გიორგი მახარაძე: "ჩემი და მარიამ როინიშვილის დაშორება მხოლოდ ჩვენი ბრალია"
2 724 ნახვა
მსახიობმა გიორგი მახარაძემ და მომღერალმა მარიამ როინიშვილმა საკმაოდ ადრეულ ასაკში, სტუდენტობისას იქორწინეს. ახალგაზრდა ოჯახს მალე შეემატა მესამე წევრი, გოგონა ელენე, რომელიც უკვე 4 წლის ხდება. ლამაზ წყვილს თითქოს ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ ოჯახი ბედნიერი და მყარი ყოფილიყო, მაგრამ...მეორე წელი დაიწყო, რაც გიორგი და მარიამი ერთად აღარ არიან. ამის შესახებ გიორგი მახარაძემ საჯაროდ პირველად "სარკესთან" ისაუბრა. მის ცხოვრებაში არის სხვა ცვლილებებიც და შემოქმედებითი სიახლეები, რომლებზეც ქვემოთ შეიტყობთ.
– გიორგი, როგორ მიდის თქვენი არტისტული ცხოვრება, რა როლები გაქვთ, სად ხართ დაკავებული?
– ძალიან გამიმართლა და სანამ თეატრალურ უნივერსიტეტს დავამთავრებდი, მუსკომედიის დასში მოვხვდი. მანანა ბერიკაშვილის სპექტაკლ "აკრძალულ თამაშებში" მქონდა როლი. ამჟამად "თავისუფალ თეატრში" ავთო ვარსიმაშვილის სპექტაკლში "მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ!" ვთამაშობ. როცა ბატონმა ავთომ ეს როლი შემომთავაზა, ძალიან განვიცადე, რადგან ადრე ჩემს გმირს, ნიკალას, ნიკო გომელაური თამაშობდა. იმის გამო, რომ სპექტაკლებში თამაშის დიდი გამოცდილება არ მქონდა, შემეშინდა კიდეც. მიხარია, რომ ყველაფერს კარგად გავართვი თავი და ჩვენი თანამშრომლობა შედგა.
– ორივე თეატრის დასში ხართ თუ მიწვევით თამაშობთ?
– მუსკომედიის თეატრის დასის წევრი ვიყავი, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო მათ გუნდს გამოვეთიშე. ახლა კი დიდი იმედი და მოლოდინი მაქვს, რომ დავბრუნდები. ვნახოთ, რა იქნება. რაც შეეხება "თავისუფალ თეატრს", იქ მიწვევით ვთამაშობ.
– რეჟისორებთან ურთიერთგაგებას ადვილად აღწევთ?
– ადამიანებთან რთულად ვიხსნები და სამუშაო პროცესშიც ასე ვარ. როცა ამ ბოლო სპექტაკლზე რეპეტიციებს გავდიოდი "თავისუფალ თეატრში", მსახიობი მაია დობორჯგინიძე ძალიან დამეხმარა. მისი დამსახურებაა, რომ ნიკალას პერსონაჟი შედგა. მთელი "თავისუფალი თეატრის" დასი გვერდით მედგა და მეხმარებოდა. მათ მიმიღეს ისე, როგორც ოჯახის წევრი. მინდა, თქვენი ჟურნალის ფურცლებიდან მათ კიდევ ერთხელ გადავუხადო მადლობა. ჩემი საქმე მიყვარს და სიამოვნებით ვთანხმდები სხვადასხვა შემოთავაზებას თეატრსა თუ კინოში.
– ახალბედა მსახიობს რამდენიმე სრულმეტრაჟიან ფილმში უკვე გაქვთ ნათამაშევი, ეს დიდი წარმატებაა.
– დიახ, ასეა. სტუდენტობის პერიოდში ბევრ ფილმში ვითამაშე ეპიზოდური როლი. ეს გამოცდილება ერთგვარად დამეხმარა და ხელი შემიწყო სრულმეტრაჟიანი ფილმების გადაღებების დროს. ამ ბოლოს კი რეჟისორ თიკო ყაზრიშვილთან ვითამაშე ფილმში "პატარძლები". ეს ფილმი ბერლინალეს ფესტივალზე იყო წარდგენილი და საკმაოდ დიდ წარმატებასაც მიაღწია. ასევე მარიამ ქაცარავამ გადამიღო თავის სრულმეტრაჟიან ფილმში "ზღვარი", რომლის პრემიერაც ჯერ არ შემდგარა.
– აქტიურად გიღებენ სერიალებში, ესეც ალბათ ერთგვარი გამართლებაა მსახიობისთვის.
– ნამდვილად ასეა. სერიალს "გოგონა გარეუბნიდან" მოჰყვა "შუა ქალაქში", ახლა კი ტელეკომპანია "ჯიდიესის" სერიალ "პარადოქსში" ვთამაშობ. ფანტასტიკური ჟანრია. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ საქართველოში ამ ჟანრის სერიალს გადაიღებდნენ და თანაც მეც მომიწევდა თამაში. ჩემი გმირი არ არის ზომბი და გადარჩენისთვის იბრძვის.
– ამ გუნდში როგორ აღმოჩნდით?
– გავიგე, რომ კასტინგი იმართებოდა და მივედი. იმ გმირზე არ დამამტკიცეს, რომელზეც კასტინგი გავიარე, მაგრამ შექმნეს თემო, ჩემი პერსონაჟი, რომელსაც ახლა ვთამაშობ. რეჟისორი გახლავთ ჯაბა მელქაძე, ნიჭიერი ახალგაზრდაა. მათ გუნდთან მუშაობა სასიამოვნოცაა და დამატებით დიდ გამოცდილებასაც ვიღებ. ახალგაზრდა მსახიობები შევიკრიბეთ, ერთმანეთს ხელს ვუწყობთ და ერთიმეორის კარგად გვესმის. ამ სერიალში თორნიკე გოგრიჭიანი მონაწილეობს, ჩვენ ჯგუფელები ვართ და ერთმანეთთან დიდი ხნის მეგობრობა გვაკავშირებს.
– ბევრ დროს გართმევთ გადაღებები?
– ფაქტობრივად დრო არ არსებობს, ხან გათენება გვიწევს, ხან მალე ვამთავრებთ. გვინდა, კარგი სერიალი გამოვიდეს და თავს არ ვზოგავთ ამისთვის. მთავარია, რომ ამ საქმეს სიამოვნებით ვაკეთებ მეც და ჩემი კოლეგებიც.
– შეიძლება ითქვას, რომ თქვენი შემოქმედებითი ცხოვრება საკმაოდ დატვირთულია.
– კი, საკმარისი გამოცდილება დამიგროვდა და ვთვლი, რომ ეს ყოველივე დასაწყისია. კარიერას ახლა ვიწყებ და იმედი მაქვს, მეტი და მეტი შემოთავაზება მექნება. საქმის კეთება არ მეზარება. ყველა როლი, ყველა პერსონაჟი ჩემთვის მნიშვნელოვანია და არაფერი იქნება ახალი და უჩვეულო, თუ ვიტყვი, რომ ჩვენი სფერო ძალიან საინტერესო და მრავალფეროვანია.
– ვინ ან რამ გიბიძგათ ამ სფეროსკენ?
– ხელოვანთა ოჯახში გავიზარდე, მუსიკოსები, მოცეკვავეები მახვევია გარს, მაგრამ მე არც ერთი ავირჩიე და არც – მეორე. ოჯახში მსახიობი არ გვყოლია. ბებიის ინიციატივა იყო, თეატრალურში ჩამებარებინა და კარგია, რომ მის სურვილს წინ არ აღვუდექი. დედაჩემი ქორეოგრაფია, მაგრამ მე არ ვცეკვავ, ერთხელ ვცადე მასთან გაკვეთილებზე სიარული და მეორე გაკვეთილის შემდეგ აღარ მივსულვარ. შინაგანად ქართული ცეკვის სწავლა ძალიან მინდა, თან მიყვარს კიდეც, მაგრამ ალბათ სათანადოდ არ ვინდომებ. ყოველთვის სპორტით ვიყავი გატაცებული, დავდიოდი ჩოგბურთზე, ფეხბურთზე, ცურვაზე, რაგბიზე, მაგრამ საბოლოოდ არც ერთს გავყევი. ბოლოს კალათბურთზე შევედი და სპორტის ამ სახეობაზე 11 წელი ვიარე. მერე ისე მოხდა, რომ ან კალათბურთი უნდა ამერჩია, ან მსახიობობა და ეს უკანასკნელი ვარჩიე. დედაჩემს კი უნდოდა, ეკონომისტი ვყოფილიყავი და შემოსავლიანი სამსახური მქონოდა, მაგრამ მე სხვა გზით წავედი.
– და გაიცანით მარიამ როინიშვილი, თქვენი მეგობრის, მსახიობ კოკო როინიშვილის და, დაქორწინდით, მამა გახდით...
– დიდად არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი. მოკლედ გეტყვით, მე და მარიამ როინიშვილი ერთმანეთს გავშორდით, ერთიმეორეს ვერ შევეწყვეთ, მაგრამ ბოროტად არ დავშორებივართ ერთმანეთს.
– მიზეზია თქვენ ორშია თუ ვინმე მესამეში?
– ჩვენ შორის არავითარი მესამე არ ჩამდგარა, ჩვენ შორის გაჩნდა ბზარი. აღმოჩნდა, რომ სხვადასხვა ხასიათი გვაქვს, რაღაცეები მას სხვანაირად ესმის, მე კიდევ – სხვანაირად. ჩვენ შორის ვერ მოხდა თანხვედრა. ისიც ვერ მოხერხდა, რომ ცალკე გვეცხოვრა და, რასაკვირველია, ამასაც ჰქონდა თავისი მიზეზი. ერთმანეთი არ დაგვიხოცავს და ისე არ დავშორებულვართ. მიუხედავად ყველაფრისა, ცუდი განწყობა არავის მიმართ მაქვს, ყველას დიდ პატივს ვცემ. ჩვენთვის ცუდი არავის უნდოდა და ის, რომ ოჯახი დაგვენგრა, ჩემი და მარიამის ბრალია და არა – სხვისი. სურვილი რომ გვქონოდა, ერთად ვიქნებოდით. 2 წელი ვიყავით ცოლ–ქმარი და მეორე წელი დაიწყო, რაც ერთად აღარ ვართ.
– ერთმანეთთან კარგი ურთიერთობა შეინარჩუნეთ?
– ჩემი მშობლები გაშორებული არიან და, ჩემი აზრით, მათი ურთიერთობა მისაბაძი მაგალითია. ისინი კარგი მეგობრები არიან, მეტიც – ძმაკაცები არიან. მათი დაშორების ზუსტი მიზეზი არ ვიცი, მაგრამ ვისურვებდი, რომ მეც და მარიამსაც ისეთივე ურთიერთობა გვქონდეს, როგორიც ჩემს მშობლებს აქვთ. კარგი იქნება, თუ მარიამისგანაც იგივე ინიციატივა წამოვა. გვყავს ელენე, რომელიც ჩვენი ცხოვრების აზრია და ორივე უნდა ვეცადოთ, ის ყველაზე ბედნიერი იყოს.
– შერიგებისკენ ნაბიჯი არ გადადგით, არ სცადეთ, რომ ისევ ერთად ყოფილიყავით?
– რა თქმა უნდა, მცდელობა მქონდა და თან არაერთხელ, ფაქტობრივად ერთი წელი ვთხოვდი შერიგებას, მაგრამ, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, არაფერი გამოვიდა. ერთი წელი და 6 თვე გავიდა, მამაკაცი ვარ და, ბუნებრივია, ჩემს ცხოვრებაში სხვა ადამიანი გაჩნდა. ეს ურთიერთობა რამდენიმე თვის წინ დაიწყო და მეტს არ დავაკონკრეტებ.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
– გიორგი, როგორ მიდის თქვენი არტისტული ცხოვრება, რა როლები გაქვთ, სად ხართ დაკავებული?
– ძალიან გამიმართლა და სანამ თეატრალურ უნივერსიტეტს დავამთავრებდი, მუსკომედიის დასში მოვხვდი. მანანა ბერიკაშვილის სპექტაკლ "აკრძალულ თამაშებში" მქონდა როლი. ამჟამად "თავისუფალ თეატრში" ავთო ვარსიმაშვილის სპექტაკლში "მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ!" ვთამაშობ. როცა ბატონმა ავთომ ეს როლი შემომთავაზა, ძალიან განვიცადე, რადგან ადრე ჩემს გმირს, ნიკალას, ნიკო გომელაური თამაშობდა. იმის გამო, რომ სპექტაკლებში თამაშის დიდი გამოცდილება არ მქონდა, შემეშინდა კიდეც. მიხარია, რომ ყველაფერს კარგად გავართვი თავი და ჩვენი თანამშრომლობა შედგა.
– ორივე თეატრის დასში ხართ თუ მიწვევით თამაშობთ?
– მუსკომედიის თეატრის დასის წევრი ვიყავი, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო მათ გუნდს გამოვეთიშე. ახლა კი დიდი იმედი და მოლოდინი მაქვს, რომ დავბრუნდები. ვნახოთ, რა იქნება. რაც შეეხება "თავისუფალ თეატრს", იქ მიწვევით ვთამაშობ.
– რეჟისორებთან ურთიერთგაგებას ადვილად აღწევთ?
– ადამიანებთან რთულად ვიხსნები და სამუშაო პროცესშიც ასე ვარ. როცა ამ ბოლო სპექტაკლზე რეპეტიციებს გავდიოდი "თავისუფალ თეატრში", მსახიობი მაია დობორჯგინიძე ძალიან დამეხმარა. მისი დამსახურებაა, რომ ნიკალას პერსონაჟი შედგა. მთელი "თავისუფალი თეატრის" დასი გვერდით მედგა და მეხმარებოდა. მათ მიმიღეს ისე, როგორც ოჯახის წევრი. მინდა, თქვენი ჟურნალის ფურცლებიდან მათ კიდევ ერთხელ გადავუხადო მადლობა. ჩემი საქმე მიყვარს და სიამოვნებით ვთანხმდები სხვადასხვა შემოთავაზებას თეატრსა თუ კინოში.
– ახალბედა მსახიობს რამდენიმე სრულმეტრაჟიან ფილმში უკვე გაქვთ ნათამაშევი, ეს დიდი წარმატებაა.
– დიახ, ასეა. სტუდენტობის პერიოდში ბევრ ფილმში ვითამაშე ეპიზოდური როლი. ეს გამოცდილება ერთგვარად დამეხმარა და ხელი შემიწყო სრულმეტრაჟიანი ფილმების გადაღებების დროს. ამ ბოლოს კი რეჟისორ თიკო ყაზრიშვილთან ვითამაშე ფილმში "პატარძლები". ეს ფილმი ბერლინალეს ფესტივალზე იყო წარდგენილი და საკმაოდ დიდ წარმატებასაც მიაღწია. ასევე მარიამ ქაცარავამ გადამიღო თავის სრულმეტრაჟიან ფილმში "ზღვარი", რომლის პრემიერაც ჯერ არ შემდგარა.
– აქტიურად გიღებენ სერიალებში, ესეც ალბათ ერთგვარი გამართლებაა მსახიობისთვის.
– ნამდვილად ასეა. სერიალს "გოგონა გარეუბნიდან" მოჰყვა "შუა ქალაქში", ახლა კი ტელეკომპანია "ჯიდიესის" სერიალ "პარადოქსში" ვთამაშობ. ფანტასტიკური ჟანრია. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ საქართველოში ამ ჟანრის სერიალს გადაიღებდნენ და თანაც მეც მომიწევდა თამაში. ჩემი გმირი არ არის ზომბი და გადარჩენისთვის იბრძვის.
– ამ გუნდში როგორ აღმოჩნდით?
– გავიგე, რომ კასტინგი იმართებოდა და მივედი. იმ გმირზე არ დამამტკიცეს, რომელზეც კასტინგი გავიარე, მაგრამ შექმნეს თემო, ჩემი პერსონაჟი, რომელსაც ახლა ვთამაშობ. რეჟისორი გახლავთ ჯაბა მელქაძე, ნიჭიერი ახალგაზრდაა. მათ გუნდთან მუშაობა სასიამოვნოცაა და დამატებით დიდ გამოცდილებასაც ვიღებ. ახალგაზრდა მსახიობები შევიკრიბეთ, ერთმანეთს ხელს ვუწყობთ და ერთიმეორის კარგად გვესმის. ამ სერიალში თორნიკე გოგრიჭიანი მონაწილეობს, ჩვენ ჯგუფელები ვართ და ერთმანეთთან დიდი ხნის მეგობრობა გვაკავშირებს.
– ბევრ დროს გართმევთ გადაღებები?
– ფაქტობრივად დრო არ არსებობს, ხან გათენება გვიწევს, ხან მალე ვამთავრებთ. გვინდა, კარგი სერიალი გამოვიდეს და თავს არ ვზოგავთ ამისთვის. მთავარია, რომ ამ საქმეს სიამოვნებით ვაკეთებ მეც და ჩემი კოლეგებიც.
– შეიძლება ითქვას, რომ თქვენი შემოქმედებითი ცხოვრება საკმაოდ დატვირთულია.
– კი, საკმარისი გამოცდილება დამიგროვდა და ვთვლი, რომ ეს ყოველივე დასაწყისია. კარიერას ახლა ვიწყებ და იმედი მაქვს, მეტი და მეტი შემოთავაზება მექნება. საქმის კეთება არ მეზარება. ყველა როლი, ყველა პერსონაჟი ჩემთვის მნიშვნელოვანია და არაფერი იქნება ახალი და უჩვეულო, თუ ვიტყვი, რომ ჩვენი სფერო ძალიან საინტერესო და მრავალფეროვანია.
– ვინ ან რამ გიბიძგათ ამ სფეროსკენ?
– ხელოვანთა ოჯახში გავიზარდე, მუსიკოსები, მოცეკვავეები მახვევია გარს, მაგრამ მე არც ერთი ავირჩიე და არც – მეორე. ოჯახში მსახიობი არ გვყოლია. ბებიის ინიციატივა იყო, თეატრალურში ჩამებარებინა და კარგია, რომ მის სურვილს წინ არ აღვუდექი. დედაჩემი ქორეოგრაფია, მაგრამ მე არ ვცეკვავ, ერთხელ ვცადე მასთან გაკვეთილებზე სიარული და მეორე გაკვეთილის შემდეგ აღარ მივსულვარ. შინაგანად ქართული ცეკვის სწავლა ძალიან მინდა, თან მიყვარს კიდეც, მაგრამ ალბათ სათანადოდ არ ვინდომებ. ყოველთვის სპორტით ვიყავი გატაცებული, დავდიოდი ჩოგბურთზე, ფეხბურთზე, ცურვაზე, რაგბიზე, მაგრამ საბოლოოდ არც ერთს გავყევი. ბოლოს კალათბურთზე შევედი და სპორტის ამ სახეობაზე 11 წელი ვიარე. მერე ისე მოხდა, რომ ან კალათბურთი უნდა ამერჩია, ან მსახიობობა და ეს უკანასკნელი ვარჩიე. დედაჩემს კი უნდოდა, ეკონომისტი ვყოფილიყავი და შემოსავლიანი სამსახური მქონოდა, მაგრამ მე სხვა გზით წავედი.
– და გაიცანით მარიამ როინიშვილი, თქვენი მეგობრის, მსახიობ კოკო როინიშვილის და, დაქორწინდით, მამა გახდით...
– დიდად არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი. მოკლედ გეტყვით, მე და მარიამ როინიშვილი ერთმანეთს გავშორდით, ერთიმეორეს ვერ შევეწყვეთ, მაგრამ ბოროტად არ დავშორებივართ ერთმანეთს.
– მიზეზია თქვენ ორშია თუ ვინმე მესამეში?
– ჩვენ შორის არავითარი მესამე არ ჩამდგარა, ჩვენ შორის გაჩნდა ბზარი. აღმოჩნდა, რომ სხვადასხვა ხასიათი გვაქვს, რაღაცეები მას სხვანაირად ესმის, მე კიდევ – სხვანაირად. ჩვენ შორის ვერ მოხდა თანხვედრა. ისიც ვერ მოხერხდა, რომ ცალკე გვეცხოვრა და, რასაკვირველია, ამასაც ჰქონდა თავისი მიზეზი. ერთმანეთი არ დაგვიხოცავს და ისე არ დავშორებულვართ. მიუხედავად ყველაფრისა, ცუდი განწყობა არავის მიმართ მაქვს, ყველას დიდ პატივს ვცემ. ჩვენთვის ცუდი არავის უნდოდა და ის, რომ ოჯახი დაგვენგრა, ჩემი და მარიამის ბრალია და არა – სხვისი. სურვილი რომ გვქონოდა, ერთად ვიქნებოდით. 2 წელი ვიყავით ცოლ–ქმარი და მეორე წელი დაიწყო, რაც ერთად აღარ ვართ.
– ერთმანეთთან კარგი ურთიერთობა შეინარჩუნეთ?
– ჩემი მშობლები გაშორებული არიან და, ჩემი აზრით, მათი ურთიერთობა მისაბაძი მაგალითია. ისინი კარგი მეგობრები არიან, მეტიც – ძმაკაცები არიან. მათი დაშორების ზუსტი მიზეზი არ ვიცი, მაგრამ ვისურვებდი, რომ მეც და მარიამსაც ისეთივე ურთიერთობა გვქონდეს, როგორიც ჩემს მშობლებს აქვთ. კარგი იქნება, თუ მარიამისგანაც იგივე ინიციატივა წამოვა. გვყავს ელენე, რომელიც ჩვენი ცხოვრების აზრია და ორივე უნდა ვეცადოთ, ის ყველაზე ბედნიერი იყოს.
– შერიგებისკენ ნაბიჯი არ გადადგით, არ სცადეთ, რომ ისევ ერთად ყოფილიყავით?
– რა თქმა უნდა, მცდელობა მქონდა და თან არაერთხელ, ფაქტობრივად ერთი წელი ვთხოვდი შერიგებას, მაგრამ, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, არაფერი გამოვიდა. ერთი წელი და 6 თვე გავიდა, მამაკაცი ვარ და, ბუნებრივია, ჩემს ცხოვრებაში სხვა ადამიანი გაჩნდა. ეს ურთიერთობა რამდენიმე თვის წინ დაიწყო და მეტს არ დავაკონკრეტებ.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
