თიკა ფაცაცია: "ავი თვალის არსებობა მჯერა და ორსულობას ამიტომ ვმალავდი"

მომღერალ და ტელეწამყვან თიკა ფაცაციას პირველი შვილი 18 წლის ასაკში ეყოლა. ბიჭის, ანდროს დედა გახდა. ახლა იმ წლების გახსენებისას საკუთარ თავზე ბრაზობს, რომ შვილს სათანადო დროს არ უთმობდა და ხშირად უტოვებდა დედას. მაშინ საკუთარი თავის რეალიზებაზე ზრუნავდა, ძალები სხვადასხვა სფეროში მოსინჯა. მეორე შვილი დიდი პაუზის შემდეგ, 30 წელს მიახლოებულმა გააჩინა, ასევე ბიჭი, რომელსაც მშობლებმა იოანე დაარქვეს.
ძალიან მალე საზოგადოებამ შეიტყო, რომ თიკა მესამე ბავშვსაც ელოდებოდა, ასევე ბიჭს. ალექსანდრე 2013 წლის მიწურულს გაჩნდა, 12 დეკემბერს, როცა სახალხო შოუ "ნიჭიერის" გახურებული სეზონი იდგა, რომლის წამყვანიც და ერთ–ერთი ცენტრალური ფიგურა თიკა იყო. ლამის ფეხმძიმობის ბოლო წუთებამდე იდგა სცენაზე და მშობიარობიდან ძალიან მალე, ორ კვირაში, დაუბრუნდა შოუს. პროექტის დასრულების შემდეგ კი კუთვნილი ტაიმაუტი აიღო და თავის სამ ბიჭთან ურთიერთობით მაქსიმალურად ტკბებოდა.
ამ დღეებში კი თიკა ფაცაცია ეკრანს დაუბრუნდა, გადაცემა "შუადღეში" კვლავ გამოჩნდა და "სარკესაც" თავისი ამჟამინდელი ყოფის, ქალური ბედნიერების შესახებ გულახდილად ესაუბრა.
– თიკა, მეორე შვილის შემდეგ მესამის მიყოლება ადვილი იყო თუ რთული? როგორია სამი ბიჭის დედობა?
– დავიწყებ იქიდან, რომ ძალიან დიდი სხვაობა ყოფილა ორი შვილის დედობასა და სამი შვილის დედობას შორის. აღმოჩნდა, რომ ყურადღების გადანაწილება ძალიან რთულია. ყველა მათგანი უნდა დააკმაყოფილო, რომ ერთმანეთზე არ იეჭვიანონ. ამ ყველაფერთან ერთად სამსახურის შეთავსებაც საკმაოდ ძნელია. სამი შვილი სამმაგ ჯაფას ნიშნავს, თუმცა იმხელა სიამოვნება და სიყვარულია, რომ ამად ღირს. როცა პატარას გულში ჩავიკრავ, ყველა სირთულეს ფარავს. თვალები, რომლითაც მიყურებს და ის სიყვარული, რომელიც გადმოდის მის ღიმილში და მომაფრქვევს ხოლმე, ყველაფერს მავიწყებს!
რაც უფრო გვიან ასაკში ხდები დედა, მით უფრო აცნობიერებ პასუხისმგებლობას შვილის და უფლის წინაშე, რომ პატარა არსებას უნდა გაუძღვე წინ, აღზარდო და ფეხზე დააყენო. რომ მეუბნებიან, მეოთხე გოგო იქნება და კიდევ გააჩინე შვილიო, მინდა, ხმამაღლა ვიყვირო! მოკლედ, ძალიან რთულია სამი შვილის დედობა და ბარაქალა იმ ქალებს, ვინც მრავალშვილიანი დედები არიან.
რაც დრო გადის, ვხვდები, რა რთულია ცხოვრება. გარემო დაძაბულია, ბევრი სადარდებელი ჩნდება. ვერ ვიტყვი, რომ რაიმე რადიკალური ცვლილება მოხდა ჩემში, უბრალოდ, ახლა მეტი რამ მმართებს მეუღლესთან ერთად. ჩვენ სამი ბიჭის მშობლები ვართ და ეს არ არის ადვილი. ზოგადად, როცა დედა ხდები, ბოლო ამოსუნთქვამდე ხარ დედა. კარგად მესმის ქართველი დედების, უკვე ზრდასრულ, დაოჯახებულ შვილებზე რომ ნერვიულობენ, ღამეებს ათენებენ იმაზე დარდით, სად არიან, როგორ არიან. როცა მამაჩემი შინ არ იყო, ბებიაჩემს სულ ვსაყვედურობდი, რატომ არ იძინებ–მეთქი. ის კი მპასუხობდა, იქნებ აქვე, კართან გაუჭირდეს რამე და მე ხომ უნდა დავხვდე, მივხედოო. ახლა ვხვდები, რატომაც ათენებდა ღამეს, დედის ინსტინქტია ეს ყველაფერი და სხვაგვარად არ შეგიძლია. ქართველ დედებს დღემდე უწუნებენ ასეთ საქციელს და ამბობენ, რით ვერ გადაჭრეს შვილთან დამაკავშირებელი ჭიპლარიო, მაგრამ რეალურად მართლა ძნელია ეს ყველაფერი.
– დიდია განსხვავება პასუხისმგებლობის იმ შეგრძნებებს შორის, რომლებიც პირველი და მეორე–მესამე შვილების გაჩენისას გქონდათ?
– 18 წლის ასაკში გავხდი დედა. 29 წლის ვიყავი, მეორე შვილი რომ შემეძინა, ახლა 32 წლის ვარ და სამი ბიჭის დედა გახლავართ. როცა ის პერიოდი მახსენდება, პირველად რომ გავხდი დედა, საკუთარ თავზე ვბრაზდები. მაშინ სხვა ინტერესები მქონდა, მინდოდა კლუბებში სიარული, სხვადასხვა ქვეყნებში მოგზაურობა... ეს ყველაფერი კი შვილის გარეშე ხდებოდა, რაც ამ გადასახედიდან არ მომწონს. ბავშვს ხშირად ვუტოვებდი დედაჩემს. როცა მეორე შვილი გავაჩინე, უკვე მოწიფულ ასაკში ვიყავი და აღარც კი მიფიქრია ღამის ცხოვრებაზე. შაბათ–კვირას და ყოველი დღის საღამოს ოჯახს ვუთმობ.
სულ მიკვირდა, ბებიებს რატომ ჰქონდათ იმაზე დიდი ნებისყოფა, ვიდრე ახალგაზრდებს. წესით, მათ მობეზრებული უნდა ჰქონდეთ ბავშვების მოვლა, თავიანთი გასაკეთებელი გაკეთებული აქვთ, ამ დროს კი პირიქითაა, მომავალი თაობის აღზრდას გაგებით ეკიდებიან. ახლა ვხვდები, რატომაც ხდება ასე, ეს ყველაფერი ცხოვრებისეულ გამოცდილებას მოაქვს. ანდრო, იოანე და ალექსანდრე – მაშინ გავხდები გმირი დედა, თუ ისინი ღირსეული კაცები დადგებიან.
– როგორ ანაწილებთ დროს და ყურადღებას უფროს ბიჭსა და უმცროსებს შორის?
– დროს თანაბრად ვანაწილებ, მაგრამ არ ვიცი, როგორ მოვახერხო და ამ მხრივ სრულყოფილი ვიყო. ასე მგონია, რომ უფროსი დის ან ძმის მაგალითზე იზრდებიან პატარები და, ჩემი აზრით, ანდროსგან იოანე და ალექსანდრე კარგ მაგალითს აიღებენ. ჩემი ძმა იყო ანდროსთვის მაგალითის მიმცემი, უფროს ძმასავით ჰყავდა. რა თქმა უნდა, კრიზისები არსებობს, წვრილ–წვრილი ყოფითი პრობლემებიც, მით უმეტეს, თუ რომელიმე შვილი ავად მყავს, მაშინ ჭკუა არ მომეკითხება... სიყვარული არის ის გრძნობა, რომელიც ყველაფერს ფარავს და გაძლებინებს.
– როგორ გახსენდებათ ბოლო ორსულობის 9 თვე?
– ფაქტობრივად ეს 9 თვე თქვენი, მაყურებლის თვალწინ გავატარე. ყველაფერმა კარგად, ყოველგვარი გართულების გარეშე ჩაიარა. ალექსანდრე 12 დეკემბერს დაიბადა, 9 დეკემბერს კი სცენაზე ვიდექი და პროექტ "ნიჭიერის" ნახევარფინალს ვუძღვებოდი. ალექსანდრე გავაჩინე და კონკურსს ფინალში დავუბრუნდი.
– თქვენი ორსულობის შესახებ მაყურებელმა საკმაოდ გვიან გაიგო, სანამ მუცელი არ შეგეტყოთ, არავის გაუმხილეთ. რა საჭირო იყო ასეთი გასაიდუმლოება?
– ჩემს ორსულობას 5 თვე ვმალავდი. მუცელი არ მემჩნეოდა და რა საჭირო იყო ამაზე ლაპარაკი? როცა მუცელი გამეზარდა, მერე ვთქვი. ზოგი ჟურნალისტი ამას ჩემს ნაკლად მიიჩნევს. ავი თვალის არსებობა მჯერა და ამ თემაზე ამიტომ არ ვლაპარაკობდი არავისთან, ჩემი ოჯახის წევრების გარდა.
– როგორც ორი ბიჭის დედა, ალბათ გოგოზე ოცნებობდით. როცა გაიგეთ, რომ მესამეც ბიჭი იქნებოდა, როგორი რეაქცია გქონდათ?
– ზუსტად ვიცოდი, რომ ისევ ბიჭი მეყოლებოდა. ბავშვობიდან მინდოდა, ჩემი შვილები მამრობითი სქესის წარმომადგენლები ყოფილიყვნენ. ძალიანაც მინდა გოგო, მაგრამ... გენეტიკურად მოგვდევს ასე, ჩემს ოჯახშიც და ჩემი ქმრის ოჯახშიც სულ ბიჭები იბადებიან. ბებიაჩემს სამი ბიჭი ჰყავდა, ჩემმა დედამთილმაც სამი ბიჭი გააჩინა. ოჯახში უმცირესობაში მოვხვდი, ერთი ქალი ვარ, დანარჩენი კაცები მყავს.
– ვინ გეხმარებათ ოჯახის საქმეებში, შვილების მოვლაში?
– ჩემი შვილების გაზრდაში ყველა ჩართულია. უფროსი ბიჭი ძალიან მეხმარება, დედას ამ ბოლო დროს ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს, დედამთილი არ მყავს, ამიტომ დამხმარე ქალი ავიყვანე.
– უფროსმა ძმებმა ოჯახის ახალი წევრი როგორ მიიღეს, ხომ არ იეჭვიანეს?
– უფროსი ბიჭი მზრუნველობით გამოირჩევა, ის უკვე დიდია და ალექსანდრეზე არ უეჭვიანია, თავისუფლად აჰყავს ხელში. რაც შეეხება იოანეს, ის 3 წლისაა და ხანდახან პროტესტს გამოთქვამს, როცა ალექსანდრე მიჭირავს ხელში, მაგრამ ეს მომენტი ნელ–ნელა გადავლახეთ.
– სამი ვაჟი აჩუქეთ ქმარს. მათ დაბადებას დიდი ემოციებით შეხვდა?
– ჩემი ქმარი არ არის ემოციური. ვფიქრობ, რომ ბედნიერია იმ ყველაფრით, რაც მის ცხოვრებაში ხდება.
– მესამე ვაჟის გაჩენის აღსანიშნავად მისგან საჩუქარი მიიღეთ?
– ის ცხოვრების ყველა ეტაპზე მიკეთებს ისეთ საჩუქრებს, რომლებიც ბეჭედს, სუნამოს და სხვა რაღაცეებს ფარავს. მეგრელმა ქალმა გურულები გავამრავლე!
– თითქმის 15 წელია, რაც ცოლ–ქმარი ხართ. რა ეტაპები გაიარა თქვენმა ურთიერთობამ?
– ერთმანეთს ვაფასებთ, პატივს ვცემთ და გვიყვარს. მე მასში ვიპოვე ის, რაც სხვებში არ იყო და პირიქით, მან იპოვა ჩემში ის, რაც სხვებში არ იყო.
– მეოთხე შვილის გაჩენას აპირებთ?
– გეგმაში მესამე შვილის გაჩენაც არ მქონდა, მაგრამ ღვთის ნება იყო და გავაჩინე. თუ ღმერთი კიდევ მოგვცემს შვილს, რატომაც არა? მაგრამ მე თუ მკითხავთ, ჯერჯერობით არ მინდა, რადგან მსურს, რომ შვილებს შორის უფრო დიდი ასაკობრივი სხვაობა იყოს.
– კარგად გამოიყურებით. რა ხერხს მიმართეთ, რომ მესამე ორსულობის შემდეგაც ფორმა შეგენარჩუნებინათ?
– კვება არ შემიზღუდავს. ძალიან დიდი მუცელი მქონდა. ბავშვი ბუნებრივ კვებაზე მყავს და ვერც ახლა ვუწესებ თავს შეზღუდვებს. ვარჯიშიც არ შეიძლება, რადგან ალექსანდრე საკეისრო კვეთით გავაჩინე. სულ ახლახან გადავაბარე ალექსანდრე ძიძას. მასთან განშორება ძალიან მიჭირს, მაგრამ ეს გარდაუვალი იყო, რადგან დეკრეტული შვებულება დამიმთავრდა. ეს სამი თვე ძალიან ტკბილი იყო შვილებთან, ოჯახურ გარემოში.
– ეკრანს დაუბრუნდით. სამთვიანი პაუზის შემდეგ ალბათ თავიდან ეგუებით პირდაპირ ეთერს.
– დეკრეტული შვებულების შემდეგ 18 მარტს პირველად დავჯექი ეთერში. იმედი მაქვს, რომ ძალიან მალე ჩავდგები ფორმაში.
– ტელეწამყვანობამ, ეკრანმა სიმღერას ხომ არ ჩამოგაშორათ?
– ვერაფერს გეტყვით. ალბათ დამეთანხმებით, რომ საქართველოში შოუბიზნესი არ ქუხს, ამ ყველაფერს სატელევიზიო პროექტები აცოცხლებს. ახლაც, თქვენთან ინტერვიუს რომ მოვრჩები, ერთ–ერთი სატელევიზიო პროექტისთვის ცნობილი სიმღერის რიმეიქი უნდა ჩავწერო. კონცერტები რომ არ ტარდება, ეს ფაქტია. აქედან გამომდინარე, ამ სფეროს გამოვეთიშე და ისეთი აქტიური აღარ ვარ, როგორიც ადრე ვიყავი.
– შეიძლება ვთქვათ, რომ ტელეწამყვანობა ამჯობინეთ სიმღერას და სცენაზე დგომას?
– ვამჯობინე? თავისით მოხდა ეს ყველაფერი. ამ საქმემ სხვა გზები გამიხსნა და ეს ყველაფერი ძალიან მომწონს. მოტივაცია არ მაქვს, რომ კლიპი გადავიღო ან ახალი სიმღერა ჩავწერო. ადრე მომღერლები ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით ახალი სიმღერების და კლიპების კეთებაში, მაგრამ დღეს...
– ბედნიერი ქალი ხართ?
– მეშინია ხმამაღალი სიტყვების თქმის, მშიშარა გოგო ვარ... ჩემს ცხოვრებას რომ გადავხედავ ხოლმე, ვხვდები, ბედნიერი ვარ. მეშინია იმის თქმის, რომ ბედნიერი ვარ. მყავს საყვარელი ოჯახი, მაქვს საყვარელი საქმე და ღმერთმა ასე დამაბეროს!
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე