წყალბურთელი მიშა ბაღათურია სოფო გელოვანთან ერთად ზრდილობის გამო ამღერდა

წყალბურთელი მიშა ბაღათურია პროექტ "ორი ვარსკვლავში" მონაწილეობას სოფო გელოვანის ხათრით დათანხმდა. თავიდან ყველაფერი ხუმრობით დაიწყო, ახლა კი თავს არ ზოგავს იმისთვის, რომ სცენაზე არ შერცხვეს და მომღერალს შესაფერისი პარტნიორობა გაუწიოს.
მიშა 26 წლის არის. სპორტი მისი ოჯახური ტრადიციაა – წყალბურთელ შოთა ბაღათურიას ვაჟია. უცხოეთის სხვადასხვა ქვეყანაში თამაშობდა, საბოლოოდ კი საქართველოს ნაკრებში დაბრუნდა და თანაგუნდელებთან ერთად იმდენი იბრძოლა, რომ გუნდი ევროპის ჩემპიონატზე გავიდა, 12 საუკეთესო გუნდს შორის მოხვდა. ახლა კი მიშას მუსიკალური ბრძოლა აქვს მოსაგები.
– მიშა, სპორტსმენი კაცი მუსიკალურ შოუში როგორ აღმოჩნდით?
– ერთ საღამოს ბავშვობის მეგობარმა, ანი ჩიქოვანმა დამირეკა და ნახევრად ხუმრობით და ნახევრად სერიოზულად მკითხა, "ორ ვარსკვლავში" ხომ არ მივიღებდი მონაწილეობას. მეც ხუმრობით ვუპასუხე, რა თქმა უნდა, მივიღებ–მეთქი. ანის ხუმრობა უყვარს. კიდევ რამდენჯერმე რომ დამირეკა, მივხვდი, სერიოზულად მეუბნებოდა. ვუპასუხე, არა, რა სიმღერა, მეღადავები–მეთქი. ხვალ გადაცემის პროდიუსერი დაგირეკავს და უპასუხეო, მითხრა. მესამე დღეს, ვარჯიშის შემდეგ, ვნახე, რომ 20 ზარი მაინც იყო შემოსული. დავრეკე და სოფო გელოვანი აღმოჩნდა. მან სარეპეტიციო ოთახში დამიბარა და უარი ვერ ვუთხარი. იქ მისვლამდე ტექსტი მქონდა დალაგებული, უნდა მეთქვა, თამაშები, ვარჯიშები მაქვს და პროექტში მონაწილეობას ვერ მოვახერხებ–მეთქი. იქ ზრდილობის გამო მივედი.
სოფო როიალთან იჯდა, მითხრა, დავუკრავ და გეხვეწები, წაიმღერეო. უარი ვერც ამაზე ვუთხარი. უი, რა კარგად მღერი, ამ პროექტში ჩემი მეწყვილე უნდა იყოო. შემდეგ პროდიუსერი შემოვიდა, ბენდთან ერთად რეპეტიცია გავიარეთ და მეც რომ არ ველოდი, ისე აღმოვჩნდი ამ კონკურსში.
– საერთოდ მღერით?
– მე და სიმღერა შორს ვართ, მუსიკა კი ძალიან მიყვარს. ვარჯიშზეც, მანქანაშიც სულ მუსიკას ვუსმენ, მაგრამ თვითონ ხანდახან მეგობრების წრეში თუ წავიღიღინებ ხოლმე. გიტარაზე ორი აკორდი ვიცი, ჩემი მეგობრები უფრო კარგად უკრავენ.

– როგორ წარმოგიდგენიათ ამ პროექტში თქვენი თავი, როგორ გაართმევთ თავს?
– სცენასთან პირველად მაქვს შეხება, მაგრამ არ ვნერვიულობ, რადგან პროექტის შიგნით ისეთი აურაა, კომპლექსები მომეხსნა, ყველაფერს კარგად მიხსნიან. რეპეტიციების შემდეგაც ვრჩები და ვმუშაობ. ახლა ერთი თვე დასვენება მაქვს და მთლიანად ამ პორექტზე ვარ გადართული, ვცდილობ, რაც შეიძლება მეტი ვიმეცადინო.
– თანაგუნდელებმა თქვენი ამღერების შესახებ რომ გაიგეს, რა გითხრეს?
– ბიჭები მეუბნებოდნენ, დილით კვერცხის გული გადაყლაპე, ყელი არ გაგიცივდეს, აუზში წყალი გავათბოთო და ასე შემდეგ. ოჯახის წევრებს კი ძალიან გაუხარდათ, რადგან დედა და ბებია მღერიან. ბებია კონსერვატორიის პედაგოგი იყო. ვნახოთ, მათ გახარებას ბოლომდე თუ შევძლებ.
– სპორტული კარიერა რა ასაკიდან დაიწყეთ?
– რაც თავი მახსოვს, სულ წყალბურთს ვთამაშობ. მამაჩემი, შოთა ბაღათურია, თბილისის "დინამოში" თამაშობდა. 5 წლის ასაკში ცურვაზე შემიყვანეს. მამას არ უნდოდა, წყალბურთელი გამოვსულიყავი და სულ ამ ბრძოლაში ვიყავი, უნდა მეთამაშა თუ არა. ბოლოს ჩემები დავარწმუნე, რომ ჩემი ცხოვრება წყალბურთის გარეშე ვერ წარმომედგინა. ცურვასაც თუ ჩავთვლით, 21 წელია წყალში ვარ. 14 წლისა უკვე საქართველოს ნაკრებში ამიყვანეს. 16 წლისა მოსკოვში წავედი, 6 წელი იქ ვიცხოვრე, "დინამო მოსკოვში" ვთამაშობდი, იურიდიული აკადემიაც დავამთავრე. შემდეგ გერმანიაში "ჰანოვერის" კლუბში ვითამაშე, მერე უნგრეთში ერთი წელი ვიყავი. ახლა კი საქართველოს ნაკრებს დავუბრუნდი. ძალიან დიდი წინსვლა გვაქვს, ევროპის ჩემპიონატზე გავედით, 12 საუკეთესო გუნდში მოვხვდით.
– საქართველოს ნაკრებში დაბრუნება რატომ გადაწყვიტეთ?
– სხვანაირად არ შეიძლებოდა. ვინც უცხოეთში ვთამაშობდით, ჩვენს ქვეყანას გვერდში უნდა დავდგომოდით, გადამწყვეტი მომენტი იყო. ამ მცდელობამ გაამართლა და საქართველოს წყალბურთის ისტორიაში პირველად გავედით ევროპის ჩემპიონატზე. ახლაც განცდებში ვარ! 2014 წელი ძალიან კარგად დაიწყო, იმედია, ამ პროექტშიც ყველაფერი კარგად წავა.
– გამარჯვებებს მიჩვეული იმისთვის თუ ხართ მზად, რომ შეიძლება კონკურსში წააგოთ?
– წაგება არ მიყვარს და ამ პროექტშიც ვეცდები, გავიმარჯვო. თუ წავაგებ, გული ძალიან დამწყდება, მართალია, ისე არა, როგორც წყალბურთში, მაგრამ მაინც.
– თქვენს მეწყვილეს, სოფო გელოვანს მანამდე იცნობდით?
– მანამდე მას ეკრანიდან ვიცნობდი. ჩემი ბიჭები, თანაგუნდელები "ჯეოსტარზე" დადიოდნენ და მესიჯებს მას უგზავნიდნენ. სოფო ძალიან თბილი, გახსნილი ადამიანია, გადმოცემის ძალიან კარგი უნარი აქვს და მეც ყველაფერს მალე ვითვისებ. რაც მთავარია, სოფო ძალიან მაგრად მღერის.
– წყალბურთელობა რთულია?
– ძალიან. რთული სპორტია. ახლა ვხვდები, მამას რატომ არ უნდოდა, წყალბურთი მეთამაშა. ჩემს შვილს თუ მოუნდება, ხელს არ შევუშლი, მაგრამ არ დავაძალებ, რომ აუცილებლად ამ სპორტს გაჰყვეს. ჩემს თაობას იმ დროს მოუწია თამაში, როცა თბილისში აუზებიც არ იყო, ცუდი დრო იდგა. მე გამიმართლა, რომ მოსკოვში ვთამაშობდი.
წყალბურთს ჰოკეის შევადარებდი. ჰოკეი რომ ითამაშო, ჯერ ყინულზე დგომა უნდა იცოდე და მერე იფიქრო სხვა რაღაცეებზე. ჩვენთანაც ასეა, ჯერ წყალს უნდა დაუმეგობრდე და სხვა დანარჩენი – სიჩქარე, ბურთთან ტექნიკა და ასე შემდეგ – უკვე შემდეგი ეტაპია. წყალს მიჩვევა სჭირდება, სხვა აღნაგობა უნდა გქონდეს, წყალს უნდა გრძნობდე. მოკლედ, ძალიან ბევრი დეტალი უნდა დაემთხვეს ერთმანეთს, რომ წარმატებას მიაღწიო. წყალბურთი ორჯერ და სამჯერ უფრო რთულია, ვიდრე სპორტის სხვა სახეობები.

– ოდესმე გიფიქრიათ, სპორტისთვის თავი დაგენებებინათ?
– კი, როგორ არა. ასეთ რაღაცას მაშინ ფიქრობ, როცა გადაღლილი ხარ. ყოფილა შემთხვევა, სახლში მოვსულვარ და მითქვამს, თავი უნდა დავანებო–მეთქი, მაგრამ ერთი კვირის შემდეგ ვხვდები, რომ თავს ვერასდროს დავანებებ, რადგან ჩემია. ახლა ყველაზე ბედნიერი მამაჩემია. ის გასული საუკუნის 90–იანი წლების იმ თაობაში მოხვდა, რომლებმაც თავიანთი მაქსიმუმის ჩვენება ვერ შეძლეს, ამიტომ ძალიან უნდა, რომ ახლა ეს ჩვენ, მისი თაობის შვილებმა შევძლოთ. ახლა მამაჩემის თაობის სპორტსმენების შვილები ვთამაშობთ ერთად.
– გავიგე, რომ ქართველ ბრედ პიტს გადარებენ და ბევრი თაყვანისმცემელი გოგონაც გყავთ.
– ბრედ პიტს გადარებენო, ეს მეც მითხრეს და საიდან მოიტანეს, არ ვიცი. გეხვეწებით, ეგ არ დაწეროთ! ყოველ შემთხვევაში, ჩემს სამეგობროში ასე არავინ თვლის. ვინ თქვა, არ ვიცი.
– გოგონებისგან აქტიურ ყურადღებას გრძნობთ?
– სულ წყალში ვარ და პირადი ცხოვრება რაღაც ისე გამომდის... შეყვარებული მყავდა და დავშორდი. რუსი გოგონა იყო. ისეთი დაკავებული ვარ, ბავშვობის მეგობრებსაც კი ვერ ვნახულობ. დილით წყალი, ძილი, მერე ისევ წყალი – ესაა ჩემი განრიგი.
– ბევრი ახერხებს კარიერის პარალელურად პირადი ცხოვრების აწყობასაც. თქვენთვის ეს რთულია?
– მე ვერ შევძელი. ორი საქმის ერთად კეთება ცოტა მიჭირს. მაქსიმალისტი ვარ. არ შემიძლია სადმე წავიდე და გვიან მოვიდე, თუ ვიცი, რომ მეორე დღეს ვარჯიში მაქვს. დისციპლინა მიყვარს. შეყვარებული მყავდა, რომელმაც ჩემთან ერთად 3 თვე იცხოვრა აქ, რუსეთიდან ჩამოვიდა, მაგრამ დავშორდით... ვმეგობრობთ, მაგრამ ჩვენი ურთიერთობა დამთავრდა.
– ბევრი რომანი გქონიათ?
– არა, 26 წლის ვარ და მანამდე არასდროს მყვარებია, ეს ერთადერთხელ იყო. ძალიან მაგარი გრძნობაა... დაშორება განვიცადე, მაგრამ ხომ იცით, ქალებისგან განსხვავებით, კაცებს უფრო მალე გადაგვივლის ხოლმე გრძნობა.
– რა არის თქვენთვის მთავარი ქალის შეფასებისას?
– პირველ რიგში, გარეგნობა, შემდეგ სხვა დეტალები – ვინ არის, რას საქმიანობს და ა.შ. სულ მეგონა, იდეალური ადამიანი შემიყვარდებოდა და საერთოდ განსხვავებული ქალი შემიყვარდა.
– ანუ კონკრეტულად როგორი?
– სულ სხვა ინტერესების. სხვანაირ მუსიკას უსმენდა, სხვანაირი ფილმები უყვარდა. მეგონა, ისეთი ადამიანი უნდა შემყვარებოდა, ვისთანაც ყველაფერი საერთო მექნებოდა, მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა. გოგოში რაღაც მომენტს რომ დაიჭერ, იქ მთავრდება ყველაფერი.
– როცა ოჯახის შექმნაზე მიდგება ჯერი, ქართველს აირჩევთ თუ ამას მნიშვნელობა არ აქვს?
– მინდა, ჩემ გვერდით ქართველი ქალი იყოს. ეს ჩემთვის ბევრს ნიშნავს. ქართველები სხვანაირი მენტალობის ვართ, უცხოელები სხვანაირები არიან. ჩემთვის ორივე მისაღებია, მაგრამ გვერდით ქართველი მინდა, რადგან რაღაცეები მაინც ეხება მორალს, მენტალობას და გზები იყოფა.

– თქვენს რჩეულს რასთან მოუწევს შეუგება ან რა უნდა დათმოს?
– სპორტსმენთან ცხოვრება რთულია, სულ სადღაც ვართ გასულები, მე კი ეჭვიანობა – სად ხარ, ვისთან ხარ, რას შვრები – ცოტას მძაბავს. ჩემთან ისედაც რთულია ყოფნა, ძალიან ჯიუტი ვარ, მაგრამ თუ გოგო მიყვარს, დამთმობიც ვარ.
– ანუ ოჯახის შექმნა გაშინებთ?
– კი, ოჯახის შექმნის მეშინია. ამ თემას ძალიან ფაქიზად ვუყურებ, მინდა, რომ ჩემ გვერდით ცოტა სხვანაირი ადამიანი იყოს. ცხოვრებაში რაღაც პრინციპები მაქვს, რასაც ძალიან რთულად თუ გადავუხვევ. შეიძლება გადავუხვიო კიდეც, მაგრამ ბოლოს მაინც ჩემს კალაპოტს ვუბრუნდები. ამიტომ სულ იმის შიში მაქვს, როცა ოჯახს შევქმნი, ასე არ მოხდეს.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე