რამაზ ჩხიკვაძის შვილიშვილი მძაფრსიუჟეტიან ფილმს იღებს
1 771 ნახვა
28 თებერვალს რამაზ ჩხიკვაძის დაბადების დღე იყო. იმავე საღამოს „იმედის“ ეთერში რეჟისორ საშა რეხვიაშვილის ფილმის „რამაზ ჩხიკვაძე“ ჩვენება გაიმართა. ამ ფაქტს დაემთხვა მსახიობის შვილიშვილთან ჩვენი შეხვედრა. ბაბუას სეხნია, რამაზ ჩხიკვაძე, თავისი სცენარის მიხედვით ფილმს იღებს. ფილმზე მუშაობა რამდენიმე კვირის წინ დაიწყო. დღემდე რამდენიმე სცენარი აქვს შექმნილი, მაგრამ აქამდე არ მიეცა შესაძლებლობა, რომ ისინი განეხორციელებინა...
- რამაზ, ვიცი, მსახიობობა გქონდა გადაწყვეტილი. არჩევანი ხომ არ შეცვალე?
- ახლა 17 წლის ვარ, XI კლასში ვსწავლობ. ალბათ, პროფესიული არჩევანის შესახებ გადაწყვეტილებას რამდენიმე თვის შემდეგ მივიღებ. მსახიობობა ძალიან მინდა, მომწონს ეს პროფესია და ნაწილობრივ ამ პროფესიაში გარკვეული ნაბიჯები გადადგმული მაქვს, მაგრამ იმავდროულად ვფიქრობ რეჟისურაზეც. ახლა პატარა გამოცდას ვუწყობ თავს და ვიღებ საშუალომეტრაჟიან, მძაფრსიუჟეტიანი ჟანრის ფილმს. თუ გამომივა და ფილმი მომეწონება, მაშინ შეიძლება, რეჟისურაზე ვიფიქრო. ასევე არჩევანი მაქვს გასაკეთებელი თბილისში თეატრალურ უნივერსიტეტსა და უცხოეთში კინოუნივერსიტეტში ჩაბარებას შორის.
- ფინანსები როგორ მოიძიე? ვის ეკუთვნის სცენარი? ვინ არიან მსახიობები?
- სასაცილო ვიქნები, როცა გეტყვით, რომ რეალურად ამ ფილმს დამფინანსებელი არ ჰყავს. იმის გარდა, რომ სკოლაში ვსწავლობ, იმავდროულად ტელეკომპანია „იმედში“ გასართობი გადაცემების კოორდინატორი ვარ. ჯერჯერობით მშობლები მაფინანსებენ და ამიტომ ჩემი ხელფასი მოვაგროვე და ფილმის გადაღების დროს გამოვიყენე. ჩემს საახლობლოში ბევრი მსახიობია და მათი დახმარებით მუშაობა დავიწყე. ფილმი, ასე ვთქვათ, ავტობანის ერთ-ერთ ეკიპაჟზეა. დიდი მადლობა ბატონ შალვა ოგბაიძეს, რომელმაც ხელი შეგვიწყო და რაღაც სცენები ავტოდრომზე გადავიღეთ. ახლა ერთ-ერთ სცენაზე მუშაობა დაგვრჩა. საამისოდ საპატრულო პოლიცია მჭირდება და ველოდები მათ პასუხს. რაც შეეხება რეკვიზიტებს, მანქანები, რომლებიც ფილმშია, ჩემს ახლობლებს ეკუთვნით. აირსოფტის იარაღები საკმაოდ ჰგავს ნამდვილს და რეალურ ეფექტს ქმნის. პარკებში ნარკოტიკის მაგივრად ფქვილია ჩაყრილი, ასდოლარიანები ჩვეულებრივ ქაღალდზე დავბეჭდეთ. ასე შეიქმნა ყველა რეკვიზიტი (იღიმის). რაც შეეხება ფილმში მონაწილეებს, ფართო საზოგადოებისთვის ცნობილი შეიძლება, ერთადერთი ადამიანი იყოს და ეს არის „ჯეოსტარელი“ ანუნა მდივნიშვილი. მის გარდა ფილმზე საზოგადოებისთვის უცნობი ადამიანები მყავს დაკავებული.
სცენარი ჩემია, მაგრამ მისი ფაბულა აღებულია ჩემთვის საყვარელი და ცნობილი სერიალიდან „კობრა 11“. ეს ყველაზე მაღალბიუჯეტიანი სერიალი უკვე 18 სე-ზონია არსებობს. გადასაღებად ევროპაში ყველაზე დიდი, ორკილომეტრიანი ავტობანი სპეციალურად შეიქმნა. გერმანიაში რომ ჩავედი, ამ სერიალის შესახებ ბევრი ინფორმაცია მოვიძიე და ახლა ვცდილობ, ჩემი მცირე ბიუჯეტით, მსგავსი რამ გავაკეთო (იღიმის). ჩემს ფილმს ინტერნეტში „იუთუბზე“ გამოვაქვეყნებ. თუ რომელიმე ტელევიზია დაინტერესდება, მისი გაშვების საშუალება ექნება. მე ამას იმის გამო არ ვაკეთებ, რომ ფილმით რაღაც ფინანსური შემოსავალი მივიღო. მეც და ჩემი მეგობრებიც ფილმს ჩვენთვის ვიღებთ. თუ სარეჟისოროზე ჩაბარებას გადავწყვეტ, უმაღლესში ამ ფილმს გავგზავნი და ამგვარად საშუალება მექნება, ნახონ ჩემი შესაძლებლობები.
- რამაზ, შენ და შენი და წლების განმავლობაში ცხოვრობდით საზღ-ვარგარეთ...
- დიახ, პრაღაში. მე იქ დავიბადე.
- შენი და დიზაინერია. რამდენი წელია თქვენ შორის სხვაობა? მისი საქმიანობის შესახებაც მოგვიყევი...
- ნატალია 26 წლის ხდება. რამდენიმე კოლექციის ავტორია. ახლა, სანამ პრაღიდან წამოვიდოდით, 9 თებერვალს პრაღის კლუბში რამდენიმე დიზაინერთან ერთად ჩვენება ჰქონდა. ის ჩეხეთში მოღვაწეობს, იქაურ მოდის კვირეულში 2013 წლის სექტემბერში მიიღო მონაწილეობა. მგონი, საკმაოდ წარმატებულად მიდის მისი ცხოვრების გზა, რადგან ჩეხეთში არაერთ ცნობილ ადამიანთან აქვს კავშირი და მის სამოსს ბევრი ატარებს. ახლა ის საქართველოშია, შემდეგ ჩეხეთში დაბრუნდება და თავის საქმიანობას განაგრძობს.
- მცირე ხნით წარსულშიც დავბრუნდეთ და ის დრო გავიხსენოთ, როცა პირველად „კავკასიურ ცარცის წრეში“ ბაბუასთან ერთად სცენაზე დგომამ მოგიწია...
- მე ყოველთვის ვამბობ, რომ რა როლიც უნდა შევასრულო სპექტაკლსა თუ ფილმში, ამაზე კარგი გასახსენებელი არაფერი მექნება. საშა რეხვიაშვილის ფილმში ბაბუას შესახებ, შესულია კადრები 2006 წლის 28 თებერვალს წარ-მოდგენილი „კავკასიური ცარცის წრიდან“. იმავე დღეს ბაბუს ვარსკვლავი გაიხსნა. იმ სპექტაკლში მე საშინლად ვითამაშე, მეცინებოდა. შეიძლება, ეს დაკვირვების გარეშე არ ჩანდეს ფილმში, მაგრამ მე ხომ ვიცი?! იმ დროს უკვე მინდოდა მსახიობობა, მაგრამ ბავშვი პირველად გამოვედი სცენაზე. რეპეტიციების დროს ყველაფერი გამომდიოდა, მაგრამ წარმოდგენის დროს, დარბაზში უამრავი ხალხი რომ დავინახე, არ ვიცი, რა დამემართა. ერთ მხარეს - მარინა კახიანი, მეორე მხარეს თათული დოლიძე იყვნენ, მე წრეში ვიდექი და ერთი თავისკენ მექაჩება, მეორე - თავისკენ. რა ვქნა, მეცინებოდა (იცინის). ფილმში ამ კადრებს რომ ვუყურე, დავიმალე, არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი. მიუხედავად ამისა, ეს ჩემთვის ყოველთვის უსაყვარლეს როლად დარჩება, რადგან ბაბუს გვერდით ვიდექი. ძალიან ვნანობ, რომ ეს ერთადერთხელ მოხდა და ამის საშუალება მეტად აღარ გვქონია. ბაბუა ძალიან მაკლია. დათო საყვარელიძემ მიუზიკლი „ოლივერი“ რომ დადგა, იქ ვითამაშე და მაინტერესებდა მისი აზრი, მაგრამ, სამწუხაროდ... პრაღაში რომ ვიყავი, ერთ-ერთ დრამატულ კლუბში უნდა მეთამაშა. ჯანმრთელობის პრობლემის გამო სპექტაკლში მონაწილეობა ვერ შევძელი, მაგრამ ეს ის პერიოდი იყო, როცა ბაბუც პრაღაში გახლდათ. მასთან ყოველთვის მივდიოდი და რჩევებს ვეკითხებოდი. ბაბუს ჩეხური კარგად არ ესმოდა. ის ხშირად იყო ჩვენთან. მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა იცოდა, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, პიესიდან ჩეხურად რამეს რომ ვუკითხავდი, შენიშვნებს მაძლევდა. მირჩევდა, როგორი აქცენტით, რა მიმიკით მეთქვა ესა თუ ის ფრაზა. ეს ახლა ძალიან მაკლია...
- ბაბუ თუ გიყვებოდა თავის როლებზე, გამორჩეულ პერსონაჟებზე, პიესებზე?
- ასე ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ ბოლო დროს, როცა უკვე ცუდად იყო, ხშირად იმეორებდა თავის ტექსტებს სპექტაკლებიდან. ერთხელ გერმანიაში საავადმყოფოში იწვა, როცა „რიჩარდ III“ „ითამაშა“. ლოგინში მყოფმა მთელი ტექსტი თავიდან ბოლომდე წარმოთქვა.
- შენ და შენი და ბებია-ბაბუას მოსახელეები ხართ. როცა სადმე მიდიხარ, შენს სახელსა და გვარს ამბობ და არ იციან ვისი შვილიშვილი ხარ, რა რეაქცია აქვთ?
- თუ ადამიანი არ მიცნობს, ერთი-ორი წამი დაფიქრდება, შემომხედავს და მერე მეუბნება, ვა, რა კარგია, რომ რამაზ ჩხიკვაძის სეხნია ხარო. მაგრამ უფრო ხშირად მეკითხებიან, იმ რამაზ ჩხიკვაძის რა ხარო? ერთხელ თუ ორჯერ მახსოვს ისეთი შემთხვევაც, როცა არაფერი უკითხავთ. ეს არაფერი, მთავარია, რომ ის ძალიან ბევრ ადამიანს ახსოვს და არ ივიწყებს. ჩემი აზრით, ასეც უნდა იყოს. თან, ახლა რომ ვფიქრობ, და ამას არ ვამბობ იმიტომ, რომ ის ბაბუაჩემი იყო, რამაზ ჩხიკვაძე მართლა ძალიან მაგარი მსახიობი იყო. არ ვიცი, ეს სხვაგვა-რად როგორ ვთქვა. საშა რეხვიაშვილის იმავე ფილმში არის კადრები, სადაც ბაბუს ლონდონში ერთ-ერთი მორიგი სპექტაკლის შემდეგ მაყურებელი დიდი ხნის განმავლობაში უკრავს ტაშს.
თბილისში რომ ჩამოვდივარ, ხშირად დავდივარ თეატრებში. ერთი პერიოდი თითქმის ყოველდღე ვიყავი რუსთაველის თეატრში. ბაბუს საგრიმიოროში შევდივარ ხოლმე და იქ ძალიან კარგად და კომფორტულად ვგრძნობ თავს. თან, „ოლივერში“ რომ ვთამაშობდი, ბაბუს საგრიმიოროში დამსვეს. ახლა თეატრში რომ ვიყავი, სპექტაკლის ბოლოს ძალიან ცოტა ადამიანი ადგა ფეხზე. ისინიც ალბათ იმიტომ, რომ მალე გასულიყვნენ დარბაზიდან და არა ტაშის დასაკვრელად. ეს ცოტა არ იყოს, უსიამოვნო ფაქტია, არადა, ტაში მსახიობისთვის ხომ ყველაზე დიდი ჯილდოა?!
- რამაზ, ბაბუ რომ ცოცხალი იყოს, შენს ფილმში, ახლა რომ იღებ, თუნდაც ეპიზოდურ როლში გადაიღებდი?
- მოდი, ასე ვიტყვი, ბაბუ რომ ცოცხალი ყოფილიყო, მე სულ სხვანაირად დავწერდი სცენარს და, რა თქმა უნდა, მას მთავარ როლს მივცემდი. უბრალოდ, არ ვიცი, რამდენად დამთანხმდებოდა (იღიმის).
- „ოლივერი“ ამჯერად აღარ არის რუსთაველის თეატრის რეპერტუარში, მაგრამ რამე შემოთავაზება ხომ არ გაქვს ამ ან სხვა თეატრიდან?
- ჯერჯერობით არა, მაგრამ იმედია, რამე იქნება. თან უკვე მომენატრა სცენა. იმის გარდა, რომ მსახიობის პროფესია მომწონს, მუსიკალური მხარითაც ვიღებ განათლებას. დავდივარ ვოკალის მასწავლებელთან და ხმაზე ვმუშაობ. ახლა მუტაციის პერიოდი მაქვს, ცოტა ცუდად ვმღერი. კი ვმეცადინეობ, მინდა, სიმღერა შევძლო, მაგრამ არ ვიცი, საბოლოო ჯამში რა გამოვა. ახლა ცოცხლად კარგად ვერ ვმღერი, ერთადერთი, რაც კარგად გამომდის, რეპია. ამ მიმდინარეობაზე ვარ გადართული და მეგობრებთან ერთად ვრეპავ. ეს ჟანრი მომწონს, ბოლოს ეს იქნება თუ კლასიკური მუსიკა, ესეც მომავალში გამოჩნდება.
ანა კალანდაძე
ჟურნალი „რეიტინგი“
- რამაზ, ვიცი, მსახიობობა გქონდა გადაწყვეტილი. არჩევანი ხომ არ შეცვალე?
- ახლა 17 წლის ვარ, XI კლასში ვსწავლობ. ალბათ, პროფესიული არჩევანის შესახებ გადაწყვეტილებას რამდენიმე თვის შემდეგ მივიღებ. მსახიობობა ძალიან მინდა, მომწონს ეს პროფესია და ნაწილობრივ ამ პროფესიაში გარკვეული ნაბიჯები გადადგმული მაქვს, მაგრამ იმავდროულად ვფიქრობ რეჟისურაზეც. ახლა პატარა გამოცდას ვუწყობ თავს და ვიღებ საშუალომეტრაჟიან, მძაფრსიუჟეტიანი ჟანრის ფილმს. თუ გამომივა და ფილმი მომეწონება, მაშინ შეიძლება, რეჟისურაზე ვიფიქრო. ასევე არჩევანი მაქვს გასაკეთებელი თბილისში თეატრალურ უნივერსიტეტსა და უცხოეთში კინოუნივერსიტეტში ჩაბარებას შორის.
- ფინანსები როგორ მოიძიე? ვის ეკუთვნის სცენარი? ვინ არიან მსახიობები?
- სასაცილო ვიქნები, როცა გეტყვით, რომ რეალურად ამ ფილმს დამფინანსებელი არ ჰყავს. იმის გარდა, რომ სკოლაში ვსწავლობ, იმავდროულად ტელეკომპანია „იმედში“ გასართობი გადაცემების კოორდინატორი ვარ. ჯერჯერობით მშობლები მაფინანსებენ და ამიტომ ჩემი ხელფასი მოვაგროვე და ფილმის გადაღების დროს გამოვიყენე. ჩემს საახლობლოში ბევრი მსახიობია და მათი დახმარებით მუშაობა დავიწყე. ფილმი, ასე ვთქვათ, ავტობანის ერთ-ერთ ეკიპაჟზეა. დიდი მადლობა ბატონ შალვა ოგბაიძეს, რომელმაც ხელი შეგვიწყო და რაღაც სცენები ავტოდრომზე გადავიღეთ. ახლა ერთ-ერთ სცენაზე მუშაობა დაგვრჩა. საამისოდ საპატრულო პოლიცია მჭირდება და ველოდები მათ პასუხს. რაც შეეხება რეკვიზიტებს, მანქანები, რომლებიც ფილმშია, ჩემს ახლობლებს ეკუთვნით. აირსოფტის იარაღები საკმაოდ ჰგავს ნამდვილს და რეალურ ეფექტს ქმნის. პარკებში ნარკოტიკის მაგივრად ფქვილია ჩაყრილი, ასდოლარიანები ჩვეულებრივ ქაღალდზე დავბეჭდეთ. ასე შეიქმნა ყველა რეკვიზიტი (იღიმის). რაც შეეხება ფილმში მონაწილეებს, ფართო საზოგადოებისთვის ცნობილი შეიძლება, ერთადერთი ადამიანი იყოს და ეს არის „ჯეოსტარელი“ ანუნა მდივნიშვილი. მის გარდა ფილმზე საზოგადოებისთვის უცნობი ადამიანები მყავს დაკავებული.
სცენარი ჩემია, მაგრამ მისი ფაბულა აღებულია ჩემთვის საყვარელი და ცნობილი სერიალიდან „კობრა 11“. ეს ყველაზე მაღალბიუჯეტიანი სერიალი უკვე 18 სე-ზონია არსებობს. გადასაღებად ევროპაში ყველაზე დიდი, ორკილომეტრიანი ავტობანი სპეციალურად შეიქმნა. გერმანიაში რომ ჩავედი, ამ სერიალის შესახებ ბევრი ინფორმაცია მოვიძიე და ახლა ვცდილობ, ჩემი მცირე ბიუჯეტით, მსგავსი რამ გავაკეთო (იღიმის). ჩემს ფილმს ინტერნეტში „იუთუბზე“ გამოვაქვეყნებ. თუ რომელიმე ტელევიზია დაინტერესდება, მისი გაშვების საშუალება ექნება. მე ამას იმის გამო არ ვაკეთებ, რომ ფილმით რაღაც ფინანსური შემოსავალი მივიღო. მეც და ჩემი მეგობრებიც ფილმს ჩვენთვის ვიღებთ. თუ სარეჟისოროზე ჩაბარებას გადავწყვეტ, უმაღლესში ამ ფილმს გავგზავნი და ამგვარად საშუალება მექნება, ნახონ ჩემი შესაძლებლობები.
- რამაზ, შენ და შენი და წლების განმავლობაში ცხოვრობდით საზღ-ვარგარეთ...
- დიახ, პრაღაში. მე იქ დავიბადე.
- შენი და დიზაინერია. რამდენი წელია თქვენ შორის სხვაობა? მისი საქმიანობის შესახებაც მოგვიყევი...
- ნატალია 26 წლის ხდება. რამდენიმე კოლექციის ავტორია. ახლა, სანამ პრაღიდან წამოვიდოდით, 9 თებერვალს პრაღის კლუბში რამდენიმე დიზაინერთან ერთად ჩვენება ჰქონდა. ის ჩეხეთში მოღვაწეობს, იქაურ მოდის კვირეულში 2013 წლის სექტემბერში მიიღო მონაწილეობა. მგონი, საკმაოდ წარმატებულად მიდის მისი ცხოვრების გზა, რადგან ჩეხეთში არაერთ ცნობილ ადამიანთან აქვს კავშირი და მის სამოსს ბევრი ატარებს. ახლა ის საქართველოშია, შემდეგ ჩეხეთში დაბრუნდება და თავის საქმიანობას განაგრძობს.
- მცირე ხნით წარსულშიც დავბრუნდეთ და ის დრო გავიხსენოთ, როცა პირველად „კავკასიურ ცარცის წრეში“ ბაბუასთან ერთად სცენაზე დგომამ მოგიწია...
- მე ყოველთვის ვამბობ, რომ რა როლიც უნდა შევასრულო სპექტაკლსა თუ ფილმში, ამაზე კარგი გასახსენებელი არაფერი მექნება. საშა რეხვიაშვილის ფილმში ბაბუას შესახებ, შესულია კადრები 2006 წლის 28 თებერვალს წარ-მოდგენილი „კავკასიური ცარცის წრიდან“. იმავე დღეს ბაბუს ვარსკვლავი გაიხსნა. იმ სპექტაკლში მე საშინლად ვითამაშე, მეცინებოდა. შეიძლება, ეს დაკვირვების გარეშე არ ჩანდეს ფილმში, მაგრამ მე ხომ ვიცი?! იმ დროს უკვე მინდოდა მსახიობობა, მაგრამ ბავშვი პირველად გამოვედი სცენაზე. რეპეტიციების დროს ყველაფერი გამომდიოდა, მაგრამ წარმოდგენის დროს, დარბაზში უამრავი ხალხი რომ დავინახე, არ ვიცი, რა დამემართა. ერთ მხარეს - მარინა კახიანი, მეორე მხარეს თათული დოლიძე იყვნენ, მე წრეში ვიდექი და ერთი თავისკენ მექაჩება, მეორე - თავისკენ. რა ვქნა, მეცინებოდა (იცინის). ფილმში ამ კადრებს რომ ვუყურე, დავიმალე, არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი. მიუხედავად ამისა, ეს ჩემთვის ყოველთვის უსაყვარლეს როლად დარჩება, რადგან ბაბუს გვერდით ვიდექი. ძალიან ვნანობ, რომ ეს ერთადერთხელ მოხდა და ამის საშუალება მეტად აღარ გვქონია. ბაბუა ძალიან მაკლია. დათო საყვარელიძემ მიუზიკლი „ოლივერი“ რომ დადგა, იქ ვითამაშე და მაინტერესებდა მისი აზრი, მაგრამ, სამწუხაროდ... პრაღაში რომ ვიყავი, ერთ-ერთ დრამატულ კლუბში უნდა მეთამაშა. ჯანმრთელობის პრობლემის გამო სპექტაკლში მონაწილეობა ვერ შევძელი, მაგრამ ეს ის პერიოდი იყო, როცა ბაბუც პრაღაში გახლდათ. მასთან ყოველთვის მივდიოდი და რჩევებს ვეკითხებოდი. ბაბუს ჩეხური კარგად არ ესმოდა. ის ხშირად იყო ჩვენთან. მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა იცოდა, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, პიესიდან ჩეხურად რამეს რომ ვუკითხავდი, შენიშვნებს მაძლევდა. მირჩევდა, როგორი აქცენტით, რა მიმიკით მეთქვა ესა თუ ის ფრაზა. ეს ახლა ძალიან მაკლია...
- ბაბუ თუ გიყვებოდა თავის როლებზე, გამორჩეულ პერსონაჟებზე, პიესებზე?
- ასე ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ ბოლო დროს, როცა უკვე ცუდად იყო, ხშირად იმეორებდა თავის ტექსტებს სპექტაკლებიდან. ერთხელ გერმანიაში საავადმყოფოში იწვა, როცა „რიჩარდ III“ „ითამაშა“. ლოგინში მყოფმა მთელი ტექსტი თავიდან ბოლომდე წარმოთქვა.
- შენ და შენი და ბებია-ბაბუას მოსახელეები ხართ. როცა სადმე მიდიხარ, შენს სახელსა და გვარს ამბობ და არ იციან ვისი შვილიშვილი ხარ, რა რეაქცია აქვთ?
- თუ ადამიანი არ მიცნობს, ერთი-ორი წამი დაფიქრდება, შემომხედავს და მერე მეუბნება, ვა, რა კარგია, რომ რამაზ ჩხიკვაძის სეხნია ხარო. მაგრამ უფრო ხშირად მეკითხებიან, იმ რამაზ ჩხიკვაძის რა ხარო? ერთხელ თუ ორჯერ მახსოვს ისეთი შემთხვევაც, როცა არაფერი უკითხავთ. ეს არაფერი, მთავარია, რომ ის ძალიან ბევრ ადამიანს ახსოვს და არ ივიწყებს. ჩემი აზრით, ასეც უნდა იყოს. თან, ახლა რომ ვფიქრობ, და ამას არ ვამბობ იმიტომ, რომ ის ბაბუაჩემი იყო, რამაზ ჩხიკვაძე მართლა ძალიან მაგარი მსახიობი იყო. არ ვიცი, ეს სხვაგვა-რად როგორ ვთქვა. საშა რეხვიაშვილის იმავე ფილმში არის კადრები, სადაც ბაბუს ლონდონში ერთ-ერთი მორიგი სპექტაკლის შემდეგ მაყურებელი დიდი ხნის განმავლობაში უკრავს ტაშს.
თბილისში რომ ჩამოვდივარ, ხშირად დავდივარ თეატრებში. ერთი პერიოდი თითქმის ყოველდღე ვიყავი რუსთაველის თეატრში. ბაბუს საგრიმიოროში შევდივარ ხოლმე და იქ ძალიან კარგად და კომფორტულად ვგრძნობ თავს. თან, „ოლივერში“ რომ ვთამაშობდი, ბაბუს საგრიმიოროში დამსვეს. ახლა თეატრში რომ ვიყავი, სპექტაკლის ბოლოს ძალიან ცოტა ადამიანი ადგა ფეხზე. ისინიც ალბათ იმიტომ, რომ მალე გასულიყვნენ დარბაზიდან და არა ტაშის დასაკვრელად. ეს ცოტა არ იყოს, უსიამოვნო ფაქტია, არადა, ტაში მსახიობისთვის ხომ ყველაზე დიდი ჯილდოა?!
- რამაზ, ბაბუ რომ ცოცხალი იყოს, შენს ფილმში, ახლა რომ იღებ, თუნდაც ეპიზოდურ როლში გადაიღებდი?
- მოდი, ასე ვიტყვი, ბაბუ რომ ცოცხალი ყოფილიყო, მე სულ სხვანაირად დავწერდი სცენარს და, რა თქმა უნდა, მას მთავარ როლს მივცემდი. უბრალოდ, არ ვიცი, რამდენად დამთანხმდებოდა (იღიმის).
- „ოლივერი“ ამჯერად აღარ არის რუსთაველის თეატრის რეპერტუარში, მაგრამ რამე შემოთავაზება ხომ არ გაქვს ამ ან სხვა თეატრიდან?
- ჯერჯერობით არა, მაგრამ იმედია, რამე იქნება. თან უკვე მომენატრა სცენა. იმის გარდა, რომ მსახიობის პროფესია მომწონს, მუსიკალური მხარითაც ვიღებ განათლებას. დავდივარ ვოკალის მასწავლებელთან და ხმაზე ვმუშაობ. ახლა მუტაციის პერიოდი მაქვს, ცოტა ცუდად ვმღერი. კი ვმეცადინეობ, მინდა, სიმღერა შევძლო, მაგრამ არ ვიცი, საბოლოო ჯამში რა გამოვა. ახლა ცოცხლად კარგად ვერ ვმღერი, ერთადერთი, რაც კარგად გამომდის, რეპია. ამ მიმდინარეობაზე ვარ გადართული და მეგობრებთან ერთად ვრეპავ. ეს ჟანრი მომწონს, ბოლოს ეს იქნება თუ კლასიკური მუსიკა, ესეც მომავალში გამოჩნდება.
ანა კალანდაძე
ჟურნალი „რეიტინგი“
