ასეც ხდება რეალობაში (3)
2 451 ნახვა
მალე იმ ადგილთან მიმიყვანა სადაც ერთმანეთი გავიცანით
-გახსოვს?
შემომხედა და გამიღიმა.
-რათქმაუნდა.ამ დღეს და ამ ადგილს რა დამავიწყებს
მოიწია და შუბლზე მაკოცა
-ახლა რა იქნებაა?
-ახლა ჩვენ ვიქნებით ერთად.ახლა ვერავინ შეძლებს დაგვაშოროს.ახლა ბედნიერება დადგება
მსიამოვნებდა მისი ნათქვამი.გულზე მივეკარი და გავინაბე.სახლში შემიყვანა.სავარძელზე მოვკალათდით
-გინდა ჩაი გაგიკეთო?
-მინდა
თბილი ლიმონიანი ჩაი მომიტანა და გვერძე მომიჯდა
-ძალიან მიყვარხარ
ჩაი მაგიდაზე დადო და მომეხვია.მეც დავდე ჩაი მაგიდაზე და თავი მისკენ შევატრიალე.დიდი ხანი ვუყურებდით ერთმანეთს თვალებში.ვგრძნობდი როგორ მეხებოდა სახეზე მისი სუნთქვა სულ უფრო და უფრო.ჩვენი სახეები ნელ-ნელა ერთმანეთისკენ მიდიოდნენ და ბოლოს ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.ვერ ვიტყვი რომ ეს ნაზი კოცნა იყო.ეს იყო უფრო რაღაც სხვა,უფრო ვნებით სავსე და გიჟური.უკან გადავიხარე და სავარძლის სახელურზე ჩამოვდე თავი.ისიც წამში მომიახლოვდა და ჩემს ზემოდან მოექცა.კოცნას არ წყვეტდა.ამასთან მაისურის გახდა დაიწყო რაც უფრო მეტ სიამოვნებას მანიჭებდა.ბოლოს მოხდა ის რაც გარდაუვალი იყო.მოხდა ის რამაც დიდი ბედნიერება მომანიჭა.ერთად ვიყავით და ერთმანეთით ვთბებოდით.ჩემი აზრით ამაზე დიდი ბედნიერება აღარ არსებობს.როცა გყავს და ყავხარ.ეს არის ის მომენტი როცა გინდა რო აღარასოდეს დასრულდეს.
დილით მისმა კოცნამ გამაღვიძა.ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი რომ ეს სინამდვილე იყო.თვალები გავახილე და ის რომ დავინახე მივხვდი რო ეს ცხადში ხდებოდა.მისი თვალების დანახვა ყველაფერს ცვლიდა.წამოვიწიე და ვაკოცე.მერე ხელები მოვხვიე და ისევ თავი ბალიშზე დავდე.
-ბედნიერი ხარ?
-ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ვარ
ვუთხარი და წინ დავუჯექი...ისევ ნაზად მაკოცა და ხელები მომხვია...
-არ გშიაა? გინდა რამეს მოგიმზადებ?
-ჩემ ფიქრებში და გულში ხარ
-აჰაჰაა..ეხლავე მოგიმზადებ
სამზარეულოში შევედი და მომზადება დავიწყე.ცოტახანში წელზე შეხება ვიგრძენი.არ ველოდებოდი და ცოტა შევცბი,ამაზე სიცილი დაიწყო
-რა გაცინებს?? გული რო გამიხეთქე
-სიმართლე გითხრა ეხლა შენ სახეზე უფრო ძალიან მეცინება
-აჰაჰაა რა სასაცილოა
-მოიცა..შენ რა გეწყინაა?
შემომხედა მოწყენილი სახით...ხმას არ ვცემდი.თავი მაღლა ამააწევინა და თვალებში ჩამხედა.რომ დავინახე თვალები ცრემლებით ავსობოდა.ამაზე გული ამიჩუყდა და ჩავეხუტე
-შენ რა მართლა გამიბრაზდი? ხოიცი რო გეხუმრე
-ვიცი..და შენ მართლა ტირილს აპირებდიი?
სიცილით ვუთხარი და ისევ საქმეს დავუბრუნდი
-ბიჭებიც ტირიან
მითხრა და სამზარეულოდან გავიდა.დივანზე ჩამოჯდა და ტელევიზორის ყურება დაიწყო.ამასობაში მეც ყველაფერი უკვე მზად მქონდა და მაგიდის გაშლას შევუდექი...ყველაფერი დავაწყე მაგიდაზე და თორნიკეს დავუძახე
-თორნიკე მოდი ყველაფერი მზადაა
სამზარეულოში შემოვიდა.დადგა და შტერივით ყურება დამიწყო.ამაზე გამეცინა
-ეგრე რატო მიყურეებ?
თითქოს ჩემი არ ესმისო.ისევ განაგრძნობდა ყურებას
-თორნიკე იცოდე ეგრე ნუ მიყურებ..რა მოხდაა?
-ერთი სული მაქვს როდის გახდები ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედა
მის ნათქვამზე გამეღიმა
-დებილო.მე კიდე მეგონა რამე მოხდათქო...მოდი დაჯექი
მაგიდას მოვუჯექით..საუბარი მან დაიწყო
-დედაშენს ან მამაშენს ხომ არ დაურეკიათ?
-არა რაიყოო?
-არაფერი ისე ვიკითხე
-კარგი
საუზმობას მოვრჩით და ტელევიზორს მივუჯექით
-აუუ სუ სახლში ყოფნა ძალიან მოსაბეზრებელია
-გპირდები ხვალე სასეირნოდ აწაგიყვან
-სად წამიყვან?
-მთელს ტყეს მოგატარებ.ულამაზეს ადგილებს განახებ..
-მიყვარხარ...ძალიან მიყვარხარ
-მეც ძალიან მიყვარხარ...შენ ხარ ერთადერთი გოგო რომელიც ასე მიყვარს
-აჭარბებ
-არ ვაჭარბებ სიმართლეს გეუბნები
ჩემმა ტელეფონმა დარეკა.ვიცოდი დედაჩემი იყო და არ მქონდა მისი ჩხუბის თავი
-არ უპასუხეებ?
-არ მაქვს ჩხუბის თავი
-უპასუხე იქნებ რა უნდა
-კარგი
ძალები მოვიკრიბე და ტელეფონს ვუპასუხე
-რა გინდა დედა
-.....
-რაა?
ტელეფონი ხელებიდან გამივარდა.მთელს ტანში მაკანკალებდა.თორნიკე შეშინებული მომვარდა
-რა მოხდაა?
-აქ არიან..ჩემი წაყვანა უნდათ
ცრემლები წამომივიდა ვეღარ ვწყნარდებოდი
-სხვა გამოსავალი სამწუხაროდ არ არის...უნდა გახვიდე
-მაგას როგორ მეუბნებიი?
-გეუბნები იმიტომ რომ სხვა გზა მართლა არ გვაქვს
-ხო მითხარი გამოსავალი ყოველთვის არსებობსო?
-სალომე დამიჯერე და გადი...გთხოვ.არ მინდა ჩემს გამო ოჯახთან იჩხუბო
-მაგრამ მე შენ ძალიან მიყვარხარ
-ვიცი და მეც ძალიან მიყვარხარ ჩემო პრინცესა..ახლა კი გადი
-მითხარი რო არ მიმატოვებ.გთხოვ მითხარი
ვსლუკუნებდი და მთელი ძალით ვეხვეოდი
-არასდროს მიგატოვებ..უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ
-ვერც მე ვიცოცხლეს...არ დამტოვო
-არ დაგტოვებ..ოღონდ ეხლა გადი.მოვიფიქრებ რამეს
-კარგი...
გარეთ გავედი სადაც მამაჩემი და დედაჩემი მელოდებოდნენ.დამინახეს თუარა დედაჩემი ჩემსკენ წამოვიდა მაგრამ მაშინვე მოვიშორე
-გადი
ვუთხარი და მამასთან მივედი
-წამოდი სახლში სალომე
-მიყვარს მამა ძალიან მიყვარს
უკან გავიხედე და ფანჯარაში თორნიკეს დაღვრემილი სახე დავინახე..
დედაჩემი მომიახლოვდა და მიყვირა
-არარის სიყვარულის ღირსი დამიჯერე
-რატო დედა რატოო??
-იცი საერთოდ შენი ძმა ვინ მოკლაა?
ძარღვებში სისხლი გამეყინა.აზროვნების უნარი დავკარგე.არ მინდოდა მომესმინა ის სიტყვები რაც დედაჩემს უნდა ეთქვა
-შენი ძმა მან მოკლა
მითხრა და მუხლებით ძირს დაეცა..მამაჩემი მივარდა და წამოაყენა.მე კი უკვე აღარაფერი შემეძლო.გაშეშებული ვიდექი და ერთ წერტილს მივშტერებოდი.გამახსენდა ჩემი ძმა..ყველაფერი ახლიდან დაიწყო.მისი ყოველი ფრაზა მესმოდა...ამ წუთებში მინდოდა თორნიკე მომეკლა.მომეკლა იმიტომ რომ ცხოვრება დამინგრია.ხო იცოდა როგორ მტკიოდა გული.მაშინ რატომღა იყო ჩემთან? თავში უამრავი კითხვა ამომიტივტივდა.მაგრამ ყველაზე ცუდი ის იყო რო ამ კითხვებზე პასუხებს მხოლოდ თორნიკესგან გავიგებდი.ადამიანისგან რომელიც ძალიან მიყვარდა.სულ რამოდენიმე საათის წინ ჩვენ ძალაინ ბედნიერები ვიყავით.ახლა კი...ახლა ყველაზე უბედური ვარ.ცხოვრებაში ერთხელ შემიყვარად.და ესეც ის ადამიანი აღმოჩნდა რომელმაც ჩემი ძმა მოკლა...ვიგრძენი როგორ დავენარცხე მიწაზე.თავი საშინლად მტკიოდა.მარტო დედაჩემის კივილის ხმა მესმოდა.ცოტახანში ყველაფერი გათავდა.ყველაფერი გაშავთეთრდა.დაკარგა ყველაფერმა აზრი.ჩემი ძმა დავინახე.ჩემს საწოთან იდგა და ტიროდა.თუმცა რაზე ვერ გამერკვია.ჩემი გაყინული ხელი ეჭირა და ტიროდა.მივხვდი რაშიც იყო საქმე...მე გარდავიცვალე...
მაგრამ ცოტა ხანში ყველაფერი შეიცვალა.ვიღაცამ ხელი მკრა და დამაბრუნა აქ...დედამიწაზე.ვიგრძენი ჩემი სული სხეულს როგორ შეუერთდა.ისევ საშინლად მტკიოდა თავი...ცოტახანში თვალი გავახილე.გავაცნობიერე რო საავადმყოფოში ვიყავი.ექიმების ხმა მესმოდა გარედან.ყური დედაჩემის ტირილსაც მოვკარი რომელსაც მამაჩემი აწყნარებდა
-არ უნდა მეთქვა..ცხოვრება დაუნგრია
-შენ არაფერი დაგიშავებია.მას თავისი ძმის მკვლელი შეუყვარდა
„თავისი ძმის მკვლელი შეუყვარდა“..ეს სიტყვები გამუდმებით მიტრიალებდა თავში და უფრო მეტ ტკივილს მაყენებდა.პალატაში დედაჩემი შემოვიდა.თავი მაღლა წამოვწიე და დავინახე.გული დამეწვა მის დანახვაზე.იმდენად განადგურებული იყო რომ ძლივს დადიოდა
-მაპატიე შვილო..მაპატიე ასეთ ვითარებაში რომ გაიგე
ძლივსღა ლაპარაკობდა.თავი გულზე დამადო და მწარედ ატირდა.მეც ავტირდი
-გთხოვ მითხარი რომ მაპატიე..შენი სიჩუმე სიკვდილის ტოლფასია
აღარ შემეძლო დედის ნახვა ამ მდგომარეობაში...
-გპატიობ
თავი ვაწევინე და შუბლზე ძალიან მხურვალედ ვაკოცე.ხელები შემომხვიე და მთელი სითბოთი მიმიხუტა გულზე...მისი სითბო ვიგრძენი.ძალიან მონატრებული სითბო,რომელიც ძალიან მჭირდებოდა.ყოველთვის დედაჩემი და მამაჩემი ჩემი ძმისადმი უფრო იჩენდნენ ხოლმე ყურადღებას ვიდრე ჩემდამი.მე კი ესეც მიყვარდა.მიყვარდა როცა ჩემს ძმას უფრო ეხუტებოდნენ ვიდრე მე...სხვას ალბათ შეშურდებოდა...უბრალოდ ვიცოდი რომ მეც ვუყვარდი და ისიც..მე იმით ვიყავი ბედნიერი ჩემი ძმა ასე ძალიან რო უყვარდათ...
გადიოდა წუთები,წამები,საათები და დღეები...დღეები მისდევდა დღეებს...ჩემი ტკივილი კი არ ნელდებოდა.არამედ უფრო და მატულობდა...მინდოდა შური მეძია ჩემი ძმის სიკვდილის გამო.მე ხომ დავიფიცე რო შურს ვიძიებდი...მაგრამ შური უნდა მეძია იმ ადამიანზე რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა....კარზე დააკკუნეს და რეზი შემოვიდა ვარდებით ხელში.მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.
-როგორ ხარ პრინცესაა?
არაფრის თქმა არ შემეძლო...უბრალოდ თავი დავუქნიე
-დედაშენმა რო დამირეკა და მითხრა რაც მოხდა ძალიან ვინერვიულე და ეგრევე წამოვედი..ვიცი რაც მოხდა იმ ბიჭთან
-გთხოვ მას ნუღარ მიხსენებ
-გპირდები რო ამის მერე აღარ გიხსეენებ.უბრალოდ მინდა გითხრა რო ჩემთან ბედნიერ იქნები.მე ყველაფერს გავაკეთებ.ორ კვირაში ჩემი ცოლი გახდები და ყველაფერი შეიცვლება
ახლა თორნიკეს სიტყვები გამახსენდა „ერთი სული მაქვს როდის გახდები ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედა“...ცრემლები წამომივიდა,მაგრამ რეზიმ მომწმინდა.გამიღიმა და ისევ შუბლზე მაკოდა..ოთახში დედაჩემი და მამაჩემიც შემოვიდნენ
-როგორ გრძნობ თავს სალომე?
მოვიდნენ და სათითაოდ გადამკოცნეს.
-როდის გამწერენ აქედან? უკვე აღარ შემიძლია სუ წოლა...გული მერევა აქაურობაზე
-საქმე ის არის რო ძლიერი ტვინის შერყევა გქონდა...არ ვიცი ცოტაც უნდა მოიცადო
-რას ვუცადოო? დავიღალე მოცდით..ახლავე დაელაპარაკეთ ექიმს და უთხარით აქედან გამწეროს...ძალიან ცუდად ვარ
-სალომე რასაც ექიმი იძახის ისე უნდა მოვიქცეთ თორე უარეს დღეში აღმოჩნდები
-ამაზე უარესი უკვე აღარაფერია
ვიყვირე და ისტერიკული ტირილი დავიწყე.მშობლები შეშინებულები მიყურებდნენ.ვერაფრით ვეღარ დამაწყნარეს.ბოლოს ექიმს დაუძახე.ექიმი შემოვიდა და დამაწყნარებელი გამიკეთა.მალევე ჩამეძინა.მერე უკვე აღარაფერი მახსოვდა გონზე რო მოვედი პალატაში დედაჩემი იჯდა..რო დაინახა გავიღვიძე ეგრევე ჩემსკენ წამოვიდა და შუბლზე მაკოცა...
-ისევ საავადმყოფოში ვარ? ხო გითხარით რო არ მინდა აქ ყოფნაა?
-დაველაპარაკეთ ექიმს და დღესვე გაგწერს თუ შენ კარგად იქნები
-კარგად ვერ ვიქნები...ახლავე წავიდეთ.სახლში მინდა ძალიან
ჩემი ნივთები ავიღე და სახლში წავედით.ახლაღა მივხვდი როგორ მომნატრებოდა იქაურობა.სახლს ვათვალიერებდი და ვტკბებოდი,,,
-სალომე არ გშიაა?
-მშია,,კიდევ კარგი იმ საავადმყოფოდან გამოვახწიეთ თორე იმ საჭმელების ატანა უბრალოდ შეუძლებელი იყო...
-მორჩი წუწუნს სალომე...დაბლა შეჭამ?
-არ მინდა ოთახში ავალ
-რამდენი ხანია ჩვენთან ერთად არ გიჭამია დედა
-კარგი შევჭამ თქვენთან ერთად
რამდენი ხანია ასე ერთად არ გვისადილია.საჭმელს პირი დავადე თაუარა ვიგრძენი გულის რევის შეგრძნება.ეგრევე პირზე ხელი ავიფარე და საჭირო ოთახში გავიქეცი.დედაჩემი კარზე მიბრახუნებდა და მეძახდა.სარკეში ჩავიხედე.თვალები სულმთლად ჩაშავებული მქონდა.აღარ ვგავდი იმ სალომეს ადრე რომ ვიყავი.თუმცა რა გასაკვირია.სახეზე ცივი წყალი შევისხი და გამოვედი.
-რამოგივიდა სალომეე?გული რატო აგერიაა?
-მოვიწამლე
-რითი მოიწამლე არაფერი გიჭამია
-ვაიმეე ხო გითხარი დედაა საავადმყოფოს საჭმელები მვნებს მეთქი..ეტყობა იმან მომწამლა
-იმედია
ოთახში ასასვლელად მოვემზადე როცა მამაჩემმა გამომძახა
-აღარ ისადილებ სალომეე?
-არა.რაღაც მუცელი ამტკივდა.წავალ წამოვწვები
ოთახში ავირბინე და საწოლზე წამოვწექი.დავეჭვდი,საავადმყოფოში პირი არაფრრისთვის დამიდია არც აქ მიჭამია არაფერი.ნეტავ რატო ამერია გულიი?...ღმერთო ოღონდ ის არ იყოს რასაც მე ვფიქრობ...ტელეფონი ავიღე და ელენეს დავურეკე
-ელენე შეგიძლია მოხვიდე ჩემთაან?
-რათქმაუნდა საყვარელო..მოვდივარ
ცოტახანში კარების ხმა გავიგე.დაბლა ჩავირბინე,რათქმაუნდა ელენე იყო.შემოვიდა თუარა გადავკოცნე
-ეს გოგონა ვინარის?
-დედა ეს ელენეა ჩემი მეგობარი.მოვიწყინე და მეთქი დავურეკავ და გამოვა გამამხიარულებსთქო
-აა გასაგებია
ელენეს გაუღიმა.მაშინვე ვტაცე ხელი,ოთახში ავიყვანე და კარები შიგნიდან ჩავკეტე.
-რაღაც არ მომწონს შენი საქციელი..მოხდა რამეე?
-მოხდა...მოდი ჩამოჯექი
-მომიყევიი ხო იცი მე გაგიგებ
ყველაფერი მოვუყევი.მოყოლა რო დავამთავრე თვალებში შევხედე.ისეთი დაბნეული მეჩვენა როგორც მე ვიყავი ამ ამბის გაგებისას…
-არცც კი ვიცი რა გითხრა
-არაფრის თქმა არარის საჭირო.ისედაც ყველაფერი ნათელია..უბრალოდ მომეხვიე გთხოოვ
რათქმაუნდა ეგრევე მომეხვიე.მეც ხელები მოვხვიე და თვალები დავხუჭე
-ეგ ყველაფერი კიი მაგრამ გული რატო აგერიაა?
-მე ვფიქრობ მოვიწამლე
-მაგრამ შენ თორნიკესთან იწექი...ამიტომ გამორიცხული არაფერია
-ნუ მიხსენებ მაგ ნაძირალის სახელს
-შენ გასაღიზიანებლად არ მიხსენებია.უბრალოდ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს ხოიცი
-ვიციი
თავი დაბლა დავხარე...
-ტესტი იყიდე.და გაიგებ ორსულად ხარ თუ მოწამლული
-არ მინდა...არ მინდა ორსულად ვიყოო გესმისს? არ მინდაა..
-შენს ნდომაზე არარის დამოკიდებული...გინდა ჩავალ აფთიაქში და ტესტს ამოგიტან
-კარგი
სანამ მოვიდოდა ნერვიულობისგან ფრჩხილები დავიჭამე..აქეთ-იქით დავდიოდი და თავში ათასი რამე მიტრიალებდა.როგორც იქნა შემოვიდა ოთახში და ტესტიც მოიტანა
-შედი სააბაზანოში მიდი
-პასუხს როდის გავიგებ?
-ნახევარ საათში
სააბაზანოდან გამოვედი და მოუთმენლად ველოდებოდი როდის გავიდოდა ნახევარი საათი
-დროს ვნახოთ
-გთხოვ შენ ნახე მე ცუდად ვარ
თვალებზე ხელი ავიფარე...მინდოდა ეთქვა რომ ორსულად არ ვარ მაგრამ :
-არ ვიცი კარგი ამბავია თუ არა,მაგრამ ორსულად ხარ
თვალებიდან ხელები ნელა ჩამოვწიე.ტურებს ვერ ვუჯერებდი.ცრემლები წამომივიდა.ცოტახანში კი ტირილი დავიწყე.მუცელში ჩემი ძმის მკვლელის შვილი მყავდა...არ მჯეროდა.ჩემი თავი შემზიზღდა..
-ეს როგორ გავაკეთე...ღმერთო ჩემო
-შენ არ იცოდი ვინც იყო...ან იქნებ რა მიზეზი ქონდა ამისთვის
-მან ძმა მომიკლა..შენც იცი როგორ განვიცდი ამ ამბავს.ამიტომ რა მიზეზიც გინდა ქონდეს მე არ მაინტერესებს
-ჩემი გულუბრყვილო გოგო
-ახლა რა უნდა ვქნა ელენეე? ბავშვი მოვიშოროო?
-რასამბობ..ყველაზე დიდი ცოდვაა.რათქმაუნდა არ მოიშორებ
-მშობლები რო გაიგებენ არც კი წარმომიდგენია რაც მოხდება
-ბავშვს არ მოიშორებ...მანამდე რამეს მოვიფიქრებთ აი ნახავ
-კარგი..მიყვარხარ.შენ რო არ მყავდე მოვკვდებოდი
-მე კი შენ მთელი ღამე ელენე ჩემთან დარჩა.ჩემს გვერძე დავიწვინე და ჩახუტებულებმა დავიძინეთ..დილით ელენემ გამაღვიძა
-რამდენი ხანია გძინავს რაიყო ერთი საათია გაღვიძებ და ვერ გაგაღვიძე
-ოო რავიცი რაა
-ალბათ ორსულობამ იცის
თქვა და ჩაეხინა.გავბრაზდი და ბალიში ვესროლე
მალე მისი წასვლის დროც დადგა..რათქმაუნდა ბევრი ვეხვეწე დარჩენილიყო მაგრამ ვინ მომისმინა
-კარგად მიყვარხარ.თავს და პატარას მოუფრთხილდი იცოდე
-ოხ ენას ამოგაძრობ
-კარგად ნანა დეიდა
-კარგად იყავი შვილო
უთხრა დედაჩემმა და გაუღიმა.გამიკვირდა დედაჩემისგან...
-დედა მოხდა რამეე?
-არაფერი.უბრალოდ შენი მეგობარი ძალიან მომეწონა და ძალიან გამიხარდება ხშირად თუ მოიყვან ხოლმე...ისე ამდენი ხანია არ გყოლია მეგობარი.ალბათ უცდიდი ერთს და საუკეთესოს
-ნამდვილად.ლოდინი ღირდა
გავუღიმე და ოთახში შევედი..არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.დრო რითი გამეყვანა.წამოვწექი და დავიწყე ფიქრი...მუცელზე ხელი დავიდე...წარმოვიდგინე რა იქნებოდა მომავალში.წარმოვიდგინე რამხელა მუცელი მექნებოდა რამოდენიმე თვეში.წარმოვიდგინე როგორ გავზრდიდი ბავშვს თორნიკეს გარეშე და ცრემლები წამომივიდა...კარზე კაკუნის ხმა მომესმა.მაშინვე ცრემლები მოვიწმინდა და საწოლზე წამოვჯექი
-შემოდით
ოთახში რეზი შემოვიდა დიდი ვარდისფერი დათუნიით
-ვაიმე რეზი რა საყვარელია
-ვიცოდი რო მოგეწონებოდა.თან ნახე ამ დათუნიას თავისი პატარა შვილიც ყავს
ამ სიტყვებზე გული ამიჩუყდა და ცრემლები წამომივიდა
-რა მოგივიდა სალომეე? არ მოგეწონაა რამეე?
-არა როგორ არა.უბრალოდ რაღაცა გამახსენდა..არაფერია
-შენი დათუნია საით დავდოო?
-კამოდის თავზე დადე.იქ უფრო მოუხდება
-ეს პირველი სიურპრიზია...მეორეც მაქვს შენთვის
-ვაიმე მართლაა?
-თუ გავითვალისწინებთ იმას რო ორი რამოდენიმე დღეა არაფერი გიჭამია...მზარეულს დავაბარე შენი საყვარელო ტორტი გამოეცხო
მოსამსახურეს დაუძახა და ჩემი საყვარელი შოკოლადის ტორტი მოატანინა წვენით...ეს ის იყო რაც ეხლა ძალიან მჭირდებოდა
-მადლობა რეზი...ახლა ძალიან მინდოდა
-ნახე რა გემრიელია
ტორტი გაჭრა და ერთი ნაჭერი თეფშზე დამიდო...ერთი ნაჭერის მოვრჩი თუარა მეორეც მომინდა
-ვხედავ ძალიან გდომებია
მითხრა და გამიღიმა
-რამდენი ხანია არ მიჭამია.მარტო ის მახსოვს პატარაობაში ყოველ ჩემს დაბადებისდღეზე რო მყიდულობდნენ...
ვუთხარი და გავიცინე
-კარგი ბავშვობა გქონდაა?
-ვერ ვიტყვი საუკეთესოთქო...მაგრამ კარგი ბავშვობა მქონდა.თუნდაც იმიტომ რომ ჩემი ძმის გვერდით ვიყავი.პატარაობაში ჩემი ძმის გვერდით არც თუ ისე დიდ დროს ვატარებდი.რომ მცოდნოდა ასეთი რამ მოუვიდოდა საერთოდ არ მოვშორდებოდი გვერდიდან
-ძალიან მწყინს რაც შენს ძმას დაემართა.მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში რომ გხედავ ეს არ მომწონს
ამაზე ოდნავ გამიღიმა.
-რა საყვარელი ღიმილი გქონია შენ კი სულ ტირიხარ
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რის ფასად მიჯდება ეს ღიმილი...
-არაუშავს ყველაფერი მოგვარდება..მთავარია გჯეროდეს მისი
-ყველაფერი კარგად იქნებაა?
-ყველაფერი კარგად იქნება დამიჯერე
ერთად ძალიან დიდი ხანი გავატარეთ.ძალიან ბევრ თემაზე ვილაპარაკეთ.რაც მთავარია არ დავღლილვარ მასთან ყოფნით.პირიქით მსიამოვნებდა კიდეც.ერთ კვირაში ჩემი ქმარი უნდა გამხდარიყო მე კი მის მიმართ მხოლოდ მეგობრული ურთიერთობა მქონდა.არ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა.მაგრამ ვერ შევძლებდი მის გვერდით ბედნიერი ვყოფილიყავი.ერთადერთი ადამიანი ვინც ცხოვრებაში მიყვარდა ეს იყო თორნიკე.ერთადერთი და უკანასკნელიც...რეზის წასვლის დროც მოვიდა.
-ხვალე კიდევ შემოგივლი.იმედია აღარ იტირებ და კარგ ხასიათზე დამხვდები
-არვიცი ვნახოთ...
-წინასწარ ტკბილი ძილი
-შენც ტკბილი ძილი და კარგად
-ხვალამდე
მოვიდა ლოყაზე მაკოცა და კარები გაიხურა.ჩამოვჯექი საწოლზე და დავიწყე ისევ ფიქრი.ფიქრი თორნიკეზე.გამახსენდა რო მითხრა მეც და მომიკლესო...ძალიან დამაინტერესდა რატომ მოუკლეს და...ან ქონდა თუარა კავშირი ამ ყველაფერს ჩემი ძმის სიკვდილთან...დასაძინებლად დავწექი.მაგრამ ვერ ვიძინებდი...გული სულ უფრო და უფრო მიჩქარდებოდა...საცაა საგულედან ამოვარდებოდა და აი მიზეზიც:
ხმაური შემომესმა უკნიდა.ახლა გამახსენდა თორნიკე რო იპარებოდა ხოლმე ჩემთან ფანჯრიდა.ვიფიქრე მეჩვენებათქო,მაგრამ ხმაური რამოდენიმეჯერ განმეორდა,ახლა უკვე დავრწმუნდი რომ ის ჩემთან იყო.არ მინდოდა გადავბრუნებულიყავი და მისი თვალები დამენახა...ვგრძნობდი ჩემთან როგორ მოიწევდა.მის სუნს სულ უფრო და უფრო ახლოს ვგრძნობდი.ბოლოს გადავტრიალდი და თვალებში შევხედე...
ვუყურებდი თვალებში და ვხვდებოდი არც ის იყო კარგ დღეში.ვხედავდი მასაც როოგრ სტკიოდა.მინდოდა ჩავხუტებოდი რათა ყველაფერი დამვიწყებოდა.რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი კიდეც,მაგრამ ეგრევე გაიღვიძა შურისძიებამ და უკან დავინახე.ამაზე ცრემლები წამოუვიდა.მეც ვეღარ მოვითმინე და ტირილი დავიწყე
-რატო მოხვედი? გინდა ყველაფერი ახლიდან დაიწყოს? ვერ ხედავ რა დღეში ვარ?...მკვლელო
სიბრაზისგან ვეღარ ვაკონტროლებდი რას ვამბობდი
-გთხოვ მკვლელს ნუ მეძახი..დამიძახოს მთელსმა სამყარომ.თუ გინდა მაწამონ კიდეც,მაგრამ შენ მკვლელს ნუ დამიძახებ
-შენ მე ძმა მომიკალი.ადამიანი მოკალი.მერე ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი და ჩემი გულიც მოკალი..აბა რა ხარ ამიხსენი
-არ ვიცოდი ვინ იყავი.უბრალოდ ტყეში ერთიდაიგივე ადგილას აღმოვჩნდით.ეს რომ არა ვერ შეგხვდებოდი.მე მართლა არ ვიცოდი ვინ იყავი
-ახლა ხომ იცი ვინც ვარ..გთხოვ წადი..წადი ჩემი ცხოვრებიდან
-მე დაგპირდი რომ არასოდეს მიგატოვებდი.და ამას არც არასოდეს გავაკეთებ.იმიტომ რო მე შენ მიყვარხარ
-რომელ სიყვარულზეა ლაპარაკი
-ჩვენს სიყვარულზე
-ჩემი ძმა რატომ მოკალიი? მიპასუხე
შეიძლება ეს ძალიან ძნელი მოსასმენი იყოს
-მზად ვარ დაიწყე
საწოლზე ჩამოჯდა და მოყოლა დაიწყო
-რამოდენიმე წლის წინ...მშობლები ავტოკატასტროფაში დამეღუპა.საშინელი ტკივლი იყო ეს ჩემთვის.მერე გავიგეთ რომ ეს ვიღაცამ განზრახ გააკეთა.დავიწყე გამოძიება თუ ვინ შეიძლება ყოფილიყო ის ვინც მშობლები მომიკლა.მამაჩემის ძმაკაცისგან გავარკვიე რო მამაჩემს პოკერში დიდი ფული წაუგია.ამის გამო გადაეკიდნენ და მოსვენებას არ აძლევდნენ.მინდოდა მის კვალზე გავსულიყავი და გავედი კიდეც.ერთ დღესაც სახლში ნასვამი მივედი.იქ მარტო ჩემი და მყავდა დატოვებული.რამოდენიმე კაცი დამხვდა სახლში და მითხრეს რომ დას მომიკლავდნენ თუ თავს არ დავანებებდი.ვცდილობდი ჩემი და ყველანაირად დამეცვა მაგრამ მიდი დაცვა ვერ შევძელი...რამოდენიმე კვირაში დაც მომიკლეს...მერე ისევ მოვიდნენ ჩემთან და მითხრეს რო ახლა მე მომკლავდნენ თუ ერთ ტიპს არ მოვკლავდი...ჯიბიდან ახალგაზრდა ბიჭის სურათი ამოიღეს და მაგიდაზე დამიდეს.რათქმაუნდა არ ვიცნობდი.დავალებაზე ორნი გაგვიშვეს.შენი სახლისთვის უნდა გვეთვალთვალა.საღამო იყო შენი ძმა სახლიდან რომ გამოვიდა.მე ვუთვალთვალებდი მეორე კი იარაღს უმიზნებდა.შენი ძმა გამოვიდა თუარა სახლიდან სასეირნოდ ფეხით წავიდა.ეს ჩვენ ძალიან გვაწყობდა ამიტომ უკან გავყევით.ამდროს ტელეფონმა დამირეკა.უფროსმა მითხრა რომ შენი ძმა აღარ უნდა მოგვეკლა.გავთიშე ტელეფონი და მეორესთვის ვაპირებდი ამის თქმას,მაგრამ ორი ტყვია ერთად გაისროლა.ვეჩხუბებოდი,მაგრამ აზრი აღარაფერს ქონდა.მეორე ადგილიდან მალევე წავიდა.მე კი შენს ძმას მივუახლოვდი და ვცადე გადამერჩინა.არ ვიცი საიდან დ როგორ მამაშენის მანქანა გაჩერდა.გადმოვიდნენ თუარა მაშინვე გავიქეცი...მაგრამ ჩემი დამახსოვრება მოახერხეს....შენი ძმა მე არ მომიკლავს.იმედია ამის მერე მაინც გამიგებ
ძარღვებში სისხლი გამეყინა.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და რა მეთქვა.მას ხომ სეეძლო ჩემი ძმის გადარჩენა.მაგრამ,არა ის გაიქცა.თვა;ებიდან ცრემლები მომდიოდა.ვტიროდი ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში.ის კი ჩუმად იჯდა და ჩემგან რამის თქმას ელოდა.დავინახე მისი თვალიდან როგორ ჩამოვარდა რამოდენიმე ცრემლი და ხელებზე დაეცა.ორივე ვტიროდით...
-რატომ გაიქეციი? ხო შეგეძლო გადაგერჩინაა? რატომ გაიქეცი მიპასუხე...ის ხო შენს გამო მმოკვდა.რო გეშველა ახლა ხო აქ მეყოლებოოდაა?
-შენი მშობლები უკვე მოსულები იყვნენ.მეგონა გადაარჩენდნენ.მე კი იმიტომ გავიქეცი რო ვიცოდი ყველაფერი მე დამბრალდებოდა...
-არც კი ვიცი რა გითხრა.პირველად ვარ ასეთ სიტუაციაში..მაინც გამოდის რო ჩემი ძმა შენ მოკალი
-ისევ შენსას იმეორებ?...მე არავინ მომიკლავს
-მაშინ რატო გაიქეციი? თუ გინდოდა გადარჩენი არ მიატოვებდი..
-მინდოდა გადამერჩინა.მაგრამ არ გამომივიდა..უსამართლობა იქნებოდა სხვის მაგივრად მე დავეჭირეთ...გთხოვ მაპატიე
-არა არშემიძლია გაპატიო...შენ ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენე
უჯრიდან სურათი ამოვიღე სადაც მე და ჩემი ძმა ვიყავით.ცრემლებმა ისევ იფეთქა.სურათი გულზე მივიხუტე და ტირილი დავიწყე.
-გთხოვ დაწყნარდი.გეხვეწებიი
-რა ბედნიერები ვიყავით.რო მცოდნოდა ასე დაემართებოდა ერთ წამსაც არ დავტოვებდი მარტოს...
-შენი კარგად მესმის სალომე...მაპატიე
-წადი გთხოოვ...არ მინდა კიდევ დიდი ტკივილი მივაყენოთ ერთმანეთს.ამიტომ წადი გთხოოვ
-ჩემი ისევ არ გჯერაა?
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს?
-დიდი...გთხოვ მიპასუხე გჯერა თუარა ჩემი
-მჯერა...მაგრამ პატიება არ შემიძლია.ძალიან მინდა გაპატიო,მაგრამ გული არ გპატიობს გესმის?
-ყველაფერი მესმის..მე ყველაფერს გავაკეთებ რომ დაგიმტკიცო ჩემი სიყვარული
-მაგას როგორ აპირებ?
-ეგ მე ვიცი...ჩემს თავზე არ ვღელავ..მთავარი ჩემთვის შენ მაპატიო
-რამოდენიმე დღეში რეზის ცოლი გავხდები
-შენ გიყვარს რეზიი?
-შენც ხომ იცი რომ შენ მიყვარხარ...მაგრამ რა ვუყოთ ასე ისურვა უფალმა
-მთავარი ის კი არარის ვის გვერდით იქნები.მთავარია ვისზე იფიქრებ და ვინ გეყვარება...
-მართალი ხარ
-დრო ვერ შემიცვლის გრძნობას
-როგორ მინდა გაპატიო
-იმედია დრო რომ გავაა მაპატიებ..მე ყველაფერს გავაკეთებ მაგისთვის გპირდები
-ჩემი ცხოვრებიდან დიდი ხნით წახვაალ?
არ ვიცი ეს კითხვა რატომ დავუსვი..
-როცა მივხვდები რო სიგიჟემდე მომენატრები.როცა მივხვდები რომ შენს გარეშე სუნთქვაც კი არ შემიძლია..მე დავბრუნდები
შუბლზე ძალიან თბილად მაკოცა და წავიდა....
გაგრძელება იქნება
-გახსოვს?
შემომხედა და გამიღიმა.
-რათქმაუნდა.ამ დღეს და ამ ადგილს რა დამავიწყებს
მოიწია და შუბლზე მაკოცა
-ახლა რა იქნებაა?
-ახლა ჩვენ ვიქნებით ერთად.ახლა ვერავინ შეძლებს დაგვაშოროს.ახლა ბედნიერება დადგება
მსიამოვნებდა მისი ნათქვამი.გულზე მივეკარი და გავინაბე.სახლში შემიყვანა.სავარძელზე მოვკალათდით
-გინდა ჩაი გაგიკეთო?
-მინდა
თბილი ლიმონიანი ჩაი მომიტანა და გვერძე მომიჯდა
-ძალიან მიყვარხარ
ჩაი მაგიდაზე დადო და მომეხვია.მეც დავდე ჩაი მაგიდაზე და თავი მისკენ შევატრიალე.დიდი ხანი ვუყურებდით ერთმანეთს თვალებში.ვგრძნობდი როგორ მეხებოდა სახეზე მისი სუნთქვა სულ უფრო და უფრო.ჩვენი სახეები ნელ-ნელა ერთმანეთისკენ მიდიოდნენ და ბოლოს ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.ვერ ვიტყვი რომ ეს ნაზი კოცნა იყო.ეს იყო უფრო რაღაც სხვა,უფრო ვნებით სავსე და გიჟური.უკან გადავიხარე და სავარძლის სახელურზე ჩამოვდე თავი.ისიც წამში მომიახლოვდა და ჩემს ზემოდან მოექცა.კოცნას არ წყვეტდა.ამასთან მაისურის გახდა დაიწყო რაც უფრო მეტ სიამოვნებას მანიჭებდა.ბოლოს მოხდა ის რაც გარდაუვალი იყო.მოხდა ის რამაც დიდი ბედნიერება მომანიჭა.ერთად ვიყავით და ერთმანეთით ვთბებოდით.ჩემი აზრით ამაზე დიდი ბედნიერება აღარ არსებობს.როცა გყავს და ყავხარ.ეს არის ის მომენტი როცა გინდა რო აღარასოდეს დასრულდეს.
დილით მისმა კოცნამ გამაღვიძა.ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი რომ ეს სინამდვილე იყო.თვალები გავახილე და ის რომ დავინახე მივხვდი რო ეს ცხადში ხდებოდა.მისი თვალების დანახვა ყველაფერს ცვლიდა.წამოვიწიე და ვაკოცე.მერე ხელები მოვხვიე და ისევ თავი ბალიშზე დავდე.
-ბედნიერი ხარ?
-ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ვარ
ვუთხარი და წინ დავუჯექი...ისევ ნაზად მაკოცა და ხელები მომხვია...
-არ გშიაა? გინდა რამეს მოგიმზადებ?
-ჩემ ფიქრებში და გულში ხარ
-აჰაჰაა..ეხლავე მოგიმზადებ
სამზარეულოში შევედი და მომზადება დავიწყე.ცოტახანში წელზე შეხება ვიგრძენი.არ ველოდებოდი და ცოტა შევცბი,ამაზე სიცილი დაიწყო
-რა გაცინებს?? გული რო გამიხეთქე
-სიმართლე გითხრა ეხლა შენ სახეზე უფრო ძალიან მეცინება
-აჰაჰაა რა სასაცილოა
-მოიცა..შენ რა გეწყინაა?
შემომხედა მოწყენილი სახით...ხმას არ ვცემდი.თავი მაღლა ამააწევინა და თვალებში ჩამხედა.რომ დავინახე თვალები ცრემლებით ავსობოდა.ამაზე გული ამიჩუყდა და ჩავეხუტე
-შენ რა მართლა გამიბრაზდი? ხოიცი რო გეხუმრე
-ვიცი..და შენ მართლა ტირილს აპირებდიი?
სიცილით ვუთხარი და ისევ საქმეს დავუბრუნდი
-ბიჭებიც ტირიან
მითხრა და სამზარეულოდან გავიდა.დივანზე ჩამოჯდა და ტელევიზორის ყურება დაიწყო.ამასობაში მეც ყველაფერი უკვე მზად მქონდა და მაგიდის გაშლას შევუდექი...ყველაფერი დავაწყე მაგიდაზე და თორნიკეს დავუძახე
-თორნიკე მოდი ყველაფერი მზადაა
სამზარეულოში შემოვიდა.დადგა და შტერივით ყურება დამიწყო.ამაზე გამეცინა
-ეგრე რატო მიყურეებ?
თითქოს ჩემი არ ესმისო.ისევ განაგრძნობდა ყურებას
-თორნიკე იცოდე ეგრე ნუ მიყურებ..რა მოხდაა?
-ერთი სული მაქვს როდის გახდები ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედა
მის ნათქვამზე გამეღიმა
-დებილო.მე კიდე მეგონა რამე მოხდათქო...მოდი დაჯექი
მაგიდას მოვუჯექით..საუბარი მან დაიწყო
-დედაშენს ან მამაშენს ხომ არ დაურეკიათ?
-არა რაიყოო?
-არაფერი ისე ვიკითხე
-კარგი
საუზმობას მოვრჩით და ტელევიზორს მივუჯექით
-აუუ სუ სახლში ყოფნა ძალიან მოსაბეზრებელია
-გპირდები ხვალე სასეირნოდ აწაგიყვან
-სად წამიყვან?
-მთელს ტყეს მოგატარებ.ულამაზეს ადგილებს განახებ..
-მიყვარხარ...ძალიან მიყვარხარ
-მეც ძალიან მიყვარხარ...შენ ხარ ერთადერთი გოგო რომელიც ასე მიყვარს
-აჭარბებ
-არ ვაჭარბებ სიმართლეს გეუბნები
ჩემმა ტელეფონმა დარეკა.ვიცოდი დედაჩემი იყო და არ მქონდა მისი ჩხუბის თავი
-არ უპასუხეებ?
-არ მაქვს ჩხუბის თავი
-უპასუხე იქნებ რა უნდა
-კარგი
ძალები მოვიკრიბე და ტელეფონს ვუპასუხე
-რა გინდა დედა
-.....
-რაა?
ტელეფონი ხელებიდან გამივარდა.მთელს ტანში მაკანკალებდა.თორნიკე შეშინებული მომვარდა
-რა მოხდაა?
-აქ არიან..ჩემი წაყვანა უნდათ
ცრემლები წამომივიდა ვეღარ ვწყნარდებოდი
-სხვა გამოსავალი სამწუხაროდ არ არის...უნდა გახვიდე
-მაგას როგორ მეუბნებიი?
-გეუბნები იმიტომ რომ სხვა გზა მართლა არ გვაქვს
-ხო მითხარი გამოსავალი ყოველთვის არსებობსო?
-სალომე დამიჯერე და გადი...გთხოვ.არ მინდა ჩემს გამო ოჯახთან იჩხუბო
-მაგრამ მე შენ ძალიან მიყვარხარ
-ვიცი და მეც ძალიან მიყვარხარ ჩემო პრინცესა..ახლა კი გადი
-მითხარი რო არ მიმატოვებ.გთხოვ მითხარი
ვსლუკუნებდი და მთელი ძალით ვეხვეოდი
-არასდროს მიგატოვებ..უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ
-ვერც მე ვიცოცხლეს...არ დამტოვო
-არ დაგტოვებ..ოღონდ ეხლა გადი.მოვიფიქრებ რამეს
-კარგი...
გარეთ გავედი სადაც მამაჩემი და დედაჩემი მელოდებოდნენ.დამინახეს თუარა დედაჩემი ჩემსკენ წამოვიდა მაგრამ მაშინვე მოვიშორე
-გადი
ვუთხარი და მამასთან მივედი
-წამოდი სახლში სალომე
-მიყვარს მამა ძალიან მიყვარს
უკან გავიხედე და ფანჯარაში თორნიკეს დაღვრემილი სახე დავინახე..
დედაჩემი მომიახლოვდა და მიყვირა
-არარის სიყვარულის ღირსი დამიჯერე
-რატო დედა რატოო??
-იცი საერთოდ შენი ძმა ვინ მოკლაა?
ძარღვებში სისხლი გამეყინა.აზროვნების უნარი დავკარგე.არ მინდოდა მომესმინა ის სიტყვები რაც დედაჩემს უნდა ეთქვა
-შენი ძმა მან მოკლა
მითხრა და მუხლებით ძირს დაეცა..მამაჩემი მივარდა და წამოაყენა.მე კი უკვე აღარაფერი შემეძლო.გაშეშებული ვიდექი და ერთ წერტილს მივშტერებოდი.გამახსენდა ჩემი ძმა..ყველაფერი ახლიდან დაიწყო.მისი ყოველი ფრაზა მესმოდა...ამ წუთებში მინდოდა თორნიკე მომეკლა.მომეკლა იმიტომ რომ ცხოვრება დამინგრია.ხო იცოდა როგორ მტკიოდა გული.მაშინ რატომღა იყო ჩემთან? თავში უამრავი კითხვა ამომიტივტივდა.მაგრამ ყველაზე ცუდი ის იყო რო ამ კითხვებზე პასუხებს მხოლოდ თორნიკესგან გავიგებდი.ადამიანისგან რომელიც ძალიან მიყვარდა.სულ რამოდენიმე საათის წინ ჩვენ ძალაინ ბედნიერები ვიყავით.ახლა კი...ახლა ყველაზე უბედური ვარ.ცხოვრებაში ერთხელ შემიყვარად.და ესეც ის ადამიანი აღმოჩნდა რომელმაც ჩემი ძმა მოკლა...ვიგრძენი როგორ დავენარცხე მიწაზე.თავი საშინლად მტკიოდა.მარტო დედაჩემის კივილის ხმა მესმოდა.ცოტახანში ყველაფერი გათავდა.ყველაფერი გაშავთეთრდა.დაკარგა ყველაფერმა აზრი.ჩემი ძმა დავინახე.ჩემს საწოთან იდგა და ტიროდა.თუმცა რაზე ვერ გამერკვია.ჩემი გაყინული ხელი ეჭირა და ტიროდა.მივხვდი რაშიც იყო საქმე...მე გარდავიცვალე...
მაგრამ ცოტა ხანში ყველაფერი შეიცვალა.ვიღაცამ ხელი მკრა და დამაბრუნა აქ...დედამიწაზე.ვიგრძენი ჩემი სული სხეულს როგორ შეუერთდა.ისევ საშინლად მტკიოდა თავი...ცოტახანში თვალი გავახილე.გავაცნობიერე რო საავადმყოფოში ვიყავი.ექიმების ხმა მესმოდა გარედან.ყური დედაჩემის ტირილსაც მოვკარი რომელსაც მამაჩემი აწყნარებდა
-არ უნდა მეთქვა..ცხოვრება დაუნგრია
-შენ არაფერი დაგიშავებია.მას თავისი ძმის მკვლელი შეუყვარდა
„თავისი ძმის მკვლელი შეუყვარდა“..ეს სიტყვები გამუდმებით მიტრიალებდა თავში და უფრო მეტ ტკივილს მაყენებდა.პალატაში დედაჩემი შემოვიდა.თავი მაღლა წამოვწიე და დავინახე.გული დამეწვა მის დანახვაზე.იმდენად განადგურებული იყო რომ ძლივს დადიოდა
-მაპატიე შვილო..მაპატიე ასეთ ვითარებაში რომ გაიგე
ძლივსღა ლაპარაკობდა.თავი გულზე დამადო და მწარედ ატირდა.მეც ავტირდი
-გთხოვ მითხარი რომ მაპატიე..შენი სიჩუმე სიკვდილის ტოლფასია
აღარ შემეძლო დედის ნახვა ამ მდგომარეობაში...
-გპატიობ
თავი ვაწევინე და შუბლზე ძალიან მხურვალედ ვაკოცე.ხელები შემომხვიე და მთელი სითბოთი მიმიხუტა გულზე...მისი სითბო ვიგრძენი.ძალიან მონატრებული სითბო,რომელიც ძალიან მჭირდებოდა.ყოველთვის დედაჩემი და მამაჩემი ჩემი ძმისადმი უფრო იჩენდნენ ხოლმე ყურადღებას ვიდრე ჩემდამი.მე კი ესეც მიყვარდა.მიყვარდა როცა ჩემს ძმას უფრო ეხუტებოდნენ ვიდრე მე...სხვას ალბათ შეშურდებოდა...უბრალოდ ვიცოდი რომ მეც ვუყვარდი და ისიც..მე იმით ვიყავი ბედნიერი ჩემი ძმა ასე ძალიან რო უყვარდათ...
გადიოდა წუთები,წამები,საათები და დღეები...დღეები მისდევდა დღეებს...ჩემი ტკივილი კი არ ნელდებოდა.არამედ უფრო და მატულობდა...მინდოდა შური მეძია ჩემი ძმის სიკვდილის გამო.მე ხომ დავიფიცე რო შურს ვიძიებდი...მაგრამ შური უნდა მეძია იმ ადამიანზე რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა....კარზე დააკკუნეს და რეზი შემოვიდა ვარდებით ხელში.მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.
-როგორ ხარ პრინცესაა?
არაფრის თქმა არ შემეძლო...უბრალოდ თავი დავუქნიე
-დედაშენმა რო დამირეკა და მითხრა რაც მოხდა ძალიან ვინერვიულე და ეგრევე წამოვედი..ვიცი რაც მოხდა იმ ბიჭთან
-გთხოვ მას ნუღარ მიხსენებ
-გპირდები რო ამის მერე აღარ გიხსეენებ.უბრალოდ მინდა გითხრა რო ჩემთან ბედნიერ იქნები.მე ყველაფერს გავაკეთებ.ორ კვირაში ჩემი ცოლი გახდები და ყველაფერი შეიცვლება
ახლა თორნიკეს სიტყვები გამახსენდა „ერთი სული მაქვს როდის გახდები ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედა“...ცრემლები წამომივიდა,მაგრამ რეზიმ მომწმინდა.გამიღიმა და ისევ შუბლზე მაკოდა..ოთახში დედაჩემი და მამაჩემიც შემოვიდნენ
-როგორ გრძნობ თავს სალომე?
მოვიდნენ და სათითაოდ გადამკოცნეს.
-როდის გამწერენ აქედან? უკვე აღარ შემიძლია სუ წოლა...გული მერევა აქაურობაზე
-საქმე ის არის რო ძლიერი ტვინის შერყევა გქონდა...არ ვიცი ცოტაც უნდა მოიცადო
-რას ვუცადოო? დავიღალე მოცდით..ახლავე დაელაპარაკეთ ექიმს და უთხარით აქედან გამწეროს...ძალიან ცუდად ვარ
-სალომე რასაც ექიმი იძახის ისე უნდა მოვიქცეთ თორე უარეს დღეში აღმოჩნდები
-ამაზე უარესი უკვე აღარაფერია
ვიყვირე და ისტერიკული ტირილი დავიწყე.მშობლები შეშინებულები მიყურებდნენ.ვერაფრით ვეღარ დამაწყნარეს.ბოლოს ექიმს დაუძახე.ექიმი შემოვიდა და დამაწყნარებელი გამიკეთა.მალევე ჩამეძინა.მერე უკვე აღარაფერი მახსოვდა გონზე რო მოვედი პალატაში დედაჩემი იჯდა..რო დაინახა გავიღვიძე ეგრევე ჩემსკენ წამოვიდა და შუბლზე მაკოცა...
-ისევ საავადმყოფოში ვარ? ხო გითხარით რო არ მინდა აქ ყოფნაა?
-დაველაპარაკეთ ექიმს და დღესვე გაგწერს თუ შენ კარგად იქნები
-კარგად ვერ ვიქნები...ახლავე წავიდეთ.სახლში მინდა ძალიან
ჩემი ნივთები ავიღე და სახლში წავედით.ახლაღა მივხვდი როგორ მომნატრებოდა იქაურობა.სახლს ვათვალიერებდი და ვტკბებოდი,,,
-სალომე არ გშიაა?
-მშია,,კიდევ კარგი იმ საავადმყოფოდან გამოვახწიეთ თორე იმ საჭმელების ატანა უბრალოდ შეუძლებელი იყო...
-მორჩი წუწუნს სალომე...დაბლა შეჭამ?
-არ მინდა ოთახში ავალ
-რამდენი ხანია ჩვენთან ერთად არ გიჭამია დედა
-კარგი შევჭამ თქვენთან ერთად
რამდენი ხანია ასე ერთად არ გვისადილია.საჭმელს პირი დავადე თაუარა ვიგრძენი გულის რევის შეგრძნება.ეგრევე პირზე ხელი ავიფარე და საჭირო ოთახში გავიქეცი.დედაჩემი კარზე მიბრახუნებდა და მეძახდა.სარკეში ჩავიხედე.თვალები სულმთლად ჩაშავებული მქონდა.აღარ ვგავდი იმ სალომეს ადრე რომ ვიყავი.თუმცა რა გასაკვირია.სახეზე ცივი წყალი შევისხი და გამოვედი.
-რამოგივიდა სალომეე?გული რატო აგერიაა?
-მოვიწამლე
-რითი მოიწამლე არაფერი გიჭამია
-ვაიმეე ხო გითხარი დედაა საავადმყოფოს საჭმელები მვნებს მეთქი..ეტყობა იმან მომწამლა
-იმედია
ოთახში ასასვლელად მოვემზადე როცა მამაჩემმა გამომძახა
-აღარ ისადილებ სალომეე?
-არა.რაღაც მუცელი ამტკივდა.წავალ წამოვწვები
ოთახში ავირბინე და საწოლზე წამოვწექი.დავეჭვდი,საავადმყოფოში პირი არაფრრისთვის დამიდია არც აქ მიჭამია არაფერი.ნეტავ რატო ამერია გულიი?...ღმერთო ოღონდ ის არ იყოს რასაც მე ვფიქრობ...ტელეფონი ავიღე და ელენეს დავურეკე
-ელენე შეგიძლია მოხვიდე ჩემთაან?
-რათქმაუნდა საყვარელო..მოვდივარ
ცოტახანში კარების ხმა გავიგე.დაბლა ჩავირბინე,რათქმაუნდა ელენე იყო.შემოვიდა თუარა გადავკოცნე
-ეს გოგონა ვინარის?
-დედა ეს ელენეა ჩემი მეგობარი.მოვიწყინე და მეთქი დავურეკავ და გამოვა გამამხიარულებსთქო
-აა გასაგებია
ელენეს გაუღიმა.მაშინვე ვტაცე ხელი,ოთახში ავიყვანე და კარები შიგნიდან ჩავკეტე.
-რაღაც არ მომწონს შენი საქციელი..მოხდა რამეე?
-მოხდა...მოდი ჩამოჯექი
-მომიყევიი ხო იცი მე გაგიგებ
ყველაფერი მოვუყევი.მოყოლა რო დავამთავრე თვალებში შევხედე.ისეთი დაბნეული მეჩვენა როგორც მე ვიყავი ამ ამბის გაგებისას…
-არცც კი ვიცი რა გითხრა
-არაფრის თქმა არარის საჭირო.ისედაც ყველაფერი ნათელია..უბრალოდ მომეხვიე გთხოოვ
რათქმაუნდა ეგრევე მომეხვიე.მეც ხელები მოვხვიე და თვალები დავხუჭე
-ეგ ყველაფერი კიი მაგრამ გული რატო აგერიაა?
-მე ვფიქრობ მოვიწამლე
-მაგრამ შენ თორნიკესთან იწექი...ამიტომ გამორიცხული არაფერია
-ნუ მიხსენებ მაგ ნაძირალის სახელს
-შენ გასაღიზიანებლად არ მიხსენებია.უბრალოდ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს ხოიცი
-ვიციი
თავი დაბლა დავხარე...
-ტესტი იყიდე.და გაიგებ ორსულად ხარ თუ მოწამლული
-არ მინდა...არ მინდა ორსულად ვიყოო გესმისს? არ მინდაა..
-შენს ნდომაზე არარის დამოკიდებული...გინდა ჩავალ აფთიაქში და ტესტს ამოგიტან
-კარგი
სანამ მოვიდოდა ნერვიულობისგან ფრჩხილები დავიჭამე..აქეთ-იქით დავდიოდი და თავში ათასი რამე მიტრიალებდა.როგორც იქნა შემოვიდა ოთახში და ტესტიც მოიტანა
-შედი სააბაზანოში მიდი
-პასუხს როდის გავიგებ?
-ნახევარ საათში
სააბაზანოდან გამოვედი და მოუთმენლად ველოდებოდი როდის გავიდოდა ნახევარი საათი
-დროს ვნახოთ
-გთხოვ შენ ნახე მე ცუდად ვარ
თვალებზე ხელი ავიფარე...მინდოდა ეთქვა რომ ორსულად არ ვარ მაგრამ :
-არ ვიცი კარგი ამბავია თუ არა,მაგრამ ორსულად ხარ
თვალებიდან ხელები ნელა ჩამოვწიე.ტურებს ვერ ვუჯერებდი.ცრემლები წამომივიდა.ცოტახანში კი ტირილი დავიწყე.მუცელში ჩემი ძმის მკვლელის შვილი მყავდა...არ მჯეროდა.ჩემი თავი შემზიზღდა..
-ეს როგორ გავაკეთე...ღმერთო ჩემო
-შენ არ იცოდი ვინც იყო...ან იქნებ რა მიზეზი ქონდა ამისთვის
-მან ძმა მომიკლა..შენც იცი როგორ განვიცდი ამ ამბავს.ამიტომ რა მიზეზიც გინდა ქონდეს მე არ მაინტერესებს
-ჩემი გულუბრყვილო გოგო
-ახლა რა უნდა ვქნა ელენეე? ბავშვი მოვიშოროო?
-რასამბობ..ყველაზე დიდი ცოდვაა.რათქმაუნდა არ მოიშორებ
-მშობლები რო გაიგებენ არც კი წარმომიდგენია რაც მოხდება
-ბავშვს არ მოიშორებ...მანამდე რამეს მოვიფიქრებთ აი ნახავ
-კარგი..მიყვარხარ.შენ რო არ მყავდე მოვკვდებოდი
-მე კი შენ მთელი ღამე ელენე ჩემთან დარჩა.ჩემს გვერძე დავიწვინე და ჩახუტებულებმა დავიძინეთ..დილით ელენემ გამაღვიძა
-რამდენი ხანია გძინავს რაიყო ერთი საათია გაღვიძებ და ვერ გაგაღვიძე
-ოო რავიცი რაა
-ალბათ ორსულობამ იცის
თქვა და ჩაეხინა.გავბრაზდი და ბალიში ვესროლე
მალე მისი წასვლის დროც დადგა..რათქმაუნდა ბევრი ვეხვეწე დარჩენილიყო მაგრამ ვინ მომისმინა
-კარგად მიყვარხარ.თავს და პატარას მოუფრთხილდი იცოდე
-ოხ ენას ამოგაძრობ
-კარგად ნანა დეიდა
-კარგად იყავი შვილო
უთხრა დედაჩემმა და გაუღიმა.გამიკვირდა დედაჩემისგან...
-დედა მოხდა რამეე?
-არაფერი.უბრალოდ შენი მეგობარი ძალიან მომეწონა და ძალიან გამიხარდება ხშირად თუ მოიყვან ხოლმე...ისე ამდენი ხანია არ გყოლია მეგობარი.ალბათ უცდიდი ერთს და საუკეთესოს
-ნამდვილად.ლოდინი ღირდა
გავუღიმე და ოთახში შევედი..არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.დრო რითი გამეყვანა.წამოვწექი და დავიწყე ფიქრი...მუცელზე ხელი დავიდე...წარმოვიდგინე რა იქნებოდა მომავალში.წარმოვიდგინე რამხელა მუცელი მექნებოდა რამოდენიმე თვეში.წარმოვიდგინე როგორ გავზრდიდი ბავშვს თორნიკეს გარეშე და ცრემლები წამომივიდა...კარზე კაკუნის ხმა მომესმა.მაშინვე ცრემლები მოვიწმინდა და საწოლზე წამოვჯექი
-შემოდით
ოთახში რეზი შემოვიდა დიდი ვარდისფერი დათუნიით
-ვაიმე რეზი რა საყვარელია
-ვიცოდი რო მოგეწონებოდა.თან ნახე ამ დათუნიას თავისი პატარა შვილიც ყავს
ამ სიტყვებზე გული ამიჩუყდა და ცრემლები წამომივიდა
-რა მოგივიდა სალომეე? არ მოგეწონაა რამეე?
-არა როგორ არა.უბრალოდ რაღაცა გამახსენდა..არაფერია
-შენი დათუნია საით დავდოო?
-კამოდის თავზე დადე.იქ უფრო მოუხდება
-ეს პირველი სიურპრიზია...მეორეც მაქვს შენთვის
-ვაიმე მართლაა?
-თუ გავითვალისწინებთ იმას რო ორი რამოდენიმე დღეა არაფერი გიჭამია...მზარეულს დავაბარე შენი საყვარელო ტორტი გამოეცხო
მოსამსახურეს დაუძახა და ჩემი საყვარელი შოკოლადის ტორტი მოატანინა წვენით...ეს ის იყო რაც ეხლა ძალიან მჭირდებოდა
-მადლობა რეზი...ახლა ძალიან მინდოდა
-ნახე რა გემრიელია
ტორტი გაჭრა და ერთი ნაჭერი თეფშზე დამიდო...ერთი ნაჭერის მოვრჩი თუარა მეორეც მომინდა
-ვხედავ ძალიან გდომებია
მითხრა და გამიღიმა
-რამდენი ხანია არ მიჭამია.მარტო ის მახსოვს პატარაობაში ყოველ ჩემს დაბადებისდღეზე რო მყიდულობდნენ...
ვუთხარი და გავიცინე
-კარგი ბავშვობა გქონდაა?
-ვერ ვიტყვი საუკეთესოთქო...მაგრამ კარგი ბავშვობა მქონდა.თუნდაც იმიტომ რომ ჩემი ძმის გვერდით ვიყავი.პატარაობაში ჩემი ძმის გვერდით არც თუ ისე დიდ დროს ვატარებდი.რომ მცოდნოდა ასეთი რამ მოუვიდოდა საერთოდ არ მოვშორდებოდი გვერდიდან
-ძალიან მწყინს რაც შენს ძმას დაემართა.მითუმეტეს ასეთ მდგომარეობაში რომ გხედავ ეს არ მომწონს
ამაზე ოდნავ გამიღიმა.
-რა საყვარელი ღიმილი გქონია შენ კი სულ ტირიხარ
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რის ფასად მიჯდება ეს ღიმილი...
-არაუშავს ყველაფერი მოგვარდება..მთავარია გჯეროდეს მისი
-ყველაფერი კარგად იქნებაა?
-ყველაფერი კარგად იქნება დამიჯერე
ერთად ძალიან დიდი ხანი გავატარეთ.ძალიან ბევრ თემაზე ვილაპარაკეთ.რაც მთავარია არ დავღლილვარ მასთან ყოფნით.პირიქით მსიამოვნებდა კიდეც.ერთ კვირაში ჩემი ქმარი უნდა გამხდარიყო მე კი მის მიმართ მხოლოდ მეგობრული ურთიერთობა მქონდა.არ მინდოდა მისთვის გული მეტკინა.მაგრამ ვერ შევძლებდი მის გვერდით ბედნიერი ვყოფილიყავი.ერთადერთი ადამიანი ვინც ცხოვრებაში მიყვარდა ეს იყო თორნიკე.ერთადერთი და უკანასკნელიც...რეზის წასვლის დროც მოვიდა.
-ხვალე კიდევ შემოგივლი.იმედია აღარ იტირებ და კარგ ხასიათზე დამხვდები
-არვიცი ვნახოთ...
-წინასწარ ტკბილი ძილი
-შენც ტკბილი ძილი და კარგად
-ხვალამდე
მოვიდა ლოყაზე მაკოცა და კარები გაიხურა.ჩამოვჯექი საწოლზე და დავიწყე ისევ ფიქრი.ფიქრი თორნიკეზე.გამახსენდა რო მითხრა მეც და მომიკლესო...ძალიან დამაინტერესდა რატომ მოუკლეს და...ან ქონდა თუარა კავშირი ამ ყველაფერს ჩემი ძმის სიკვდილთან...დასაძინებლად დავწექი.მაგრამ ვერ ვიძინებდი...გული სულ უფრო და უფრო მიჩქარდებოდა...საცაა საგულედან ამოვარდებოდა და აი მიზეზიც:
ხმაური შემომესმა უკნიდა.ახლა გამახსენდა თორნიკე რო იპარებოდა ხოლმე ჩემთან ფანჯრიდა.ვიფიქრე მეჩვენებათქო,მაგრამ ხმაური რამოდენიმეჯერ განმეორდა,ახლა უკვე დავრწმუნდი რომ ის ჩემთან იყო.არ მინდოდა გადავბრუნებულიყავი და მისი თვალები დამენახა...ვგრძნობდი ჩემთან როგორ მოიწევდა.მის სუნს სულ უფრო და უფრო ახლოს ვგრძნობდი.ბოლოს გადავტრიალდი და თვალებში შევხედე...
ვუყურებდი თვალებში და ვხვდებოდი არც ის იყო კარგ დღეში.ვხედავდი მასაც როოგრ სტკიოდა.მინდოდა ჩავხუტებოდი რათა ყველაფერი დამვიწყებოდა.რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი კიდეც,მაგრამ ეგრევე გაიღვიძა შურისძიებამ და უკან დავინახე.ამაზე ცრემლები წამოუვიდა.მეც ვეღარ მოვითმინე და ტირილი დავიწყე
-რატო მოხვედი? გინდა ყველაფერი ახლიდან დაიწყოს? ვერ ხედავ რა დღეში ვარ?...მკვლელო
სიბრაზისგან ვეღარ ვაკონტროლებდი რას ვამბობდი
-გთხოვ მკვლელს ნუ მეძახი..დამიძახოს მთელსმა სამყარომ.თუ გინდა მაწამონ კიდეც,მაგრამ შენ მკვლელს ნუ დამიძახებ
-შენ მე ძმა მომიკალი.ადამიანი მოკალი.მერე ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი და ჩემი გულიც მოკალი..აბა რა ხარ ამიხსენი
-არ ვიცოდი ვინ იყავი.უბრალოდ ტყეში ერთიდაიგივე ადგილას აღმოვჩნდით.ეს რომ არა ვერ შეგხვდებოდი.მე მართლა არ ვიცოდი ვინ იყავი
-ახლა ხომ იცი ვინც ვარ..გთხოვ წადი..წადი ჩემი ცხოვრებიდან
-მე დაგპირდი რომ არასოდეს მიგატოვებდი.და ამას არც არასოდეს გავაკეთებ.იმიტომ რო მე შენ მიყვარხარ
-რომელ სიყვარულზეა ლაპარაკი
-ჩვენს სიყვარულზე
-ჩემი ძმა რატომ მოკალიი? მიპასუხე
შეიძლება ეს ძალიან ძნელი მოსასმენი იყოს
-მზად ვარ დაიწყე
საწოლზე ჩამოჯდა და მოყოლა დაიწყო
-რამოდენიმე წლის წინ...მშობლები ავტოკატასტროფაში დამეღუპა.საშინელი ტკივლი იყო ეს ჩემთვის.მერე გავიგეთ რომ ეს ვიღაცამ განზრახ გააკეთა.დავიწყე გამოძიება თუ ვინ შეიძლება ყოფილიყო ის ვინც მშობლები მომიკლა.მამაჩემის ძმაკაცისგან გავარკვიე რო მამაჩემს პოკერში დიდი ფული წაუგია.ამის გამო გადაეკიდნენ და მოსვენებას არ აძლევდნენ.მინდოდა მის კვალზე გავსულიყავი და გავედი კიდეც.ერთ დღესაც სახლში ნასვამი მივედი.იქ მარტო ჩემი და მყავდა დატოვებული.რამოდენიმე კაცი დამხვდა სახლში და მითხრეს რომ დას მომიკლავდნენ თუ თავს არ დავანებებდი.ვცდილობდი ჩემი და ყველანაირად დამეცვა მაგრამ მიდი დაცვა ვერ შევძელი...რამოდენიმე კვირაში დაც მომიკლეს...მერე ისევ მოვიდნენ ჩემთან და მითხრეს რო ახლა მე მომკლავდნენ თუ ერთ ტიპს არ მოვკლავდი...ჯიბიდან ახალგაზრდა ბიჭის სურათი ამოიღეს და მაგიდაზე დამიდეს.რათქმაუნდა არ ვიცნობდი.დავალებაზე ორნი გაგვიშვეს.შენი სახლისთვის უნდა გვეთვალთვალა.საღამო იყო შენი ძმა სახლიდან რომ გამოვიდა.მე ვუთვალთვალებდი მეორე კი იარაღს უმიზნებდა.შენი ძმა გამოვიდა თუარა სახლიდან სასეირნოდ ფეხით წავიდა.ეს ჩვენ ძალიან გვაწყობდა ამიტომ უკან გავყევით.ამდროს ტელეფონმა დამირეკა.უფროსმა მითხრა რომ შენი ძმა აღარ უნდა მოგვეკლა.გავთიშე ტელეფონი და მეორესთვის ვაპირებდი ამის თქმას,მაგრამ ორი ტყვია ერთად გაისროლა.ვეჩხუბებოდი,მაგრამ აზრი აღარაფერს ქონდა.მეორე ადგილიდან მალევე წავიდა.მე კი შენს ძმას მივუახლოვდი და ვცადე გადამერჩინა.არ ვიცი საიდან დ როგორ მამაშენის მანქანა გაჩერდა.გადმოვიდნენ თუარა მაშინვე გავიქეცი...მაგრამ ჩემი დამახსოვრება მოახერხეს....შენი ძმა მე არ მომიკლავს.იმედია ამის მერე მაინც გამიგებ
ძარღვებში სისხლი გამეყინა.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და რა მეთქვა.მას ხომ სეეძლო ჩემი ძმის გადარჩენა.მაგრამ,არა ის გაიქცა.თვა;ებიდან ცრემლები მომდიოდა.ვტიროდი ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში.ის კი ჩუმად იჯდა და ჩემგან რამის თქმას ელოდა.დავინახე მისი თვალიდან როგორ ჩამოვარდა რამოდენიმე ცრემლი და ხელებზე დაეცა.ორივე ვტიროდით...
-რატომ გაიქეციი? ხო შეგეძლო გადაგერჩინაა? რატომ გაიქეცი მიპასუხე...ის ხო შენს გამო მმოკვდა.რო გეშველა ახლა ხო აქ მეყოლებოოდაა?
-შენი მშობლები უკვე მოსულები იყვნენ.მეგონა გადაარჩენდნენ.მე კი იმიტომ გავიქეცი რო ვიცოდი ყველაფერი მე დამბრალდებოდა...
-არც კი ვიცი რა გითხრა.პირველად ვარ ასეთ სიტუაციაში..მაინც გამოდის რო ჩემი ძმა შენ მოკალი
-ისევ შენსას იმეორებ?...მე არავინ მომიკლავს
-მაშინ რატო გაიქეციი? თუ გინდოდა გადარჩენი არ მიატოვებდი..
-მინდოდა გადამერჩინა.მაგრამ არ გამომივიდა..უსამართლობა იქნებოდა სხვის მაგივრად მე დავეჭირეთ...გთხოვ მაპატიე
-არა არშემიძლია გაპატიო...შენ ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენე
უჯრიდან სურათი ამოვიღე სადაც მე და ჩემი ძმა ვიყავით.ცრემლებმა ისევ იფეთქა.სურათი გულზე მივიხუტე და ტირილი დავიწყე.
-გთხოვ დაწყნარდი.გეხვეწებიი
-რა ბედნიერები ვიყავით.რო მცოდნოდა ასე დაემართებოდა ერთ წამსაც არ დავტოვებდი მარტოს...
-შენი კარგად მესმის სალომე...მაპატიე
-წადი გთხოოვ...არ მინდა კიდევ დიდი ტკივილი მივაყენოთ ერთმანეთს.ამიტომ წადი გთხოოვ
-ჩემი ისევ არ გჯერაა?
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს?
-დიდი...გთხოვ მიპასუხე გჯერა თუარა ჩემი
-მჯერა...მაგრამ პატიება არ შემიძლია.ძალიან მინდა გაპატიო,მაგრამ გული არ გპატიობს გესმის?
-ყველაფერი მესმის..მე ყველაფერს გავაკეთებ რომ დაგიმტკიცო ჩემი სიყვარული
-მაგას როგორ აპირებ?
-ეგ მე ვიცი...ჩემს თავზე არ ვღელავ..მთავარი ჩემთვის შენ მაპატიო
-რამოდენიმე დღეში რეზის ცოლი გავხდები
-შენ გიყვარს რეზიი?
-შენც ხომ იცი რომ შენ მიყვარხარ...მაგრამ რა ვუყოთ ასე ისურვა უფალმა
-მთავარი ის კი არარის ვის გვერდით იქნები.მთავარია ვისზე იფიქრებ და ვინ გეყვარება...
-მართალი ხარ
-დრო ვერ შემიცვლის გრძნობას
-როგორ მინდა გაპატიო
-იმედია დრო რომ გავაა მაპატიებ..მე ყველაფერს გავაკეთებ მაგისთვის გპირდები
-ჩემი ცხოვრებიდან დიდი ხნით წახვაალ?
არ ვიცი ეს კითხვა რატომ დავუსვი..
-როცა მივხვდები რო სიგიჟემდე მომენატრები.როცა მივხვდები რომ შენს გარეშე სუნთქვაც კი არ შემიძლია..მე დავბრუნდები
შუბლზე ძალიან თბილად მაკოცა და წავიდა....
გაგრძელება იქნება
