"ცოლიანი კაცი თუ გეტყვით, მიყვარხარო, არ დაუჯეროთ!"
2 687 ნახვა
ყველა კაცი ერთნაირია, გამონაკლისი არ არსებობს! ამას არამხოლოდ საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე ვამბობ, სხვა ბევრი მაგალითიც მაქვს, თუმცა მათ ჩამოთვლას არ ვაპირებ, რადგან საკუთარ თავზე საკმარისად ბევრი მაქვს მოსაყოლი.
ინტერნეტით გავიცანი ადამიანი, რომელიც ძალიან შემიყვარდა. ისე მელაპარაკებოდა, რომ მეგონა, სიყვარულში არ გაუმართლა და საყვარელმა ქალმა მიატოვა. რატომღაც ისეთი წარმოდგენა შემექმნა, რომ უღალატეს. მე კი მის დამშვიდებას ვცდილობდი, ვეფერებოდი. ბოლოს შეხვედრები დავიწყეთ და ერთ–ერთი პაემნის დროს მითხრა, რომ ცოლი და შვილები ჰყავდა. ეს ჩემთვის მეხის გავარდნასავით იყო, მაგრამ, საუბედუროდ, უკვე ძალიან მიყვარდა. ვუსაყვედურე, თავიდანვე რატომ არ მითხარი–მეთქი. გაუკვირდა, არ გიკითხავს, მე კი ისე გელაპარაკებოდი, რომ უნდა მიმხვდარიყავი, მარტო არ ვცხოვრობდიო. მართალია, ვიცოდი, შვილები რომ ჰყავდა, მათ ახსენებდა, მაგრამ რატომღაც მეგონა, ისინი დედასთან ცხოვრობდნენ. მოკლედ, ჩემი წარმოდგენებით რაღაცეებს ვთხზავდი, მის ცხოვრებას ჩემებურად ვქსოვდი, რეალურად კი ყველაფერი სხვაგვარად აღმოჩნდა.
სიმართლის გაგების შემდეგ ვეღარაფერი შევცვალე, რადგან უკვე თავდავიწყებით მიყვარდა და მის გარეშე ვერ ვძლებდი. მისი ბრალიც იყო, რადგან მეუბნებოდა, რომ სიგიჟემდე ვუყვარდი და უჩემოდ ვერ ძლებდა. რამდენჯერმე დაშორება გადავწყვიტე, არ შევხვდი, მაგრამ დამემუქრა, სახლში მოგადგები და თავს მაინც არ დაგანაბებო. მოკლედ, დიდმა სიყვარულმა მის სარეცელთან მიმიყვანა. ჩემს საქციელს მხოლოდ ერთადერთი რამით ვამართლებდი – რომ ერთმანეთი გვიყვარდა. ზოგჯერ საკუთარი თავი რომანის გმირად წარმომედგინა, რომელსაც ცხოვრებამ დიდი და ლამაზი სიყვარული აჩუქა.
თურმე ქვიშის საათის მსგავს სამყაროში ვცხოვრობდი, ჩემი ბედნიერება ქვიშასავით იცლებოდა, მე კი მანამდე ვერაფერს მივხვდი, სანამ სრულიად მარტო არ აღმოვჩნდი. ერთ დღეს მითხრა, რომ რამდენიმე თვით უნდა დამშორებოდა, რადგან ცოლთან ერთად აჭარაში მიდიოდა საქმეზე. ეს დრო მთელ ცხოვრებად მომეჩვენა, ვუთხარი, რომ ვერ გავძლებდი. მან კი უცებ ასეთი რაღაც მითხრა, რა ვქნა, ჩემი ოჯახისთვის ასეა საჭიროო. ვკითხე, მე ვინ ვარ შენთვის, უსულო ნივთი, რომელიც, თუ მიაგდებ, არაფერს იგრძნობს, არაფერს იტყვის–მეთქი. მითხრა, ამ ურთიერთობით მეც სიამოვნება მივიღე და შენც, ამას დავჯერდეთო. ჩვენ შორის არსებული გრძნობა რომ შევახსენე, გაეცინა, კარგი რა, ზრდასრული ადამიანები ამაზე სერიოზულად არ უნდა ლაპარაკობდნენო. ასე მშვიდად ვერ ჩაივლიდა ჩვენი ლაპარაკი და არც ჩაუვლია. იმ დღეს ვიჩხუბეთ. მან კი პირდაპირ მითხრა, რა გეგონა, ცოლიან კაცთან რომ გააბი რომანი, ხომ იცოდი, რომ პირველ ადგილზე ჩემთვის ოჯახი იქნებოდა, შენნაირი ცხოვრებაში ბევრი შემხვდება, ცოლი კი ერთი მეყოლებაო.
მწარე სიმართლე იყო, ამაში არ ვამტყუნებ, მაგრამ ეს ცოტა ადრე უნდა ეთქვა. იქნებ მეც დავთანხმებოდი მეასე ადგილს, იქნებ მეათასე ადგილზეც თანახმა ვყოფილიყავი, მაგრამ რატომ მეუბნებოდა, რომ სიგიჟემდე ვუყვარდი და უჩემოდ ვერ ძლებდა?!
"შენნაირი ცხოვრებაში ბევრი შემხვდება, ცოლი კი ერთი მეყოლება" – ეს სიტყვები სულ ყურში მაქვს და არც არასოდეს დამავიწყდება. მინდა, სხვებმაც წაიკითხონ ეს წერილი და ეს სიტყვები კარგად გაიაზრონ. რაც უნდა ძალიან გიყვარდეთ, ცოლიან კაცთან გულწრფელი ურთიერთობის გაბმას მოერიდეთ, არ ღირს, მისთვის გულის, სულის ჩუქება, თორემ ბოლოს თქვენ არაფერი დაგრჩებათ და საშინელ სიცარიელეს იგრძნობთ. სიცოცხლე რომ აჩუქოთ, მისთვის ყოველთვის ბოლო ადგილზე იქნებით, როცა დაგჭირდებათ, გვერდით არასოდეს გეყოლებათ. სანამ ჩემნაირ სისულელეს ჩაიდენთ, კარგად დაფიქრდით და გრძნობას თავიდანვე შეებრძოლეთ, თორემ საბოლოოდ ეს ტკივილი არ აგცდებათ და იცოდეთ, ძალიან გაგიჭირდებათ. ერთი სიტყვით, ცოლიანი კაცი თუ გეტყვით, მიყვარხარო, არ დაუჯეროთ!
"სარკის" ერთგული მკითხველი
ინტერნეტით გავიცანი ადამიანი, რომელიც ძალიან შემიყვარდა. ისე მელაპარაკებოდა, რომ მეგონა, სიყვარულში არ გაუმართლა და საყვარელმა ქალმა მიატოვა. რატომღაც ისეთი წარმოდგენა შემექმნა, რომ უღალატეს. მე კი მის დამშვიდებას ვცდილობდი, ვეფერებოდი. ბოლოს შეხვედრები დავიწყეთ და ერთ–ერთი პაემნის დროს მითხრა, რომ ცოლი და შვილები ჰყავდა. ეს ჩემთვის მეხის გავარდნასავით იყო, მაგრამ, საუბედუროდ, უკვე ძალიან მიყვარდა. ვუსაყვედურე, თავიდანვე რატომ არ მითხარი–მეთქი. გაუკვირდა, არ გიკითხავს, მე კი ისე გელაპარაკებოდი, რომ უნდა მიმხვდარიყავი, მარტო არ ვცხოვრობდიო. მართალია, ვიცოდი, შვილები რომ ჰყავდა, მათ ახსენებდა, მაგრამ რატომღაც მეგონა, ისინი დედასთან ცხოვრობდნენ. მოკლედ, ჩემი წარმოდგენებით რაღაცეებს ვთხზავდი, მის ცხოვრებას ჩემებურად ვქსოვდი, რეალურად კი ყველაფერი სხვაგვარად აღმოჩნდა.
სიმართლის გაგების შემდეგ ვეღარაფერი შევცვალე, რადგან უკვე თავდავიწყებით მიყვარდა და მის გარეშე ვერ ვძლებდი. მისი ბრალიც იყო, რადგან მეუბნებოდა, რომ სიგიჟემდე ვუყვარდი და უჩემოდ ვერ ძლებდა. რამდენჯერმე დაშორება გადავწყვიტე, არ შევხვდი, მაგრამ დამემუქრა, სახლში მოგადგები და თავს მაინც არ დაგანაბებო. მოკლედ, დიდმა სიყვარულმა მის სარეცელთან მიმიყვანა. ჩემს საქციელს მხოლოდ ერთადერთი რამით ვამართლებდი – რომ ერთმანეთი გვიყვარდა. ზოგჯერ საკუთარი თავი რომანის გმირად წარმომედგინა, რომელსაც ცხოვრებამ დიდი და ლამაზი სიყვარული აჩუქა.
თურმე ქვიშის საათის მსგავს სამყაროში ვცხოვრობდი, ჩემი ბედნიერება ქვიშასავით იცლებოდა, მე კი მანამდე ვერაფერს მივხვდი, სანამ სრულიად მარტო არ აღმოვჩნდი. ერთ დღეს მითხრა, რომ რამდენიმე თვით უნდა დამშორებოდა, რადგან ცოლთან ერთად აჭარაში მიდიოდა საქმეზე. ეს დრო მთელ ცხოვრებად მომეჩვენა, ვუთხარი, რომ ვერ გავძლებდი. მან კი უცებ ასეთი რაღაც მითხრა, რა ვქნა, ჩემი ოჯახისთვის ასეა საჭიროო. ვკითხე, მე ვინ ვარ შენთვის, უსულო ნივთი, რომელიც, თუ მიაგდებ, არაფერს იგრძნობს, არაფერს იტყვის–მეთქი. მითხრა, ამ ურთიერთობით მეც სიამოვნება მივიღე და შენც, ამას დავჯერდეთო. ჩვენ შორის არსებული გრძნობა რომ შევახსენე, გაეცინა, კარგი რა, ზრდასრული ადამიანები ამაზე სერიოზულად არ უნდა ლაპარაკობდნენო. ასე მშვიდად ვერ ჩაივლიდა ჩვენი ლაპარაკი და არც ჩაუვლია. იმ დღეს ვიჩხუბეთ. მან კი პირდაპირ მითხრა, რა გეგონა, ცოლიან კაცთან რომ გააბი რომანი, ხომ იცოდი, რომ პირველ ადგილზე ჩემთვის ოჯახი იქნებოდა, შენნაირი ცხოვრებაში ბევრი შემხვდება, ცოლი კი ერთი მეყოლებაო.
მწარე სიმართლე იყო, ამაში არ ვამტყუნებ, მაგრამ ეს ცოტა ადრე უნდა ეთქვა. იქნებ მეც დავთანხმებოდი მეასე ადგილს, იქნებ მეათასე ადგილზეც თანახმა ვყოფილიყავი, მაგრამ რატომ მეუბნებოდა, რომ სიგიჟემდე ვუყვარდი და უჩემოდ ვერ ძლებდა?!
"შენნაირი ცხოვრებაში ბევრი შემხვდება, ცოლი კი ერთი მეყოლება" – ეს სიტყვები სულ ყურში მაქვს და არც არასოდეს დამავიწყდება. მინდა, სხვებმაც წაიკითხონ ეს წერილი და ეს სიტყვები კარგად გაიაზრონ. რაც უნდა ძალიან გიყვარდეთ, ცოლიან კაცთან გულწრფელი ურთიერთობის გაბმას მოერიდეთ, არ ღირს, მისთვის გულის, სულის ჩუქება, თორემ ბოლოს თქვენ არაფერი დაგრჩებათ და საშინელ სიცარიელეს იგრძნობთ. სიცოცხლე რომ აჩუქოთ, მისთვის ყოველთვის ბოლო ადგილზე იქნებით, როცა დაგჭირდებათ, გვერდით არასოდეს გეყოლებათ. სანამ ჩემნაირ სისულელეს ჩაიდენთ, კარგად დაფიქრდით და გრძნობას თავიდანვე შეებრძოლეთ, თორემ საბოლოოდ ეს ტკივილი არ აგცდებათ და იცოდეთ, ძალიან გაგიჭირდებათ. ერთი სიტყვით, ცოლიანი კაცი თუ გეტყვით, მიყვარხარო, არ დაუჯეროთ!
"სარკის" ერთგული მკითხველი
