ქმარი ვაეჭვიანე და დავკარგე

ადამიანებს ახასიათებთ შეცდომების ჩადენა, ამის გარეშე ცხოვრება არ არსებობს, მაგრამ შეცდომასაც გააჩნია. არსებობს გამოუსწორებელი უგუნურება, რომელსაც შემდგომ ადამიანი საკუთარ თავს სიცოცხლის ბოლომდე ვერ პატიობს. არადა სულ ცოტა საღი აზროვნება რომ გამოეჩინა, ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.
სხვისი მაგალითი ყოველთვის არ არის სასარგებლო, განსაკუთრებით, როცა საქმე პირად ურთიერთობებს ეხება. ჩვენმა რესპონდენტმა, ახალგაზრდა ქალმა ნუცამ, სხვის "თარგზე" მოინდომა საკუთარი ოჯახური ცხოვრების მორგება. მეუღლესთან, რომელთანაც ბევრი ლამაზი წელი აკავშირებდა, სახიფათო თამაში წამოიწყო ისე, რომ თავადაც ვერ მიხვდა, რა ღრმად შეტოპა და აწყობილი ოჯახი ამ უხეირო ექსპერიმენტის შედეგად გაანადგურა.
ნუცა:
– მე და ჩემი ქმარი, აჩი, სიყვარულით შევუღლდით. კარგი ოჯახიც შევქმენით – მყუდრო, ჰარმონიული, სტუმართმოყვარე. ჩვენთან მოსვლა ყველას უხაროდა. შვილები რომ შეგვეძინა, ხმაურიან ოჯახად ვიქეცით, სადაც ბედნიერება და მხიარულება სუფევდა. ახლობლები შვილებთან ერთად გვსტუმრობდნენ და გაგვქონდა ერთი ჟივილ–ხივილი "სახლის გადადგმის" დონეზე.
ბავშვები რომ წამოიზარდნენ, ცხოვრების სხვა ეტაპზე გადავედით – მე მათი ცხოვრებით ვცხოვრობდი, მათზე ზრუნვასა და უკან დევნას ვუნდებოდი, ქმარი კი მთელ დროს სამსახურს უთმობდა. სხვა გზა არ იყო, თავდაუზოგავად რომ არ ემუშავა, თავს ვერ გავიტანდით. ცხოვრება რუტინული გახდა, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ ეს დიდად მაღელვებდა – ისეთი დატვირთული ვიყავი, ამაზე საფიქრალად დროც არ მრჩებოდა. სამი შვილის მოვლა არც ისე იოლია. ჩემი ოჯახური ცხოვრებით სავსე ვიყავი, სხვა არაფერი მინდოდა.
– რუტინულ ყოფას და თუნდაც იდილიასაც ზოგჯერ რაღაც არღვევს. თქვენს შემთხვევაში რა მოხდა?
– ერთხელ ჩემმა თანაკლასელმა ლიამ დამირეკა და მაცნობა, სკოლის დამთავრების მე–20 წლისთავს ვიხდით და რესტორანში ვიკრიბებით, ვისაც სურვილი აქვს, მეუღლეც წამოიყვანოსო. საღამოს შინდაბრუნებულ აჩის ვუთხარი, საუკუნეა, კლასელები არ მინახავს, ძალიან მინდა, წავიდეთ–მეთქი. მან ფული მომცა და მომიბოდიშა, უჩემოდ მოგიწევს წასვლა, კორპორატიული საღამო გვაქვს და ვერ გამოვაკლდებიო.
– წვეულებაზე წახვედით?
– აჩი ძალიან უპრობლემო და კომფორტული პიროვნებაა და მასთან ერთად მსურდა წასვლა, მაგრამ რაკიღა არ ეცალა, შვილები დედასთან და დედამთილთან გავანაწილე, საიმედოდ დავიგულე და მარტო წავედი. ბანკეტზე 30–მდე ადამიანი შევიკრიბეთ, მეუღლე მხოლოდ რამდენიმეს ახლდა. როგორც წესი, სუფრასთან ქალები ერთად დავსხედით. ლიას და მანანას შუაში აღმოვჩნდი. ჩემს ქმარს არც ერთი იცნობდა. დამიწყეს გამოკითხვა, როგორი ქმარი მყავდა, რა სიმაღლის და სისქის, ჰქონდა თუ არა თმა და რა ფერის, რა ქონებას და შემოსავალს ფლობდა და ა.შ. დეტალებზე არ დავწვრილმანდი და მოკლედ ვუთხარი, აჩი ჩემი გემოვნების მამაკაცია და მასთან თავს კარგად ვგრძნობ–მეთქი. მაინც არ მომეშვნენ და ჩვენ შორის ასეთი დიალოგი გაიმართა:
– მარტო როგორ გამოგიშვა, რატომ არ გამოგყვა? – ჩამეძია ლია.
– ჩემმა ქმარმაც ვერ მოიცალა, მაგრამ ამიფეთქა ტელეფონი, საშინელი ეჭვიანია, – საუბარში აჰყვა მანანა.
– როგორი გრძნობაა, როცა შენზე ეჭვიანობენ? ალბათ გამაღიზიანებელი, – თანავუგრძნე მანანას.
– არასდროს გამოგიცდია? – გაიოცა ლიამ, – ჩემი ქმარი ისეთი პათოლოგი ეჭვიანი იყო, სანამ არ გავეყარე, არ მოისვენა.
– მერე დაწყნარდა თუ?.. – დაინტერესდა მანანა.
– დარწმუნდა, რომ არ ვღალატობდი და ისევ შემომიძვრა. რას ვიზამდი, ვაპატიე, ზედმეტი სიყვარულისგან დაემართა...
– ჩემი ქმარიც გიჟდება ჩემზე, ამიტომაც არ მასვენებს, აი, ხედავ, ისევ რეკავს, – მანანა ახმაურებული დარბაზიდან გავიდა, ტელეფონზე ქმრისთვის ხმა რომ მიეწვდინა.
ერთი სიტყვით, იმ ქალებს შორის, ვისთვისაც ქმრები გიჟდებოდნენ, მე ვიყავი ერთადერთი, რომელსაც ქმარმა არ დაურეკა. სხვა დროს ამას ჩვეულებრივ მოვლენად ჩავთვლიდი, კაცი საქმით იყო დაკავებული, თანაც დამაფინანსა, ტაქსის ფულიც მომცა... ჩემსა და აჩის შორის ეჭვი არასოდეს ჩამდგარა, ერთმანეთთან გულწრფელი ურთიერთობა გვქონდა, ჩვენ შორის დიდი ნდობა იყო, მაგრამ ქალები ისე შთამბეჭდავად ყვებოდნენ თავიანთ ეჭვიან ქმრებზე, რომ ფიქრმა წამკრა, რა იქნება, აჩიც ეჭვიანობდეს ჩემზე, თუნდაც ცოტათი–მეთქი.
თითქოს ფიქრს მიმიხვდაო, ლიამ სიტყვა გააგრძელა, კაცმა მარტო არ უნდა დაგტოვოს, უნდა დაგირეკოს, ეს იმას ნიშნავს, რომ შენზე ფიქრობსო. მერე მანანაც აჰყვა, მცირე წაეჭვიანება არც შენს ქმარს აწყენდა, ნუთუ არ იცოდა, დიტო (ჩვენი თანაკლასელი) რომ გეტრფოდა ბავშვობაში, როგორ გიჟდებოდა, შენ გამო ვენებს იჭრიდა, ახლაც უცოლოა, წინ გიზის, სიყვარულის სადღეგრძელოს სვამს და თვალებში შემოგციცინებს, შენი ქმარი კი სადღაც ერთობა და საერთოდაც არ ახსოვხარო...
– აგიყოლიეს გოგოებმა?
– მართალი გითხრათ, იმ სუფრასთან არც დიტოს სიყრმისდროინდელი სიყვარული გამხსენებია და არც მისი თვალების ციცინი შემინიშნავს. გოგოების მოწოდებულმა აზრმა კი ჯერ გამაღიზიანა, მერე თანდათან ჭკუაში დამიჯდა, რა იქნება, ქმარმა ერთხელ მაინც იეჭვიანოს–მეთქი. უცებ დამავიწყდა ის ნდობა, რითიც ჩვენი ურთიერთობა სულდგმულობდა. ამ ფიქრებით გავხედე დიტოს – გაზრდილა, დამშვენებულა... მაშინვე დაიჭირა ჩემი მზერა, თვალი თვალში გამიყარა, გამიღიმა. ეს ბიჭი არც ბავშვობაში მიზიდავდა და არც მაშინ გადავრეულვარ, მით უფრო, ჩემს ქმარს გვერდში ვერც დავუყენებდი, აჩი ყველაფრით აღემატებოდა. თანაც გათხოვილ ქალს, მოსიყვარულე ოჯახისა და ქმრის პატრონს, სამი შვილის დედას ასეთი ფიქრები არც ეკადრება.
საკუთარ თავთან ბრძოლაში ვიყავი და ვერც ვიგრძენი, დიტო როგორ მომიახლოვდა. საცეკვაოდ გამიწვია. მექანიკურად წავყევი. ბედნიერებისგან აილეწა, ჭკუაზე არ იყო. როგორც ჩანს, ძველი გრძნობა მთლად განელებული არ ჰქონდა ან ბახუსმა გაუღვივა. ჩემი ამბები გამომკითხა, მეუღლის საქმიანობით დაინტერესდა. მერე ყურადღება ჩემს შვილებზე გაამახვილა, განსაკუთრებით – უფროს ვაჟზე. მკითხა, შეყვარებული თუ ჰყავსო. რომ ვუთხარი, მგონი, ერთ გოგოს ეპრანჭება–მეთქი, აზარტში შევიდა, შენ არ იცი, ბავშვობის სიყვარული რას ნიშნავს და რა კვალს ტოვებს ცხოვრებაშიო.
– იმედია, ეს ყველაფერი სერიოზულად არ მიიღეთ.
– ბევრი რომ არ ელაპარაკა, იუმორი მივაშველე და ამასობაში ცეკვაც დამთავრდა. არც იმდენად ქარაფშუტა ვარ, მისი სიტყვებისთვის ყურადღება მიმექცია, მაგრამ ქმრის გაბრაზება კი ძალიან მომინდა. ვფიქრობდი, როგორ ერთხელ მაინც არ დამირეკა–მეთქი. შურით ვუყურებდი ჩემს თანაკლასელებს, რომელთა ქმრები ყურადღებას იჩენდნენ – ამას გინდ ეჭვიანობა დაარქვან, რა მნიშვნელობა აქვს. მათმა ნათქვამმა წამაქეზა, თორემ ადრე ამას არაფრად ჩავთვლიდი.
– როგორ დამთავრდა ბანკეტი?
– დიტომ თავი გამოიდო, ქალებს მანქანით მიგაცილებთო, ასე რომ, სხვებთან ერთად მეც დიტოს მანქანაში აღმოვჩნდი. წინ ლია დაჯდა, ჩვენ უკან ჩავიპრესეთ. დიტოს სურდა, ჯერ სხვები დაერიგებინა და მე ბოლოს მივეყვანე, მაგრამ დავიჟინე, ძალიან მეჩქარება–მეთქი და პირველი მე მიმაცილეს. ნასვამი რომ იჯდა საჭესთან, გული მისკდებოდა. თანაც მთვრალ კაცთან ურთიერთობას არ ვარ ჩვეული, მამაჩემი არასდროს სვამდა, არც აჩის უყვარს დალევა.

– ქმარი შინ დაგხვდათ?
– აჩი სახლში იყო, მაგრამ ბავშვები არ მოეყვანა. რაღაც სხვანაირი მეჩვენა, უფრო დაკვირვებული. ვარცხნილობა და ჩაცმულობა მომიწონა (სხვა დროს ყურადღებას არ გაამახვილებდა), ეტყობა, ჩემთან რომანტიკული საღამოსთვის ემზადებოდა. მე კი იმდენად ამეკვიატა მისი გაბრაზების სურვილი, რომ დიტოზე ჩამოვუგდე სიტყვა, ვითომ დიდად მსიამოვნებდა მაგ კაცის ხსენება.

– მიაღწიეთ თქვენსას? ეჭვი გაუღვივეთ?
– არ ვიცი, იეჭვიანა თუ არა მაშინ, მაგრამ საღამო კი ჩავუშხამე.
– თქვენ როგორ ხასიათზე დადექით?
– რა თქმა უნდა, მეც დავმძიმდი, მაგრამ გულის სიღრმეში კმაყოფილი დავრჩი, რომ ქმარი "გავამწარე".
– ამ ყველაფერს რა გაგრძელება მოჰყვა?
– მაინც არ ეცადა ჩემს გაკონტროლებას, არც ყურადღებას იჩენდა. ეს მახელებდა და დიტოს სახელს უფრო ხშირად ვუხსენებდი. ეტყობა, დიტომ იგრძნო, რომ რაღაც დოზით შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში, ჩემი მობილურის ნომერი გაიგო და თავს უფლება მისცა, შიგადაშიგ დაერეკა.
– პასუხობდით?
– თავიდან ვუპასუხე. საუბარში მხოლოდ წარსულს იხსენებდა, ეტყობა, მოგონებებით ცხოვრობდა. რომ შევატყვე, არაფხიზელ მდგომარეობაში იყო, მის ზარებს აღარ ვპასუხობდი. რამდენჯერმე მესიჯი მომწერა და სულ ეს იყო. მასთან კონტაქტის სურვილი არც მქონია. შემდეგ რაღაცნაირად გაქრა თვალსაწიერიდან. მოგვიანებით შევიტყვე (გოგოებისგან), რომ ჩემს ქმარს წაუკითხავს მესიჯები, დიტოს მივარდნია და გვარიანად მიუბეგვავს. არადა აჩის ჩემთან არაფერი შეუმჩნევია, არც დიტოზე უკითხავს რამე, როგორც არარსებულს, ისე უყურებდა. რომ მცოდნოდა მისი ასეთი რეაქციის შესახებ, სასწრაფოდ ქმრის აეჭვიანების მცდელობას შევწყვეტდი. მეგონა, ქმარს ფეხებზე ვეკიდე და მის გახელებას ვაგრძელებდი. რომ არ "ბრაზდებოდა", ეს მაგიჟებდა.
ახლა უკვე ჩემს თავზე ვბრაზობ და საშინლად ვნანობ. რა მინდოდა, რას ვერჩოდი, რისთვის ვუთხრიდი სამარეს ჩემს ოჯახურ ბედნიერებას? ოჯახის ქალი ასე რამ გადამრია, რა შემიჩნდა ისეთი, რამაც გონება დამიბინდა? ახალგაზრდულ ასაკში არ მოვქცეულვარ ასე სულმოკლედ და წინდაუხედავად... ჩემი ქმრის მოჩვენებითი დუმილი სტიმულს მაძლევდა, ავუშვი და ავუშვი აფრები! ვეღარ ვსაზღვრავდი, რომ სადღაც უნდა დამემუხრუჭებინა. რატომ ვერ ვხვდებოდი, რომ უმსგავსოდ ვიქცეოდი? ერთი უკიდურესობიდან მეორეში გადავვარდი – თუ აქამდე თავგადაკლული ვიყავი ქმარ–შვილზე, ახლა უკვე ასეთივე შემართებით ვიბრძოდი ქმრის გასაღიზიანებლად (თუმცა ოჯახს ზრუნვას და მოვლას არ ვაკლებდი). ან იმას მაინც რატომ ვერ ვფიქრობდი, კაცი არ გაგიჟებულიყო და იმ "ჩემი" დიტოიანად არ მივესიკვდილებინე?! ალბათ იმიტომ, რომ მისი ჰუმანურობის და მოთმინების მწამდა. გულის სიღრმეში ვფიქრობდი, რომ აჩი ამ ჩემს "წვეტიან ხუმრობებს" არ დაიჯერებდა.
– ამ ყველაფერმა რა შედეგი გამოიღო?
– ქმარი დავკარგე, ამაზე მეტი რა უნდა მომხდარიყო? როცა თამაშის წესები არ იცი და არც თამაში გეხერხება, სისულელეები არ უნდა აკეთო. მით უფრო, თუ თამაშის წამოწყება სრულიად უადგილო და გაუმართლებელია. თავის დროზე რომ მეფიქრა ამაზე, კარგი იქნებოდა. აჩი პიროვნულად იმდენად ძლიერია, რომ არაფერს იმჩნევდა, ბოლომდე ვერაფერს ვატყობდი, სანამ ხელი არ დამიქნია.
– დიტოს გამო გაგშორდათ?
– სხვა ქალი შეირთო და ამით ალბათ ანგარიში გამისწორა.
– უცნაურია, ის ქალი ასე სპონტანურად სად იპოვა. უკაცრავად, მაგრამ იქნებ რეზერვში ჰყავდა?
– ამაზე მეც ვიფიქრე, ალბათ მღალატობდა და ვერ ვხვდებოდი–მეთქი. ისიც გავიფიქრე, "დიტოს ამბავი" თავის სასარგებლოდ გამოიყენა და რაუნდი მომიგო–მეთქი. იმ თაგვის როლში აღმოვჩნდი, რომელმაც კატა გამოთხარა.
საშინელ დღეში ჩავვარდი, სიცოცხლე აღარ მინდოდა, თავში ათასგვარი საშინელება მიტრიალებდა. ის ქალი მისი ახალი თანამშრომელი იყო. ვფიქრობდი, აჩი მანამდეც ყვარობდა და სამსახურში განგებ მიიყვანა–მეთქი. როცა აზრზე მოვედი და გონება მოვიკრიბე, გამოძიება დავიწყე და აღმოჩნდა, რომ აჩი იმ ქალს მანამდე არ იცნობდა. ორ თვეში გადაწყდა ყველაფერი, რაც იმ ქალბატონმა მუშაობა დაიწყო. მე კი რას ვაკეთებდი? ამ ხნის განმავლობაში ქმარს ჩემს თავს ვაძულებდი და ნერვებს ვუშლიდი. ჰოდა, გამოსავალი იპოვა – წავიდა მასთან, ვისთანაც თავს კარგად გრძნობდა. ახლა აღარც ჩემი დიტოსთან დამოკიდებულება აღელვებს, აღარც არაფერი. ცოლი ჩვენს ახალ ბინაში მიიყვანა, დიდი რუდუნებით რომ ვარემონტებდით და იდეაში უფროსი ვაჟისთვის გვინდოდა.
– მატერიალურად თუ გეხმარებათ მაინც თუ ამაზეც ხელი აიღო?
– შვილებს ეხმარება, მე არც მეკონტაქტება. თავი ისე უჭირავს, თითქოს მე დავტოვე ოჯახი და არა – მან, თითქოს მე ვიყო მოღალატე და არა – თავად... თუმცა ჩემი ბრალია, სხვას რას ვერჩი. მთელი წელი ამას არ ჩავაგონებდი? ახია ჩემზე!
– დიტომ თქვენი ამბავი გაიგო?
– რომ გაიგო, მაშინვე დამირეკა, მაგრამ არ ვუპასუხე. რამდენიმე ასეთი უიმედო მცდელობის შემდეგ პირდაპირ კარზე მომადგა. ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს მისამძიმრებდა. მთელი ჯავრი მასზე ვიყარე. ისე მივაბურთავე, თუ თავმოყვარეობა შერჩა, აქეთ აღარც გამოიხედავს. არადა ყველაფერი ჩემი მოკლე ჭკუის ბრალია. დიტომ რა დააშავა?! ჩემი აგორებულია ეს ამბავი. საბაბი რომ არ მიმეცა, სიახლოვეს არ გამეკარებოდა, თუნდაც იმ ბანკეტზე. მერე გოგოებმა მითხრეს, მაგ საცოდავს რა შეურაცხყოფას აყენებდი, გულწრფელად წუხდა შენ გამო, თავისიც ეყოფოდა, შენმა ქმარმა თვეების წინ სასტიკად მიჟეჟაო.
ასე სულელურად დავასრულე ქმართან ცხოვრება, მაგრამ ახლა ვეღარაფერს ვცვლი.
ყველას მოვუწოდებ: არ გაბედოთ საყვარელ ადამიანზე ექსპერიმენტის ჩატარება, ძალიან სახიფათოა! ცხოვრებას ნუ გაეთამაშებით, თუ თამაშის წესებს არ ფლობთ, უთუოდ დამარცხდებით.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე