მარინა კახიანი: "რა უფლება მაქვს, ვთქვა, ბიძინა ივანიშვილი ფულს რატომ აღარ მაძლევს–მეთქი?!"

მსახიობ მარინა კახიანის ცხოვრებაში ბობოქარი ეტაპების შემდეგ ყოველთვის სიჩუმე ისადგურებს. ამ დროს ხალათს იცვამს, სავარძელში ჯდება და ფილმებს უყურებს, ან წიგნებს კითხულობს. ახლაც პასიური პერიოდი აქვს. დადის ქუჩებში და წარსულში იქექება. ეს პროცესი ძალიან უყვარს, ცდილობს, ის სურნელი შეიგრძნოს, რაც წლების წინ მის ქალაქში ტრიალებდა.
ამავე დროს მსახიობი მოუთმენლად ელოდება ბუენოს აირესიდან თავისი საყვარელი რეჟისორის, რობერტ სტურუას დაბრუნებას, რომელმაც ქართველი მაყურებელი კიდევ ერთი სპექტაკლით უნდა გაახაროს. მარინა კახიანი მასში მონაწილეობას აპირებს.
– ქალბატონო მარინა, გიფიქრიათ იმაზე, რა ეტაპები გაიარეთ დღემდე ცხოვრებაში?
– დღევანდელი გადასახედიდან შემიძლია ვთქვა, რომ ცხოვრება ნამდვილად ეტაპებად არის დაყოფილი. უკან მოვიტოვე ბავშვობის, სტუდენტობის წლები, მერე თეატრში დავიწყე მუშაობა. შემდეგ ოჯახი შევქმენი, იმ დროს გიას (მსახიობის ქმარი, რეჟისორი გია მატარაძე. ავტ.) პერიოდს ვეძახი, ბოლოს კი გიას შემდგომი პერიოდია. ცხოვრების ამ მონაკვეთებზე რაღაცეები შეიცვალა...
ჩემს ცხოვრებაში რაღაც დამთავრდა და ვფიქრობ, რომ ახალი უნდა დაიწყოს. რაღაც როლები წარსულს ჩაბარდა, თეატრშიც ახალი ეტაპი დაიწყო. დღეს უკვე აღარ ვარ ისე დაკავებული, როგორც თუნდაც ერთი წლის წინ ვიყავი.
ჩემს ცხოვრებაში ძალიან ხშირად ხდება ასე: როცა თეატრში ძალიან დაკავებული ვარ, რეპეტიციები მაქვს, ახალ როლზე ვმუშაობ, სწორედ ამ დროს ჩნდება როლი კინოში, შემოთავაზება ტელევიზიიდან, ამიტომ არჩევანის წინაშე ვდგები და იძულებული ვხდები, ძალიან სერიოზულ შემოთავაზებაზე უარი ვთქვა. ასეთი საკითხის გადაჭრას ყოველთვის მაინც იოლად ვახერხებ, რადგან ჩემთვის პირველი თეატრია და მერე – სხვა დანარჩენი. შემოთავაზებაზე ბევრჯერ მითქვამს უარი, მაგრამ მერე ყოველთვის დგებოდა სიჩუმის დრო – არც თეატრი, არც სხვა ახალი შემოთავაზება. მერე ისევ აქტიური პერიოდი იწყებოდა.
– აქტიური ცხოვრებიდან პასიურ ცხოვრებაზე გადასვლა გიჭირთ?
– ძალიან რთულია. ზოგჯერ, როცა ძალიან გადაღლილი ვარ, მინდა, რაღაც პერიოდი სახლში ვიყო და არაფერი ვაკეთო. ხალათში გახვეული სავარძელში ვეგდო, კინოს ვუყურო, წიგნი წავიკითხო. ვერ ვიტყვი, რომ ეს არაფრისკეთებაა, რადგან წიგნის კითხვის თუ ფილმის ყურების დროს ბევრს ვსწავლობთ. ზოგჯერ რომელიმე ლიტერატურული ნაწარმოების თუ ფილმის გმირი ჩემი შთაგონების წყარო ხდება. ამ დროს ყოველთვის ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს, მაგრამ მერე უკვე ვხვდები, რომ უნდა ვიმუშაო, თორემ ვერ გავძლებ. ასეთ დროს უკვე აღარ ვიცი, რა ვაკეთო.
– ამ "სიჩუმის" პერიოდს მარტოობაში ატარებთ?
– არა, მეგობრებიც მოდიან ჩემთან და მათთან ერთად კარგ საღამოებს ვატარებ. ვსაუბრობთ, ბანქოს ვთამაშობთ. ხან მე მივდივარ მათთან. ბოლო დროს მე და ჩემმა რამდენიმე მეგობარმა კინოში სიარულიც დავიწყეთ. წლების განმავლობაში არ დავდიოდი კინოთეატრში, მიჩვეული ვიყავი, სახლში დიდ ტელევიზორთან ჩემს გემოზე რომ ვუყურებდი ფილმებს, მაგრამ კინოში სიარულს თავისი ხიბლი აქვს. მომწონს ეს პროცესიც, ჩვენთვის ახალია.
– ნანობთ ხელიდან გაშვებულ შანსებზე?
– ვიცი, როდის მივიღე სწორი ან არასწორი გადაწყვეტილება? ამას ადამიანი ვერასოდეს ხვდება. ზოგჯერ დრო გადის და მაინც ვერ ხვდები, რამდენად სწორად მოიქეცი. თავის დასამშვიდებლად კარგი საშუალება მოვძებნე – ყოველთვის ვთვლი, რომ ისე მოხდა, როგორც უნდა მომხდარიყო. როგორც საქართველოში, ისე უცხოეთში მართლაც სერიოზული კინოროლები მაქვს ხელიდან გაშვებული, მაგრამ ალბათ ეს იყო ჩემი ბედისწერა, ალბათ სწორედაც რომ არ უნდა მეთამაშა იმ ფილმებში.
ამ ყველაფერზე ღრმად რომ ვიფიქრო, შეიძლება დეპრესია დამეწყოს. დეპრესია ძალიან დიდი ფუფუნებაა. ადამიანმა თავს ამხელა ფუფუნების უფლება როგორ უნდა მისცე?! ჩვენ ძალიან ცოტა დრო გვაქვს, ამ ცხოვრებაში ისედაც ბევრ რამეს ვერ ვასწრებთ. დეპრესია საკუთარი თავის შეცოდებაა, მე კი არ მიყვარს საკუთარი თავის შებრალება.
– როცა პასიური პერიოდი გიგრძელდებათ, არც მაშინ?
– უფლის ნებით, ჯერჯერობით ხშირად არ მაქვს რთული პერიოდები, მაგრამ როცა მაქვს, მყავს ვაჟი, ვარ ოჯახის დედა, ხანდახან მამაც, მყავს შვილიშვილი, მათ დიდი ყურადღება სჭირდებათ და სად არის იმის დრო, რომ ჩემი თავით ვიყო დაკავებული! საქართველოში მეგობრობის ფანტასტიკური ინსტიტუტი ჯერ კიდევ არსებობს. მეგობრები ხომ ერთმანეთის ფსიქოლოგები ვართ. ძალიან მომწონს, რომ ქართველებს ფსიქოთერაპევტების დაქირავება არ გვჭირდება, მათ როლს მეგობრები ითავსებენ.
– მსახიობებისგან ხშირად მესმის, რომ საზღვარგარეთ უფრო დაფასებულები არიან, ვიდრე სამშობლოში.
– ამას მეც მივხვდი, როდესაც მოსკოვის ტელევიზიისთვის სერიალში მიღებდნენ. ეს დაახლოებით 10 წლის წინ იყო. მაშინ ვთქვი, ვარსკვლავად თავი ახლა ვიგრძენი–მეთქი. საქართველოში მსახიობს მაყურებელი სცემს პატივს და ეს დიდი კომპენსაციაა. ამ ეტაპზე მყოფნის ის სითბო და სიყვარული, რასაც ქართველი მაყურებელი ჩემ მიმართ იჩენს. შეიძლება ძალიან ხმამაღალი ნათქვამია, მაგრამ მე იმ კატეგორიას მივეკუთვნები, ვისაც თავისი მიწის იქით ცხოვრება არ შეუძლია. ახლა უკვე გვიანია იმაზე ლაპარაკი, რომ საზღვარგარეთ ავიწყო კარიერა, რაღა დროს ესაა, მაგრამ ძალიან ახალგაზრდობაშიც არ მდომებია. ყოველთვის ჩემს სამშობლოში ცხოვრება და იმ ადამიანების გარემოცვაში ყოფნა მინდოდა, ვინც მიყვარს.
თბილისის ქუჩებში რომ დავდივარ, ძველ დროს ვიხსენებ. მიყვარს სეირნობა და წარსულში ქექვა. ჩემი წარსული მიყვარს. ბევრჯერ მიოცნებია, მცოდნოდა, თუ რა ხდებოდა მაშინ, როცა ძალიან პატარა ვიყავი. სულ მაინტერესებს, როგორი იყო თბილისი, რითი იყო ხალხი დაკავებული. რომ იყოს დროის მანქანა, სიამოვნებით გავისეირნებდი წარსულში. დავით აღმაშენებლის დროშიც ვიმოგზაურებდი, ძალიან მაინტერესებს იმ სურნელის შეგრძნება, რაც მაშინ ჩვენს ქვეყანაში იდგა.
– დროის მანქანით მომავალშიც გაისეირნებდით?
– ალბათ – არა. მკითხაობებით დიდად არასოდეს ვყოფილვარ დაკავებული. ყავის ჭიქაში ჩემთვისაც ჩაუხედავთ, ბანქოც გაუშლიათ, მაგრამ ეს ყველაფერი თამაშის დონეზე იყო. მომავალი იმიტომაა კარგი, რომ ბურუსითაა მოცული. როცა არ იცი, წინ რა გელის, ამას თან შიშიც ახლავს და თან საინტერესოცაა. თუმცა, ვინ იცის, დროის მანქანა რომ მქონოდა, შეიძლება ზოგჯერ ცდუნებასაც ავყოლოდი.
– შესანიშნავ ფორმაში ხართ. ვარჯიშობთ ან რაიმე სხვა მეთოდს მიმართავთ?
– სამწუხაროდ, არ ვვარჯიშობ. ალბათ ჩემი წინაპრების და გენეტიკის ბრალია. კვებასაც არ ვაქცევ ყურადღებს, ძალიან მიყვარს გემრიელად ჭამა. ახლა ცოტა მოვიმატე და ეს იმის ბრალია, რომ აქტიურად არ ვცხოვრობ. როცა ვმუშაობ, არ ვსუქდები, პირიქით, წონაში ვიკლებ. რეპეტიციებს, პრემიერისთვის მზადებას თან სასიამოვნო ნერვიულობაც ახლავს.
ჩემი პროფესია ჩემი სულის განუყოფელი ნაწილი რომ არ იყოს, სხვა საქმეს მოვკიდებდი ხელს, შეიძლება უფრო მეტი ფულიც მეშოვა, უფრო მშვიდი ცხოვრება მქონოდა, მაგრამ მე თეატრის გარეშე არ შემიძლია, ამიტომ მუდამ აქ ვიქნები.
– წლებთან ერთად შინაგანად მნიშვნელოვნად შეიცვალეთ თუ დრომ თქვენს ხასიათზე არ იმოქმედა?
– სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, დიდად არ შევცვლილვარ. პატარა რაღაცეები შეიცვალა ჩემში. ამას მხოლოდ წლების მომატებას ვერ დავაბრალებ. ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები წავიდნენ – ჩემი მშობლები, ქმარი, მეგობრები და როგორ შეიძლებოდა, ამ ყველაფერს ჩემში ცვლილებები არ გამოეწვია? იყო ეტაპი, როდესაც აღმოვაჩინე, რომ უფრო ძლიერი ვყოფილვარ, ვიდრე მეგონა, უფრო მეტი შემძლებია. მერე დადგა პერიოდი, როცა ძალიან გაწონასწორებული გავხდი, დავმშვიდდი, საკუთარი თავის მართვა ვისწავლე. ახლა კი გაღიზიანებული ვარ, ნერვული გავხდი და საკუთარი თავი არ მომწონს. იმედი მაქვს, თავს ამ შემთხვევაშიც მოვერევი.
– თქვენს ვაჟთან, ვათასთან ურთიერთობაში რა ეტაპები გაიარეთ?
– ვათა 2 წლის რომ გახდა, მას შემდეგ ჩვენ კარგი მეგობრები ვართ. ახლა ისე ვგრძნობ, თითქოს ჩემი ასაკის ადამიანი გახდა. ამას იმანაც შეუწყო ხელი, რომ ვათაც რუსთაველის თეატრში მუშაობს, საერთო ინტერესები გაგვიჩნდა, ერთი სამეგობრო წრე გვყავს. თეატრში თაობებს შორის ზღვარი ირღვევა. თეატრში რომ მოვედი, ჩემზე ბევრად უფროსი მეგობრები მყავდა. ახლა კი ჩემი შვილის თაობასთან ვმეგობრობ. ამის გამო მე და ვათა უფრო ხშირად ვართ ერთად, ვიდრე აქამდე ვიყავით. ინტერესები ერთი გვაქვს, ამა თუ იმ საკითხებს ერთნაირად ვუყურებთ, ზოგჯერ ვკამათობთ კიდეც, რადგან ორივე ჯიუტები ვართ. მიუხედავად იმისა, რომ ვათა ძალიან ფიცხია, მაინც ჩემზე რბილია. ვერ ვიტყვი, მხოლოდ იმიტომ მითმობს, რომ დედა ვარ–მეთქი, ხასიათში აქვს სირბილე.
– თქვენი შვილიშვილი ვის ჰგავს, მამას თუ დედას?
– ჩემი შვილიშვილი უკვე 5 წლის არის. გარეგნობით ძალიან ჰგავს მამას და ამას ყველა აღნიშნავს. მატარაძეებს საკმაოდ ძლიერი გენი აქვთ, ვათა გიას ჰგავს და ვათას შვილიც მამას დაემსგავსა. შვილიშვილის დაბადებით სულ სხვა ეტაპი დგება ცხოვრებაში ისევე, როგორც შვილის დაბადებისას.
– თქვენი ჩაცმის სტილმა რა ცვლილებები განიცადა?
– მგონი, ახლა უფრო თამამად ვიცვამ, ვიდრე ახალგაზრდობაში. ჩემი სტუდენტობის დროს მოკლე კაბა ცუდი ტონი იყო, ამიტომ ჩემი თაობის გოგოები ვერ ვბედავდით მოკლე ქვედატანების ჩაცმას. ვთვლი, რომ ადამიანს რაც უხდება, ის უნდა ჩაიცვას. არ აქვს მნიშვნელობა, ცხოვრების რა ეტაპზეა. ბევრ ახალგაზრდა ქალს არ უხდება ჯინსები, მოკლე ქვედატანები. არსებობს ზღვარი, დრესკოდები და ამას აუცილებლად უნდა მიაქციო ყურადღება. ბაზარში რასაც ჩაიცვამ, იმით თეატრში არ უნდა წახვიდე. ზოგჯერ ზღვის სანაპიროზეც ისე საოცრად ჩაცმულ ხალხს ვხედავ, რომ ცოტა სასაცილოა.
ალბათ არის ასაკი, რის იქითაც რაღაცეების ჩაცმა არ შეიძლება, მაგრამ ჯერჯერობით დაგლეჯილი ჯინსებიც მაცვია, ბათინკებიც და ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს.
– რატომ არასოდეს ჩანს თქვენ გვერდით მამაკაცი?
– რა ვიცი, რა გითხრათ. არ გამოჩნდა ის მამაკაცი, რომელიც შეიძლება ჩემ გვერდით იყოს.
– რატომ, პრეტენზიული ხართ?
– რაღაც დოზით ნამდვილად ვარ პრეტენზიული, მაგრამ არ მგონია, ეს ზედმეტობაში იყოს გადასული.
– ცოტა ხნის წინ გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ბიძინა ივანიშვილმა მსახიობებს დაფინანსება შეგიწყვიტათ, მერე კი ეს ამბავი არ გამართლდა და ყველაფერი გაირკვა. რა რეაქცია გქონდათ ამ აჟიოტაჟზე?
– არ ვიცი, ასეთი ყურადღება და ამხელა ამბის ატეხა რას მივაწერო. ბატონ ბიძინას აქვს სურვილი, ვიღაცეებს დაეხმაროს და ამდენი ლაპარაკი რა საჭიროა? ხვალ მართლა რომ არ მოგვცეს ფული, რა უფლება მაქვს, ვთქვა, რატომ აღარ მაძლევს–მეთქი, რა სისულელეა! ძალიან დიდი მადლობა, რომ გაჭირვების პერიოდში ამდენ ადამიანს გვეხმარება. ამაზე ლაპარაკი როგორ შეიძლება?! ეს სხვის ცხოვრებაში უხეშად ჩარევაა. ბატონი ბიძინას ცხოვრებაშიც ერევიან და ჩვენს ცხოვრებაშიც. ულამაზო და ამაზრზენია ასეთი მოქცევა. ჩემს ფულს ვისაც მინდა, იმას მივცემ და ადამიანმა საკუთარ თავს არ უნდა მისცე იმის უფლება, რომ სხვის ცხოვრებაში იქექო!

– თქვენს უახლოეს გეგმებში რა შედის?

– ბატონი რობიკო სტურუა ბუენოს აირესშია, სპექტაკლს დგამს და მის ჩამოსვლას ველოდებით. აქაც ახალი სპექტაკლის კეთებას იწყებს, როლები განაწილებულია, მეც ვითამაშებ და ველოდებით, როდის დაიწყება რეპეტიციები. როგორც გვითხრა, საინტერესო სპექტაკლს აჩუქებს თბილისს და ჩვენც, მსახიობებსაც.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე