როგორ მოირგო მალხაზ აბულაძემ აგრესიული ქმრის როლი ''ჩემი ცოლის დაქალებში''

თუმანიშვილისა და მარჯანიშვილის თეატრების მსახიობ მალხაზ აბულაძეს ზურაბ გეწაძის სპექტაკლ ''პოლიციის'' მორიგ წარმოდგენამდე კინომსახიობთა თეატრში შევხვდით. მსახიობებისთვის პროფესიული არჩევანი უმეტეს შემთხვევაში ოჯახური ტრადიციის გაგრძელებაა. ასე მოხდა მალხაზ აბულაძის შემთხვევაშიც...

- ბაბუა და ბებია ბათუმის დრამატული თეატრის მსახიობები იყვნენ. დედა ქორეოგრაფია, ხოლო მამა - ვოკალისტი. ერთმანეთი თეატრში გაიცნეს. მეც სულ იქ ვიყავი, თეატრის ზღაპრულ სამყაროში. მსახიობობა ბავშვობიდან მინდოდა.
- ერთი პერიოდი მღეროდით, ეს გატაცება თუ ნიჭი მამისგან დაგყვათ?
- ალბათ. ერთი პერიოდი თეატრი თითქმის არ ფუნქციონირებდა, სწორედ იმ დროს მომიხდა მუსიკასთან შეხება და დასარტყამ ინსტრუმენტებზე დაკვრა ვსინჯე. ბათუმის თეატრში 5 წელი გავატარე და მას შემდეგ 3 წელი მუსიკას დავუთმე. ''ინსაითის'' დრამერი ვიყავი. თავადაც ვცადე სიმღერების დაწერა და ჩამოვაყალიბეთ ჯგუფი ''ჩვენ'', რომელმაც დაახლოებით სამი წელი იარსება. ვოკალისტი ვიყავი და გიტარაზე ვუკრავდი, მაგრამ შემდეგ ისევ ჩემს მთავარ პროფესიას დავუბრუნდი.
- ანუ სანამ ''ინსაითში'' ნინო ქათამაძე მოვიდოდა, ხომ?
- დიახ, ქალბატონი ნინო რომ მოვიდა, იმ დროს ახალი ჯგუფის შესაქმნელად ''ინსაითიდან'' წამოვედი. თან თეატრში გიორგი სიხარულიძე ახალი სპექტაკლის დადგმას იწყებდა, მაშინ შემოვუერთდი ამ თეატრს და პირველი სპექტაკლი რემონტის გამო, ფაქტობრივად, ნანგრევებში ვითამაშეთ.
- ჯგუფის ''ჩვენ'' დაშლის მიზეზი რა გახდა?
- ასე მოიტანა ცხოვრებამ, თეატრის გარეშე ცხოვრება ვერ შევძელი. ორივეს შეთანხმება კი საკმაოდ რთული იყო. ამ თემაზე ბიჭებმა ვილაპარაკეთ და ყველა გაგებით მოეკიდა. დღეს ისინი წარმატებული მუსიკოსები არიან - ლაშა და ნიკუშა აბაშმაძეები.
- ჯერ თუმანიშვილის და შემდეგ მარჯანიშვილის თეატრში დაიწყეთ მუშაობა...
- დაახლოებით ორი წელია მარჯანიშვილის თეატრის სპექტაკლებში ვთამაშობ. ერთ მშვენიერ დღეს დამირეკა ბატონმა ლევან წულაძემ და ''დეკამერონში'' ერთ-ერთი როლი შემომთავაზა. მას შემდეგ ჩვენი თანამშრომლობა გაგრძელდა და ძალიან მოხარული ვარ.
- როლზე მუშაობისას და პრემიერების დროს ბევრი დაძაბულია და ოჯახთან ურთიერთობაც კი უჭირს. ამ თვალსაზრისით წლების განმავლობაში თავს რა ცვლილებებს ატყობთ?
- არა მხოლოდ თეატრში, საკმაოდ დაკავებული ვარ რამდენიმე ტელევიზიაში. აქედან მრავალი წელია, ''რუსთავი 2''-ში ვმუშაობ გახმოვანებაზე და საკმაოდ დატვირთული სამუშაო გრაფიკი მაქვს. იმდენად შრომატევადია ყველაფერი, რომ ძალიან რთულია განმარტოვდე რომელიმე ერთ როლზე მუშაობის დროს. თუმცა მაინც ვახერხებ სერიოზულად ჩაჯდომას. ოჯახშიც ყველა ყურადღებას ითხოვს, ისევე, როგორც მე მჭირდება ყურადღება. დრო ყველასა და ყველაფერზე უნდა გაანაწილო. ეს საკმაოდ რთულია, მაგრამ რაღაცნაირად ვახერხებ (იღიმის).
- თუ არ ვცდები, ქალაქგარეთ ნაკვეთი გქონდათ და გარკვეულ ხანს იქ ცხოვრობდით...
- დიახ. ეს ჩემი მეუღლის გადაწყვეტილება იყო, ასეთ საკითხებში მიმნდობი ვარ. რატომაც არა, წავიდეთ, მოვსინჯოთ-მეთქი. თბილისის შემოგარენში დავსახლდით. სოფელ გამარჯვების შემდეგ რუსთავის მეტალურგების აგარაკები იყო. ნაკვეთზე პატარა სახლი იდგა. წყალგაყვანილობა ჰქონდა, ეზოში ხეხილი და მე და ჩემი მეუღლე შვილებთან ერთად იქ გადავედით საცხოვრებლად. მიწაზეც ვმუშაობდით, შეძლებისდაგვარად ყველაფერი მოგვყავდა, გვქონდა კიტრი-პომიდვრის ნარგავები, მაგრამ ასე 2 წელი გავძელით. ძალიან რთული იყო დილის 5 საათზე ადგომა და ბავშვების თბილისში სკოლაში წამოყვანა. სულ უძილოები ვიყავით და ამიტომ ისევ თბილისში დავბრუნდით საცხოვრებლად.
- მეუღლე რა პროფესიისაა?
- ხათუნა ეკონომისტია, მაგრამ ბავშვების აღსაზრდელად სახლში დარჩა, დიასახლისია. მან თავისი პროფესია მშვენივრად გამოიყენა ოჯახში. ამ საკითხს კარგად უძღვება (იღიმის). ახლახან დიდუბეში სახლი შევიძინეთ, საკმაოდ ნორმალური ფართია და ნელ-ნელა ვარემონტებთ.
- შვილები რა ასაკის არიან?
- საბა 16 წლისაა. არაჩვეულებრივად სწავლობს, რაც ყველა მშობლისთვის მნიშვნელოვანია. საბას ბავშვობიდან მსახიობობის დიდი პოტენციალი ჰქონდა, მაგრამ სხვა რაღაცებმა გაიტაცა. ტასო 9 წლისაა და უკვე ეტყობა, რომ მსახიობობა სურს (იღიმის). ამას შინაგანად კი ვეწინააღმდეგები, რადგან ეს თითქოს უპერსპექტივო პროფესიაა, მაგრამ ამ ბოლო დროს სიტუაცია შეიცვალა. ჩვენს დროს თითქმის არანაირი სამსახური არ არსებობდა მსახიობისთვის, ახლა არის ტელევიზიები, სერიალები, გახმოვანება. ამ საქმით სარჩოს მონახვა და ოჯახის შენახვა შესაძლებელია.
- დღეს მუსიკისთვის დრო გრჩებათ?
- დრო არ მრჩება. თან, რამდენჯერაც გიტარასთან მივალ, ავიღებ, რომ რაღაც მელოდია დავუკრა, იმდენჯერ გვერდით გადავდებ. მოთხოვნილებაც აღარ მაქვს. თითქოს მაშინდელი ენერგეტიკა, რაც ჩემსა და ინსტრუმენტს შორის იყო, აღარ არსებობს.
- სპექტაკლებიდან როლი, რომელზეც ყველაზე ნაკლები შრომა დაგჭირდათ, მორგება არ გაგიჭირდათ და პირიქით...
- კი, ასეთები ყოფილა... საერთოდ, გეტყვით, ეს როგორ ხდება: ლევან წულაძეს ახსნის ისეთი მეთოდი აქვს, მას გააზრებულად მიჰყვები ისე, რომ შენდაუნებურად რასაც აკეთებ, გგონია, რომ შენია. თუმცა არის როლები, რომელზეც მიფიქრია, რომ რაღაცას ბოლომდე ვერ ვაკეთებ. ამ თვალსაზრისით სპექტაკლში ''როგორც გენებოთ'' ჩემი როლის მორგება გამიჭირდა. სულ მგონია, რომ რაღაც მეტი უნდა გავაკეთო...
- რამდენი სერიალია თქვენს ''ანგარიშზე''?
- ალბათ ოთხია: ''K 17'', ''ქაღალდის ტყვია'', ''მგლების ხორუმი'' და ''ჩემი ცოლის დაქალები''.
- ამ უკანასკნელში საკმაოდ აგრესიული და მოძალადე ქმრის როლი გერგოთ...
- ჰო, ასეთი ტიპი ხომ საკმაოდ მრავლადაა?!
- პროტოტიპები ხშირად გყავთ?
- კი, როგორ არა.
- და ამ შემთხვევაშიც არსებობს?..
- დიახ, ჩემი ბავშვობიდან მახსოვს ასეთი კაცი, მაგრამ დღეს ის ცოცხალი აღარ არის. საერთოდ, როლზე მუშაობისას ესა თუ ის პროტოტიპი უფრო ხშირად მცირე ასაკის მოგონებებიდან გახსენდება.
- ბათუმში რამდენად ხშირად ჩადიხართ. იქ სახლი გაქვთ?
- დიახ, სახლი გვაქვს. იქ დედ-მამა, ძმა თავისი ოჯახით ცხოვრობენ. ჩავდივართ ხათოსთანაც - ჩემს მეუღლესთან. ისიც ბათუმელია და მასაც აქვს იქ სახლი.
- როდის დაოჯახდით?
- 32 წლის ასაკში საბა შეგვეძინა. ეს ის პერიოდია, როცა სტუდენტობის შემდეგ ორი წელი თბილისში დავრჩი და შემდეგ ბათუმში ჩავედი. სამწუხაროდ, ბებიაჩემი მაშინ უკვე ავად იყო, სიმსივნე ჰქონდა. იმ პერიოდში თეატრში სპექტაკლს დგამდნენ და მითხრა, არ გინდა, სცენაზე ერთად დავდგეთო? ძალიან გამიხარდა და მართლაც, ჩვენ ერთად ვითამაშეთ ერთ-ერთ სპექტაკლში. ამის შემდეგ, როგორც გითხარით, იქვე თეატრში დავრჩი, მერე იყო მუსიკით გატაცება, შემდეგ თბილისი და ეს თეატრი, სადაც ახლა ვართ (იღიმის).

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''