ვინ გა­ა­ცოცხ­ლა "კა­ცი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძლი­ერ უყ­ვარ­და"

"ყო­ვე­ლი ნორ­მა­ლუ­რი მოთხ­რო­ბის წა­კითხ­ვის შემ­დეგ ხდე­ბი ოდ­ნავ უკე­თე­სი, ვიდ­რე ხარ, უფ­რო ჭკვი­ა­ნი, ვიდ­რე იყა­ვი..." - მწე­რალ გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის მი­ერ "გა­მოყ­ვა­ნი­ლი" მა­რა­დი­უ­ლი ფორ­მუ­ლა ჯერ კი­დევ 1970-იან წლებ­ში ხმა­მაღ­ლა, ყვე­ლას გა­სა­გო­ნად ერო­სი მან­ჯ­გა­ლა­ძის პი­რით ათ­ქ­მე­ვი­ნა რე­ჟი­სორ­მა, დრა­მა­ტურ­გ­მა და მწე­რალ­მა ზუ­რაბ კან­დე­ლაკ­მა "კაცს, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძლი­ერ უყ­ვარ­და" და ამით უკ­ვ­დავ­ყო კი­დეც, ნა­წარ­მო­ე­ბი. შე­დევ­რი კი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შე­დევ­რად იქ­ცა და XXI სა­უ­კუ­ნე­შიც პო­პუ­ლა­რუ­ლია.

ზუ­რაბ კან­დე­ლა­კი:
- მარ­თ­ლაც, ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი დღეს ყვე­ლამ რომ იცის, დი­დი რო­ლი სწო­რედ ტე­ლეს­პექ­ტაკ­ლ­მა ითა­მა­შა, უფ­რო სწო­რად კი - ერო­სი მან­ჯ­გა­ლა­ძემ. ხო­ლო სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლის პო­პუ­ლა­რო­ბა­ში პირ­ვე­ლე­სი "დამ­ნა­შა­ვე", რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, თა­ვად მწე­რა­ლი გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლია, თუმ­ცა ვფიქ­რობ, რომ მის თა­ნა­ბარ სი­მაღ­ლე­ზეა ერო­სი მან­ჯ­გა­ლა­ძეც, მთა­ვა­რი რო­ლის შემ­ს­რუ­ლე­ბე­ლი, მე­რე კი - და­ნარ­ჩე­ნე­ბი, ანუ ჩვენ - შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი. მოთხ­რო­ბა რე­ჟი­სორ­მა გო­გი გამ­სა­ხურ­დი­ამ აღ­მო­ა­ჩი­ნა: წა­ი­კითხა და მი­სი დად­გ­მა მე შე­მომ­თა­ვა­ზა. იმ პე­რი­ოდ­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლი მქონ­და დად­გ­მუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩე­მი ყვე­ლა სპექ­ტაკ­ლი შეგ­ნე­ბუ­ლად წა­შა­ლეს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ორი მა­ინც გა­დარ­ჩა - "კა­ცი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძლი­ერ უყ­ვარ­და" და "ერ­თი რა­მის სიყ­ვა­რუ­ლი, და­ფარ­ვა რომ სჭირ­დე­ბა". შენ წარ­მო­იდ­გი­ნე, ორი­ვე ერო­სიმ გა­და­არ­ჩი­ნა. დიდ­მა უბე­დუ­რე­ბამ - ერო­სის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ წა­საშ­ლე­ლად გამ­ზა­დე­ბულ სპექ­ტაკ­ლებს სი­ცოცხ­ლე შე­უ­ნარ­ჩუ­ნა - ტე­ლე­რა­დი­ო­კო­მი­ტე­ტის (ახ­ლან­დე­ლი "სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მა­უწყე­ბე­ლი". - ავტ.) იმ­ჟა­მინ­დელ­მა ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელ­მა ნუგ­ზარ ფოფხა­ძემ მო­ითხო­ვა, ერო­სის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით ან ერო­სი­ზე ყვე­ლა მა­სა­ლა შე­ეგ­რო­ვე­ბი­ნათ და სა­გულ­და­გუ­ლოდ შე­ე­ნა­ხათ.

- და ასე შე­მოგ­ვ­რ­ჩა ორი­ვე სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლი, რო­მე­ლიც ბა­ტო­ნი გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბებ­ზე გქონ­დათ დად­გ­მუ­ლი? ამ­ჯე­რად პირ­ვე­ლი მათ­გა­ნი გა­ვიხ­სე­ნოთ: მი­ამ­ბობ­დით, გო­გი გამ­სა­ხურ­დი­ამ წა­ი­კითხა და დად­გ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზაო.
- იმ­ხა­ნად სა­ქარ­თ­ვე­ლოს რა­დი­ო­ში მთა­ვარ რე­ჟი­სო­რად ვმუ­შა­ობ­დი, პა­რა­ლე­ლუ­რად კი, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლებ­საც ვდგამ­დი. პო­ეტ ტა­რი­ელ ჭან­ტუ­რი­ას გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლის მოთხ­რო­ბის - "კა­ცი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძლი­ერ უყ­ვარ­და" რე­ცენ­ზია და­უ­წე­რია. ვფიქ­რობ, გო­გი ჯერ რე­ცენ­ზი­ას გა­ეც­ნო და ამის შემ­დეგ წა­ი­კითხა მოთხ­რო­ბა, მე­რე სცე­ნა­რიც გა­ა­კე­თა და შე­მომ­თა­ვა­ზა, მი­სი დად­გ­მით ხომ არ და­ინ­ტე­რეს­დე­ბიო. გუ­რამს შო­რი­დან ვიც­ნობ­დი. მოთხ­რო­ბა და სცე­ნა­რი რომ წა­ვი­კითხე, ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მსგავ­სი სტი­ლის მოთხ­რო­ბა იმ­ხა­ნად იშ­ვი­ა­თო­ბა იყო და ამი­ტო­მაც გო­გის დავ­თან­ხ­მ­დი. შემ­დეგ ტე­ლე­ვი­ზი­ის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ბაც და­ვი­ყო­ლიე და მსა­ხი­ო­ბებ­ზე ფიქ­რიც და­ვიწყე. მოთხ­რო­ბის წა­კითხ­ვის­თა­ნა­ვე ვი­ცო­დი, რომ მთა­ვარ როლ­ში უეჭ­ვე­ლად ერო­სის უნ­და ეთა­მა­შა. რომ ვუთხა­რი და წა­ვა­კითხე, შე­ვატყ­ვე, მო­ე­წო­ნა. მა­შინ­ვე მკითხა: სხვა რო­ლებ­ში ვინ იქ­ნე­ბი­ა­ნო? ახალ­გაზ­რ­და ბი­ჭის, თა­მა­ზის როლ­ზე ალ­ბათ ჟან­რი ლო­ლაშ­ვილს ავიყ­ვან-მეთ­ქი, - ვუთხა­რი - ჟან­რი მა­შინ მარ­თ­ლაც კარ­გი ბი­ჭი იყო, გამ­ხ­და­რი, ფორ­მა­ში (ი­ცი­ნის). კლი­მის როლ­ზე და­თო კვირ­ცხა­ლი­ა­ზე ვი­ფიქ­რე, მას­თან სხვა სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლებ­შიც მე­მუ­შა­ვა და მი­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც ვი­ცო­დი. ორი­ვე კან­დი­და­ტუ­რა მო­მი­წო­ნა. ერ­თა­დერ­თი, ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლის რო­ლის­თ­ვის მი­ჭირ­და მსა­ხი­ო­ბის შერ­ჩე­ვა. ერო­სიმ მითხ­რა, - რა­მაზს (რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძეს გუ­ლის­ხ­მობ­

და) ხომ არ ვუთხ­რა­თო? თუმ­ცა მა­ლე­ვე გა­და­ვი­ფიქ­რეთ, რად­გან ვი­ცო­დით, რა­მა­ზი უარს იტყო­და. ჩე­მი იდეა გა­ვუ­ზი­ა­რე: ბა­ტო­ნო ერო­სი, რა­ტომ­ღაც ამ როლ­ზე რო­მე­ლი­მე რე­ჟი­სო­რი წარ­მო­მიდ­გე­ნია-მეთ­ქი. ვი­ფიქ­რეთ, ვი­ფიქ­რეთ და... კარ­ლო ღლონ­ტ­ზე შევ­ჩერ­დით. ისიც დაგ­ვ­თან­ხ­მ­და და რე­პე­ტი­ცი­ე­ბიც და­ვიწყეთ. სპექ­ტაკ­ლი ფე­რა­დი უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო (სხვა­თა შო­რის, ეს ერთ-ერ­თი პირ­ვე­ლი ფე­რა­დი სპექ­ტაკ­ლი­ა) და სა­ა­მი­სოდ აქ, მე­ო­რე სარ­თულ­ზე მხო­ლოდ ერ­თი სტუ­დია არ­სე­ბობ­და ერ­თა­დერ­თი ფე­რა­დი კა­მე­რით. ამ კა­მე­რას, სხვე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, ის უპი­რა­ტე­სო­ბა ჰქონ­და, რომ კად­რის მი­სა­ახ­ლო­ებ­ლად ან და­სა­ცი­ლებ­ლად კა­მე­რი­სა და ობი­ექ­ტი­ვის ცვლა არ გვჭირ­დე­ბო­და, ე. წ. "ნა­ეზ­დი­სა" და "ო­ტი­ეზ­დის" ფუნ­ქ­ცი­ას თვი­თონ­ვე ას­რუ­ლებ­და. მოკ­ლედ, სპექ­ტაკ­ლი ერ­თი კა­მე­რით გა­და­ვი­ღეთ, ერთ ოთახ­ში. დი­დი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა ჰქონ­და მხატ­ვ­რი­სა და ოპე­რა­ტო­რის სა­მუ­შა­ოს. მხატ­ვ­რად ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო შე­მოქ­მე­დი, რო­ბერტ ფლაქ­სი­ნი ავიყ­ვა­ნეთ, ოპე­რა­ტო­რად - ტე­ლე­ვი­ზი­ის ბრწყინ­ვა­ლე ოპე­რა­ტო­რი ზა­ურ დო­ბორ­ჯ­გი­ნი­ძე. მუ­სი­კა­ლუ­რად სპექ­ტაკ­ლი და­ლი გურ­გე­ნი­ძემ გა­ა­ფორ­მა. სწო­რედ მას შემ­დეგ გახ­და გან­სა­კუთ­რე­ბით პო­პუ­ლა­რუ­ლი იტა­ლი­ე­ლი კომ­პო­ზი­ტო­რის, დო­მე­ნი­კო ჩი­მა­რო­ზას "სე­რე­ნა­და", რომ­ლი­თაც სპექ­ტაკ­ლი გა­ვა­ფორ­მეთ. და­ლის ვთხო­ვე, და­ახ­ლო­ე­ბით, შუა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის მუ­სი­კა მჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი, რად­გან ვა­სი­კო კე­ჟე­რა­ძე ჩვე­ნი სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის კა­ცი აშ­კა­რად არ იყო, სა­ი­დან­ღაც მო­სულს ჰგავ­და და ეს უნ­და გა­მო­მე­ჩი­ნა. და­ლიმ მო­მი­ტა­ნა "ჩი­მა­რო­ზა" და მე­ტი არც არა­ფე­რი მინ­დო­და.

- ბა­ტონ ერო­სის­თან მუ­შა­ო­ბა­ზე მინ­და, გა­მორ­ჩე­უ­ლად გვი­ამ­ბოთ - თა­ვად­ვე თქვით და ამ სპექ­ტაკ­ლის ნე­ბის­მი­ე­რი მნახ­ვე­ლი და­გი­დას­ტუ­რებთ, რომ ის შე­უ­და­რე­ბე­ლი ვა­სი­კო კე­ჟე­რა­ძე იყო.
- რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე ერო­სის ერ­თი თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბა ჰქონ­და: თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე არას­დ­როს იხ­ს­ნე­ბო­და, მო­სინ­ჯავ­და ხოლ­მე რა­ღა­ცებს, ეძებ­და... სხვა­თა შო­რის, იმ­ხა­ნად სა­ტე­ლე­ვი­ზიო თე­ატ­რის მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი გახ­ლ­დათ. რომ ვუთხა­რი, მთა­ვარ როლ­ში ერო­სი უნ­და ვა­თა­მა­შო-მეთ­ქი, შე­ჭოჭ­მან­და, - თა­ვი­სე­ბუ­რი "შტამ­პე­ბი" არ და­იწყო­სო. და­ვამ­შ­ვი­დე, ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზე იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი, რად­გან და­ნამ­დ­ვი­ლე­ბით ვი­ცო­დი, რაც უნ­და გა­ე­კე­თე­ბი­ნა ერო­სის, სა­უ­კე­თე­სო იქ­ნე­ბო­და. თუ გახ­სოვს, სპექ­ტაკ­ლ­ში ლექ­სებ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ეპი­ზო­დი: "ქუ­ჩა­ში, მტვერ­ში წა­იქ­ცა ბავ­შ­ვი"... რა უნ­და იყოს ამა­ზე ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი..." და ა. შ. ეს მო­ნაკ­ვე­თი მოთხ­რო­ბა­ში მხო­ლოდ ერ­თი ფრა­ზი­თაა გად­მო­ცე­მუ­ლი, სპექ­ტაკ­ლ­ში კი ერო­სის ინ­ს­ცე­ნი­რე­ბუ­ლია... ჯერ მე მო­მას­მე­ნი­ნა ეს ბრწყინ­ვა­ლე კო­ლა­ჟი და მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ ვუთხა­რით გუ­რამს. სხვა­თა შო­რის, ეს ეპი­ზო­დი ერთ-ერ­თი კულ­მი­ნა­ცი­უ­რია მთელ სპექ­ტაკ­ლ­ში.

- ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი ხში­რად ერ­თ­ვე­ბო­და რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი­სას?
- არა, მხო­ლოდ იშ­ვი­ა­თად ვა­კითხავ­დით ხოლ­მე, მხო­ლოდ მა­შინ, თუ მოთხ­რო­ბა­ში რა­ი­მეს შეც­ვ­ლას ვა­პი­რებ­დით. სხვა­თა შო­რის, ამ სპექ­ტაკ­ლ­მა ძა­ლი­ან და­მა­ახ­ლო­ვა გუ­რამ­თან...
ნა­წარ­მო­ებ­ში მოქ­მე­დე­ბა ორ ად­გი­ლას მიმ­დი­ნა­რე­ობს - ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლის კა­ბი­ნეტ­სა და კე­ჟე­რა­ძის ფო­ტო­ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში. ჩვე­ნი მწი­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ გვაძ­ლევ­და - რო­გორც გითხა­რით, მხო­ლოდ ერთ ოთახ­ში ვი­ღებ­დით. ეს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლი სამ ნა­წი­ლად ჩავ­წე­რეთ. იმ­ხა­ნად მონ­ტა­ჟის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გვქონ­და და ერ­თ­ბა­შად, გა­უ­ჩე­რებ­ლად უნ­და გა­დაგ­ვე­ღო, ანუ მსა­ხი­ო­ბებს ერ­თი ამო­სუნ­თ­ქ­ვით უნ­და ეთა­მა­შათ. ამი­ტო­მაც დავ­ყა­ვით ნა­წი­ლე­ბად: და­საწყი­სი - ჟან­რის მის­ვ­ლა ფო­ტო­ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში, მე­ო­რე ნა­წი­ლი - ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლის კა­ბი­ნეტ­ში და მე­სა­მე - კვლავ ფო­ტო­ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში. გა­და­ღე­ბი­სას ერ­თი შეც­დო­მაც კი ნიშ­ნავ­და, რომ ის ნა­წი­ლი თა­ვი­დან უნ­და ჩაგ­ვე­წე­რა. მა­გა­ლი­თად, პირ­ვე­ლი ნა­წი­ლი 30 წუ­თამ­დე გრძელ­დე­ბო­და და პა­ტა­რა შეც­დო­მის გა­მოც კი თა­ვი­დან ვიწყებ­დით 30-წუ­თი­ა­ნი მო­ნაკ­ვე­თის გა­და­ღე­ბას. სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლე­ბი რამ­დე­ნა­დაც საწ­ვა­ლე­ბე­ლი იყო, იმ­დე­ნად - მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სო და მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი გა­მო­დი­ო­და. გე­გო­ნე­ბო­და, მსა­ხი­ო­ბე­ბის შეს­რუ­ლე­ბას დარ­ბაზ­ში უყუ­რებ­დი. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად კარ­ლო ღე­ლავ­და, რად­გან ერო­სის­თან თა­მა­ში იოლი არ იყო და მე­სა­მე ნა­წი­ლის გა­და­ღე­ბი­სას, ერო­სიმ რომ ბრწყინ­ვა­ლედ ითა­მა­შა, კარ­ლოს რა­ღაც შე­ე­შა­ლა. შეც­დო­მა და­უშ­ვა ასის­ტენ­ტ­მაც, მაგ­რამ გა­და­ღე­ბა მა­ინც არ გა­ვა­ჩე­რე - ეგებ მა­ინც ივარ­გოს-მეთ­ქი. ბო­ლოს, გა­და­ღე­ბუ­ლი რომ ვნა­ხე, მივ­ხ­ვ­დი, ვე­რაფ­რით გა­ვუშ­ვებ­დი. ერო­სი­მაც, - ჯან­და­ბას, რა ვქნა, თა­ვი­დან გა­და­ვი­ღე­ბო და თუ და­აკ­ვირ­დე­ბი, შე­ნიშ­ნავ, რომ შეც­დო­მის ასა­ცი­ლებ­ლად კარ­ლოს წი­ნას­წარ ას­წ­რებს რეპ­ლი­კას თუ მოქ­მე­დე­ბას. მაგ­რამ იმ დუბ­ლ­ში ერო­სის ბრწყინ­ვა­ლე­ბა მა­ინც და­ი­კარ­გა. ვერ წარ­მო­იდ­გენ, ერო­სის რა კად­რე­ბი ვერ გა­მო­ვი­ყე­ნე! თუმ­ცა იმა­საც ვიტყ­ვი, რომ კარ­ლოს გმი­რიც სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნ­და - კარ­გად ითა­მა­შა... და მი­უ­ხე­და­ვად წვა­ლე­ბი­სა, ასე თუ ისე, სპექ­ტაკ­ლი გა­მო­ვი­და.

- ბა­ტო­ნო ზუ­რა, ერო­სი მან­ჯ­გა­ლა­ძის რა "შტამ­პოვ­კებს" გუ­ლის­ხ­მობ­და ბა­ტო­ნი მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი?
- რას ამ­ბობ, რა "შტამ­პოვ­კებ­ზე­ა" ლა­პა­რა­კი! რე­ჟი­სო­რებ­მა გაზ­ვი­ა­დე­ბა იცი­ან (ი­ღი­მის). ერო­სის იმ­პ­რო­ვი­ზა­ცი­ის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი უნა­რი ჰქონ­და. მას იოლად შე­ეძ­ლო, თა­ვი­სი მოქ­მე­დე­ბა და გან­წყო­ბა შენ­თ­ვის - მა­ყუ­რებ­ლის­თ­ვი­საც გა­და­ე­დო. მის­გან უჩ­ვე­უ­ლო ემო­ცია მო­დი­ო­და და ხმის ტემ­ბ­რიც გა­სა­ო­ცა­რი ჰქონ­და. მა­გა­ლი­თად, ამ სპექ­ტაკ­ლ­ში, თუნ­დაც არა­ფერს რომ არ აკე­თებ­და, რა­ღაც მოქ­მე­დე­ბას მა­ინც ას­რუ­ლებ­და. თა­ვის "ფო­ტო­ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში" მაკ­რა­ტე­ლიც კი მი­ი­ტა­ნა და მა­გი­დას­თან მჯდომ­მა რა­ღა­ცე­ბის გა­მოჭ­რა და­იწყო, სულ მოძ­რა­ობ­და, დი­ნა­მი­კა და ფუნ­ქ­ცია რომ არ და­ე­კარ­გა... სხვა­თა შო­რის, ჯერ კი­დევ ყმაწ­ვი­ლო­ბი­სას ვიც­ნობ­დი ერო­სის. მა­ღალ კლა­სებ­ში ვსწავ­ლობ­დი, წაღ­ვერ­ში, კერ­ძოდ კეჩხო­ბის და­სას­ვე­ნე­ბელ სახ­ლ­ში რომ შევ­ხ­ვ­დი. დე­და­ჩე­მი მუ­შა­ობ­და იქ და ერთ ზაფხულს ორ­კ­ვი­რი­ა­ნი საგ­ზუ­რით ერო­სიც ჩა­მო­ვი­და და­სას­ვე­ნებ­ლად. იქ­ვე, კო­ტეჯ­ში კო­ტე მა­ხა­რა­ძეც ის­ვე­ნებ­და. მე ფეხ­ბურ­თის გა­დამ­კ­ვ­და­რი ფა­ნი ვი­ყა­ვი და ამან და­მა­ახ­ლო­ვა ერო­სის­თან - ხში­რად ვსა­უბ­რობ­დით ფეხ­ბურ­თ­ზე. მე­რე თე­ატ­რ­ში შევ­ხ­ვ­დი - სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ვიდ­რე სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე მი­ღე­ბა გა­მოცხად­დე­ბო­და (ყო­ველ წელს არ იყო), სტა­ჟის­თ­ვის მჭირ­დე­ბო­და და თე­ატ­რ­ში სცე­ნის თა­ნამ­შ­რომ­ლად მი­მი­ღეს. იქ კი­დევ უფ­რო და­ვახ­ლოვ­დით და მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დის წინ, ჩე­ხო­ვის მოთხ­რო­ბის ექ­ს­პ­ლი­კა­ცია რომ მო­ვამ­ზა­დე, სწო­რედ ერო­სის წა­ვა­კითხე. მახ­სოვს, - კაია, კაიაო, - შე­მა­ქო და მე­რე გა­ვი­გე, სცე­ნა­რი რა­დი­ო­ში მო­უ­ტა­ნია - ჯე­მალ ან­ჯა­ფა­რი­ძემ დად­გა, თვი­თონ ერო­სი თა­მა­შობ­და და ვა­სო გო­ძი­აშ­ვი­ლი. ერო­სი ყო­ველ­თ­ვის მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, ჩემს სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკ­ლებ­საც ეს­წ­რე­ბო­და. რომ ვთხოვ­დი, არც სპექ­ტაკ­ლ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე მე­უბ­ნე­ბო­და უარს... ერო­სის იმ­პ­რო­ვი­ზა­ცი­ებს რაც შე­ე­ხე­ბა, ამ კონ­კ­რე­ტულ ტე­ლეს­პექ­ტაკ­ლ­ში - ნაკ­ლე­ბად, მაგ­რამ მა­ნამ­დე გა­და­ღე­ბულ და უკ­ვე და­კარ­გულ "გა­მარ­ჯო­ბა, ჩვე­ნო მა­მე­ბო­ში" ისე­თი რამ გა­ა­კე­თა, დღეს ის ფრა­ზა ფრთი­ან გა­მო­ნათ­ქ­ვა­მა­დაა ქცე­უ­ლი - მახ­სოვს, გას­ვ­ლი­სას ყვე­ლას­თ­ვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რომ "ის­რო­ლა": "ტო­ჟე მნე გო­გე­ბაშ­ვი­ლიო!" და ყვე­ლა გაგ­ვა­ოგ­ნა (ი­ცი­ნის).

- ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლო­ბამ იოლად და­გიმ­ტ­კი­ცათ სპექ­ტაკ­ლი? - ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლის ტი­პი ხომ არ შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­და საბ­ჭო­თა პე­რი­ო­დის ხელ­მ­ძღ­ვა­ნელს?
- ბა­ტონ მი­შას არა­ვი­თა­რი შე­ნიშ­ვ­ნა არ მო­უ­ცია. მე­რე ტე­ლე­რა­დი­ო­კო­მი­ტე­ტის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რეს, კარ­ლო გარ­დაფხა­ძე­საც ვაჩ­ვე­ნეთ და მახ­სოვს, მი­შას რომ ჰკითხა: რა­მეს ხომ არ გვეტყ­ვი­ა­ნო? - ალ­ბათ, სწო­რედ ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლის ტი­პა­ჟის გა­მო შე­ფიქ­რი­ან­და. - არა, რა უნ­და გვითხ­რა­ნო, - უპა­სუ­ხა მი­შამ და ამით დას­რულ­და. მა­ყუ­რე­ბელ­მაც ძა­ლი­ან კარ­გად მი­ი­ღო ეს ტე­ლეს­პექ­ტაკ­ლი.
რაც შე­ე­ხე­ბა გუ­რა­მის ამ მოთხ­რო­ბას, ის ალ­ბათ მუდ­მი­ვად იცოცხ­ლებს, ყვე­ლა დრო­ის­თ­ვი­საა, რად­გან ყო­ველ­თ­ვის იქ­ნე­ბი­ან მი­სი გმი­რე­ბის­ნა­ი­რი ტი­პე­ბი: სუ­ლი­ე­რად მდიდ­რე­ბი, რე­ა­ლი­ზა­ცი­ას რომ ვერ ახ­დე­ნენ და ფუ­ყე­ე­ბი, სა­ვარ­ძ­ლებ­ში რომ სხე­დან, კა­ბი­ნე­ტე­ბი­დან ხე­ლე­ბის ქნე­ვით "ბრძნულ" აზ­რებს რომ აფ­რ­ქ­ვე­ვენ და ნე­ბის­მი­ერ მო­მენ­ტ­ში შე­უძ­ლი­ათ "ჩა­მო­გა­ლა­ბო­რან­ტონ"... ამას ვე­რას­დ­როს გა­ვექ­ცე­ვით.

ირ­მა ხარ­ში­ლა­ძე
ჟურნალი ”გზა”