გიორგი ვარდოსანიძეს სალომე ჭაჭუა სამკურნალოდ ევროპაში მიჰყავს

მსახიობი გიორგი ვარდოსანიძე და მოცეკვავე სალომე ჭაჭუა სამ თვეზე მეტია თავიანთი გემოვნებით მოწყობილ სამოთახიან "ბუდეში" ცხოვრობენ. მათი კორპუსი თბილისის "მაღალმთიან" რაიონში, ვაშლიჯვრისა და ნუცუბიძის პლატოს საზღვარზე დგას. მართალია, ტაქსის მძღოლებისთვის მისამართის ახსნა უჭირთ და ზოგჯერ ბევრსაც წვალობენ, მაგრამ სამაგიეროდ მათი აივნიდან საოცარი ხედი იშლება, მთელი თბილისი ხელისგულზე დადებულივით ჩანს. ახალგაზრდა წყვილი ბინას გულმოდგინედ აწყობდა. გიორგი მუშებს თავზე ადგა და აგური აგურზე მის თვალწინ იდებოდა. ჯერ ყველაფერი არ აქვთ დასრულებული, მაგალითად, სამზარეულოში გაზქურა აკლიათ, ამიტომ სალომე თავის კულინარიულ შესაძლებლობებს ბოლომდე ვერ ავლენს, მაგრამ ეს რა სალაპარაკოა ახალდაქორწინებული ცოლ–ქმრისთვის, რომლებიც თაფლობისთვის ეიფორიიდან ჯერ კიდევ დიდხანს არ გამოვლენ. ერთმანეთის ხასიათი უკეთ გაიცნეს, გრძნობაც გაუძლიერდათ.
ახლა ერთი სირთულე აქვთ დასაძლევი – სალომეს ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით პრობლემა შეექმნა და მკურნალობა ევროპაში დასჭირდება. რა თქმა უნდა, იქ გიორგი გვერდით ეყოლება და იმედია, მალე სრულიად ჯანმრთელი თავის საყვარელ საქმეს – ცეკვას დაუბრუნდება. წყვილმა "სარკეს" სახლში უმასპინძლა და თავის ოჯახურ ცხოვრებაზე, სიყვარულზე, გეგმებზე ესაუბრა.
გიორგი: აქ დეკემბრის ბოლოს გადმოვედით. ახლა ხომ არის სახლი "სავსე" და მაშინ საერთოდ არაფერი იყო. სამზარეულოში მხოლოდ მაგიდა გვქონდა. მაცივარი არ იყო და ამიტომ ისეთ საჭმელებს ვყიდულობდით, მაშინვე რომ გვეჭამა. სველი წერტილები გვქონდა გაკეთებული და საძინებელში საწოლი იდგა. მეტი არაფერი იყო, მაგრამ მაინც მაგრად "გვისწორდებოდა". ნელ–ნელა რაღაცეებს ვყიდულობთ, სახლს ვამსგავსებთ. თბილი კერაა. ყველა ამბობს, აქ ოჯახური სითბო იგრძნობაო.
– ბინა გარეუბანშია. როგორ აღმოაჩინეთ, რატომ გააკეთეთ მასზე არჩევანი?
გიორგი: ვაშლიჯვრის გზაზე ეს ბინა შემთხვევით აღმოვაჩინეთ. მაშინვე ბანკები ავაწრიალე და სესხი გავაკეთე. ამის მერე დაიწყო ჩვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ნევროზი. ყოველ 15 წუთში ერთხელ ამოვდიოდი და მუშებს ვეკითხებოდი: "ახალი აგური დაადეთ?", "ვა, სახლი როგორი შეცვლილია, ცემენტი სად დაამატეთ?". ასე გაგრძელდა ორი თვე. როგორც კი სახლს დაემსგავსა, მაშინვე გადმოვედით.
– სალომე, თქვენც აქტიურად იყავით ჩართული ბინის მოწყობაში?
სალომე: არა, გიორგის ვენდობოდი და ამიტომ აღარ ვინტერესდებოდი. როცა შპალერზე მიდგა საქმე, მეც ჩავერთე, ავეჯიც ერთად შევარჩიეთ.
გიორგი: სალომეს რომ ვეუბნებოდი, წამოდი, სახლისთვის რამე ვიყიდოთ–მეთქი, გახარებული მომყვებოდა. მე თუ შემეძლო, მთელი დღე მევლო და პარკეტი მეძებნა, ეს ნახევარ საათში მეუბნებოდა, წავიდეთ, გთხოვ, მშიაო და რომ ვეკითხებოდი, მაშინ ვინ შეარჩევს–მეთქი, მპასუხობდა, მერე მოვიდეთო.
– ინტერიერის ფერები – შავი, თეთრი, ჩალისფერი – რა პრინციპით შეარჩიეთ?
სალომე: სკამები გვაქვს ცოტა უცნაურ ფერში.
გიორგი: ეს მაგიდა რომ ვიყიდეთ, სკამები არ გვქონდა, ფეხზე მდგომები ვჭამდით. სალომეს ვუთხარი, წადი და სკამები იყიდე–მეთქი. რა პრობლემაა, ამ საქმეს მივხედავო, მითხრა. ცოტა ხანში დამირეკა, ძალიან მაგარი სკამები ვიყიდე, საღამოს ამოიტანენო. სახლში რომ ამოვედი და ბიჭებმა ააწყვეს, ვუყურებდი და ვერ ვხვდებოდი, რა ფერი იყო, ვფიქრობდი, გახუნებულია თუ გაფუჭებულია–მეთქი. დავურეკე, ეს რა არის–მეთქი და "გამიჭედა", რას მეუბნები, ზუსტად მიდის ჩვენს სამზარეულოზე, გრანიტის ფერია და ასეთი სპეციალურად შევარჩიეო. ვუთხარი, აშკარაა, მაღაზიაში ბრმასავით შეხვედი და არ იცი, როგორი სკამები იყიდე–მეთქი. რომ მოვიდა და ნახა, უცებ გაჩერდა, პაუზა გააკეთა და თქვა: "ეს ფერი მე არ ამირჩევია!".
სალომე: სიბნელეში შევარჩიე და ზუსტად გრანიტის ფერი ჩანდა. არ მინდოდა, სამზარეულო მხოლოდ შავ–თეთრი ყოფილიყო, მაგრამ რეალურად სკამები იასამნისფერი თუ რაღაც გაუგებარი ფერი აღმოჩნდა.

– დანარჩენი ავეჯის შერჩევისას თქვენი გემოვნება დაემთხვა ერთმანეთს?
სალომე: ზოგჯერ ჩვენი გემოვნება ემთხვეოდა, ზოგჯერ კი იმაზე ვიყავი თანახმა, რაც გიორგის მოსწონდა. დეკორის დეტალები მე შევარჩიე.
გიორგი: არა, შენ უბრალოდ გაუარე, მე ვნახე და მომეწონა.
სალომე: მე მოვიფიქრე!
გიორგი: სამაგიეროდ მე ვიყიდე, მოვიტანე, ამან გააკრა.
– ყველაზე დიდი ყურადღება და დრო ალბათ საძინებლის მოწყობას დაუთმეთ.
გიორგი: საძინებლის ავეჯი ერთად შევარჩიეთ. საბოლოოდ ძალიან ლამაზი გამოვიდა. ფარდები სალომ შეარჩია და ისე მომეწონა, გადავირიე! საძინებელში რომ ნახატებია, ისინიც ერთად შევარჩიეთ.
– მშობლებთან ცხოვრება რატომ არ მოისურვეთ, მით უმეტეს, რომ გიორგი დედისერთაა?
გიორგი: ჩემს თავსაც კარგად ვიცნობ და სალომესაც, ამიტომ შემიძლია ვთქვა, რომ ვერც მე გავძლებდი სალომესთან, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მაგარი ოჯახი აქვს და ვერც ეს გაძლებდა, ჩემთან რომ გადმოსულიყო. გვერჩივნა, თუნდაც ბინა გვექირავა და ცალკე ვყოფილიყავით.
სალომე: გვინდოდა, ქალაქისგან ცოტა მოშორებით გვეცხოვრა, მაგრამ როცა გიორგის ვერ მოვყავარ, ტაქსის მძღოლი სახლს ვერასოდეს აგნებს.
გიორგი: მისამართი არ გვაქვს. სალომე ასე უხსნის ტაქსის მძღოლებს, მარჯვნივ რომ კაცი იღიმის და მის უკან ქარი ქრის, იქ ერთადერთი კორპუსია და მანდ უნდა მოხვიდეთო. სანამ მანქანას შეიძენს, წუწუნებს. წუწუნს რომ იწყებდა, ვეუბნებოდი, კარგი რა, რა გიჭირს–მეთქი. ერთი კვირის წინ მანქანა გამიფუჭდა და სანამ ტაქსი ვიპოვე, მოვკვდი. სურვილი მქონდა, სახლისთვის ბენზინი დამესხა და დამეწვა!
– სალომე, დიასახლისის როლი მოგწონთ, კარგად ასრულებთ?
სალომე: მე და გიორგის ფუნქციები გვაქვს განაწილებული. სახლში ძირითადად არც ვართ. ამიტომ დამხმარე ქალი კვირაში ერთხელ გვილაგებს.
გიორგი: დანარჩენ დღეებში ერთად ვალაგებთ. ორივე იმას ვაკეთებთ, რაც გამოგვდის.
– გიორგი, სალომე როგორ სადილებს გახვედრებთ?
გიორგი: ძალიან მაგარ საჭმელებს აკეთებს, მაგრამ აქ არ გვაქვს სადილების მომზადების ფუფუნება. ან მზა საჭმელებს ვყიდულობთ, ან ადვილად მოსამზადებელ რაღაცეებს. მაცივარი რომ ვიყიდეთ, სუპერმარკეტში წავედით და უამრავი საჭმელი მოვიტანეთ. სახლში რომ მოვედით, მივხვდით, ყველაფრის მომზადებას გაზქურა სჭირდებოდა. ორი დიდი კიბორჩხალა, რომელიც მაშინ ვიყიდე, დღემდე საყინულეში ინახება. ვიდრე გაზქურა არ გვექნება, ადგილზე დარჩებიან.
– თქვენს ოჯახს მესამე წევრიც შემატებია ლეკვის სახით. როდის გაჩნდა თქვენს ცხოვრებაში ეს არსება?
სალომე: ეს ლეკვი მე ვაჩუქე გიორგის. ორივე ვგიჟდებით ცხოველებზე.
გიორგი: ძაღლის ყიდვაზე საუბარი რომ დავიწყეთ, სალომემ სურვილი გამოთქვა, ბო გვეყიდა. ჩემი ოცნება კი თეთრი, ცისფერთვალება ჰასკის ყოლა იყო. ერთი სიტყვით, ამაზე ვერ შევთანხმდით.
სალომე: შენ მოგაჩვენე თავი, რომ ვერ შევთანხმდით. ისეთი სიყვარულით ლაპარაკობდა და ისე უნდოდა ჰასკი, რომ გადავწყვიტე, სიყვარულის დღეს მეჩუქებინა. წინა დღესაც მაგაზე გვქონდა ჩხუბი, რომ მე ბო მინდოდა და ამას – ჰასკი, არადა უკვე ნაყიდი მყავდა და ჩემს დაქალთან იყო. გიორგის ვერც კი წარმოედგინა, ამას თუ ვაჩუქებდი, ისე მქონდა დაჟინებული, რომ ბო მინდოდა.
გიორგი: მეორე დღეს ჯვრისწერა გვქონდა. მინდოდა, დამესვენა, მაგრამ ძაღლმა მთელი ღამე არ დამაძინა, ჩემს ყურთან ხაოდა. ამის გამო სახლიდან ვაგდებდი. რაც მთავარია, დილით, როცა ჩემი საძმაკაცო, მეჯვარეები ამოვიდნენ, ვუთხარი, ვისაც გინდათ, წაიყვანეთ, ამას არ დავიტოვებ–მეთქი და ჩემმა ძმაკაცმა ისე უცებ გააქრო, თვალი ვეღარ მოვკარი. სალომე თავის სახლში იყო წასული მოსამზადებლად, დავურეკე და ვუთხარი, გავაჩუქე–მეთქი. სალომემ მესიჯი მომწერა, მართლა გააჩუქეო. რომ მივხვდი, როგორი სახით მომწერდა, მაშინვე დავურეკე ძმაკაცს, მომიყვანე–მეთქი. მას შემდეგ ძაღლს ხმა აღარ ამოუღია, ჭკვიანად იქცევა.
– ჯვრისწერამ როგორ ჩაიარა? ალბათ ახლდა ნერვიულობა, ემოცია.
სალომე: დიდი ნერვიულობა არ მქონია, რადგან ფსიქოლოგიურად მომზადებული ვიყავი. რა თქმა უნდა, ცოტა ემოცია ახლდა, მით უმეტეს, მაღალი ტემპერატურა მქონდა და გათიშული ვიყავი. თან ძალიან ციოდა, დიდხანს მოგვიწია მცხეთაში ლოდინი, კაბაც ძალიან თხელი იყო და გავიყინე.
– თქვენმა კაბამ დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია. თქვენი იდეა იყო, ბიონსეს ცნობილი კაბის ანალოგი ჩაგეცვათ ჯვრისწერაზე თუ ვინმემ გირჩიათ?
სალომე: გრემის დაჯილდოებაზე ბიონსეს დაახლოებით ასეთი კაბა ეცვა და ძალიან მომეწონა. ამიტომ გადავწყვიტე, შემეკერა და მას შემდეგ სოციალურ ქსელებში ერთი ამბავია ატეხილი. ხალხო, კი, ბიონსესნაირი კაბა შევიკერე, მართლები ხართ! ძალიან ცოტა დრო მქონდა და საბოლოოდ კმაყოფილი დავრჩი, რადგან ძალიან ლამაზი იყო.
გიორგი: მეც ვიფიქრე, ვისთვის მიმებაძა, მაგრამ გრემის დაჯილდოებაზე არავინ მომეწონა, ამიტომ წავედი და კოსტიუმი ვიყიდე.

– სალომე, რა ემოციები დაგეუფლათ, როცა საყვარელ ადამიანთან ერთად საკურთხეველთან იდექით?
სალომე: ეს დღე ყოველთვის მემახსოვრება, რადგან ჩემს ცხოვრებაში ერთ–ერთი უბედნიერესი დღე იყო! ალბათ გიორგისთვისაც ასეა.
გიორგი: რას მაკადრებ! ჩემთვისაც ერთ–ერთი ყველაზე ბედნიერი დღე იყო.
სალომე: გიორგი ნერვიულობისგან ლამის მოკვდა, სულ ვამშვიდებდი.
– გიორგი, რა განერვიულებდათ?
გიორგი: ყველაზე მეტად ის იყო სანერვიულო, ამის სახლში რომ ავედით. არ ვიცი, რა მანერვიულებდა, ვის ვნახავდი ისეთს, ვინც მანამდე არ მყავდა ნანახი.
სალომე: რომ შემოვიდა და ამისი სახე დავინახე, მივხვდი, ყველაფერი კარგად არ იყო.
გიორგი: რომ მივედით, არ ვიცოდი, რა უნდა მეთქვა, მომეცით თქვენი შვილი, უნდა წავიყვანო–მეთქი, თუ რა. ენა დამება. გვილოცავდნენ და რატომ, ვეღარ ვხვდებოდი. მოკლედ, ძალიან აჭრილი ვიყავი. იქიდან რომ წამოვედით, ნერვიულობა მომეხსნა. ძალიან ვიწრო წრეში აღვნიშნეთ. შეიძლება ითქვას, მეჯვარეებით და ოჯახის წევრებით შემოვიფარგლეთ. მე 5 მეჯვარე მყავდა, სალომეს – 3 და იდეაში ბავშვს 12 ნათლია უნდა ჰყავდეს. მეორე დღეს ჩვეულებრივ რეჟიმში ჩავდექით – მე რეპეტიციები გავაგრძელე, სალომემ – ვარჯიში.
– საქორწინო მოგზაურობა როდის დაგეგმეთ?
სალომე: აგვისტომდე გადაიდო. მაგ დროს ორივე დავისვენებთ.
– სალომე, თქვენი ახალგახსნილი სტუდიის საქმე როგორ მიდის, კმაყოფილი ხართ?
სალომე: ღმერთს მადლობა, ყველაფერი კარგადაა.
გიორგი: სექტემბრამდე მიღება შევწყვიტეთ. ყველა ჯგუფი გადავსებული აქვს. ვიცი, რომ კიდევ უფრო კარგად წავა სალომეს საქმე. უბრალოდ მთავარი ჯანმრთელობაა. სალომეს ხერხემალზე პრობლემა აქვს, სწორედ ამიტომ ვეღარ ცეკვავს, ამის გამო ვერც მისი მეწყვილე ჩამოვიყვანეთ. ამბობენ, საოპერაციოაო, მაგრამ არ გვჯერა. ევროპაში მოვიძიეთ ძალიან კარგი კლინიკა, რაღაცეებს ვარკვევთ და მალე იქ გაივლის იმ პროცედურებს, რასაც საქართველოში არ აკეთებენ. სალომეს საშინელი ხასიათი აქვს. ამას წინათ დარბაზში რომ შევიხედე და დავინახე მისი მოძრაობები, გზაში ვეჩხუბე. ყოველ დილით წელის ტკივილით იღვიძებს და ამის მიუხედავად, მაინც დატვირთვით მუშაობს.
სალომე: გიორგი მართალს მეუბნება, მაგრამ მაინც ვერ ვითმენ და ვვარჯიშობ. ბოლო დროს ვგრძნობ, რომ უკვე მაგრად მიჭირს. თუ მინდა, ვიცეკვო, თავსაც უნდა მივხედო. ერთ თვეში ჩაივლის პროცედურები და ისევ დავუბრუნდები აქტიურ ვარჯიშს.
გიორგი: ჩემს გოგოს ჯანზე რომ მოვიყვან, მერე ყველა მიფრთხილდეს! ვაჩვენებთ, რას ნიშნავს ნამდვილი ცეკვა!
სალომე: ამ ეტაპზე მეწყვილე არ მყავს, როგორც კი ჯანმრთელობის პრობლემას მივხედავთ, მერე აუცილებლად ჩამოვიყვანთ. გიორგი ყველაფერში გვერდით მიდგას.
– რა ცვლილებას გრძნობთ თქვენს ურთიერთობაში მას შემდეგ, რაც ღვთის წინაშე დადეთ ფიცი?
სალომე: მხოლოდ და მხოლოდ ის იცვლება, რომ ყოველდღიურად უფრო და უფრო გვიყვარდება ერთმანეთი და ვხვდები, რომ გაცილებით უკეთ გვესმის ერთმანეთის.
გიორგი: არ მეგონა, თითზე წამოცმულ რგოლს ამხელა ძალა თუ ჰქონდა. კარგი გაგებით, ის ჩემთვის ძალიან მძიმეა და თან – საამაყო. ჩემთვის სასიამოვნოა იმაზე ფიქრი, რომ სახლში ცოლი მელოდება.
სალომე: არადა პირიქით ხდება, ძირითადად თვითონ მელოდება სახლში. ყველაზე კარგ შემთხვევაში ერთად ვბრუნდებით.
გიორგი: დაჩაგრული ქალივით მე ველოდები სახლში. უკვე გითხარით, რომ სალომეს აქვს საშინელი ხასიათი. მაგალითად, როცა ძალიან მშია, ვურეკავ, მალე მოდი, მშია–მეთქი, მაშინვე წუწუნს იწყებს, გთხოვ, უჩემოდ არ ჭამოო და ამ დროს შეიძლება ერთი საათი კიდევ არ მოვიდეს. საჭმელი ცივდება, მე კი მშიერი ველოდები.
სალომე: ახლა ეშმაკობს. სტუდიაში რომ მაკითხავს, უკვე ნაჭამი მოდის ხოლმე, მშიერი რომ არ დარჩეს. ჰგონია, რომ ვერ ვხვდები, მაგრამ რას გამომაპარებს.
– სალომე, როგორც ვატყობ, გიორგისგან მზრუნველი ქმარი დამდგარა.
სალომე: სულ გვერდში მიდგას, რჩევებს მაძლევს და აშკარაა, რომ გამაძლიერა. გიორგიმ ჩემში ძალიან ბევრი რამ კარგისკენ შეცვალა.
გიორგი: ვგრძნობ, რომ პასუხისმგებლობამ ძალიან გამზარდა. სალომეს ყველა პრობლემა ჩემიცაა, ისევე როგორც ჩემი პრობლემები – მისი. გვერდით მყავს ადამიანი, რომელიც უბრალოდ ჩემი ცოლი კი არ არის, არამედ ახლო მეგობარი. ერთმანეთის აზრს ყოველთვის ვითვალისწინებთ. სალომე იმდენად ალალია, რომ მისი ოფიციალური მენეჯერი გავხდი. სალომესთან რაღაც შეთავაზება თუ არის, მე უნდა დამიკავშირდნენ. ეს იმიტომ, რომ სალომეს მოტყუება ძალიან მარტივია. ვიღაცას შეუძლია, ერთი წელი ამუშაოს და ლარი გადაუხადოს. არის ისეთი საკითხები, რაც სალომემ ჩემზე მაგრად იცის და ასეთ შემთხვევაში მის რჩევებს ვითვალისწინებ. ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ასეთი ადამიანი მყავს გვერდით. იმითაც ბედნიერი ვარ, რომ სალომეს გადასარევი ოჯახი ჰყავს. მის ძმას ცოლისძმად კი ვერ აღვიქვამ, ის ჩემი ძმაცაა. დალი დეიდას ვუთხარი, დედას ვერასოდეს დაგიძახებ–მეთქი, მაგრამ ვიცი, რომ უპრობლემოდ გამიწევს დედობას. მათით მე ძალ–ღონე მომემატა.
სალომე: გიორგის უსაყვარლესი დედ–მამა ჰყავს, ძალიან თბილად მიმიღეს.
გიორგი: ჩემი ბიძაშვილი შოთიკო და სალომე თავიდანვე დამეგობრდნენ. ის სალომეს მეჯვარეა. ერთად ვართ გაზრდილი, მაგრამ რაც უნდა ვთხოვო, ვითომ ვერ იგებს. საკმარისია, სალომემ დილის 7 საათზე დაურეკოს, ავჭალაში ქსოვილებზე უნდა გავიდეთ და მერე ლილოშიო, მაშინვე თანახმაა. ერთმანეთს "ფეთ"–ს ეძახიან იმიტომ, რომ ორივე ძალიან ფეთხუმია. შანსი არაა, რამე ჭამონ და მენიუ მათ სამოსზე ან სახეზე არ ამოიკითხოთ.
სალომე: შოთიკო მანქანის ნომერს აყენებს "ფეთ 002", მეც ვაპირებ მანქანის ყიდვას და "ფეთ 001" უნდა ავიღო.

– თქვენს უახლოეს გეგმებში შვილის ყოლა არ შედის?

გიორგი: არა, თუმცა არც შორეული გეგმაა. 2 წელი მაინც არ ვიფიქრებთ ამაზე. ორივეს რაღაცეები გვაქვს მოსასწრები. მინდა, ჩვენს შვილს შესაბამისი გარემო დავახვედროთ.
სალომე: შვილი საერთოდ სხვა თემაა. ჩემი დისშვილი ჩემს ხელშია გაზრდილი. ვიცი, პატარას როგორი ყურადღება სჭირდება, ამიტომ ვთვლი, რომ ჩვენს ცხოვრებაში ჯერ არ არის შვილის გაჩენის დრო. ბავშვმა არ უნდა იკითხოს, სად არის დედა ან მამაო, მშობლებისგან ყურადღება არ უნდა აკლდეს.
გიორგი: ცოტას მოვითმენთ და აუცილებლად მოვა დრო, როცა ჩვენთვის პირველი საზრუნავი ბავშვი იქნება.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე