"ავადმყოფ შეყვარებულს ზურგი ვაქციე, ქმრად კი ნარკომანი შემხვდა"

ჩვენი რესპონდენტი, შუახნის ქალი ელენე, ახალგაზრდობაში დაშვებულ შეცდომას ძალიან ნანობს. შეყვარებულს თავის დროზე იმიტომ დაშორდა, რომ ბიჭს ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონდა. იმის შიშით, ავადმყოფი ქმარი არ შერჩენოდა ხელთ, სიყვარულს ზურგი აქცია. ბედის ირონიით, ისეთ კაცს გაჰყვა ცოლად, ვინც, ერთი შეხედვით, ჯანმრთელი ჩანდა, მაგრამ მისი ცხოვრების წესი იყო პათოლოგიური.
ელენეს წარუმატებელ პირად ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა დედის გავლენამ. მშობლის აქტიურმა ჩარევამ და საკუთარი ხაზის გატარებამ შვილს ბედი დაუმახინჯა. ამ მწარე გამოცდილების მიღების მერე ელენე ვაჟიშვილს მეტ თავისუფლებას ანიჭებს. ცხოვრება აქაც უწყობს გამოცდებს – მის შვილს უკვე აქვს ერთი უიღბლო ქორწინება გადატანილი, ახლა კი მასაც ავადმყოფი გოგონა უყვარს.
ელენე:
– ახალგაზრდობაში შემიყვარდა ბიჭი, ლევანი, რომელსაც ხერხემლის პრობლემა ჰქონდა. დიდხანს ფეხზე დგომა უჭირდა. სიყმაწვილეში სპორტის ერთ სახეობაზე დადიოდა და მძიმე ტრავმა მიიღო, რაც მის ჯანმრთელობაზე აისახა. მკურნალობამ დიდი ვერაფერი შედეგი გამოიღო. ლევანი რომ გავიცანი, მისი ამ პრობლემის შესახებ არაფერი ვიცოდი. გარეგნულად ვერაფერს ვამჩნევდი, ამ თემაზე არც მის სამეგობროში ლაპარაკობდნენ. კეთილგანწყობას სიმპათია მოჰყვა, მოწონებას – სიყვარული... მერე დედასაც გავაცანი. დედაჩემი ექიმია და მაშინვე იეჭვა, რომ ლევანს ჯანმრთელობის მხრივ პრობლემები ჰქონდა.
– რა შეამჩნია?
– დროდადრო წელზე იკიდებდა ხელს. დედამ მითხრა, საბედისწერო შეცდომა არ დაუშვა, კარგად დააკვირდი, რამე არ გამოგვეპაროს, თუ ხერხემლის პრობლემა აქვს, ასაკთან ერთად შეიძლება გაურთულდეს და ინვალიდი ქმარი არ შეგრჩეს ხელშიო. დედას ეჭვმა და დამოკიდებულებამ ამაფორიაქა, მოსვენება დამიკარგა. ლევანს ამის შესახებ როგორ ვკითხავდი, უბრალოდ დაკვირვება დავიწყე. ქალაქგარეთ ვაწყობდით ხოლმე პიკნიკებს მეგობრებთან ერთად. იქ შევამჩნიე, რომ ლევანი ხშირად იცუცქებოდა, მაშინაც, როცა ყველა ფეხზე იდგა ან მოძრაობდა. მდელოზე მჯდომი აუცილებლად ზურგით რაღაცას უნდა მიყრდნობოდა.
მართალი გითხრათ, შიშმა შემიპყრო. ამის შესახებ დედას ვუთხარი. დედა კი შემიჩნდა, თავად ლევანისგან შეიტყვე, რა სჭირს, თუ არ გაგიმხელს, მე გავიკითხავო. იმის შიშით, რომ დედაჩემს ხალხში გაკითხვა არ დაეწყო, გავბედე და ლევანს ვკითხე. მან თავისი ტრავმის შესახებ მიამბო და გამამხნევა, საშიში არაფერია, არ მაწუხებსო.
– ამის შემდეგ შეყვარებულის მიმართ დამოკიდებულება შეგეცვალათ?
– შემეცოდა და უფრო შემიყვარდა. დედაჩემი კი სულ გადაირია, დიდ წინააღმდეგობას მიწევდა, მაგ ბიჭს როგორმე უნდა დაშორდე, თავი არ გაიუბედუროო. მარწმუნებდა, შენი მხრიდან ეს გატაცებაა, სიყვარულზე მეტად კი სიბრალულია, რუტინულ ცოლქმრულ ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვლება, კაცი რომ თავის ფუნქციას ვერ შეასრულებს, შენს შეცდომას მერე მიხვდებიო.
– დედის შეძახილმა ნაყოფი გამოიღო?
– დედას ჩემზე ყოველთვის ჰქონდა გავლენა. ქვეშეცნეულად საკუთარი თავი დავაჯერე, რომ ლევანთან ცხოვრებით თავს მხოლოდ და მხოლოდ გავიუბედურებდი და დავიწყე მიზეზების ძიება, რასაც შეიძლებოდა ჩვენ შორის კონფლიქტი წარმოეშვა. ეს კი იმისთვის მჭირდებოდა, რომ განხეთქილება მომხდარიყო, რაც გაშორებას გამიადვილებდა და ჩემს ამ ნაბიჯსაც გაამართლებდა. არადა ჩვენი ურთიერთობის განმავლობაში ლევანთან არასდროს მიჩხუბია. ძალიან მშვიდობისმოყვარე და გაგებული იყო და მასთან თავს კარგად ვგრძნობდი.
– იპოვეთ მიზეზი, რომელსაც ეძებდით?
– დიდხანს არ მაძლევდა ამის საშუალებას და მეც ორ ცეცხლშუა ვიწვოდი. ბოლოს, როცა დავინახე, რომ საშველი არ იყო, რაღაც წვრილმანზე წავეკიდე, ერთს მეორე დავუმატე და... მოკლედ, კონფლიქტი ხელოვნურად ავაგორე. გამოვუცხადე, ერთმანეთს ვერ ვუგებთ და საერთო მომავალი არ გვექნება, ჯობია, დავშორდეთ–მეთქი.
– იოლად დაგნებდათ, ადვილად დაგთმოთ?
– მასთან შეხვედრებს თავს ვარიდებდი. რომ მირეკავდა, ყურმილს არ ვიღებდი. ბოლოს ვუთხარი, ვწუხვარ, მაგრამ აღარ მიყვარხარ–მეთქი.
– ალბათ თქვენი უცაბედი ცვლილებით გაოგნებული დატოვეთ. ნამდვილ მიზეზს ვერ მიხვდა?
– რომ ვერ მიმიხვდა, ამაშიც მინუსი დავუწერე და ჩემი ქცევა გავამართლე, აი, ასეთ გაუგებარ კაცთან როგორ ვიქნებოდი–მეთქი.
– თქვენი ცხოვრება ამ დაშორების შემდეგ როგორ გაგრძელდა?
– ჩემი დაქალების ცხოვრებაში ზედიზედ ჩნდებოდნენ თაყვანისმცემლები, ჩემთან კი არაფერი ხდებოდა. ჩემი დაქალები გათხოვდნენ, მე კი კენტად დავდიოდი. სიყვარული მენატრებოდა, ბედს ვუჩიოდი, თავს ცხოვრებისგან დაჩაგრულად ვთვლიდი... როდის–როდის გამოჩნდა ვატო, ყოველმხრივ ნორმალური ბიჭი, რომელმაც ხელი მთხოვა. დიდხანს არ გვივლია, არც შეყვარებულები ვყოფილვართ. დედასაც ძალიან მოეწონა და დავთანხმდი.
– დათანხმდით იმის შიშით, რომ გაუთხოვარი არ დარჩენილიყავით?
– ალბათ. ლევანთან დაშორების შემდეგ წონაში ძალიან დავიკელი და მეგონა, აღარავინ შემიყვარებდა. დედაც მიკიჟინებდა, კარგი ვარიანტია და ხელიდან არ გაუშვაო. თან ვატო და დედამისიც ექიმები იყვნენ.
– ამ ქორწინებამ გაამართლა?
– ქორწინებიდან შვილი რომ შეგეძინება, უმჯობესია, ღმერთს მადლობა შესწირო და არაფერზე იწუწუნო. ჩემი ვაჟი, ნიკუშა, უკვე 26 წლისაა, თუმცა...
– როგორც ვატყობ, ქმრის კმაყოფილი არ ხართ.
– თანაცხოვრების განმავლობაში ჩემი ქმარი ძალიან შეიცვალა. ჯერ იყო და, ნარკოტიკებს და აზარტულ თამაშებს დაუმეგობრდა, მერე ვალების გამო ბინა გაყიდა, ბოლოს კი სხვა ქალში გამცვალა. არც არაფერი აგვიხსნა, ისე მიგვატოვა. მის გამო ბევრი განსაცდელი და სიმძიმე გადავიტანე. რას აღარ ვუძლებდი!.. მიუხედავად იმისა, რომ არც ქმრად ვარგოდა და არც ოჯახის უფროსად, ქორწინების შენარჩუნებას ბოლომდე ვეცადე, მაგრამ გაქცეული ვეღარ მოვაბრუნე.
– შვილთან ურთიერთობა თუ მაინც აქვს, მამობას უწევს?
– შვილი სამი წლის შემდეგ გაახსენდა და რაღაც უფლებები წამომიყენა. ნორმალურ ცხოვრებას დღემდე არ მაცდის. პერიოდულად ესიზმრება, თითქოს ვთხოვდები და მუქარით მიკლებს. მოუშორებელ ჭირად მექცა. აი, ასე, ესეც შენი ჯანმრთელი სიძე!
– ძველი შეყვარებულის დაკარგვა ინანეთ?
– რა თქმა უნდა. ლევანი ჩემს ქმართან შედარებით ბევრად უფრო ადამიანური, კეთილსინდისიერი და წესიერია. მათი ერთმანეთთან შედარებაც არ შეიძლება. ვფიქრობ, ლევანთან ბედნიერი ვიქნებოდი. მისი ფიზიკური ნაკლი არაფერია იმასთან შედარებით, რაც ჩემმა ქმარმა გამოავლინა.
– ლევანის შესახებ რა იცით, პირადი ცხოვრება ააწყო, ოჯახი შექმნა?
– ცოლი ჩემი გათხოვებიდან ერთი წლის შემდეგ მოიყვანა. ორი შვილი შეეძინათ. როგორც გავიგე, ცოტა თავისებური, რთული ხასიათის ქალი შეხვდა. მაინცდამაინც ვერ ააწყვეს ურთიერთობა, მაგრამ პასუხისმგებლობის გამო ოჯახს მაინც ინარჩუნებს.
საშინლად მწყდება გული, ის ურთიერთობა რომ დავარღვიე, რაც ლევანთან მქონდა – მოწესრიგებული, ჰარმონიული, იდეალური. ადამიანები ასეთ ურთიერთობებზე ოცნებობენ, ასეთ პიროვნებებს სანთლით ეძებენ, მე კი საკუთარი ნებით დავთმე. ჩემს თავს ვერ ვპატიობ და ალბათ ვერც ვერასდროს ვაპატიებ.
– დედათქვენი ნანობს, რომ თქვენს პირად ცხოვრებაში ასე უხეშად ერეოდა და მისმა აქტიურობამ ეს შედეგი გამოიღო?
– დედაჩემი, შეუძლებელია, არ ნანობდეს, მაგრამ ჩემთან არაფერს იმჩნევს, იხტიბარს არ იტეხს. როგორია, გგონია, შვილი გაათხოვე, კარგ ბედში ჩააგდე და მერე მთელი ცხოვრება შენი თავშისახლელი ხდება?! საერთოდ დედა ასეთია ბუნებით – არასდროს აღიარებს, რომ რაღაც შეეშალა ან დამნაშავეა.
– თქვენი ვაჟი უკვე დიდი ყოფილა. გამოცდილებიდან გამომდინარე, მის პირად ცხოვრებაში ჩარევისგან ალბათ თავს იკავებთ.
– დიახ, იმის შიშით, რომ ნეგატიური როლი არ მეთამაშა, მის პირად ცხოვრებაში არ ჩავერიე და ვფიქრობ, არც ესაა გამართლებული. გუგამ (ჩემმა ბიჭმა) ცოლი რომ მოიყვანა, 19 წლის სრულდებოდა. დამეთანხმებით, ამ ასაკში ბიჭი ჯერ კიდევ ჩამოყალიბების პროცესშია. მისი მეუღლე ნიაც მისი კბილა გახლდათ. ერთმანეთი უყვარდათ (ეგონათ, რომ უყვარდათ) და სპონტანურად დაქორწინდნენ. მათი სიყვარულის შესახებ ვიცოდი, მაგრამ არ ველოდი, ასე უცებ თუ შეუღლდებოდნენ.
– რომ გცოდნოდათ, წინააღმდეგობას გაუწევდით?
– ვურჩევდი, არ ეჩქარათ. როცა მამაკაცს თავისი შემოსავალი არ აქვს და მყარად არ დგას ფეხზე, ცოლის მოყვანაზე არ უნდა იფიქროს. ნია ფიზიკურადაც და ბუნებითაც მშვენიერი გოგონა იყო, მაგრამ მაშინ ისიც სტუდენტი გახლდათ. ჩვენს ბინაში სივიწროვე იყო, ამიტომ ნიას სახლში გადავიდნენ საცხოვრებლად. დიდი, კერძო სახლი ჰქონდათ და ეს ერთადერთი ქალიშვილი ჰყავდათ. სიმამრი შემოსავლიანი კაცი იყო, შინ თუ გარეთ პირველობას არავის უთმობდა. შვილს და სიძეს გვერდში კი დაუდგა, მაგრამ გუგა მასთან ერთ ჭერქვეშ ცხოვრებას ვერ შეეგუა, თავს შეურაცხყოფილად და დამცირებულად გრძნობდა. შეიძლება ამ შემთხვევაში უმამობის კომპლექსიც ჰქონდა.
უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ გუგამ მუშაობა დაიწყო და ჯიბის ფული გაუჩნდა. ნიას შესთავაზა, ბინა ვიქირავოთ და ცალკე გადავიდეთო, მაგრამ მშობლებისგან განებივრებული და ხელისგულზე ნატარები ცოლი არ დათანხმდა – დედამისი ერთადერთ შვილს სახლში ხელს არ ანძრევინებდა და ბავშვის მოვლაშიც ძალიან ეხმარებოდა. გუგა ოჯახიდან წამოვიდა და ჩვენთან დაბრუნდა. ვეცადეთ, ცოლთან შეგვერიგებინა, ნია დასაკარგი გოგო არ იყო, მაგრამ ურთიერთობა ვეღარ ააწყვეს, უკვე სხვადასხვა ენაზე ლაპარაკობდნენ და ერთმანეთს ვეღარაფერს აგებინებდნენ.
გუგა ბავშვს მამობას უწევს, მაგრამ, სამწუხაროდ, ცოლთან საერთოს ვეღარ პოულობს. ერთხანს ეცადნენ შერიგებას ბავშვის გამო, მაგრამ ამაოდ.
– ასეთ დროს კაცებს გამოსავლის პოვნა არ უჭირთ – სხვა ქალი.
– ინტერნეტით გაიცნო ერთი გოგონა, ქეთი. ერთმანეთთან მიმოწერა ჰქონდათ, მერე შეხვდნენ. გუგას მის მიმართ სერიოზული გრძნობა გაუჩნდა. მშვენიერი გოგოა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჯანმრთელობის პრობლემა ჰქონია, სისხლში სერიოზული ცვლილებები აქვს. გუგასთვის არც დაუმალავს. ჩემი შვილი მის ცოლად მოყვანას აპირებს და ძალიან ვნერვიულობ. პირველ რძალზეც ძალიან ბევრი ვინერვიულე, რომ დაშორდნენ და ახლა ამ გოგოს ჩვენს ხელში რამე რომ დაემართოს, ნამდვილად ვეღარ გადავიტან. გუგას იმდენი შემოსავალი კი აქვს, რომ ცოლს სერიოზულად მიხედოს, უმკურნალოს, მაგრამ მაინც მეცოდება ამხელა ტვირთისთვის და ვერც წინააღმდეგობას ვუწევ. იქნებ ღვთის მადლით გოგოს ჯანმრთელობა მოუწესრიგდეს და ცხოვრება ააწყონ. ჩემთან დაკავშირებით ისეთი მწარე გამოცდილება მიიღო, არც დედაჩემი იღებს ხმას.
– შვილიშვილთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
– ჩემი შვილიშვილი, ანიტა, ანგელოზივით ბავშვია, 6 წლისაა და სკოლაში დადის. ამას წინათ მითხრა, სკოლაში ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ნიკუშა ჰქვიაო. ალბათ შენსავით ლამაზი და ჭკვიანია–მეთქი, ვუთხარი. ჭკვიანია, მაგრამ ელამიაო. ალბათ ამიტომაც გეცოდება და გგონია, გიყვარს–მეთქი. მერე რა, რომ ელამია, იცი, რა საყვარელიაო, მითხრა.
ამას, რა თქმა უნდა, ახლა იუმორით ვყვები, მაგრამ არ ვიცი, რა ხდება ჩვენს თავს. საგვარეულოში მიდრეკილება გვაქვს ავადმყოფების სიყვარულისადმი, თუ რა გვჭირს. არ ვიცი, რა ვთქვა. განა იცის ვინმემ, სად იწყება და მთავრდება ბედნიერება, სად გადის მისი ზღვარი? ზრდასრულ ასაკში ამ ულამაზესმა გოგომ საბედოდ ელამი კაცი რომ აირჩიოს, ვიქნები კი წინააღმდეგი? ალბათ – არა.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე