რუსეთმა აფხაზეთი და სამაჩაბლო ტორტივით ჩამოგვაჭრა - ანრი ჯოხაძის გულახდილი ინტერვიუ პოლიტიკაზე
1 399 ნახვა
როცა მომღერალ ანრი ჯოხაძეს დავუკავშირდი და პოლიტიკაზე საუბარი ვთხოვე, თავიდან უარი მითხრა, მაგრამ მოგვიანებით მაინც დამთანხმდა, თუმცა აღიარა, რომ პოლიტიკაში კარგად ვერ ერკვევა. მიუხედავად ამისა, უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებს თვალყურს ადევნებს და იქაური მეგობრების მხარდასაჭერად მუსიკალური ვიდეორგოლიც გადაიღო.
- ანრი, ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურ მოვლენებზე რა აზრის ხარ?
- რაიმე სახის პოლიტიკური მოსაზრება უნდა მქონდეს? სიმართლე გითხრა, არც ერთი ხელისუფლების მიმართ ჩასაფრებული არ ვარ, რომ მათ რაიმეზე მივუთითო ან მათ მიერ გაკეთებულ საქმეებზე მოსაზრება მქონდეს. ჩემი აზრით, ცხოვრება ჩვეულებრივად მიდის, თუმცა ბოლო დროს ხალხს მატერიალურად ცოტათი გაუჭირდა. ჩემ ირგვლივ, იგივე სამეზობლოში, საკმაოდ ბევრი ადამიანი უმუშევარი დარჩა. როგორც ჩანს, ამ მხრივ ქვეყანაში საქმე კარგად ვერ მიდის. ისე, რაღაცები გაიოლდა კიდეც. მაგალითად, პატრული მძღოლებთან ისეთი "ჩასაფრებული" არ არის, როგორიც ადრე იყო. ამას ახალბედა მძღოლებისგან ვისმენ, თორემ მე პატრული არც ადრე მაწუხებდა და არც - ახლა. ისე, ადრე უფრო იყო ასეთი ტენდენცია, რომ ნებისმიერ უმნიშვნელო დარღვევაზეც კი მკაცრ ზომებს იღებდნენ. დღეს ეს ყველაფერი შედარებით ნაკლებადაა. მგონი, აბსოლუტურად ნორმალურია, ათლარიანი ჯარიმის გამო საპატრულო მანქანა სახლამდე რომ არ მოგყვება. სხვა რა ხდება, ნამდვილად არ ვიცი... წინასაარჩევნოდ ხომ ამბობდნენ, ტარიფებს გავაიაფებთო და ველოდებით... არ მინდა, მოსახლეობა გამინაწყენდეს, მაგრამ ჩემი პროფესიისა და სტატუსის ადამიანები ტარიფების გაძვირება-გაიაფებაზე არ არიან დამოკიდებულები. ჩემთვის არსებითად არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ მოვა ხელისუფლების სათავეში. ისეთი პროფესიის ადამიანი ვარ, რომელიც საზოგადოებასა და ხალხს სჭირდება. აქედან გამომდინარე, საერთოდ არ მაღელვებს რისი ფასი მოიმატებს და რისი - დაიკლებს. 10 თეთრით გაძვირდება შაქარი თუ 20 თეთრით, ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, როგორმე შევძლებ მის ყიდვას. ეს საზოგადოების იმ ნაწილმა უნდა იკითხოს, ვინც მწვავე პოლიტიკური შეფასებებით გამოდის ხოლმე. ვერასდროს მთავრობას იმის გამო ვერ გავლანძღავ, თუ რატომ არ გააიაფეს საწვავი და კვერცხის ფასმა 3 თეთრით რატომ მოიმატა...
- ისეთი პროფესიის ადამიანი ვარ, რომელიც საზოგადოებას სჭირდებაო, თქვი. მგონი, პოლიტიკოსებსაც არანაკლებ სჭირდებათ შენი პროფესიის ხალხი. ოდესმე თუ გიმღერია რომელიმე პოლიტიკური გუნდის მხარდასაჭერად?
- მომღერალი ყველას სჭირდება, მით უმეტეს, - კარგი მომღერალი. რა თქმა უნდა, პოლიტიკური გუნდისთვის მიმღერია.
- რომელი გუნდისთვის იმღერე?
- შენ თვითონ არ იცი?
- ვიცი, მაგრამ თავად მითხარი.
- არავისთვის, ყოველთვის მხოლოდ ჰონორარის გამომუშავების მიზნით ვმღერი. ასეთ დროს, ეს დაკვეთაა და ამ დაკვეთაზე მომღერალი დიდი სიამოვნებით მიდის. როცა პოლიტიკური გუნდი ამა თუ იმ კონცერტზე მიწვევდა, საერთოდ არ ვინტერესდებოდი, თუ ვისი პარტია იყო, რადგან ეს ჩემთვის მეორეხარისხოვანია. როცა პოლიტიკური პარტია კონცერტში მონაწილეობას მთავაზობს, მთავარი ჰონორარის რაოდენობაა, რადგან მე თუ უარს ვიტყვი, სხვას მიიწვევენ, თუ ისიც უარს იტყვის, კიდევ სხვას დაპატიჟებენ. აქედან გამომდინარე, ნებისმიერ შოუბიზნესში ეს ძალზე ნორმალური პროცესია, რადგან არჩევნები სულ არის და კონცერტის გასამართავად ვიღაცას მომღერალი ყოველთვის სჭირდება.
- მით უფრო საქართველოში, სადაც შოუბიზნესი აღარ არსებობს და მომღერლები მხოლოდ
პოლიტიკურ კონცერტებზე თუ გამოხვალთ...
- პატარა ქვეყნებში ასე ხდება. როცა ქვეყანაში გაჭირვებული ხალხი ცხოვრობს და 3-5 ლარი არ გააჩნიათ, რომ რაიონში კონცერტს დაესწრონ, რასაკვირველია, მათთვის პოლიტიკური ცირკი უფრო პოპულარულია.
- უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებს თვალყურს ადევნებ?
- რასაკვირველია. ამ მოვლენებს ერთ-ერთ ძველ უკრაინულ სიმღერაზე გადაღებული კლიპიც კი მივუძღვენი, რომლის პრემიერაც ტელეკომპანია "იმედის" ეთერში შედგა. აღმოჩნდა, რომ ზუსტად იგივე სიმღერა ნინო სურგულაძესაც ჩაუწერია, მაგრამ ეს ერთმანეთისგან დამოუკიდებლად მოხდა. რასაკვირველია, ნინოს სიმღერა უფრო აკადემიური სტილისაა. დამიჯერეთ, რაც უკრაინაში ხდება, სარკისებურად აისახება საქართველოზე. მოქალაქეობრივი ვალიც არის, როცა შენი მეგობარი ქვეყნის ტერიტორიაზე დიდი ძვრები ხდება, მათი მისამართით მხარდაჭერა გამოხატო. თუ ვინმე მყავს საზღვარგარეთ მეგობარი, მათი უმეტესობა უკრაინელია. ამ კლიპის გადაღებაც ალბათ ამ ურთიერთობამ განაპირობა. იქაურმა მეგობრებმა ძალიან თბილად მიიღეს ჩემი ასეთი მხარდაჭერა.
- სექტემბერში საქართველომ ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებას ხელი უნდა მოაწეროს. შენი აზრით, ხომ არ არის მოსალოდნელი, რომ რუსეთმა ის აგრესია, რაც უკრაინაში გამოავლინა, საქართველოს მისამართითაც გამოხატოს?
- ასეთ დეტალებში ვერ ვერკვევი. რა ასოცირების ხელშეკრულებას გულისხმობ, არ ვიცი. საქართველომ ეს საფრთხე უკვე გადაიტანა და რუსეთმა ტორტივით ჩამოგვაჭრა ის ტერიტორიები, რაც ისტორიულად ჩვენ გვეკუთვნოდა და ჩვენი ჯარის საუკეთესო ნაწილიც ამოგვიხოცა. მაინცდამაინც სახლში უნდა შემოგვიცვივდნენ? ზოგიერთს რატომ ჰგონია, რომ რუსეთი ლანგრით მოგვართმევს აფხაზეთსა და სამაჩაბლოს? მე ეს ამბავი ძალიან მეეჭვება. მგონია, რომ საქართველოს ევროპაში ინტეგრაცია ნებისმიერი ქართველის სურვილი უნდა იყოს. ეს ინტეგრაცია იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ ჩახვიდე ევროპაში, სადაც უფასო ჰამბურგერები დაგხვდება? აქ სხვა ღირებულებებზეა ლაპარაკი. ხომ ხედავ, უკვე ერი გავქაჩლდით.
- ვერ მიგიხვდი - ეს ევროპასთან ინტეგრირების ბრალია?
- არ ვიცი, სად ვართ ინტეგრირებულები, მაგრამ სადღაც რომ გავიჭედეთ, ფაქტია. (იცინის).
ვფიქრობ, რომ საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობას, აუცილებლად უნდა ევროპა. საქართველოს მოსახლეობის ნახევარი სწორედ ევროპაშია გახიზნული. რუსეთი რომ კარგს არაფერს გვიშვრება, კი უნდა ხვდებოდეს ქართველი ერი და ხვდება კიდეც...
ნათია ჟივიძე
ჟურნალი ”გზა”
- ანრი, ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკურ მოვლენებზე რა აზრის ხარ?
- რაიმე სახის პოლიტიკური მოსაზრება უნდა მქონდეს? სიმართლე გითხრა, არც ერთი ხელისუფლების მიმართ ჩასაფრებული არ ვარ, რომ მათ რაიმეზე მივუთითო ან მათ მიერ გაკეთებულ საქმეებზე მოსაზრება მქონდეს. ჩემი აზრით, ცხოვრება ჩვეულებრივად მიდის, თუმცა ბოლო დროს ხალხს მატერიალურად ცოტათი გაუჭირდა. ჩემ ირგვლივ, იგივე სამეზობლოში, საკმაოდ ბევრი ადამიანი უმუშევარი დარჩა. როგორც ჩანს, ამ მხრივ ქვეყანაში საქმე კარგად ვერ მიდის. ისე, რაღაცები გაიოლდა კიდეც. მაგალითად, პატრული მძღოლებთან ისეთი "ჩასაფრებული" არ არის, როგორიც ადრე იყო. ამას ახალბედა მძღოლებისგან ვისმენ, თორემ მე პატრული არც ადრე მაწუხებდა და არც - ახლა. ისე, ადრე უფრო იყო ასეთი ტენდენცია, რომ ნებისმიერ უმნიშვნელო დარღვევაზეც კი მკაცრ ზომებს იღებდნენ. დღეს ეს ყველაფერი შედარებით ნაკლებადაა. მგონი, აბსოლუტურად ნორმალურია, ათლარიანი ჯარიმის გამო საპატრულო მანქანა სახლამდე რომ არ მოგყვება. სხვა რა ხდება, ნამდვილად არ ვიცი... წინასაარჩევნოდ ხომ ამბობდნენ, ტარიფებს გავაიაფებთო და ველოდებით... არ მინდა, მოსახლეობა გამინაწყენდეს, მაგრამ ჩემი პროფესიისა და სტატუსის ადამიანები ტარიფების გაძვირება-გაიაფებაზე არ არიან დამოკიდებულები. ჩემთვის არსებითად არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ მოვა ხელისუფლების სათავეში. ისეთი პროფესიის ადამიანი ვარ, რომელიც საზოგადოებასა და ხალხს სჭირდება. აქედან გამომდინარე, საერთოდ არ მაღელვებს რისი ფასი მოიმატებს და რისი - დაიკლებს. 10 თეთრით გაძვირდება შაქარი თუ 20 თეთრით, ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს, როგორმე შევძლებ მის ყიდვას. ეს საზოგადოების იმ ნაწილმა უნდა იკითხოს, ვინც მწვავე პოლიტიკური შეფასებებით გამოდის ხოლმე. ვერასდროს მთავრობას იმის გამო ვერ გავლანძღავ, თუ რატომ არ გააიაფეს საწვავი და კვერცხის ფასმა 3 თეთრით რატომ მოიმატა...
- ისეთი პროფესიის ადამიანი ვარ, რომელიც საზოგადოებას სჭირდებაო, თქვი. მგონი, პოლიტიკოსებსაც არანაკლებ სჭირდებათ შენი პროფესიის ხალხი. ოდესმე თუ გიმღერია რომელიმე პოლიტიკური გუნდის მხარდასაჭერად?
- მომღერალი ყველას სჭირდება, მით უმეტეს, - კარგი მომღერალი. რა თქმა უნდა, პოლიტიკური გუნდისთვის მიმღერია.
- რომელი გუნდისთვის იმღერე?
- შენ თვითონ არ იცი?
- ვიცი, მაგრამ თავად მითხარი.
- არავისთვის, ყოველთვის მხოლოდ ჰონორარის გამომუშავების მიზნით ვმღერი. ასეთ დროს, ეს დაკვეთაა და ამ დაკვეთაზე მომღერალი დიდი სიამოვნებით მიდის. როცა პოლიტიკური გუნდი ამა თუ იმ კონცერტზე მიწვევდა, საერთოდ არ ვინტერესდებოდი, თუ ვისი პარტია იყო, რადგან ეს ჩემთვის მეორეხარისხოვანია. როცა პოლიტიკური პარტია კონცერტში მონაწილეობას მთავაზობს, მთავარი ჰონორარის რაოდენობაა, რადგან მე თუ უარს ვიტყვი, სხვას მიიწვევენ, თუ ისიც უარს იტყვის, კიდევ სხვას დაპატიჟებენ. აქედან გამომდინარე, ნებისმიერ შოუბიზნესში ეს ძალზე ნორმალური პროცესია, რადგან არჩევნები სულ არის და კონცერტის გასამართავად ვიღაცას მომღერალი ყოველთვის სჭირდება.
- მით უფრო საქართველოში, სადაც შოუბიზნესი აღარ არსებობს და მომღერლები მხოლოდ
პოლიტიკურ კონცერტებზე თუ გამოხვალთ...
- პატარა ქვეყნებში ასე ხდება. როცა ქვეყანაში გაჭირვებული ხალხი ცხოვრობს და 3-5 ლარი არ გააჩნიათ, რომ რაიონში კონცერტს დაესწრონ, რასაკვირველია, მათთვის პოლიტიკური ცირკი უფრო პოპულარულია.
- უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებს თვალყურს ადევნებ?
- რასაკვირველია. ამ მოვლენებს ერთ-ერთ ძველ უკრაინულ სიმღერაზე გადაღებული კლიპიც კი მივუძღვენი, რომლის პრემიერაც ტელეკომპანია "იმედის" ეთერში შედგა. აღმოჩნდა, რომ ზუსტად იგივე სიმღერა ნინო სურგულაძესაც ჩაუწერია, მაგრამ ეს ერთმანეთისგან დამოუკიდებლად მოხდა. რასაკვირველია, ნინოს სიმღერა უფრო აკადემიური სტილისაა. დამიჯერეთ, რაც უკრაინაში ხდება, სარკისებურად აისახება საქართველოზე. მოქალაქეობრივი ვალიც არის, როცა შენი მეგობარი ქვეყნის ტერიტორიაზე დიდი ძვრები ხდება, მათი მისამართით მხარდაჭერა გამოხატო. თუ ვინმე მყავს საზღვარგარეთ მეგობარი, მათი უმეტესობა უკრაინელია. ამ კლიპის გადაღებაც ალბათ ამ ურთიერთობამ განაპირობა. იქაურმა მეგობრებმა ძალიან თბილად მიიღეს ჩემი ასეთი მხარდაჭერა.
- სექტემბერში საქართველომ ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებას ხელი უნდა მოაწეროს. შენი აზრით, ხომ არ არის მოსალოდნელი, რომ რუსეთმა ის აგრესია, რაც უკრაინაში გამოავლინა, საქართველოს მისამართითაც გამოხატოს?
- ასეთ დეტალებში ვერ ვერკვევი. რა ასოცირების ხელშეკრულებას გულისხმობ, არ ვიცი. საქართველომ ეს საფრთხე უკვე გადაიტანა და რუსეთმა ტორტივით ჩამოგვაჭრა ის ტერიტორიები, რაც ისტორიულად ჩვენ გვეკუთვნოდა და ჩვენი ჯარის საუკეთესო ნაწილიც ამოგვიხოცა. მაინცდამაინც სახლში უნდა შემოგვიცვივდნენ? ზოგიერთს რატომ ჰგონია, რომ რუსეთი ლანგრით მოგვართმევს აფხაზეთსა და სამაჩაბლოს? მე ეს ამბავი ძალიან მეეჭვება. მგონია, რომ საქართველოს ევროპაში ინტეგრაცია ნებისმიერი ქართველის სურვილი უნდა იყოს. ეს ინტეგრაცია იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ ჩახვიდე ევროპაში, სადაც უფასო ჰამბურგერები დაგხვდება? აქ სხვა ღირებულებებზეა ლაპარაკი. ხომ ხედავ, უკვე ერი გავქაჩლდით.
- ვერ მიგიხვდი - ეს ევროპასთან ინტეგრირების ბრალია?
- არ ვიცი, სად ვართ ინტეგრირებულები, მაგრამ სადღაც რომ გავიჭედეთ, ფაქტია. (იცინის).
ვფიქრობ, რომ საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობას, აუცილებლად უნდა ევროპა. საქართველოს მოსახლეობის ნახევარი სწორედ ევროპაშია გახიზნული. რუსეთი რომ კარგს არაფერს გვიშვრება, კი უნდა ხვდებოდეს ქართველი ერი და ხვდება კიდეც...
ნათია ჟივიძე
ჟურნალი ”გზა”
