ასეც ხდება რეალობაში... (1)

სახლიდან გაბრაზებული გამოვარდი,რათქმაუნდა ჩემი არავის ესმის,ყველაფერი მაშინ შეიცვალა ჩემი ძმა რომ მოკლეს...ეს არ იყო უბედური შემთხვევა, ჩემი ძმა განძრახ მოკლა ვიღაცამ, ისევ გამახსენდა და ცრემლები წამომივიდა, მივაბიჯებდი თუმცა მეც არ ვიცოდი სად...უბრალოდ მინდოდა შორს ვყოფილიყავი ოჯახისგან, მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი...ჩემი ძმის სიკვდილის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, პირველ რიგში კი მე..მომაკლდა მისი სითბო და მზრუნველობა, მის მეტი ხომ ვერავინ მიგებდა, მარტო ის მედგა მხარში...ახლა კი მანაც მიმატოვე და დამიტოვა მხოლოდ მოგონებები...ამ ფიქრებში კარგად გავცდი სახლს...თავი ავწიე, ირგვლივ მიმოვიხედე და ტყე დავინახე, სიმშვიდე იყო, მეც ხომ სწორედ სიმშვიდე მინდოდა...ხის ტოტზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე...მხარზე შეხება ვიგრძენი
-გამარჯობა გოგონა
თავი მაღლა ავწიე და ჩემზე რამოდენიმე წლით უფროსი მიჭი დავინახე ყავისფერი თვალებით და მშვენიერი ღიმილით
-გამარჯობა
ცრემლები მოვიწმინდე და მეც გავუღიმე
-შეიძლება დავჯდეე?
-მოდი
გვერძე მივიწე,ჩამოჯდა და ხელით ცრემლები მომწმინდა,შემრცვა და თავი დაბლა დავხარე
-მე თორნიკე მქვია...შეენ?
თავი ისევ ავწიე და ყავისფერ მოციმციმე თვალებში შევხედე
-სალომე
ვუთხარი და გავუღიმე.
-ლამაზი სახელია
მითხრა და თავი დაბლა დახარა,რამოდენიმე წუთი ხმას არ ვიღებდით,ან რა უნდა გვეთქვა ერთმანეთისთვის...საუბარი ისევ მან დაიწყო
-აქ ხშირად მოდიხარ ხოლმე?
-არა უბრალოდ მარტო ყოფნა მინდოდა,აღარ მინდა სახლში დაბრუნება და მშობლების ჩხუბის ატანა
ცრემლები ისევ მომადგა,მაგრამ როგორღაც შევიკავე
-და ან ძმა გყაავს სალომე?
-მე ძმა მყავდა მაგრამ მომიკლეს
ამის გაგონებაზე სახეზე ფერი გადაუვიდა.გამიკვირდა რა დაემართა
-ხო კარგად ხარ? რამე ისეთი ვთქვიი?
-არაფერია,რაღაცა გამახსენდა უბრალოდ
-კარგი
-შენი ძმის მკვლელი იპოვეს?
-ჯერ არა...ჩემი ძმა ვიღაცას განზრახ მოკლა,მჯერა რომ მკვლელს მალე იპოვიან,უფალი ყველას დასჯის
ცრემლები წამომივიდა
-რატომ ტირი სალომეე?
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რის ფასად მიჯდება ცხოვრება როცა ყოველ დილით სველი წამწამებით ვიღვიძებ
-მესმის შენი
-გესმის? რატომ?
-მეც და მომიკლეს
-სამწუხაროა
თვალებში ჩაავხედე და ისევ გვერძე გავიხედე,დრო ძალიან სწრაფად გაიპარა,უკვე მოსაღამოვებულიყო.მე კი სახლიდან დილით გამოვედი,მაგრამ არ მაინტერესებდა მშობლების აზრი,წვიმა დაიწყო ჩვენ კი გაუნძრევლად ვიჯექით
-არ გცივაა?
-არაუშავს
-უშავს წამოდი
ხელი მტაცა და წინ მიმარბეინებდა,არც მიკითხია სად მივყავდი,უბრალოდ უხმოდ მივდევდი,ერთ ქოხში მიმიყვანა
-ეს რა არის?
-აქ ხშირად მოვდივარ ხოლმე.რადგან სახლში დაბრუნება არ გინდა აქ იყავი რამდენ ხანსაც გინდა
-და შენ სულ აქ ხაარ?
-როცა მარტო მინდა ყოფნა სულ აქ მოვდივარ,საწოლიცაა...საღამოს კოცონს ვანთებ...ეს ადგილი მარტო მე ვიცი
-ძალიან ლამაზია
გარეთ კოცონი დავანთეთ და მივისხედით...ამდროს ტელეფონმა დარეკა
-გისმენთ
-.....
-არა დედა მე მანდ არ დავბრუნდები
ტელეფონი გავუთიშე და თორნიკეს შევხედე
-დედაშენი იყოო?
-ხო უნდა რომ სახლში დავბრუნდე,მაგრამ ტყუილად ცდილობს
-იქნებ მართლაც დაბრუნებულიყავი,მას ხომ შენთვის კარგი უნდა
-კარგი არავის უნდა...მის ჭკუაზე ვეღარ ვივლი.ის ტკივილიც მეყოს რასაც ჩემი ძმის დაკარგვის გამო ვგრძნობ
-გასაგებია რომ გული გტკივა,მაგრამ მშობლების ნერვიულობა კარგი არარის
-მათ მე არ ვადარდებ,მათ მარტო ფული და კარგი ცხოვრება უნდათ...
-არა ეგრე არარის,სისულელეს ნუ ამბობ სალომე
-შენ არ გესმის...არავის არ ესმის
ვიყვირე და ატირებული ქოხში შევარდი
დილამდე ოთახიდან არ გამოვსულვარ,თორნიკემ დააკაკუნა და შემოვიდა
-მოდი საჭმელი მოგიტანე ჭამე
-მადლობა თორნიკე
-არ მინდოდა შენი წყენინება გუშინ მაპატიე
-არაფერია
გვერდით ჩამომიჯდა და თვალებში ჩავხედე,ეხლა შევამჩნიე რა ლამაზი თვალები ქონია,დიდხანს უყურებდით ერთმანეთს თვალებში...გარედან მანქანის სიგნალის ხმა შემოგვესმა და ორივე გარეთ გავარდით,დაუჯერებელი იყო გარეთ მამაჩემი და დედაჩემი იყვნენ...ამ წუთას მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე,ორივე გამწარებულები მიყურებდნენ,შემდეგ კი მომიახლოვდნენ
-ახლავე სახლში წამოხვალ სალომე
მამაჩემმა დამიღრიალა,შევხტი და ცრემლები წამომივიდა...თორნიკე მოიწია და მომეხუტა
-სალომე ჩემთან დარჩება
უთხრა მკაცრად და პირისპირ დაუდგა მამაჩემს
-სალომე ჩემი შვილია და მარტო მე გადავწყვეტ ვისთან დარჩება,გირჩევ არ შემეწინააღმდეგო იმიტომ რომ აზრი არ აქვს
-როგორ თუ არ აქვს..სალომეს დარჩენა ჩემთან უნდა...და ის ჩემთან დარჩება..ხო ასეა სალომე
თვალებიდან ცრემლებს ვიწმენდდი.თორნიკეს შევხედე და მერე მამას გავხედე
-სალომე გინდა ჩემთაან?
გამიმეორე კითხვა თორნიკემ,მეც თავი დავუქნიე,ამაზე მამაჩემი უარესად გაბრაზდა და მკლავში წამწვდა
-ახლავე სახლში წამოხვალ გასაგებიაა?
-კარგი კარგი
არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,მამაჩემს რომ არ გავყოლოდი არც კი მინდა გაფიქრება რაც მოხდებოდა,მაგრამ გული ძალიან მტკოიოდა რადგან ვიცოდი თორნიკეს ვეღარასოდეს ვნახავდი,ისევ დაიწყებოდა ყველაფერი თავიდან
-წამოდი
თორნიკეს აცრემლებული თვალებით გავხედე,ეტყობოდა არც ის იყო კარგად
-არ წაყვე სალომე
ჩემსკენ წამოვიდა თუმცა რა აზრი ქონდა თორნიკეს ნალაპარაკებს,მამაჩემი მაინც იმას გააკეთებდა რაც უნდოდა...ხმის ამოუღებლად გავყევი და მანქანაში ჩავჯექი
-ისევ შევხვდებით,,,გპირდები გესმიის?
მხოლოდ შევხედე,შემდეგ კი მანქანაში ჩავჯექი...მამაჩემმა სწრაფად დაქოქა მანქანა და ადგილს გამაშორე.ეს ისე სწრაფად მოხდა რომ თორნიკესთვის თვალის შევლებაც კი ვერ მოვასწარი,მთელი გზა ვტიროდი,დედა ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას,მაგრამ მიდი დაწყნარება აღარაფერში მჭირდებოდა,ჩემი ძმა გამახსენდა,ის რომ ცოცხალი ყოფილიყო ახლა მე ასეთ დღეში არ ვიქნებოდი,ამ ფიქრბში სახლშიც მივედით...გაბრაზებული შევარდა მამაჩემი სახლში,მეც გადმოვედი მანქანიდან და ხმისამოუღებლად ოთახში ავედი...დავწექი და ფიქრი დავიწყე...თორნიკეზე მეფიქრებოდა...ვერც კი გავიგე დედაჩემი ჩემს ოთახში როგორ შემოვიდა და ლოგინზე ჩამოჯდა
-სალომე სალაპარაკო მაქვს
ცინიკურად გავიცინე და წამოვიწიე
-გისმენ ქალბატონო ნანა
ჩემს ლაპარაკში ირონია იგრძნობოდა
-დედას აღარ მეძახი უკვეე?
-როგორც ხედავ...ეხლა საქმეზე გადადი თუ შეიძლება,თორე თავი მისკდება...და მალე გადი ოთახიდან არ მაქვს შენი თავი
ზიზღის თვალებით ვუყურებდი თვალებში,და ვხედავდი როგორ სტკიოდა ჩემი სიტყვები...თავი დაბლა დავხარე და შევეცადე ცრემლები არ შემემჩნია
-უნდა ვილაპარაკოთ სალომე
-ეგ უკვე მითხარი...ეხლა დაიწყე გისმენ
-ასე მოქცევა არ შეიძლება..სახლიდან წახვედი და ვიღაც უცხო ბიჭთან იყავი..ალბათ ხვდები მამაშენი და მე რა მდგომარეობაში ვიყავით
-ის უბრალო ბიჭი არ იყო...მან მე გამიგო და მომისმინა რასაც შენ და მამა არ აკეთებთ...მე მჭირდებოდა ადამიანი რომელიც უბრალოდ მომისმენდა და შევხვდი კიდევაც
-რას მოითხოვ ჩვენგაან? გაგებაას? და შენ რატომ არ გვიგეებ? ჩვენც ხომ იგივე მდგომარეობაში ვართ როგორშიც შენ...ჩვენც ხომ ძალიან გვტკივა შენი ძმის დაკარგვა...
-შეიძლება,მაგრამ ჩემი ძმა ისე არავის უყვარდა როგორც მე...ის იყო ჩემი ყველაფერი...მას ჩემი უთქმელად ესმოდა..მენატრება ძალიან მენატრება
-ჩვენც გვენატრება საყვარელო...
გულზე მიმიხუტა,არ შევწინააღმდეგებივარ და ხელები მოვხვიე..
-ნახე სალომე...გაიხედე გარეთ
მიმითითა ფანკარისკენ
-გავიხედე
-ნახე რამდენი ვარსკვლავებია ცაზე...ის ნახე ყველაზე დიდი და მოციმციმე ვარსკვლავი...ხედაავ?
მზერა დიდ მოციმციმე ვარსკვლავს მივაპყარი,რომელიც ზუსტად ჩემი ფანჯრის პირდაპირ იყო ცაზე და საოცრად კაშკაშებდა
-ძალიან ლამაზია...
-შენი ძმა..შენი ძმა ამ ქვეყნად ყველაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავია სალომე გახსოვდეს
ვარსკვლავს დიდი ხნის განმავლობაში შევყურებდი,თითქოს მასში მართლაც ჩემს ძმას ვხედავდი,ის ისე კაშკაშებდა როგორც ჩემი ძმის ლამაზი თვალები..ვერც შევამჩნიე ცრემლები როგორ წამომივიდა...
-ძილის დროა სალომე..დაწექი
მითხრა,შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა...საწოლზე წამოვწექი და ისევ იმ კაშკაშა ვარსკვლავს დავუწყე ყურება...ვუყურებდი და მახსენდებოდა ყველაფერი ჩემს ძმაზე,,,ამ ფიქრებში ჩამეძინა...რომ გავიღვიძე უკვე შუადღე იყო...გვერდით დედაჩემი იჯდა საჭმლით ხელში
-ადექი სალომე და ჭამე საჭმელი
-არ მინდაა
სულ ძალით ჩამტენა პირში საჭმელი
-არ მინდოდაა
-ორი დღეა არ გამოსულხარ ოთახიდან საყვარელო.არც არაფერი გიჭამია იცოდე დასუსტდები ასე
-არ მინდა ეს შენი საჭმელები დედაა
-აბა რაღა გინდაა?
საწოლიდან ავდექი და გარდერობი გამოვაღე,გარეთ მშვენიერი ამინდი იყო და გასეირნება გადავწყვიტე,გამოვიღე სასურველი ტანისამოსი და დედაჩემს მივუბრუნდი
-მე გარეთ მინდა გასვლა,ამომივიდა ყოველდღე ოთხი კედელის ყურება,ცოტას გავივლი გარეთ
-კიდევ იმ ბიჭის სანახავად მიდიხაარ? ხოიცი არ მოგვწონს ეგ ბიჭი არც მე და არც მამაშენს
-რატოო? გარეგნობა არ მოგეწოონა? თუ რამოხდა ასეთიი?
-არ მინდა მაგაზე ლაპარაკი სალომე...არ მინდა მაგ ბიჭს კიდევ გაეკარო,ამიტომ გთხოვ ნუ მიხვალ მასთან
-დამანებე დედა თავი და საერთოდ მე ვერ ვხვდები რა არ მოგწონს ერთხელ ნანახ ადამიანში...გეგონება დიდი ხნის ნაცნობი იყოს
-რომ გეუბნები არ მიხვიდე,მაგას მერე გაიგებ
დედაჩემი სიტყვებისთვის ყურადღება აღარც კი მიმიქცევია ისე გამოვედი სახლიდან...მივსეირნობდი და წვიმაც დაიწყო...წვიმა მიყვარს, წვიმაში მარტო სეირნობა. მარტოობაც მიყვარს, უკეთესად ვგრძნობ თავს…… მაგრამ ვერასოდეს ვრჩები მარტო. წვიმის თითოეული წვეთი მეჩურჩულება, ამბებს მიყვება: სიყვარულზე, ბედნიერებაზე…მერე მეხუტებიან და ჩემს სხეულს ესვენებიან… მათთან ლაპარაკი მიყვარს, ალბათ იმიტომ,რომ ისინიც ჩემნაირი მარტოხელები არიან…ცარიელ ქუჩებში სეირნობა მიყვარს და შორს, მოღრუბლულ ცაში ყურება, თითქოს ვირაცას ვეძებ, მაგრამ ვერ ვპოულობ…წვიმის წვეთები კი ისევ ჩემთან რჩებიან… თმა მისველდება,სევდიანი თვალებიდან წამომსკდარი ცრემლები კი პატარა ნაკადულებს უერთდება, ლოყებზე რომ მოდიან..

არ მეშინია წვიმის წვეთების, არც სიცივის, მარტო დარჩენის მეშინია.მეშინია, რომ არასოდეს გამოჩნდება ადამიანი, რომელიც გამათბობს, ჩამეხუტება, მერე ტუჩებს შემახებს გაყინულ ლოყებზე და კოცნას მაჩუქებს, ჩამჩურჩულებს ნუ გეშინია, მარტო აღარ ხარო…მინდა ერთად ვიყოთ, ამ აუტანელ სამყაროში, მე შენ და წვიმა…

მივდიოდი თუმცა არც მე ვიცოდი სად.უბრალოდ მიდიოდა ჩემი სხეული.ისევ მტკიოდა გული.ახლა მჭირდებოდა მხოლოდ თორნიკე.არ ვიცი რატომ მაგრამ მინდოდა მისი ნახვა.თუმცა ვერ ვხვდებოდი მიზეზს რატომ მიშლიდნენ მშობლები მის ნახვას.ახლა მინდოდა გვერდით მყოლოდა და გავემხნევებინე...მინდოდა მასთან წავსულიყავი,მაგრამ მერე გადავიფიქრე.ისევ მტკიოდა გული,მაგრამ ახლა ვიცოდი რომ ვერავინ მიშველიდა,თვალებიდან ცრემლები თქრიალით მდიოდა მე კი მივიწევდი წინ.თავი ავწიე,მიმოვიხედე და შევამჩნიე რომ სკვერში ვიყავი.მიუხედავად წვიმისა ხალხი მაინც იყო ქუჩებში.სკვერში კი პატარა ბავშვები თამაშობდნენ და უხაროდათ წვიმა.მომინდა მეც ვყოფილიყავი ბედნიერი.საუბედუროდ ჩემი ძმის სიკვდილის შემდეგ შეიცვალა ყველაფერი.ვიღაც ნაძირალამ მომიკლა ძმა და წამართვა ცხოვრების სიხალისე.ახლა ის რომ ცოცხალი ყოფილიყო ჩემზე ბედნიერი ამ ქვეყნად არავინ იქნებოდა.მომენატრა მისი დარიგება.მომენატრა როცა საჭირო დროს მოდიოდა და ტკივილს მინელებდა...მომენატრა მისი ნათქვმი „მიყვარხარ“...მომენატრა როცა შუბლზე მკოცნიდა.მისი თითოეული ქცევა მომენატრა...სკვერში სკამზე ჩამოვჯექი და თავი დაბლა დავხარე...მხარზე შეხება ვიგრძენი.მივიხედე და დავინახე გოგონა ცისფერი თვალებით და ქერა ხვეული თმებით.ალბათ ჩემი ტოლი იქნებოდა.მიხვხვდი რომ სკამზე უნდოდა დაჯდომა და მივუწიე
-მოდი დაჯექი
ვუთხარი და გავუღიმე
-საყვარელი ღიმილი გაქვს
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რის ფასად მიჯდება ეს ღიმილი და რა მესიზმრება მაშინ როიცა ცრემლიანი წამწამებით ვიღვიძებ
დაიბნა,ალბათ არ მოელოდა ასეთ ნათქვამს
-რატომ ტირიიხარ? მოხდა რამე? როგორც ვხვდები არც თუ ისე კარგად ხარ
-სწორედ მიხვდი...ჩემს ცხოვრებაში უამრავი რამ მოხდა...გრძელი ისტორიაა
-მე შემიძლის მოგისმინო
-იცი ეს სიტყვები ჩემთვის არავის უთქვამს...რა გქვიაა?
-ელენე შენ?
-მე სალომე
-სასიამოვნოა ძალაინ,ახლა შეგიძლია დაიწყო მოყოლა.ყურადღებით გისმენ
-იციი მე არასდროს არ მყოლია...
-მეგობარიი?
სიტყვა გამაწყვეტინა.ძალიან შემრცხვა და თავი დაბლა დავხარე
-ხოო მე არასდროს არ მყოლია მეგობარი
-არაუშავს...არც მე მყავს ბევრი მეგობარი...იცი არარის საჭირო ბევრი მეგობარი გყავდეს,მე მირჩევნია ერთი მყავდეს და ვენდობოდე ვიდრე უამრავი
მითხრა და გამიღიმა დიდხანს ვილაპარაკეთ.მოვუყევი ყველაფერი ჩემი ცხოვრების შესახებ.ჩემი ძმის სიკვდილის შესახებაც ყველაფერი ვუამბე.იმ დიდ ტკივილზე.მოყოლა რომ დავამთავრე თავი ავიწე და თვალებში ჩავხედე.თვალები უციმციმებდა და ისევ მიღიმოდა
-არაფერს მეტყვი?
-რა უნდა გითხრა...შენნაირი კარგი მეგობარი არასდროს მყოლია,ძალიან თბილი და საყვარელი გოგოხარ..ამასთან ძალიან ძლიერი ამხელა ტკივილს რომ უმკლავდები
-მე ძლიერი არ ვარ.
-როგორ არა შენ იმაზე ძლიერი გოგოხარ ვიდრე გგონია
ამდროს ტელეფონმა დამირეკა.დედაჩემი იყო
-ხო დედა.მოხდა რამეე?
-.....
-კარგი.წამოვალ
ძალიან მეწყინა რაადგან მასთან გამომშვიდობება მომიწევდა.არადა ძალიან მინდოდა მასთან დარჩენა და ლაპარაკი.ლაპარაკი ყველაფერზე.მე ხომ პირველად ველაპარაკებოდი მეგობარს.ეტყობა არც ის იყო ხასიათზე
-დედაჩემმა დამირეკა.მამაშენი გკითხულობს და სახლში დაბრუნდიო
-სამწუხაროა.ძალიან ცოტა ვილაპარაკეთ,მაგრამ დღეისთვის ესეც საკმარისია...ხოიცი მერე კიდევ გნახავ
-წასვლამდე შენი ნომერი მომეცი და დაგირეკავ
ნომერი გამოვართვი და წამოვედი.სახლში მალე მივედი.დედა და მამა სუფრას შემოსხდომოდნენ ეტყობოდა მე მელოდებოდნენ
-სალომე.რა მალე მოხვედი
-შენ არ მითხარი მალე მოდიო? ხოდა მეც აქ ვარ
-რატო ლაპარაკობს ასე ცივაად?
კითხა მამამ დედას,დედამ კი მხოლოდ მხრები აიჩეჩა
-არ ვიცი.ამ ბოლო დროს ვეღარ ვცნობ
-რას ვერ მცნობთ ხალხო...საკუთარ შვილს ვეღარ ცნობთ?
-ვფიქრობ ასე იმ ბიჭის ნახვის შემდეგ შეიცვალა...ასეთი არასდროს მინახავს...მართალი არ ვარ სალომეე?
-იმ ბიჭს სახელი ქვია..ხო მართალია მისი ნახვის მერე ყველაფერი შეიცვალა.ოღონდ უკეთესობისკენ მაგრამ თქვენ ყველაფერი ჩამაშხამეთ
მიყვირე და ოთახში ავარდი.არ მაინტერესებდა რას იტყოდნენ ჩემი მშობლები თორნიკეზე.მთავარი ის იყო მე რას ვგრძნობდი მის მიმართ...ოთახში შევედი და კარები შიგნიდან ჩავკეტე.არ მინდოდა ვინმეს დანახვა განსაკუთრებით კი დედაჩემის და მამაჩემის.საწოლზე დავეგდე და ფიქრო დავიწყე.ფიქრი,ისევ და ისევ თორნიკეზე...მეც არ ვიცოდი რატომ მეფიქრებოდა.ადამიანს ხომ არ შეუძლია ფიქრები აკონტროლოს...ვერც კი მივხვდი როგორ ჩამეძინა


მწვანე მდელოზე ათასნაირი ყვავილები იყო გაშლილი.მზე ამოსული იყო და ათბობდა არემარეს.ირგვლივ ზაფხულის სურნელი იგრძნობოდა.
-სალომე მიყვარხარ
მის მიხლებზე თავი მედო.ავხედე მის თვალებს და გავუღიმე
-მეც ძალიან მიყვარხარ თორნიკე
ჩემს სიტყვებში დარწმუნებული ვიყავი.ვიცოდი რასაც ვამბობდი არასდროს ვინანებდი.მანაც გამიღიმა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა.მე ვგრძნობდი სითბოს.ეს მეგობრობაზეც გაცილებით მეტი იყო.არ ვიცი ალბათ ამ გრძნობას ვერასოდეს ვერ აღწერს ადამიანი.მის გვერდით უბედნიერესი ვიყავი.მე აღარაფერი მინდოდა მხოლოდ ის...

-სალომეე...სალომეე
კარებზე კაკუკნა და დედაჩემის ყვირილმა გამომარკვია სიზმრიდა.ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო და მეტი არაფერი.ისევ იმედგაცრუება...ცრემლები წამომივიდა და თავი ბალისში ჩავდე...მაგრამ დედაჩემი მაინც არ იშლიდა ყვირილს.ცრემლები მოვიწმინდე და კარები გავუღე
-რა გინდა დეედა? არ შეიძლება უბრალოდ ვიყო მარტოო?
-მე და მამაშენი ვნერვიულობთ შენზე...რა დაგემართა ჩემო ლამაზო...თვალები ჩაგწითლებია.შენ რა ტიროდი სალომეე?
-არა არ ვტიროდი..რა გინდა თქვი..და მერე მარტო მინდა ყოფნა
-უბრალოდ მინდოდა გამერკვია როგორ იყავი
-ხომ ხედავ რომ კარგად ვარ..ხომ გაარკვიე უკვე ყველაფერი
-არა მე ვხედავ რო ძალიან ცუდად ხარ...
-მეე? არა პირიქით ძალიან კარგად ვარ
ირონიული სიცილი დავიწყე,დედაჩემი გაოცებული მიყურებდა.ბოლოს კი უხმოდ გავიდა ოთახიდან.ისევ საწოლზე წამოვწექი და დაძინებას ვაპირებდი როცა ტელეფონმა დარეკა.სასწრაფოდ წამოვარდი საწოლიდან და ტელეფონს ვუპასუხე
-სალომე როგორ ხარ?
ჩემთვის ძალაინ ნაცნობი ხმა გაისმა ტელეფონში.ძალიან მონატრებული ხმა.ტანში ჟუანტელმა დამიარა.არ მეგონა კიდევ თუ გავახსენდებოდი.არც კი მეგონა თუ ვახსოვდი.ეს თორნიკეს ხმა იყო..ხმა რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა როგორ ხარ სალომე?
ყელში დიდი ბურთი გამეჩხირა რომელიც ლაპარაკის საშუალებას არ მაძლევდა.ბოლოს როგორც იქნა თავი მოვაბი ორ სიტყვას
-კარგად შენ?
-ძალიან მომენატრე
თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.მაგრამ ეს არ იყო ტკივილის ცრემლები.ეს იყო უსაზღვრო ბედნიერების ცრემლები.
-მეგონა დაგავიწყდებოდი
-რასამბობ? ხომ გითხარი ისევ შევხვდებითთქო...მე დაგპირდი სალომე
-ვიცი მახსოვს შენი სიტყვები
-ოჯახში რა ხდება? ისევ გეჩხუბებიან?
-მათ შენ არ მოწონხარ.არ ვიცი მიზეზი რატომ ,მაგრამ აუცილებლად გავარკვევ.უბრალოდ მიშლიან შენთან შეხვედრას,მაგრამ მე ძალიან მინდა შენი ნახვა
-მეც ძალიან მინდა.იმიტომ დაგირეკე რომ თუ პრობლემები არ შეგექმნება იქნებ საღამოს იმ ადგილას მოხვიდე სადაც ერთმანეთი გავიცანით.გპირდები დიდხანს არ დაგაყოვნებ
-რას ამბობ.აუცილებლად მოვალ..საღამომდე
-დაგელოდები
ტელეფონი გავუთიშე და საწოლზე ბედნიერი დავენარცხე.ბედნიერებისგან არც ვიცოდი რა გამეკეთებინა.ერრთი სული მქონდა საღამო როდის დადგებოდა...ძლივს მოვიდა საღამო.ავდექი და მოვემზადე.ამდროს დედაჩემი შემოვიდა ოთახში
-მე და მამაშენი საუზმობას ვაპირებთ და ჩამოდი შენც
-დე იცი მე გარეთ უნდა გავიდე
-რატო მოხდა რამეე?
-მეგობარი უნდა ვნახო
-მეგობარიი? შენ რა მეგობრები გყავს.ცხოვრებაში მეგობარი არგყოლია..ახლა მიდიხარ მეგობართაან??
-ცხოვრებაში ყველაფერი შეიძლება მოხდეს.მერე რაა თუ მეგობარი მყავს.ძალიანაც კარგია.
გავუღიმე და ოთახიდან გამოვედი.გასასვლელთან ვიყავი და ახლა მამაჩემმა დამიწყო ლაპარაკი
-სად მიდიხარ სალომეე?
-მე მეჩქარება და დედაა გეტყვის რა
-რა თქვიი? არსადაც არ წახვალ,მოდი აქ
შემოვტრიალდი და მამასთან მივედი
-არ შეიძლება გარეთ გასვლაა?
-გარეთ გასვლა როგორ არ შეიძლება.მაგრამ წესიერად ლაპარაკი უნდა იცოდე.დღეს ვერსად ვერ გახვალ
-ნეტა მოვკვდე.რა აზრი აქვს ასეთ ცხოვრებას გამაგებინეთ
ტირილი დავიწყე და ჩემს ოთახში ავარდი.გული ძალიან მტკიოდა.ძალიან ცუდად ვიყავი იმის გამო რომ ვერ ვნახავდი.არადა როგორ მინდოდა მისი ნახვა.ისევ ჩაგვიშალეს იმედები.ტელეფონს ვუყურებდი და ველოდებოდი როდის დამირეკავდა.გავიდა მთელი საღამო და ისევ არ დაურეკავს.ტირილისგან თვალები მეწვოდა.მინდოდა დამეძინა,მაგრამ ვეღარც ვიძინებდი.მასზე განუწყვეტლივ ვფიქრობდი და ფიქრში გული მეტად მტკიოდა.უბრალოდ მინდოდა დაერეკა.ვიცოდი სხვა ახლა არაფერი გამოვიდოდა.ხომ შეიძლებოდა უბრალოდ დაერეკა.ცრემლებმა იმატა,გადავბრუნდი და დასაძინებლად მოვემზადე როდესაც ფანჯრიდან ხმაური შემომესმა.თავი წამოვყავი და ფანჯრისკენ გავიხედე.თვალებს ვერ ვუჯერებდი.ის ჩემთან მოვიდა.იდგა ფანჯრის რაფაზე და სულელივით მიღიმოდა.ცოტახანში მომიახლოვდა გულში ძალიან მხურვალედ ჩამიკრა.გახარებულმა ხელები მოვხვიე და თვალები დავხუჭე.ამ წუთებში ძალიან ბედნიერი ვიყავი.არაფერი მინდოდა მხოლოდ ის.მასთან ერთად ყველანაირი ტკივილი მიქრებოდა.მავიწყდებოდა მთელი სამყარო.მარტო ის არსებობდა ჩემთვის.თბილი ტუჩებით თვალებში ჩამხედა და თვალებში შემომხედა.მისი ლამაზი თვალები ისევ ბრწყინავდნენ,როგორც პირველი შეხვედრისას
-მომენატრე ძალიან.მთელი საღამო გელოდებოდი.ძალიან მინდოდა შენი ნახვა.რომ არ მენახე ვერც კი გავძლებდი.ვიფიქრე საღამოს სახლში მივალ გაუხარდება ჩემი ნახვა თქო
-გეთანხმები,შენი ნახვა ძალიან გამეხარდა.მამაჩემმა არ გამომიშვა და ვერ მოვედი
-ხო არ იცოდა ჩემთან რო მოდიოდი?
-რათქმაუნდა არ იცოდა.მაგრამ უხეშად შევეპასუხე და მითხრა დღეს სახლიდან არ გახვალო
თვალები ისევ ჩამიცრემლიანდა ამის გახსენებაზე.თორნიკემ შემატყო და გულზე ისევ მიმიხუტა
-არ დავუშვებდი რომ არ მენახე.არც უნდა გამეშვი...ჩემთან უნდა მყოლოდი სამუდამოდ
-შენთვის ასეთი მნიშვნელოვანი ვარ?
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რას ნიშნავ ჩემთვის.შენთან სულ სხვა ადამიანი ვარ.შენთან სულ ვიცვლები.შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ.თანაც ძალიან ლამაზი და საყვარელი
მის ნათქმამზე შემრცხვა და თავი დაბლა დავხარე
-ნუ გრცხვენია,ასწიე თავი მაღლა.შენ ულამაზესი ხარ
-დღეს აქ დარჩეებიი?
ვკითხე უეცრად.შემომხედა და ისევ გამიღიმა
-თუ არ დაგვინახავენ დავრჩები.და რათქმაუნდა შენ თუ გინდა რომ დავრჩე
-დარჩი ჩემთან
ვუთხარი და ახლა მე ჩავეხუტე
გაგრძელება იქნება