ასეც ხდება რეალობაში (2)

მთელი ღამე ჩემთან იყო როგორც დამპირდა.ვერ ვიძინებდი როცა ვიცოდი რომ ჩემთან იყო.მინდოდა მთელი ღამე მასთან ერთად გამეთენებინა.უბრალოდ მინდოდა მისი თვალებისთვის მეცქირა დაუღალავად.მაგრამ ძალიან მალე ჩამეძინა.დილით ადრე გამეღვიძა.ვიცოდი რომ აქ დამხვდებოდა.ჩემს გვერდით,ვიცოდი კიდევ რომ მოვეხვეოდი.გადავბრუნდი და მართლაც ის ჩემთან იყო...მივიწიე და შუბლზე ვაკოცე.ამდროს წამოიწია და ღუტუნი დამიწყო.კივილი დავიწყე მაგრამ უცებ მივხვდი რო უნდა გავჩერებულიყავი
-გაჩერდი..თორე შემოვლენ და აქ რო გნახონ აღარ მაპატიებენ
-კარგი კარგი ვჩერდები
მითხრა და გვერდით მომიჯდა.თვალებში დამიწყო ყურება.დავიბენი,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ამიტომ უბრალოდ თავი დაბლა ჩავხარე,ალბათ მიხვდა ჩემს საქციელს და ჩაიცინა
-რატო იცინიი?
-რავიცი
-აბა ვის ვკითხო...შენ იცინი
-რამეზე გაგაბრაზეე? მითხარი რამე ცუდად გავაკეთეე?
-არა ცუდი არაფერი გაგიკეთებია
-აბა რატო გამიბრაზდი
-როდის გაგიბრაზდი
-მომეჩვენა ალბათ
ისევ უხერხული დუმილი ჩამოვარდა.ვიცოდი მალე უნდა წასულიყო და ძალიან არ მინდოდა დავეტოვებინე...
-შენხარ ყველაზე ლამაზი გოგო ვინც კი ცხოვრებაში მინახავს
-აჭარბებ თორნიკე გეყოფაა
-არა არ ვაჭარბებ გეფიცებიი
გარედან კაკუნი გავიგე.მაშინვე ორივე შევცბით და ერთმანეთს შეშინებული სახეებით შევხედეთ.ცოტა ხანში კი დედაჩემის ხმაც გაისმა
-სალომეე გააღე
-ახლავეე
დავიბენი.არ ვიცოდი რა მექნა.თორნიკე აქ რომ დაენახა გადამასახლებდნენ
-თორნიკე მიდი საწოლის ქვეშ დაიმალე დროზე
ვუთხარი ჩურჩულით.დაიჯღანა მარა სხვა რა გზა ქონდა.მოვწესრიგდი და კარები გავუღე
-რა მოხდა,მეძინა
შემოვიდა თუარა მაშინვე ოთახი შეათვალიერა.თითქოს გრძნობდა აქ რომ ვიღაც იყო...
-არ მეტყვი რა მოხდაა?
-როგორ არა გეტყვი...დღეს სტუმრები მოდიან
-მოვიდნენ ვინ უშლით
-არა საყვარელი შენ ვერ გამიგე...მინდა წახვიდე და წესიერი კაბა იყიდო,რადგან გარდერობში სულ შავი ტანისალოსი გაქვს
-ძმა მომიკვდა..არ გესმიის? აბა წითლები ჩავიცვაა? ცოტათი მაინც თუ გიყვარდაათ?
-როგორ მიბედავ
სახეში ხელი გამარტყა.ინერციით საწოლზე გადავარდი.თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.მთელი ლოყა მეწვოდა და საშინლად მტკიოდა
ოთახიდან სანამ გავიდოდა ფული მომაყარა და მითხრა
-დღეს წახვალ და კაბას იყიდი...არ დაგინახო ისე ჩამოსული
ცრემლები თქრიალით მდიოდა...დედაჩემი გავიდა თუ არა სწოლიდან თორნიკე გამოძვრა და მაშინვე ჩამეხუტე.მეც ძლიერად მოვხვიე ხელები და თავი მხარზე დავადე.
-არ იტირო სალომე გთხოოვ რაა
-ვერ ხედავ რას მიკეთებეენ?? ჩემი ძმა არავის უყვარდა ამ ოჯახში ჩემს გარდა..არ მინდა აქ ყოფნა...აქ ჯოჯოხეთია
-ასე ნუ ამბობ საყვარელო.ეს შენი მშობლების სახლია.ეს ის სახლია სადაც გაიზარდეთ შენ და შენი ძმა
-მაშინ ყველაფერი სხვანაირად იყო.მაშინ ასე არ იქცეოდნენ..რა შეიცვალაა?
-ის რაც შენს ცხოვრებაში შეიცვალა.მათ შვილი დაკარგეს.მესმის მე მათი შეეცადე შენც გაუგო
-არ შემიძლის ისინი ისე იქცევიან ვერც კი წარმოიდგენ რო სტკივათ..ახლა სტუმრებიც უნდა მომიყვანონ და შესაფერისი კაბა იყიდეო
-რა მოხდა მერე...გინდა კაბის საყიდლად მე გამოგყვები
შემომხედა და გამიღიმა
-მინდა
ვუთხარი და ისევ მოვხვიე ხელები.რამოდენიმე წუთი ასე ვიყავით,შემდეგ კი მითხრა
-ვინ სტუმრები მოდიან არ იცნოობ?
-არ ვიცი...ალაბათ ისევ მამაჩემის პარტნიორები.წარმოდგენა აქ მაქვს
-კარგი...მიდი ახლაა მოწესრიგდი მე აქ დაგელოდები და წავიდეთ
-დამელოდები? ბოდიში ბევრ დროს თუ გართმევ.შენ შენს ოჯახსაც სჭირდები
-მე ოჯახი არ მაქვს
მითხრა და თავი დაბლა დახარა.ნამდვილი დებილი ვარ ყველაფერი რო გავაფუჭე
-თორნიკე
ვუთხარი და თავი მაღლა ავაწევინე
-რა მოხდა
-ბოდიში ასეთი კითხვა რო დაგისვი...არაფერი არ უნდა მეთქვა
-საბოდიშო არაფერი გაქვს
თვალებში რომ ჩავხედე ცრემლიანი ქონდა.ლოყაზე ვაკოცე და ფეხზე ავდექი
-წავალ მოვწესრიგდები.აქ იყავი არ წახვიდე გთხოვ
-ხო გითხარი...მე სუ შენთან ვიქნები ჩემო ლამაზო
-არ მოგბეზრდება სულ ჩემთან ყოფნაა?
-არასდროს
მის ნათქვამზე გამეღიმა.სააბაზანოში შევედი მოსაწესრიგებლად.დიდი ხანი არ დამჭირვებია და მალევე გამოვედი.ისევ საწოლზე იჯდა და მიცდიდა.გამეცინა და მივუახლოვდი
-წავედით..
რათქმაუნდა კარებიდან ვერ გავიდოდით რადგან დაგვინახავდნენ.ისევ ფანჯრიდან უნდა ჩავსულიყავით.ფული ავკრიფე და თორნიკეს ხელი მივედი
-ძალიან მაღალია...თორნიკე მეშინია
-ნურასოდეს ნურაფრის ნუ შეგეშინდება იცოდე
-კარგი
როგორც იქნა ჩავაღწიეთ დაბლა.ეზოდან ძლივს გავედით.უკვე კარგად რომ გავცდით სახლს შვებისგან ამოვისუნთქე
-უჰ...გაიარა საფრთხემ
ორივემ გავიცინეთ.ქალაქში უამრავი მაღაზიები მოვიარეთ.
-შედი შენ გასახდელში და მე სასურველ კაბას მოგიტან...მოგეწონება
-ოხ თორნიკე...კარგი გელოდები
რამოდენიმე წუთი გასახდელში ველოდებოდი.როგორც იქნა მოვიდა,ხელში ულამაზესი კაბა ეჭირა...და მასთან შესაფერისი ფეხსაცმელი...მაცდურად გამიღიმა და გამომიწოდა
-მოგწონს?
-ძალიან
გასახდელში შევედი.კაბა და ფეხსაცმელი ჩავიცვი და გამოვედი.რამოდენიმეჯერ გავუარ გამოუარე თორნიკეს ბოლოს დავტრიალდი და ვუთხარი
-მიხდებაა?
-შენ ხარ ულამაზესი გოგო...შენ ხა რანგელოზი.არ ვიცი მე შენზე ლამაზი გოგო მართლა არ მინახავს
-ნუ დებილობ და წამოდი
-სახლამდე მიგაცილებ
მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია.სახლს რომ მივუახლოვდით გული ამიჩქარდა.ალბათ იმისი ბრალი იყო რო ვიცოდი უნდა წასულიყო
-მიდიხარ?
-მომიწევს
მითხრა ნაღვლიანი თვალებით და წინ დამიდგა.დავიბენი,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.ბოლოს ხელები ძლიერად შემოვხვიე და ჩავეხუტე....
-ხო კიდევ მოხვალ ჩემთაან?
-ხო დაგპირდი მე სულ შენთან ვიქნებითქო
-მადლობ
უფრო ძლიერად მოვეხვიე.მისგან უდიდესი სითბო გადმოდიოდა.მთლიანად ვთბებოდი მისით
-კარგი წავალ ახლა
-როდის მოხვაალ?
-თუ გამოგიშვეს ხვალე ტყეში გნახავ.თუ არადა მაინც მოვალ და გნახავ
-და მთელი ღამე ჩემთან დარჩებიი?
-დავრჩები...გპირდები.შენთან ვიქნები
-ძალიან მიხარია.ახლა კი წადი და მეც სახლში შევალ...ხვალ გელოდები
-კარგი ანგელოზო
ლოყაზე მაკოცა და წავიდა.თვალებში ცრემლები ჩამიდგა,მაგრამ როგორღაც შევიკავე...სახლში შევედი და პირდაპირ ჩემს ოთახში ავედი,დედაჩემის იმწამსვე შემოვიდა.თითქოს მითვალთვალებდა,საიდან გაიგო რო დავბრუნდი
-აბა სალომე იყიდე კაბაა?
-ვიყიდე
ყუთი გავხსენი და კაბა და ფეხსაცმელი ამოვიღე.კაბა შეათვალიერდა და მითხრა
-შენ ასეთი კაბები არასდროს მოგწონდა.ახლა რა მოხდაა? ვინმე გყავდა საყიდლებზე წაყვანილიი?
-არა დედა მარტო ვიყავი
-რაღაც მეეჭვება
ოთახიდან გავიდა.მისი სიტყვებისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია და საწოლზე წამოვწექი.თვალები დავხუჭე და დამეძინა
-სალომე.ადექი გოგო მალე.საცაა სტუმრები მოვლენ
საწოლიდან თვალების ფშვნეტით წამოვდექი
-სულ დამავიწყდა სტუმრები
-ყველაფერი მზადაა მიდი ჩაიცვი მარტოო შენღა გელოდებით მე და მამაშენი
-ჯერ არ მოსულან?
-მოვლენ
მითხრა და კარები გაიხურა,დავჯექი სარკის წინ და თავის მოწესრიგებას შევუდექი,თორნიკეს არჩეული კაბა და ფეხსაცმელი ჩავიცვი და როცა სარკეში ჩავიხედე საკუთარ თვალებს არ დავუჯერე..ასეთი ლამაზი ჩემი თავი არასდროს მინახავს...მოვწესრიგდი და დაბლა ჩავედი.როგორც ჩანს სტუმრები უკვე მოსულიყვნენ.მაშინვე მამაჩემთან მივედი
-ეს ჩემი გოგოა...სალომე გაიცანი ჩემი მეგობარი ზურაბი და მისი შვილი რეზი
-სასიამოვნოა
ვუთხარი და მაგიდას მივუჯექი.რეზის მთელი საღამო თვალი არ მოუშორებია...ვახშამმა კარგად ჩაიარა.და რეზის და მამამისის წასვლის დროც დადგა...
-კიდევ გვესტუმრეთ
უთხრა დედაჩემმა.
-კიდევ შემოგივლით.თუ საქმე არაფერი გვექნება
-გელოდებით
უთხრა მამაჩემმა და მხარზე ხელი დამადო.
-კარგი იქნება შენ და სალომე სადმე თუ წახვალთ
ამ სიტყვებზე გული გამისკდა.რეზის კი თვალები გაუნათდა და გამიღიმა
-ძალიან დიდი სიამოვნებით...ხვალე შემოგივლი შუადღით ხო გცალია?
-მეე...არ ვიცი თუ მეცლება
ვუთხარი ენის ბორძიკით
-რათქმაუნდა ეცლება.
უთხრა დედაჩემმა და თვალები დამიბრიალა.სხვა რა გზა მქონდა რეზისთან ერთად მაინც გამისვებდნენ სასეირნოდ...როგორც კი წავიდნენ ეგრევე ოთახში შევიკეტე დილით დედაჩემი შემოვიდა და ფრთხილად გამაღვიძა
-ადექი საცაა შუადღე დადგება და რეზისთან ერთად ხარ წასასვლელი
-კი მაგრამ ჯერ ხო...
-არანაირი მაგრამ ადექი რო გეუბნები
-კარგი
მოვემზადე და ფანჯრიდან გადავიხედე.დავინახე რეზი მოვიდა მანქანით.გადმოვიდა თუარა მაღლა ამომხედა და გამიღიმა...დაბლა ჩავედი და მივესალმე
-როგორ ხარ
-კარგად სალომე შენ?
-მეც
მაქანაში ჩავსხედით და წავედით.რესტორნის წინ გააჩერა და მანიშნა გადმოვსულიყავი.მეც მაშინვე დავემორჩილე...რესტორანში უამრავი ხალხი იყო.როგორც ჩანს წინასწარ ქონდა დაჯავშნული მაგიდა
-მომიყევი შენზე რამე
მითხრა და ღვინო მოსვა
-ჩემზე რა გაინტერესებს?
-შენყვარებული გყავს სალომეე?
-არა არ მყავს
-კარგია
მთელი საღამო უაძრო ლაპაღაკში გავატარეთ...ბოლოს როგორც იქნა მიმიყვანა სახლში
-კარგად
-კარგად
მითხრა და ლოყაზე მაკოცა.იქიდან დედაჩემი და მამაჩემი იყურებოდნენ ნასიამოვნები სახით...რეზი წავიდა მე კი სახლში შევედი
-აბა სალომე მომიყევი რა მოხდა ჩემო საყვარელო
-აჰჰ ახლა გავხდი საყვარელო..არაფერიც არ მომხდარა
ჩემს ოთახში ავედი.მიმოვიხედე და თორნიკე რომ ვერ დავინახე ძალიან მოვწყინე.ცოტაც და ვიტირებდი.მაგრამ უცებ საწოლიდან გამოხტა და ხელში ამიყვანა
-ვაიმე გული გამისკდა.დამსვიი დამეხვა თავბრუ
საწოლზე დამსვა და წინ მომიჯდა
-როგორ ჩაიარა ვახშამმა?
-მამაჩემმა მისი მეგობარი და მეგობრის შვილი რეზი გამაცნო.დიდად არ მომეწონა ეს ბიჭი,მაგრამ მერე დედაჩემმა დაიჟინა გინდა თუარა შეხვდითო,დღეს გამომიარა და რესტორანში ვიყავით..მაგრამ ხმა არ ამოგვიღია და სახლშიც მალე მოვედით.ერთი სული მქონდა როდის გნახავდი
ხელები მოვხვიე და ჩვეხუტე
-შენ ჩემი ცხოვრება შეცვალე...რაც გაგიცანი სუ მხიარული ვარ.შენთან მინდა სულ.მინდა ვიყოთ სულ ერთად.ერთად
მის ნათქვამზე გამეღიმა
-დიდი ხანი ვფიქრობდი.გუშინ ღამე სულ ამაზე ვფიქრობდი
-რაზე?
-იმაზე თუ როგორ მილამაზებ ცხოვრებას.დღითიდღე მაყვარებ თავს...სალომე მიყვარხარ
ამდროს დედაჩემი შემოვიდა ოთახში.შიშისგან გული გამისკდა.ასე მეგონა გული ამომივარდებოდა.თორნიკეს გამოვეცალე და ფეხზე ავდექი.მაგრამ აღარაფერს აზრი აღარ ქონდა
-რას აკეთებს ეს ბიჭი აქ...რამდენჯერ გითხარი არ შეხვდემეთქიი? მაინცდამაინც თავი უნდა მომაკვლევინოო?
-შენი ისკვდილი არც მიფიქრია...და გითხარი ამ ბიჭს თორნიკე ქვია თორნიკეე
-თორნიკე,თორნიკე..არსად დაგეკარგოს ეს შენი თორნიკე..უთხარი წავიდეს აქედან მალეე
-ნუ კივიხარ დედა სირცხვილია
-ვისი სირცხვილიია? ამ დეგენერატ...
-მორჩა გეყოფა..მოდი დავასრულოთ ყველაფერი..მითხარი ახლავე რატო არ მოგწონს თორნიკე..გისმენ!!
-არ მინდა ახლა მაგაზე ლაპარაკი,მითუმეტეს ამ ბიჭთან
-მე წავალ სალომე..დედას ნუ აწყენინებ ტყუილად
მითხრა თორნიკემ და კარებისკენ წავიდა
-არ წახვიდე გთხოოვ
-დავბრუნდები
მითხრა და კარები გაიხურა.ახლა დავრჩით ოთახში მე და დედა.ყველაზე მეტად არ მინდოდა ახლა დედაჩემის და მამაჩემის ჩხუბის მოსმენა.მაგრამ ეს გარდაუვალი იყო.ოთახში მამაჩემიც შემოვიდა
-რა ხდება რატო კივიხარ ნაანაა?
-აი ამ ქალბატონს სახლში ის ქუჩის ბიჭი ყავდა მოთრეული და ეხუტებოდა
დედაჩემი თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა.მამაჩემი კი გაცეცხლებული მიყურებდა
-მართალია სალომეე?
-დიახ..თორნიკე აქ იყო..და სხვათაშორის მე ვუთხარი რომ მოსულიყო
-რატო უთხარი
-იმიტო რო მსიამოვნებს მის გვერდით ყოფნა
-მეგობრები ხართ?
-ეს მეგობრობაზე გაცილებით მეტია...
მივხვდი ჩემი პასუხებით უფრო ვაღიზიანებდი
-მარტო მინდა ყოფნა.თუ აღარ გაქვთ საჩხუბარი გადით
-დედაშენს დაველაპარაკები მერე კიდე შენ დაგელაპარაკები
-კიდე რამეა გასარკვევიი?
-ენას ნუღა მიბრუნებ
გამწარებულები გავარდნენ ოთახიდან და კარები მომიჯახუნეს.დავრჩი მარტო ჩემს ფიქრებთან ერთად.გამახსენდა თორნიკეს ნათქვამი სიტყვა ‘მიყვარხარ’...ნუთუ მართლა შევუყვარდიი?...ძალიან ბედნიერი ვიყავი...რადგან ვგრძობდი არც მე ვიყავი გულგრილი მისი გრძნობის მიმართ მთელი ღამე არ მძინებია.მარტო თორნიკეზე და მის ნათქვამ სიტყვებზე ვფიქრობდი..ახლა მჭირდებოდა ვიღაც...ტელეფონი ავიღე და ჩემს მეგობარ ელენეს დავურეკე
-ელე როგორ ხარ?
-სალომე შენ ხაარ?
-მე ვარ...გცალია რო შემხვდე? რაღაც მინდა მოგიყვე
-შენთვის მე სულ მცალია..გამოვდივარ
-კარგი მეც გამოვალ
სწრაფად ჩავიცვი და ოთახიდან გავედი.სახლში სიჩუმე იყო.თითქოს არავინ არისო.მაგრამ დღეს კვირაა და მამაჩემიც და დედაჩემის სახლში უნდა იყონ.ეს ყველაფერი უცნაურად მომეჩვენა.სახლიდან გავედი და ერთ კაფესთან მივედი.სადაც ელენე მელოდებოდა.დავინახე თუარა თვალები გამიბრწყინდა..მივედი და ჩავეხუტე
-ძალიან მომენატრე.ბოდიში აქამდე ვერ გნახე იმიტო რო არ მეცალა
-არა რის ბოდიში..მითხარი სად იყავი დაკარგულიი?
-ხოიცი რო გითხარი მეგობარმა გამიგო მაგრამ მიმატოვათქო ის ვნახე...თორნიკე.ჩემთან მოვიდა.გვიან ღამით როცა უკვე ვიძინებდი,ძალიან გამახარა მისმა ნახვამ.ბევრს რამეზე ვლაპარაკობდით.რამოდენიმეჯერ კიდევ მოვიდა,მაგრამ საღამოთი იმიტო რო დედაჩემს და მამაჩემს ის არ მოსწონთ და არ უნდოდა დაენახათ..გუშინ კი სიყვარული ამიხსნა.მითხრა მიყვარხარო და ზუსტად ამ დროს შემოვიდა დედაჩემიც და დაინახა თორნიკე ჩემთან რო იყო
თვალებში ცრემლები ჩამიდგა...
-მერეე...გეჩხუბნეენ??
-რათქმაუნდა ძალიან მეჩხუბნენ...საშინელებაა
-ცუდია...და შენ რას გრძნობ იმ ბიჭის მიმართ?
-ეგ მეთვითონაც არ ვიცი...მაგრამ ის ვიცი რო გულგრილი ნამდვილად არ ვარ
-ძალიან კარგია
-როგორ უნდა მივხვდე რომ მიყვარს?
ჩემს ნათქვამზე გაეცინა...
-როგორ და როცა გიხარია მისი დანახვა.როცა მასთან ერთად გინდა.როცა მისი დანახვისას გული სწრაფად გუგუნებს,როცა გესმის მისი ხმა და უმიზეზოდ იღიმი,როცა მის მეტს ვეღარაფერს ამჩნევ შენს გარშემო,როცა ათვითცნობიერებ რომ მასზე ვიფქრობ და იღიმი...ეს სიყვარულია
დავიბენი.სიყვარული ჩემთვის ძალიან უცხო ხილი იყო.მაგრამ ყველაფერი ერთმანეთს ემთხვეოდა
-გამოდის რომ მე შეყვარებული ვაარ?
-ეგრეა ჩემი გოგო ეგრეა შენ შეყვარებული ხარ
-და რა ვქნა ამის მერეე?
-უნდა უთხრა რომ გიყვარს
-რო დამცინოს?
-თუ უყვარხარ არ დაგცინებს
-მართლაა??
-ხოო ჩემო ლამაზო მართლაა
არ ვიცოდი რა მეთქვა.არც ის ვიცოდი რა იყო სიყვარული.მაგრამ ვგრძნობდი რომ ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს.ახლა ვიწამე სიყვარული.ეს საოცრება იყო.მინდოდა თორნიკეს ნახვა ძალიან მინდოდა.ელენეს გამოვემშვიდობე და სახლში დავბრუნდი.
-მოხვედი სალომეე?
-დიახ
-რამე მოხდაა?
-რა არ მოხდა თორე
ჩავიცინე და ოთახში შევედი.გავიდა შუადღე,საღამო...წუთები მისდევდნენ წუთებს და საათები საათებს.თორნიკე კი არ ჩანდა...ცოტაც და ცრემლები წამომივიდოდა.ვეღარ შევიკავე.საწოლთან ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე.დროდადრო თავს ვიღებდი მუხლებიდან ხომ არ მოვიდათქო.და ისევ იმედგაცრუება.ტირილს ვუმატებდი და ვუმატებდი...კედელს მუშტებს ვურტყამდი.ტკივილისგან ყვირილი მინდოდა,კივილი.მინდოდა მთელს ხმაზე მეყვირა რომ მიყვარდა.ცხოვრებაში პირველად მიყვარდა.და რა საოცარია როცა ხვდები რო გიყვარს.სიყვარულს ხო დიდი ძალა აქვს..ამდროს დედაჩემი შემოვიდა და მეც ცრემლები მალევე მოვიწმინდე
-რატო ტიროდი სალომე
როგორც ჩანს გვიანი იყო უკვე
-არაფერი
-თორნიკეს გამო ტიროდიი? რამე დაგიშავაა?
-რა უნდა დაეშავებინაა?
-რავიცი...მე და მამაშენმა ვილაპარაკეთ და გადავწყვიტეთ რომ შენ უნდა გათხოვდე
გაოცებას ვეღარ ვმალავდი
-დედაა რათქვიი?
-უნდა გათხოვდე.არ მინდა დაიტანჯო თორნიკეს გამო რადგან ის ცუდი ადამიანია და შენთვის ცუდი უნდა...იქნებ რეზისთან გეცადა
-თორნიკეს ჩემთვის ცუდი არ უნდა...მე არ გავთხოვდები გასაგებიაა?
-რავქნა მამაშენმა ასე გადაწყვიტა..ვერ შევეწინააღმდეგებით
-ჩემი ცხოვრების დანგრევა გინდათ სამუდამოდ? ისედა ცდანგრეული მაქვს
-საერთოდ თორნიკეს თუ არ გაიცნობდი ახლა ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა..მაგრამ მისი აქ მოყვანა და ჩახუტება უკვე ზედმეტია
-მე თორნიკე მიყვარს..და მასაც უყვარვარ
ამაზე უფრო გამწარდა
-სიყვარული? რომელ სიყვარულზე მელაპარაკები საერთოოდ?
-რომელზე და იმააზე შენ რომ ალბათ არასდროს გიგრძვნია.რადგან რო გეგრძნო ასე აღარ იტყოდი
-მე გავალ ჯობია შენ კიდე იფიქრე შენ ქორწილზე.მამაშენც არაფერს ვეტყვი ამ თქვენი სიყვარულის შესახებ..ამიტომ დაფიქრდი
-დასაფიქრებელი არაფერია მე არ გავთხოვდებიი..მორჩა და გათავდაა
კარები გაიხურა.ტირილი ისევ დავიწყე და ამასობაში ჩამეძინა კიდეც შევატყე რო გათენდა უკვე.მზის სხევებმა ჩემს ოთახშიც შემოაღწიეს.არ მინდოდა თვალის გახელა,ვიცოდი ყველაფერი თავიდან დაიწყებოდა.არ მინდოდა ავმდგარიყავი და კვლავ მეგრძნო უიმისობა...უმისოდ საშიბლად მტკიოდა.ყოველი წუთი ჯოჯოხეთი იყო მის გარეშე გატარებული.ის იყო ის ჰაერი რომლითაც მე ვსუნთქავდი...მინდოდა მისი ნახვა.მინდოდა გამეგო მისი ხმა ისევ.მინდოდა ისევ თბილად ჩამხუტებოდა.სულ ერთი დღეა რაც არ მინახავს და გაგიჟებით მომენატრა.აღარ მინდოდა კიდევ გასულიყო დღე უმისოდ.უმისოდ ყოველი ნათელი დღეც კი ბნელდებოდა ჩემთვის...კარი გაიღო და დედაჩემი შემოვიდა.თავი ავწიე და ისევ გადავტრიალდი.მოვიდა და საწოლზე ჩამოჯდა
-როგორ ხარ სალომე
-როგორ გინდა ვიყოო? ბედნიერიი? თუ უბედური?
-რათქმაუნდა ბედნიერი.შენ ჩემი შვილი ხარ და მე მიყვარხარ
-შენი შვილიი...აჰაჰაა გამაცინე.გინდა ვიყო ბედნიერიი? მაშინ რატო მათხოვებ უსიყვარულოდ?
-ყველაფერი უკვე გაადაწყვეტილია ერთ კვირაში შენ გათხოვდები და ამას უკვე ვეღარაფერი უშველის.ვერც ცრემლები და ვერც ის რო ჩვენი შვილი ხარ
-დედა გადი
ცრემლები წამსკდა.უბრალოდ შეუძლებელი იყო ცრემლების შეკავება.რამოდენიმე საათი უსულოვ ვიწექი და ველოდებოდი.ის არ ჩანდა
6.00-
იმედია დაბრუნდები..მე გელოდები
7.00-
იმედი ხომ ყოველთვის არსებობს...რომ მოვა
8.00-
მონატრება ყველაზე დიდი ტკივილის მატარებელია,როცა იცი რომ სულ მოგენატრება და მონატრება მონატრებად დარჩება
9.00-
უშენოდ გატარებული ყოველი წუთი მეზიზღება
10.00-
და დღე რომელიც უშენოდ მოვა..მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი
11.00-
ნუ დამიკარგავ იმედს...იმედს რომ ხარ
12.00-
აი უკვე ძალიან დავიღალე.როგორც ამბობენ:
იმედი ბოლოს კვდება...საწოლში ჩავწექი და დაძინებას ვაპირებდი.თვალები დავხუჭე თუ არა ხმა შემომესმა.ყურებს ვერ ვუჯერებდი.ნუთუ მოვიდა,მაინც მოვიდა.გადავბრუნდი და დავინახე...’ის’ დავინახე...მივარდი და ჩავეხუტე
-როგორ მომენატრეე შენ ხო ვერც წარმოიდგენ...ძალიან მიყვარხარ
-მეც ძალიან მიყვარხარ
ჩემს სიტყვებში დარწმუნებული ვიყავი.ის კი გაკვირვებული მიყურებდა
-გაიმეორე რა თქვი
მის თვალებში აშკარა სიხარულს ვატყობდი
-მიყვარხარ თორნიკე...მიყვარხარ.მიყვარხარ.მიყვარხარ
მოვეხვიე და ასე დიდი ხანი ვიყავით,ის ისეთი თბილი იყო.მისი სითბო ჩემში გადმოდიოდა.ახლა უკვე აღარაფერი მჭირდებოდა ბედნიერებისთბის.მხოლოდ მისი თვალების დანახვა.მხოლოდ მისი სუნთქვის გაგონება.მხოლოდ იმის გაცნობიერება რო ის ჩემთანაა.რო უკვე ‘ჩვენ’ ვართ...ახლა აღარ მინდოდა მეფიქრა სიკვდილზე.სიცოცხლე მინდოდა.მარტო იმიტო რო მე მასთან ვიყავი და ის ჩემთან...თავი დაბლა დახარა და ტუჩზე ძალიან ნაზად მაკოცა...არ შევწინააღმდეგებივარ რადგან ეს მეც მინდოდა.
-ჩემი გოგო ხარ გახსოვდეს...ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ..სიყვარულზე მეტადაც კი
-შენ კი ჩემი ბიჭი ხარ..და იქნები სულ...ჩვენ ვერაფერი დაგვაშორებს..სიკვდილიც კი
-მე შენ-ჩვენ...სამუდამოდ
გულზე მივიხუტე და გულის ცემას ვუსმენდი.საწოლზე ჩამოჯდა და თვალებში შემომხედა
-სალომე მომიყევი რა მოხდა სანამ არ გნახულობდი
რეალობას დავუბრუნდი და გამახსენდა რომ რეზიზე მათხოვებდნენ.ყველაფერი ისევ ახლიდან დაიწყო.ბედნიერება ხო დიდი ხნით არ გრძელდება.ტკივილისგან ცრემლები წამომივიდა
-რატო ტირიხარ..რა მოხდა ასეთი?
-ხოიცი რო გითხარი იმ დღეს სტუმრებზე
-კი მახსოვს რამოხდა?
-დედაჩემმა და მამაჩემმა ილაპარაკეს და გადაწყვიტეს რომ...
ლაპარაკი საშინლად მიჭირდა.
-გადაწყვიტეს რომ რეზიზე გამათხოვონ
ცრემლებმა იფეთქა.ვეღარ შევძელი შეკავება.მოიწია და ჩამეხუტა
-მაკოცე
ძლივს ამოვისლუკუნე,ჩემს ტუჩებს დაეწაფა და თითქოს ტკივილიც გაქრა.
-ვიცი თორნიკე.ვიცი რო ძალიან ძნელია.დამიჯერე მე შენზე მეტად მიჭირს
-გამოსავალს ერთად ვიპოვით
-ამ შემთხვევაში გამოსავალი არ არსებობს
-გამოსავალი ყველა შემთხვევაში არსებობს
-რას მთავაზობ?
-ჩემთან წამოხვაალ?
ჯერ კიდევ არ მეჯერა მისი სიტყვების.
-რათქმაუნდა
გავუღიმე და თავი მის მხარზე ჩამოვდე
-მაშინ წამოდი
ხელი მტაცა და საწოლიდან წამომაყენა.გაოცებული ვუყურებდი ის კი სიცილის მეტს არაფერს აკეთებდა.თან ჩემი ხელი ეჭირა და არაფრის დიდებით არ მიშვებდა
-კი მაგრამ სად მივდივართ?
-მე ვიპოვე გამოსავალი...შენ ჩემთან წამოხვალ
-მიყვარხარ...ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ
ხელი მოვკიდე და გავყევი
გაგრძელება იქნება