როდის ჰქონდა არაადამიანური გრაფიკი ანა დოიაშვილს

რეჟისორ დავით დოიაშვილსა და ქეთი ენდელაძეს ორი შვილი ჰყავთ: ანა და თემო. 15 წლის ანა დოიაშვილი მუსიკისა და დრამის თეატრში ჯერ ''ვერის უბნის მელოდიებში'' მონაწილეობდა, ახლა ''ლურჯ ფრინველშია'' დაკავებული. რამდენიმე წელია მღერის, სცენაზე დგომის გამოცდილებაც აქვს, თუმცა მსახიობის პროფესიის დაუფლებაზე არ ფიქრობს და ამ ეტაპზე ჟურნალისტობას უმიზნებს...

- 11 წლის ვიყავი, როცა ''ვერის უბნის მელოდიებში'' ვმონაწილეობდი, ახლა ''ლურჯ ფრინველში'' ვმღერი. ჩემთვის მოულოდნელი იყო მეორე სპექტაკლში მოხვედრა. ერთხელ რეპეტიციას ვესწრებოდი, მამამ მთხოვა, აბა, სცადე და იმღერეო. ვიმღერე და დამტოვა. მანამდე თეატრში ჩვეულებრივად ყველა სპექტაკლზე დავდიოდი. ვიჯექი ჩემთვის და ვუყურებდი. პრეტენზია არ მქონია და არც მიოცნებია სპექტაკლებში მონაწილეობაზე (იღიმის).
- სიმღერა როდის დაიწყე?
- 10 წლის ასაკში. სკოლაში კლასის დადგმაში რაღაც სიმღერა უნდა შემესრულებინა. გადავწყვიტე, რამდენიმე გაკვეთილი გამევლო ჩვენს ახლო მეგობართან, სიმღერის მასწავლებელ ეკა კონტრიძესთან. ქართული სიმღერები ძალიან მიყვარს და მინდოდა მესწავლა. ძალიან მომეწონა სიმღერის პროცესი და რამდენიმე გაკვეთილის შემდეგ ისევ ვაგრძელებდი მის ოჯახში სიარულს. ეკამ მირჩია, ბედი ''ანა-ბანაში'' მეცადა. საერთოდ, სიახლის მოყვარული ვარ და ეს წინადადებაც ჩემთვის საინტერესო აღმოჩნდა. მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ერთი თვის დაწყებული მქონდა სიმღერა, გადავწყვიტე, 2010 წელს ''ანა-ბანას'' შესარჩევ ტურზე გავსულიყავი. შინ რომ მივედი, ოჯახის წევრები დავსხედით და დიდი განხილვა მოეწყო. მშობლები წინააღმდეგი არ იყვნენ, მაგრამ მეუბნებოდნენ, იქნებ, არ გახვიდე, საკმარისი გამოცდილება არ გაქვს და ცოტა მოიცადეო, მაგრამ მე მიმაჩნდა, რომ ეს ჩემთვის კარგი იქნებოდა. პროექტში მონაწილეობა ჩემთვის დიდი ფუფუნება გახდებოდა, ყოველდღიურად ცოცხალ ბენდთან ერთად უნდა მემღერა და პროფესიონალებთან მომიწევდა მუშაობა. პროექტი დაახლოებით 3 თვეს გაგრძელდა და პირველ ადგილას გავედი. ეს იყო ყველაზე ხალისიანი, მუსიკით სავსე პერიოდი, ხოლო გამარჯვება - ნათელი წერტილი ჩემს ცხოვრებაში. გავიცანი ის ადამიანები, რომლებთან ერთადაც ახლა კვინტეტში ვარ. ''ანა-ბანამ'' ჩემი ცხოვრება შეცვალა.
- განსაკუთრებით ვინ გგულშემატკივრობდა?
- ბებია და ჩემი ძმა. დედა ყველა რეპეტიციაზე დამყვებოდა. არ ვიცი, როგორ შეიძლება, ადამიანს გვერდში ისე დაუდგე, როგორც ამას დედა და საერთოდ, ჩემი ოჯახი აკეთებს.
- დედა აქტიურად არის ჩაბმული თქვენი აღზრდა-განათლების საკითხში. თავად არ მუშაობს, ხომ?
- დიახ, ასეა. არ მუშაობს. მთელი ცხოვრება მე და ჩემს ძმას დაგვითმო. დედაზე ახლო მეგობარი მე არ გამაჩნია.
- შენი ძმა რამდენი წლისაა და მას თუ აქვს პროფესიული არჩევანი გაკეთებული?
- 13-ის ხდება. განსხვავებული ადამიანები ვართ. მე აქტიური ვარ, ძირითადად არ ვარ სახლში და სულ რაღაცას ვაკეთებ. ის დინჯია, ზის, კითხულობს და დღედაღამ მეცადინეობს. სულ მისწორებს სიტყვებს, მაგალითად ''ეხლა'' კი არა, ''ახლა''. რაც შეეხება პროფესიულ არჩევანს (იცინის), ჩემი ძმა ძალიან საყვარელია, ან პრეზიდენტობა უნდა, ან სურს, კრიტიკოსი გახდეს.
- თეატრის?..
- არა. როგორც გითხარით, კითხვა უყვარს, ხშირად დადის ბაბუასთან და უნდა, ლიტერატურის კრიტიკოსი გახდეს.
- მსახიობობა არ გსურს. მიახლოებით თუ იცი, რა განხრით წახვალ?
- თავიდან ძალიან მინდოდა იურისტობა, მაგრამ ახლა მივხვდი, რომ ჩემი არ არის, დაუნდობელი პროფესიაა. ორ წელიწადში პროფესიული არჩევანი გადაწყვეტილი უნდა მქონდეს. ალბათ, ეს ჟურნალისტობა იქნებოდა.


- მამას რომელი უფრო ჰგავხართ?
- მამას მე ვგავარ. ამბობენ, რომ მიზანსწრაფული და შრომისმოყვარე ვარ. მამაა ასეთი. ამბობენ, რომ გარეგნულადაც ვგავარ, მაგრამ ორივე ბებიას, დედის და მამის მშობლებსაც მამსგავსებენ. ჩემი აზრით კი, დედას უფრო ვგავარ (იღიმის).
- თქვი, რომ ქართული სიმღერა გიყვარს. რას უსმენ?
- ახლა რასაც ვმღერი, ეთნოჯაზია, მაგრამ საერთოდ, ქალაქური სიმღერები მიყვარს, გიტარის თანხლებით. ოჯახში ხშირად მოდიოდნენ მსახიობები და ბავშვობიდან მახსოვს ასეთი შეხვედრები. მათთან ერთად ხან პირველ ხმას ვმღეროდი და ხან - მეორეს. მივიჩნევ, რომ თეატრში ვარ გაზრდილი და მსახიობები ჩემი უფროსი მეგობრები არიან. გიტარაზე დაკვრა მეც ვიცი, მაგრამ ძალიან ცუდად ვუკრავ.
- კვინტეტზეც გვიამბე...
- კვინტეტის წევრები ''ანა-ბანას'' გამარჯვებულები ვართ. ხუთ ხმაში ვმღერით. ANA ძალიან მაგარი კვინტეტია, რომლის ხელმძღვანელი ბუკა კარტოზიაა. ახლა ნიუ-იორკში მივემგზავრებით. ეს ჩვენი რიგით მეოთხე გასტროლია და ძალიან დიდი იმედით ვარ განწყობილი.
- უცხო ქალაქში როგორი ორიენტაცია გაქვს?
- მიადვილდება. ძალიან კომუნიკაბელური ვარ. ალბათ ეს ერთ-ერთი დადებითი თვისებაა. ენის კომპლექსი არ მაქვს, გერმანულიც ვიცი და ინგლისურიც და ძალიან მარტივად ვერგები სიახლეებსა და ახალ გარემოს.
- მუსიკისა და დრამის თეატრი ხშირად დადის გასტროლებზე. თეატრთან ერთად სად ხარ ნამყოფი?
- ჯერ ამის ბედნიერება არ მქონია, თეატრთან ერთად გასტროლზე ნამყოფი ვარ მხოლოდ გორსა და ქუთაისში. ჩემი ოცნებაა, თეატრმა ერთ გასტროლში ''ჩამაგდოს'' (იღიმის).
- თქვი, რომ მამას ჰგავხარ, რა არის ნომერი პირველი თვისება, რაც მას აქვს და შენც გინდა განავითარო...
- ამაზე ძალიან ბევრი მაქვს ნაფიქრი. ბევრი რამით მინდა დავემსგავსო. შრომისმოყვარეობით, მეგობრობის უნარით და პირველი ალბათ ესაა. მამაჩემი უზომოდ კეთილია, ძალიან თბილი ადამიანი. ჩემს თვალში საუკეთესო ადამიანები არიან ის და დედა.
- თეატრში უფროსი მეგობრები გყავს, ყველაზე ახლოს რომელ მსახიობთან ხარ?
- რთული კითხვაა (იღიმის)... ნანკა კალატოზიშვილსა და ბუბა გოგორიშვილთან. დედაჩემი მათთან ერთად გაიზარდა და შესაბამისად - მეც. კიდევ დავასახელებ ანა ქურთუბაძეს, ანა ზამბახიძეს, აჩიკო სოლოღაშვილს. უახლოესი მეგობრები ყველა თეატრში მყავს.
- ყველაზე გახსნილი ვისთან ხარ?
- ოჯახში ყველაზე გახსნილი დედასთან ვარ. ბევრ რამეს ვუყვები, მაგრამ ბევრსაც ჩემში ვიტოვებ, რადგან მირჩევნია, თავად მოვაგვარო. ძალიან ბევრ რამეს ვუყვები მეგობრებს, განსაკუთრებით აჩიკოს. მასთან ბავშვობიდან სხვანაირი დამოკიდებულება მაქვს და მიმაჩნია, რომ ძალიან სანდო ადამიანია.
- მამა რა დონეზეა მკაცრი? არიან ისეთი მშობლები, რომლებიც შვილს შინ დაბრუნების დროს უკონტროლებენ, ექსკურსიებზე არ უშვებენ და ა.შ.
- არა, არა, ბედნიერი ვარ, რომ მამა არ არის ასეთი. მე სულ თეატრში ან რეპეტიციებზე ვარ. მამამ ყოველთვის იცის, სად ვარ. მისი სიმკაცრე მხოლოდ იმაში გამოიხატება, რომ უნდა, კარგად ვისწავლო. ნებისმიერ თემაზე შემიძლია მამასთან საუბარი. ერთი-ორჯერ რაღაც პრობლემა მქონდა, დავჯექი, მოვუყევი და მამამ ისეთი რჩევა მომცა, რომ ბევრ რამეზე დამაფიქრა.
- დღემდე წაკითხული ნაწარმოებებიდან, რომელი პერსონაჟი მოგწონს გამორჩეულად და მამა რომ დგამდეს, რა როლზე წარმოგიდგენია თავი?
- მამას დადგმული სპექტაკლების ყველა პიესა წაკითხული მაქვს, უკეთ გასააზრებლად ჯერ ნაწარმოებს ვკითხულობ და მერე ვნახულობ სპექტაკლს. ყველაზე მეტად მომნდომებია ''სირანო დე ბერჟერაკიდან'' როქსანას განსახიერება. ეს ჩემი ყველაზე საყვარელი წიგნია და საყვარელი პერსონაჟი.
- კიდევ რომელ თეატრებში დადიხარ?
- დრო ცოტა მაქვს, მაგრამ მარჯანიშვილის თეატრში დავდივარ ხოლმე. ბებიაჩემის მეუღლე მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი ვაჟა გელაშვილი გახლდათ. ვაჟიკო რომ ცოცხალი იყო, იქ ძალიან ხშირად დავდიოდი და ბევრი სპექტაკლი მაქვს ნანახი. მისი დაკარგვა ჩემთვის ძალიან მტკივნეული იყო. ვაჟიკოს აზრებს ხშირად ვისმენდი. ''ვერის უბნის მელოდიებზე'' რომ გამოვედი, ძალიან ვნერვიულობდი და ის მამშვიდებდა, რჩევებს მაძლევდა და ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო.
- მამა სახლში აგრძელებს შენთან რეპეტიციებს? უფრო მეტ შენიშვნას გაძლევს, ვიდრე სხვას, ანუ ორმაგად გხვდება?
- კი, ორმაგად მხვდება (იღიმის). ''ვერის უბნის მელოდიებზე'' მუშაობის დროს არაადამიანური გრაფიკი გვქონდა. ასეთ რეჟიმს მეც შევეჩვიე და მინდა, არ დამთავრდეს ხოლმე. ჩემი აზრით, გმირები არიან ის ადამიანები, რომლებიც რეპეტიციების ასეთ გრაფიკს უძლებენ. მამა ძალიან მკაცრია რეპეტიციებზე, აბსოლუტურად სხვანაირია შინ. ვიცი, რომ შეიძლება მიყვიროს, მაგრამ არ ვიმჩნევ, მის მდგომარეობაში შევდივარ.
''ლურჯ ფრინველზე'' მუშაობის დროს ცოტა სხვა სიტუაცია იყო. ალბათ მამა მიხვდა, რომ ცოტა გავიზარდე და სხვანაირად მიხსნიდა. შინ რეპეტიციები არ გრძელდება. საერთოდ, ის მინიმალისტურად მიხსნის რამეს. ალბათ იმიტომ, რომ თავად მივხვდე და თავად დავხვეწო პერსონაჟი. ''ლურჯი ფრინველის'' პრემიერის შემდეგ კულისებში რომ გავედი, ემოციებისგან იმდენად დაცლილი ვიყავი, რომ მეგონა წავიქცეოდი. ვფიქრობდი, მამა მეტყოდა - ''უკეთესი შეიძლებოდა'', ან რამე ამგვარს, მაგრამ ''კარგი იყავი'' რომ მითხრა, ეს იყო ჩემთვის ყველაზე დიდი ბედნიერება (იღიმის).

ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''