენებლო ობიექტთან დაკავშირებით და ქალბატონ ვენერას გადავულოცე, რომელიც ასეთი საქმეების დიდოსტატია, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, ათასი ინსტანცია შემოიარა და დირექტორი ვერც მან ნახა.
– იმ მამაკაცს ალბათ კიდევ შეხვდით.
– მისი სახელი იმ დღეს არც მიკითხავს, დამავიწყდა. ჩემი მობილური ტელეფონის ნომერი კი ჩაიწერა. მერე სახლში ვფიქრობდი, ალბათ ირაკლი ჰქვია–მეთქი. რატომღაც ეს სახელი მივუსადაგე. მორიგი შეხვედრა რომ მთხოვა, არც მაშინ გავიპრანჭე, დაუყოვნებლივ დავთანხმდი. კიდეც ვიფიქრე, სასიამოვნო საღამო მელის–მეთქი. შეხვედრისთანავე ვკითხე: "სახელი?". მიპასუხა: "გიმზერი". უცნაური სახელია, არა? ღიმილი ძლივს შევიკავე, ტუჩები მჭიდროდ მოვკუმე. ალბათ თვალებში ამიცეკვდა ეშმაკუნები. "შეგიძლია გადაიხარხარო, პრობლემა არ არის", – ასე რომ მითხრა, სიცილი გადმოვაფრქვიე. "შემიძლია აბესალომი დავირქვა, აბეს დამიძახებ", – ამ ნათქვამითაც გამახალისა (მე ხომ ეთერი მქვია)... მთელმა საღამომ ამ მუხტით ჩაიარა.
შინმისულმა დაქალებს კვლავ გავუზიარე ემოციები. რაღაც მომწონდა ამ კაცში და რაღაც მაღიზიანებდა, ვერ ვხვდებოდი – რა. რამდენიმე შეხვედრის შემდეგ დაქალებმა შეთქმულებივით მითხრეს, ეთო, რაღაც ხდება შენში, რაც აქამდე არ მომხდარაო. ამას მეც ვხვდებოდი, მაგრამ თავს ვამუხრუჭებდი ფიქრით: "ჯერ კარგად გავიცნო". თავის ფლობა არასდროს მიჭირდა.
– თავს უფლება მიეცით, უფრო ახლოს გაგეცნოთ? მარტოხელებს უჭირთ ამ ბარიერის გადალახვა, თუმცა თქვენ, როგორც ჩანს, სპონტანურად დაახლოვდით.
– ერთხელ შეხვედრა დავთქვით კაფეში. რაღაც მიზეზის გამო მისვლა დამაგვიანდა და გიმზერი კაფეში მელოდა. რომ შევედი, მობილურზე საუბრობდა, ისე იყო ჩართული, გვერდზე არ გამოუხედავს. თემა სამშენებლო მასალებს ეხებოდა, პროფესიულ დონეზე ვიღაცას მკაცრად საყვედურობდა. ცოტა არ იყოს, შევცბი, ჩემთან არასდროს უთქვამს, თუ ამ საქმესთან რამე შეხება ჰქონდა. ვიცოდი, რომ მხატვარი იყო, თავისი ნამუშევრების დათვალიერებასაც დამპირდა. დამინახა თუ არა, წამში შეწყვიტა საუბარი. არ შევიმჩნიე, რომ მოვუსმინე, გადავწყვიტე, ჩუმად გამერკვია ყველაფერი.
ამეკვიატა აზრი, რომ იმ მშენებლობასთან, ჩემი კორპუსის წინ რომ მიმდინარეობდა, უშუალო კავშირი ჰქონდა. მეორე დღესვე მივედი იმ ოფისში და კომპიუტერთან მჯდომ გოგონას ვკითხე, ბატონი გიმზერი (გვარი) აქ ხომ არ მუშაობს–მეთქი. მითხრა, ასეთს არ ვიცნობო. რატომღაც დირექტორთან შეხვედრა ავიკვიატე. აღმოჩნდა, რომ სამშენებლო მასალებთან დაკავშირებით იყო წასული. კაბინეტი მოვძებნე და აბრაზე ეწერა გია ... – გვარი ემთხვეოდა. გულმა მიგრძნო, რომ ის უნდა ყოფილიყო. დაველოდე, გული საგულეს აღარ მქონდა. საკუთარ თავზე ვბრაზობდი, როგორ მომატყუა და გამასულელა–მეთქი.
– ბოლოს შეხვდით "დირექტორს"?
– მთელი დღე ვიყურყუტე, ამის გამო სამსახური გავაცდინე. საღამოს მობრძანდა, ენერგიულად შემოვიდა შენობაში, გზადაგზა თანამშრომლებს რაღაც დავალებებს აძლევდა.
– რა რეაქცია ჰქონდა, როცა დაგინახათ?
– წარბიც არ შეუტოკდა. გაიცინა და გამხიარულდა. კაბინეტში შემიყვანა. ფურცელი და კალამი მოვთხოვე. საჩივარი უნდა დამიწეროო, იცინოდა. არ ვიცი, რა უხაროდა, მოგებული რაუნდი? იმ წამს თავში სხვა არაფერი მომაფიქრდა, მისი კარიკატურა წავჩხაპნე, მივაწერე "იდიოტი", მაგიდაზე დავუგდე და წამოვედი. არ გამომყოლია.
ეს ამბავი ძალიან განვიცადე. მომხდარს ვერ ვინელებდი. ერთი დაქალი მყავს, რუსკა, ყველას პატრონი და გულშემატკივარი – ისიც მარტოხელა. კაცივითაა, თანაც კარატისტი. თუ საჭიროა, ხელსაც დაარტყამს. ჩემ დაუკითხავად ამოუქექავს გიას დოსიე და გაურკვევია, რომ ოფიციალურ დოკუმენტებში გიმზერად ყოფილა რეგისტრირებული, ანუ საპასპორტო სახელი გიმზერი ყოფილა (ეტყობა, თანამშრომელმა გოგომ არ იცოდა). მერე მისულა გიასთან საქმის გასარჩევად. ნახა, რომ კაბინეტში, მაგიდის უკან, კედელზე, გაკრული ჰქონდა ჩარჩოში ჩასმული ჩემი "შედევრი" – კარიკატურა, წარწერით "იდიოტი". დაქალმა მითხრა, შეხედვისთანავე სიცილი დავიწყე, რა კარგად დაგიხატავს, ასე როგორ მიამსგავსეო. არ ვიცი, რა ილაპარაკეს. მოკლედ, ეს ჩემი დაქალიც მოინუსხა და მითხრა, გადავწყვიტე, არ ჩავერიო, თავად მოაგვარეთო (ან ვინ ეკითხებოდა ჩარევას?!).
– იმ ამბის შემდეგ გიას თქვენთან დაკავშირება და ბოდიშის მოხდა არ უცდია?
– რამდენჯერმე დამირეკა, მაგრამ გავუთიშე. მერე შემეშვა. არა მგონია, ბოდიში მოეხადა, ტიპი სიტუაციით სეირობდა. ალბათ როგორ დამცინოდა... ამასობაში კორპუსიც აშენდა. რომ ვუყურებდი, პირდაპირ მძულდა! თავში ბინის გაყიდვის აზრმაც გამიელვა, მაგრამ გაფიქრებისას ცრემლი მომაწვა, 20 წელი ამ ბინაში ვცხოვრობდი, 20 წელი ერთგულად "მემსახურებოდა". გადავწყვიტე, ნერვიულობად არ ღირს–მეთქი და ცოტა დავწყნარდი. ზაფხული იყო და სამოგზაუროდ მივდიოდი მეგობრებთან ერთად.
– განტვირთვა მოგიხდებოდათ.
– მართლაც კარგი იყო, მაგრამ რომ დავბრუნდი, სიურპრიზი დამხვდა: იმ ახალ კორპუსში, ჩემი ფანჯრების მოპირდაპირე ბინაში ბატონი გიმზერი არ გადმობარგებულა?! ეტყობა, ეს ბინა თავისთვის დაიტოვა. დილით ვერანდაზე რომ გავედი, თვალებს არ დავუჯერე – თავის აივანზე ჰანტელებით ვარჯიშობდა, წელზემოთ გახდილი იყო. "თავხედი, დეგენერატი! იქნებ სახლშიც შემომიხტეს", – გაცოფებული ვიყავი.
მან კი, რომ დამინახა, გამიღიმა, მისალმების ნიშნად ხელი ამიწია და ვარჯიში განაგრძო. "კიდეც რომ დამცინის, იდიოტად მთვლის!" – გავმწარდი და რაც ხელში მომხვდა, ამჯერად კარტოფილი, ვესროლე (ექვს მეტრზე მეტი დაშორება არ იქნება ჩვენს ვერანდებს შორის. კაცმა რომ მოინდომოს, ბაგირითაც გადმოძვრება). ჰოპ და, ეს ჩემი კარტოფილი ჰაერშივე დაიჭირა. მერე საიდანღაც ჩოგბურთის ჯოხები გამოაძვრინა, ვითამაშოთო და ჩემივე კარტოფილი სატყორცნად გაამზადა. "არანორმალურია ვიღაცაა, ვის გადავეყარე!". სასწრაფოდ ოთახში შემოვედი და კარი მოვიჯახუნე. გადავწყვიტე, აღარ დავკონტაქტებოდი.
იმ კორპუსის გამო სივრცე რომ დავკარგე და სქელი ფარდების ჩამოფარება დამჭირდა, ამაზე მეშლებოდა ნერვები და ახლა ეს არ გამომეცხადა ეშმაკივით?! შინ მისვლა აღარ მინდოდა, გვიანობამდე არ ვბრუნდებოდი. ვცდილობდი, შუქი დიდხანს არ ამენთო, ვითომ სახლში არ ვიყავი. არადა თვალი მისი ფანჯრისკენ გამირბოდა. უნებლიეთ ყოველ დილით ველოდებოდი აივანზე მის გამოჩენას და ჩემს თავზე ნერვები მეშლებოდა. იმაზეც ვბრაზდებოდი, თუ გამოჩნდებოდა და იმაზეც ვნერვიულობდი, თუ არ ჩანდა.
– მარტო ცხოვრობდა?
– ეტყობოდა, რომ მარტო იყო.
– ბოლო–ბოლო ვერ დაზავდით?
– ერთ საღამოს რუსკა მესტუმრა და ღამე გავათიეთ საუბარში. მის პირადზე ინფორმაცია მოუპოვებია. თურმე ცოლი რამდენიმე წლის წინ გარდაეცვალა, ავადმყოფი ჰყოლია, ფსიქიკური პრობლემებით. წლობით ამ მდგომარეობაში მყოფს უვლიდა და პატრონობდა. შვილი საზღვარგარეთ გაუთხოვდა. შეხვედრისას შვილზე კი მელაპარაკა, მაგრამ ცოლი არ უხსენებია და არც ჩავთვალე მიზანშეწონილად, მეკითხა (ეტყობოდა, რომ არ ჰყავდა). რუსკამ მითხრა, სადაც გავიკითხე გიაზე, ყველამ კარგ პიროვნებად დამიხასიათაო. ამაზე უფრო გავღიზიანდი, თუ ასეთი კეთილი და წესიერია, რაღა ჩემთან მოუნდა აფერისტობა და ნერვების მოშლა–მეთქი. ბოდიშიც კი არ მოუხდია...
ერთი სიტყვით, რუსკა ჩვენი დაზავების მომხრე იყო, შეგარიგებთო. მე კი არ მსურდა. პრინციპში, თავადაც არ ვიცოდი, რა მინდოდა. ასეთი რამ არასდროს დამმართნია. რუსკას ვუთხარი, ვინ იცის, იქნებ თავისი არანორმალური ქცევებით ცოლი ჭკუიდან გადაიყვანა ან თვითონ შეირყა ცოლის შემყურე, შარის თავი არ მაქვს, მაგ კაცთან ურთიერთობას არ ვაპირებ, მის გარეშე ნახევარი საუკუნე მშვენივრად ვცხოვრობდი და როგორმე გავძლებ–მეთქი.
– გულის სიღრმეში კი ინტერესი გაგიძლიერდათ, არა?
– თავისთავად, ძალაუნებურად. ამას წინათ, კვირადღეს, აივანზე მოლბერტი გამოიტანა და რაღაცას ხატავდა (თურმე ხატავს კიდევ, მთლად არ მოვუტყუებივარ, მხატვარი ვარო). მგონი, ვერ შემნიშნა, რომ ვუთვალთვალებდი. მეორე დილით რომ გავიჭყიტე, ნახატი ჩემი ფანჯრისკენ იყო მობრუნებული და თვალს არ დავუჯერე! ჩემი გრაფიკული პორტრეტი იყო, თან მომღიმარი. რაღაცნაირად გული გამითბა. სამი დღის შემდეგ პორტრეტი გაქრა, ალბათ სახლში შეიტანა. გული მიგრძნობს, მორიგი ნაბიჯი ჩემი შინ მიპატიჟება იქნება ნამუშევრების სანახავად, აკი დამპირდა კიდეც.
– მიპატიჟებაზე დათანხმდებით?
– არ ვიცი, რას ვიზამ.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე